Onstaan,

 

Als je Belichaamde Taal (BT) hebt, ontstaat wat je zegt of schrijft, terwijl je het aan het zeggen of aan het schrijven bent. Met je gebruikelijke Ontlichaamde Taal (OT) zit je moervast en kan er niets nieuws gebeuren. Ook al onstaan deze woorden, op dit moment, waarin ik ze schrijf, ze zijn vooraf gegaan, door wat kon ontstaan in het spreken met en het luisteren naar mezelf.  

 

Het voortdurende onstaan van BT is altijd aan tijd en plaats gebonden. Ik heb voortgaande BT en toch zijn er tal van momenten waarin en plaatsen waarop ik blijkbaar geen BT kan hebben. Indien dit niet zo zou mogen zijn, dan zou ik nooit het onstaan van mijn BT hebben kunnen waarnemen. Het komen en gaan van mijn BT, is een volledig geaccepteerd aspect van het ontstaan van mijn BT. Toen ik net BT had ontdekt, was ik daar nog niet zo mee bekend.

 

Ofschoon gedurende BT, allerlei zaken, geheel vanzelf, duidelijker worden, is er in het ontstaan van BT nooit sprake van ergens naartoe op weg te zijn. Met andere woorden, BT is onmiddelijk, zonder enige voorbereiding. Men heeft BT of men heeft het niet en het is niet te leren. Als je geen BT hebt of erover twijfelt – of je BT of OT hebt – dan heb je OT en voel je je geblokkeerd. Er kan niets nieuws onstaan, omdat je niet naar jezelf luistert, terwijl je spreekt. Zodra je dat wel doet, bemerk je meteen de verandering, die je voelt in je lichaam en die je hoort in de klank van je stem. Het onstaan van BT gebeurt ineens.

 

Jij neemt de tijd, voor het onstaan van BT en jij bepaalt de plaats, jij creeert en houdt in stand, met jou taal, de situatie, waarin het gebeuren kan. Indien er geen OT meer zou zijn, dan zou je het onstaan van je BT niet kunnen waarnemen. Al kun je spreken over de consequencies of de resultaten van je BT, dit is eveneens een kwestie het laten onstaan en het toelaten, van die goeie gevolgen. Er bestaat natuurlijk geen innerlijke spreker, die onhoorbaar, binnenin je, met jezelf spreekt, met een innerlijke luisteraar, want dat is slechts alleen een verwijzing naar de manier waarop wij gewend zijn te spreken met onze OT.  

 

Ook is er voor de spreker - die hoorbaar is voor de luisteraar, die niet de spreker is - geen kern, ego, zelf, ziel of persoon, want er is alleen het spreken en er bestaat absoluut geen spreker in ons, die spreekt. Zulke belachelijke constructies zijn afkomstig van OT, waarin wij niet over onze eigen ervaring konden spreken en daardoor zijn wij er met de illusie van innerlijke taal over door blijven fantaseren. Anders gezegd, we zijn nooit echt opgegroeid, volwassen, verantwoordelijk en verstandig geworden, omdat wij zijn blijven door-modderen met veronderstellingen, die met BT blijken niet waar te zijn. Je zou ook – met BT, wel te verstaan – kunnen zeggen, dat zowel het spreken als het luisteren, altijd al, gewoonweg ontstond, ook al hebben wij dat, vanwege de alomtegenwoordige, automatische, onnatuurlijke, vermoeiende OT niet in de gaten.

 

Wat wij – met OT – bewustzijn noemen, is ons besef – met BT – van ontstaan. Met behulp van BT ontdoen wij ons van problematische OT-terminologien. Het halsstarrige geloof in het hebben van innerlijke taal, wat wij dus denken noemen, is een illusie die ons berooft van de kern van het leven, namelijk, dat wij in leven zijn en dat wij met onze BT conversaties zouden kunnen laten ontstaan. Wanneer wij met BT ons  denken hebben uitgesproken en gehoord, dan blijkt, dat wat wij dachten te denken verdwijnt, omdat wij zijn opgegaan in het onstaan van BT.

 

Met het onstaan van iets wordt vaak het begin van iets aangegeven. Wij zeggen, bijvoorbeeld, dat het Boeddhisme is ontstaan in India. Allerlei andere begrippen, zoals meditatie, reincarnatie, satsang of guru, hangen samen met deze ene kreet. In OT houden wij ons vast aan onze taal, maar in BT, zijn wij zonder taal, nadat wij zijn uitgesproken, uitgeschreven, uitgeluisterd of uitgelezen, want er is geen taal binnenin ons. Er bestaat niet, wat men in het Engels mind noemt en er valt dus ook niets te transederen.

 

Geen enkele toespraak kan ooit gaan over het ontstaan, want iedere zogenaamde geweldige spreker, weet altijd precies, wat hij of zij gaat zeggen. Ik deed ooit een tevergeefse auditie voor TED (Technology, Entertainment & Design), maar toen bleek, dat het onstaan van BT niet in een uitgekauwde TED talk kon worden gepropt. Wij hebben allemaal wel eens het gevoel, hoe wonderlijk het is, dat wij bestaan, dat wij er zijn, maar die prachtige gewaarwording is van korte duur, omdat onze drammerige, domme OT het niet laat ontstaan en verder laat gaan.

 

De vraag, waarom jij eigenlijk leeft, waarom jij op aarde bent, wordt met OT beantwoord met een of ander geloof, maar met BT, worden wij ons ervan bewust hoe wij leven en houden wij ons dus niet eens bezig, met waarom wij leven. Met BT stellen wij geen vragen, maar zeggen wij wat wij ervaren. In het geven van aandacht aan alles wat de aandacht vraagt, lost alles wat onze aandacht met BT heeft gekregen op. Dit is onze Taal Verlichting (TV), die zich kenbaar maakt, omdat onze BT blijft onstaan. Om dit te kunnen laten plaats vinden, hebben wij onze conditionering met OT - waar we verder niets mee doen - net zolang tegengehouden, totdat onze BT begon door te stromen. Telkens, als onze BT eventjes kon voortduren, ervaren wij weer onze TV. Naarmate onze BT langer en vaker kan plaatsvinden, maakt het grote verschil tussen OT en BT ons steeds minder uit, omdat het onstaan van OT en BT voor ons van even groot belang is.