Normal,

 

In this writing, I share my experience of language with you, the reader. I find our common way of talking, which sets the stage for how we deal with our language, abnormal. We speak in an absurd and unintelligent way, because, instead of expressing our freedom, we keep producing more struggle and fear. Our accepted way of talking determines, that, although we may be educated, although we may be supposedly, successful, professionally, although we may have written many books, we can’t distinguish between Disembodied Language (DL) and Embodied Language (EL). We still engage, unconsciously, in DL  all the time, yet it is possible and very necessary to have EL, but we simply don’t know how to do this.

 

EL is normal, but nobody with DL can appreciate its normality. While you are reading this writing, you can begin to do that, because you are reading my words, which come from my EL and, therefore, you encounter a piece of writing, you couldn’t have read before, since such a writing didn’t previously exist. I want you to acknowledge, at least, as long as your eyes follow and understand these sentences, that your DL is temporarily stopped, not because I have stopped it, but because you have stopped it, as you tentatively accept, that it may actually be true, what I convey. However, you will still have to determine for yourself, if the difference between your usual way of talking and EL makes any sense to you.

 

Presumably, normality is the essence of psychology, but the rates and the kinds of behaviors, that can be found, one standard deviation from the mean, that is, the behaviors which most people are involved in, every day, aren’t natural, as they don’t and can’t produce any comfort, well-being, understanding, confidence, trust, silence, relaxation, happiness or satisfaction. I want you to consider the important fact, that the meaning of these beautiful words, depends on how live your life. Your mechanical DL not only fails to produce them, even if you would produce them, they have lost their meaning, as you are not in the habit of creating and maintaining, for yourself, the circumstances in which there is a match between these words and your experiences.

 

Of course, it would be normal for you or for anyone, to be able to produce a sound, which you would like and which you, therefore would and could hear and enjoy. Hearing ourselves talk is the essence of EL, as our voice expresses what we say with our positive emotions, but in DL, we don’t like what we say and, thus, we don’t listen to ourselves, our voice sounds dreadful, stressed out or demanding, because, unknowingly, we speak with negative emotions. It is normal to sound horrible, when you don’t feel good or to sound loveable, when you are truly happy.

 

This morning, as I returned from doing my delivery in Paradise, I drove back down, with the big truck, over the Skyway and I could see the whole valley in front of me. As I was cruising down the hill, I was suddenly struck by the vastness and beauty of this land. There were no words to describe this, only tears of joy. I am so grateful my EL allows me to be without words, as it keeps revealing my Language Enlightenment (LE). You too, dear reader, can put everything in its place with your EL. As you listen to your energizing voice while you speak, you will say what you need to say, to create order in your life.    

 

Normaal,

 

In dit schrijven deel ik mijn taalervaring met u, de lezer. Ik vind onze gewone manier van praten, die de toon zet voor hoe we omgaan met onze taal, abnormaal. We spreken eigenlijk op een absurde en onintelligente manier, omdat we, in plaats van onze vrijheid uit te drukken, steeds meer strijd en angst veroorzaken. Onze geaccepteerde manier van praten bepaalt dat, hoewel we misschien geschoold zijn, hoewel we zogenaamd professioneel succesvol zijn,  hoewel we veel boeken hebben gelezen en geschreven, we nog steeds geen onderscheid kunnen maken tussen Ontlichaamde Taal (OT) en Belichaamde Taal (BT) . Het is zo primitief, dat we  onbewust met OT bezig blijven, terwijl het toch echt mogelijk en noodzakelijk is, om BT te hebben, maar we weten gewoon niet hoe we dit moeten doen.

 

BT is heel normaal, maar niemand met OT kan die normaliteit waarderen. Terwijl je dit schrijven leest, kun je daarmee beginnen. Omdat je mijn woorden leest, die van mijn BT komen, ben je geconfronteerd met objectief verbaal gedrag, dat je niet eerder hebt kunnen lezen, aangezien zo'n tekst nog niet bestond voorheen. Ik wil dat je erkent, tenminste, zolang je ogen deze zinnen volgen, dat je kunt begrijpen, dat je OT tijdelijk is gestopt, omdat jij het hebt gestopt, omdat je tijdelijk accepteert, dat het daadwerkelijk kan, wat ik overbreng. Je zult, los van deze woorden, voor jezelf moeten bepalen of het verschil tussen je  gebruikelijke manier van praten en BT zinvol is.

 

Men zegt wel eens dat normaliteit de basis is van de psychologie, maar de intensiteit en het soort gedrag dat kan worden gevonden, één standaarddeviatie van het gemiddelde, dat wil zeggen, het gedrag waar de meeste mensen dagelijks mee bezig zijn, is niet natuurlijk, omdat het geen eenvoud, welzijn, begrip, vertrouwen, eenheid, stilte, ontspanning, geluk of voldoening produceert. Neem het feit maar eens in overweging, dat de betekenis van al deze mooie woorden afhangt van hoe jij je gedraagd en leeft. Je mechanische OT produceerd die woorden niet meer en zelfs als je ze zou produceren, dan hebben ze hun betekenis verloren, omdat je niet de gewoonte hebt om voor jezelf de omstandigheden te creëren en te onderhouden, waarin er een overeenkomst is tussen deze prachtige woorden en jouw ervaringen.

 

Natuurlijk zou het voor jou of voor wie dan ook normaal zijn om een ​​geluid te produceren, dat je aangenaam zou vinden, dat je daarom zou kunnen horen en genieten van je eigen taal. Onszelf horen praten is de essentie van BT, aangezien onze stem uitdrukt wat we zeggen met onze positieve emoties, maar in OT houden we niet van wat we zeggen en daarom luisteren we niet naar onszelf. Onze stem klinkt vreselijk, gestrest of veeleisend, omdat we onbewust met negatieve emoties spreken. Het is normaal om vreselijk te klinken, als je je niet goed voelt of om liefdevol klinken, als je gelukkig bent.

 

Vanmorgen, toen ik terugkwam van mijn bezorging in Paradise, reed ik terug naar beneden, met de grote vrachtwagen, over de Skyway en ik kon de hele vallei voor me zien. Terwijl ik de heuvel afdaalde, werd ik plotseling getroffen door de uitgestrektheid en schoonheid van dit land. Er waren geen woorden om dit te beschrijven, alleen tranen van vreugde. Ik ben zo dankbaar dat mijn BT me toestaat om zonder woorden te kunnen zijn, omdat mijn Taal Verlichting (TV) zich zo blijft onthullen. Ook jij kunt met BT alles op zijn plaats laten komen. Terwijl je luistert naar je aangename stem, terwijl je spreekt, zeg je precies, aan jezelf, wat je moet zeggen om orde te scheppen in je leven.

 

Know,

 

If we know what we can know, because we say what we can say, then we do not express our thinking, but our Embodied Language (EL), which of course can also be written and read. Our so-called thinking - that imaginary famous inner process, which occurs because we say over and over again (if you keep repeating the same outrageous propagandic lie, which sets us up against ourselves, people eventually start to believe it), that we can have an inaudible conversation with ourselves without saying a single word - keeps us from saying to ourselves what we can say and from knowing what we can know. Disembodied Language (DL) is therefore the language in which we linger in our so-called thinking, which is also called our mind.

 

 This writing is the clarification of why I, with EL, can enjoy my Language Enlightenment (LE) and why others don't or apparently can't. If you read this, because you, like me, have mastered English language, you will know immediately, that I am not concerned about you, but with myself and that I can therefore make it clear to you, why you have not yet really dealt with yourself. You are still unaware of your own LE, because you have never explored and experienced what can and will happen to you, if you keep speaking alone, only to yourself, in exactly the beautiful way you prefer to sound and like to hear.

 

The change from your DL to EL entails that your attitude to language – and thus to what you are reading here, about what I have written here – lets you know that another reality is possible, namely, the one you can consciously create. In DL you can never live in your own reality, because you have not yet created it with your own language. As long as you have DL, you remain trapped in the so-called reality, which is dictated by others, who, like you, by talking and by remaining preoccupied with others, keep themselves from really talking to themselves.

 

Even though I speak in English every day, because I live in United States since 1999, I still find it very valuable to say and write what I know in Dutch. I am concerned here with my own reasoning and interpretation of the language, which has set the tone for who I am today. I haven't believed in that so-called thinking for years, but I am convinced that our language is the reason that we are aware of who we are or not. In EL we are aware of ourselves, but in DL we remain unconscious and so we talk like a headless chicken and believe the sheer nonsense that was written about language by writers who could not speak freely and listen to themselves.

  

I write and speak jubilantly about my EL, as I have stopped my DL. Anyone who can speak, listen, write and read can do what I have playfully accomplished, but to do so an interest in language must first be cultivated. We have never really been interested in how we actually use our language, because we have never taken the time to just talk to ourselves and listen to ourselves.  

 

I still like to write in Dutch, because when I lived 

there, about forty years ago, I discovered my EL 

and LE. Surely, I have also lost and found my EL 

and LE many times. Even though I can translate 

these Dutch words into English, it wouldn't make 

sense for me to translate them into Greek, because

 I don't know that language. In other words, becoming

 aware of our language is a matter of going back to

 our voice, to our sound, which is the origin of our

 language, our intelligence.

 

LE is a knowing that can never be forgotten. It has nothing to do with others and can only be shared with those who stopped their own DL so they could continue their EL. There's no point in me talking to those who still have DL. I will continue alone with my EL if necessary. With this writing I let myself know again that this is probably the only way to stimulate others, to talk to themselves and to listen to their own blissful vibration, to surrender and to experience the real basis is of our communication.

 

Weten,

 

Als we weten, wat we kunnen weten, omdat we zeggen, wat we kunnen zeggen, dan maken wij niet ons denken kenbaar, maar onze Belichaamde Taal (BT), die natuurlijk ook geschreven en gelezen kan worden. Ons zogenaamde denken, dat vermaarde innerlijke proces – waarin wij altijd opnieuw zeggen te geloven, dat wij een onhoorbaar gesprek met onszelf zouden kunnen hebben, zonder ook maar een woord te zeggen – weerhoudt ons ervan, om te zeggen, wat we kunnen zeggen en te weten, wat we kunnen weten. Ontlichaamde Taal (OT) is dus de taal, waarin we in ons zogenaamde denken, dat ook wel onze mind wordt genoemd, blijven hangen.

 

Ook al spreek ik dagelijks in het Engels, omdat ik, sinds 1999, in Amerika woon, toch ik vind het nog steeds heel waardevol, om in het Nederlands te zeggen en te schrijven wat ik weet. Het gaat mij hier om mijn eigen redenatie en interpretatie van de taal, die de toon heeft gezet voor wie ik nu ben. Ik geloof al jarenlang niet meer in dat zogenaamde denken, maar ik ben er evenwel van overtuigd, dat taal de reden is, dat wij bewust zijn van wie we zijn of niet. In BT zijn we ons bewust van onszelf, maar in OT blijven we onbewust en praten we dus als een kip zonder kop en geloven wij de klink-klare onzin, die was geschreven over taal, omdat wij niet vrijuit konden spreken en naar onszelf konden luisteren.    

 

Ik schrijf en spreek jubelend over mijn BT, omdat ik mijn OT heb overwonnen en heb gestopt. Iedereen die kan spreken, luisteren, schrijven en lezen, kan wat ik heb klaar-gespeeld, maar om dat te kunnen, moet eerst een interesse in taal worden opgewekt. Wij zijn nog nooit werkelijk geinteresseerd geweest in hoe wij nou eigenlijk onze taal gebruiken, omdat wij nog nooit de tijd hebben genomen, om alleen met onszelf te spreken en naar onszelf te luisteren.

 

Dit schrijven is de verheldering, over waarom ik, met BT, vanuit Taal Verlichting (TV) leef en waarom anderen dit niet doen of schijnbaar niet kunnen. Als je dit leest, omdat je, net als ik, de Nederlands taal beheerst, dan weet je meteen, dat ik me niet met jou bezig hou, maar met mezelf en dat ik daarom aan jou duidelijk kan maken, waarom jij je nog niet echt met jezelf hebt bezig gehouden. Jij bent je nog onbewust van je eigen TV, omdat je nog nooit hebt onderzocht en ervaren, wat er met je kan gebeuren, als je alleen blijft spreken met jezelf, op precies die manier, die jij prefereert en mooi vind klinken.

 

De verandering van je OT naar BT, brengt met zich mee, dat je houding naar taal – en dus naar wat je hier leest, over wat ik hier heb geschreven – je laat weten dat een andere werkelijkheid mogelijk is, namelijk, degene die jij bewust kunt creeren. In OT kun je nooit in je eigen realiteit leven, omdat je die nog niet met je eigen taal hebt gecreerd. Zolang je nog OT hebt, blijf je gevangen zitten in de realiteit, die werd gedikteerd door anderen, die net als jij, door met anderen te praten en bezig te blijven, zich er van weerhouden, om echt met zichzelf te praten.

 

Ik schrijf nog steeds graag in het Nederlands, omdat ik, toen ik daar woonde, zo’n veertig jaar geleden, mijn BT en TV had ontdekt. Ik heb mijn BT en TV ook  heel vaak weer verloren en teruggevonden. Ook al kan ik deze woorden in het Engels vertalen, het zou geen zin voor mij hebben, om ze in het Grieks om te zetten, omdat ik die taal niet beheers. Met andere woorden, het bewust worden van onze taal, is een kwestie van terug gaan naar onze stem, onze klank, die de oorsprong is van onze taal, onze intelligentie.

 

TV is een weten dat nooit kan worden vergeten. Het heeft niets met anderen te maken en is alleen maar te delen met hen, die hun eigen OT hebben gestopt, zodat ze hun BT konden voortzetten. Het heeft geen zin meer voor mij, om te praten met hen die nog OT hebben. Ik ga desnoods alleen met mijn BT verder. Met dit schrijven laat ik mezelf nogmaals weten, dat dit de enige manier is om anderen misschien eens te stimuleren, om eindelijk met zichzelf in gesprek te gaan en om eens te kunnen gaan luisteren naar hun eigen gelukzalige vibratie en overgave, die de enige werkelijke basis is van onze communicatie.     

 

Good,

 

Anyone who has understood something about Embodied Language (EL) will feel good, blessed and reassured to know that, because of our new language, everything can still work out. It's not about using certain words that I or others use, but about the words that suit you exactly and to speak in the way you would like.

 

Of course, everyone who has gone through the transformation from Disembodied Language (DL) to EL has a responsibility to create more EL for themselves in the first place, but also to let others know, that it is high time to stop DL, so we can finally start having some EL. This is an important moral issue we have not yet faced or able to read, because we have not yet written about what it is  like to hear ourselves when we really speak to ourselves and are therefore able, to listen to ourselves.

 

There is nothing else we can do, but try to talk to ourselves and thus hear, experience and admit, that we ourselves - and therefore everyone - can indeed recognize the great difference between DL and EL, but that we didn't have this distinction before, to be able to talk about our everyday way of speaking. There is no question about it, we usually have DL again and we rarely, if ever, get to have EL. There's something absolute about EL that can't be avoided.

 

You can only have EL after you have stopped your DL. To succeed in that, you will have to take yourself out of your own conditioning. You either do it or you don't. It is a matter of observing yourself, listening to yourself and hearing, whether you are doing one or the other. You could also say, that you misbehave in DL and you are well behaved in EL. It is very important to acknowledge both your DL and your EL. Only if you do that will your EL continue.

 

If you only want EL and don't want to admit you have DL, your conditioning to have DL continues. In other words, you suffer and you stay in trouble. You can easily give up trying to stop your own DL. You probably will, because your conditioning history is so powerful, yet there's nothing stopping you from experimenting again and experiencing the fruits of the work you've done. Everything you do to stop your DL will always, in some way, work out positively, even if those results only become visible or audible over time.

 

Of course, once you learn the difference between DL and EL, you only want to have EL, but wanting EL will frustrate you, as it implies that you are still denying your DL. When you have EL, you don't want EL at all, but you can have it, because you've done what you needed to do to have it: you’ve stopped your DL. Even if it seems very simple, there is an enormous amount of work and listening involved in stopping your DL, for your habitual way of speaking not only causes how you generally interact with your own language, but it also regulates all your other behaviors.

 

A certain behavioral pattern is associated with DL and a completely different behavioral pattern is associated with EL. Although it is revealing and interesting to have EL, we often lose ourselves in the conditioning-derived desire to want something special. Having had little or no EL, we're making EL into something, which it isn't at all. Our longing for something spiritual, for something mystical, for something new, for something we so to speak want with all our heart and soul, of which we can never seem to get enough, makes our DL repeat itself.

 

When we have EL, all kinds of unnecessary behavior disappear by itself. There is no longer any urge for anything else. The remarkable thing is that we feel reborn, because our language allows us to stay in the here and now. Even though many times we fail to stop our DL, every time we do what needs to be done, we manage to get it done, when we listen to ourselves. We can only hear ourselves if we talk to ourselves out loud. Nothing can be heard if we do not produce sound. Furthermore, there is nothing but noise and disaster to be heard as long as we continue to talk to ourselves with DL. We don't want to hear this, yet we unconsciously continue to make that nasty sound of our stress, dissatisfaction, fear, confusion, defensiveness and arrogance. We can tell ourselves, so to speak, we don't want DL, but it's not true, since we keep producing it anyway.

 

When we finally admit to ourselves, with great dismay, that we apparently prefer DL over EL, then a shift begins to take place, as we start to talk to ourselves about why this is so. Simply put, we keep having DL over and over because we obviously think of ourselves as bad, wrong, stupid, unworthy, unintelligent, or unimportant. In DL, what we say, what we can formulate, what we think – our language – is supposedly not important enough.

 

In DL, we can never really be ourselves and even though we write about it, our writing is a form of DL. Our writing is usually even less important than what we say, which is why we talk more often than we write. There are, of course, many writers, who believe they are writing from EL, but the fact remains that they always wrote from DL, because they have never engaged in speaking aloud to themselves and listening to the sound of their voice.

 

Once our EL increases, because we've stopped our DL - not just once or twice, but as many times as we need to, perhaps even hundred thousand times - then the importance of our writing about our EL increases, because it's the way is in which our EL stabilizes. While there is social reinforcement of our EL when we share it with others, it is not enough to allow our EL to continue. Therefore, it is necessary to enjoy EL, by writing about it, as that determines the self-reinforcing effects. Moreover, writings are objective, in that they can be read and experienced by others. Those who have never heard of EL can read about it and start their verification experiment. This writing is one of the very first writings about our new way of communicating. Once there are multiple descriptions about the huge difference between DL and EL, more and more people will read about it and start to engage in EL, because we are all enlightened and we unknowingly want to continue with our EL because of our original state, which is our Language Enlightenment (LE).

 

Goed,

 

Iedereen die iets van Belichaamde Taal (BT) heeft begrepen, voelt zich gezegend en gerustgesteld met het besef, dat alles, vanwege onze nieuwe taal, toch nog goed kan komen. Het gaat niet om het gebruik van bepaalde woorden, die ik of anderen gebruiken, maar om de woorden, die precies bij jou passen en om te spreken op de manier zoals jij dat zou willen.

 

Natuurlijk heeft iedereen, die de transformatie van  Ontlichaamde Taal (OT) naar BT heeft doorgemaakt,  een verantwoordelijkheid om, in eerste instantie, voor zichzelf meer BT te creeren, maar ook om aan   anderen te laten weten, dat het hoog tijd is, om met OT te stoppen, zodat we eindelijk eens wat BT kunnen gaan hebben. Dit is een belangrijke morele kwestie, die wij nog niet onder ogen hebben gezien of hebben kunnen lezen, omdat wij nog niet hebben geschreven, over hoe het eigenlijk is, om onszelf te horen, wanneer wij echt met onszelf spreken en daarom in staat zijn, om naar onszelf te luisteren. 

 

Er zit niets anders op, dan dat we eens proberen, om met onszelf te praten en om zo dus te horen, ervaren en toe te geven, dat wijzelf – en daarom dus iedereen – wel degelijk het verschil tussen OT en BT kan erkennen, maar dat we nog niet eerder deze benoeming hadden, om over onze dagelijkse manier van spreken te kunnen praten. Het staat  buiten kijf, dat we meestal weer OT hebben en dat we zelden of nooit aan BT toekomen. Er is iets absoluuts aan BT, waaraan niet valt te ontkomen.  

 

Je kunt alleen maar BT hebben, nadat je je eigen OT hebt gestopt. Maar, om daarin te slagen, zul je dus  jezelf uit je eigen conditionering moeten halen. Je doet het of je doet het niet. Het is een kwestie van jezelf observeren, door naar jezelf te luisteren en om te horen, of je dan wel het een of het andere doet. Je zou ook kunnen zeggen dat je je misdraagt in OT en dat je je goed gedraagt in BT. Het is van groot belang, om zowel je OT als je BT te erkennen. Alleen als je dat doet, dan gaat je BT verder.

 

Indien je alleen BT wil hebben en niet wil toe geven dat je OT hebt, dan gaat je conditionering, om OT te hebben, gewoon verder. Met andere woorden, dan lijdt je en dan blijf je in de problemen zitten. Je kan het gemakkelijk opgeven, om je OT te proberen te stoppen. Waarschijnlijk zul je dat doen, omdat je conditionering zo krachtig is, maar toch weerhoudt helemaal niets je ervan, om toch alsnog opnieuw te experimenteren en om de vruchten te ervaren van het werk dat je hebt gedaan. Alles wat je doet, om je OT te stoppen, zal altijd, op een of andere manier positief uitwerken, ook al worden die resultaten pas in de loop der tijd waarneembaar of hoorbaar.

 

Zodra je het verschil hebt leren kennen tussen OT en BT, wil je natuurlijk alleen BT hebben, maar BT willen zal je frustreren, omdat het impliceert dat je nog steeds je OT ontkent. Wanneer je BT hebt, dan wil je helemaal geen BT, maar je kan het hebben, omdat je hebt gedaan wat je nou eenmaal moet doen om BT te kunnen hebben: je hebt OT gestopt. Ook al lijkt het eenvoudig, toch komt er enorm veel bij kijken en luisteren om je OT te stoppen, want je gewone wijze van spreken veroorzaakt niet alleen hoe je in algemene zin omgaat met je eigen taal, maar het reguleert eveneens al je andere gedrag.

 

Een bepaald gedrags-patroon hangt samen met OT en een totaal ander gedrags-patroon hangt samen met BT. Ook al is het onthullend en interessant om BT te hebben, toch verliezen we onszelf weer heel vaak in het, uit onze conditionering voortgekomen, verlangen, om iets bijzonders te willen. Omdat we nauwelijks of geen BT hebben gehad, maken we er weer iets van, wat het helemaal niet is. Onze hang naar iets spiritueels, naar iets mystieks, naar iets nieuws, naar iets wat we zogezegd met hart en ziel willen, naar waar we schijnbaar nooit genoeg van kunnen krijgen, maakt dat onze OT zich herhaald.

 

Wanneer wij BT hebben, valt allerlei onnodig gedrag vanzelf weg. Er is geen enkele drang meer naar iets anders. Het merkwaardige is, dat wij ons herboren voelen, want onze taal staat ons toe, om in het hier en nu te blijven. Ook al falen vele malen, om onze OT te stoppen, toch lukt het ons elke keer, als wij doen wat nou eenmaal gedaan moet worden, om dat te bewerkstelligen, als we luisteren naar onszelf. We kunnen we alleen onszelf horen, indien we hardop met onszelf praten. Er is niets te horen, indien we geen geluid produceren. Bovendien, is er niets dan lawaai en onheil te horen, zolang we nog door blijven gaan in het praten met onszelf met OT. We willen dit natuurlijk niet horen en toch blijven we ongemerkt dat nare geluid voortbrengen van  stress, onvrede, angst, verwarring, defensiviteit en arrogantie. We kunnen onszelf dan wel, zogezegd, wijsmaken, dat we geen OT willen, maar het is niet waar, want we blijven het toch nog produceren.  

 

Wanneer wij uiteindelijk, met grote verslagenheid, aan onszelf kunnen toegeven, dat wij dus schijnbaar OT prefereren over BT, dan vindt een verschuiving plaats, omdat we met onszelf in gesprek beginnen te komen over waarom dit zo is. Simpel gezegd, we blijven keer op keer OT hebben, omdat we onszelf klaarblijkelijk slecht, verkeerd, stom, onwaardig, onintelligent of onbelangrijk vinden. In OT, is wat we zeggen, wat wij kunnen formuleren, wat wij vinden – onze taal – zogenaamd niet belangrijk.

 

In OT kunnen we nooit echt onszelf zijn en ook al schrijven we daarover, ons schrijven is een vorm van OT. Ons schrijven is meestal nog onbelangrijker dan wat we zeggen en daarom praten we vaker dan dat we schrijven. Er zijn natuurlijk tal van schrijvers, die geloven dat ze schrijven vanuit BT, maar het feit blijft, dat ze altijd vanuit OT schreven, omdat ze nog nooit bezig zijn geweest met hardop met zichzelf spreken en naar de klank van hun stem luisteren.

 

Zodra onze BT begint toe te nemen, omdat wij onze OT zijn gaan stoppen – niet een keer, maar net zo vaak als dat nodig is, misschien honderd duizend keer – dan neemt het belang van ons schrijven over onze BT toe, omdat dit de manier is waarop onze BT stabilizeerd. Ook al is er natuurlijk een bekrachtiging van onze BT, wanneer wij het met anderen kunnen delen, toch volstaat die sociale reinforcement niet om onze BT te kunnen laten voortduren. Het is dus noodzakelijk om alleen van BT te genieten, door er over te schrijven, omdat dat de zelf-bekrachtiging bepaalt, die objectief is, omdat het door anderen kan worden en kan worden meebeleefd. Zij die nog nooit van BT hebben gehoord, kunnen op deze manier erover lezen en beginnen met hun eigen verificatie experiment. Dit schrijven is een van de eerste geschriften over onze nieuwe manier van communiceren. Zodra er meerdere beschrijvingen zijn over het enorme verschil tussen OT en BT,  zullen steeds meer mensen zich gaan bezighouden met BT, omdat we allemaal verlicht zijn en vanuit onze oorspronkelijke staat willen voortgaan met BT.   

      

 

Deeper,

 

There's just no getting around the fact that when we eventually start to have Embodied Language (EL), we're actually going deeper into ourselves, so to speak. Of course, this metaphorical way of speaking is only – so to speak – for there is no deeper or higher self. We use those kinds of expressions to make something known.

 

The so-called deeper is always related to the so-called superficial, and our higher self is always related to our so-called lower self. There is nothing paradoxical about the fact that by speaking more deeply about ourselves we go to our higher selves and thus to our Language Enlightenment (LE), but in reality there is only a change in our use of our language taking place, that could not have taken place, as long as we didn't listen to ourselves.

 

The major difference between Disembodied Language (DL) and EL is that during EL we listen to ourselves and this listening to ourselves determines that we can listen to others. In DL, on the other hand, listening to others is always the focus and we completely forget to listen to ourselves. So you could also say that because of listening to yourself, you sink deeper into yourself.

                  

The so-called embodiment of our language or of ourselves, of course, is itself merely a way of talking, for there is in reality no entity that embodies, accepts, allows, becomes aware, acknowledges, or recognizes itself. So, during DL, we are unknowingly just endlessly juggling with words, but in EL, we stop with all our usual tricks, gimmicks and habits.

 

In DL, it is apparently of great importance whether we are talking about our so-called superficial or our deeper selves, or our higher or lower selves, but during EL, that distinction no longer matters to us. So in EL, we are finally ourselves, so to speak, as we realize – because we listen to ourselves and thus have become aware of ourselves – that we have actually always been enlightened and that this is of course also the case for others.

 

The absence of reactive tendencies is made possible by the conscious cessation of our habit. DL is our conditioning with language, which has prompted us to do something—with our language—other than what we actually want. In DL we do, involuntarily - with our language - what we ourselves do not want to do, and once we realize this, we immediately, without any effort, stop doing it.

 

As long as we have not been able to express to ourselves – by repeatedly talking to ourselves aloud and by listening to the sound of our own voice – what we really want, we are also unable to stop our DL and to have EL. The indisputable, pleasurable fact of EL is that it's real and natural, and it happens all by itself, whereas DL always costs us, as it takes  tremendous pain and effort. From our conditioning, however, we are inclined to pretend that the matter is exactly the other way around, and that DL is therefore something to which we, for the sake of convenience, fall back from old habit, but nothing could be further from the truth. There is absolutely nothing convenient about stressful, anxious DL.

 

In order to have DL, we violate ourselves and thus each other, again and again, because we force, coerce, punish and blow ourselves up, in order to continue to pretend to be who we believe we are but cannot be , because who we really are is not a belief. That is why EL is always a relief, liberation, relaxation, release, coming home after a pointless search, crying about what was impossible and letting go of what is unnatural. Of course, only our EL's hallowed progress can produce the correct description of our LE, which remained unknown and unspoken during DL. Saying what does us good makes us do everything that makes us happy and what makes others happy as well. Happy Valentine's Day.