Bevrijding,

 

Tijdens de bezetting, hield je je nog bezig met je Ontlichaamde Taal (OT), maar kort na de bevrijding, kort nadat je eindelijk het verschil bemerkte tussen je OT en je Belichaamde Taal (BT), werd je - door jezelf - vrijgelaten en kon je van je Taal Verlichting (TV) genieten met je BT. Je hebt tijd nodig om te herstellen van je gevangenschap en van de martelingen, die je hebt doorgemaakt, maar al het leed ligt nu geheel achter je.

 

OT is nog nooit benoemt en als zodanig samen met BT erkend. De radicalizering van studenten op universiteiten vindt altijd plaats vanwege OT, die ongemerkt overal nog steeds de voertaal is. Zoiets zou nooit of te nimmer hebben kunnen gebeuren, indien wij BT met elkaar zouden hebben. Dit is realistisch, maar niet idealistisch. We doen het, of we doen het niet en we kunnen het doen, of we kunnen het nog niet en daar is het begin. 

 

Met OT valt er uiteraard ook helemaal nooit iets te de-radicaliseren en wordt alles alleen maar erger. Het proces waarbij een persoon of groep in toenemende mate opvattingen ontwikkelt, die op gespannen voet staan met, of zelfs haaks staan op, de democratische rechtsorde, heeft, of we het nou willen geloven of niet, te maken met onze gebruikelijke wijze van spreken. Zowel als persoon of als groep verbinden wij dus in steeds mindere mate , consequencies aan ons gedrag, met name aan onze mondelinge en schriftelijke uitingen. Dit wordt eveneens in de hand gewerkt, door de anonimiteit van de zogenaamde sociale media.

 

Wanneer wij het hebben over polarisatie, extremisme of terrorisme, dan hebben wij het, onbewust, over een wijze van spreken, die die fenomenen voortbrengt en in stand houdt. Wij kennen het verschil nog niet tussen OT en BT en daarom hebben wij totaal niet in de gaten, dat de OT, waar wij ons dagelijks mee bezighouden, er de oorzaak van is, dat alles elke keer weer escaleert.

 

In BT is er geen enkele sprake van polarisatie of escalatie, omdat wij niet langer keer op keer op hol slaan door ons belachelijke geloof in het hebben van innerlijke taal, of in, wat wij dus geneigd zijn, om wij-zij-denken te noemen. Het zogenaamde hoog oplopen van spanningen tussen groepen, gebeurd, omdat wij, als deelnemers van deze groepen, de weg met onszelf kwijt zijn. Als wij de overgang van OT naar BT beleven, dan ervaren wij, voor het eerst, de bevrijding van de groep en onze individuele vrijheid. Het is niet polarisering, die tot radicalisatie leidt, maar OT.  

 

Een ander verschijnsel van OT is extremisme, waarin een persoon of groep bewust de wet overtreedt, om zogenaamd trouw te blijven aan zijn of haar idealen. Bij extremisme wordt dus heel duidelijk de wet overtreden en is er sprake van een strafbaar feit. Indien wij gaan kijken en luisteren naar de oorsprong vanwaaruit deze criminele handelingen tot stand komen, dan heeft dat helemaal niets te maken met – zoals vaak wordt beweerd – een of ander geschrift, maar met hoe er met elkaar werd en wordt gesproken. Net als bij polarisatie is ook extremisme het gevolg van onze gemeenschappelijk in stand gehouden en nog nooit eerder benoemde OT.

 

Ook zullen wij onszelf er ooit rekenschap van moeten geven, dat de rechtvaardiging en de achterliggende belofte van OT, een verwijzing is naar de zogenaamde bevrijding, die polarisatie, extremisme of radicalisatie ons zou gaan geven. Dit is natuurlijk een totale leugen, die OT in stand heeft gehouden, omdat het hoop gaf op iets beters, wat altijd in de toekomst zou liggen. Het moment van nu, waarin wij altijd met onze OT zijn blijven strijden, werd altijd opgeofferd voor de toekomst, die nooit BT heeft opgeleverd. Iedereen die hierover met BT weet te spreken, komt echter tot de conclusie, dat het ideaal van onze bevrijding slechts een lucht-kasteel was, omdat duurzame bevrijding – van het individu – slechts alleen kan plaats vinden, indien hij of zij, zijn of haar eigen taal op zodanige wijze weet te gebruiken, dat de eigen ervaring op de juiste wijze kan worden kenbaar gemaakt. 

 

Radicalisering is het onvermijdelijke gevolg van OT, onze onbewuste, geconditioneerde taal, waarin wij, als individuele spreker, niet naar onszelf luisteren en slechts bezig zijn, om altijd naar anderen te luisteren of om hen, op de een of andere manier, naar ons te doen luisteren. Uiteraard is de radicalisatie een proces, waarin jaren van dwangmatige OT, is gaan bepalen wat voor ons de zogenaamde werkelijkheid is. Er is dus wel degelijk een zeer herkenbaar patroon.

 

Simpel gezegd, wil iedereen in OT de aandacht krijgen en doet iedereen wat hij of zij kan, om die aandacht te krijgen. Het maakt niet uit, of we nou aandacht van anderen afdwingen met onze erbarmelijke slachtoffer’s rol of met onze grandiositeit en arrogantie, het feit blijft, dat in onze gewone wijze van spreken, er altijd sprake is van een strijd om de aandacht, die wel moet escaleren, zodat kan blijken, wie de winnaar en wie de verliezer is, wie dus de macht heeft – en wie anderen mag bedreigen – en wie beleefd, gehoorzaam moet volgen – wie dus schijnbaar onbelangrijk of onwaardig is en wie niets te vertellen heeft – waarnaar niemand luistert. Er is nog nooit bewuste aandacht gegeven – vanuit onze voortgaande BT – aan de OT, die in iedere maatschappij, de hierarchie in stand houdt. Als wij dat doen, vindt er onmiddelijke bevrijding plaats, omdat wij niet meer op of neer kijken naar anderen.

 

Onze bevrijding van OT is alleen waarneembaar voor zoverre wij nog aan het wennen zijn aan onze BT, want zodra onze BT begint door te stromen, dan vinden wij onze BT heel normaal, maar OT vinden we dan abnormaal. Ook onze TV, die in de eerste instantie, bij het voortgaan van onze BT, iets heel wonderlijks en bijzonders is, wordt, op den duur, onze alledaagse ervaring, waarbij iedere wending naar OT ons direct en zonder enige moeite opvalt en ons weer op BT doet afstemmen. Wij zijn ons er echter voortdurend van bewust, dat onze bevrijding van de OT, door ons wordt bewerkstelligd en dat voelt zo goed.

 

Onze bevrijding wordt dus niet slechts een keer per jaar, maar iedere dag gevierd met onze BT. Ook is het voor hen, die automatisch, vanuit de conditionering, gewoonte-getrouw, verder zijn gegaan met hun op-angst-gebaseerde OT, van enorm groot belang, om eindelijk eens te erkennen, dat ze – zonder dat ze dit ooit eerder konden begrijpen – eigenlijk al die tijd ondergedoken hebben gezeten en zo hebben kunnen overleven. Bij het hebben van BT, in plaats van OT, komen zij heel schuchter en voorzichtig weer voor de dag, uit hun schuilplaats. Onze bevrijding met BT is eerst overweldigend en bijna niet te geloven, maar het is echt waar en langzaam wennen wij eraan.   

Als je naar mijn You Tube channel gaat, naar maximuspeperkamp-hw8sw, dan kun je me dit horen voorlezen met nog wat commentaren.