Monday, January 29, 2024

 I came upon a writing from some years ago, which I never posted on this blog.   

Being A Man,

 

Are you ready to hear me speak about what it is like for me to be a man? I don’t talk about becoming a man, but only about being a man. Also, I don’t talk about men, who feel uncomfortable about being a man, as I am a comfortable man. My manhood isn’t having anything to do with forcefulness, although it is definitely about strength or, rather, the power of my commitment to being who I am and how I perceive myself to be.

 

I am not into change and yet I am new every moment. I am the same serious person every second of the year. I am reliable and predictable, and I am able to laugh and express my unique way of life. You don’t have to believe me, admire me or fear me. I am not into convincing you, leading you, making you feel inferior, demanding your attention or frightening you. My manhood is pure and gentle, and your money doesn't mean anything to me. Most people will never sense who I am as a man, as I hardly ever speak about it.

 

It has often been a waste of time to speak about my manhood, as my view of what it is like to be a man isn’t recognized, respected or understood. In spite of all that, I am very proud and certain and while I write this, I have no dreams about changing people their opinions. My opinion matters a great deal to me and that is the only thing that really matters.

 

I don’t seek or crave anyone’s approval and I don’t cheer on or adore anyone. Men have to live their own lives. Men may disagree with me until eternity and that’s fine with me. I am impressing and guiding myself and yet I never brag. I don’t want to, as being a man isn’t about comparing myself to others. I am only busy with myself, and I consider it to be essential for men to take themselves seriously and know exactly where they stand. Since this writing is about men, not women, I say: men need to know themselves!

 

I stand alone, go alone and can only be a friend to him, who can be alone. Being alone is my nature. I don’t care about social adjustment. I don’t tolerate anyone’s demands and everyone always finds out about that soon and leaves me alone. I like to be alone and happily speak my own truth, elaborately, even if I am the only one listening to what I am saying or the only one reading what I have written.

 

My language is simple and clear. Anyone can talk like me and be with me and understand what I say. My clarity makes other people, men and women, get clear about themselves. However, I am not busy with anyone’s doubts and uncertainties. I stay away from competition; I don’t compare myself to anyone and am nobody’s role-model. I don’t believe in such nonsense. I am well aware, there has never been a man like me, but I am truly convinced there will be many like me, as I herald the future of all mankind. I know, you believe I am a fool, but I have something, you have yet to acquire. 

 

I succeed in every task which I have set myself. My results are visible, audible, meaningful and tangible. I am satisfied with my accomplishments. Nothing of what I possess was given to me. I have worked for it and I have acquired it. I have what I have, because I deserve it. My honor is my truth. I always knew, I would have what I have today, and I don’t want anything more. I have exactly what I need, and I don’t want anything else than what I already have. My life goes by itself and my manhood, is to describe it as I experience it.     


 

Gebeuren,

 

Mijn woorden stromen vanwege mijn Belichaamde Taal (BT). Het is een prachtig, eenvoudig, moeiteloos en vanzelfsprekend gebeuren. Alles kan zijn zoals het is en er wordt niets verzonnen. Als ik dit zou zeggen, dan zou ik van de klank genieten, maar nu ik dit op mijn laptop type, hoor ik alleen de klank van mijn vingers op het toetsenbord. Het is Zondag avond en ik heb net heerlijk gegeten. Ik drink een kom met camille thee en voel de warme gloed in mijn lijf.

 

Ik ga net zo lang verder met schrijven, totdat ik er genoeg van heb. Op dit moment ben ik nog aan het bepalen waar ik het over wil hebben. Eigenlijk weet ik het al, want ik laat gewoon komen wat komt. Toch weet ik niet precies wat er gaat komen en dat is juist waarom BT mij zo boeit. Ik verveel me nooit met mijn eigen taal, die mij zo gelukkig maakt. Vandaag was het heerlijk zacht weer en ik heb met Bonnie in de tuin gezeten. Morgen is de weersvoorspelling ook goed en ga ik al de gevallen bladeren opruimen.  

 

Er zijn tal van zaken, waarover ik zou kunnen schrijven, maar ik heb daar geen zin in en dus wacht ik, totdat mijn handen gaan bewegen. Ik schrijf dus niet omdat ik iets denk, maar omdat ik mijn handen laat gaan op dat toetsenboord. Er is geen taal in mij en het is zo heerlijk, om dat keer op keer te zeggen en te schrijven. Het bewijs van wat ik zeg, staat pal voor mijn neus op het beeldscherm. Ik vind het echt zo idioot, dat vrijwel niemand met mij hierover wil spreken, omdat iedereen toch zou moeten weten, hoe enorm  belangrijk dit is. De realizatie, dat er geen innerlijke taal bestaat, betekent dat wij dus niet denken, maar enkel schrijven of praten en dus niet fantaseren, klagen, opscheppen of obsessievelijk bezig zijn met het zogenaamde mentale gebeuren in ons hoofd.

 

Op mijn blog heeft mijn schrijven een bepaalde vorm. Het hele gebeuren bestaat meestal uit zeven paragraven of zelfs meer. Ik hou er gewoon van om heel uitvoerig te zijn en minutieus. Op die manier kan alles worden benoemd en geplaatst, omdat ik het laat gebeuren. Ofschoon ik weet, dat er slechts een ander persoon is, die doet, wat ik doe, vind ik, dat iedereen dit zou kunnen doen en hiermee zijn of haar voordeel kan doen. In BT eigenen wij onze taal toe en is ons leven een totaal ander gebeuren.

 

In onze gebruikelijke, onbewuste, moeizame en onnatuurlijke Ontlichaamde Taal (OT) gebeuren vreemde dingen. Wij beschouwen echter de chaos, de vervreemding, de frustratie en de zinloosheid van OT als normal, omdat wij het verschil nog niet hebben herkend en erkend met voortgaande BT. Het herkennen, onderscheiden of identificeren van OT en BT, is een fascinerend gebeuren, dat plaats kan vinden vanwege ons luisteren naar onszelf, terwijl wij spreken. Het erkennen van OT en BT is even zo belangrijk, omdat het hier gaat om het accepteren, aanvaarden, toegeven, onderkennen of inzien van het gigantische verschil tussen deze twee wijzes van omgang met taal. Wanneer dit verschil voor het eerst word benoemd en als een nieuwe ervaring kan gebeuren, dan beseffen wij, dat wij altijd onvrijwillig hebben deelgenomen aan OT en dat wij eigenlijk BT willen hebben, maar niet weten hoe of dat gaat.

 

Iedereen vraagt zichzelf wel eens, op een bepaald moment, af: waarom gebeuren de dingen en hoe gebeuren dingen? De vraag verrijst, omdat wij er schijnbaar nog geen aandacht aan hebben gegeven. De vraag blijft echter onbeantwoord, zolang als wij ongemerkt, met OT een voorgeschreven antwoord hebben, vanuit onze opvoeding, geloof of cultuur. Ons eigen antwoord kan alleen worden gevonden met BT. En, wanneer wij dan dat antwoord hebben gegeven, dan lossen de vragen, die wij hadden, op.

 

Nadat je je OT hebt stopgezet en je verder bent blijven gaan met je BT, dan zal het uiteraard gaan gebeuren, dat je je helemaal vervuld, tevreden en vol met energie voelt. Je bent eigenlijk, van meet af aan, met BT je Taal Verlichting (TV) aan het zeggen en schrijven. Natuurlijk gaat al je schrijven over het praten met jezelf, over je BT en je TV maakt zich dus kenbaar in wat jij over jezelf hoort en leest. Alles is simpel en helder. Er bestaat geen enkele behoefte om het mooier te maken dan het is, want jou BT is op zichzelf – zoals heel vaak wordt gezegd – te mooi om waar te zijn. Je kan en hoeft het niet te geloven, want het is een gebeuren, dat geheel vanzelf gaat.

 

Met je gebruikelijke, alledaagse wijze van spreken, die – of je het nou wil toegeven of niet – OT is, zal het nooit kunnen gebeuren, dat je een zelf-kennis opdoet, die effectief is. Je blijft met je OT allerlei gedragingen voortzetten, die je eigenlijk niet wil, maar waar je niet mee op kunt houden, omdat je je OT nog nooit een halt hebt toegeroepen. Het is voor mij niet zo verwonderlijk, dat mensen in democratische landen, in de naam van de vrijheid, allerlei veranderingen in hun OT tolereren, die  hun eigen belang beslist niet ondersteund, terwijl de taal van het individu - BT - nergens te horen is. Met het stopzetten van je OT, vindt er eveneens, gaandeweg, een stopzetten plaats van alle gedragingen, die door je OT werden veroorzaakt en in stand gehouden.

 

Ook al zal het keer op keer blijven gebeuren, dat je weer terugvalt in je conditionering met OT, als je   blijft experimenteren en toch weer verder gaat met je BT, dan gaat het – door eenvoudigweg met jezelf te praten en naar jezelf te luisteren – gebeuren, dat je TV het roer in handen neemt. In het begin van je ontdekkingsreis met BT is er nog een besef, dat jij of OT of BT doet, maar er is eigenlijk niemand, die OT of BT doet, want beiden gebeuren gewoon vanwege je omstandigheden. Het idee, dat jij het doet, neemt af met de voortgang van je BT en je TV laat je weten dat jij als identiteit ben opgeheven. Jij bestond niet als de entiteit, die jij geloofde te zijn en je begrijpt ineens, dat alles wat je zei, hoorde, schreef of las, van OT afkomstig was. Eindelijk bepaal jij met jou BT wie jij werkelijk bent en wie jij altijd bent geweest.          

 

Sunday, January 28, 2024

 

Return,

 

Although I do read back what I have written – to catch any mistakes – I don’t feel any urge to return to what I have already written. I rather continue to say or write something new or prefer to remain without any language. Usually, we talk about not saying something, as being quiet, but my not saying anything is more or actually less than that, because I don’t entertain the illusion, I can have some private speech, some inner self talk or some thoughts.

 

I always have something enjoyable and revealing to return to, that is why I talk alone with myself and listen to the sound of my voice and can feel this wonderful sense of peace, which can only come when one engages in Embodied Language (EL). I know very well, that talking out loud with yourself, is considered to be a symptom of madness, but for me, it signifies my sanity and my intelligence. The quietness involved in talking with myself, is possible, because there is no language going on inside of me.

 

I don’t participate in Disembodied Language (DL), the way of dealing with language, in which we still get carried away by the idea, that we have a mind, or words and sentences inside our head. I like to go on with EL, because it allows me to say what I want to say, which is not what I have already said. EL is a return on the same path, I have gone with DL. Yes, like everyone else, I too unconsciously continued with DL for a long time, but I am recovering with EL.

 

Naturally, there is only a need, to say what I want to say, to the extent I haven’t said it. Once I have said what I wanted to say, I have said it, I have heard it and, ideally, I have understood and acted on it. With my EL, I direct and evaluate, which behavior needs to stop and which behavior has to be increased or decreased. If I do this optimally, skillfully, repeatedly and consciously, the results of my actions are good and I can confidently continue with my behavior, as there is no unattended business to return to. 

 

As I began to have less and less DL, but more and more EL, it became less and less needed for me to return to my EL, because my EL began to effortlessly express my Language Enlightenment (EL). Now that I have taken care of my own needs, I’m more than ever aware about the irrefutable sad fact, that most people live dissatisfied, meaningless, shallow lives, because they, unknowingly, engage in DL every day. They cannot live a peaceful, productive, happy life like me, with their unconscious way of dealing with language. It is on their behalf, that I continue to talk and write about the difference – which I already know – between our DL and EL. To my knowledge, nobody knows anything about this topic like I do.

 

Once you have identified and explored – by talking out loud with yourself and by listening to the sound of your voice – the immense difference between your DL and EL, you could never return anymore to who you used to be with only DL. Not too long ago, I still felt compelled to write and speak about what I have come to know, but this is no longer the case. I continue to write like this, because there might be someone, who catches on, who starts to speak with and listen to him or herself and who notices that everything I have said and written is equally true for anyone who sincerely tries it out. My dear Dutch friend AnnaMieke is such a courageous person. Please, go and read her wonderful blog and say for yourself, how her marvelous EL has affected her life. Here is the link to her blog: Vertaalde Shoonheid. (klompanna.blogspot.com)

 

You are experiencing all kinds of problems, because of how you deal with your language. Your troubles will only come to an end if you pay attention to how you deal with language. Language is a door through which you have left yourself. The only way, to return to yourself, is to go through that door again. You will return the way you came, by describing, to yourself, with your EL, how your DL has led you astray. Your return will be such victory, such a home coming.

 

Everything turns back to normal, when you return again to the way of talking in which you speak with a natural voice, which sounds and feels so good. You come out of all your fantasies, superstitions and illusions. When you say to yourself, there is really no language inside of you, energy begins to return to you, which was drained by this false notion, that you have thoughts or a mind. It happens, because it is true, there are absolutely no words inside of you.   

 

When I, some forty-five years ago, for the first time, started to explore my own EL, I still couldn’t believe it was possible. Although I have doubted it, I never gave up on it and I kept being amazed, about my own growing ability, to return to it and stay with it. Now, at age sixty-five, I live my life, which is full of EL and, consequently, a celebration of my LE. To me, it makes no difference, whether you experiment and find out about your EL or not, but if you do, I will rejoice in your success. If you go seriously on this return-journey, if you take the steps I suggest in my writings, my videos and songs, you will acquire your EL and then we will be able to enjoy our LE together. Please check out my You Tube channel. Just type my name Maximus Peperkamp.  

 

You’ll return your life to yourself, when you become in charge of your own language. With your DL, you have been beating around the bush. You were a stupid slave to your own language, which appeared to happen to you involuntarily. Basically, your language is meaningless, as long as you are acting out your conditioning history with DL, in which you have remained busy with others, to avoid being busy with yourself. I say, it is more than time for you to finally return to who you really are, by admitting that your language and your experience didn’t and couldn’t match. Your EL is the expression of your individuality and is the only path to your freedom. I know you don’t believe me and there is only a small chance, you will return to your senses with your EL.

 

To recognize that your own mechanical, unnatural, energy-draining DL is truly a devastating experience, means that everything you have believed in is false. With your EL, you step into a new phase of your life, in which there is a lot of work to be done, because with EL, everything has a new explanation. Are you patient, sensitive, courageous, persistent enough, to hear what you have to say to yourself with your EL?

 

When you switch from DL to EL, you will return, at once, to who you really are and have always been. In effect, you will instantaneously experience your LE. It is an incredible shock, and you will need to return to this transformative experience many, many times, before you can make sense of it with your EL. Each time you return to your EL, you first have to acknowledge and stop your DL and become fully conscious about the astonishing fact, that this seemingly simple act of speaking with yourself and listening to yourself, allows you to step out of eons of time of cultural conditioning. You are alone with yourself and responsible for everything in your life.

 

On the one hand, your EL is a great relief, but on the other hand, it is an enormous challenge. Moreover, there is no way back to your DL and although you try to back out of what you have started, you can’t help but notice, DL back-fires all the time. Even by merely reading and considering these words, you have come close to your own truth, but you are fearful about the consequences of your actions, which you have yet to take, to be able to have EL.

 

Your phony, unconscious, miserable, conflicted life with DL is always inviting you back and your return to it, is going to make things worse, as you know it has to do with your own language. If, however, you manage to continue with EL, things will settle down. Perhaps, you are one of the first human beings, to experience EL and this great privilege comes with  real self-knowledge, you are going to need all the time you can get, to learn to live with this new understanding. With EL you return your power to you.       

Saturday, January 27, 2024

 

Images,

 

We have all heard the stories of people, who, when they felt that they were dying, supposedly, saw their whole life, in a series of images, passing through their mind. If there is any truth to these reports – I believe they are true – they signify that, commonly, we keep imagining things until the very end. Due to our usual way of talking, we engage in Disembodied Language (DL), in which we, unconsciously, hang on to images of ourselves and of each other. Moreover, our disjointed, chaotic, conflicted lives, are based on what we call our mind, the tragic, stupid, stubborn psychological fantasy, that inevitably arose from the way of talking, in which we couldn’t be ourselves.

 

In DL, we believe, as a speaker, that the listener is someone else, but not we ourselves. Consequently, we don’t listen to ourselves while we speak, that is, we disconnect from ourselves every time we speak. We don’t have any sensitive, ongoing, immediate, sound-experience of ourselves, while we speak, therefore, we can only have an idea or an image of who we believe and claim to be. Our relationships are shallow, meaningless and troubled, because we only know how to communicate the images, we have of ourselves and the images we have of others.

 

Surely, genuine relationship is impossible as long as we can’t talk about who we really are. Obviously, we are not an image, but our DL, unknowingly, reduces us to an image of ourselves. This happens, as we never get to talk about these images, which form the content of what we call our consciousness. If we would talk about what is in our attention – and if we would put the image-maker back together with the image – we would find out many valuable things.

 

These images of ourselves and each other, are visual distractions from crucially important matters, which we should learn to speak about, so we can finally begin to listen to them. Our DL would immediately stop, because it was always based on the separation of the experiencer and the experience. Whenever we say, we have an experience, we assume, there is someone, who has this experience, but the reality is, the experiencer is also our experience. However, we will only find out about this, when we talk out loud with ourselves and listen to ourselves, and, therefore, engage in Embodied Language (EL).  

 

In EL, in which the speaker realizes, that he or she is always his or her own listener, there is no maker of images or what we call a self or a mind. This is why we are continuously new and our language can flow naturally and effortlessly. The crux of our EL is, that we are not looking or, as they say, witnessing or observing, this whole image-making business, but we are saying it and listening to it. We can only hear the sound of our voice, in the here and now and so, no time passes, between the making of the image and the image-maker. We instantly hear, there is no image-maker and, with that, the image dissolves.

 

Once we have heard, felt and experienced the great difference between our DL and our EL, our sense of reality has permanently changed. Everything isn’t put together – as we previously believed in DL – with thoughts, but with our language. Obviously, the reality we put together with DL is profoundly problematic, since we imagine language to exist inside of us, as our mind and thoughts. Of course, reality or nature doesn’t depend on our language, as it exists without it. We can only describe what is, or what is happening right now, with language that doesn’t create an image of who we are, as such an image would separate us from that living reality.

 

The images we have of ourselves and our world with DL, are incorrect and giving us nothing but trouble. It is only when we participate in ongoing EL, that we can solve the conundrum of the observer and the observed. The observer is merely an image of who we claim to be with our language, but when we say it out loud and carefully listen to it, we come out of our language illusion. Simply stated, the speaker is the listener, but that means, there is only speaking going on, but there is no speaker and there is only listening going on, but there is no listener. Also, this speaking and listening happen simultaneously, as our speaking and listening behavior are jointed.

 

Another way to approach the issue of image-making – and go get clear about the divisiveness it creates, as an individual language matter – is to talk about the supposed difference between the analyzer and the analysis. It is instantly clear in EL, the analyzer is the analyzed and there is no more possibility to get lost in fantasies about ourselves. It is laughable, but also sad, that even scientific people, psychiatrists or psychologists, don’t take the difference between DL and EL serious, while poor mental health patients – what a totally stupid concept – like all the so-called professionals, erroneously, believe they are troubled by images in their head. Getting rid of images is also a big issue in dealing with trauma, but EL shows us, unequivocally, that the entire premise is wrong.             

Friday, January 26, 2024

 

Nieuw Nederlands 3,

 

Mijn Nederlandse humor is anders dan mijn humor in het Engels. Misschien heeft het te maken met mijn vertrek uit Nederland in 1999 naar Amerika – en dat ik na mijn emigratie nooit meer terug ben gekomen – dat ik mijn Nederlands humor toch nog steeds leuker vind, dan mijn Amerikaanse humor. Het zal waarschijnlijk weinig mensen opvallen of interesseren, maar mij valt het op, dat er, in het Nederlands, nog wat achterstallig gelach is, dat nu eindelijk plaats kan vinden, omdat het een plaats heeft, hier, waar ik ben, met mijn huidige opvatting. 

 

Ik heb ooit leren lachen in Nederland en daar is niet omheen te gaan. Deze woorden zijn een soort van dankbetuiging aan de comedianten van weleer, die ons toen konden doen lachen om niets eigenlijk. Als het op het voortzetten van tradities aankomt, dan heb je aan mij niet veel, maar wat betreft humor, is er een uitzondering en schaar ik mij maar al te graag bij de traditie van het lachen, naar het huilen. Ja, ik hou er nog steeds van, om me tranen met tuiten te lachen en beschouw, dat als mijn humor maat staf.

 

Er valt hier, volgens wat ik leuk vind, voor mij niets te lachen, omdat in Amerika niemand in staat is om oprecht te lachen, om het aanstekelijke, gewone of alledaagse, maar toch ben ik blij, dat ik hier ben en niet in Nederland, waar de kostbare lach verloren lijkt te zijn gegaan in alle ellende, die sinds mijn vertrek alleen maar groter is geworden. Omdat ik naar Amerika emigreerde, ben ik schijnbaar de enige, die de moord op het lachen heeft overleeft. Ik ben weggelachen, maar ik trek het me niet aan.

 

Hoe is het toch mogelijk, dat ik zo’n plezier beleef aan het zeggen van onzinnige dingen? Ik vind mezelf zo leuk daarin, dat ik ermee doorga. Ook al lach ik meestal alleen, om mezelf en zelden met anderen, toch weet ik waarom ik lach. Wij hadden indertijd zo’n enorm plezier samen, toen wij met de hele familie voor de televisie zaten, die toen nog maar twee kanalen had. We lagen in een deuk, over die oude jaars conferances. Wat was dat gezellig zeg.

 

Ik lach heel veel met mijn lieve vrouw, Bonnie, die  mijn lachen zeer op prijs stelt, want ik ben anders een vrij zinloos iemand. Ik ben namelijk tamelijk onhandig, maar wat lachen betreft, ben ik een succes, ook al is het zonder meer waar, dat men mijn humor niet vat, omdat ik de taal van mijn eigen humor spreek. Zij zal dus nooit tegen mij zeggen, stop met lachen, dit is geen grap. Integendeel, zij vindt dat ik er nog een schepje bovenop moet doen en ik doe dat maar al te graag. Ik trek mij helemaal niets aan van mensen die zeggen, laat me niet lachen. Zij ziet wel in, dat er niets anders opzit, dan te lachen, om jezelf en om anderen. Wij zijn het met elkaar eens: er kan en moet hoognodig worden gelachen, om alle waanzin en chaos. Ook met mijn opgewekte, goedlachse, prankelende Nederlandse vriendin AnnaMieke, lach ik me keer op keer helemaal te barsten. Zij is, met haar ontvouwende taal, de koningin van het lachen, want zij praat net zo lang verder, totdat het lachen kan verschijnen. Haar heerlijke humor komt mij enorm ten goede.

 

Ik ben zo blij, dat ik nog kan lachen en ik heb altijd wel weer iets om te lachen. Ik vind het fijn, om uit te vinden waarover ik nog niet heb gelachen. Ik ben, sinds twee dagen, opgehouden met koffie drinken en heb momenteel afkick verschijnselen, maar dat weerhoud me er niet van om te lachen over het feit dat ik ineens twee keer zoveel slaap als gebruikelijk. Mijn lichaam is hierdoor veranderd en ik moet wel een beetje lachen, want ik heb ook nog de schijterij.

 

Mensen aan het lachen maken, is niet het doel van mijn humor, maar mezelf tevreden stellen met een ruikloze scheet is wat mij betreft, een grote keet. Er komt altijd wel weer iets lachbaars boven tafel, als ik er maar geduldig en uitnodigend op wacht. Dat is volgens mij de reden, waarom niemand meer lacht, want men wil het altijd meteen, men is te gretig en te hebberig. Het is wellicht een hard gelach, maar zo werkt het natuurlijke, zachte lachen nou eenmaal niet.

 

Als een babietje lacht, doet dat hele lichaampje mee en het lacht zo graag om zichzelf, omdat het zo prettig is. Met volwassenen is die onschuld meestal in geen velden of wegen meer te bekennen en is er niets te lachen. Triest eigenlijk, dat ze deze nonverbale taal van humor, die zo ontspannend is, zijn verloren. Hun enorme angst, kwaadheid, spanning, afkeer, stress perversie en arrogantie, daar valt niet om te lachen.

 

Als ik het over jou domme negatieve houding – ten aanzien van het lachen – heb, dan beschuldig je me meteen, dat ik je iets heb aangedaan, maar jij doet het jezelf aan, dat je niet lacht terwijl je pretendeert alsof je een belangrijk, geweldig en vooruitstrevend  mens bent. Dat is dus helemaal niet zo. Je bent een waardeloze flap drol, die niet lachen kan, omdat je vol zit met verongelijktheid en verwarring. Je kunt pas weer eens gaan lachen, als je dat niet meer bent. Maar, wil je dat? Mag je dat? Kan je dat? En, durf je dat?

 

Je hebt het lef niet, om te lachen om kleinigheden, want je hebt die belachelijke grootsheids waanzin, dat je zou moeten kunnen bulderen van het lachen, om iets dat schijnbaar nog leuker is, dan jou eigen oetlullige belevenissen. Waarom veroordeel jij, in de naam van het lachen, meteen je eigen ervaring? Ik hoop dat deze woorden je gerust stellen, zodat je jezelf niet weer opnieuw schrap zet, om toch weer te moeten lachen, om een of andere duffe grap. 

 

Ja, het slaat echt nergens op, dat je niet eens meer zomaar gewoon kunt lachen en je gemaakte gelach, daar doe ik niet aan mee. Ik lach liever alleen, dan  op de krampachtig manier, die door iedereen als normaal wordt beschouwd. Het moet dus wel leuk blijven en ik heb plezier op mijn manier. Ik vind dat iedereen voor zichzelf moet gaan erkennen, dat hun lach-verwachtingen, lach-oordelen, lach-illusies en lach-teleurstellingen, grote obstakels zijn die het lachen in de weg staan. Wij hebben nog niet met elkaar gesproken over de alomtegenwoordige, ziekelijke,  oppervlakkige, platvloerse, achterbakse, paniekerige lach-weerstand van de boer die kiespijn heeft. Je wil nog steeds de schuld geven aan iemand die jou niet aan het lachen kan krijgen en die jou daarom wijselijk in je vet laat gaarkoken. Ik bekommer mij er niet om, dat jij niet kan lachen en ben iedereen vergeten, die niets van mijn manier van lachen wilde weten.

 

Jullie Nederlanders zijn een stelletje zielepoten en aanstellers, die de eerlijkheid niet meer hebben, om te lachen om onbenulligheden. Als je wilt lachen, dan is er werk aan de winkel, maar je bent te lui en te laf, om die grote schoonmaak te doen, die nodig is, om weer eens te kunnen lachen. Wat zou toch de reden zijn, dat ik nooit meer naar Nederland ben terug gekeerd? Mijn humor is rechtspraak, want ik had en heb nog steeds gelijk, dat jullie er niets van snappen, wat het is om werkelijk pret te hebben. Er mag en kan worden gelachen, maar er zal toch ook moeten worden gelachen, om die sullige koning, die net als iedereen lacht, om de verkeerde redenen en die zogenaamd, namens de bevolking, het lachen als een aflopende zaak heeft genegeerd. Het is echt een belachelijke vertoning, dat staatshoofd met zijn poeha. Hier in Amerika gelooft men niet in de adel. Ik ben mij hier de koning te rijk met mijn humor en  laat mijn Hollandse haan dus nog altijd koning kraaien.    

Thursday, January 25, 2024

 

Vertaling,

 

Als je uiteindelijk je Ontlichaamde Taal (OT) hebt herkend en daardoor dus hebt gestopt, dan pas, kan je Belichaamde Taal (BT) gaan hebben, waarmee je dan aan jezelf kunt vertellen, wat er allemaal met je is gebeurd en wat er momenteel met je aan de hand is. Je leven is veranderd wanneer je je OT achter je laat en met je BT verder gaat, want met OT leefde je een onbewust leven, maar met BT, leef je vanuit je Taal Verlichting (TV). Doordat je in BT anders met je taal omgaat, is je perceptie veranderd en daardoor zie en hoor je alles anders, dan toen je nog OT had.

 

Er valt niet omheen te gaan, dat jij heel vaak aan jezelf moet uitleggen, waarom alles zo anders is. Je bent zogezegd bezig, om jou vertaling te geven van jou leven. Wat je je herinnerd, over wat men over jou heeft gezegd, is een onjuiste vertaling van wie je bent. Die vertaling moet door jou worden gewijzigd.

 

In OT was je van jezelf vervreemd, maar met BT, ben je helemaal jezelf. Je brengt alles, wat eerder met OT was gedefinieerd, over naar jou eigen taal, naar  je BT, en je beseft, dat je een nieuw bestaan hebt. Ook ben je van plaats veranderd. Je bevindt je niet meer waar je toen was met je OT. Soms, heb je dat zelf niet eens in de gaten, maar het is toch zo en het is aan jou, om daar zodanig mee om te gaan, dat je daardoor niet opnieuw in de problemen komt. Of je erin slaagt, om gelukkig met je nieuwe taal verder te leven, hangt of van hoe zorgvuldig jou vertaling is.

 

Je doet die vertaling niet – zoals meestal het geval   is met vertalingen – voor iemand anders, maar voor jezelf. Het vertalen van OT naar BT is een heel ander soort van vertalen, dan vertalen van Engels naar het Nederlands. Jou vermogen, om jou OT te vertalen naar jou BT, wordt mogelijk, omdat het alleen maar om jou gaat en om niemand anders. Er gaat altijd iets verloren in de gebruikelijke vertaling, maar dit is niet het geval wanneer wij onze OT in BT vertalen.

 

We spreken hier dus over een persoonlijke vertaling, die dus alleen door onszelf op waarde kan worden geschat, omdat wij in staat zijn om onze eigen ervaring met BT op de juiste wijze te beschrijven. De eigenheid en vrijheid van onze individuele vertaling – van al de ellende, chaos en verwarring, die ons is overkomen in het OT-groeps-gebeuren – bepaald hoe wij verder leven met BT en in hoeverre onze TV met onze BT gestalte kan krijgen. Ook juist hier is het van enorm groot belang, om te blijven vertalen naar onszelf, want het gaat er niet om, of anderen ons begrijpen, maar of wij aanvaarden en toelaten, hoe onze TV zich alleen met onze BT laat uiten.

 

Natuurlijk gaat tijdens een vertaling de betekenis behoorlijk veranderen van de ene taal naar de andere taal. In de vertaling van onze eigen OT naar onze eigen BT is die verandering echter zo enorm groot, omdat onze BT ons op geen enkele manier meer aan onze OT doet herinneren. Wij krijgen dus vanwege onze vertaling nooit onenigheid, want wij spreken uitsluitend en alleen namens onszelf. Onze vertaling van onze OT naar onze BT is een praktische vertaling naar de toekomst van onszelf en toch is dit van belang voor gehele mensheid, want ieder mens zal, als individu, ooit voor zichzelf deze vertaling moeten maken, indien hij of zij BT wil gaan hebben.  

 

Uiteraard is onze vertaling van OT naar BT niet in een keer optimaal te noemen en zullen we diverse vertalingen moeten vervangen, omdat we erachter kwamen, dat er nog steeds de neiging was, om naar OT te wijzen of te referen. De juiste vertaling maakt onze BT meer beschikbaar en laat ons herhaaldelijk weten van onze TV, die taal buiten ons plaatst. Wij hebben vanwege onze BT een andere waarneming. Het nut van deze nieuwe vertaling is dat we verder gaan met iets beters. Tenzij wij spreken, luisteren, schrijven of lezen, zijn wij volledig zonder enige taal.        

 

 

Silence,

 

Being quiet – ​​to ourselves – is the greatest obstacle to experiencing our silence. Forget about what all your so-called gurus or enlightened ones have said. Only when we speak with ourselves, instead of to each other – because we finally acknowledge, that talking with ourselves, is more important than talking with others – we can hear our own voice, which provides access to who we really are and have always been. The silence we experience by talking with ourselves is a blissful homecoming that is unparalleled, since we are retracing the path, we have taken with our sensitive, natural, effortless Embodied Language (EL), while we, unconsciously,  moved away from ourselves with our Disembodied Language (DL).

 

During EL, we let ourselves know – in our own simple, effective language – that we can stop our long, disastrous history of conditioning of not listening to ourselves, because we had never talked to ourselves, with the sole purpose, to listen to ourselves. However, once we do this, consciously, and, to our own surprise, with great pleasure and increasing motivation, it becomes clear to us that, of course, there is no language, no words, no mind, sentences, no thoughts, no ideas, no associations, no memories, no self, no experiences, no concepts, no conversations, no soul, no instruction-providing, verbal agent of our behavior inside of our body.

 

With EL, we experience a mysterious silence, because it is crystal clear to us, our language always arises and takes place exclusively outside our body. If we ever again entertain the moronic idea, that there is someone within us, who has an experience, we say out loud to ourselves what that experience is, then we describe that experience as accurately as possible, and, then, by listening to our voice, we realize that our language is outside of us and, then, that experience quickly dissolves, because there is no one who experiences. There is a new silence, an emptiness – being without language – that we could never access with DL, our usual way of dealing with language. So-called thinking is an outdated illusion that was created and maintained by our common way of speaking, which we call DL, because we have no awareness of our body, while we were doing it.

 

The sound of our voice, which we hear during EL,  does something to our body, as it is our natural sound, which suits us completely. In DL, we were always producing a voice, in which we could not relax and therefore everything we said was a form of moving away from ourselves. Hearing and feeling our original voice, is an experience that enables us to be done with our DL, which immediately stops.

 

As we continue peacefully with our EL, we not only reason about what has happened to us, but we also talk about what is yet to happen. Our new language is a reinterpretation of who we have been, who we always were, who we are right now and who we will always remain. The soothing sensation, that language does not happen to us, but is used by us, as a free individual, makes us behave consciously. Our EL changes all our other behavior. All the behavior that originated and was associated with our DL comes to an end and the only behavior that remains, is the behavior that suits us and that is caused, named and maintained by our EL. In other words, our EL is a self-evident selection process, because one will witness all of these behavioral changes.

 

EL, which – when I first stumbled on it, while I was still living in the Netherlands – I used to call the Language That Creates Space, makes us experience silence as endless space. Every form of fear, tension, anxiety, irritation, confusion or superstition comes to an end during EL. We can be completely silent with our EL, because we enjoy this silence by talking to ourselves about it again and again. Our language – our speaking, listening, writing and reading – is put in its place, it exists only as an overt  phenomenon. There is no inner language. This realization has far-reaching consequences, which continue to encourage us, every time our conditioning, with DL, comes into play, to let ourselves know, we are inclined to believe in this fantasy, as we have not experienced EL before. Now that we experience EL, that old conditioning history with DL, no longer has a hold on us.

 

No matter what it may be, that keeps presenting itself to us – all our problems are repetitions of the same verbal nonsense – because we haven't talked to ourselves about it enough, we can always talk to ourselves about whatever is in our attention and conclude, that all our problems are a product of our DL, but that our freedom is always regained again with our effortless EL. Even though it is apparently necessary to lose and find back our EL, there is no reason for this to take any longer than necessary. As soon as we change from DL to EL, we immediately are aware of our Language Enlightenment (LE).

 

We are never concerned with becoming happy or enlightened in the future, because with EL we are - even though this is almost unbelievable at first - immediately enlightened and fulfilled. Even though we may still lose ourselves in DL – because of our old habit – our experience of our LE and EL is a fact, that can no longer be taken away from us by DL. We have heard, felt, experienced, reasoned, understood our EL and by enjoying it so much, we keep learning more and more. This growing actually never ends. Our discovering, amazement and relief of the letting go is superb. We know about tranquility without language. For us, the silence is never broken, but always becoming richer and more expressive.

 

We anticipate the future, as we still have the rest of our lives, to express the silence of our LE with our EL and even if we only got around to it once, we know forever, that this path is always open to us. In other words, confidence in ourselves, in who we are with our EL, is our surrender to the inevitable silence that came about, because we said everything to ourselves, that we wanted to say and could say. This is how we go can into that blissful silence without language. And, this gives our brains a rest, which was never possible before with our DL.

 

Silence always has the quality 
of the situation in which it takes
 place. During our DL, we 
always face an oppressive, 
ominous or icy wall of silence, 
but with EL, every silence is a
 blessing, a renewal and a 
revelation. The silence of 
EL is the glorious blossoming 
of our intelligence and the 
becoming available of energy
 to create. Our productivity 
increases exponentially and we 
continuously predict, correctly, 
the consequences of all our
 actions. There are more 
positive events ahead for us,
 as we are leaving forever 
behind all the conflicts, 
confusion, frustration and
 disappointments. 

 

We are, in our silence – as responsible individuals, experiencing the unity and wholeness of, on the one hand, the behavior and the experiences, which are leading to positive results, and, on the other hand, the conscious, skillful use of our EL, which gives shape and meaning to our LE, to who we really are – a transformation source, that processes everything with our EL and converts it into happiness, love, understanding, beauty, relaxation and forgiveness. This is not flowery language, as we really do this.

 

Because of DL, everyone is in the same sinking boat and the only way to get out of our imaginary, verbal prison is to focus on our language, to listen to what we might say to ourselves. The silence invites us to go nowhere else but to our EL, which always takes us somewhere, where we have not been before. In EL, you are in a constant state of renewal and letting what comes come, is possible because you have paid attention to what demanded your attention. It is we, as speakers, who, with our EL, pay attention to everything that is important to us and we no longer waste any energy or time by paying attention to what others try to get our attention with.

 

The silence of our LE – which can only be expressed with our EL – requires no one's attention and makes us, as speakers, hilariously aware, that there is no speaker, who speaks, there is no listener, who listens, there no writer, who writes, there is no reader who reads and there is not an experiencer, who experiences. In DL, however, each speaker, in various ways, is always trying to dominate the listener's attention. This constant manipulation of the listener's attention is always done with an acted, unnatural voice. Every DL speaker pretends, he or she is loving, confident, open, committed, knowledgeable, calm, enthusiastic, strong, impressive or unstoppable. Also, every DL speaker - to force every listener to listen - will sound aggressive, holy, arrogant, intimidating, humiliating, tragic, tiring or impatient.

 

Because we don't know anything about the huge difference between our own DL and our own EL, we are constantly being fooled by DL speakers and, yet, we accept this as normal, because, supposedly, we know our place in the social hierarchy, which allows us to get away our bombastic, DL. In our exhausting everyday social interactions, we lose energy to people who take away our attention or our energy.  With EL, we speak with a different sound, because there is no sense of a speaker speaking or a listener listening. In EL, we produce the sound we want to listen to. Because the speaker is his own listener, both the speaker and the listener disappear. This disappearance has nothing to do with speaking without ego, but with speaking with listening (EL) or speaking without listening (DL). During EL, the listener hears the speaker's silence, because that speaker hears himself. Because the listener, in the speaker, is not there, the illustrious listener in the listener is also not there. This is why everyone with DL loses focus, the moment you briefly tell them anything about your EL and your LE. They will always go straight back to their conditioning with DL and only the silence of our knowledge, of our LE, makes us stand firm and continue with our own EL.