Soms,

 

In onze gebruikelijke manier van praten is het niet zo, dat onze emotie het slechts soms over neemt van ons zogenaamde denken, want wij zijn, ongemerkt, vanwege onze Ontlichaamde Taal (OT), eigenlijk voortdurend bezig met de negatieve emoties, die door onze alledaagse wijze van spreken worden opgeroepen en in stand worden gehouden. Dat logisch kunnen  redeneren over wat er met ons aan de hand is, omdat wij nagenoeg bijna nooit luisteren naar onszelf – maar altijd naar anderen – , kan alleen  plaatsvinden, als we onze OT stoppen, zodat we eindelijk Belichaamde Taal (BT) kunnen hebben.

 

Er wordt verondersteld, dat bekende experts, die door iedereen worden beschouwd alsof zij het allemaal wel zouden weten, aangezien zij het voor het zeggen hebben – therapeuten, psychiaters, leiders, regisseurs, machthebbers, auteurs, politici,  psychologen, etc. – toch ook soms wel eens een steekje laten vallen. Zij zijn immers, net als iedereen, ook maar gewone mensen, met hun beperkingen en neigingen en dan wordt daarover geroddeld en druk gepraat.

 

Iedereen is wel eens teleurgesteld geweest over de ongevoelige, helaas gangbare wijze, waarop wij gewend zijn om met elkaar te praten. Soms dan valt het ons ineens heel even op, dat wij die OT – die door iedereen overal als normaal wordt beschouwt – eigenlijk helemaal niet zien zitten, maar die momenten zijn van zeer korte duur, omdat er, zo lijkt het, niets aan te doen is.

 

Wij zijn allemaal – of we het nou weten of niet, of we het nou toegeven of niet, of we het nou bewust zijn of niet – voortdurend de draad met onszelf kwijt, en naarmate wij ouder worden, duurt het, vanwege onze verstarde gewoontes, steeds langer, alvorens wij weer eens opnieuw met onszelf werkelijk in contact zijn. Soms dan gebeurd dat door een schokkende gebeurtenis, zoals het overlijden van iemand die ons dierbaar is.

 

Omdat het soms lijkt alsof het door iedereen vergeten is, doen wij, als individu, geen enkele moeite meer, om toch datgene te ervaren, wat schijnbaar met anderen nauwelijks mogelijk is. Als wij echter de tijd nemen, om met onszelf te spreken en om naar onszelf te luisteren en om onze BT te onderzoeken, dan blijkt tot onze grote verbazing, dat wij niet langer – soms – bij wijze van uitzondering, het bij het rechte eind blijken te hebben, maar dat het ons elke keer lukt, om onze OT te stoppen en BT te hebben.

 

Soms dan is er niets te schrijven en toch ga ik verder met schrijven. Dit is zo’n moment met mezelf, zonder taal. Ik vind het heel aangenaam om het daarover te hebben, want ik ben hierin zo stil. Herhaaldelijk schrijven en praten over mijn BT heeft tot gevolg gehad, dat dit mogelijk is. Het is vanwege het overlijden van mijn moeder, dat ik hierover in het Nederlands wil schrijven. Ik heb haar rouw kaart, samen met een foto van haar, op een tafeltje naast me staan en ik voel me, na al die jaren van geen contact meer te hebben gehad, toch heel dichtbij haar. Het is een vredig gevoel, zonder verdriet, alsof ze nu pas echt bij me is.

 

Misschien beeld ik mij dit in? Ik heb dit nooit eerder ervaren bij andere overledenen. Haar heengaan heeft iets afgerond met mijn familie. Ik voel nu enkel liefdevolle aandacht voor mijn vader, die waarschijnlijk ook niet lang meer te gaan heeft, nu zijn geliefde is overleden. Ik ervaar ineens zo’n waardering voor hem, omdat hij zo trouw ons gezin heeft onderhouden en zijn zes kinderen een start heeft gegeven, waar ikzelf – ondanks alle conflicten – toch heel gelukkig mee verder heb kunnen gaan.

 

Ik heb ook een foto van het afscheid van mijn ouders op Schiphol, toen Bonnie en ik naar Amerika emigreerden. Mijn vader, die lange tijd voor mijn moeder zorgde, woonde niet meer bij haar, omdat zij zo’n intensieve verzorging nodig had, die hij haar niet kon geven. Ik weet, dat hij,  niet erg geliefd is in de familie – en daar zijn redenen voor – maar op dit punt aangekomen is ook hij ineens dichterbij dan ooit tevoren.

 

Ofschoon ik begaan ben met mijn ouders, heb ik nauwelijks gevoelens voor mijn broers of zussen, ook al heb ik onlangs met drie van hen email contact gehad. Gek genoeg, lijkt het alsof ik, meer hou van mijn vader dan wie dan ook en terwijl ik dit schrijf, keert mijn aandacht weer terug naar mijn moeder, die mij goedkeurend laat weten, dat ze van haar man hield en samen met hem heeft gedaan wat ze kon, om haar grote gezin tot een zo’n liefdevolle ervaring te maken, als maar mogelijk was. Ik weet dat zij zich zeer bezorgd om mij hebben gemaakt en ben blij, dat mijn leven in deze fase is, waarin alles helemaal tot rust is gekomen. Het voelt alsof ik dit schrijf als een dankbetuiging.

 

Er zijn voor mij geen negatieve gevoelens meer naar mijn broers en zussen, met wie ik nooit echt een band heb gevoeld. Mijn levens-weg, die mij naar BT en naar mijn Taal Verlichting (TV) heeft gebracht, gaat samen met Bonnie, die ook nooit contact heeft gehad met mijn familie leden. Waarschijnlijk is dat omdat wij geen kinderen hebben. Toen ik nog probeerde, om keer op keer, toch weer het diepere contact met mijn familie te creeren, liet Bonnie mij vaak weten, dat zij het niet waard zijn. Ik kon het niet laten. Waar ik naar verlangde is nooit met mijn familie tot stand gekomen. Mijn leven begon pas rustig te worden, toen ik, na veel vijven en zessen, eindelijk had besloten om geen contact meer met hen te hebben, omdat ik er elke keer weer zo onder leed. Ja, ik deed dit alles mezelf aan, maar was toen tot niets anders in staat. Het opgeven van het contact met mijn familie heeft dus vele jaren in beslag genomen. Ook al was het heel moeilijk en pijnlijk, om mij aan mijn besluit te houden – ik kwam er nog vaak op terug – toch hield ik mij uiteindelijk aan mijn besluit en ben ik blij dat ik dat gedaan heb.  

 

Er is een stabiliteit in mijn leven gekomen, die ik nog niet eerder kon beleven. Het heeft ook zeer zeker te maken met het feit dat ik momenteel niet meer werk en daardoor veel tijd alleen met mezelf doorbreng. Al ben ik in de gelegenheid om allerlei dingen te doen of om mensen op te zoeken, ik doe maar heel weinig, omdat ik mij zo aangenaam voel op mezelf. Ook kijk ik nog maar nauwelijks naar het nieuws en houd ik mij nergens anders mee bezig dan met mezelf. Ik weet wel, dat anderen hierover een andere mening hebben dan ik, maar dat kan mij niet schelen.

 

Voor mij is en blijft het belangrijk, om allerlei invloeden van anderen, zoveel mogelijk buiten beschouwing te kunnen laten. Ik geef dezer dagen helemaal toe aan mijn grote behoefte hieraan, die ik altijd gehad heb en ben zogezegd nog steeds aan het thuiskomen bij mezelf. Toch is mijn relatie met mijn vrouw Bonnie niet iets waarvoor ik mij afsluit. Integendeel, ik ben zo blij dat mijn leven met haar zo goed is. Ook ben hemels blij met mijn dierbare vriendschap met AnnaMieke, met wie ik zo heerlijk kan praten over onze BT en TV. Het is zoiets prachtigs, om met deze twee vrouwen samen deze helderheid mee te maken, die ons zo gelukkig doet zijn.

 

Vannacht gebeurde er iets opmerkelijks. Ik was al ongebruikelijk vroeg naar bed gegaan – om zes uur – en werd om twee uur wakker. Nadat ik naar het toilet was geweest, ging ik even zitten in kleer-makers-zit, om deze tekst te schrijven. Buddy, kwam mijn kamer ingelopen en gaf me een kopje. Onze kat was er nog niet eerder toe gekomen, om bij ons te komen zitten en zich te laten aaien. Allerlei pogingen waren tevergeefs, telkens holde hij weg. Hij bleef een lief, maar afstandelijk beestje. We hadden het zo’n beetje opgegeven, dat hij ooit bij nog ons zou komen zitten, maar vannacht sprong hij ineens op mijn schoot en liet hij zich aaien en begon hij te snorren.

 

Soms is er ineens, even, slechts een moment,  waarop iets mogelijk is. Toen Buddy naar mij toe kwam lopen, voelde ik dat hij eindelijk bij mij zou komen zitten en ik had gelijk. Soms dan kan iemand die dit leest ineens beseffen, dat het allemaal echt waar is wat ik zeg, en dat BT dus ook voor hem of haar mogelijk zou zijn. Soms dan krijgt zo iemand ineens de impuls, om toch eens de stoute schoenen aan te trekken en om eens, via skype – limbicease – contact met mij te zoeken, om met mij over BT te spreken. Ik reken erop dat dit gebeurt. Ook al is het natuurlijk prima, om soms eens naar een van mijn twee You Tube kanalen te kijken en te luisteren (type in Maximus Peperkamp of maximuspeperkamp-hw8sw), OT begint pas in BT te veranderen, als soms steeds vaker wordt.