Bepaalde dingen,

 

Nadat wij eindelijk het gigantische verschil zijn gaan herkennen en erkennen tussen onze eigen Ontlichaamde Taal (OT) en onze Belichaamde Taal (BT), beginnen ons bepaalde dingen op te vallen, die wij niet konden waarnemen, toen wij dit onderscheid nog niet konden maken. Je zou kunnen zeggen, dat sommige handelingen meer in de richting van OT of van BT zijn en naarmate wij bekendheid krijgen met het enorme belang, van het kunnen stoppen van OT en het kunnen voortgaan met onze BT, dan wordt het kristal helder, dat OT en BT twee totaal  verschillende wijzes van ons gedrag vertegenwoordigen.  

 

Wanneer ik alsnog in het Nederlands spreek of schrijf – ofschoon ik sinds 1999 in de Verenigde Staten woon en nooit meer naar Nederland ben teruggeweest – dan vallen mij bepaalde dingen op, die ogenschijnlijk niet terzake doen in het Engels, want ik heb Amerikanen daar nog nooit over horen spreken of schrijven. Omdat ik ook een Amerikaan ben, komt daar nu verandering in, want ik spreek en schrijf daar wel over. Zo is het simpele feit, dat ik aandacht heb voor mijn taal, als zodanig – nog even helemaal los van of we nou wel of niet naar onszelf luisteren en of we nou BT of OT hebben – iets waarin over het algemeen geen publieke interesse is. Ofschoon men hetzelfde over Nederlanders zou kunnen zeggen, toch is er in Nederland al een cultuur, waardoor bepaalde dingen – zoals hoe er wordt omgegaan met taal – meer bespreekbaar zijn.  

 

In Nederland, zo schijnt het mij toe, is grotere nationale aandacht voor het belang van taal en de daarmee samenhangende humor, terwijl in Amerika humor eigenlijk nauwelijks iets met de verfijning van taal, maar met de chaos van taal te maken heeft. Ik weet wel, dat die traditie in NL is wat afgezwakt en verloren is gegaan, maar toch is er, onder het volk, nog steeds een verlangen naar de verering, met aandacht, van nuchtere, erudiete sprekers, die een uitgebreid vocabulare en een gevoel voor humor hebben.

 

Nergens komt het grote belang van taal zo naar de voorgrond als in de politiek en dit blijkt uit wie de kiezer kiest als volksvertegenwoordiger. Uiteraard is het wenselijk – zoniet onontbeerlijk – dat de meest welbespraakte spreker het voor het zeggen zou moeten kunnen hebben, maar dat zal enkel het geval zijn, inzoverre het volk die kwaliteit in ere houdt, middels verkiezingen. Zo is het dat nu Geert Wilders in plaats Mark Rutte aan het woord is. Het verschil tussen die twee, is dat Rutte geen ene moer geeft om de Nederlandse soeverniteit en dat Wilders juist de normen en waarden van de Nederlandse cultuur en, daardoor, de grenzen centraal stelt.

 

Rutte’s afgrijzelijke premier-schap had natuurlijk geen ene moer te maken met vaderlands-liefde en was slechts een carriere-stap naar Brussel, terwijl Wilders haarscherp aangeeft wat een landverrader die arrogante Rutte dus eigenlijk is. Ook heeft Rutte natuurlijk gedurende al die jaren dat hij de meest bepalende factor was, de autochtone burger onder de bus gegooid, door hen voortdurend voor te houden, dat het goed voor hen zou zijn, om te doen wat hij zei. Nu is het wel duidelijk geworden, dat hij Nederland heeft belazerd. Vanwege het effect van een of andere leider, zit ieder volk met de gebakken peren, vooral bij een ogenschijnlijke begaafde spreker, die kan liegen, dat het gedrukt staat.

 

Wat alleen hen opvalt, die het verschil zijn gaan kennen tussen OT en BT, is dat het in staat zijn, om te kunnen spreken over de realiteit, die waar is voor iedereen, alleen mogelijk is als wij naar onszelf luisteren. Het is echter nog nooit zo ver gekomen, dat wij samen in staat waren om het gesprek te kunnen hebben, waarin wij onszelf en elkaar stimuleerden, om naar onszelf te blijven luisteren. Op dit moment, is dit nog steeds slechts toekomst muziek, maar het blijkt wel, dat er iets helemaal mis blijft gaan, met het luisteren naar naar elkaar, wat samenhangt met of we wel of niet naar onszelf luisteren. Voor zover wij naar onszelf luisteren – of zoals wij dat in OT gewend zijn te zeggen, in contact zijn met ons gevoel – zijn wij in staat, om wat anderen zeggen serieus te nemen, maar indien wij ons specifiek zouden gaan bezighouden, met het luisteren naar onszelf (i.p.v. naar elkaar), dan zal blijken, dat het luisteren naar elkaar eigenlijk nooit het probleem was, want alle problemen kwamen altijd, onomstotelijk, voort uit het feit, dat wij in onze gebruikelijk wijze van spreken – die dus OT is – nooit echt naar onszelf luisteren.  

 

Gedurende de op-angst-gebaseerde deelname aan OT, luisteren wij dus niet naar onszelf – ik herhaal het voor de duidelijkheid nog weer eens een  keertje! – en zeggen wij steevast ook bepaalde dingen, die wij nooit zouden zeggen, als wij naar onszelf zouden luisteren. Vanwege OT zeggen wij bepaalde dingen, die anderen voortdurend dwingen, om alleen op die wijze te spreken, zoals wij vinden dat ze zouden moeten spreken. Wij zijn zogezegd, in OT, als spreker, de luisteraar aan het domineren en wij zijn daarom  eigenlijk helemaal niet in gesprek, maar de baas aan het spelen. Dit alles is pure aggressie. Ook al wordt er over en weer gesproken, zoals in het zogenaamde debat, tussen de twee kandidaten.

 

Voor iemand die heeft kennis genomen van het verschil tussen OT en BT, is het overduidelijk, dat Donald Trump, gisteren, voortdurend werd aangevallen door Kamala Harris, maar ook door de twee zogenaamde moderators. Ofschoon Trump natuurlijk wel delelijk z’n mannetje stond, het is vanuit het oogpunt van eerlijkheid volslagen doortrapt, hoe er met deze drie figuren tegen hem werd samen gespannen. Als ik Trump zou zijn geweest, had ik nooit Harris hand geschud. Ik zou meteen hebben gezegd: nee, dat gaan wij niet doen dame, wij zijn hier, om orde op zaken te stellen. Zij stak haar hand naar hem uit alsof ze hem een dolkstoot gaf en Donald, had haar gewoon moeten weigeren. Ik zou haar van meet af aan hebben laten weten, dat deze presidentiele pretentie niet hetgene is waar het om gaat, maar dat het gaat om wie – ook al is het vanuit OT – de waarheid spreekt. Ik zou direct hebben benoemd, hoe deze drie  gemenerikken zich misdroegen met hun taal.

 

Wanneer ik met mijn OT tegen de OT inga van anderen – iets wat ik heel vaak heb gedaan, maar wat mij nooit goed is bevallen – dan deed ik dat, ter verdediging van mijzelf, met krachtige stem-verheffing, die die drie lafbekken dan nog  meer zou aansporen, om mij te betichten, dat ik mij misdroeg, dat ik kwaad zou zijn, dat ik de slechterik ben, omdat ik de waarheid spreek over hun leugens en mij daarover schuldig zou moeten voelen, omdat zij, vanuit overmacht, lekker kunnen blijven doen, alsof hen niets is te verwijten. Wat ik beschrijf, heb ik vanwege mijn kennis over OT en BT heel vaak meegemaakt en ik kan mij goed in Trump’s schoenen plaatsen.

 

Ook mij werd overal – net als Trump – de mond gesnoerd, maar toch hebben die heftige OT-OT confrontaties tot gevolg gehad, dat ik, ondanks dat, en, waarschijnlijk, juist daardoor, met mijn OT ben opgehouden en dus met BT verder ben kunnen gaan. Natuurlijk ben ik geen politicus. Er is – sinds die moordaanslag – een ander, een milder, geluid in Trump te horen en hij is niet meer zo vecht-lustig als voorheen. Trump is een show-man, maar hij is ook een mens. Harris is medogenloos. Ze weet dat Trump gewond is en ze doet alles om hem nog meer te kwetsen. Het is walgelijk, maar zo werkt OT nou eenmaal. Het is een vervelend, oud en achterhaald gebeuren. Schijnbaar ben ik de enige, die in staat is, om het op deze wijze te beschrijven. OT is onze gebruikelijke wijze van praten, waarin wij met elkaar strijden, om wie het voor het zeggen heeft, wie er aan de macht komt. Omdat ik met BT ben verder gegaan, is mijn OT afgenomen en is mijn dorst naar macht verdwenen…   (Ik lees deze tekst: You Tube maximuspeperkamp-hw8sw)   

 Comfort,

 

Human beings will do just about anything, to find some comfort. Even if it means, to believe in complete nonsense, their need for comfort continues to supersede their desire for knowledge or truth. This is why Disembodied Language (DL), is going on everywhere, because it creates the illusion of comfort. Real comfort, however, can only be found with Embodied Language (EL), in which we listen to ourselves while we speak.

 

One of the few things I can still remember from my many years of studying and working in the field of Psychology, is research with baby rhesus monkeys, done by Harlow. Please, go and look it up, if you want more information. He separated baby monkeys from their mothers, few hours after birth and gave them the choice between two surrogate mothers. One, a wire mother, a doll made of wire mesh, with a bottle attached that provided food. The other was a terry-cloth mother, a doll made of foam rubber, covered in soft terry cloth, that provided warmth and comfort, but no food. The result was that the monkeys spend more time with the terry-cloth mother than the wire mother, even when the wire mother provided food. They also sought comfort from the cloth mother when faced with new or scary situations. The significance of this study was that infant monkeys – mammals with nervous systems, similar to human beings – value maternal contact and comfort over physical nourishment. The cloth mother provided contact comfort and human beings, like these rhesus monkeys, also prefer a terry-cloth mother. The experiment showed mothers and peers are absolutely needed for proper social development.

 

Since I know about the difference between our DL and EL – in our DL, we don’t listen to ourselves while we speak, but in EL, we listen to ourselves while we speak –  I am sure, if EL is a big part of our upbringing, we acquire a relatively healthy, regulated, nervous system, but to the extent we grow up with DL, we acquire a dysregulated nervous system. As shown by Harlow, our biological need for comfort, which continues throughout our lives, makes us prefer fake comfort, the terry-cloth mother, over the mother, who doesn’t provide comfort, but who has food, which is needed to survive. In other words, our need for comfort, is more important than food. Consequently, we do more, to attain imaginary comfort, than to actually nourish ourselves.

 

With DL, we are endlessly chasing the dragon, as we are falling victim, to the imaginary comfort, provided by our so-called thinking, our mind, our inner language or what we, covertly, silently, supposedly, say to ourselves, inside of our head. If we really 'trust' ourselves, because we 'believe', we can listen to ourselves, without saying anything, we can, presumably, 'listen' to our inner self. Furthermore, if we have faith in some imaginary higher power or whatever we believe to be out there, we assume we can 'hear' the voice of some deity, spirit, force or whatever we fantasized, because of our DL.

 

With our DL, we unconsciously seek comfort, but we cannot find it, because our language takes us away from our experience. Only our EL can give us comfort, because in ongoing EL, our language keeps us in touch with our experience, since we finally use our language correctly. In other words, comfort derives from our proper use of language, as EL permanently dispels our ancient false belief in inner language. We don’t find any comfort in drinking, smoking, tattoos, porn, biting nails, comfort food, plastic surgery, drugs, sports, computer games, social media or any other compulsive behaviors. How can we understand our own emotions, if we don’t speak with ourselves, to listen to ourselves? We can’t. Unless we do what we really need to do, to have ongoing EL, we remain ignorant about the healthy way of expressing our true feelings. Simply stated, DL, our common way of talking, is a compulsive behavior. Once we have EL, we realize, we have always involuntarily engaged in DL.

 

Therapy is based on the ludicrous assumption of finding comfort in talking with a professional, who, supposedly, is really listening to you. However, unless you are going to speak with and listen to yourself, there is no comfort, only dependence and, yes, discomfort. In our usual way of talking, during our automatic DL, we unknowingly make it seem, as if listening to others, is always more important than listening to ourselves, but in EL, we discover listening to ourselves is only possible, when we speak with ourselves and produce a sound, which we want to listen to. We can always have EL alone, but we can only have it with others, who also do what we do, which is: listen to ourselves while speak!

 

There is great comfort in the notion, one will have with EL, one doesn’t need to engage in DL anymore. The switch from DL to EL is an enormous relief. Nothing else than talking with ourselves and listening to ourselves could have brought it about and this self-knowledge gives us the comfort, which continues with EL. The certainty of permanent comfort emerges from our ongoing EL, which is our Language Enlightenment (EL). Once we realize and enjoy our LE with our EL, we are done trying things, which haven’t worked, and couldn’t work. Our comfort with ourselves is truly sublime. With EL, staying within our comfort-zone is our new way of life.      

 Everything,

 

With my Embodied Language (EL), I am aware, everything is there, because I am there. You are there, because I experience you and the world is what I am able to say it is. This doesn’t mean, reality doesn’t exist, but it means, we have the correct language, to accurate refer to the reality or we don’t. During our usual, unconscious, Disembodied Language (DL), we have a false description or perception of the reality, which derives from our history of conditioning. In DL, we can never be ourselves, as we don’t realize, we don’t listen to ourselves, while we speak. Consequently, everything we experience, isn’t described in our own way and language takes us further and further away from our felt experience.

 

Everything seems unreal, disconnected, but, in spite of this annoying torment, we may still be capable of getting many things done, with our unnatural, effortful DL. Generally speaking, most of us will still stop for a red light and don’t jump from a roof - believing we can fly - but suicidal people will do crazy things. Obviously, only a small subset of those with ongoing DL, are a danger to themselves or others, but, if we have any understanding about the difference between DL and EL, we can’t help, but realize, how dreadfully dangerous it is, that, except for our own peaceful EL, everything in our chaotic, conflicted, harsh world is determined by DL.

 

Only after we have acknowledged, accepted, explored and understood, the great difference between our own DL and EL, do we get a sense of how incredibly devastating DL is. Indeed, all of mankind’s problems are determined by our DL. Aside from a few fleeting, brief, accidental moments of EL, everything we say is DL. One stubbornly, pathetically, fanatically, religiously, just doesn’t want to admit, DL is everywhere, all the time, but it really is. All human discourse is based on DL, which determines, someone is superior or inferior, more or less important, powerful or powerless.   

 

Since everything we say, revolves around our DL, it is also true, everything we have written, was based on our participation in DL. We have never moved away from our DL, that is why it is so ubiquitous. Moreover, we have utterly failed at addressing our communication problems, let alone, at solving them. Thus, we have endlessly dressed up our failures – like an apologetic wife-beater, who buys again some flowers for his wife – as if they were attempts at having EL. While we keep pretending, we already have ongoing EL, the fact remains, we are having more of the same, repetitive, unintelligent, problematic, violent DL.

 

Our tragic overestimation of the importance of the written word and our underestimation of the far-reaching consequences of our rejected, neglected and forgotten spoken word – the biggest misinformation or disinformation we have ever produced, as it is pushed, in every culture, by governments, science, education, military, religion, literature, commerce and technology – is the inevitable result of our DL, which is going on everywhere. Everything people say, to be and stay in power, is scripted, as it is written, first, and only then said. Only with EL, in which we listen to ourselves while we speak, can we put the horse – our spoken communication – in front of the wagon – our relationship – again. This is why everything will change, once we shift from our DL to our EL.

 

During ongoing EL everything will be said, as it can be said. Our Language Enlightenment (LE) is the great relief we feel, as our EL continues, even though everyone engages in DL. While it is certainly true, DL has brought us to where we are today, there is no future for our DL anymore. DL is outdated group-behavior, which has always historically prevented us from being individuals. Ongoing EL is the only way, we can happily, intelligently, consciously live our lives as individuals. Everything belonging to our DL, is a thing of the past and everything, which goes together with EL, is our bright future. For those, who already started to speak with and listen to themselves, the future of EL and LE is already their reality.

 

Everything you are capable of saying, can also be written. Writing, which derives from EL, is a different writing, as it promotes your EL, by decreasing your DL. This writing supports my EL and leaves my DL in the dustbin of history. Moreover, everything I have written about my EL, supports listening to myself while I am speaking, but everything addressed in writing, which derives from our usual DL, takes our attention away from listening to our voice, while we are speaking. Everything said and written with DL, is reinterpreted by our EL and becomes meaningful, instead of meaningless.              

 Schrijf er maar eens over,

 

Als je eenmaal zover bent, om eens eindelijk met jezelf te gaan praten en om naar jezelf te gaan luisteren – omdat je aan de weet bent gekomen, dat het praten met anderen, eigenlijk altijd inhoudt, dat je weer met Ontlichaamde Taal (OT) bezig blijft – besef je, met je nieuwe Belichaamde Taal (BT), dat alles heel anders in elkaar zit, dan dat jij voorheen dacht. Nadat je  alles hebt uitgesproken wat je dacht en naar jezelf hebt geluisterd, lostte alles moeiteloos op, terwijl je sprak. Er blijft helemaal niets over van wat je dacht te denken en het vrij zijn van alles wat je dacht te denken – wat je eindelijk, nu dus, hebt gezegd en gehoord – is heerlijk en bevrijdend.

 

Aangezien er – tenzij je met mij spreekt – met anderen niet valt te spreken over en vanuit BT, is het heel verstandig, om iets over je eigen BT te schrijven en aldus vast te leggen, zodat het, eventueel, door anderen gelezen en begrepen kan worden. Het doel van dit schrijven is echter niet zozeer, dat anderen het lezen en begrijpen, maar dat jij het kan lezen en begrijpen en tegen jezelf, bij het teruglezen, kan zeggen: dit heb ik geschreven, dit is, zwart op wit, mijn waarheid.  

 

Het lezend-schrijven over wat je allemaal hebt gezegd, tegen jezelf, met je BT, waarnaar jij dus heel aandachtig hebt geluisterd, waarnaar jij ook nog eens bent gaan handelen en waarop jij meer bent gaan vertrouwen, dat het goed is om dat te doen – ook al houdt het heel vaak in, dat je allerlei dingen, die je met OT deed, niet meer doet, niet meer wil doen of niet meer hoeft te doen – is een heel onthullend gebeuren, want in je schrijven, kan en zul je dingen gaan formuleren, die een permanentie voor je krijgen, omdat jij het zogezegd in geschrift hebt vastgelegd. Het gaat hierbij om een soort van verankering van jou BT.

 

Het is van grootst belang, dat je BT, met jezelf, op sprekende wijze gaat beleven, erkennen en onderzoeken. Pas daarna, heeft het zin om erover te schrijven en om wat jij hebt begrepen, te formuleren. Je herkent jou intelligentie, authoriteit en vrijheid. Mensen die nog niet met zichzelf hebben gesproken, die niet naar zichzelf hebben kunnen luisteren, schrijven andere teksten, dan iemand als ik, die schrijft, vanuit mijn ervaring met BT. Het staat als een paal boven water, dat alles wat er is geschreven, het gevolg was van de problemen, die de schrijver had, met zijn of haar OT, die hij of zij niet wist te overkomen.   

 

Er zijn natuurlijk, zonder meer, grote verschillen tussen gesproken en geschreven taal. Iemand die echter het gigantische verschil kent, tussen gesproken OT en BT, weet dat deze zogenaamde enorme verschillen allemaal het gevolg zijn van onze deelname aan OT. Met andere woorden, het gebruikelijke verschil tussen geschreven en gesproken taal, wordt aanmerkelijk verkleind of zelfs geheel teniet gedaan, indien het schrijven uit BT is voortgekomen en aan BT herinnerd. Uiteraard, wordt dit alleen zo ervaren, door hen, die, zoals de schrijver, ook zelf BT hebben gehad.   

 

Ik had, als kind, altijd een slecht cijfer voor taal. Nu ik alweer jaren tevreden en gelukkig, verder ben gegaan met BT, weet ik, dat al mijn zogenaamde problemen met taal – die voor vele mensen het geval zijn! – te herleiden zijn tot de algemeen geaccepteerde, door iedereen als normaal beschouwde OT, die iemand, die iets zou willen zeggen of schrijven, opzadelt met tal van regels, van hoe het gezegd, hoe het geschreven, zou moeten worden. Niets van al die vrijheid-berovende regels zijn van toepassing op mijn gesproken of mijn geschreven BT.  

 

Wanneer wij het – in ons schrijven – hebben over OT, dan moeten wij helaas erkennen, dat er voor onze schrijftaal, nog meer regels bestaan, dan voor onze spreektaal. Je moet nou eenmaal, in schrijftaal, altijd gebruik maken van punten en komma’s en letten op de woord-volgorde. In BT is dit geen punt – grapje – want zinnen, kunnen heel lang worden, vanwege vele komma’s en we kunnen iedere zin volgen, totdat die tot een einde is gekomen. Wij kunnen voortborduren op wat wij zeggen. Dit is onze nieuwe wijze van redeneren.

 

Als je niet zou hebben geschreven en gelezen, over alles wat je in je BT tegen bent gekomen, dan zal je het weer heel snel vergeten, omdat wat anderen, met hun OT hebben geschreven, altijd, zogenaamd, belangrijker is. Toch is wat jij hebt geschreven over jou BT, van groter belang, dan wat anderen hebben gezegd en geschreven vanuit hun OT. Zelfs al zeg jij het alleen maar tegen jezelf, toch is ook jou gesproken BT, met jezelf, belangrijker dan alles wat anderen hebben gezegd of geschreven.  

 

Wat jij schrijft, vanuit jou BT, is niet formeel of afstandelijk, omdat jij ermee verbonden bent. Je bent niet bezig om een publiek te boeien, maar je schrijft, om jezelf – nog eens, in geschreven taal – te laten weten wat jij hebt ervaren met jou BT. Deze noodzakelijke vorm van zelf-bekrachtiging bewerkstelligt de volledigheid van jou BT, die bestaat uit het spreken, luisteren, schrijven en lezen. Het voortgaan van jou BT is jou Taal Verlichting (TV), die dus zowel in het luisterend-spreken als in het lezend-schrijven doorgaat, maar ook, wanneer jij geheel zonder taal bent.  

 WE The People,

 

Everyone knows that Donald Trump continues to be treated unfairly by New York’s lawfare. It should absolutely be considered as election interference, because Democrats openly use the legal systems and institutions to damage or delegitimize their opponents and they deter any individual of using their rights. Thus, it is no exaggeration to state that WE The People are being disenfranchised as voters. I truly hope the US Supreme Court will intervene and prevent any further blatant injustice being done by all these outrageously inconsistent interpretations of federal law across states, undermining national uniformity and fairness.

 

The phony-weird Harris-Waltz duo, who try to make everyone believe, they are going to be the next President and Vice-President, is now campaigning with the slick slogan, FOR The People, which, tells us, right there, that K.H. is clearly against the US Constitution, which starts with the famous preamble: WE The People. In effect, they are saying, that the fundamental purposes and guiding principles of the US Constitution – and what the Founding Fathers had hoped to achieve – no longer matters.

 

The original intention of the Framers of the US constitution – to form a more perfect Union, establish justice, ensure domestic tranquility, provide for the common defense, promote general welfare and secure the Blessings of Liberty to ourselves and our posterity – is to be totally abandoned, because FOR The People, apparently, means for the Democrats, but not for the Republicans. Another implication of this campaign slogan – FOR The People – is the attempt to own or re-invent a new so-called spirit of the Constitution, rather than actually adhere to it and celebrating our freedoms. The Democrats have created nothing, but chaos and division and are doubling down on this destructive path that will further ruin our nation.  

 

FOR The People means, individual freedom is about to be fanatically sacrificed at the altar of the group, who, paradoxically, calls itself Liberal. Authority of The People, is a reference to our individual rights, particularly, of course, our First Amendment, the Freedom of Speech. The US supreme Court’s rendering of the purposes behind the Constitution have led it to express a preference for broad interpretations of individual freedoms.

FOR The People begs the question: for which people? To break away from Biden, a dramatic shift has been made in the rhetoric of the pretentiously, un-democratic Harris-Waltz campaign, which, presumably, is now in favor of Constitutional values, but this is false. All disgusting, devastating, dumb policies from the Biden-Harris administration, supposedly, don’t matter anymore, because WE (The People), are to believe, Democrats now, more or less, want the exact same things as the Republicans?!   

 

The phrase, WE The People Of The United States, has been historically understood to mean nationals and citizens, but – as with the Biden-Harris administration – the Harris-Waltz administration seems to want to let in as many illegals as possible and continue with this crazy open-border policy. I bring attention to this, to point out, that to work toward creating a more perfect union, should involve making sure that we are going to have a better President than the previous one. Such a representative, who stimulates others to Make America Great Again, has to be someone, who is more authentic than the previous one. Moreover, such a sincere and honest person, is bound to be someone, who is more open to Embodied Language (EL) and more averse to Disembodied Language (DL).

 

It is unequivocally true Donald Trump is the more genuine person, because, by comparison, Kamala Harris and Tim Waltz are two bogus people. Since we are used to DL going on everywhere, many people don’t seem to notice the great difference between a real and a fake person. Also, Kamala Harris slogan, FOR The People, suggests, her administration will do something great for the people, yet, she hasn’t conveyed any real plan, she’s only made a lot of empty promises. Moreover, she refuses to answer any questions, hides from being interviewed, for fear of being dismantled, as the cackling empty suit, she really is. Kamala Harris’s challenge is not to win the election, but to be herself, which is impossible with DL. If Donald Trump wins the election, this will be a major step towards and victory of EL.

 

I predict, with the Harris-Waltz administration, America is going to be even more self-hating, fascist, socialist, antisemitic, Marxist, globalist, communist, than it has become, under the terrible leadership of the Biden administration.  I am opposed to that, and I write to let everyone know, there is real world meaning to EL, which is fully supported by Right-wing politics, but is actively made impossible by Left-wing radicals. We are the United States of America only when, WE The People, means: a country of individuals, who proudly and boldly acquired their ongoing EL and declared their individual freedom, which is their Language Enlightenment (LE). Together isn’t better. Freedom is to be left alone. Those who preach FOR The People, betray the Constitution....You can hear me read this text on my You Tube channel maximuspeperkamp-hw8sw.     

 Onstaan,

 

Als je Belichaamde Taal (BT) hebt, ontstaat wat je zegt of schrijft, terwijl je het aan het zeggen of aan het schrijven bent. Met je gebruikelijke Ontlichaamde Taal (OT) zit je moervast en kan er niets nieuws gebeuren. Ook al onstaan deze woorden, op dit moment, waarin ik ze schrijf, ze zijn vooraf gegaan, door wat kon ontstaan in het spreken met en het luisteren naar mezelf.  

 

Het voortdurende onstaan van BT is altijd aan tijd en plaats gebonden. Ik heb voortgaande BT en toch zijn er tal van momenten waarin en plaatsen waarop ik blijkbaar geen BT kan hebben. Indien dit niet zo zou mogen zijn, dan zou ik nooit het onstaan van mijn BT hebben kunnen waarnemen. Het komen en gaan van mijn BT, is een volledig geaccepteerd aspect van het ontstaan van mijn BT. Toen ik net BT had ontdekt, was ik daar nog niet zo mee bekend.

 

Ofschoon gedurende BT, allerlei zaken, geheel vanzelf, duidelijker worden, is er in het ontstaan van BT nooit sprake van ergens naartoe op weg te zijn. Met andere woorden, BT is onmiddelijk, zonder enige voorbereiding. Men heeft BT of men heeft het niet en het is niet te leren. Als je geen BT hebt of erover twijfelt – of je BT of OT hebt – dan heb je OT en voel je je geblokkeerd. Er kan niets nieuws onstaan, omdat je niet naar jezelf luistert, terwijl je spreekt. Zodra je dat wel doet, bemerk je meteen de verandering, die je voelt in je lichaam en die je hoort in de klank van je stem. Het onstaan van BT gebeurt ineens.

 

Jij neemt de tijd, voor het onstaan van BT en jij bepaalt de plaats, jij creeert en houdt in stand, met jou taal, de situatie, waarin het gebeuren kan. Indien er geen OT meer zou zijn, dan zou je het onstaan van je BT niet kunnen waarnemen. Al kun je spreken over de consequencies of de resultaten van je BT, dit is eveneens een kwestie het laten onstaan en het toelaten, van die goeie gevolgen. Er bestaat natuurlijk geen innerlijke spreker, die onhoorbaar, binnenin je, met jezelf spreekt, met een innerlijke luisteraar, want dat is slechts alleen een verwijzing naar de manier waarop wij gewend zijn te spreken met onze OT.  

 

Ook is er voor de spreker - die hoorbaar is voor de luisteraar, die niet de spreker is - geen kern, ego, zelf, ziel of persoon, want er is alleen het spreken en er bestaat absoluut geen spreker in ons, die spreekt. Zulke belachelijke constructies zijn afkomstig van OT, waarin wij niet over onze eigen ervaring konden spreken en daardoor zijn wij er met de illusie van innerlijke taal over door blijven fantaseren. Anders gezegd, we zijn nooit echt opgegroeid, volwassen, verantwoordelijk en verstandig geworden, omdat wij zijn blijven door-modderen met veronderstellingen, die met BT blijken niet waar te zijn. Je zou ook – met BT, wel te verstaan – kunnen zeggen, dat zowel het spreken als het luisteren, altijd al, gewoonweg ontstond, ook al hebben wij dat, vanwege de alomtegenwoordige, automatische, onnatuurlijke, vermoeiende OT niet in de gaten.

 

Wat wij – met OT – bewustzijn noemen, is ons besef – met BT – van ontstaan. Met behulp van BT ontdoen wij ons van problematische OT-terminologien. Het halsstarrige geloof in het hebben van innerlijke taal, wat wij dus denken noemen, is een illusie die ons berooft van de kern van het leven, namelijk, dat wij in leven zijn en dat wij met onze BT conversaties zouden kunnen laten ontstaan. Wanneer wij met BT ons  denken hebben uitgesproken en gehoord, dan blijkt, dat wat wij dachten te denken verdwijnt, omdat wij zijn opgegaan in het onstaan van BT.

 

Met het onstaan van iets wordt vaak het begin van iets aangegeven. Wij zeggen, bijvoorbeeld, dat het Boeddhisme is ontstaan in India. Allerlei andere begrippen, zoals meditatie, reincarnatie, satsang of guru, hangen samen met deze ene kreet. In OT houden wij ons vast aan onze taal, maar in BT, zijn wij zonder taal, nadat wij zijn uitgesproken, uitgeschreven, uitgeluisterd of uitgelezen, want er is geen taal binnenin ons. Er bestaat niet, wat men in het Engels mind noemt en er valt dus ook niets te transederen.

 

Geen enkele toespraak kan ooit gaan over het ontstaan, want iedere zogenaamde geweldige spreker, weet altijd precies, wat hij of zij gaat zeggen. Ik deed ooit een tevergeefse auditie voor TED (Technology, Entertainment & Design), maar toen bleek, dat het onstaan van BT niet in een uitgekauwde TED talk kon worden gepropt. Wij hebben allemaal wel eens het gevoel, hoe wonderlijk het is, dat wij bestaan, dat wij er zijn, maar die prachtige gewaarwording is van korte duur, omdat onze drammerige, domme OT het niet laat ontstaan en verder laat gaan.

 

De vraag, waarom jij eigenlijk leeft, waarom jij op aarde bent, wordt met OT beantwoord met een of ander geloof, maar met BT, worden wij ons ervan bewust hoe wij leven en houden wij ons dus niet eens bezig, met waarom wij leven. Met BT stellen wij geen vragen, maar zeggen wij wat wij ervaren. In het geven van aandacht aan alles wat de aandacht vraagt, lost alles wat onze aandacht met BT heeft gekregen op. Dit is onze Taal Verlichting (TV), die zich kenbaar maakt, omdat onze BT blijft onstaan. Om dit te kunnen laten plaats vinden, hebben wij onze conditionering met OT - waar we verder niets mee doen - net zolang tegengehouden, totdat onze BT begon door te stromen. Telkens, als onze BT eventjes kon voortduren, ervaren wij weer onze TV. Naarmate onze BT langer en vaker kan plaatsvinden, maakt het grote verschil tussen OT en BT ons steeds minder uit, omdat het onstaan van OT en BT voor ons van even groot belang is.    

 I don’t feel like it,

 

Why would I listen to someone, who sounds as nasty and stupid as Harris? I don’t feel like it. She is a typical example of someone, who has Disembodied Language (DL), who demands the listener’s attention. Everyone can hear it, she is just acting, not speaking. She said, a while ago, I am speaking, I am speaking, I am speaking, but when people repeat themselves like that, they are not speaking, they are merely repeating, in order to dominate and force their point of view. However, she doesn’t even have a point, by attacking Trump. 

 

I don’t feel like it, should be an acceptable and valid reason, not to listen to someone’s DL. It is a perfect way of letting the other person know, that you are not feeling connected with him or her. You don’t need to explain, you are tired, too busy or simply, not interested, because the other person doesn’t deserve to know, why you don’t feel like it. You are not saying, I don’t feel like it, to create a bond, but you are saying it, to let the other person know, there is no bond, and you are not going to facilitate it for them either.  

 

I say, I don’t feel like it, out loud, mostly, alone, to myself. Furthermore, I listen to myself, I act on what I have said, by removing myself from anyone, who gives me such a feeling, as I know, people with DL can’t handle honesty. Moreover, I trust my feelings. Since there is no relationship, I am not going to try to create one. I say, I don’t feel like it, to myself, because it is exactly the same as saying, because I say so. To me, saying with Embodied Language (EL), I don’t feel like it, is actively avoiding anyone, I don’t want to be with and staying away from any situation, I don’t enjoy being in. Saying I don’t feel like it, protects me from harm.

 

Whenever I say, I don’t feel like it, to others, it is not because I am dismissive, but definitive. The mutual understanding, with people to whom I say, I don’t feel like it, is that I am not going to be a part of what they want to do or say. There is nothing else to be understood beyond, I don’t feel like it. I am not reaching out by saying, I don’t feel like it, but I surely care about myself. I don’t feel like it, doesn’t depend on context, as I don’t like to be in this negative circumstance.

 

I don’t feel like it, prevents me from doing what I don’t want to do. During DL, people endlessly and automatically say, in life, we all need to do stuff we don’t want to do, but during EL, we can finally stop ourselves from doing what we don’t want to do, because we allow ourselves, to say it to ourselves and hear it from ourselves, that we don’t have to do, what we don’t want to do.   

 

If I do what, according to DL, needs to be done, it is not that I am able to do other things, which I want to do, after that. If I don’t listen to myself saying, I don’t feel like it, and do what I don’t want to do, I postpone my freedom and I never achieve it in the future. We completely forget about our happiness, by doing many useless things, we don’t want to do or like to do, which, presumably, will create a better future. I don’t feel like it, is giving in to instant-gratification. In EL, we are immediately satisfied and energized, because our language matches with our behavior.

 

I don’t feel like it, is being accountable, because I don’t want to do, what others with DL always try to push on me. In EL, we don’t force anyone to say or do anything, because we don’t do or say anything, to force ourselves. The old saying, don’t do unto others what you don’t want done unto you, is wrong, as it derives from DL. EL is not about what I don’t want done unto myself, but what I want done – and can do – for myself.

 

I can say, with my ongoing EL, I don’t feel like it and stop myself from doing anything I don’t want to do. Of course, doctors, firefighters, psychologists or politicians can also have EL instead of DL and say, I don’t feel like it and then stop doing what they have been doing. I say, anyone who does something, that he or she doesn’t want to be doing, shouldn’t be doing what they are doing. This is what is the case with DL. In DL, we are all doing – Harris included – what we don’t want to do, but we only find out about it, once we can have EL.