Rouwkaart,

 

Ik ontving, via email, een overlijdens-bericht van mijn moeder en draag mijn leed alleen.

 

Eigenlijk kan het me geen moer schelen, hoe de anderen van mijn familie zich voelen.

 

Ik weet dat Ma mij mistte, maar kennelijk was dat niet genoeg, om Belichaamde Taal (BT) met mij te hebben. 

 

Mijn BT gaat nu nog rustiger, vrediger, zekerder en stiller verder dan voorheen.

 

Niemand van mijn familie heeft ooit mijn BT erkend en dus heb hen allen achter mij gelaten.

 

Het overlijden van mijn moeder is een laatste mijlpaal, in het afscheid van mijn familie, dat zovele jaren in beslag heeft genomen.

 

Ik weet dat mijn vader nog leeft en ook mijn twee oudere zussen, jongere zus en twee jongere broers, maar mijn familie wil net zo min iets te maken hebben met mij, als ik met hen.

 

Op de kaart stond een uitspraak van mijn moeder: ik heb het gevoel, dat ik niet lang meer heb. Hieruit blijkt, dat zij uiteindelijk zichzelf de aandacht gaf en haar lot accepteerde.

 

Mijn zorgzame moeder had haar handen vol met haar man en haar zes kinderen, maar is daardoor te weinig toegekomen aan zichzelf.

 

De achtergrond van de kaart was een schilderij van een bos, waarschijnlijk een aquarel, die ze had gemaakt toen ze nog kon zien. Ze keek altijd uit naar de lente, waarin zij was geboren, en alles weer tot bloei kwam.

 

In mijn tuin is ook een Gele Brem, die mij aan aan ons huis van vroeger doet herinneren.