Rouw,

 

Ik ervaar een gevoel van emotionele pijn, omdat mijn moeder is overleden. Het besef van verlies komt en gaat in golven. Mijn vervreemde familie woont in Nederland, maar ik ben ver weg van hen. Ik sta stil bij het feit, dat ik afstand heb gehouden, eigenlijk sinds ik in 1999 naar de Verenigde Staten emigreerde. Hoewel ik heel verdrietig ben, voel ik me toch goed, omdat ik ben doorgegaan met mijn Belichaamde Taal (BT), waar nou eenmaal geen van hen in geïnteresseerd is. Mijn BT is prachtig en het is de manier waarop ik mijn leven leid.

 

Ik eer mijn moeder door te rouwen om haar dood, maar doe wat ik altijd heb gedaan: ik geef aandacht aan alles wat mijn aandacht vraagt. Door hardop met mezelf te praten, door naar mezelf te luisteren, en door erover naar mezelf te schrijven, word ik me bewust van subtiele veranderingen in mijn lichaam, dat voortkwam uit het lichaam van mijn moeder. Ik overweeg ook mijn eigen dood en de liefde voor het leven, schoonheid en goedheid, die ik van haar heb geërfd.

 

Als ik niet meer leef, kunnen sommige dingen, die ik heb gezegd of geschreven, misschien nog steeds worden gelezen of gehoord, door iemand die mij heeft gekend of iemand die mij nooit heeft gekend. Wat ik achterlaat, zijn geen nakomelingen, maar BT, die waarschijnlijk niet veel mensen zal beïnvloeden, of helemaal niemand.

 

Het verbaast mij, dat ik er nu ineens aan wordt herinnerd, dat ik ooit een belachelijk verhaal heb gelezen of gehoord, dat de Boeddha met z’n toegewijde discipelen, die zogenaamd de allerhoogste volmaakte verlichting hadden bereikt, helemaal nergens verdriet over voelden, maar ik besef dat dit natuurlijk totale onzin is. Als je iemand  liefhebt, dan zal er verdriet zijn. Hun zogenaamde verlichting was schijnbaar zonder liefde, omdat hun Ontlichaamde Taal (OT) nooit is verwoord en dus eigenlijk is verzwegen en genegeerd. In naam van meditatie of gebed hebben millionen mensen de werkelijke communicatie de rug toegekeerd.

  

Mijn BT werkt voor mij. Ik ben verdrietig, dat ik het niet met mijn moeder kon hebben. Gelukkig weten mijn vrouw Bonnie en mijn vriendin AnnaMieke, dat ik mijn eigen weg moest gaan. Wie van ons zal de ander overleven? We weten het niet, maar uiteindelijk sterven we allemaal. Bij de dood, doet niets er meer toe. Als mensen zeggen: ze is nu op een betere plek, omdat ze niet meer lijdt, dan doen ze nog steeds, alsof er iets doorgaat. Er is beslist geen betere plek in de dood. Alleen zolang we leven, kunnen we ons in een situatie bevinden die tragisch en problematisch is, of plezierig en verrijkend.

 

In OT zeggen we, dat er niets meer te zeggen of te schrijven is, omdat de taal verdwenen is, voor de persoon die hem gebruikte. Alle ervaringen zijn ook verdwenen, voor de persoon van wie werd gezegd, dat hij of zij deze ervaringen had. In BT was er echter nooit een zogenaamd innerlijk zelf, die deze ervaringen had. In BT gaan we voorbij woorden en verder dan onze taal, en dus sterven we terwijl we leven. In OT zeggen we: moge ze in vrede rusten, maar ze is er niet meer, ze is dood, en alles wat ooit was, is niet meer. De dood is – met onze gebruikelijke dood-ontkennende OT – schijnbaar altijd voor iemand anders, maar, de dood is, paradoxaal genoeg, niet voor de persoon die gestorven is. 

 

Ik kan mijn eigen dood niet ervaren, maar tijdens mijn leven, weerspiegelt mijn BT een vernieuwend sterven, in vrede en rust. Mijn moeder zei: Ik heb het gevoel, dat ik niet veel tijd meer heb, want ze voelde, dat haar leven ten einde liep. De dood van anderen kon haar er niet toe bewegen, om haar eigen worsteling met het leven te overwinnen. Integendeel, ze vreesde dat er een einde zou komen aan het leven, omdat ze niet niet gelukking was over zichzelf. Ze was altijd bezig met zorg voor anderen, maar had geen tijd of energie om voor zichzelf te zorgen. We kunnen dit dan wel halsstarrig – met onze domme, gebruikelijke OT – onzelfzuchtige liefde noemen, maar haar leven was helaas vol opoffering, lijden, spijt, frustratie en bitterheid.

 

In OT zegt men: het enige wat het verdriet kan verminderen is tijd. Met mijn BT zeg ik echter: waarom zou mijn verdriet verminderd moeten worden? Het is er gewoon. Ik laat het er helemaal zijn. Verdriet is een deur, waardoor ik een gevoel van eeuwigheid binnentreed. Eeuwige liefde en eeuwig verdriet zijn twee kanten van dezelfde medaille: leven.

 

Als kind veroorzaakte mijn gedrag veel verdriet bij mijn klagerige moeder. Ik was ook vaak kwaad op haar, omdat ze haar negativiteit bij mij neerlegde. Hoewel ik het zwarte schaap van de familie was, was ik ook het meest gevoelig en getraumatiseerd door alle conflicten in ons gezin. Ik vertelde haar herhaaldelijk, dat ze beter verdiende, maar ik voelde me hulpeloos en schuldig, omdat ik het haar niet kon geven. Ik heb altijd het gevoel gehad dat ik een grote last voor mijn moeder was. Ik voel me opgelucht, nu ze is overleden. Ik besefte dit niet toen ze nog leefde. Ik heb geen spijt, dat ik het beter had moeten doen. Ik ben blij, om niet meer haar gewicht op mijn schouders te hebben, omdat ik me verantwoordelijk voelde, hoewel ik dat natuurlijk niet was. Mijn manier om verantwoordelijk te zijn, was en is, om voort te blijven gaan met mijn BT.

 

Mijn dominante vader liet me, vaak met geweld, bestraffend en vernederend, keer op keer weten, dat ik me moest gedragen zoals hij eistte, omdat het... voor mijn moeder was. Hoe harder ik het echter probeerde, hoe meer ik faalde. Mijn snel geïrriteerde vader deed alsof hij God in huis was en mijn moeder leefde in zijn schaduw. Zeker, ze mopperde en zeurde veel en dat haatte ik aan haar, omdat ik me er zo slecht door voelde. Ik voelde me altijd schuldig, omdat ik niets kon doen om dat te verlichten. Mijn broers en zussen spanden tegen mij samen, omdat het leek alsof ik zoveel problemen had veroorzaakt. Er werd van alles op mij gedumpt en ik ging mezelf daar steeds meer naar gedragen.

 

Gelukkig was de Duitse moeder van mijn moeder mij heel dierbaar. Niet bij toeval, had mijn moeder een hekel aan haar eigen moeder. Mijn grootmoeder was, net als mijn vader, dominant, maar ze was zelfverzekerd en capabel. Bovendien was haar manier om gelijk te krijgen, omdat ze assertief en trots was. Mijn grootmoeder hield van mij. Mijn moeder had ook haar gevoeligheid, maar ze kon er niet in haar voordeel mee omgaan, zoals mijn grootmoeder dat deed. Mijn grootmoeder was een vechter en mijn moeder was meer een slachtoffer.

 

Waarschijnlijk ben ik zo'n gevoelige man, vanwege mijn moeder en grootmoeder. In de ogen van mijn vader ben ik nooit de man geworden, die hij wilde dat ik was. Hij was woedend, toen ik hem vertelde dat Bonnie en ik geen kinderen wilden hebben. Ik heb altijd het gevoel gehad, dat mijn moeder mij beter kende dan mijn vader, hoewel ze nooit BT met mij heeft gehad. Ze stond altijd trouw naast haar man, maar verstopte zich ook achter mijn vader, die haar emotionele kwetsbaarheden uitbuitte. Ik rouw om het verlies van mijn moeder, maar ook om het pijnlijke feit, dat mijn familie nooit BT met mij heeft willen hebben. Vreemd genoeg voel ik mij dichter bij mijn moeder dan ooit tevoren, omdat nu een last die ik onbewust droeg, van mij is afgevallen.

PS. Luister eens naar de Luisterend Spreken videos op You Tube van mijn dierbare vriendin AnnaMieke. Ze spreekt  zo prachtig over haar eigen vergankelijkheid in het ontvouwen van dit moment en over het vriendschap sluiten met de dood met haar schitterende Belichaamde Taal (BT). 

 

Grief,

 

I experience a sense of emotional pain, because my mother has died. The feeling of loss comes and goes in waves. My estranged family lives in the Netherlands, but I live, far away from them. I want to reflect on the fact, why I have kept my distance, basically ever since I immigrated to the United States, in 1999. Although I am sad, I feel okay. I have continued with my Embodied Language (EL), which none of them are interested in. My EL is beautiful, and it is the way I live my life.

 

I honor my mother, by mourning her death, but I do, what I have always done: I give attention, to whatever asks my attention. By talking out loud with myself, by writing about it, to myself, I am aware of the subtle changes in my body, which was born from the body of my mother. I also reflect on my own death and the love of life, beauty and goodness, I inherited from her.

 

When I am no longer alive, perhaps some of the things I have said or written, may still be read or heard by someone, who knew me or someone who never knew me. What I leave behind, isn’t offspring, but language, which, probably, isn’t going to affect many people, if anyone at all.

 

I am surprised, to be suddenly reminded, that I read or heard some story, that, the Buddha and those devoted disciples, who, presumably, had attained supreme perfect enlightenment, felt no grief at all about anything, but I realize, this is total nonsense. If you love, there will be grief. Their so-called enlightenment was without love, because their Disembodied Language (DL) was never properly addressed, but simply rejected. In the name of meditation and prayer, people have turned their backs on real communication.  

 

My EL works for me. I am sad, I wasn’t able to have it with my mother. Luckily, my wife Bonnie, and my friend AnnaMieke, know I had to go my own way. Who of us will survive the other? We don’t know, but in the end, we all die. In death nothing matters anymore. When people would say: she is in a better place now, because she is no longer suffering, they still make it seem, as if something continues. Surely, there is no better place in death. Only while we are alive, can we be in a situation, which is either tragic and problematic or enjoyable and enhancing.

 

In DL, we say, there’s nothing to say or to write anymore, as the language is gone for the person, who used it. All the experiences are gone too, for the person, who was said to have these experiences. However, in EL, there never was any agent, who had these experiences. In EL, we go beyond our language, and, thus, we die, while we are alive. In DL, by contrast, we say: may she rest in peace, but she is no longer here, she is dead, and everything, which once was, is no more. Death is – with our common death-denying DL – always for the other, but, paradoxically, not for the person, who has died.

 

I cannot experience my own death, other than while I am alive, but only my ongoing EL can reflect that. My mother said: I have the feeling, I don’t have much more time, as she felt her life was coming to an end. Also, the death of others didn’t make her overcome her struggle with life. Quite to the contrary, she dreaded, that all of life had to come to an end, because she wasn’t resolved about herself. She was always busy caring about others but had no time or energy to care about herself. We can call this – with our usual DL – selfless love, but her life was full of sacrifice, suffering, regret, frustration, bitterness and resentment.

 

With DL, people say: the only thing which will lessen grief is time. With EL, I say: why should my grief be lessened? It simply is there. I let it be there. Grief is a door, through which I enter into a sense of eternity. Eternal love and eternal grief are two sides of the same coin, called life.

 

As child, I often acted out and caused grief for my mother. I many times upset with her, as she unloaded her negativity on me. Although I was the black sheep of the family, I was also the most sensitive, and the most traumatized by all the dysfunctionality, going on in our family. I repeatedly told her, she deserved better, but I felt helpless and guilty, because I couldn’t give it to her. I have always felt like a big burden on my mother. Now that she has passed away, I feel relieved. I didn’t realize this while she was alive. I don’t feel any remorse or that I should have done better. I am happy, not to have her weight on my shoulders, as I felt responsible, although, of course, I wasn’t. My way of being responsible, was to find my EL.

 

My domineering father, forcefully, punitively, and humiliatingly, again and again, let me know, that I should behave like he told me, because it was… for my mother. The harder I tried, the more I failed. My easily agitated father acted as if he was God in the house and my mother lived in his shadow. Surely, she complained a lot and I hated that about her, as it made me feel so bad. I used to feel guilty, as there was nothing, I could do to alleviate that, and my siblings were conspiring against me, since I seemed to have caused so many problems.

 

Thankfully, my mother’s German mother was very dear to me and, not surprisingly, my mother disliked her own mother very much. My grandmother was, like my father, domineering, but she was very confident and capable. Moreover, her way of being right, was because she was assertive and proud. My grandmother loved me and, yet, my mother also had her sensitivity, but she couldn’t deal with it to her own benefit, as my grandmother did. My grandmother was more of a fighter and my mother was more of a victim.

 

Probably, I am such a sensitive man, because of my mother and my grandmother. In the eyes of my father, I never became the man he wanted me to be. He was enraged when I told him, that Bonnie and I didn’t want to have any children. I have always felt, my mother knew me more than my father, although she never had EL with me. She stood by and hid behind my dad, who exploited her emotional vulnerabilities. I grief the loss of my mother, but also that my family never wanted to have EL with me. Strangely, I feel closer to my mother than ever before, as a burden, I unknowingly carried has been lifted.   

      

 

Rouwkaart,

 

Ik ontving, via email, een overlijdens-bericht van mijn moeder en draag mijn leed alleen.

 

Eigenlijk kan het me geen moer schelen, hoe de anderen van mijn familie zich voelen.

 

Ik weet dat Ma mij mistte, maar kennelijk was dat niet genoeg, om Belichaamde Taal (BT) met mij te hebben. 

 

Mijn BT gaat nu nog rustiger, vrediger, zekerder en stiller verder dan voorheen.

 

Niemand van mijn familie heeft ooit mijn BT erkend en dus heb hen allen achter mij gelaten.

 

Het overlijden van mijn moeder is een laatste mijlpaal, in het afscheid van mijn familie, dat zovele jaren in beslag heeft genomen.

 

Ik weet dat mijn vader nog leeft en ook mijn twee oudere zussen, jongere zus en twee jongere broers, maar mijn familie wil net zo min iets te maken hebben met mij, als ik met hen.

 

Op de kaart stond een uitspraak van mijn moeder: ik heb het gevoel, dat ik niet lang meer heb. Hieruit blijkt, dat zij uiteindelijk zichzelf de aandacht gaf en haar lot accepteerde.

 

Mijn zorgzame moeder had haar handen vol met haar man en haar zes kinderen, maar is daardoor te weinig toegekomen aan zichzelf.

 

De achtergrond van de kaart was een schilderij van een bos, waarschijnlijk een aquarel, die ze had gemaakt toen ze nog kon zien. Ze keek altijd uit naar de lente, waarin zij was geboren, en alles weer tot bloei kwam.

 

In mijn tuin is ook een Gele Brem, die mij aan aan ons huis van vroeger doet herinneren.

 

 

 

 

  

 

Mourning card,

 

I received a death notice from my mother via email and I bear my sorrow alone.

 

Actually, I don't give a damn how the others in my family feel.

 

I know Ma missed me, but apparently that wasn't enough to have Embodied Language (BT) with me.

 

My BT now runs even calmer, more peaceful, more confident and quieter than before.

 

None of my family members ever acknowledged my BT, so I had to leave them all behind.

 

My mother's death is a final milestone in the farewell to my family, that has taken so many years.

 

I know, my father is still alive, as well as my two older sisters, younger sister and two younger brothers, but my family wants no more to do with me, than I do with them.

 

On the card was a statement from my mother: I have the feeling that I don't have much time left. This shows that she ultimately gave herself the attention and accepted her fate.

 

My caring mother had her hands full with her husband and her six children, but as a result she did not have enough time for herself.

 

The background of the card was a painting of a forest, probably a watercolor, that she had made when she could still see. She always looked forward to the spring, when she was born, and everything blossomed again.

 

There is also a Yellow Broom in my garden, which reminds me of our old house.

 

Mediocre Humor,

 

Since you cannot handle real humor anymore, I’ve got some mediocre humor for you. Please, be careful and don’t read too much into it. You can only manage a little bit of laughter. Portion size is important. Putting a damper on it, is the right thing to do. The last thing I would want, is  to burden you, with too much laughter. You are already burdened with so many other things.

 

What others find funny, isn’t funny for you and this requires customized humor, to match your superficiality. Don’t be ashamed for admitting, you have special needs, which can only be met by a sensitive expert, who knows how to avoid stepping on your long toes of your stinking feet. Fortunately, you haven’t caught any disease yet with your foot in your mouth and to keep it that way, it is best, to go on, as if everything is fine.

 

Compliments for your great empathy, for the failed stand-up comedian, who simply had too much on its plate, to yank some phony laughter out of you. Very gracious of you, that in spite of the low quality, you did your part, by making an effort, to produce a sound. It is inconvenient, and asking a lot from you, to laugh, when life is as dreadful as yours, but you pulled it off. Your stupid problems, unexpectedly, have given birth to the minimal fun, which you can appreciate.

 

Finally, there is some understanding: it is the right amount of humor, which is needed. All this commotion about the right kind of humor was beside the point. One shouldn’t try to change something that is working well. If it ain’t broke, don’t fix it. You needed less, not more laughter. All these overwhelming, screaming idiots, who try to fake it, until they make it, are too much.

 

Your itch for humor never really was that big in the first place and you deserve credit, for your modesty. Apparently, most blunt comedians were scratching you too hard. Actually, you are a less demanding audience then they believed. They wrongly assumed, you wanted to laugh very much. Gas-lighting would-be-humorists are truly the most insidious kind of terrorists.

 

I appreciate, you have such a low threshold for humor, as that gives me a chance to do, what I do best and enjoy doing. Sometimes, there’s a whole in the fence and the sun shines through.  Your uptightness, about any verbal deviation, is like a small ray of light-heartedness. However, it is too little, too late, because you have changed the meaning of words. Everyone who talks with you is up against a wall of words, which can’t be used for humor, because nobody knows what they mean. It’s hard to get your attention, but, truthfully, one moment seems to be enough.

 

There ain’t no use complaining about someone who is always complaining. You can’t help your addiction to criticism. Get your fix and get on with things. A little scolding can be fun and makes you feel better already. I recommend, try having some laughter in my absence. What you need, is do things, only when you feel like it and always on your own terms. Less is better.

 

You don’t need to learn how to laugh, but you need to learn how not to laugh. I’m not making this up. What I claim is based on my objective, scientific observation of your lame response. There is clearly hardly any effect in you, which has anything to do with me. We are dealing with extraneous, laughter-inducing variables, which result in the tendency to laugh too much. Realistically speaking, you are still laughing too often. There is a problem with your inability to inhibit your laughter and your fanatic, but false belief in what is funny, is no longer functioning as the enormous roadblock, it was meant to be.  

 

The data do not support the funny-bone theory. Indeed, it is now a proven fact, that none of the celebrated, overrated, supposedly, concerned comedians have any backbone. It is the blatant production of spineless humor, which got under the skin of obedient people, who were sitting up with their ears pricked for little ha-ha. Jokes have ravished the continent. Also, slouchy and sleezy humor have reared their heads again.       

 

We seem to be getting somewhere. Are you laughing so little, because of me or because of the tape of a laughing audience? We’ve got to get to the very bottom of it. Even the smallest amount of laughter is not a belief. The canned laughter isn’t your laughter, and all the research is backing this up. You’ve been serious about the wrong thing, and we have evidence, which cannot be refuted. When there is absolutely nothing to laugh about, pretending to have fun is the only thing you can do. You keep behaving this way, in spite of what I say. We have solved the ancient audience-expectation-problem by lowering the standard. Now we can go to sleep.    

 

Others,

 

Since I have found one person, who is truly interested in her own Embodied Language (EL) and wants to talk with me about ongoing EL, my interest in others has completely disappeared.

 

It is astonishing to me, nobody is interested in the EL, which I talk about on my videos, on my You Tube channels (maximuspeperkamp-hw8sw and Maximus Peperkamp) and on this blog. We simply cannot be happy with our Disembodied Language (DL). Being ourselves requires EL.  

 

I felt troubled about how I grew up. My wife Bonnie and I decided not to have children, as I wasn’t too sure about myself. I didn’t feel stable enough, to raise a family. However, we stayed together and EL emerged from our relationship.

 

My Chinese American wife and I had met in a therapy group. After I had told her, I wasn’t into having children, for a long time, I continued to feel unworthy, as I was trying to find my true self. Somehow things worked out between us.

 

At some point, because of our arguments and disagreements, it seemed we would split up, but we stayed together. Thus, EL was born, in my early twenties. You could say, EL saved our relationship, which has blossomed ever since.

 

I recently came into my own, at age sixty-five. My Dutch friend AnnaMieke and I talk weekly on Skype, about our discoveries with our EL. It is awesome that we have become enlightened together. Before that, when I was still working, I was still often busy with others. I may still work for another year or two, but in these last couple of months, I have felt so comfortable, because I have nothing to do with others anymore.

 

I am still recovering from the treacherous DL of others, who don’t want to have EL with me. On my own, I always have EL, but, for a long time, I remained preoccupied with others, in the hope, they would join me. I am glad to be where I am today. I don’t care about others anymore, and, sadly, this includes the family I grew up in. I am the oldest son and have two younger brothers and two older sisters and one younger sister.

 

I am still amazed, none of my siblings want to have EL with me. I guess, it is a matter of pride. They don’t want to surrender and be open to their brother, who was always the black sheep of the family. My parents are still alive and live in a senior home, but I haven’t talked with them for many years. I was only able to continue with my EL, after I decided to stop all my attempts to have contact with my family. I never would have believed that I would make such a decision, but I did it and I am happy to be able to say: I don’t regret it.     

 

I used to feel really upset, that nobody wanted to be with me and wondered for years, why this was so, but now I know and accept, nobody is interested in exploring their own EL. Looking back, I realize, I always wanted to have ongoing EL, so that I could be myself and experience my Language Enlightenment (LE), as I do right now.

You can also hear me speak about what I address in this writing on my You Tube Channels 1) Maximus Peperkamp and 2) maximuspeperkamp-hw8sw

 

Uiteraard,

 

Uiteraard is het gezegde, op z’n zachts gezegd, niet hetzelfde, als in het Engels, to say the least. Wanneer wij zachter spreken, omdat wij naar onszelf luisteren en wellicht Belichaamde Taal (BT) gaan hebben – in plaats van schreeuwerige Ontlichaamde Taal (OT) – dan zeggen wij meer, door waarschijnlijk minder te zeggen. Een veel betere vertaling van, op z’n zachts gezegd, is to put it mildly, want met BT spreken wij uiteraard op een kalme, aangename, hartelijke manier.

 

To say the least, past bij onze niets-zeggende OT, want in onze gebruikelijke manier van praten zeggen we, dus uiteraard helemaal niets. OT is uiteraard niet eens een kwestie van weinig of minder zeggen, maar slechts van doen alsof we iets zeggen. Waar het uiteraard op aankomt, in OT, is dat de spreker de luisteraar onder duim weet te houden. Uiteraard, doet hij of zij dit, door de luisteraar allerlei flauwe kul door de strot te duwen. Ja, het is, uiteraard, geen mooi plaatje, indien je gaat beluisteren, wat er in OT gebeurd. Sprekers onderdrukken de luisteraars, die uiteraard nooit aan het woord komen en iedereen vindt dat heel normaal, omdat wij nou eenmaal allemaal zo zijn geconditioneerd.

 

Als men zegt, dat de sanitaire voorzieningen, op z’n zachts gezegd, nogal gedateerd zijn, dan is men in feite confronterend, omdat die oude, lekkende, looie pijpen, uiteraard, hoog nodig, zouden moeten worden vervangen. Hetzelfde is uiteraard het geval met onze onbewuste, starre,  gebruikelijke manier van spreken. Zodra wij het verschil bemerken tussen OT en BT, dan willen wij, uiteraard alleen nog maar BT, want OT heeft ons enorm veel problemen gegeven. Het is, op z’n zachts gezegd, pijnlijk, dat iedereen, over de gehele wereld, dag in dag uit, zonder er erg in te hebben, OT heeft, maar wanneer wij BT gaan hebben, dan kunnen wij er niet langer doekjes om winden, dat OT uiteraard catastrofaal is.  

 

Indien wij van iemand zeggen, dat hij of zij, op  z’n zachts gezegd, een controversieel persoon is, dan zeggen wij, uiteraard, waar het op staat, want wij geven toe, dat hij of zij een omstreden figuur is. En wanneer onze zogenaamde vriend het, op z’n zachts gezegd, laat afweten en niet komt op dagen voor de afspraak die wij hadden, dan is hij of zij uiteraard niet echt een vriend.

 

Wij spreken dan wel, op z’n zacht’s gezegd, over schermutselingen met de politie, tijdens een uit de hand gelopen demonstratie, maar uiteraard hebben we het over steeds vaker voorkomende geweldadigheden, die schijnbaar door iedereen tegenwoordig als normaal worden beschouwd. Men heeft het ook steeds vaker over fascisme en antisemitisme, maar niemand heeft in de gaten, dat dit uiteraard samengaat met OT, onze als normaal-geaccepteerde wijze van spreken.

 

Uiteraard is het de linkse, op z’n zachts gezegd, communistische, vrijheid-van-menings-uiting hatende, anti-Westerse, autocratische politiek, die de overal oplaaiende, anti-Israel mentaliteit en dus de Joden-haat heeft opgehitst. Er valt met deze gefrustreerde, aggressive, fanatieke, opdringerige mensen absoluut niet te praten en ik vermoed, met mijn kennis, van het verschil tussen OT en BT, dat ons nog vele afgrijzelijke, mens-onterende toestanden te wachten staat.

 

Uiteraard zijn wij niet alleen getuige, maar ook actief deelnemer en ongemerkt toestemmer – vanwege onze nog altijd onbesproken gebleven, krampachtige, onintelligente, onbewuste OT – aan de zinloze, verwoestende confrontaties, die zich, vooralsnog, op z’n zachts gezegd, ver van ons bed afspelen. Het is hoog tijd, dat ieder van ons het recht in eigen handen gaat nemen, om het verschil tussen OT en BT te gaan ontdekken.   

 

Zolang als dat wij met OT bezig blijven, doen zich uiteraard allerlei misstanden voor, omdat wij onze taal, op z’n zachts gezegd, verkeerd gebruiken. In OT gaat het uiteraard altijd om het zogenaamde verschil van mening, omdat wij vastgebakken zitten aan allerlei woorden. Ik zag daarnet een lach-wekkende aankondiging van een You Tube video – die ik natuurlijk niet ben gaan zien of beluisteren – van een idiote, snel-pratende, zogenaamde expert, die met een of ander dik zwaar boek stond te zwaaien, want daarin stonden, volgens hem, op de door hem genoemde, uitvergrootte bladzijdes, precies de dingen, die wij allemaal nodig zouden hebben.  

 

Of het nou hebben over het Hindoeisme, Islam, Christendom of Boedhisme, uiteraard is ieder geloof, in essentie, een geloof in het geschreven woord, dat te vinden is een zogenaamd heilig book. De wereld-wijde overwaardering voor leesbare taal, vastgelegd in wetten van allerlei maatschappijen, gaat uiteraard, altijd, hand in hand, met de verarming, verwaarlozing en ontkenning van het belang van gesproken taal.

 

Wat ik hier zeg, daar valt niet om heen te gaan. Uiteraard zou iedereen het volledig met mij mee eens moeten zijn. Wij zouden als rationeel mens moeten erkennen, dat wij volledig de weg zijn kwijtgeraakt vanwege onze OT. Daardoor blijven wij vasthouden aan woorden, waarvan wij ook nog eens fantaseren, dat die woorden in ons zouden zitten. Ook al geloven velen mensen in dezelfde klink-klare onzin, het is uiteraard niet waar, dat er taal in ons hoofd zou zitten.

 

Zodra wij het verschil onderscheiden tussen onze eigen OT en BT, dan willen wij uiteraard met BT verder en vindt er een herwaardering plaats van gesproken taal, omdat wij luisterend spreken. Uiteraard weten wij met BT niet van te voren wat wij gaan zeggen, omdat BT onstaat en dus niet een herhaling is, van de rol, die wij hebben geleerd. Dat laatste is uiteraard een verwijzing naar OT, waarin wij spreken vanuit onze conditionering. Met BT zijn wij nieuw en ervaren wij uiteraard een weldadige energie. Uiteraard doet zich hierbij de ervaring voor van onze Taal Verlichting (TV), die iedere vorm van spiritualiteit of religie belachelijk vindt.