Nice,

 

Just being alive is so nice and you don’t need to do anything. We are always too busy, to realize this and our Disembodied Language (DL) keeps us running around in circles. Only with Embodied Language (EL) can be say simple things, which are the foundation of our Language Enlightenment (LE). We are here, in this moment and our imaginary journey of finding ourselves and of expressing and exploring our truth, has come to an end. We have overcome our fear of this nothingness and we are okay being a nobody.

 

Something was always wrong with us, as long as we were still having DL, but with EL, we have found, there is nothing wrong. We are at peace with our lives. Being can only be enjoyed and talked about, after we stop being what we are not. We are not what we believed ourselves to be. We couldn’t be who we tried or wanted to be. Being means, you are nobody. Being somebody was such a drag. It is such a relief to be nobody. I am myself by being nobody.

 

Yes, I can write these words. I can sing a song. I can talk with you and have EL, but I can’t have DL. I have tried to, but I have failed. Actually, I couldn’t be who I am today, if I had not failed so often. Of course, I didn’t like to fail and for a long time, I worried, what would become of me. However, all my failures have brought me my success, which is this nothingness. With my EL, I have really stepped into eternal space and I have died already, even though I am still alive.

 

I feel like I am writing my testament. May be, these words are read by you, but they turn you off, as they don’t convey anything important. I don’t appeal to your DL and these words come from my EL, that is, they express my LE, which is my death. I find it such a ridiculous thing, when people say: we are all going to die. Supposedly, it is something meaningful, but how about saying, we are all alive and our language could be alive as well? My language is alive and that is why I can speak with my EL about everyone’s DL.

 

It is so nice to hear you again, if you have EL, but if you have DL, I don’t want to hear you. Death is not, as most people make it out to be, a noisy affair. It is very nice of you to come here, to read this blog, but whether you know it or not, accept it or not, are aware of it or not, or like it or not, you have come to the death of your DL. EL will continue without you, it doesn’t need you, as you believed yourself to be and you can speak and hear, that you are a nobody.  

 

It is a nice cool morning. It is nice to know where I stand. With DL, being a nobody is the worst thing that can happen, but with EL, it is a blessing. I was afraid of it, like everyone else, but I overcame my fear, by talking out loud with myself. I no longer fear my death, as I have died to my DL. As far as I am concerned, this so-called fear of death, is the fear that our bombastic, superstitious, problematic and utterly meaningless DL comes to a permanent end.

 

It wasn’t nice of you, to make it seem, as if you were interested in EL. You were, of course, only fooling yourself, but not me. I never needed your approval for what is going to happen anyway. The question is: are you going acknowledge, that DL makes you deny that you are alive? It is nice, to have nothing to do and to finally come to terms with the devastating consequences of the brutal way, in which you use your language. Yes, it is shocking, your language has created nothing but tragedy and you are really not a such a nice person, but, someone important, who does a lot of bitching, screaming and suffering.

 

It is a nice thing to know, you have wasted your life with bullshit and now you can let go of your crap. It is nice to meet someone like me, who is a nobody, who doesn’t placate your miserable achievements. Moreover, it is nice to finally discover your own EL, to express your LE and to laugh about your struggle. We don’t need to write, may he or she rest in peace, on your tombstone anymore, because you are alive and being a nobody gives you all the rest and peace you ever wanted. You are not concerned with death, let alone, with postponement of your happiness.  

 

It's nice to be alive and to finally meet yourself. You are going to have such a nice time with your EL, why wait until it is too late? The only piece of good news about DL, is that it is not your personal problem and it is nice to hear that everyone is in the same boat. Moreover, DL is unsustainable. It takes such effort, to keep it going. You are exhausted, that’s why, by the time you die, you really need a break from all your turmoil and fantasize about resting in peace.

 

Why don’t you say something nice, says someone, who hears, you are unfriendly, impatient, arrogant and judgmental. Oh, yes, you are so full of yourself, with DL. You know it better than anyone, that is why we should all listen to you. How nice it is, to listen to me, because I am nobody. Yes, you will only hear me, if you are nobody too. It is so nice, to have EL together. We laugh so much about being a nobody, as we are not bothered anymore by the hassle of being somebody. Our so-called identity is a big joke. Go to hell, with your identity-politics and your DL.       

 

Angst,

 

Zolang je nog Ontlichaamde Taal (OT) hebt, spreek, schrijf, luister en lees je vanuit je angst. Je bent bang om niet gehoord te worden, om niet te begrijpen wat je niet wilt horen, omdat je niet wil schrijven, maar wil spreken en omdat je eigenlijk totaal geen zin hebt, om de kleine lettertjes te lezen. In OT, wordt er altijd, door anderen, van jou verwacht, dat je zus of zo moet spreken, omdat je gedwee, maar oplettend moet blijven luisteren, omdat je alleen mag schrijven, wat door anderen wordt goedgekeurd en dat je altijd alleen moet lezen en leren, wat zogenaamd belangrijk is volgens anderen.

 

Er is enorme angst, om tegen de constante censuur van je eigen taal in te gaan, omdat dit verstrekkende gevolgen voor je zal hebben. Indien je, zoals ik, met je eigen Belichaamde Taal (BT) verder gaat, dan taal je, letterlijk, niet meer naar datgene, waar iedereen zich onbewust mee bezig houdt. Bovendien, sta je helemaal alleen met je BT, want alleen jij bepaalt, waar jij het over wil hebben, in de eerste plaats, natuurlijk met jezelf en eventueel met anderen, die ook de moed hadden, om hun BT te ontwikkelen.

 

Omdat BT heel sensitief en kwetsbaar is, ben je bang om in het openbaar te spreken. We hebben het volledig bij het verkeerde eind, wanneer wij proberen, om onze angst, om eerlijk te spreken, te overkomen. Die angst is zeer waardevol, want het heeft geen enkele zin, om te proberen, om BT te hebben, met hen die alleen OT kennen. Het is een vorm van uitbuiting en dus een continuatie van DL, om te doen alsof anderen EL van ons zouden kunnen leren.

 

Wij hebben, in de naam van opvoeding, onderwijs, religie, cultuur en maatschappelijk aanzien, gedaan alsof we EL hadden, maar het onomstotelijke feit is, dat we altijd onverstoord met onze DL zijn verder gegaan. We hebben nooit onze spaarse miniscule momenten van BT kunnen voortzetten, omdat we eenvoudigweg niet wisten, dat het te maken had met luisteren naar onszelf. Uiteraard, hebben we altijd gehoord, dat luisteren om anderen gaat en nooit om onszelf. Zodra we dus naar onszelf gaan luisteren, dan luisteren we niet meer naar anderen en doet zich onwillekeurig die angst voor, die te maken heeft met de afwijzing van de sociale groep.

 

We zijn angstig, om een individu te zijn en dit uit zich in het feit, dat wij niet of nauwelijks spreken met het prettige stemgeluid van ons volledige welzijn. Wij zijn daar zo onbekend mee, dat zelfs als zou zich de situatie voordoen, waarin wij onze BT ten gehore kunnen brengen, wij daar direct van afschrikken. In het verleden zijn wij ettelijke keren gestrafd en ons lichaam is de opslagplaats van hoofdzakelijk pijnlijke herinneringen, wat maakt dat wij ongezond zijn. Als wij goeie herinneringen aan BT hebben, in plaats van slechte herinneringen aan OT, dan voelen wij ons heel levendig en vitaal. OT is gebaseerd op heftige discussies, intense argumenten en niets-zeggende priet-praat, maar dit heeft met spontaniteit en authenticiteit niets te maken.

 

Men zegt wel eens, dat je je grootste angst moet omhelzen, maar men heeft nog nooit het verschil onderkend tussen OT en BT. De angst om dat te doen is omdat er geen weg terug is. Als je eenmaal het verschil tussen OT en BT kent, dan wil je alleen nog maar BT, ongeacht hoe ogenschijnlijk onmogelijk dit lijkt, want iedereen heeft het, overal, altijd over OT. Iedereen weet wat het betekend, om verlamd te zijn van angst, maar niemand schijnt te beseffen, dat onze alledaagse, zogenaamde, normale wijze van spreken – die natuurlijk bepaalt hoe wij in algemene zin met onze taal omgaan – ons gevangen houdt.

 

Robots voelen geen enkele angst en automatisch handelen is daarom de manier waarop iedereen met angst omgaat. De enige wijze om onze angst – die door OT wordt veroorzaakt en in stand wordt gehouden – te overwinnen, in plaats van te ontkennen, is om de vertrouwdheid van BT toe te gaan laten en te leren kennen. Met OT blijven we maar reageren vanuit onze angst en zodra we dus onze OT stoppen, dan voelen wij ons ineens heel aangenaam. Het gekke is, als jij je eerst stappen zet in je BT, dan voel je je heel goed, maar je zit nog steeds met de door DL geconditioneerde illusie, dat je iets denkt, wat lijnrecht tegen je ervaring in gaat. Je zogenaamde mind kan het maar niet geloven. Als je met jezelf praat over hoe jij je voelt en luistert naar jou klank van dat prettige gevoel, dan verdwijnt die ingebeelde angst, als sneeuw voor de zon.

 

Met het verdwijnen van je angst, verdwijnt ook je geloof in je mind, in je denken, in het hebben van een zelf, dat zogenaamd bepaalt wat jij doet. Dit is dus niet zo, ook al gelooft iedereen dit. Met andere woorden, je identiteit, die gebaseerd is op angst, verdwijnt en met BT ben je jezelf, maar je bent ook een oneindige ruimtelijkheid, die door je BT tot stand komt en in stand wordt gehouden. Dit is jou vrijheid, waar je nog aan moet wennen, want niets is zoals jij geloofde dat het was met je duffe OT. Het is eveneens je Taal Verlichting (TV), want elke keer als jij met jezelf je angst bespreekt en dus de switch maakt, van OT naar BT, dan beluister je je eigen TV.       

 

Way,

 

People say, when there is a will, there is a way. It is because of their Disembodied Language (DL), they continue to believe in this nonsense. Presumably,  something inside of us – a strong mind – makes us do what we do. Supposedly, if someone is truly determined to do something, they will find a way to do it, even if there are things that make it hard to do. Ridiculously, this is said to encourage others, or ourselves, to trust willpower, to achieve something that might be hard or seem impossible. Although we all talk this way, we all have bought into this and we all believe in this, there exists no such thing, as willpower, thought or a self, which causes us to act.

 

When it is possible, to be a certain way, we will do as we say. We have as little Embodied Language (EL) as we do, because there is no opportunity to have it. As long as we don’t know about this possibility, it is very unlikely, we are ever going to be able to engage in ongoing EL. Such knowledge, however, of course, is the experience of it, which permanently changed our body in such a way, that we can recognize, if it is DL or EL. Yes, we can hear and feel the difference.

 

There is nothing accidental about EL, once we know how to create the circumstances in which it can and will occur. Our ability to have EL, has nothing to do with some imaginary inner process, but with the fact, that we have done what it took, to create – and maintain – those circumstances. We have talked out loud with ourselves and listened to ourselves, often enough, to experience and acknowledge, our EL is effortless, natural and conscious. Once we know our EL is possible and necessary, we are determined to step out of our long conditioning history with DL.   

 

I can write this, because I have done this and I will continue to do this. In effect, I can predict my own happy future, as I will continue to reap the positive consequences of my EL. I am already doing this and I wouldn’t be able to write this, if this wasn’t true. I write or say this to myself, because I let myself know that this is true, although nobody with DL is willing to hear or read it. Everything I have achieved, with my EL, has been a blessing and that is why I call it my Language Enlightenment (LE). Yet, looking back on how I got to where I am today, I have to say, it wasn’t my EL, which – so to speak – determined my LE. I already knew about that without having any EL.

 

Apparently, I already knew, I was enlightened from the moment I was born, as I cried very loudly and persistently, about the harm, that was done to me. Actually, it was my screaming from fear, despair and pain, which set the stage for the development of my DL and, as I, in my early twenties, began to talk out loud with myself and listen to the sound of my own voice, I heard a great change, as suddenly, I sounded  so good. I began to let myself know, I could sound calm, safe and happy and I started to explore my EL.

 

I have been enjoying my EL, ever since my discovery of it, but I am no different from any other human being, in that, I cannot, in one stroke, permanently, step out of my history of conditioning with DL. Yes, I was first able to do this, only briefly, momentarily, and, because I did this more frequently, I succeeded in prolonging my EL, but, in spite of my happiness and satisfaction, in expressing my LE with my EL, I still have moments of DL. Yet, my focus has totally shifted. From my conditioning history with DL, I was used to contrasting my fleeting moments of EL, with the insurmountable force of the fact that everyone engages in DL, but, currently, I primarily experience the healthy, robust, undefeatable power of my EL.   

 

We say, we think, but the fact is, we don’t think, but we only believe we think, because we keep saying that we think. Our so-called thinking is merely a figure of speech. More precisely, it is the inevitable fantasy, that is created, because we are prevented from having EL. Of course, this inhibition and denial of our EL – which is the preclusion of the way and the skill of using our language to our own benefit – of course, has prevented many other beneficial behaviors from ever developing. It is always our  language, that instructs us to increase or decrease certain behaviors. Certainly, our DL results into an entirely different behavioral repertoire than our EL.  

 

Psychologists and teachers should be all over this blog, but they are not. This indicates, that they are bound to create more problems for mental health patients and students, because they, unknowingly, continue to favor and enhance DL. Of course, we lose a lot of energy with our ridiculous fantasy, that we think. This energy cannot be used for speaking, listening, writing and reading. Moreover, because of our absurd belief in thought – as the causation of our actions – we react, automatically, as there is hardly ever any opportunity for us to respond, while we are speaking. Indeed, in DL, we are impaired and incapable of responding and, therefore, we react, as we simply don’t seem to have any other option.

 

Only when we verbally acknowledge, that thought doesn’t exist and, thus, doesn’t precede our use of language, can we begin to respond to each other and ourselves and have EL. A new way of life, with language, is possible. Every form of reactivity is because we continue to feel threatened, while we speak and unless we create – with our language – the environment in which we feel totally safe, this reactivity will continue. We never admit or address this during our DL and so, we also imagine, that we are unconscious about it, but, since there are no thoughts, there are also no unconscious thoughts. All of this is a product of our DL, in which we cannot say, what we want to say and be, who we really are.

 

Only during our EL do we respond and find out, that our response always prolongs and enhances our EL. However, our response isn’t, as we often say, from our gut, from our intuition or from our heart, but from the freedom to express ourselves, as there is no fear. Such freedom has never existed, since we  have never known the difference between DL and EL and have never skillfully continued with our EL. In EL, we are for the very first time, truly expressing ourselves without any fear, because there really is no longer the imaginary editing going on of our mind or our so-called thinking. Our emerging ability to respond is so beautiful, nourishing, revealing and enlightening, as our language changes, because of how we sound. Nothing stimulates our brain better, than the happy, resonant sound of our wellbeing.

 

Since it is impossible to have EL with everyone, each time we have it, with those who are capable of it, we charge our batteries. Surely, at some point, our ability to continue to function well – in a world in which we are surrounded by those who only know DL – is limited and requires, we withdraw, so we can be alone and speak with ourselves, to restore our EL. This return to EL comes about, as we notice, that certain matters demand our attention. During EL, we, unconditionally, pay attention to whatever asks our attention and by speaking with ourselves about whatever is in our attention, we dissolve whatever we were preoccupied with. Of course, it is because we listen to what we are saying to ourselves, that whatever is in our attention can dissolve. We can hear it in the sound of our voice, when this is the case, but as long as we remain still stuck with any particular topic, belief or opinion, we continue to have DL, which we don’t like to listen to. We engage in DL, not because we are unconscious about it, but because we just don’t like to hear the sound of it.  

 

In DL, our illusory mind or our thinking constantly demands our attention and, at best, temporarily, we distract ourselves or each other from this imaginary, haunting, troublesome process. Nevertheless, the reality is, we remain obsessed, stressed, disturbed and frightened, by our superstitious belief in our own thinking, in the same way, we might have felt tortured by the very notion of hell itself. Our fears are, of course, never about this fabricated after-life, but about what is happening during our lives and particularly, to what is happening right now. We fear to be here, as that would dispel all DL deceptions.

 

We have only known the fallacies of DL, but we are oblivious of the sanctifications of EL and so, we cling to these misapprehensions – to the known – as they are the only things we have ever heard of. And, this is another completely obfuscated aspect about fear, namely, that with DL, we avoid or deny our fears and, therefore, we cannot be new and move into the unknown. We haven’t lost our way, because we were, until now, never able to continue with our EL. I or someone else cannot show the way, but you can hear yourself and know your way. Of course, your way is the right way. Renewal isn’t something which  occasionally happens, but it happens continuously. Once this whole doctrine of having thoughts, which, presumably, cause actions, is dismantled, you will experience the energy of constant renewal, which is your LE. This is the delight, we can only express with our EL. Whatever you believed to be your thought, was DL, preventing you from your self-expression.                         

 

Lelijk,

 

Omdat iedereen zich bijna permanent bezighoudt met Ontlichaamde Taal (OT), kan niemand praten over hoe lelijk het eigenlijk klinkt en eruit ziet. Alleen iemand zoals ik, die zich ervan bewust is dat hij of zij Belichaamde Taal (BT) heeft, merkt en adresseert de valsheid en onnatuurlijkheid van de illusies, die iedereen als normaal accepteert. De vrouw, die gelooft een man te zijn, of de man, die gelooft een vrouw te zijn, ziet er net zo lelijk uit en klinkt net zo lelijk, als de persoon die gelooft, dat hij of zij gered is door iemand, die, zo wordt beweert, zo'n tweeduizend mensen jaar geleden is gestorven, voor onze zonden, aan het kruis.

 

Niemand is lelijk als ze gelukkig zijn, maar als ze gefrustreerd en ongelukkig zijn – vanwege de manier waarop ze geconditioneerd zijn om hun taal te gebruiken – klinken ze elke dag steeds lelijker. Volgens OT moeten we niet zeggen dat iemand lelijk klinkt, omdat het hun gevoelens kwetst, maar iedereen met BT is het daarmee eens, dat iedereen met OT lelijk en stomvervelend klinkt. En ja, ze zien er ook lelijk uit en ze gedragen zich ook lelijk. Er is absoluut niets leuks aan hun lelijke OT.

 

Iedereen vergelijkt zichzelf met anderen en probeert mooi, sterk, zeker, intelligent, gezond en gelukkig te zijn, maar dit geloof is op zichzelf lelijk. Zolang we onze OT niet eens kunnen aanpakken en dus kunnen stoppen, zodat we BT kunnen hebben, is er iets lelijks aan de hand tussen ons. Ik zeg dit niet hardop, omdat ik dan in de problemen zou komen, maar ik schrijf het op, omdat ik mezelf laat weten, dat dit is hoe ik me voel. Ik heb niets te maken met iemands lelijke OT en moet mezelf eraan herinneren, aangezien ook ik geconditioneerd werd door deze lelijke vorm van spreken.

 

Ik schud mijn hoofd niet, omdat ik lelijke gedachten zou hebben over OT – want ik denk niet – maar ik zeg of schrijf wel, tegen mezelf, zo duidelijk als ik kan, waarom ik OT heel lelijk en dom vind. Ik loop niet langer rond met gekwetste gevoelens over OT, maar sinds ik voortdurend BT heb, ben ik me ervan bewust hoe ongelooflijk lelijk en triest het is, dat iedereen het altijd schijnbaar met elkaar oneens is en nog meer conflicten creëert. Het is afstotend en lelijk, dat mensen over niets anders praten dan over problemen, en als ze over iets positiefs proberen te praten, is het alleen maar een lelijke nep show.

 

Mensen zijn lelijk, omdat ze zichzelf niet kunnen zijn. Ze doen zichzelf en anderen lelijke dingen aan, omdat ze ervan overtuigd zijn dat dit echt moet gebeuren. Ik ga niet in op alle lelijke dingen die mensen overal doen, omdat ik liever blijf bij de onmiskenbare observatie, dat dit de onvermijdelijke gevolgen zijn van hun deelname aan OT. Ik ben, net als iedereen, ongewild in deze lelijke puinhoop gedwongen. Volgens mij is het voor niemand anders. Maar, er is niemand die wakker, intelligent en dapper genoeg is om te zeggen, dat de stem van de vatzige, bijgelovige, scheit-keizer lelijk klinkt.

 

Een valse glimlach is een lelijke glimlach. Degenen die dat deden, die lelijke dingen moesten zeggen en doen, om de maatschappelijke ladder te beklimmen, om beroemd of berucht te worden en te blijven, zijn natuurlijk niet zomaar ineens – omdat ze zich kunnen koesteren in media-aandacht – een stralend licht. Integendeel, zodra mensen hun machtspositie bereiken – en toondoof zijn geworden voor alles wat van buiten hun echokamers komt – moeten ze voortdurend worstelen, om hun eigenlijke, lelijke motieven te verbergen. Hun deugd-signalering is een duidelijk teken hoe lelijk en oneerlijk ze zijn.

 

Het lelijke gezegde luidt, dat schoonheid in het oog van de toeschouwer zit, maar met OT ontkennen en negeren we voortdurend de schoonheid, die in het oor van de luisteraar zit. Bovendien is de spreker in BT de luisteraar, omdat elke spreker naar zichzelf luistert. De schoonheid zit dus ook in de mond van de spreker, die zijn of haar eigen luisteraar is. Als jij, die dit leest, nog steeds gelooft dat ik dit verzin, laat het zien, hoe verraderlijk jouw conditionering met OT is. Ik zeg dit niet om iemand van streek te doen raken, maar het is echt een lelijk, onbekend feit, dat jouw OT alles wat mooi is volledig verpest.

 

Je sinistere, bedrieglijke, stiekeme OT kan niet onthullen wie jij werkelijk bent. We blijven maar praten – met OT – over mensenrechten, maar hoe zit het nou met het recht op BT, waarin wij eindelijk kunnen herkennen wie we werkelijk zijn? Ik heb daarom tegen mezelf gezegd: ik heb het recht en de mogelijkheid om mijn eigen lelijke OT te stoppen. Bovendien heb ik, nadat ik erover heb gehuild en gelachen, mijn eigen regels voor de communicatie gecreëerd. Het is mij duidelijk geworden, dat alleen mijn BT mijn zelf-aard kan onthullen en daarom noem ik het mijn Taal Verlichting (TV). Ik ben verlicht, omdat BT mij toestaat te zijn wie ik altijd ben geweest, maar niet kon zijn, met mijn lelijke OT. Indien dit schrijven negatief op je overkomt, dan is dat waarschijnlijk te wijten aan het feit, dat ik nog steeds wat OT heb, om je te laten weten, dat ik net zo lelijk ben zoals jij, met je krampachtige, akelige, gewelddadige, dwangmatige, mechanische OT.

 

Als mensen zeggen: je hoeft niet ineens lelijk te doen, dan klagen ze over iets wat al natuurlijk al langere tijd aan de hand was, maar wat niet uitgesproken en aangepakt kon worden. OT, die overal gebeurt, vierentwintig uur per dag, is lelijk, punt uit. Het is duidelijk dat het verwoorden van OT met nog meer OT, ons alleen maar meer en nog lelijker OT oplevert. De enige effectieve manier om OT te addresseren is met BT, maar dit kan en zal alleen gedaan gaan worden, indien wij de moeiteloze uitdrukking van onze ware aard accepteren, dat wil zeggen, zodra wij onze TV ten gehore gaan brengen met onze onze BT.

 

Ugly,

 

Since everyone, almost permanently, engages in Disembodied Language (DL), nobody is able to talk about how ugly it sounds and looks. Only someone like me, who is aware, that he or she has Embodied Language (EL), notices and addresses, the falseness and unnaturalness of the illusions, which everyone accepts as normal. The woman, who believes to be a man or the man, who believes to be a woman, look and sound as ugly, as the person, who believes, he or she was saved by someone, who, presumably, died some two-thousand years ago, on the cross.

 

Nobody is ugly, when they are happy, but when they are frustrated and unhappy – because of how they were conditioned to use their language – they sound more and more ugly every day. According to DL, we shouldn’t say, that someone sounds ugly, because it hurts their feelings, but anyone with EL, would agree, everyone with DL sounds ugly. And, yes, they also look ugly and act ugly. There is absolutely nothing enjoyable about their ugly DL.

 

Everyone compares themselves to everyone else and tries to be beautiful, strong, certain, healthy and happy, but this belief, in and of itself, is ugly. As long as we can’t even address and, therefore, stop our DL, so that we can have EL, something ugly is going on between us. I don’t say this out loud, as it would get me in trouble, but I write it, because I let myself know, this is how I feel. I have no business with anyone’s ugly DL and must remind myself, since I too was conditioned by this ugly form of speech.  

 

I don’t shake my head at the having ugly thoughts about DL, but I say or write, to myself, as clearly as I can, why I find DL so ugly. I no longer walk around having hurt feelings about DL, but, since I have EL, I happen to be aware, how incredibly ugly it is, that everyone constantly disagrees with each other and is creating conflicts. It is ugly that people talk about nothing else, but problems and if they try to speak about something positive, it is merely an ugly show.   

 

People are ugly, because they can’t be themselves. They do ugly things to themselves and to others, as they are convinced this needs to be done. I am not going into all the ugly things people do, as I prefer to stick with the undeniable observation, that these are the inevitable consequences of their participation in DL. I have always been unwillingly forced into this ugly mess. In my opinion, it isn’t any different for anyone else. There is no one, awake, intelligent and brave enough to say, that the emperor’s voice sounds ugly.

 

A false smile is an ugly smile. Those, who did, the ugly things, they had to do, to climb the ladder, to become and to remain famous or notorious, are not, all of a sudden – because they bask in media attention – a shining light. To the contrary, once people arrive in their positions of power – and become tone-deaf to anything from outside of their echo-chambers – they must constantly struggle, to hide their real ugly motives. Their virtue-signaling is a clear sign of how ugly and dishonest they are.

 

The ugly saying goes, that beauty is in the eye of the beholder, but with DL, we continuously discount and dismiss the beauty, which is in the ear of the listener. Moreover, the speaker is the listener in EL, as each speaker listens to him or herself, therefore, the beauty is also in the mouth of the speaker, who is his or her own listener. If you, who read this, still believe, that I am just making this up, it just shows how insidious your conditioning with DL is. I don’t say this to upset anyone, but it is an ugly, unknown fact, that your DL ruins everything that is beautiful.

 

Your sinister, deceptive, sneaky DL can’t reveal, who you really are. We keep talking about human rights, but how about the right to have EL, in which we can recognize, who we really are? I have said to myself: I have the right and the ability, to stop my own ugly DL. Moreover, after I've cried and laughed about it, I’ve  created my own rules regarding communication. It is clear to me, my EL reveals my self-nature and that is why I call it my Language Enlightenment (LE). I am enlightened, because my EL allows me to be, who I have always been, but couldn’t be, with my ugly DL.

 

When people say: you don’t have to get ugly, they complain about something, which was already going on, but which wasn’t and couldn’t be addressed. DL, which is going on everywhere, twenty-four-seven, is ugly, period. Obviously, addressing DL with more DL, is only giving us more and uglier DL. The only effective way to address DL is with EL, but, this can and will only be done, if we accept the effortless expression of our true nature, that is, if we express our LE with our EL.  

 

Only,  

 

I only want Embodied Language (EL), because I am enlightened. My Language Enlightenment (LE) told me, to stop wasting my time with Disembodied Language (DL). I understand, why people are stuck with their DL and I can’t help them. They can and should help themselves, but I know, they won’t do this, as they are slaves to their conditioning history.

 

You have asked yourself the question, about why you do the things you do, a million times, but as long as you are engaged in DL, you get carried away by the answers, you come up with. Only if you have your own question – with EL – do you find your own answer and be done with it. Only someone like me, doesn’t have any questions, because I have asked and answered all of them, with EL. Such is my LE.

 

I have often been accused of not listening and only recently, have I become capable of understanding why I didn’t want to listen. I was feeling so ashamed about it, because I wanted to listen, but yet, I didn’t. Somehow, I could never really listen to anyone’s DL. It is a miracle, I have come as far as I have, because the bottom line of my life was and still is, I ignore all DL. I wasn’t always as good at it and resolved about it, as I am today, but I have always been that way.

 

If only you would allow yourself, to be a little bit like me, yes, if only you could trust these words and say out loud – to yourself – that what I say is really true, you wouldn’t want to listen to anyone’s DL anymore either. Only someone, who has come to know the difference between DL and EL, can go against his or her own conditioning history with DL and continue with EL, like I do. Moreover, only someone, who falls in love with his or her own EL, attains his or her LE.  

 

It would be dreadful for me, if I would only write on my blog about my EL and my LE, in the hope, to one day convince you, to have EL with me. However, the fact is, I don’t care about that anymore. It is not so much, that I don’t care about you, but I don’t care about your DL. It is nothing personal. Yes, with DL, you can never be personal. Only if you have EL, can you be personal, as only EL brings out your sound. I care more about my EL, because it sounds so good.

 

I am able to stay with and go on with EL, because I really sound better, than anyone with DL. If only you would pay attention, to how you sound, while you speak, you would immediately notice, you speak with a voice, which isn’t real, but which is acted. I don’t ask you to listen to me or to trust me, but to speak with and listen to yourself and to trust the voice you only have, when you don’t act. When you listen to yourself, in that way, you will begin to really speak with yourself and effortlessly engage in EL.

 

Of course, I can read, whatever someone else has written, I’m capable of it and I have often done so, in the past. Surely, I can also listen – I don’t have a hearing defect – to whatever someone else is saying and I have done that too, but today, I am no longer interested in what someone else has written, nor in what someone else is saying, as I recognize, it is all more of the same, stupid, boring, mechanical DL.

 

My EL may strike you as very serious, but it is funny and you have my permission, to laugh about what I say. I say this, so you don’t miss – like you always do – the opportunity to laugh. It would be sad, if I said something funny and you missed it. Sad for you, not for me, because I will laugh anyway, regardless of whether you find me funny or not. I am into defiant humor. I defy the odds, which, I don’t view as being against me, but being against everyone, who has DL.

 

To acknowledge my arrogant humor, is one thing, but to experience, why it is that way, is another. I mention this specifically, to make myself clear, so you can bring attention, to how you feel, because you are not in the habit of doing that, with your DL. You laugh as little, as miserly, as phony, as you do, because, supposedly, your feelings and experiences don’t matter enough, to be laughed about, by you.

 

I’ve got news for you. Since I laugh about myself, you can laugh, in this special environment, which I have created, with this blog. Moreover, you finally laugh about your own stuff, as I don’t distract you with my stuff. It is such a break-through, to use my humor, to laugh about yourself. Nobody can laugh about you, the way you can laugh about yourself. As I was just saying, I am only here to help, as it comes natural for me, to do that. If you don’t want it, read something else, something that is more interesting.

 

I know, I am not the source of your joy and laughter, I’m merely a catalyst. I enhance your ability, to laugh about yourself, because I am the only one, who has EL. Without laughter – that is, without laughing at yourself – you will continue to fail, to have EL. Only EL can make you do that, as your DL always creates the illusion of humor. Indeed, DL creates the illusion of everything. You imagine being important, but you are not. You fancy being in control, but you’re not. You assume you are immortal, but you are going to die, just like every other human being. You believe, with fanatic DL, that you are right, but, hilariously, with EL, you will find, you were absolutely wrong.  

 

I often say, that with EL, the experience comes first and then follows the understanding. In other words, in EL, understanding is secondary to experiencing, as our understanding emerges from our experience. Today I want to revise this, because your EL follows from your laughter, about your own dull, automatic, unintelligent, demanding, self-defeating, nasty DL. I imagine hearing you laugh, whole-heartedly, about  the misery of all of mankind. How the hell, did we get it so wrong? What took us so long? Well, it isn’t about us, it is about you. You got it wrong and you took this long, to laugh at yourself, to make your EL possible and to hear yourself say: I am enlightened.

 

P.S. Check out my songs about our DL, EL and LE on You Tube. Type in my name Maximus Peperkamp and listen to me singing my own texts to famous songs. I accompany my songs on the ukulele.   

 

Zeker,

 

Ik ben er zeker van dat er een tijd zal gaan komen, dat iedereen het verschil zal erkennen tussen Ontlichaamde Taal (OT) en Belichaamde Taal (BT). Dit verschil is net zo belangrijk als dat de aarde plat of rond is. Bovendien ben ik er eveneeens zeker van dat de lezer die dit leest al op de hoogte is van dit verschil, maar het nooit grondig heeft onderzocht en volledig heeft toegegeven, omdat hij of zij niet in staat was om verder te gaan met BT.

 

Ik ben zeker van de vele positieve gevolgen van mijn BT, omdat ik die elke dag ervaar. Bovendien komt mijn geluk of mijn Taal Verlichting (TV) tot uiting in de liedjes die ik graag zing. Ik schrijf mijn eigen teksten op bestaande melodieen en speel mijn ukelele. Je kunt mijn liederen vinden op You Tube, door mijn naam Maximus Peperkamp in te typen. Als ik een bekende, mooie melodie hoor, die ik kan spelen, weet ik zeker, dat ik binnen enkele minuten een nieuwe tekst voor dit nummer heb, omdat ik altijd schrijf en graag zing over OT, BT en TV.

 

Ik ben er zeer zeker van, dat als je eenmaal het grote verschil tussen je OT en BT herkent, als je eenmaal beseft, dat je je geluk alleen kunt uiten met je BT – en dus niet met OT – dat je dan, net als ik, eerst je OT zult stoppen en de rest van je leven zult gaan toewijden aan het vertalen en interpreteren met je BT van alles wat je hebt gezegd, gehoord, gelezen of geschreven met je OT. Deze ommekeer en herwaardering van je taalgebruik is mogelijk en  onvermijdelijk, aangezien je BT voor je begint te werken, terwijl je OT tegen je werkt. Deze revisie is absoluut noodzakelijk en daarom ga je het doen.

 

Hoewel je met OT regelrecht ingaat tegen je eigen  conditionerings geschiedenis – en ook natuurlijk tegen de conditionerings geschiedenis van anderen – weet je zeker, dat je dit wilt en kunt doen, omdat er niets belangrijker is in je leven, nadat je TV hebt geproefd met je BT. Je kunt er zeker van zijn, dat je eerste stappen in BT prachtig, maar ook frustrerend zijn, omdat je met je OT steeds weer terugvalt in je oude toestand. Tenzij het je lukt, om je BT voort te zetten, zul je ongelukkig blijven, omdat je er zeker van bent geworden, dat je welzijn volledig afhangt van je eigen taalgebruik.

 

Je moet je BT testen. Door ermee door te gaan – en door de aangename resultaten op te merken van je nieuwe omgang met je taal – wordt je er niet alleen zeker van dat je het kan, maar ook dat je het echt wil doen, omdat je gemotiveerd bent. Ondanks je geschiedenis van conditionering zul je het blijven doen. Bovendien zal, als je erin slaagt om je OT op te geven, je oude zelf-concept volledig veranderen.

 

Terwijl je heerlijk je TV viert met je BT, weet je zeker dat er niet zoiets bestaat als je wens-denken. Je BT is geen kwestie van dingen verzinnen. In OT echter, fantaseerde je er voortdurend op los over van alles en nog wat. Eigenlijk heeft iedereen in OT waanvoorstellingen, omdat we er allemaal heilig in geloven, dat we denken of een innerlijk zelf hebben, die ons gedrag bepaald. Jij bent er – met je BT – zeker van dat dit hele bolwerk een creatie van angst is. Je weet zeker dat je OT gebaseerd was op angst, want zodra je je met je BT bezighoudt, is je angst ineens verdwenen.

 

We houden ons naarstig bezig met OT, omdat we ons bedreigd voelen, maar zodra we naar het geluid van onze stem beluisteren, terwijl we spreken, dan horen we een duidelijke verandering in ons geluid, omdat we de juiste omstandigheid – voor onszelf – hebben gecreëerd, om zonder angst te spreken. Vanaf dat moment genieten we van onze BT, omdat we goed klinken en we verafschuwen de klank van  onze OT, omdat die verschrikkelijk klinkt. We weten ook ineens zeker, waarom niemand in OT naar iemand wil luisteren, omdat in OT niemand zichzelf graag wil horen. Wij kunnen wel zeggen dat hij of zij zichzelf graag hoort spreken, maar het tegendeel is waar. Sprekers, die anderen domineren, horen zichzelf niet graag spreken en als het onder hun aandacht wordt gebracht – hé spreker, het gaat er niet om wat je zegt, maar hoe je het zegt – zijn ze woedend, omdat hun zwendel in duigen valt. Je weet zeker dat de OT, die overal voortdurend aan de gang is, altijd gebaseerd is op overheersing, intimidatie, uitbuiting, dissociatie, manipulatie of afleiding. Het is helemaal geen communicatie.

 

Met BT weet je het zeker, dat je je bewust bent van je taalgebruik, je bent er niet langer mechanisch mee bezig, zoals je bij OT gewend was. Je zult iets nieuws kunnen zeggen of schrijven, omdat je niet langer meer in de religie van het denken gelooft. Je hebt je eigen dingen te zeggen, je eigen waarheden. Je moet het beluisteren, je eigen begrip. En, het is enorm verhelderend om over je BT te schrijven en jezelf daarmee te instrueren, door je eigen teksten te lezen. Soms ben je verbaasd, dat je plotseling zo zeker kunt over jezelf kunt zijn, terwijl je voorheen zoveel twijfels hebt gehad.

 

Met BT weet je het zeker, dat je bent teruggekeerd naar je eigen bewustzing, naar je roots, naar wie je werkelijk bent en je had het niet anders kunnen doen dan met je taal. Je drukt echt je TV uit met je BT. Dit is zo'n overwinningsgevoel, omdat je hebt overwonnen waar iedereen nog, onbewust, mee worstelt. Je weet zeker wat je wilt zeggen, omdat je niet langer reageert. OT is de taal van reactiviteit. Je OT gaat altijd over overleven, maar er is meer in je leven dan overleven. De kwaliteit van je leven wordt bepaald door veilige en stabiele omgevingen, waarin jou BT kan stromen en als jou BT eenmaal stroomt, dan weet je zeker, dat je iets doet waar je direct, maar ook later, profijt van hebt.