Soms,
In onze
gebruikelijke manier van praten is het niet zo, dat onze emotie het slechts
soms over neemt van ons zogenaamde denken, want wij zijn, ongemerkt, vanwege
onze Ontlichaamde Taal (OT), eigenlijk voortdurend bezig met de negatieve emoties,
die door onze alledaagse wijze van spreken worden opgeroepen en in stand worden
gehouden. Dat logisch kunnen redeneren
over wat er met ons aan de hand is, omdat wij nagenoeg bijna nooit luisteren
naar onszelf – maar altijd naar anderen – , kan alleen plaatsvinden, als we onze OT stoppen, zodat
we eindelijk Belichaamde Taal (BT) kunnen hebben.
Er wordt
verondersteld, dat bekende experts, die door iedereen worden beschouwd alsof
zij het allemaal wel zouden weten, aangezien zij het voor het zeggen hebben – therapeuten,
psychiaters, leiders, regisseurs, machthebbers, auteurs, politici, psychologen, etc. – toch ook soms wel eens
een steekje laten vallen. Zij zijn immers, net als iedereen, ook maar gewone
mensen, met hun beperkingen en neigingen en dan wordt daarover geroddeld en druk
gepraat.
Iedereen is
wel eens teleurgesteld geweest over de ongevoelige, helaas gangbare wijze,
waarop wij gewend zijn om met elkaar te praten. Soms dan valt het ons ineens
heel even op, dat wij die OT – die door iedereen overal als normaal wordt
beschouwt – eigenlijk helemaal niet zien zitten, maar die momenten zijn van
zeer korte duur, omdat er, zo lijkt het, niets aan te doen is.
Wij zijn
allemaal – of we het nou weten of niet, of we het nou toegeven of niet, of we
het nou bewust zijn of niet – voortdurend de draad met onszelf kwijt, en
naarmate wij ouder worden, duurt het, vanwege onze verstarde gewoontes, steeds
langer, alvorens wij weer eens opnieuw met onszelf werkelijk in contact zijn.
Soms dan gebeurd dat door een schokkende gebeurtenis, zoals het overlijden van iemand die ons dierbaar is.
Omdat het
soms lijkt alsof het door iedereen vergeten is, doen wij, als individu, geen
enkele moeite meer, om toch datgene te ervaren, wat schijnbaar met anderen
nauwelijks mogelijk is. Als wij echter de tijd nemen, om met onszelf te spreken
en om naar onszelf te luisteren en om onze BT te onderzoeken, dan blijkt tot
onze grote verbazing, dat wij niet langer – soms – bij wijze van uitzondering,
het bij het rechte eind blijken te hebben, maar dat het ons elke keer lukt, om
onze OT te stoppen en BT te hebben.
Soms dan is
er niets te schrijven en toch ga ik verder met schrijven. Dit is zo’n moment
met mezelf, zonder taal. Ik vind het heel aangenaam om het daarover te hebben,
want ik ben hierin zo stil. Herhaaldelijk schrijven en praten over mijn
BT heeft tot gevolg gehad, dat dit mogelijk is. Het is vanwege
het overlijden van mijn moeder, dat ik hierover in het Nederlands wil
schrijven. Ik heb haar rouw kaart, samen met een foto van haar, op een tafeltje
naast me staan en ik voel me, na al die jaren van geen contact meer te hebben
gehad, toch heel dichtbij haar. Het is een vredig gevoel, zonder verdriet,
alsof ze nu pas echt bij me is.
Misschien
beeld ik mij dit in? Ik heb dit nooit eerder ervaren bij andere overledenen. Haar
heengaan heeft iets afgerond met mijn familie. Ik voel nu enkel liefdevolle
aandacht voor mijn vader, die waarschijnlijk ook niet lang meer te gaan heeft,
nu zijn geliefde is overleden. Ik ervaar ineens zo’n waardering voor hem, omdat
hij zo trouw ons gezin heeft onderhouden en zijn zes kinderen een start heeft
gegeven, waar ikzelf – ondanks alle conflicten – toch heel gelukkig mee verder
heb kunnen gaan.
Ik heb ook
een foto van het afscheid van mijn ouders op Schiphol, toen Bonnie en ik naar Amerika
emigreerden. Mijn vader, die lange tijd voor mijn moeder zorgde, woonde niet
meer bij haar, omdat zij zo’n intensieve verzorging nodig had, die hij haar
niet kon geven. Ik weet, dat hij, niet erg
geliefd is in de familie – en daar zijn redenen voor – maar op dit punt
aangekomen is ook hij ineens dichterbij dan ooit tevoren.
Ofschoon ik
begaan ben met mijn ouders, heb ik nauwelijks gevoelens voor mijn broers of zussen,
ook al heb ik onlangs met drie van hen email contact gehad. Gek genoeg, lijkt
het alsof ik, meer hou van mijn vader dan wie dan ook en terwijl ik dit
schrijf, keert mijn aandacht weer terug naar mijn moeder, die mij goedkeurend
laat weten, dat ze van haar man hield en samen met hem heeft gedaan wat ze kon,
om haar grote gezin tot een zo’n liefdevolle ervaring te maken, als maar
mogelijk was. Ik weet dat zij zich zeer bezorgd om mij hebben gemaakt en ben
blij, dat mijn leven in deze fase is, waarin alles helemaal tot rust is
gekomen. Het voelt alsof ik dit schrijf als een dankbetuiging.
Er zijn voor
mij geen negatieve gevoelens meer naar mijn broers en zussen, met wie ik nooit
echt een band heb gevoeld. Mijn levens-weg, die mij naar BT en naar mijn Taal
Verlichting (TV) heeft gebracht, gaat samen met Bonnie, die ook nooit contact
heeft gehad met mijn familie leden. Waarschijnlijk is dat omdat wij geen
kinderen hebben. Toen ik nog probeerde, om keer op keer, toch weer het diepere
contact met mijn familie te creeren, liet Bonnie mij vaak weten, dat zij het niet
waard zijn. Ik kon het niet laten. Waar ik naar verlangde is nooit met mijn
familie tot stand gekomen. Mijn leven begon pas rustig te worden, toen ik, na
veel vijven en zessen, eindelijk had besloten om geen contact meer met hen te
hebben, omdat ik er elke keer weer zo onder leed. Ja, ik deed dit alles mezelf
aan, maar was toen tot niets anders in staat. Het opgeven van het contact met
mijn familie heeft dus vele jaren in beslag genomen. Ook al was het heel
moeilijk en pijnlijk, om mij aan mijn besluit te houden – ik kwam er nog vaak
op terug – toch hield ik mij uiteindelijk aan mijn besluit en ben ik blij dat ik
dat gedaan heb.
Er is een
stabiliteit in mijn leven gekomen, die ik nog niet eerder kon beleven. Het
heeft ook zeer zeker te maken met het feit dat ik momenteel niet meer werk en
daardoor veel tijd alleen met mezelf doorbreng. Al ben ik in de gelegenheid om allerlei
dingen te doen of om mensen op te zoeken, ik doe maar heel weinig, omdat ik mij
zo aangenaam voel op mezelf. Ook kijk ik nog maar nauwelijks naar het nieuws en
houd ik mij nergens anders mee bezig dan met mezelf. Ik weet wel, dat anderen hierover
een andere mening hebben dan ik, maar dat kan mij niet schelen.
Voor mij is
en blijft het belangrijk, om allerlei invloeden van anderen, zoveel mogelijk
buiten beschouwing te kunnen laten. Ik geef dezer dagen helemaal toe aan mijn grote
behoefte hieraan, die ik altijd gehad heb en ben zogezegd nog steeds aan het
thuiskomen bij mezelf. Toch is mijn relatie met mijn vrouw Bonnie niet iets
waarvoor ik mij afsluit. Integendeel, ik ben zo blij dat mijn leven met haar zo
goed is. Ook ben hemels blij met mijn dierbare vriendschap met AnnaMieke, met
wie ik zo heerlijk kan praten over onze BT en TV. Het is zoiets prachtigs, om
met deze twee vrouwen samen deze helderheid mee te maken, die ons zo gelukkig
doet zijn.
Vannacht
gebeurde er iets opmerkelijks. Ik was al ongebruikelijk vroeg naar bed gegaan –
om zes uur – en werd om twee uur wakker. Nadat ik naar het toilet was geweest,
ging ik even zitten in kleer-makers-zit, om deze tekst te schrijven. Buddy, kwam
mijn kamer ingelopen en gaf me een kopje. Onze kat was er nog niet eerder toe
gekomen, om bij ons te komen zitten en zich te laten aaien. Allerlei pogingen waren
tevergeefs, telkens holde hij weg. Hij bleef een lief, maar afstandelijk beestje. We
hadden het zo’n beetje opgegeven, dat hij ooit bij nog ons zou komen zitten,
maar vannacht sprong hij ineens op mijn schoot en liet hij zich aaien en begon hij
te snorren.
Soms is er ineens,
even, slechts een moment, waarop iets mogelijk
is. Toen Buddy naar mij toe kwam lopen, voelde ik dat hij eindelijk bij mij zou
komen zitten en ik had gelijk. Soms dan kan iemand die dit leest ineens
beseffen, dat het allemaal echt waar is wat ik zeg, en dat BT dus ook
voor hem of haar mogelijk zou zijn. Soms dan krijgt zo iemand ineens de impuls, om
toch eens de stoute schoenen aan te trekken en om eens, via skype – limbicease –
contact met mij te zoeken, om met mij over BT te spreken. Ik reken erop dat dit gebeurt. Ook al is het natuurlijk
prima, om soms eens naar een van mijn twee You Tube kanalen te kijken en te luisteren
(type in Maximus Peperkamp of maximuspeperkamp-hw8sw), OT begint pas in BT te
veranderen, als soms steeds vaker wordt.