Toegeven,

 

Natuurlijk wil je niet met mij praten en toegeven, dat er een gigantisch groot verschil bestaat tussen Belichaamde Taal (BT) en Ontlichaamde Taal (OT), want je voelt je in je hemd gezet, omdat dat jou OT zou aantonen. Eigenlijk schaam je je dood, dat je dus altijd onbewust met je armoedige, domme OT bent bezig gebleven. BT is zoiets voor de hand liggends en toch ben je het helemaal misgelopen.

 

Als je deze woorden leest, voel je onwillekeurig een sensatie van onvrede, belediging en vernedering, aangezien je ergens heus wel weet, dat het precies zo zit, zoals ik het zeg. Je wordt door mij betrapt op de waanzin, die ik OT noem, maar die jij als normaal bent blijven beschouwen. Je bent nooit toegekomen aan BT, omdat je niet wil toegeven, dat je onwetend bent over je taal. Je voelt je bedrogen, ook al weet je donders goed, dat ik niets te maken heb, met de leugens, waarmee je, eerst door anderen en daarna, door jezelf werd opgezadeld. Ja, je zou mij ervan willen beschuldigen, dat ik jou BT zou tegenhouden.

 

Je kunt maar niet over je schroom heenkomen, om eens eindelijk de deur van je BT helemaal open te gooien, door eens met mij te praten. Ik weet het, het is een hele stap, want er is geen weg terug, als je eenmaal met mij praat. Wanneer je doorgaat met BT, is afgelopen met je OT en je weet, dat ik doorga met BT, ook al heb jij je zogenaamde bedenkingen.

 

Alles wat je opwerpt, als reden, om maar niet met mij te praten, om mij niet op te bellen, om mij niet te ontmoeten tijdens een skype-gesprek (mijn skype naam is limbicease), is een bewijs van het feit, dat je ervoor kiest, om met OT verder te gaan. Belachelijk, dat je – na al die jaren, dat je hebt geleeft en hebt ervaren, hoe problematisch je gebruikelijke omgang met taal is – nog steeds niet kan toegeven, dat je, voor jezelf, de illusie hebt gecreeerd, dat je al BT zou hebben. Je hebt misschien wel een heel klein beetje BT gehad, maar je bent er nooit mee doorgegaan, want je wist eenvoudigweg niet hoe dat werkt.

 

Het toegeven van je onwetendheid is een mengeling van misplaatste trots, gekwetsheid en verbetenheid. Is het echt waar, dat jezelf zijn niet voor jou zou zijn  weggelegd? Met mij praten maakt jou niet tot mijn volgeling en toch blijf je zo’n gevoel houden, zolang jij je nog niet op je taal hebt toegelegd en jou taal hebt toegeeigend. Je zegt dan misschien wel zoiets vaags van, dat je je eigen ding wilt doen of dat je je eigen weg wil gaan – en dus absoluut niet mijn ding of mijn weg – maar wat is jou ding of jou weg dan, als je het niet eens kan zeggen of schrijven met BT?

 

Hoe je het ook wendt of keert, je hebt geen flauw benul van wat echt bij jou past – en wat daarom van jou is – omdat je nog nooit bent opgehouden met je automatische deelname aan OT. Jou absurde geloof in het gaan van je eigen weg, is een idee-fixe, omdat je speciaal wilt zijn. Het maakt jou niet anders dan anderen, dat je weet je, dat er maar een iemand is zoals jij, maar het zou wel een groot verschil maken, als jou omgang met taal dat echt zou weergeven. Als jij verantwoordelijkheid neemt, om met BT verder te gaan, kan het niet anders, dan dat je weet, erkent en volledig accepteerd, dat iedereen, ongemerkt, in OT is blijven hangen. Als jij BT hebt, dan ben je altijd nieuw in je taal, maar dat is nog niet zo. Ook al zeg je dat je nieuw wilt zijn, daarom ben je het nog niet.

 

Wanneer geef je nou eens eindelijk toe, dat er een groot verschil is tussen iets willen en het doen wat je te doen staat, om te bewerkstelligen wat je wil? Je hebt zovaak van alles gewild, maar je bent het toch telkens weer vergeten. Net als iedereen, blijf je doen alsof het er uiteindelijk wel van gaat komen, maar in werkelijkheid, blijf je het uitstellen en er is al zoveel tijd heengegaan met allerlei leugens.

 

Er doet zich, tijdens het lezen van mijn woorden, ook een gewaarwording voor, dat jij jezelf hebt tegengehouden, om met BT verder te gaan, omdat je met OT bleef doorgaan. Het is enorm onprettig omdat aan anderen toe te geven, want het is een overduidelijk teken, dat jij, wat jezelf betrefd, de plank faliekant hebt misgeslagen. Je wilt dus naar anderen doen voorkomen, alsof jij wel weet, hoe het zit, maar naar jezelf weet je desalniettemin, dat dit niet waar is. Het aan jezelf toegeven, dat dit zo is, volstaat niet om BT met mij te hebben, want om met mij – of met wie dan ook – BT te hebben, zal je in staat moeten zijn en blijven, om, wat je aan jezelf hebt toegegeven, ook aan anderen toe te geven, dat je dus, keer op keer jezelf verloochend, weggeeft en dus geweld aandoet, wanneer je weer door OT bent overgenomen. Je hebt dit altijd verkeerd benoemd.

 

Je geeft misschien wel eens toe, naar anderen, dat je zogezegd in je kop of in je mind bleef zitten, maar dat is niet correct, wat betreft je omgang met taal. Er vindt iets heel anders plaats, dan je gebruikelijke beschrijvingen. Wat is het, als je zegt en hoort, dat je iets denkt? Je zegt het, je hoort het, maar er is helemaal niet zoiets als het denken. Wat is het, als je schrijft, wat je zogenaamd denkt? Je schrijft het en je kunt het schrijven, omdat denken helemaal niet eens bestaat. Iemand met BT heeft nooit een schrijf blokkade. Het enige bewijs – dat natuurlijk helemaal geen bewijs is – dat jou zogenaamde denken echt zou bestaan, is dat jij het zegt of schrijft, zodat het kan worden gehoord of gelezen. Als dat uiteindelijk ooit het geval mocht zijn, dat jij bent gaan zeggen, wat alleen jij kon zeggen en bent gaan schrijven, wat alleen jij kon schrijven – aan jezelf – dan weet je, dat jou omgang met taal is veranderd en omonstotelijk heeft helder gemaakt, dat dat denken of het hebben van een mind niet bestaat. Met andere woorden: er is dus ook helemaal niet zoiets, als het vinden of het gaan van je eigen weg. We gaan allemaal precies dezelfde weg, want we gaan allemaal een keer gewoon dood.

 

BT is dus het besef van vergankelijkheid uitgedrukt in taal. Wij kunnen ons eenvoudigweg niet afkeren van de dood, aangezien wij met onze taal de dood zijn gaan erkennen en zijn gaan beschouwen als iets dat tijdens onze communicatie gebeurd. Wij lossen dus werkelijk op tijdens BT. Het is niet treurig, maar  heel opwekkend en openbarend, want wij stellen ons leven niet langer meer uit, vanwege onze angst voor de dood, die is opgeheven in BT. We gaan met onze BT niet alleen zeggen, wat wij kunnen en willen zeggen, maar wij gaan ook echt alles doen, wat wij kunnen en willen doen. Het is dus absoluut  onvoorstelbaar, dat iemand met BT, niet zou willen praten met iemand anders, die ook BT heeft, omdat zij beiden weten, dat zij de enigen zijn die dit doen. Dit geeft een uitverkoren gevoel, dat eindeloos blijft voortduren en wordt behouden, omdat wij trouw blijven aan BT, het met elkaar blijven delen en het daardoor ook aan anderen kenbaar kunnen maken.            

  

 

Herhalen,

 

Waarom herhaal je zinloos wat je al een miljoen keer hebt gedaan, maar waar je niet blij van wordt? Kortom, je bent ongelukkig, omdat je je eigen ongeluk blijft herhalen. Om gelukkig te zijn, moet er een einde komen aan deze herhaling. Het lijkt er echter op dat je je mechanische, zinloze, onbewuste gedrag niet kunt stoppen. Natuurlijk zou je niet doen wat je blijft doen, als je wist dat je het deed, maar dat is nou juist het probleem: je weet niet waarom je al je ellende blijft herhalen.  

 

Je herhaalt je problemen en je bent vast blijven zitten in een stressvolle, rusteloze, chaotische, wrede, neurotische, saaie, oppervlakkige, tegenstrijdige, gefragmenteerde, en inspannende manier van leven, omdat je nooit hebt toegestaan ​​of toegelaten, dat je taal zich naar je toe keert. Integendeel, je hebt je voorgesteld dat je jezelf zou kunnen wenden tot je zogenaamde geest, tot je zogenaamde mind, tot je zogenaamde gedachten en zo heb je je overtuiging gecreëerd over wie je bent, wat dus duidelijk helemaal niet waar is, aangezien het is eigenlijk onmogelijk is om vast te houden aan je grandioze waanidee en pretentie. Vanwege je zelf-beeld ben je verkrampt.  

 

Je energie raakt uitgeput door, zogenaamd, jezelf te zijn en je mist enige motivatie voor iets dat geen deel uitmaakt van je repetitieve, gebruikelijke, rigide repertoire. Bovendien gaat je angst en bezorgdheid niet over wat je niet durfde te doen, maar over bestaand gedrag, wat je niet durfde te stoppen. Alleen door je ineffectieve gedrag te identificeren en radicaal te stoppen, zult je de energie of de zogenaamde motivatie ervaren om gedragingen aan te gaan die moeiteloos, nieuw en effectief zijn, omdat ze positieve resultaten hebben.

Inspannend gedrag is repetitief en onbewust, 

maar moeiteloos gedrag is nieuw en bewust.

 Het was je nooit echt duidelijk dat je geluk

 eigenlijk voortkomt uit moeiteloos en

 natuurlijk zijn. Als dit het geval was 

geweest, zou je, net als ik, het belang

 van je zogenaamde gedachten vergeten

 en gewoon je taal laten uiten, door met

 jezelf te praten en naar jezelf te luisteren. 

Bovendien, door – aan jezelf – te schrijven 

over dit proces van herontdekking, 

terugvordering, herbestemming, 

herbevestiging, heropleving en 

hertoeëigening van je eigen taal, 

zou je ook je eigen geschriften lezen,

 ermee instemmen en begrijpen en weten,

 dat het waar is, dat taal naar je toe kan 

komen en als dat uiteindelijk gebeurd, 

dan is je overschatte denken plotseling verdwenen.

 

Een andere reden waarom je jezelf zo lang, zo vasthoudend, zo dom, zo ongevoelig hebt herhaald, is dat je aandacht voortdurend werd getrokken naar andere dingen, die schijnbaar belangrijker waren dan je taal. Met andere woorden, je hebt nooit voorrang gegeven aan je taal en daarom spreek je in Ontlichaamde Taal (OT) bijna elke dag – zonder het te beseffen – met een stem die – als je er eenmaal naar luistert – niet eens klinkt als jij.

 

Wanneer je als het ware je eigen OT onderschept en stopt en overschakelt naar Belichaamde Taal (BT), dan voel en weet je meteen, dat je het goed hebt gedaan, omdat je jezelf niet meer herhaalt en je iets nieuws zegt of schrijft. Bovendien blijft BT nieuw en daar wordt je heel blij van. Je kunt het nieuwe niet herhalen, maar verrassend genoeg zit je in een stroom van taal, die een nieuwe betekenis onthult aan wat je momenteel ervaart of in het verleden hebt ervaren. Ik beschrijf het soms als een vorm van verbale archeologie, omdat je kunt praten over alles waar je over wilt praten en dankzij je BT is er een nieuw begrip over hoe je voorheen hebt geleefd, wat heeft geresulteerd in hoe je nu leeft.

 

Dit alles is waarschijnlijk nog ongelovelijk

 voor jou, omdat je zo gewend bent om 

betrokken te zijn bij OT, maar je 

gebruikelijke manier van omgaan met 

taal kan worden gestopt, als je je realiseert

 dat je het forceerde, het verwachtte, 

het hoopte en ervoor bad en, zeker, in OT verzin 

je gewoon dingen. Zelfs als het je lukt om slechts een kortstondig 

moment van BT te hebben, ervaar je al de enorme opluchting dat 

je niet doet, wat je tot dan toe deed.

 

Je krijgt BT als je je overgeeft aan wat je echt wilt zeggen. Zelfs zonder iets te weten over het verschil tussen OT en BT, had je al enkele korte, spontane momenten van BT. Meestal zouden mensen dit omschrijven als: woorden kwamen gewoon in me op. Dat deden ze en dat doen ze, maar alleen als we dit niet voorkomen met de klank van onze nepstem. Bij OT spreek je met een geluid dat je zelf niet prettig vindt en daarom ook niet wilt horen. Dit wordt echter nooit duidelijk in een gesprek met anderen, maar alleen als je een gesprek met jezelf voert.

 

Terwijl je een gesprek met jezelf voert, kom je er snel achter dat er geen jij is en ook niet kan zijn, een jij die gescheiden is van het gesprek. Anders gezegd, een gesprek met onszelf voeren betekent, dat we gewoon hardop praten - alleen - en onszelf horen, dat wil zeggen, de spreker is de luisteraar. Met andere woorden, er is alleen taal, geproduceerd, ontvangen en ervaren door jou. Dezelfde persoon ervaart – naast gelijktijdig spreken en luisteren – positieve of negatieve gevoelens over wat hij of zij zegt. Individueel, komt van het Latijnse in-dividuus, in – niet, tegengesteld aan + dividuus, deelbaar, dividere, verdeel.

 

Verrassend genoeg, als we eenmaal BT hebben in plaats van OT, merken we dat het niet – zoals we altijd hebben aangenomen – moeilijker of harder is om naar onze eigen negatieve emoties te luisteren, dan naar onze eigen positieve emoties. Maar, dat zeggen we terecht – over andere mensen – want het is inderdaad heel vermoeiend, om naar iemand te luisteren, die niet naar zichzelf luistert en daardoor onbewust onze aandacht opeist met zijn of haar drama en problemen. We kunnen gemakkelijk luisteren naar onze eigen problemen, stressoren, angsten of hartzeer, omdat we in BT in staat zijn om onze verbale aandacht te geven aan alles wat onze aandacht vraagt.

 

Met onze BT geven we een nieuwe betekenis aan onze OT en horen we dat alles duidelijk wordt. Als we eindelijk met onszelf praten en naar onszelf luisteren, horen en erkennen we echt wat waar is en wat niet. Omdat we herkennen en zeggen wat goed voelt en wat slecht voelt, kunnen we stoppen met ons slecht te voelen en ons blijvend goed gaan voelen. Naarmate onze BT doorgaat en OT steeds verder wordt achtergelaten, merken we dat we een ander leven leiden, omdat we niet alleen onze OT hebben gestopt, maar ook elk ander negatief gedrag, omdat we onszelf hebben opgedragen dit te doen.

 

Onze zelfkennis bloeit in onze eigen taal en onze Taal Verlichting (TV) is de uitdrukking van wie we altijd zijn geweest, maar niet konden uitdrukken met OT. Dus, in BT, ofschoon we met dezelfde woorden blijven spreken - en niet ineens, als een wonder, in een nieuwe taal gaan spreken - herhalen we onszelf nooit, omdat we uit de geschiedenis van onze conditionering zijn gestapt. Niets stoort ons meer, want in BT wordt alles precies verwoord zoals het is of was. Daarom, als onze OT dan wordt uitgedrukt, ervaren en begrepen - met BT - vindt er een transformatie plaats, waardoor alles op zijn plaats valt. Onze TV is het besef dat alles betekenis voor ons heeft, omdat we het kunnen uiten met onze BT. Als we niet meer herhalen, geven we onze eigen unieke betekenis aan ons leven, met onze taal.

 

Repeat,

 

Why do you senselessly repeat, what you have done a million times, but which doesn’t make you happy? Basically, you are unhappy, as you keep repeating your own unhappiness. To be happy, this repetition must come to an end. However, you can’t seem to stop your mechanical, meaningless, unconscious behavior. Of course, you wouldn’t do what you keep doing, if you knew you were doing it, but that’s the issue: you don’t know, why you repeat your misery.

 

You repeat your problems and you have remained stuck in a stressful, restless, chaotic, cruel, neurotic, boring, superficial, conflicted, fragmented, dull and effortful way of life, as you have you never allowed your language to turn towards you. To the contrary, you have imagined, that you could turn yourself to your so-called mind, to your so-called thoughts and, thus, you have created your belief about who you are, which, obviously, isn’t true, as it is impossible to hang on to your grandiose delusion and pretention.  

 

Your energy is exhausted by, supposedly, being you and you lack any motivation for anything, that isn’t part of your repetitive, habitual, rigid repertoire. Moreover, your fear and anxiety, is not about what you didn’t have the guts to do, but about what you didn’t dare to stop doing. Only by identifying and by radically stopping your ineffective behavior, will you  experience the energy or the so-called motivation, to engage in behaviors, which are effortless, new and effective, because they have positive outcomes.

 

Effortful behavior is repetitive and unconscious, but effortless behavior is new and conscious. It never was clear to you, that your happiness derives from being effortless and natural. Had this been the case, you would, like me, forget about the importance of your so-called thoughts and simply begin to allow your language to be expressed by speaking with and listening to yourself. Furthermore, by writing – to yourself – about this process of rediscovering, reclaiming, repurposing, reaffirming, reviving and reappropriating your own language, you would also read, agree with and understand, your own writings and know, that it is true, that language can come to you and that your overrated mind has disappeared.

 

Another reason, you have repeated yourself for so long, so tenaciously, so stupidly and so insensitively, is that your attention was constantly drawn to other things, which, presumably, were more important than your language. In other words, you have never given priority to your language and, therefore, in Disembodied Language (DL), you speak – without even realizing it – every day, with a voice, which – once you listen to it – doesn’t even sound like you.  

 

When you, so to speak, catch and stop your own DL and switch to Embodied Language (EL), you instantly feel and know, that you got it right, because you no longer repeat yourself, you express something new. What’s more, EL keeps being new and this gives you great joy. You can’t repeat the new, yet, surprisingly,  you are in a flow of language, which reveals a new meaning to whatever you currently experience or have experienced in the past. I sometimes describe it, as a form of verbal archeology, because you can talk about anything you want to talk about and due to your EL, there is new understanding of how you have lived, which resulted into how you live today.

 

All of this, probably, is inconceivable to you at this moment, as you are so used to being involved in DL, but your usual way of dealing with language can be stopped, when you realize, that you were pushing it, forcing it, expecting it, hoping and praying for it and, certainly, in DL you are just making things up. Even if you succeed in only having a brief instance of EL, you already experience the tremendous relief of not doing what you, until that moment, had been doing.

 

You will have EL, when you surrender yourself to what you really want to say. Even without knowing anything about the difference between DL and EL, you already had some brief, spontaneous moments of EL. Usually people would describe this as: words just came to me. They did and they do, but only if we are not preventing this with our phony voice. In DL, you speak with a sound, you yourself don’t like and, therefore, don’t want to hear. However, this never becomes clear in a conversation with others, but only if you have a conversation with yourself.

 

While having a conversation with yourself, you will quickly find out, that there is not and there cannot be, a you, who is separate from the conversation. Stated differently, having a conversation with ourselves means, we are simply talking out loud – alone – and hearing ourselves, that is, the speaker is the listener. In other words, there is only language, produced, received and experienced by you. The same individual – in addition to simultaneously speaking and listening – is experiencing positive or negative feelings, about what he or she is saying. Individual, comes from Latin in-dividuus, in – not, opposite of + dividuus, divisible, dividere, divide.

 

Surprisingly, once we have EL instead of DL, we find that isn’t – as we have always assumed – harder or more difficult, to listen to our own negative, than to our own positive emotions. However, we justifiably say that – about other people – as it is indeed very tiring to listen someone, who isn’t listening to him or herself, who, therefore, unconsciously, demands our attention with his or her drama and problems. We can easily listen to our own troubles, stressors, fears or heartaches, as, in EL, we are able, to give our verbal attention, to whatever asks our attention.

 

With our EL, we give new meaning to our DL and we can hear that everything becomes clear. When we finally speak with and listen to ourselves, we really hear and acknowledge what is true and what is not. Since we recognize and say what feels good and what feels bad, we can stop feeling bad and start feeling good. As our EL continues and DL is further and further left behind, we find ourselves living a different life, because we have not only stopped our DL, but we have also stopped any other negative behavior, since we instructed ourselves to do this.

 

Our self-knowledge blossoms in our language and our Language Enlightenment (LE), is the expression of who we have always been, but couldn’t express with DL. Thus, in EL, although we keep speaking the same words – and don’t become miraculously fluent in a new language – we never repeat ourselves, as we have stepped out of our history of conditioning. Nothing bothers us any longer, as, in EL, everything is verbalized exactly as it is or was. Therefore, as our DL is expressed, experienced and understood – with our EL – a transformation happens, due to which everything falls into place. Our LE is the awareness that everything has meaning to us, because we can express it with our EL. When we don’t repeat, we  give our own meaning to our life, with our language.     

 

Activisme,

 

Waarom zijn mensen betrokken bij sociaal/politiek activisme, maar niet bij zichzelf? Hoe groter, zogenaamd belangrijker, bestraffender, moreler, fanatieker of idealistischer het doel – waaraan ze bereid zijn hun hele leven te wijden – hoe meer ze geen aandacht schenken aan hun eigen persoonlijke ellende. Als mijn woorden je iets kristalhelder kunnen maken, kunnen ze je ook op een dwaalspoor brengen en als mijn schrijven saai en stom voor je zou zijn, zou het ook grappig en interessant kunnen zijn.

 

Hoewel ik af en toe het nieuws kijk of lees, open sta voor verschillende bronnen en perspectieven en dus, bij wijze van spreken, weet wat er, zogezegd, aan de hand is, heb ik geen enkele behoefte om me ermee bezig te houden. Ik creëer liever mijn eigen verhaal en heb er geen enkel probleem mee om daarbij te blijven, aangezien ik mijn eigen verwoordingen – over mijn vreugdevolle en succesvolle leven – veel belangrijker vind, dan die van wie dan ook, die mijn aandacht opeisen. Ik vraag jou aandacht niet, daarom kan ik elke dag, aan mezelf, schrijven op deze blog. Het is aan jou om het te lezen, te begrijpen en te waarderen of om het onverschillig te verwerpen.

 

Ik sta versteld van de vele positieve gevolgen van wat ik verbaal blijf produceren. Jij zou het ook kunnen doen, maar je doet het niet. Mijn taal is levend en altijd nieuw, maar jij herhaalt jezelf altijd en dat is natuurlijk de reden waarom je leven zo deprimerend en zinloos is. Voor mij is wat niet grappig is, grappig, aangezien ik duidelijk ben over wat niet duidelijk is voor jou en voor de meeste mensen. Hoe zou ik met mezelf kunnen leven als iedereen van me wegloopt? Ik doe niets om iemand bang te maken, maar jij bent bang voor me, omdat ik door je verbale rookgordijn heen kijk, omdat ik je pretentieuze leugens kan horen. Ik houd je uit mijn leven, zodat jij met jezelf bezig kunt gaan.

 

Mijn taal is duidelijk en eenvoudig en daar hou 

ik van. Bovendien kan ik precies zo zeggen wat

 ik wil en op mijn eigen manier uitdrukken wat

voor mij belangrijk is. Zoals je misschien wel 

hebt gemerkt, maakt het mij helemaal niets uit 

wat voor jou belangrijk is, maar – misschien 

begin je er eindelijk een besef van te krijgen – dat wat

voor mij belangrijk is, is voor jou eigenlijk 

heel belangrijk, ook al geef je dat niet toe.  

Het kan me niet schelen, dat je niet bevestigt 

wat ik zeg, want ik valideer mezelf. Ik zal 

blijven zeggen wat alleen ik kan zeggen, 

aangezien ik hierdoor zowel directe als 

langdurige positieve resultaten ervaar. Ik 

ben me er terdege van bewust, dat je in 

Ontlichaamde Taal (OT) een groot oordeel

hebt over je behoefte aan onmiddellijke

 gratificatie.  Natuurlijk wil jij ook  

meteen een goed gevoel over je taal hebben. 

Als het niet meteen gebeurt, wanneer gaat

het dan ooit gebeuren? Het gebeurt nooit. 

Je blijft maar eindeloos uitstellen, omdat je niet 

beseft dat je taal niet voor je werkt, maar tegen je.

 

Vergeet je mind en stop toch eens met dat onzinnige gepraat over wat  jij of iemand anders denkt, want gedachtes bestaan ​​gewoon eenvoudigweg niet. Zeg maar eens wat alleen jij kunt zeggen en schrijf maar eens wat alleen jij kunt schrijven en realiseer je dan, eens en voor altijd, dat jou echte taal altijd openlijk, zichtbaar of hoorbaar is en nooit verborgen, in denkbeeldige, innerlijke, persoonlijke spraak. Er zijn vele zogenaamde meditatieve mensen geweest, die spraken over dit krankzinnige concept van getuige zijn van jezelf, maar het Oosten heeft het Westen nooit ontmoet. Meditatie is een Oosters, collectivistisch begrip, dat nooit het echte, Westerse, individualistische doel bereiktte, namelijk: zeggen wat je echt wilt zeggen en wat alleen jij kunt zeggen, zowel tegen jezelf en als anderen. Boeddhistische personen kunnen nooit werkelijk hun taal loslaten – wat ten onrechte wordt opgevat als de mind – omdat ze nooit hardop hebben gesproken, met zichzelf, met als enig doel om naar zichzelf te luisteren.

Zelfs als een persoon met zichzelf zou praten, 

zou hij of zij dit nooit doen met voldoende 

aandacht, zorg en gevoeligheid, om rustig en 

vredig te worden, door middel van verbaal te zijn. 

Integendeel, het hele idee dat iemand hardop

met zichzelf zou praten, wordt altijd meteen  

beschouwd als een symptoom van psychose,

terwijl het natuurlijk de sleutel is tot onze 

verbale geestelijke gezondheid. En, aangezien 

geen enkele psychiater, psycholoog, therapeut, 

priester, goeroe, politicus, leraar of ouder 

weet van het grote verschil tussen OT en 

Belichaamde Taal (BT), is er helemaal niemand

 – behalve ik – die consequent, samenhangend 

en liefdevol aanstuurt op het rustig met onszelf praten. 

 

Elk spiritueel pad druist volledig in tegen onze taal, aangezien geen enkele methode of praktijk inhoudt, dat we met onszelf gaan spreken en naar onszelf gaan luisteren terwijl we spreken. Zeker, BT is niet een of andere stomme truuk of techniek, want het is natuurlijk. Je laat je verbale fixatie alleen maar los als je je eigen OT hebt herkend en daarom dus hebt gestopt. BT is alleen mogelijk als je bereid bent te luisteren naar de verwarring, angst, haat, verdriet, frustratie, zinloosheid, hopeloosheid, wantrouwen en onwaardigheid van je eigen OT. Die hele smiechtige praktijk van het meditatief getuige zijn van je verzonnen gedachten, is enorm schadelijk, omdat het geen enkele verbale betrokkenheid van jou vereist. In feite leef je alleen maar in bijgelovige fantasieën over een of andere zogenaamde religieuze ervaring, waarin je praat met een hogere macht, in plaats van met jezelf. Spiritualiteit – maar ook natuurlijk sociaal activisme voor rechtvaardigheid, diversiteit en inclusiviteit – is het bezig te blijven met iets dat zogenaamd belangrijker, groter of beter is dan jijzelf.

 

Aan welke gewichtige zaak we ons hele leven 

ook wijden, het is slechts een achterlijk excuus, 

om maar niet te hoeven omgaan met ons 

meelijwekkende, gekwelde, gefragmenteerde, 

conflicterende zelf. Momenteel neemt dit 

bestraffende, verplichte, verbale vergeten en

in de steek laten van onszelf de vorm aan 

van mannen, die geloven dat ze vrouw zijn

 en vrouwen, die geloven dat ze mannen zijn. 

Degenen die BT kennen en kunnen hebben, 

geven echter niets om deze sociale bewegingen,

 die niettemin echte vormen van massa-psychoses

 zijn. Dit veranderen van het verhaal is al een

hele lange tijd aan de gang, maar het is altijd een 

groepsding, dat het individu absoluut vermorzelt. 

OT kan nooit iets  produceren dat ons gelukkig

 en gezond zou maken, integendeel, het heeft 

ons alleen maar gekker en gekker gemaakt en

 in nog meer ellende gesleept.

 

Iedereen die voortdurend in het nieuws weet te komen, omdat hij of zij iets onbenulligs heeft gezegd of gedaan, is persoonlijk een grote contradictie, een mislukkeling en een totale chaos. Het is zielig, dat jij naar naar deze dwazen luistert, maar niet naar jezelf en je energie en dus je macht geeft aan hen, maar niet aan jezelf. Hoewel ze goed zijn in het blijven opeisen van jou aandacht, hebben ze niet, zoals ik, de leiding over hun eigen leven. In OT zijn we allemaal, onbewust, aandachtstrekkers en komen we onwillekeurig vast of gevangen te zitten in een verhaal, dat niet het onze is. Degenen die voor anderen een verhaal blijven creëren, om hun leven naar te leven, doen dit altijd ten koste van zichzelf. Zij offeren zichzelf liever op op het altaar van een stomme zaak, dan hun eigen taal te verkennen, waardoor ze OT zouden stoppen, zich zouden bezighouden met BT en hun Taal Verlichting (TV) zouden realiseren.

               

 

Activism,

 

Why are people involved in social/political activism, but not into themselves? The greater, the so-called important, the punitively moral or fanatic, idealistic the goal – to which they are willing to devote their entire lives – the more they avoid paying attention to their own personal misery. If my words can make something crystal clear to you, they can also lead you astray and if my writing, would be boring and stupid to you, it could also be funny and interesting.

 

While I do, occasionally, watch or read the news, am open to different sources and perspectives and, so to speak, know what is going on, I have no urge to get involved with any of it. I rather create my own narrative and have no problem staying with that, as I find my own verbalizations – about my joyful and successful life – to be much more important, than those from anyone, who demands my attention. I don’t demand your attention, that is why I can write every day, to myself, on this blog. It is up to you, to read, understand and appreciate it or to reject it.  

 

I am amazed by the many positive consequences of what I keep verbally producing. You could do it too, but you don’t. My language is alive and always new, but you always repeat yourself and, of course, this is why your life is so depressing and meaningless. To me, what isn’t funny is funny, as I am clear about what isn’t clear to you and most people. How could  I live with myself, when everyone runs away from me? I don’t do anything to frighten anyone, but you fear me, as I see through your verbal smoke-screen, because I can hear your pretentious lies. I keep you out of my life, so that you can deal with yourself.

 

My language is plain and simple and I like it that way. Moreover, this is exactly how I get to say what I want to and express, in my own way, what matters to me. As you might have noticed, what matters to you, doesn’t matter to me at all, but – perhaps you can finally begin to get a sense – what matters to me, matters a great deal to you, although you don’t admit it. I don’t care, you don’t confirm what I say, as I validate myself. I will keep saying what only I can say, as I experience immediate as well as long-term positive results by doing this. I am well-aware, that in DL, you have a great judgment against your need for instant gratification. Of course, you too would like to feel good – immediately – about your own language. If it’s not happening right away, when is it ever going to happen? It never happens. You keep endlessly postponing, as you don’t realize, that your language doesn’t work for you, but against you.

 

Forget about your mind and stop talking about your own or someone else’s thoughts, because they just don’t exist. Say what only you can say and write what only you can write and realize, once and for all, that language is always overt, visible or audible, but never covert, in imaginary, inner, private speech. There have been so many, presumably, meditative people, who spoke about this crazy-making concept of witnessing yourself. The East has never met the West. Meditation, is an Eastern, collectivistic idea, which never gets to the real, individualistic, Western deal, which is: to say what you really want to say and what only you can say, to yourself as well as to others. The so-called Buddhistic person can never go let go of language – which is falsely construed as the mind – as they have never spoken aloud, alone, with the sole purpose, to listen to themselves.

 

Even if a person would speak with him or herself, he or she would never do this with enough attention, care and sensitivity, to become quiet and peaceful, by being verbal. To the contrary, the whole notion of someone talking aloud, alone with him or herself, is considered a symptom of psychosis, whereas it is, of course, the key to our verbal mental health. Since no psychiatrist, psychologist, therapist, priest, guru, politician, teacher or parent knows about the great difference between Disembodied Language (DL) and Embodied Language (EL), there is nobody – except me – who consistently, coherently and lovingly addresses our need to calmly talk with ourselves.

 

Every spiritual path is against our language, as no method or practice involves speaking with ourselves and listening to ourselves while we speak. Surely, EL is not some technique, as it is natural. You will let go of the verbal only, if you have recognized your own DL and, therefore, stopped it. EL is only possible, if you are willing to listen to the confusion, fear, hate, sadness, frustration, senselessness, hopelessness, distrust and unworthiness of your DL. The practice of meditatively witnessing your fabricated thoughts, is absolutely deleterious, as it never requires any of your verbal involvement. In effect, you are merely living in fantasies of having a presumably religious experience, in which you talk with some higher power, instead of with yourself. Spirituality – like social activism for equity, diversity and inclusion – is a way of staying busy with something which is supposedly bigger, greater or better than yourself.

 

Whatever zealous cause we give our whole life to, is an excuse of not having to deal with our own pitiful, troubled, fragmented, conflicted self. Currently this punitive, forceful, verbally forgetting and forsaking of ourselves, is taking the form of men believing to be women and women believing to be men. Those who know and can have EL, however, don’t care about any of these social movements, which nonetheless are real forms of mass psychosis. This changing-of-the-narrative stuff has been going on for a long time, but it is always again a group-thing, which absolutely vanquishes the individual. Our DL could never produce anything that would make us happy and healthy, to the contrary, it has only made us crazier and crazier and more carried away.

 

Anyone who is constantly in the news for what they have said or done, is, personally, a big contradiction, a failure and a total chaos. It is absolutely pathetic, that you listen to them, but not to yourself and give power to them, but not to yourself. Although they may demand everyone’s attention, they aren’t in charge of their own lives, like I am. In DL, we are all, unconsciously, attention-grabbers and we get stuck with or trapped by a narrative, which isn’t our own. Those who presumably create a narrative for others to live their lives by, always do this at the expense of themselves. They rather sacrifice themselves on the altar of some stupid cause, than explore their own language, which would make them stop DL, engage in EL and realize their Language Enlightenment (LE).                   

 

Rules,

 

While I am not apologizing for anyone, who breaks the rules or speaking on behalf of those, who want us to stick to the rules, I understand and appreciate the motivations of both sides very well. Since I am the discoverer and explorer of the great difference between Disembodied Language (DL) and Embodied Language (EL), I know that DL, our habitual, dull and superficial way of dealing with language, is in favor of rules, which are made by and for others, while EL, our delightful, happy, intelligent way of dealing with language – which only becomes apparent after our own DL has been stopped by listening to ourselves while we speak – is, of course, about ‘rules’, which are not made by and for ourselves, but which we become aware of, because we behave naturally.

 

Freedom of speech, as understood by our ongoing EL and inspired by our Language Enlightenment (LE), is without any rules, but the so-called freedom of speech, which, unbeknownst to anyone except me, came about, because we were, throughout human history, unsuccessful in identifying and, therefore, stopping our own DL, will always be limited by and, consequently, obsessing about and preoccupied with the rules. As stated, in DL, everyone adheres to rules, which were made by others, although we may still like to believe, we are living by our own rules.

 

In essence, there are no rules in EL, as EL can only be had without following any predetermined script. However, the magnificent experience of the natural flow of our language, can only come about after our DL has been stopped. Moreover, only when talking with ourselves is considered to be more important than talking with others, will we be able to stop our DL. Also, our EL is first and foremost an experience, which will only be understood, after we give it our own meaning. Thus, our understanding of EL follows from our experience of it. All of this is self-evident.

 

If a plant doesn’t get any water, it dies. This is not a rule, but a fact of plant-life. Simply stated, with DL, we can never quench our thirst for truth and we live meaningless lives. All we do with DL is fabricate lies about ourselves and each other. Only once we begin to have ongoing EL, do we become aware of and can we laugh about, the blatant nonsense, involved in DL, which happens everywhere, twenty-four-seven.

 

The proper, intelligent, sensitive and creative way of using our language, is not determined by rules, but by our verbal acknowledgment of what is natural. In DL, we are – whether we know it or not, accept it or not or are aware of it or not – unnatural. According to William Shakespeare, all the world’s a stage and all the men and women are merely players, that is, we are, presumably, always only acting as if we are speaking or acting as if we are listening. However, even this celebrated literary hero, apparently only knew DL, since we are not acting, when we engage in EL. Moreover, in EL we ourselves create – with our language – and live in our reality. Furthermore, the world or the so-called objective or external environment, is nothing else but our experience and couldn’t exist without it. Even what we describe as our own so-called subjective or private experience, is what it is, due to our history of conditioning, due to the way we were once told how to deal with our language. Only when we begin to allow ourselves to speak with the sound of our own wellbeing, do we finally, verbally, catch up with ourselves and become conscious of the correct way of using our language.

 

How can I write every day so clearly and so joyfully about this? I am not making this up. I live without the rules – which you so forcefully, unconsciously impose on yourself and others, due to your almost permanent involvement in DL – because I can be and stay with myself. You only have a tiny bit of EL, because your natural behavior, just like breathing, is still there. Although this will always be the case, you   experience conflict between your natural and your unnatural behaviors, as long as you haven’t verbally addressed, experienced, approved, permitted and followed through on the instructions of your natural inclinations. In other words, you have never really spoken with and listened to yourself. Certainly, I would never call EL the golden rule, as the principle of treating others as you want to be treated by them, has endlessly distracted you from how you treat yourself. Yes, all behavior is lawful and the negative consequences of your DL are inevitable. Lastly, also the ancient Greeks, didn’t know about the difference between DL and EL and, therefore, discussed the golden mean, as the desirable middle between two extremes. There is no middle between DL and EL, it is either one or the other. The latter is about being an individual and celebrating your LE.