Toestemming,

 

Mijn Taal Verlichting (TV) werd mogelijk door mezelf keer op keer toestemming te geven om mijn Belichaamde Taal (BT) volledig te uiten en aldus te verkennen. Je hebt nog nooit eerder van mijn TV of mijn BT  gehoord of gelezen. Zelfs ik kan je eigenlijk niet echt vertellen wat het is, omdat het altijd nieuw is. Tenzij je BT met mij hebt – en je tijdens je BT, je eigen TV realiseert – kun je er niet over praten.

 

Je hebt mijn toestemming of die van iemand anders niet nodig, om jou BT uit te drukken of om jou TV te erkennen. Deze toestemming kan alleen door jou zelf worden gegeven en nooit door iemand anders. Toestemming – in het Engels permission – komt van het Latijn, per-mittere, loslaten, loslaten, loslaten, opgeven, overhandigen; laten, toestaan, verlenen; per-mit, van per, voorwaarts, echter, vandaar; mittere, loslaten, sturen; ook gerelateerd aan missie; vrijheid verlenen of vertrekken. We laten onze Ontlichaamde Taal (OT) achter en wij zijn er niet langer meer bij betrokken, omdat we onszelf toestemming hebben gegeven om BT te hebben.

 

Waarschijnlijk bent je wel eens in situaties geweest, waarin iemand zei: ik heb daar jou toestemming niet voor nodig. Hoewel het tegen iemand anders wordt gezegd, zeggen we het eigenlijk tegen onszelf, maar zoals de zin illustreert, verwijzen we toch nog naar iemand anders en dit weerhoudt ons er dus van toestemming aan onszelf te geven. Als we ruzie hebben over wat we zouden moeten doen of hoe we zouden moeten zijn, kunnen we besluiten om onze eigen weg te gaan of om de dingen op onze eigen manier te doen, maar we reageren hierbij duidelijk meestal op anderen. We zetten ons ongemerkt af tegen hen die ons hebben dwongen, maar daarom geven we dus onszelf nooit echt de toestemming.

 

Hoewel we met OT lijken te doen, 

wat we maar willen, is dit niet 

waar, omdat we onszelf alleen 

toestemming kunnen geven, 

om te doen wat we willen of 

om te zijn hoe we willen zijn, 

met onze BT. Bovendien 

blijven we in OT bezig met

 het oordelen en controleren 

van anderen, dus jij bent 

het dan die vermoedelijk 

aan anderen de toestemming 

of de goedkeuring of afkeuring

 geeft. In BT, daarentegen, 

ben ik het niet, die jou 

toestemming geeft om je

 TV uit te drukken, maar

 jij bent het helemaal zelf. 

 

Vroeger – en vaak zelfs ook vandaag nog – vroeg ​​de bruidegom de vader van de bruid toestemming, om met zijn dochter te mogen trouwen. Bruidegom of bryd-guma, in oud-Engels, bestaat uit bryd, de bruid en guma, de man, de vrijer of de dienaar. Het Engelse woord suiter, voor bruid, is afgeleid van Latijn: secutor, volger, achtervolger; sequi, volgen, erna komen; secundus, tweede, volgende. In BT is het huwelijk tussen ons gedrag en onze taal – dat wil zeggen, onze taal volgt en wordt aangepast aan ons gedrag – alleen onze BT kan om de hand van onze TV vragen. Met andere woorden, toestemming houdt in dat alleen onze BT zich kan aanpassen aan ons gedrag, want als we zouden proberen ons gedrag aan te passen aan de taal, zou dit niet onze eigen taal zijn, maar de OT van iemand anders.

 

Als je last blijft houden van schuldgevoelens, geef je jezelf nooit toestemming, om te ontwikkelen en om te bloeien in eigen bewustzijn. Freud noemde deze, essentiele gewoontes, verdedigingsmechanismen, die we ontwikkelen, om ons te beschermen, tegen onze schuldgevoelens, die we meteen ervaren, als we twijfelen, om onszelf toestemming te geven,  om ons over te geven aan onze werkelijke, maar tevens ook vreselijke, angst-aanjagende verlangens. Dit is typisch een neurotische redenering, die gebaseerd op onze OT. Wat wij willen, is natuurlijk niet iets vreselijks, maar iets goeds en onszelf toestemming geven, om onze BT te uiten, vervult ons met kennis, die een gevoel van volledigheid en heelheid geeft.

 

In OT moet je altijd, zogenaamd, 

je plaats weten, anders dan

 zullen er negatieve gevolgen

 komen. Dit betekent, dat je 

alleen mag spreken, als een 

andere spreker – die 

belangrijker of machtiger 

is dan jij en hoger staat 

aangeschreven in de sociale

 hiërarchie – jou toestemming 

geeft om te spreken. In OT

 bepalen anderen voortdurend 

voor ons, wat we moeten 

zeggen, wanneer we moeten

 spreken en hoe we zouden

 moeten spreken. In de 

veertig jaar dat ik over 

BT heb gepraat en 

geschreven, heeft niemand,

 die over mijn werk had 

gelezen of gehoord, mij

 ooit toestemming gegeven

 en helemaal niemand 

heeft mij ooit vanzelf 

uitgenodigd, om erover 

te komen spreken. Ik 

heb altijd mezelf overal 

uitgenodigd en ik weet 

waarom. Zij konden mij

 geen toestemming geven,

 omdat ze die niet aan 

zichzelf hadden geven. Ik geef 

niemand toestemming 

om BT te hebben, maar ik 

zeg, dat we onszelf 

toestemming kunnen geven.