Fear,

 

There’s nothing wrong with our fear, that is why we are still here. No mesmerizing preaching about fearlessness ever resulted in Embodied Language (EL) – which instantaneously reveals our Language Enlightenment (LE) – but it has only entrenched us, deeper and deeper, into superstitious, superficial, unintelligent, coercive Disembodied Language (DL), which completely distorts our perception. As I was reading about people, who, in the work-place, were  feeling uncomfortable speaking about their recent experiences, out of fear of retaliation or damaged career prospects, I was reminded of the positive side of fear. If we want to reduce religious or racial tensions, it is a good thing, to stop talking about it, as it has always perpetuated and escalated our DL. During EL, there are no such political divisions.

 

When we stop for a red light, we agree, that it is in our common interest to do so, because we fear, to get into a terrible accident, if we didn’t. We go with green, because we like to live safely with our rules. Whenever we impose our own rules on others, however, there is a war going on. To the extent that we do this, we engage in DL. Surely, there are those, who make it seem, as if they above the law and who make their own rules and those, who are expected to follow these rules. This is how DL has continued, unabated, in different cultures, around the world.  

 

There is a reason, why there is absolutely no fear, when we engage in EL. Whenever we have EL, we have stopped our DL, because we no longer believe in any of our so-called differences. With DL, we try to always dominate each other, with what we find important, but during EL, we simply don’t do that. It is astonishing, that we still haven’t acknowledged, admitted and agreed, that it is possible, necessary and inevitable, to communicate without any fear.

 

As I have said and written many times, because other things, presumably, are more important than the difference between DL and EL, we basically all refuse to stop our DL, so that we can have EL. We always demand from others, that they stop what we consider to be their DL, so that we can continue with what we believe to be our EL, but the bottom-line is, we never stopped our DL, as we fear doing this. Our fear, to stop our own DL, is because we have been involved in it for so long and we believe, we are better than the rest. Of course, this isn’t true and we fear, to be exposed for the lies we have said and supported with our DL. The immense difference between DL and EL, has far-reaching consequences.

 

I wrote a poem, when I immigrated to the United States in 1999, which said something about fear.

 

Now that I’m here

I know that for year after year

I’ve been avoiding my fear

 

Now that I see

What is deep inside of me

I let it come out and be free

 

Now that I know

My struggle was just a big show

I can finally let it all go

 

Now that I feel

It is not a very big deal

I calmly step out of the wheel  

 

I no longer believe that language exists inside of me, but when I arrived in the United States, I knew that everything was going to change, as I had – in spite of my fear – put myself in this new situation, which was going to bring about that change. The fact, that there is no inner speech, no thought, no sentence, no word, anywhere inside of me, has cured me from my enormous fear, which was created by my belief in a mind, which never even existed. Anyone, who is courageous enough to explore the great difference between DL and EL, will find, like I did, his or her LE.

 

With DL, we wander in fear from place to place. The many homeless, disheveled, addicted, lost human beings, show us something about ourselves, which we refuse to look at or listen to. Our societies, our cultures, our religions, our languages create this, and this is also true for all wars, exploitation, poverty, chaos and despair, that is caused by us. Our fear for our own language is unfounded. Obviously, we fear the newness of EL, but when we understand and act on our own EL, we will be delighted to experience its unfolding, as it truly reveals our LE. Moreover, we don’t need to let anyone know, who doesn’t respect it or understand it. We can have EL and enjoy our LE all by ourselves. If I could do it, so can anyone else.   

………………………………………………………….  

I already wrote something about fear on July 2, 2023, so I re-posted it below. 

Today, I spoke with someone at the gym. We had a nice conversation a while ago, in which I had mentioned, she could read about what we had talked about in my blog. I asked her, if she had read my writings and she said yes. How was it? She said, she was reading it very slowly and carefully. That’s good, I said and asked, but how did you like it? She said, she actually felt kind of afraid, while reading it.

 

I told her, it is very common for people, to fear the possibility of talking with themselves and listening to themselves, as it means, we begin to express, listen to and act upon, our language. Moreover, once we discover and explore Embodied Language (EL), we take charge of our lives, as we realize, that Disembodied Language (DL) or, you could say, the language of others, always worked against us.

 

Each human being experiences the inescapable fear of going their own way, as it implies: going against their conditioning. DL is omnipresent, because fear is at the core of every conversation, in which one person tries to convince someone else of their beliefs. In EL, there is absolutely no need to convert anyone, as we can experience it, regardless of the disapproval of everyone, because, unbelievable as it sounds, everyone really engages in DL, every day.

 

It is scary, but also exciting, to admit, during EL, you are doing something, which almost no one else is doing. As you take your first steps, you know, for sure, everyone is incapable of having EL, as long as they don’t bring attention to language, by listening to themselves while they speak. Surely, in principle, everyone who can speak and hear, can hear themselves speak, but our DL perpetuates our fear of being here and acknowledging what we feel.  

 

While it is true, that we all experience moments of wellbeing, peace, safety or truth, we fear continuing with the language, which is necessary for more than merely an occasional, accidental episode. Due to our fear of really going our own way, we have no idea, that it is because of how we deal with our language, that we keep doing many things against our own will. EL shows, we are better off without our rampant repertoire of neurotic behaviors.

 

On Fourth of July, it is Independence Day, which is the anniversary of the publication of the Declaration of Independence of the United States from Great Britain in 1776. This historic document was drafted by Thomas Jefferson, Benjamin Franklin and John Adams. However, it is going to be our own ability, to overcome our fear and to speak and write – like I do, on this blog – about our EL, which is going to determine, whether we are ever going to be independent and free. Of course, the only real freedom, is freedom from our long, tragic history of conditioning with DL. Freedom is only available for those, who will go against their own fear of it.  

 

When I immigrated to the United States in 1999, I did so, willingly, voluntarily and consciously. It is pure coincidence, that I was born and raised in the Netherlands, but it was my choice, to become a US citizen. I feel fortunate and grateful, I was able to make this decision. I have aligned myself with the Three Inalienable Rights of every American: Life, Liberty and The Pursuit of Happiness. Although I am well-aware, such a phrase is only paid lip-service to by most people, but for me, the right to Life, means to take full ownership of my own life and to be truly an individual. My Life depends on my behavior, not on the requirements of bureaucracy or the actions of legislators or jurists. My understanding of Liberty is not some self-centered, superficial, superstitious, angry notion of doing whatever the hell I want to, but my ability, intelligence and freedom to express my Language Enlightenment (LE) with my EL. Also, my Pursuit of Happiness, is my knowledge and skill to live a meaningful life. To be able to live a life of satisfaction, I have always faced, and I will continue to face, my own fears. My life is worth living, as I am proud of all the consequences of my behavior. This is what I bring to the United States as a new citizen.

 

Hundred,

 

One hundred years from now, it will be common knowledge, it was a crucially important change, in the history of mankind, when human beings, at long last, began to have Embodied Language (EL), instead of Disembodied Language (DL). I am reminded of a great, but dreadful book – One Hundred Years of Solitude – by the Colombian author Gabriel Garcia Marquez. This novel, which is considered to be one of the greatest achievements in world literature, is universally praised and translated in many different languages, because its magical realism – the literary style, which blends a brutal realistic view of the world, with magical elements and, thus blurs the line, between fantasy and reality –  apparently is something, that millions of people can relate to.

 

To make a long story short, the book – which has 422 pages – covers seven generations of the Buendia family, who live in Macondo. The dominant theme of this work is the inevitable, inescapable history of this town, where the characters are a continuously visited by ghosts. Surely, it is a tale of our DL, because everyone is dissociated from their own experience and history, presumably, victims of the harsh circumstances and walking around with illusions, which reinforce and perpetuate dysfunctional social conditions. DL, our common way of talking, is about the fatalism and the entrapment, which Marquez so meticulously describes. However, a culture cannot understand itself, only an individual human being can understand him or herself, if he or she has EL.

 

If something is going to take a long time, we say, it is going to take at least a hundred years, meaning, it is going to take forever. Most likely, it is going to take a hundred years, before people are capable of having EL and are coming out of their isolative, destructive egocentricity. Solitude, which is needed to cultivate EL, has nothing whatsoever to do with selfishness. To the contrary, being alone and being a light unto oneself, is the quintessential social skill, which, due to our DL, is lacking. With DL, we fantasize about all sorts of nonsense, as we seek to escape ourselves. There are no helpless victims in DL, but only, lazy,  blaming, complaining, pretentious, mean, defensive, aggressive, superstitious, ignorant, stubborn fools.

 

It will certainly take hundred years and, most likely, even two or three hundred years, before the world has woken up from its intoxication, after centuries of drinking the socialist’ cool aid of so-called love. The book was written more than fifty years ago and look where Latin America and the rest of the world is now? This depressing book – which is said to create in the reader, a sense of all that is profound, meaningful and meaningless in life – is just another failed attempt at addressing DL and our need for EL.

 

Just like Marquez, who, upon receiving the Nobel prize, said that we lack the conventional means to render our lives believable, we all engage, day in, day out, in DL, which makes us endlessly fantasize about equality, love, power, peace, justice, truth, equity, inclusion, redemption, sex, wealth, beauty, simplicity, peace and harmony. However, tomorrow never comes, not even in a hundred years, and we keep hoping, praying, fighting, writing for something which never happens. Only when our battle fatigue sets in, do we give up on our effortful, energy-draining DL and will we emerge from our verbal isolation and experience effortless, natural EL, which reveals to us our Language Enlightenment (LE), our aloneness, which is the antidote to our boring loneliness.

 

With ongoing EL, we are a hundred percent certain, that we are experiencing our LE. Moreover, once we are able to stop our DL and happily engage in EL, we feel as if we have been living a hundred thousand years in hell. A hundred times I have written about this transition from DL to EL and yet, nobody seems to be willing to admit, they would have to talk with me, to make it happen. The fact is, you haven’t done it and it isn’t happening. If EL would be happening, you would have contacted me and talked with me. I plan to live a hundred years and still have thirty-five years left. Yes, your DL is a monstrous serpentine giant, with at least a hundred heads and you have to be heroic, like Zeus and deploy all the thunderbolts you’ve got, to put this deadly monster to rest and to restore order in the cosmos and to rule all the gods.   

 

Toestemming,

 

Mijn Taal Verlichting (TV) werd mogelijk door mezelf keer op keer toestemming te geven om mijn Belichaamde Taal (BT) volledig te uiten en aldus te verkennen. Je hebt nog nooit eerder van mijn TV of mijn BT  gehoord of gelezen. Zelfs ik kan je eigenlijk niet echt vertellen wat het is, omdat het altijd nieuw is. Tenzij je BT met mij hebt – en je tijdens je BT, je eigen TV realiseert – kun je er niet over praten.

 

Je hebt mijn toestemming of die van iemand anders niet nodig, om jou BT uit te drukken of om jou TV te erkennen. Deze toestemming kan alleen door jou zelf worden gegeven en nooit door iemand anders. Toestemming – in het Engels permission – komt van het Latijn, per-mittere, loslaten, loslaten, loslaten, opgeven, overhandigen; laten, toestaan, verlenen; per-mit, van per, voorwaarts, echter, vandaar; mittere, loslaten, sturen; ook gerelateerd aan missie; vrijheid verlenen of vertrekken. We laten onze Ontlichaamde Taal (OT) achter en wij zijn er niet langer meer bij betrokken, omdat we onszelf toestemming hebben gegeven om BT te hebben.

 

Waarschijnlijk bent je wel eens in situaties geweest, waarin iemand zei: ik heb daar jou toestemming niet voor nodig. Hoewel het tegen iemand anders wordt gezegd, zeggen we het eigenlijk tegen onszelf, maar zoals de zin illustreert, verwijzen we toch nog naar iemand anders en dit weerhoudt ons er dus van toestemming aan onszelf te geven. Als we ruzie hebben over wat we zouden moeten doen of hoe we zouden moeten zijn, kunnen we besluiten om onze eigen weg te gaan of om de dingen op onze eigen manier te doen, maar we reageren hierbij duidelijk meestal op anderen. We zetten ons ongemerkt af tegen hen die ons hebben dwongen, maar daarom geven we dus onszelf nooit echt de toestemming.

 

Hoewel we met OT lijken te doen, 

wat we maar willen, is dit niet 

waar, omdat we onszelf alleen 

toestemming kunnen geven, 

om te doen wat we willen of 

om te zijn hoe we willen zijn, 

met onze BT. Bovendien 

blijven we in OT bezig met

 het oordelen en controleren 

van anderen, dus jij bent 

het dan die vermoedelijk 

aan anderen de toestemming 

of de goedkeuring of afkeuring

 geeft. In BT, daarentegen, 

ben ik het niet, die jou 

toestemming geeft om je

 TV uit te drukken, maar

 jij bent het helemaal zelf. 

 

Vroeger – en vaak zelfs ook vandaag nog – vroeg ​​de bruidegom de vader van de bruid toestemming, om met zijn dochter te mogen trouwen. Bruidegom of bryd-guma, in oud-Engels, bestaat uit bryd, de bruid en guma, de man, de vrijer of de dienaar. Het Engelse woord suiter, voor bruid, is afgeleid van Latijn: secutor, volger, achtervolger; sequi, volgen, erna komen; secundus, tweede, volgende. In BT is het huwelijk tussen ons gedrag en onze taal – dat wil zeggen, onze taal volgt en wordt aangepast aan ons gedrag – alleen onze BT kan om de hand van onze TV vragen. Met andere woorden, toestemming houdt in dat alleen onze BT zich kan aanpassen aan ons gedrag, want als we zouden proberen ons gedrag aan te passen aan de taal, zou dit niet onze eigen taal zijn, maar de OT van iemand anders.

 

Als je last blijft houden van schuldgevoelens, geef je jezelf nooit toestemming, om te ontwikkelen en om te bloeien in eigen bewustzijn. Freud noemde deze, essentiele gewoontes, verdedigingsmechanismen, die we ontwikkelen, om ons te beschermen, tegen onze schuldgevoelens, die we meteen ervaren, als we twijfelen, om onszelf toestemming te geven,  om ons over te geven aan onze werkelijke, maar tevens ook vreselijke, angst-aanjagende verlangens. Dit is typisch een neurotische redenering, die gebaseerd op onze OT. Wat wij willen, is natuurlijk niet iets vreselijks, maar iets goeds en onszelf toestemming geven, om onze BT te uiten, vervult ons met kennis, die een gevoel van volledigheid en heelheid geeft.

 

In OT moet je altijd, zogenaamd, 

je plaats weten, anders dan

 zullen er negatieve gevolgen

 komen. Dit betekent, dat je 

alleen mag spreken, als een 

andere spreker – die 

belangrijker of machtiger 

is dan jij en hoger staat 

aangeschreven in de sociale

 hiërarchie – jou toestemming 

geeft om te spreken. In OT

 bepalen anderen voortdurend 

voor ons, wat we moeten 

zeggen, wanneer we moeten

 spreken en hoe we zouden

 moeten spreken. In de 

veertig jaar dat ik over 

BT heb gepraat en 

geschreven, heeft niemand,

 die over mijn werk had 

gelezen of gehoord, mij

 ooit toestemming gegeven

 en helemaal niemand 

heeft mij ooit vanzelf 

uitgenodigd, om erover 

te komen spreken. Ik 

heb altijd mezelf overal 

uitgenodigd en ik weet 

waarom. Zij konden mij

 geen toestemming geven,

 omdat ze die niet aan 

zichzelf hadden geven. Ik geef 

niemand toestemming 

om BT te hebben, maar ik 

zeg, dat we onszelf 

toestemming kunnen geven.

              

 

Permission,

 

My Language Enlightenment (LE) became possible by giving myself, again and again, permission to fully explore my Embodied Language (EL). Neither my LE nor my EL is like anything you know about. Even I  cannot really tell you what it is, because it is always new and unless you have EL with me – and realize your own LE – there is no way to talk about it.

 

You don’t need my or anyone else’s permission, to express your EL and to acknowledge your LE. Such permission can only be given by you and never by someone else. The word permission comes from Latin, per-mittere, let pass, let go, let loose, give up, hand over; let, allow, grant; per-mit, from per, forward, though, hence; mittere, let go, send; also related to mission; grant liberty or leave. We leave behind our Disembodied Language (DL) and are no longer involved with it, as we have granted ourselves permission to have EL. 

 

Probably, you have been in situations, where you or someone said, I don’t need your permission anyway. Although it is said to someone else, we actually say it to ourselves, but, as the phrase itself illustrates, we refer to someone else and this prevents us from giving permission to ourselves. When we have some squabble about what to do or how to be, we may decide to go our own way or do things our own way, but we are clearly reacting to others and, therefore, we are never really giving ourselves the permission.

 

Although, with DL, we appear to be doing whatever the hell we want, this isn’t true, as we can only give ourselves permission, to do what we want or to be how we want to be, with our ongoing EL. Moreover, with DL, we remain busy with controlling others, so it is you, who, presumably, gives others permission. In EL, by contrast, it isn’t me, who is giving you the permission to express your LE, by it is you, yourself.

 

In the old days – and often even today – the groom asks the father of the bride permission to marry his daughter. Interestingly, bridegroom or bryd-guma, is old English, consisting of bryd, the bride and guma, the man, the suiter or servant. Suiter derives from Latin, secutor, follower, pursuer; sequi, to follow, come after; secundus, second, following. In EL, the marriage is between our behavior and our language – that is, our language follows or is adjusted to our behavior – only our EL can ask for the hand of our LE. In other words, permission implies that only our EL can adjust to our behavior, because if we would try to adjust our behavior to language, this wouldn’t be our own language, but the DL of someone else.

 

When you remain impaired by guilt, you never give yourself permission to move on. Freud called these habits, defense mechanisms, which we, according to him, develop, to protect us from the guilt, we would experience, if we gave ourselves permission to know how awful our desires really are. This is our neurotic reasoning based on our DL. What we want isn’t something terrible, but something good and giving ourselves permission to express our EL fulfills us.  

 

In DL, you must know your so-called place or there will be negative consequences. This means, you may only speak, when some other speaker – who is more important than you and higher in the social hierarchy – gives you permission to speak. Indeed, in DL, others constantly determine for us, what to say, when to speak and how to speak. In the forty years, that I have been talking and writing about EL, nobody, who had read or heard about my work, has ever given me permission, nobody has invited me, to come and speak about it. I have always invited myself everywhere. I know why. They couldn’t give me permission, as they don’t give it to themselves.  I don’t give anyone permission, to have EL, but I emphasize, we can give ourselves permission.                   

 

Time,

 

With Embodied Language (EL) we are and we will remain, up to date, but with outdated Disembodied Language (DL), even though we are technologically advanced, we have fallen out of date. It is high time  we listen to ourselves instead of others. It happens from time to time - because our true nature simply cannot be hidden - we can have EL, for a moment, awkwardly, because we don't know how to proceed with it and always seem to forget about it. Yet it is clear to us, we have had a good time, even if only for a short while. Yes, it is a thing of the past, a memory that quickly fades, because we hardly take the time, to talk about why our happiness fades so quickly?

 

I have noticed several times lately, that saying or writing and therefore touching on controversial topics, has an enormously positive effect on me, even if no one responds at all. For example, 1) the fact, that I express my Language Enlightenment (LE) with my EL, is something that is very beneficial to me, and I just can't stop talking or writing about  it. Also, 2) establishing the indisputable truth, that there is no language within me – and, therefore, also not in others - is something, I would like to return to again and again, because it gives me great pleasure. There is also 3) the remarkable thing, that everyone with DL, speaks with a voice, which they actually do not want to hear and, therefore, reject. These are just three random examples. There are, of course, many more. When I started talking and writing about these difficult-to-express but very important aspects of our EL, I had no idea, how profound each of those three examples really is.

 

The time is running out for us, to finally learn to deal with our language realistically, and, for the time being, all our education still takes place with DL and hardly ever with EL. We are so ignorant of the difference between DL and EL, that our occasional, short-lived participation in EL, is merely a matter of chance, but has nothing to do with our skill or real knowledge. It is one thing to notice and to acknowledge, that our ongoing EL reveals our well-being, our true nature and, therefore, our LE, but it is quite another, to reason through what that actually means.

 

Also, our so-called agreement is quite obvious, that objectively speaking, absolutely no language takes place inside of our brains – as there cannot be any words, sentences, thoughts, ideas or memories, in our heads - once we have discussed this at length with ourselves, we become aware – so we say – of the far-reaching implications which are caused by our hearing-based observation. And if it also turns out that we apparently despise our own speaking voice so much, during DL – which is our usual way of speaking - that we never even want to listen to it, then that is a disconcerting experience, but it is an even greater revelation, when we begin to map out what is happening, as a consequence of this, in our relation to ourselves and others. The only way to find out about this, is by calmly talking out loud with ourselves and writing about it - to ourselves - as I do here, from the unfolding in my own EL.

 

It takes time to really understand the difference between DL and EL. Another aspect of EL, which inevitably asserts itself again and again, is that something can only become clear to us, if we take the time for it and, therefore, we do not endlessly get side-tracked by all kinds of other, supposedly more important matters and letting ourselves know that our own EL, that, in fact we ourselves, are truly much more important than anything else. We have no time to lose regarding our EL, because we have already wasted so much time with our tragic DL.

 

The apparent broadening or deepening of our awareness of the great importance of our EL and of who we really are, is our LE, about which we never seem to have finished talking or writing. Even for me, after forty years of talking and writing about my LE, there is still that wonderful experience of renewal, discovery, refreshment and gratitude, that I can experience all this, because I know all too well, most people will probably never get around to this. On the one hand, I continue to be surprised by this, but, on the other hand, I understand better and better, that talking to ourselves and exploring our own EL, is a huge taboo. There is a heavy judgment on EL, because it expresses our LE, which means, we live from our own intelligence and no longer allow ourselves to be taken in tow, by authorities, who want us to believe, that they could determine, on our behalf, how we should live.

 

When we finally, with our EL, really start taking the time for ourselves, it turns out, strangely enough, we suddenly have all the time in the world. This is because we are ourselves, independent and liberated. We are also aware of what we actually want and what we are capable of with our EL. This is a comprehensive subject, in which our sense of time completely changes, as the so-called past and the so-called future can and will be expressed and experienced in the here-and-now moment. This is a new era, which our EL will have brought about, in which we are free from all the chains and shackles, that have been placed on us, first by others and then by ourselves. With our DL, we were carrying all kinds of misery with us, but we stop that, if we start saying, hearing, writing and reading our own EL.

 

If there ever was such a thing, as the famous good old days, it was always a reference to EL. We have all experienced this briefly, but we never followed through, because we did not even know that our habitual DL had taken over again. The continuation of our EL, is the essence of our LE, which remains out of the picture, as soon as we stop EL. Initially, we often panic when, unnoticed, we get stuck in DL again and only afterwards come to the conclusion, that we had lost ourselves in our old conditioning. This is only a temporary perception, which will at some point make way for a more light-hearted view.

 

People often say, time is money, but I say, time is language and, of course, I mean time is ongoing EL.  And, since ongoing EL is the very expression of my well-being, of my LE, time – or, simply put, being – is my LE. It is reassuring to express our LE with our EL, even if it is just for one moment, because there is no time to lose. Surely, it is inevitable, we will be moving back and forth between DL and EL, before we stabilize in our EL. Many times we are amazed, at the strong pull of our social conditioning with DL, until we decide with our EL, it is time to put an end to our DL for good. As we prepare for this, we are, however, experiencing the major changes, that are taking place, due to the increase of our EL and the decrease of our DL. This is especially evident from the soothing reality, that we are worrying about fewer and fewer things, not even anymore about distributing or sharing our EL and LE with others.

 

Unbelievable as all of this may sound, with our EL everything becomes easier, simpler, more beautiful, clearer and more pleasant. As I write this, it is two o'clock in the night. I am going to sleep some more in a moment. I had gone to bed at seven o'clock, so I had already slept quite a few hours. Since I had the opportunity to do so, I wrote this effortless text, in no time. I feel so happy with my own language, but also privileged, that I can always enjoy it so much. I will soon stop writing and already feel a great sense of satisfaction of what I have been doing. It is time to stop getting involved in anything meaningful. This completely letting go of what I have said and written, is perhaps the most wonderful aspect of my steady EL and my radiant LE. I am convinced, that the reader can experience, with me, that reading this long text was a good use of his or her time.

 

Tijd,

 

Met Belichaamde Taal (BT) zijn en blijven wij bij de tijd, maar met onze tergende Ontlichaamde Taal (OT), zijn wij, ook al zijn wij technologisch nog zo geavanceerd, uit de tijd geraakt. Het is de hoogste tijd, dat wij naar onszelf, in plaats van naar anderen luisteren. Het gebeurt van tijd tot tijd – omdat onze ware natuur zich nou eenmaal niet laat verbergen – dat wij eventjes, onwennig, ongemerkt, schromelijk, BT kunnen hebben, maar, omdat we niet weten hoe   ermee verder te gaan, zijn we het vergeten. Toch is het ons wel duidelijk, dat we, al was het maar heel kort, een goeie tijd hebben meegemaakt. Ja, het is verleden tijd, een herinnering, die gauw vervaagt, want we nemen eigenlijk nauwelijks de tijd, om er bij stil te staan, waarom ons geluk zo snel vervliegt?

 

Het is mij de laatste tijd diverse keren opgevallen, dat het zeggen of schrijven en dus het aanroeren van controversieele dingen, op mij een enorm groot positief effect heeft, ook al reageerd er helemaal niemand. Zo is 1) het feit dat ik met mijn BT mijn Taal Verlichting (TV) tot uiting breng, iets wat voor mij heel weldadig is, waar ik maar geen genoeg van kan krijgen. Eveneens is 2) het vaststellen van de  onomstotelijke waarheid, dat er geen taal binnin in mij bestaat – en dus ook niet in anderen – iets waar ik graag, keer op keer, met veel plezier, op terug wil komen. Tevens is er 3) het opmerkelijke gebeuren, dat iedereen met OT, spreekt met een stem klank, die men eigenlijk zelf niet wil horen en dus afkeurt. Dit zijn drie willekeurige voorbeelden. Er zijn er natuurlijk nog veel meer. Toen ik indertijd begon met het zeggen en schrijven van dit soort moeilijk te verwoorden maar zeer belangrijke aspecten van BT, had ik er geen flauw idee van, hoe ingrijpend ieder van die drie voorgenoemde voorbeelden eigenlijk is.  

 

De tijd dringt, dat we eindelijk eens realistisch met onze taal leren omgaan, maar vooralsnog vindt al het onderwijs plaats met OT en nauwelijks ooit met BT. We zijn zo onwetend over het verschil tussen OT en BT, dat onze incidentele, kortstondige deelname aan BT een kwestie van toeval is, maar geenszins te maken heeft met vaardigheid en echte kennis. Het is een ding, om op te merken en te erkennen, dat onze voortgaande BT ons welzijn, onze ware natuur en dus onze TV gestalte geeft, maar het is nog iets heel anders, als wij door-redeneren van wat dat inhoudt.

 

Ook is ons zogenaamde het-ermee-eens-zijn, dat er objectief gezien, absoluut geen taal plaatsvindt in onze hersenen – dat er dus geen woorden, zinnen of gedachten, ideen, herinneringen, in ons hoofd kunnen zitten – vrij voor de hand liggend, maar als wij hierover, uitvoerig, met onszelf, in gesprek zijn gegaan, dan worden wij ons bewust – althans, zo zeggen wij dat – van de verstrekkende implicaties,  die door ons op-gehoor-gebaseerde-observatie wordt veroorzaakt. En, als ook nog eens blijkt, dat wij onze eigen spreek-stem schijnbaar zodanig verafschuwen, tijdens OT – onze gebruikelijke wijze van spreken – dat wij er nooit naar willen luisteren, dan is dat voor ons een zeer onthutsende ervaring, maar het is een nog grotere openbaring voor ons, als wij in kaart beginnen te brengen, wat hierdoor allemaal gebeurt, in relatie tot onszelf en anderen. De enige manier om hier iets over aan de weet te  komen, is door kalm hardop met onszelf te praten en door hierover – aan onszelf – te schrijven, zoals ik hier doe, vanuit het ontvouwen in eigen taal.

 

Het vraagt tijd, om het verschil tussen OT en BT echt te kunnen begrijpen. Een ander onderdeel van BT, dat zich, onvermijdelijk, keer op keer, laat gelden, is dat er alleen iets duidelijk kan worden, als wij er de tijd voor nemen en ons dus niet eindeloos inlaten met allerlei andere, zogenaamd, belangrijkere zaken en aan onszelf laten weten, dat onze BT, dat wij dus, eigenlijk veel belangrijker zijn, dan wat dan ook. Wij hebben wat betreft onze BT geen tijd te verliezen, want we hebben al zo veel tijd verspeeld met OT.

 

De ogenschijnlijke verbreeding of verdieping van ons besef, van het grote belang, van onze BT en van wie wij werkelijk zijn, is dus onze TV, waarover wij nooit lijken te zijn uitgepraat of uitgeschreven. Zelfs voor mij, nadat ik er al veertig jaren lang over heb gesproken en geschreven, is er nog steeds dat fijne gevoel van vernieuwing, ontdekking, verkwikking en dankbaarheid, dat ik dit alles mag meemaken, want ik weet maar al te goed, dat de meeste mensen hier waarschijnlijk nooit aan toe zullen komen. Ik blijf mij daar, enerszijds, over verbazen, maar, anderszijds, begrijp ik steeds beter, dat praten met onszelf en het verkennen van BT, onze eigen taal, een groot taboe is. Er ligt een zwaar oordeel op BT, omdat het onze TV tot uiting brengt, wat dus inhoudt, dat wij leven vanuit eigen intelligentie en ons niet meer op sleep-touw laten nemen, door authoriteiten, die ons willen doen geloven, dat zij voor ons zouden kunnen bepalen, hoe wij zouden moeten leven.  

 

Wanneer wij eindelijk, met onze BT, werkelijk de tijd voor onszelf gaan nemen, dan blijkt, merkwaardig genoeg, dat wij ineens alle tijd hebben. Dit komt dus omdat wij onszelf, onafhankelijk en vrij zijn. Ook zijn wij op de hoogte van wat wij eigenlijk willen en wat wij daardoor dus ook kunnen met onze BT. Dit is een  veel-omvattend onderwerp, waarin ons besef van tijd volledig veranderd, aangezien het zogenaamde verleden en de toekomst, in het hier-en-nu moment kunnen worden verwoord en ervaren. Deze nieuwe tijd, die door BT is aangebroken, bevrijdt ons van alle ketens en boeien, die ons eerst door anderen, maar daarna door onszelf zijn aangedaan. Met OT, waren wij, ongemerkt, allerlei ellende met ons aan het meeslepen, maar we houden daarmee op, als wij onze BT gaan zeggen, horen, schrijven en lezen.  

 

Indien er ooit zoiets bestond, als die goeie ouwe tijd, dan was dat altijd een verwijzing naar BT. We hebben dit allemaal wel eens vluchtig meegemaakt, maar we zijn er nooit mee doorgegaan, omdat we niet eens wisten, dat onze gewoonte-getrouwe OT alweer had over genomen. Het voortgaan van onze BT is de essentie van onze TV, die buiten beeld blijft, zodra wij ophouden met BT. Aanvankelijk raken wij nog vaak in paniek, wanneer, wij weer, ongemerkt, in OT zijn vastlopen en alleen maar achteraf tot de slotsom komen, dat wij ons hadden verloren in onze oude conditionering. Dit is slechts een tijdelijke gewaarwoording, die op zeker moment weer plaats zal maken, voor een wat lucht-hartigere opvatting.

 

Men zegt vaak, tijd is geld, maar ik zeg, tijd is taal en ik bedoel daar natuurlijk mee, dat tijd voorgaande BT is. En, aangezien voortgaande BT de expressie is van mijn welzijn, van mijn TV, is tijd – of gewoon, simpel weg, er zijn – mijn TV. Het is geruststellend, om met onze BT, ook al is het maar even, uiting te geven aan TV, want gezelligheid kent geen tijd. Het is onvermijdelijk, dat wij vele malen heen en weer bewegen, tussen OT en BT en daarbij verwondert beamen, hoe sterk de sociale conditionering van OT aan ons blijft trekken, totdat wij met BT besluiten, dat het tijd is om voorgoed af te rekenen met onze OT. Terwijl wij ons daarop voorbereiden, ervaren wij wel degelijk, de veranderingen, die plaatsvinden door de toename van onze BT en de afname van onze OT. Dit blijkt vooral uit de zich vernieuwende realiteit, dat wij ons om steeds minder dingen druk maken, zelfs niet meer over het verspreiden of het met anderen delen van onze BT en onze TV.

 

Ongelovelijk als dit allemaal moge klinken, met onze BT wordt alles alsmaar gemakkelijker, simpeler, mooier, duidelijker en aangenamer. Terwijl ik dit schrijf, is het twee uur ‘s-nachts en ik ga zo dadelijk nog even verder slapen. Ik was al op tijd naar bed gegaan – om zeven uur – dus ik had al aardig wat uurtjes geslapen. Omdat ik daartoe, met BT, in de gelegenheid was, heb ik deze moeiteloze tekst in een tijd van een mum geschreven. Ik voel me zo gelukkig met mijn eigen taal, maar ook bevoorrecht, dat ik er altijd zo van kan genieten. Zodadelijk houd ik op met mijn schrijven en ik voel nu al de grote tevredenheid, van waar ik mij mee bezig heb gehouden. Het is nu tijd, om mij niet meer met iets van betekenis in te laten. Het volledig loslaten van wat ik heb gezegd en geschreven, is wellicht het meest wonderbaarlijke aspect van mijn duurzame BT en mijn prachtige TV. Ik ben ervan overtuigd, dat de lezer met mij kan ervaren, dat het lezen van deze tekst, een goeie besteding van zijn of haar tijd was.

 

Meritocratie,

 

Een meritocratie is een systeem, dat gebaseerd is op verdienste, intelligentie of talent, maar niet op andere factoren, zoals ras, geslacht, populariteit of rijkdom. Onderwijs is qua functie een meritocratie, omdat alleen degenen met de hoogste cijfers cum laude, met lof, magna cum laude, met grote lof of summa cum laude, met de hoogste eer afstuderen. Hoewel ik mijn AA-graad, BA-graad, MA-graad en MS-graad nog nooit met zo’n hoge academische onderscheiding heb behaald, vind ik, in het licht van wat er vandaag de dag in de wereld aan de hand is, dat mijn formulering van wat ik de Psychologie van Taal zou willen noemen – die dus bestaat uit Ontlichaamde Taal (OT), Belichaamde Taal (BT) en Taal Verlichting (TV) – niet alleen een doctoraat, de hoogste vorm van academische erkenning, verdient, maar eveneens de toevoeging, summa cum laude, voor mijn uitzonderlijke, uitmuntende prestatie.

 

Ja, ik vind ook, dat ik, als blijk van waardering voor mijn praatjes, die als verbale verworvenheden voor vele mensen, positieve gevolgen gaan hebben, dat ik hiervoor op z’n minst - net als die Glaudine Gay, de voormalige president van Harvard Universiteit – een salaris van 900.000 dollar per jaar zou moeten hebben. Laat die enorm rijke universiteits-donoren, ook maar eens het enorme belang van BT erkennen.   

 

Tegenwoordig wordt meritocratie beschouwd als een vorm van blanke suprematie, omdat arrogante, bluffende professoren, evenals de overbetaalde, verdwaasde bestuurders van universiteiten en hogescholen, hun studenten voorhouden, dat het eigenlijk zeer verkeerd is, om hen te belonen voor hun harde werk en hun voortreffelijke prestaties, want we zouden dan daardoor een voorstander zijn van een blank, superieur, bevoorrecht ras, dat de samenleving wil domineren, ten koste van andere raciale of etnische groepen. Ja, het maakt dus echt helemaal niet eens meer uit of je nu een briljante Aziatische student bent, met 4.64 GPA, want nu wordt ook zo’n iemand gezien als een bedreiging voor die klagende slachtoffers, die vastberaden de rassen-kaart spelen, omdat zij schijnbaar niet zo goed als anderen kunnen presteren. Het is daarom dat deze intelligentere candidaat, niet eens meer wordt toegelaten bij prestigieuze instellingen of in  bepaalde banen, omdat, stel je toch eens voor, dit iemands nep-gevoelens zou kunnen kwetsen. Deze surrealistische, rampzalige, zich snel-verspreidende zorg-wekkende ontwikkeling is het onvermijdelijke gevolg van onze onbewuste betrokkenheid bij OT.

 

Het meest verbazingwekkende aan

 de mentaliteit van de tegenstanders 

van de meritocratie is, dat de

 meritocratie zelf volgens hen

 racistisch is, omdat niet iedereen

 dezelfde toegang tot kansen heeft. 

Vanuit mijn standpunt – als iemand 

die in staat is, om zijn TV uit te 

drukken en ervan te genieten 

met zijn BT, ondanks de waarheid,

 dat bijna iedereen zich met OT

 blijft bezighouden – heeft 

iedereen gelijke toegang tot

 BT, maar niemand maakt 

van deze mogelijkheid gebruik.

 Hoe intelligent, hoog opgeleid,

 populair of getalenteerd iemand

 ook moge zijn, niemand is

 beter, niemand heeft een 

groter vermogen om BT 

te bereiken, dan wie dan ook.

 

Alle macht, in de Verenigde Staten, maar ook overal elders in de wereld – overheid, financiën, onderwijs, nieuws, religie, populaire cultuur – was en is altijd in handen geweest van hen, die zich bezighouden met OT. Iemand met BT, zoals ik, heeft geen enkele behoefte aan macht. Met andere woorden, rechtse kiezers, maar ook linkse kiezers, communisten en ook kapitalisten, onderdrukkers en onderdrukten, geschoolden en ongeschoolden, uitblinkers, die van alles weten te presteren en gedaan hebben kregen, maar ook mislukkelingen, die nooit iets van belang  hebben bereikt, hebben één ding met elkaar gemeen en dat is hun OT. We hebben hier nog nooit over gesproken, omdat er een getalenteerde, moedige en welbespraakte persoon, zoals ik, voor nodig is, om deze gigantisch belangrijke kwestie aan te pakken. Ik ben het wel enigszins eens, met die luie vijanden van de meritocratie, aangezien mijn prestatie nooit door iemand van belang in de academische wereld werd erkend. Toch beschouw ik mezelf niet als een slachtoffer, maar als overwinnaar, omdat wat mij betreft, meritocratie niets te maken heeft met OT, maar dus is voortgekomen uit onze schaarse, korte, toevallige, gezonde, realistische momenten van BT.

 

Waarom ervaren we slechts zelden momenten van luisterrijke verbaliteit? Het komt, omdat onze OT bijna nooit stopt en omdat onze BT alleen kan gebeuren, nadat onze OT is gestopt. Meestal wordt onze OT gestopt, als wij geboeid zijn door iemands vermogen of vaardigheden, om het een of ander te presteren. We laten ons meeslepen door acteurs, atleten, schrijvers, openbare sprekers, om er maar een paar te noemen, maar we raken nooit volledig betrokken met onze eigen taal, met onze BT, omdat bedreigende, afleidende en dus negatieve gevoelens ons ervan weerhouden, om onze eigen taal te belichamen. We doen alleen aan BT als we ons veilig kunnen voelen, wanneer we alleen zijn en hardop met onszelf spreken en rustig naar onszelf kunnen luisteren. Onze BT is geen debat, geen argument of strijd, om de aandacht van een bepaald publiek te trekken, maar een openbaring van onze ware aard, dat wil zeggen, de volledige uitdrukking van onze TV.

 

Meritocratie is niet, zoals mensen, die het grote verschil tussen OT en BT nooit hebben onderzocht, geneigd zijn te geloven, een conservatief geloof, maar een onvermijdelijk gevolg van de natuurlijke gang van zaken. Alleen de meest bekwame, de meest capabele, de meest deskundige, de meest ervaren, maar ook, de meest gelukkigen zouden het voortouw moeten nemen in een gezonde, leefbare, rechtvaardige samenleving, maar we weten wel dat dit niet het geval is, omdat we allemaal, onbewust, betrokken zijn en blijven bij OT. Tot nu toe heeft de meritocratie nog nooit geresulteerd in BT – alleen ik ben daarop een uitzondering – maar als ik de kans zou krijgen, om het enorm grote verschil tussen OT en BT uit te duiden, zal het voor iedereen heel duidelijk zijn, dat BT meritocratisch is, omdat het iedereen tot een betere manier van leven zou gaan aanzetten.

 

Het belang van de meritocratie – van de overtuiging dat we alleen beloond of hoog gewaardeerd dienen te worden, vanwege ons vermogen en opmerkelijk vaardigheden, om iets waardevols, iets nuttigs of iets noodzakelijks te produceren – wordt, vandaag de dag, verlaten, niet omdat mensen geen gelijke kansen zouden hebben, maar juist omdat mensen gelijke kansen hebben, om zich eens eindelijk met BT bezig te houden, ook al houdt iedereen zich heel  mechanisch, koppig en oppervlakkig nog steeds met OT bezig. Anders gezegd: met betrekking tot de meritocratie, moeten we nog beginnen, tijdens het praten, om daad bij woord te voegen. We hebben nooit met OT, de taal van meritocratie gesproken.

 

Als we, vanwege het feit dat ik hierop aandring, BT  beginnen te krijgen, wordt het duidelijk (dit gebeurt  altijd in OT) wanneer de acties van een persoon in tegenspraak zijn met wat hij of zij zegt. Dit verschil tussen wat iemand zegt en doet, is gebaseerd op de leugen – die wordt gecreëerd en in stand gehouden door OT – dat zeggen en doen twee verschillende dingen zouden zijn. In OT zeggen we gebakken lucht, wat dus inactiviteit en doen alsof betekent. Zinnen als, allemaal alleen maar blaffen, maar niet bijten, woord bij daad voegen, of daden spreken luider dan woorden, zijn allemaal verwijzingen naar OT, onze gebruikelijke, algemeen geaccepteerde manier van spreken, die bepaalt, hoe we met onze taal omgaan. Mijn blog symboliseert mijn verbale actie met betrekking tot mijn begrip van OT en BT,  wat uiteraard de uitdrukking is van mijn TV. Als je mij er over laat vertellen, zal ik het je laten ervaren.

 

Meritocratie is simpel gezegd, gewoon gezond verstand, in die zin, dat het het idee benadrukt, dat succes verdiend moet worden, door iemands eigen inspanningen en capaciteiten. Er is echter een groot verschil in succes, zoals uitgedrukt door onze eigen persoonlijke ervaringen, en in succes, in termen van hoe anderen onze daden zien, ermee instemmen, prijzen en valideren. Bovendien zijn we, vanwege onze OT, niet goed in staat om elkaars persoonlijke verworvenheden en successen te erkennen en te waarderen en daarom leggen we veel te veel nadruk op succes, in termen van of anderen onze acties goedkeuren. Jij keurt, met jou OT, mijn BT meteen automatisch, ongemerkt af, maar mijn BT, die dus  uiting geeft aan mijn TV, is toch wel degelijk mijn persoonlijke succes. Meritocratie – succes, volgens de institutionele goedkeuring, dat wil zeggen, in de ogen van anderen – gebaseerd op OT, ging, tot dusver, altijd ten koste van ons persoonlijke geluk, maar meritocratie, die gebaseerd is op onze eigen individuele ervaring, met BT, betekent de realizatie van een geheel nieuwe mogelijkheid.