Goed,
Iedereen die
iets van Belichaamde Taal (BT) heeft begrepen, voelt zich gezegend en
gerustgesteld met het besef, dat alles, vanwege onze nieuwe taal, toch nog goed
kan komen. Het gaat niet om het gebruik van bepaalde woorden, die ik of anderen
gebruiken, maar om de woorden, die precies bij jou passen en om te spreken op
de manier zoals jij dat zou willen.
Natuurlijk
heeft iedereen, die de transformatie van Ontlichaamde Taal (OT) naar BT heeft doorgemaakt,
een verantwoordelijkheid om, in eerste
instantie, voor zichzelf meer BT te creeren, maar ook om aan anderen
te laten weten, dat het hoog tijd is, om met OT te stoppen, zodat we eindelijk
eens wat BT kunnen gaan hebben. Dit is een belangrijke morele kwestie, die wij
nog niet onder ogen hebben gezien of hebben kunnen lezen, omdat wij nog niet hebben
geschreven, over hoe het eigenlijk is, om onszelf te horen, wanneer wij echt met
onszelf spreken en daarom in staat zijn, om naar onszelf te luisteren.
Er zit niets
anders op, dan dat we eens proberen, om met onszelf te praten en om zo dus te horen,
ervaren en toe te geven, dat wijzelf – en daarom dus iedereen – wel degelijk
het verschil tussen OT en BT kan erkennen, maar dat we nog niet eerder deze
benoeming hadden, om over onze dagelijkse manier van spreken te kunnen praten.
Het staat buiten kijf, dat we meestal weer
OT hebben en dat we zelden of nooit aan BT toekomen. Er is iets absoluuts aan
BT, waaraan niet valt te ontkomen.
Je kunt
alleen maar BT hebben, nadat je je eigen OT hebt gestopt. Maar, om daarin te
slagen, zul je dus jezelf uit je eigen
conditionering moeten halen. Je doet het of je doet het niet. Het is een
kwestie van jezelf observeren, door naar jezelf te luisteren en om te horen, of
je dan wel het een of het andere doet. Je zou ook kunnen zeggen dat je je
misdraagt in OT en dat je je goed gedraagt in BT. Het is van groot belang, om
zowel je OT als je BT te erkennen. Alleen als je dat doet, dan gaat je BT
verder.
Indien je
alleen BT wil hebben en niet wil toe geven dat je OT hebt, dan gaat je conditionering,
om OT te hebben, gewoon verder. Met andere woorden, dan lijdt je en dan blijf
je in de problemen zitten. Je kan het gemakkelijk opgeven, om je OT te proberen
te stoppen. Waarschijnlijk zul je dat doen, omdat je conditionering zo krachtig
is, maar toch weerhoudt helemaal niets je ervan, om toch alsnog opnieuw te
experimenteren en om de vruchten te ervaren van het werk dat je hebt gedaan.
Alles wat je doet, om je OT te stoppen, zal altijd, op een of andere manier positief
uitwerken, ook al worden die resultaten pas in de loop der tijd waarneembaar of
hoorbaar.
Zodra je het
verschil hebt leren kennen tussen OT en BT, wil je natuurlijk alleen BT hebben,
maar BT willen zal je frustreren, omdat het impliceert dat je nog steeds je OT
ontkent. Wanneer je BT hebt, dan wil je helemaal geen BT, maar je kan het
hebben, omdat je hebt gedaan wat je nou eenmaal moet doen om BT te kunnen hebben:
je hebt OT gestopt. Ook al lijkt het eenvoudig, toch komt er enorm veel bij
kijken en luisteren om je OT te stoppen, want je gewone wijze van spreken
veroorzaakt niet alleen hoe je in algemene zin omgaat met je eigen taal, maar
het reguleert eveneens al je andere gedrag.
Een bepaald
gedrags-patroon hangt samen met OT en een totaal ander gedrags-patroon hangt
samen met BT. Ook al is het onthullend en interessant om BT te hebben, toch
verliezen we onszelf weer heel vaak in het, uit onze conditionering
voortgekomen, verlangen, om iets bijzonders te willen. Omdat we nauwelijks of
geen BT hebben gehad, maken we er weer iets van, wat het helemaal niet is. Onze
hang naar iets spiritueels, naar iets mystieks, naar iets nieuws, naar iets wat
we zogezegd met hart en ziel willen, naar waar we schijnbaar nooit genoeg van
kunnen krijgen, maakt dat onze OT zich herhaald.
Wanneer wij
BT hebben, valt allerlei onnodig gedrag vanzelf weg. Er is geen enkele drang meer
naar iets anders. Het merkwaardige is, dat wij ons herboren voelen, want onze
taal staat ons toe, om in het hier en nu te blijven. Ook al falen vele malen,
om onze OT te stoppen, toch lukt het ons elke keer, als wij doen wat nou eenmaal
gedaan moet worden, om dat te bewerkstelligen, als we luisteren naar onszelf. We
kunnen we alleen onszelf horen, indien we hardop met onszelf praten. Er is
niets te horen, indien we geen geluid produceren. Bovendien, is er niets dan
lawaai en onheil te horen, zolang we nog door blijven gaan in het praten met
onszelf met OT. We willen dit natuurlijk niet horen en toch blijven we
ongemerkt dat nare geluid voortbrengen van stress, onvrede, angst, verwarring,
defensiviteit en arrogantie. We kunnen onszelf dan wel, zogezegd, wijsmaken, dat
we geen OT willen, maar het is niet waar, want we blijven het toch nog produceren.
Wanneer wij
uiteindelijk, met grote verslagenheid, aan onszelf kunnen toegeven, dat wij dus
schijnbaar OT prefereren over BT, dan vindt een verschuiving plaats, omdat we
met onszelf in gesprek beginnen te komen over waarom dit zo is. Simpel gezegd,
we blijven keer op keer OT hebben, omdat we onszelf klaarblijkelijk slecht,
verkeerd, stom, onwaardig, onintelligent of onbelangrijk vinden. In OT, is wat
we zeggen, wat wij kunnen formuleren, wat wij vinden – onze taal – zogenaamd
niet belangrijk.
In OT kunnen
we nooit echt onszelf zijn en ook al schrijven we daarover, ons schrijven is een
vorm van OT. Ons schrijven is meestal nog onbelangrijker dan wat we zeggen en daarom
praten we vaker dan dat we schrijven. Er zijn natuurlijk tal van schrijvers,
die geloven dat ze schrijven vanuit BT, maar het feit blijft, dat ze altijd vanuit
OT schreven, omdat ze nog nooit bezig zijn geweest met hardop met zichzelf
spreken en naar de klank van hun stem luisteren.
Zodra onze
BT begint toe te nemen, omdat wij onze OT zijn gaan stoppen – niet een keer,
maar net zo vaak als dat nodig is, misschien honderd duizend keer – dan neemt
het belang van ons schrijven over onze BT toe, omdat dit de manier is waarop
onze BT stabilizeerd. Ook al is er natuurlijk een bekrachtiging van onze BT,
wanneer wij het met anderen kunnen delen, toch volstaat die sociale
reinforcement niet om onze BT te kunnen laten voortduren. Het is dus
noodzakelijk om alleen van BT te genieten, door er over te schrijven, omdat dat
de zelf-bekrachtiging bepaalt, die objectief is, omdat het door anderen kan
worden en kan worden meebeleefd. Zij die nog nooit van BT hebben gehoord,
kunnen op deze manier erover lezen en beginnen met hun eigen verificatie experiment.
Dit schrijven is een van de eerste geschriften over onze nieuwe manier van
communiceren. Zodra er meerdere beschrijvingen zijn over het enorme verschil tussen
OT en BT, zullen steeds meer mensen zich
gaan bezighouden met BT, omdat we allemaal verlicht zijn en vanuit onze oorspronkelijke
staat willen voortgaan met BT.