Stilte,

 

Zwijgen – naar onszelf – is de grootste sta-in-de-weg van onze stilte. Wanneer wij spreken met onszelf, in plaats van met elkaar, dan horen wij eindelijk onze eigen stem, die toegang geeft tot wie wij werkelijk zijn en altijd zijn geweest. De stilte, die we ervaren in het praten met onszelf, is een zalig thuiskomen, die zijn weerga niet kent, omdat wij eindelijk met onze gevoelige, natuurlijke, moeiteloze Belichaamde Taal (BT), de weg weer helemaal terug bewandelen, die wij zijn gegaan, toen wij, ongemerkt, met onze  Ontlichaamde Taal (OT) van onszelf zijn weggegaan.  

 

Gedurende BT laten wij – in onze eigen, eenvoudige, effectieve bewoording – onszelf weten, dat wij een halt kunnen toeroepen aan onze lange, rampzalige conditionering’s geschiedenis, waarin wij niet naar onszelf hebben geluisterd, omdat wij nog nooit met onszelf hadden gesproken, met het doel, om naar onszelf te luisteren. Zodra wij dit echter bewust en, tot onze eigen verbazing, met groot genoegen en met toenemende motivatie doen, dan wordt het ons duidelijk, dat er, uiteraard, geen taal, geen woorden, geen zinnen, geen gedachten, geen ideen, geen associaties, geen herinneringen, geen zelf, geen ervaringen, geen concepten, geen gesprekken, geen ziel, geen instructie-verschaffende, verbale veroorzaker van ons gedrag, in ons lichaam bestaat.

 

Wij ervaren met BT een mysterieuze stilte, omdat het ons kristal helder is, dat taal altijd, uitsluitend en alleen, buiten ons lichaam ontstaat en plaatsvindt. Als wij toch weer eens het idee mochten hebben, dat er iemand in ons zou zijn, die een ervaring heeft, dan zeggen wij hardop aan onszelf, wat die ervaring is, dan beschrijven wij die ervaring zo nauwkeurig mogelijk en, luisterend naar onze stem, beseffen wij, dat de taal buiten ons is en dan lost die ervaring op, omdat er geen ervaarder is. Er is sprake van een nieuwe stilte, een leegte – een zonder taal zijn – waar wij met OT niet aan toe konden komen. Ons zogenaamde denken is een achterhaalde illusie, die werd gecreerd en in stand gehouden, door onze gebruikelijke, geaccepteerde wijze van spreken, die wij OT noemen, omdat wij geen enkel besef hadden van ons lichaam, toen wij hiermee bezig waren.

 

De klank van onze stem, die wij dus horen tijdens BT, doet iets met ons lichaam, aangezien het echt onze natuurlijke klank is, die helemaal bij ons past. Wij waren dus, in OT, altijd een stem geluid aan het produceren, waarin wij ons niet konden ontspannen en bijgevolg was alles wat wij zeiden, een vorm van weggaan van onszelf. Het horen en voelen van ons  oorspronkelijke stemgeluid, is een ervaring, die ons in staat stelt, om eigenlijk in een keer, korte metten te maken, met onze OT, die hierdoor direct stopt.

 

In het vredig voortgaan met onze BT, redeneren wij niet alleen over wat er allemaal met ons is gebeurd, maar spreken wij eveneens over wat er nog staat te gebeuren. Onze nieuwe taal is een herinterpretatie van wie wij zijn geweest, wie wij eigenlijk altijd waren, wie wij nu zijn en wie wij altijd zullen blijven. De rustgevende gewaarwoording, dat taal ons niet overkomt, maar door ons, als vrij individu, wordt gehanteerd, maakt dat wij bewust handelen. Onze BT veranderd al ons andere gedrag. Al het gedrag dat afkomstig was en samenhing met onze OT, komt tot een einde en het enige gedrag, dat overblijft, is het gedrag, dat bij ons past en dat door onze BT wordt veroorzaakt, benoemd en in stand gehouden.

 

BT, die ik vroeger ook wel de Taal Die Ruimte Creert noemde, maakt dat wij de stilte als ruimte ervaren. Iedere vorm van angst, spanning, bezorgdheid, irritatie, verwarring of bijgeloof komt tot een einde. Wij zijn met behulp van onze BT volledig stil en doen ons tegoed aan deze stilte, door er keer op keer met onszelf over te praten. Onze taal – ons spreken, luisteren, schrijven en lezen – is dus een uiterlijk fenomeen. Er bestaat geen innerlijke taal. Deze realizatie heeft verstrekkende gevolgen, die ons blijvend stimuleren, om iedere keer wanneer onze conditionering, met OT, om de hoek komt kijken, onszelf te laten weten, dat wij geneigd zijn, om in deze fanasie te geloven, omdat wij nog niet eerder BT kenden, maar nu wij BT ervaren, heeft die oude  conditionering, met OT, geen vat meer op ons.

 

Ongeacht wat het ook moge zijn, wat zich aan ons voordoet, omdat wij nog niet voldoende met onszelf hierover hebben gesproken, wij kunnen altijd hier met onszelf over praten en tot de conclusie komen, dat alles wat te maken had met problemen, weer een produkt was van onze OT en dat onze vrijheid, altijd weer hervonden werd met onze BT. Ook al is het schijnbaar ook nodig, om BT weer kwijt te raken en weer terug te vinden, er is geen enkele reden, om dit langer te laten duren dan nodig is, want zodra wij veranderen van OT naar BT, zijn wij ons onmiddelijk gewaar van onze Taal Verlichting (TV).

 

Wij zijn nooit bezig, om in de toekomst verlicht of gelukkig te worden, want met BT zijn we – ook al is dit in eerste instantie bijna niet te geloven – direct verlicht en vervult. Ook al verliezen wij ons vanwege onze oude gewoonte, nog menigmaal in OT, toch blijft onze TV en BT een feit, dat ons niet meer door OT kan worden afgenomen. Wij hebben BT gehoord, gevoeld, ervaren, beleeft, beredeneerd en door er zo van te genieten, komen wij steeds meer aan de weet. Het houdt eigenlijk nooit op, het ontdekken, het verwonderen, het begrijpen, het loslaten en het verstillen zonder taal. Voor ons, wordt de stilte nooit doorbroken, maar juist steeds rijker en expressiever.

 

Wij hebben ons hele leven, om de stilte van onze TV met onze BT uit te drukken en zelfs als wij hier maar een maal aan toe komen, weten wij voorgoed, dat deze weg altijd voor ons openligt. Anders gezegd, het vertrouwen in onszelf, in wie wij zijn met BT, is  onze overgave aan de onvermijdelijke stilte, die tot stand kwam, omdat wij alles aan onszelf hebben gezegd, wat wij wilde en konden zeggen. Wij gaan in die stilte zonder taal. Zo krijgen onze hersenen voor het eerst een rust, die nog niet eerder mogelijk was.

 

Stilte heeft altijd de kwaliteit van de situatie waarin die plaats vindt. Gedurende OT, hebben wij altijd te maken met een beklemmende, onheil-spellende of ijzige muur van stilte, maar met BT, is iedere stilte een zegen, een vernieuwing en een onthulling. De stilte van BT is het glorieuze openbloeien van onze intelligentie en het beschikbaar komen van energie om te creeeren. Onze productiviteit neemt toe en wij voorspellen voortdurend, op de juiste wijze, wat de gevolgen zullen zijn van al ons handelen. Er ligt voor ons alleen maar veel positiefs in het verschiet en wij laten het verleden van conflict, verwarring, frustratie en teleurstelling voorgoed achter ons.

 

Wij zijn, in onze stilte – als individu, die de eenheid en heelheid ervaart, van enerszijds, tot positieve resultaten leidend gedrag of ervaring, en, aan de andere kant,  bewust, vaardig gebruik van BT, die gestalte en betekenis geeft aan de TV, aan wie wij dus werkelijk zijn – een transformatie bron, die alles met onze BT verwerkt en omzet in geluk, liefde, begrip, schoonheid, ontspanning en vergeving.

 

Iedereen zit, vanwege OT, in hetzelfde schuitje en de enige manier om uit onze denk-beeldige, verbale gevangenis te komen, is door ons op onze taal te richten, door te gaan luisteren naar wat wij aan ons zelf te vertellen hebben. De stilte nodigt ons uit, om nergens anders meer naar toe te gaan, dan naar BT, waarmee wij telkens ergens bij uitkomen, waar wij nog niet eerder waren geweest. Je bent met BT in een voordurende staat van vernieuwing en het laten komen, wat komt, is mogelijk, omdat je aandacht hebt gegeven aan wat je aandacht vroeg. Wij zijn het, die met onze BT, aandacht geven aan alles wat voor ons van belang is en wij verdoen geen energie of tijd meer, met het geven van aandacht aan waar anderen onze aandacht mee proberen op te eisen.

 

De stilte van onze TV – die alleen met onze BT tot uiting kan worden gebracht – vraagt niemand’s aandacht en maakt ons, als spreker, ervan bewust, dat er geen spreker is, die spreekt, geen luisteraar die luistert, geen schrijver die schrijft, geen lezer die leest en dus ook geen ervaarder die ervaart. In OT, echter, is iedere spreker, op allerlei manieren, altijd de aandacht van de luisteraar aan het domineren. De manipulatie van de aandacht van de luisteraar gebeurt altijd met een geacteerde stem. Iedere OT spreker doet alsof hij of zij, liefdevol, zeker, open, betrokken, zelfverzekerd, kalm, enthusiast, sterk, indrukwekkend of onstuitbaar is. Ook zal iedere OT  spreker – om iedere luisteraar tot luisteren te dwingen – aggressief, intimiderend, vernederend, tragisch, vermoeiend of ongeduldig klinken.

 

Omdat wij het enorme verschil niet kennen tussen OT en BT, worden wij voortdurend door OT sprekers in de luren gelegd. In ons uitputtende alledaagse sociale verkeer verliezen wij energie aan mensen, die aandacht of energie van onszelf wegnemen. Met BT spreken wij met een ander geluid dan met OT, omdat er geen besef is van een spreker, die spreekt of een luisteraar die luistert. Wij produceren in BT het geluid waar wij zelf naar willen luisteren. Omdat de spreker zijn eigen luisteraar is, verdwijnt zowel de spreker als de luisteraar. Dit verdwijnen heeft niets te maken, met het spreken zonder ego, maar met het luisterend spreken oftewel met BT en met OT, het spreken zonder te luisteren. Gedurende BT hoort de luisteraar de stilte van de spreker, omdat die spreker zichzelf hoort. Omdat de luisteraar, in de spreker er niet is, is ook de veronderstelde, fictieve luisteraar in de luisteraar er niet. Dit is dus waarom iedereen met OT meteen weer de aandacht verliest, zodra je hen eventjes iets over je BT en je TV vertelt. Men gaat onherroepelijk altijd meteen weer terug naar OT en alleen de stilte van het weten, van onze TV, doet ons stand houden en voortgaan met BT.  

 

Opinion,

 

Since I am able to joyfully, skillfully, continuously and consciously engage in Embodied Language (EL), I can express my Language Enlightenment (LE). I am a transformed, liberated, new, kind of human being, because my EL allows me to let go of my history of conditioning with Disembodied Language (DL). Of course, I have a different opinion about everything, than everyone, who is still stuck in DL and it seems to me, I have only just started to express myself. 

 

Supposedly, we are all entitled to our own opinion, but not to our own facts. However, with my EL, I can acknowledge certain facts, which people, who have DL, are unable to acknowledge, and I am the only one, who has these facts, which are not my opinion. There’s this horrible imaginary thing, our so-called mind, our delusional belief in inner language, about whether it is ever safe enough, to express openly, our opinion about ourselves and each other, which always indicates, we are fearful and engaging in DL.

 

When people express their opinion, usually, they don’t want to know or are not interested in, why they have this opinion. With me this is different. If I don’t know, why I have a certain opinion, I don’t want to express it. It feels, I have only recently – due to my ongoing EL – become capable of expressing own opinion. My own hesitation, doubt and caution about expressing my opinion, was, because, with DL, I was like everyone else, as I didn’t know, why I had such a strong opinion about everything. As I have stated, this has changed, because I discovered, that all my opinions – all of them – derive from my own understanding about the DL-EL distinction.

 

Freedom of speech is an oxymoron, if you persist with DL-lies and insist on expressing opinions, as if they were facts. You have the right to do this, but it is unintelligent. If there is any value to our so-called freedom of speech, it is because public discourse puts unintelligent behavior on extinction. It makes no sense, to express opinions, that aren’t emerging from and embedded in, the knowledge of our own ongoing EL, which only reveals itself if DL is stopped.

 

Without the existential knowledge, which can only come from our own ongoing EL – and which must be accurate self-knowledge about who we are – we are merely expressing another opinion, without being able to ground it in our reality. Nevertheless, it is the reality, we have created and, which, with  DL, we keep repeating, instead of creating it with EL.

 

In my opinion, everyone with DL is crazy. Since I am the only one, who is capable of having ongoing EL, I am – believe it or not – the only truly sane person. Although DL is our common conditioned way of dealing with our language and EL is our conscious way of dealing with our language, which transcends our history of conditioning with DL, both, our DL as well as our EL, are equally real and our involvement in one or the other, has it’s inevitable, predictable consequences, which, in the case of EL, are always good, but which, in the case of DL, are always bad.

 

The statement, there are no absolutes – which, how could it be otherwise? – came from our dreadful DL, seems to suggest the presumed fact, that there are no independent universal truths, however, with our EL, we realize, it was just someone’s often repeated distracting opinion. This saying is always thrown in, to distract from what is being said, particularly from how it is being said. More often than not, a person’s strong opinion, represents an unwanted outcome of that person’s mechanical DL, because the person, who experiences the good outcomes of his or her EL, isn’t, generally-speaking, getting involved in any useless discussion, debate, argument, fight, conflict, in which people try to endlessly dominate, coerce, outdo or manipulate each other with their opinions.

 

The person, who, like me, reliably achieves positive outcomes with his or her EL, always avoids joining in conversations with opiniated, superficial, cowardly people, as he or she will know, for a fact, that his or her EL will not be possible with them. I have no urge to give them my opinion and get my head chopped off again. However, I do have my own opinion. I do express my opinion, here on my blog, in writing and on You Tube, in the songs I sing, which are always about this, and, in the videos, in which talk about why I prefer to talk in the way, that I do and not like everyone else. I speak very differently from others, because I have EL, while most people only have DL.

 

Everyone can have EL. In spite of all our problems, we all still have it, once in a while, very briefly, but we don’t know how to continue with it, as we haven’t explored and understood the immense difference between our DL and our EL. This is not an opinion, because every can hear, that DL is going on everywhere, but EL, only sporadically, accidentally happens, because no matter how hard we deny our reality with our rigid DL, it is still there, waiting to be addressed, properly, with our EL. You are only going to acknowledge this fact, if you engage in EL with me.

 

I have a high opinion of myself, as I talk the talk and walk the walk. I know what I know. As long as you continue – without even realizing it – with DL, your opinions will prevent you from perceiving crucially important facts about how you use your language, which undermines your life. I am not going to change my opinion, about what I have come to know, due to my own delightful exploration of EL, but, if you aspire to have EL, you must accept my opinion as a fact. With your DL, you say, that I am just expressing my opinion and I can’t change that.

 

You are stuck with your DL and are going to remain incapable of change, as long as your DL continues. I have had to come to terms with that. When I began to study Psychology, I was naively hopeful, that we would talk about the facts of human behavior, but it became clear to me, that I myself had already discovered the very reason, why this couldn’t happen. Although people have occasionally shown some interest, there has never been any recognition of the difference between DL and EL and, thus, I felt greatly relieved, to have left the field of Psychology.

 

Let there be no doubt about it, my life is based on my personal opinion. Surely, I got older and wiser, but I don’t feel bitter or disappointed, but fortunate everything went the way it did. My current level of clarity, competence and satisfaction is better than it has ever been. I am absolutely certain about what I am talking about, that I dare say, I don’t really have any opinions, because everything I claim, can be and should be verified and will then be found to be true.

 

When I started this writing, with mentioning, I have only just started expressing my opinions, I was being modest, because I realize, after having written what I have written, I have never been wrong about what others called my opinion or ideas about DL and EL. I repeat both DL and EL are real, and, therefore, are observable phenomena. However, the difference between DL and EL, is a matter of your experience, because you decide – for yourself – what is DL and what is EL. You come to this experience, by talking out loud with yourself and by listening to the sound of your voice, while you speak and you will hear it.

 

Ongoing EL reveals our LE. This is as true for me, as it is for you. Obviously, our DL couldn’t express our LE, which is our natural, happy, healthy, lively, factual, intelligent, authentic, effortless way of being. This is possible for everybody. It is to your own detriment, you don’t get to know me, talk with me or take seriously what I have discovered, because with your DL, you cannot be who you are. I am a source, which is of much greater value than any of the other people, you admire or whose words you value. My opinion about you, matters more than your opinion about me. I don’t care about your admiration, because all I care about is that we get to talk about the difference between DL and EL and everything will follow from there. I am not teaching anything, just talking. Anyone who talks with me, will find out about their DL, their EL and their LE.        

 

White Privilege,

 

My humor happens always only in the context of my own or someone else’s Embodied Language (EL). I can’t laugh about humor – basically all the so-called humor – which derives from Disembodied Language (DL). I find it boring and not funny, and I find myself funnier, but this writing is about my white privilege. I hope one day, you will engage in EL with me, so we can laugh about our Language Enlightenment (LE). I don’t believe in the black and white view of life, that is proposed by Critical Race Theory (CRT), but I do, of course, subscribe to my own DL-EL distinction, which, unequivocally, acknowledges and laughs about, that CRT is only talked about with DL.

 

I don’t need any other concept to analyze, how racism or, supposedly, radicalized societies, affect the lives of white or white-skinned people, than my own EL, which makes me laugh about the fact that, presumably, it is my problem, while in fact, it is, of course, the problem of disgruntled colored people, who try to accuse all white people for their misery.

 

My wonderful Chinese American wife, Bonnie, loves my jokes, but she is absolutely right, that I am only funny, if I don’t try to be funny and, even then, I am only funny, in spite of the fact, that I’m actually not that funny. As a child, in school, I was often punished and send out of the classroom, because I wouldn’t shut up saying things, which would make everyone laugh. Let me tell you something funny about my white privilege. I can talk about it, without any shame, as I accept my experience, as a white guy. Actually, it gets even worse. I am the ultimate expert on white privilege, because besides being white, I am also male and heterosexual. However, I am not – there were times, I prayed I was – some Chistian, high-testosterone, hairy dude. What you have heard, so far, about white privilege, wasn’t funny, because no white guy spoke about it, in such a way, that he was funny, but not trying to be funny.

 

Although I should feel bad about my white privilege, I am quite happy, with what I am expected to consider as my invisible package of unearned assets. My defiance is because I can afford to go on with my EL, because I know about the big difference between DL and EL. Indeed, any advantage I have, is not a sign of bias or prejudice, but of my truly superior intelligence. My ability to be happy, offends all unhappy people, not only those, who have a certain skin color or religion.   

 

I know very well, when I am not trying to be funny. I am funny, when you laugh about my white privilege, because I don’t give a shit about it. Yes, you’ve got that right, I am not even trying to be funny. I feel so  fortunate within my own white skin, that I will make the skin crawl of anyone, who tries to get under my skin. Anyone, who tries to get me out of my comfort zone, is going to consider, that there is, of course, a difference between my whiteness and my privilege.

 

Whiteness and privilege, are not necessarily related topics. When we casually mention them together – as many people of color and guilty white people do these days – things become quickly very confusing. I do proudly admit, my individual circumstances are quite different from most people, regardless of their skin color and, yes, prior to acquiring my citizenship, by legally immigrating the United States in 1999, I was still under the naive new-comer's impression, that all men were created equal. As a free individual, I must insist, I am – and I will always be – very different from everyone else.

 

I was never able to achieve any significant social status, yet, I feel totally fulfilled, how can that be? The whole world is full of people, who engage in DL, who tell others what to do and how to be, yet they couldn’t stop me from developing, in my own way, from doing only the work I wanted to do, from earning enough money, to live as I want to or from speaking and writing, with my EL, about my LE. Certainly, I only view myself or anyone else with EL, as normal, while I perceive everyone with DL, as totally crazy.     

 

I’ve done my fair share of playing the victim card, but it never worked for me. Owning up to my white privilege, was not some dumb, skin-deep, fanatic continuation, mixed-in with all the other fighting, blaming and complaining, that’s going on everywhere. To the contrary, I was not going to be one of those white losers, suckers and assholes, who believe, they can only laugh about others, but not about themselves.

 

According to me, it is not a person’s whiteness or skin color, which determines his or her social status, but his or her relative participation in DL or EL. Most of us have, unconscious DL every day. Only to the extent, we accidentally manage to experience any happiness at all – in our otherwise conflicted, problematic, miserable, superficial, meaningless lives – we have had brief moments of relief with our EL, in which, most likely, we could finally laugh a little bit, about the sad catastrophe, we have accepted as our lives. 

 

As a highly motivated, proud, white, privileged, tongue-in-cheek, racist, I really can and I do laugh much more about myself, than any other white people do. People hate me for saying this, but to me, it is not about my skin color, but about how I use my language. No other white people can claim the advantages of the privileges I possess, because I have, so to speak, come into my own. Somehow, I managed to stop myself, from trying to be special.  

 

Many white people whine about the fact, that they can be victims too – and quite frankly, I used to be one of them – but I am grateful for being constantly blamed for my white privilege, because that is how I managed, to get my head out my dark, stinking ass. Now, as a new American, I fully enjoy diversity, as I have come out my nasty white privilege. Yes, there was quite some shit, I needed to take care off. No one ever granted my right, to bear my white privilege as a badge of honor. I am one of the very exceptional white people, who not only can laugh about their own white privilege, but who also sees through and laughs about all the grifters, who play the race-card. 

 

I am not waiting for lame-laughter-approval from anyone, who can’t view themselves, as someone who has humor. Yes, my humor, is only for those who get it, who are privileged, as they can still laugh about scam-artists and race-hustlers. Naturally, my humor crosses the line, as it flows from my white privilege perspective, which everyone refuses to laugh about. I am not immune to being disliked by race-baters, but I prefer to have my white humor.

 

People, who give incendiary, humorless, speeches, who want to sell us their mediocre books, try to shame white people, in taking their expensive, torturous courses and insist, we should believe them, that white privilege operates in all of the major institutions of society, but at a personal level, the fact is, that everyone, unknowingly, engages in DL.   

 

Since the increased, forced awareness, about white privilege, couldn’t and didn’t produce the hoped for epic proportions of shame, we are now being told, that racial inequality can never again be treated as a laughing matter. My white privilege has never been satisfied with sneaky, miserly, micro-aggressions. My humor is about the lynching of the idea, that good old white racism is still there. We shouldn’t judge a white comedian’s ability to be funny, by the color of his skin, certainly not, if he reports the truth about his white privilege.

 

The common reaction of most white people – who are as ignorant, as people of color, about the difference between DL and EL – to white privilege, is defensiveness and often even outrage. There is something funny going on about the shame, fear, guilt, avoidance, discomfort, defensiveness, intolerability, invalidation or blatant weaponization of white privilege, which are echoes of the gloom and doom sermons, Christian people have endured, in their white privilege churches. In other words, their history is repeating itself and the strong white opposition is disgust rather than acceptance of their own long history with DL, which never allowed for any EL. Those, who want to force white people to believe in CRT, are the new priests.        

 

White supremacy wasn’t made into law, but spoken language was made into written language. Everyone seems to agree with this scam, that what is written is, presumably, more important than what is said. If there is any humor left, it proves, we acknowledge the importance of what we say. Black people aren’t any funnier than white people, by saying the word nigga many times. And, now that the humorless, oppressive, rigid Diversity-Equity-Inclusion (DEI) pendulum has swung so far to the left, that laughter isn’t allowed anymore, it is only possible, to laugh about racism, if a straight, white, seemingly racist guy, comes to the aide of people of color, with the hilarious observation, that there remains still a lot of untapped potential, for laughter, in the word nigga or in any other stupid stereotype for that – black lives – matter. We white people all probably know, we don’t laugh as much as black folks, but a little cultural appropriation is going to do the trick.

 

Enough of all the whining, there’s work to be done. We need to reach beyond the isle, imagine what it is like, to be in someone else’s skin and stop this total madness of crawling out of our own skin. We need to get more comfortable, not less comfortable, with white privilege. As long as you still feel uneasy, all you wish to do, is to escape and there is nothing to laugh about. We don’t dare talk about it, but there’s also a big problem with sand-niggas or Muslims. There’s no laughter anywhere in these dry deserts. They need all the white privilege help they can get, to radically step away from what has become, a humorless culture, which outlawed laughter. It has nothing to do with my skin, that my white privilege is the realization, that all religion prevents laughter.  

 

Might is not right and your laughter is the only way forward. I am committed to my white privilege and I use it for the common good. Don’t paint a target on my back for denying white racism, as my innocence, my individuality, my assumption of my intelligence, my freedom to be who I am, is up to me, but not to you or someone else. Get out of your own cultural prison. Feel inspired by this white privileged man, who stopped crying about spilled milk and throwing out the nonverbal child with the verbal bath water. White pride tells us not to blame others for our own misery, but to be truly a happy man, who is not just trying to be funny. Don’t say white privilege doesn’t apply, but say – and hear – DL doesn’t apply to you and have some EL.                    

 

Iets (something),

 

In Hamlet, het alombekende toneelstuk van William Shakespeare, praat Marcellus, een bewaker, met zijn filosofische kameraad Horatio en zegt: "Er is iets verrot in de staat Denemarken." Dit citaat maakt deel uit van een langer gesprek over de walgelijke, corrupte politieke heersende klasse. Samen met ‘to be or not to be’ zijn dit waarschijnlijk twee van de beroemdste uitspraken van Shakespeare’s beroemdste personage, Hamlet, de prins van Denemarken, wiens koningsvader was vermoord.

 

Dit “iets” doet mij herinnerd mij aan Ilhan Omar, de vijfde congresvertegenwoordiger van Minnesota, die nog niet zo lang geleden werd uitgesloten van de commissie Buitenlandse Zaken van het Huis van Afgevaardigden, omdat zij – naast diverse andere hatelijke opmerkingen – in een toespraak voor de Raad van American-Islamic Relations (CAIR) verklaarde, dat deze organisatie “kort na 9/11 werd opgericht, omdat sommige mensen iets deden en dat wij allemaal [moslims in de VS] de toegang tot onze burgerlijke vrijheden begonnen te verliezen.” Feitelijk vond 11 september plaats in 2001 en werd CAIR al eerder opgericht in 1994. Zeker, veel Amerikaanse moslims hebben zich na 11 september, 2001 bij deze organisatie aangesloten, wat haar veel meer – en onder Obama, nog meer, politieke macht heeft gegeven, wat natuurlijk, het uiteindelijke doel is van politieke islam.

 

Naar mijn mening zou geen enkele moslim enige politieke macht mogen hebben, in welk westers democratisch land dan ook, zolang westerlingen geen enkele macht mogen hebben, in welk moslimland dan ook. De Islamisering van Europa is al in volle gang en ik wil echt, dat dit in de Verenigde Staten niet gebeurt. Bovendien ben ik van mening, dat de zogenaamde godsdienstvrijheid een achterhaald en uiterst problematisch concept is, dat snel moet worden aangepast aan de realiteit van vandaag. Als hier niets aan wordt gedaan – met Belichaamde Taal (BT) – zal de westerse beschaving uiteenvallen, zoals dat nu al eigenlijk aan het gebeuren is. Uit het bovenstaande blijkt duidelijk dat Omar, CAIR – en de achterlijke Biden regering – de slachtofferkaart blijft spelen, door iedereen die iets kritisch zegt over de islam, de schuld te geven, te intimideren en niet te respecteren, omdat men dan Islamofoob is, en door iedereen, die kritiek uit op de huidige on-democratische regering, voor rechtse fascist uit te maken. Terwijl het antisemitisme op universiteiten en colleges overal in het land enorm aan het oplaaien is, wordt de bevolking door de regering voorgehouden, alsof er het werkelijke probleem Islamophobia zou zijn. Onzin.  

 

Laten ons dan nu overschakelen, 

om het verschil beschouwen

 tussen Ontlichaamde Taal (OT)

 en BT.  We moeten over dit 

verschil beginnen te praten, 

omdat er iets – met onze taal – 

aan de hand is, waar mensen 

simpelweg niet over weten, hoe

 ze moeten praten, en daarom 

hebben ze er, tot nu toe, alleen 

maar over geschreven. Als ze 

er, net als ik, over hadden kunnen 

praten met BT in plaats van OT, 

dan hadden ze, zoals je in dit 

schrijven kunt lezen, iets heel

 anders geschreven.

 

Ongeacht wat ze beweren, mensen met OT weten niet hoe ze over hun eigen ervaringen moeten praten. We zijn allemaal onbewust, dag in dag uit, bezig met OT. Dit heeft echter absoluut niets te maken met cultuur, ras, politiek, enz., maar met het ongeadresseerde feit, dat we geconditioneerd zijn om naar anderen te luisteren, maar niet naar onszelf, terwijl we spreken. Ja, ik weet het, mensen geloven me niet, maar ik heb dit spul al meer dan 45 jaar onderwezen en het is echt iets zeer belangrijks.

 

Hoe kun je nou zeggen en beweren, dat jij over je eigen ervaringen praat, terwijl je nog steeds vecht,  voortdurend worstelt, ruzie maakt en ongelukkig, onrustig, verward, in conflict, gefrustreerd, getraumatiseerd, defensief, manipulatief, meegesleept, oneerlijk, behoeftig, dwingend, gewelddadig en bijgelovig bent? Ja, jij bent dit allemaal, omdat je niet bewust met je taalgebruik omgaat. Er is iets helemaal mis met jou en je gedrag, omdat jij je drukker maakt om anderen, dan om jezelf, omdat anderen zogenaamd belangrijker zijn dan jij en omdat jij schijnbaar onbelangrijk bent.

 

Het punt dat ik hier maak, is dat je niet weet hoe je BT kunt hebben, waarin je echt jezelf kunt zijn en bij jezelf kunt blijven. Ik weet hoe ik BT kan hebben, omdat ik elke dag iets aan mezelf schrijf of zeg. Ik probeer geen BT te hebben, omdat het proberen van BT niet werkt. Als je BT hebt, dan probeer je het niet te hebben. Je probeert dus eigenlijk alleen maar iets te hebben, wat volgens jou BT is, zolang je het enorme verschil tussen je eigen OT en je eigen BT nog niet kent. Zolang je het probeert, is je iets nog niet helemaal duidelijk over je eigen OT. Natuurlijk moet jou OT, jou conditioneringsgeschiedenis, worden erkend en door jou worden gestopt. Jou BT kan alleen plaatsvinden als jou OT is gestopt, door jou. Jou BT is moeiteloos en gemakkelijk, maar jou OT zorgt ervoor, dat je telkens weer geobsedeerd raakt door iets moeilijks en energieverslindends.

 

Een ander probleem, dat ik in dit schrijven wil bespreken, is dat je blijft lezen, over waar je niet over praat, en dit beheerst al het taal gebruik in de academische wereld, de sociale en andere media, de politiek en de religie. Omdat je geen BT hebt en ook niet kunt hebben, alleen maar OT, geef jij altijd de voorkeur aan het geschreven woord, boven het gesproken woord, omdat het gesproken woord, te ruw, te schokkend en te verontrustend voor je is. In feite ben je zo'n zwakkeling, zo'n verliezer, zo'n leugenaar, dat je gewoon weg blijft weigeren om eens alleen hardop met jezelf over van alles te praten. Uiteraard kan jou OT, in gesproken vorm, nooit iets wetenschappelijks van betekenis opleveren, ten aanzien van jou eigen problematische gedrag. Zeker, al je problemen zijn gedragsproblemen en er zal iets aan je taalgebruik moeten veranderen, om de kwestie aan te pakken.

 

OT is altijd bevooroordeeld – en is daardoor dus wetenschappelijk van geen enkele waarde – omdat de spreker de luisteraar op allerlei slinkse manieren domineert, manipuleert en dwingt. Het grote belang dat we aan onze geschreven taal hebben gehecht, gaat ten koste van onze gesproken taal, die wordt verwaarloosd, genegeerd en die daardoor volledig is ontspoord. Op universiteiten zijn vandaag de dag alleen maar wilde schreeuw partijen gaande. Ik schrijf dit omdat ik het kan en omdat ik weet, dat andere mensen, die BT niet kennen, het echt niet kunnen. In principe is iedereen in staat het verschil tussen OT en BT te herkennen en door te gaan met BT, maar er zit altijd iets in de weg. Dit iets kan alleen uit de weg worden geruimd, als je hardop met jezelf praat en naar je eigen stem geluid luistert.

 

Ik schrijf over het grote verschil tussen OT en BT, maar niet omdat ik er – net als jij – niet over kan praten, maar juist, omdat ik er wel over kan praten. Ik ken dat verschil maar al te goed en heb daardoor dan ook doorlopend BT, zonder enig probleem. Dit schrijven is het resultaat van mijn dagelijkse gesproken betrokkenheid bij BT, maar alle andere geschriften van mensen, die geen gesproken BT hebben – wat dus eigenlijk iedereen is – komen voort uit hun onbewuste betrokkenheid bij OT. Je kunt wat ik zeg bagatelliseren, maar dat maakt het voor jou alleen maar urgenter, om eens eindelijk toe te gaan geven, dat er wel degelijk iets vreselijk mis is.

 

Jou problemen zullen alleen maar gaan oplossen als je de OT aanpakt, die deze problemen veroorzaakt, in stand houdt en verergert. Simpel gezegd is jouw OT ineffectief taal gebruik, omdat deze nog steeds gebaseerd is op de oude, misvatting, dat je een zelf, met privé-spraak, innerlijke zelfpraat, gedachten, associaties, herinneringen, concepten, ideeën of een geest zou hebben. Er is nergens in je lichaam enige taal te bekennen, maar je gebruikelijke domme manier van praten zet eindeloos deze fantasie voort, dat jij een psyche, een ego of een wil hebt of zo iets.

 

Hier is iets waarvan ik wil dat de lezer, die aan OT gewend is, eens bij stil staat. Als iemand die BT heeft, kan ik met niemand praten die OT heeft – ik kan echt niet met mensen zoals jij praten – omdat ze mij niet respecteren, negeren, vernederen, verstoren, beoordelen, verwarren, afleiden, dwingen en pijn doen, zonder ooit eens eerlijk te beseffen of te erkennen, dat dit het gevolg is van hun betrokkenheid bij OT. Bovendien doe jij, met je mechanische OT, het altijd voorkomen, alsof er iets mis zou zijn met iemand, zoals ik – die echt BT heeft en die notabene BT echt kent – wanneer die zegt: hé spreker, het gaat er niet om wat je zegt, maar hoe je het zegt. Zelfs de kleinste feedback over jou ongevoelige, dwingende, stressvolle, ontevreden gedrag wordt omgezet in iets dat mijn BT onmogelijk maakt.

 

Ik heb dit miljoenen keren meegemaakt, maar er is geen andere manier voor mij – of voor iemand anders met BT – dan maar zoveel mogelijk weg te blijven van degenen met OT, omdat BT altijd wordt tegengehouden door degenen die het niet weten en die het ook niet wil weten, dat zij zich enkel blijven bezighouden met OT. In essentie is OT net als met de vervuiling: mensen laten hun afval achter en anderen, die dat niet doen, zien dat en zijn getuige van deze grove onzorgvuldigheid. Ja, ik ga mijn minachting en afkeer voor jou OT niet met een suikerlaagje bedekken. Hoewel ik er niemand meer mee confronteer, zoals ik jarenlang heb gedaan, verspil ik tegenwoordig geen tijd of energie meer aan iemands zinloze, oninteressante OT-bullshit.

 

Wat mij betreft is OT een uitgemaakte zaak. Ik geef alleen om mijn BT, die iets creëert wat ik wil en waarmee ik verder kan. In mijn schrijven van vandaag, druk ik uit hoe volkomen absurd en onintelligent het is, dat we bereid zijn om oorlogen te voeren, het milieu te vernietigen, eindeloze conflicten, ruzies en tragedies te creëren, terwijl we het vertikken om het verschil tussen OT en BT te identificeren. Jij hebt inderdaad waanvoorstellingen met je OT, waardoor je gelooft dat je taal geen rol speelt in hoe jij jezelf, anderen en je zogenaamde realiteit waarneemt. Als je eenmaal BT hebt, dan besef je iets van enorm belang: je hebt alles zelf gemaakt. Je creëert en je leeft in je eigen realiteit, door de manier waarop je met je taal omgaat. De realiteit, die we hebben gecreëerd, en die we blijven creëren met onze gebruikelijke manier van praten – OT – is iets geheel anders, dan de realiteit die we zouden kunnen creëren, als we naar onszelf zouden luisteren en onze BT, onze eigen taal, effectief, in ons voordeel zouden gebruiken. Met BT creëren we onze Taal Verlichting (TV), maar met OT creëren we en leven we in onze eigen hel.

 

Je zult toch ooit iets moeten gaan doen aan je eigen  probleem, aan je OT. Hou er toch eens mee op. Met OT blijf je kinderlijk fantaseren, dat je hebt iets hebt, wat niet waar is. Je hebt geen gedachten en met BT, ben je je er eindelijk volledig van bewust, dat er echt geen woorden of zinnen in je hoofd kunnen zitten. Je maag zegt niets tegen je over het verteren van je voedsel. Je ademt niet, omdat je tegen jezelf zegt, dat je moet ademen. Met OT heb je zeer zeker iets verkeerd begrepen, maar als je het uiteindelijk goed hebt gezegd en geschreven, als je de zaken rechtzet, met je BT, dan heb je jezelf een groot plezier gedaan. Er is iets heel opmerkelijks aan het luisteren naar je eigen stem geluid terwijl je spreekt, wat van gigantisch grote waarde is.

 This beautiful text was originally written in Dutch by my dear friend AnnaMieke, with whom I have mapped out our Language Enlightenment (LE) through our weekly wonderful conversations with Embodied Language our (EL). Here is the link to her blog: My silence Mijn stilte. (klompanna.blogspot.com)

Devastating Silence
Realizing that expanding the moment, in the harmony it has, can explain why what I read is so similar to what I can experience. What no dam has broken in the evidence in which I have spoken, in which I thought to keep telling, from my flow and I am also busy with what is happening now, in the world around me. It sometimes keeps me busy, and I also hear every day how many people have been killed. No matter how many wars, in violating all rights and I no longer believe that what I am doing could also mean something to others. Because I see how the torture towards each other becomes a habit and they dare to say to me that I am crazy because I continue to listen to myself and writing. Because I know from all my experience, this unfolding has brought me and in opening myself up I understand less and less that the wars that exist also provide the nourishment to continue fighting, if only for their own right. It couldn't be more stupid, so beastly inhuman, what I have to see, what the mission has become to remain in fear and not be inclined to listen to oneself. It has gotten out of hand, it is almost a moral has become, the way the world is going now. Just as in many countries destruction is made more important than telling yourself what you really think about it. Destructive silence, as I call it, as my experience tells me that in the wake of my I can also let others know this, but especially to myself.
It is the wake that shows that in the wake of my writing, I will clearly continue, from my silence that can undergo destruction, without acting, in what it requires to be able to remain with myself. In which the worlds are at the struggle, against a forgotten existence, that another truth continues to arise in a writing. Sometimes there is silence, sometimes a whole noise and can express me, it is said, that can arise from my silence, that even the destruction that it can be, through my day and stay in my own space as I show in every sentence.

Vernietigende Stilte

Deze schitterende tekst werd geschreven door mijn dierbare vriendin AnnaMieke, met wie ik samen - door middel van onze wekelijkse heerlijke gespreken met Belichaamde Taal (BT) - onze de Taal Verlichting (TV) in kaart heb gebracht. Hier is de link naar haar blog:  Mijn stilte. (klompanna.blogspot.com)

Vernietigende Stilte

In het besef dat het uitbouwen van het moment, in de overstemming die het heeft, kan verklaren dat wat ik lees,  zo overeenkomt in wat ik kan ervaren.Wat geen enkele dijk heeft doorbroken in het bewijs waarin ik heb gesproken, waarin ik dacht om te blijven vertellen, vanuit mijn flow en ik ook bezig ben met wat er nu gebeurd, in de wereld om mij heen.Het houd mij soms bezig en hoor ook iedere dag, hoeveel mensen zijn gedood.Hoeveel oorlogen ook,in het schenden van alle rechten en ik niet meer geloof dat wat ik bezig, ook voor de ander iets zou kunnen betekenen.Omdat ik zie hoe de marteling naar elkander een gewoonte wordt en tegen mij durven te zeggen, dat ik een gekkie ben,omdat ik naar mijzelf blijf luisteren en schrijven.Omdat ik weet vanuit al mijn ervaren, mij deze ontvouwen heeft gebracht en in het openen van mijzelf ik steeds minder begrijp dat de oorlogen die er zijn, ook de voeding krijgt om door te vechten, al was het alleen maar om hun eigen gelijk.Dommer kan het niet zijn,zo beestachtig onmenselijk, wat ik moet zien,wat de zending is geworden om in de angst te blijven en niet geneigd zijn om naar zichzelf te kunnen luisteren.Het is uit de hand gelopen,bijna een moraal is geworden, zoals de wereld nu gaat.Zoals in vele landen de vernietiging belangrijker wordt gemaakt,dan aan jezelf te gaan vertellen wat je er werkelijk van vindt.Vernietigende stilte, zoals ik het noem,zoals mijn ervaren laat weten dat in de kielzoog van mijn zijn, ik dit ook de ander kan laten weten.Maar vooral naar mijzelf.
Het is de kielzog die laat blijken dat in de navolging van mijn schrijven, ik duidelijk verder zal gaan, vanuit mijn stilte die de vernietiging kan ondergaan, zonder te handelen, in wat het vraagt om bij mijzelf te kunnen blijven.Waarin de werelden zijn aan het vechten,aan vergetend bestaan,dat er in een schrijven een andere waarheid blijft ontstaan.Soms is er stilte,soms een heel geruis en kan mij uiten naar verluid, dat vanuit mijn stilte kan ontstaan,dat zelfs de vernietiging die het kan zijn, door mijn dag laat glijden en in mijn eigen ruimte blijf zoals ik in iedere zin laat blijken.💫

 

Something,

 

In Hamlet, a play, by W. Shakespeare, Marcellus, a guard, talks to his philosophical comrade, Horatio, and says: “something is rotten in the state of Denmark.” This quote it is part of a longer conversation, about the disgusting, corrupt political ruling class. Together with “to be or not to be”, these are, probably, two of the most famous statements, made by Shakespeare’s most famous character, Hamlet, the prince of Denmark, whose King father had been murdered. 

This “something”, also reminds me of Minnesota’s 5^th Congressional District Representative, Ilhan Omar, who was not too long ago banned from the House Foreign Affairs Committee, because – among various other hateful remarks – she had, in a speech for the Council of American-Islamic Relations (CAIR), stated that this organization "was founded short after 9/11,  because some people did something and that all of us [Muslims in the US] were starting to lose access to our civil liberties.” Actually, 9/11 happened in 2001 and CAIR was founded in 1994. Surely, many American Muslims joined the organization after 9/11, which has given it much more political power, and which is the goal of political Islam. 

No Muslim should - in my opinion- be allowed, to have any political power, in any Western democratic country, as long as no Westerners are allowed to hold any power, in any Muslim country. The Islamization is already of Europe is already in full progress and I truly wish this not to happen in the United States. Moreover, I believe the so-called freedom of religion, is an outdated and profoundly problematic concept, which swiftly needs to be adjusted to the reality of today. If something is not done about this - of course, with Embodied Language (EL) - Western civilization is going to fall apart, as it is already doing.  It is obvious, from the aforementioned, that Omar, CAIR – and the horrible Biden administration – are playing the victim card, by blaming, intimidating and disrespecting anyone, who is saying something critical about Islam for being Islamophobic and by calling anyone, who criticizes the current undemocratic government, a right-wing fascist.    

 

Let’s switch gears here and turn to the difference between Disembodied Language (DL) and EL. We have to begin to talk about this difference, as something – about our language – is going on, which people simply don’t know how to talk about, that is why they have, so far, only written about it. If they could have talked about it, like me, with EL instead of DL, they would, as you can read in this writing, have written something very different.

 

Regardless of what they claim or pretend, people with DL, do not know how to talk about their own experience. We all unconsciously engage, day in day out, in DL. However, this has absolutely nothing to do with our culture, race, politics, etc., but with the unaddressed fact, that we are conditioned, to listen to others, but not to ourselves, while we speak. Yes, I know, people don’t believe me, but I have taught this stuff for more than 45 years and it is something.

 

How can you be talking about your own experience, and you are still always struggling, arguing, fighting, unhappy, troubled, confused, conflicted, frustrated, traumatized, defensive, manipulative, carried away, dishonest, needy, coercive, violent and superstitious? Yes, you are all of these things, because you don’t deal with your language consciously. Something is very wrong with you and all your behavior, because you are busier with others, than with yourself, because, supposedly, others are more important than you.

 

The point I am making, is that you don’t know how to have EL, in which you can be truly yourself and stay with yourself. I know how to have EL, because I write or say something to myself every day. I am not trying to have EL, as trying to have EL doesn’t work. If you have EL, you are not trying to have it. So, you are only trying to have what you believe to be EL, as long as you don’t know the difference between DL and EL. As long as you are trying, something isn’t clear to you about your DL. Of course, your DL, your conditioning history, has to be acknowledged and stopped. EL can only occur, if DL has been stopped. EL is effortless and easy, but DL makes you obsess about something difficult and energy-draining.

 

Another issue I want to address in this writing, is that you keep reading about what you don’t talk about, and this goes into academia, social and other media, politics or religion. Since you don’t and can’t have EL, only DL, you prefer the written word over the spoken word, because the spoken word is too aversive and upsetting for you. In fact, you are such a weakling and such loser, that you keep refusing to simply talk. Naturally, your DL, in spoken form, can never produce anything meaningful, scientifically, regarding your behavior. Certainly, all your problems are behavioral problems and something about your language will have to change, to address the matter.

 

Language is biased – and scientifically useless – in which the speaker dominates and forces a listener. The great importance we have given to our written language, is at the expense of our spoken language, which is neglected, ignored and derailed. I write this because I can and I know, other people, who don’t know EL, can’t. In principle, everyone is capable of recognizing the difference between DL and EL and continue with EL, however, something always gets in the way. This something will only get out of the way, if you speak with yourself and listen to your sound.

 

I write about the difference between DL and EL, but not because – like you – I cannot speak about it, but because I can speak about it. I know that difference and I have ongoing EL, without any problem. This writing is the result of my daily spoken involvement in EL, but all other writings from people, who don’t have EL – as I have stated, everyone – derive from their unconscious involvement in DL. You can downplay what I say, but that only makes it more urgent for you, to admit that something is terribly wrong.

 

Your problems will only dissolve, if you deal with the DL, which is causing, maintaining and exacerbating them. Simply stated, your DL is ineffective language, because it is based on the old misconception, that you have private speech, inner self-talk, thoughts, associations, memories, concepts, ideas or a mind. There is no language to be found anywhere inside of your body, but your usual way of talking continues this fantasy, that you have a psyche or something.

 

Here is something I want the reader, who is used to DL to consider. As someone, who has EL, I can’t talk with anyone, who has DL – I can’t talk with you – because they disrespect, ignore, humiliate, disturb, judge, confuse, distract, stress and hurt me, without ever realizing or acknowledging, this a consequence of their involvement in DL. Moreover, with DL, you always make it seem, as if there is something wrong with anyone, like me – who has and knows EL – for saying: hey speaker, it is not what you say, but how you say it. Even the slightest feedback about your insensitive, coercive, mechanical behavior is turned into something, which will make my EL impossible.

 

I have gone through this million times, but there is no other way for me – or anyone with EL – than to stay away from those with DL, as much as possible, because EL is always stopped, by those who don’t know, and who don’t want to know, they engage in DL. In essence, it is just like pollution, people leave their garbage behind and others, who don’t do that, see that and are witnessing this carelessness. Yes, I am not going to sugar-coat my disdain and disgust for your DL. Although I no longer confront anyone with it, as I have done for many years, I don’t waste any more time or energy on anyone’s DL bullshit.

 

As far as I am concerned, your DL is a done deal. I only care about my EL, which creates something I want and can continue with. In today’s writing, I express how completely absurd and unintelligent it is, that we are willing to wage wars, destroy the environment, create endless conflicts, arguments and tragedies, while we remain unwilling and incapable of identifying the difference between DL and EL. Indeed, you are delusional with your DL, which makes you believe, your language plays no role in how you perceive yourself, others and your so-called reality. Once you will have EL, you realize something of immense importance: everything is your own making. You create and live in your own reality, due to how you deal with your language. The reality we have created, and we continue to create with our usual way of talking – DL – is something entirely different from the reality we would create, if we would really listen to ourselves and use our EL, our own language, effectively, to our own benefit. With EL we create our Language Enlightenment (LE), but with our DL, we create and live in our own hell.

 

You should do something about the problem, which is your DL. Stop it. With DL, you keep imagining, you have something in mind, but with EL, you are fully aware, there cannot be any words or sentences in your brain. Your stomach doesn’t say something to you about digesting your food. You don’t breathe because you tell yourself to breathe. With DL, you have definitely done something wrong, but when you get it right, when you set the record straight, with your EL, you have done yourself a great favor. There is something about listening to your own voice, while you speak, which is of great value.