These are three beautiful texts (in Dutch and in English) about the Embodied Language (EL) of my dear Dutch friend AnnaMieke.  Blog: Bevrijdende Taal. (annaklomp75.blogspot.com) and You Tube channel: Luisterend Spreken. Thank you AnnaMieke!

Dit zijn drie prachtige teksten (in het Nederlands en in het Engels) over de Belichaamde Taal (BT) van mijn dierbare Nederlandse vriendin AnnaMieke. Blog: Bevrijdende Taal. (annaklomp75.blogspot.com) en You Tube kanaal: Luisterend Spreken. Dank je wel AnnaMieke!

Voet Stuk.

Ik hoef niet meer thuis te komen in wat ik zeg.Ik hoef niet meer te weten hoe ik het zeg,ik ben gefocust op mijn spreken, in wat er dan gebeurd, dat ik niet meer hoef tevluchten als er iets gebeurd,maar te blijven zitten in het moment, waarin ik mijn stilte weet te ontvangen,waar ik gewoon mijzelf ook ben,waar geen tweede kans ook ligt,waar de veters in mijn schoenen netjes zijn gestrikt,en mijn jas over mijn arm kan hangen ,mijn stilte nog meer voel in wat het brengt .Mijn eigen spreken op een voetstuk zet en er in feite zo af kan vallen,omdat het mij nog weinig zegt, van een angst die zonder dat ik daar erg in had, kan overheersen ,en mij laat voelen in mijn lijf,en geneigd ben om dat te negeren.Maar zodra ik kan spreken met mijzelf, in het ontvangen mij nu duidelijk wordt, dat de angst die ik voelde zich in mijn lichaam had vastgezet, mij een bonkend hoofd had gegeven,een steen op mijn maag,maar door er over te spreken in het luisteren naar mijzelf, kan ik ervaren dat het weg kan drijven uit mijn lijf . Geen angst meer hoeft te voelen in de stilte die ik heb,die mij wijselijk kan laten ervaren dat de angst om gelukkig te durven zijn zo in waarde is gestegen, omdat ik de aandacht naar mijzelf heb gebracht.Iets op een voetstuk zetten heeft zich laten zien, in al mijn delen op papier,maar kom erachter dat in het plezier van ondervinden, mij iets terug kan geven aan mijzelf.En in het plaatsen van een voetstuk zich kan wreken in mijn eigen geluk, zich buiten alle paden heeft gericht om niets meer op een voetstuk te willen zetten in het ervaren van mijn eigen geluk.

Pedestal.
I no longer have to be at home in what I say. I no longer have to know how I say it, I am focused on my speaking, on what happens then, that I no longer have to flee when something happens, but to stay sitting in the moment, where I know how to receive my silence, where I am just myself, where there is no second chance, where the laces in my shoes are neatly tied, and my coat can hang over my arm, my silence even more feel what it brings. Putting my own speech on a pedestal and in fact it can easily fall off, because it means little to me, of a fear that can dominate without my realizing it, and makes me feel it in my body, and am inclined to ignore that. But as soon as I can speak to myself, in receiving it now becomes clear to me that the fear I felt had settled in my body, had given me a pounding head, a stone on my stomach, but by talking about it and listening to myself, I can experience that it can float away from my body. No longer having to feel fear in the silence that I have, which can wisely let me experience that the fear of daring to be happy has increased so much in value, because I have brought attention to myself. Putting something on a pedestal has allowed itself to be see, in all my parts on paper, but find out that in the pleasure of experiencing, I can give something back to myself. And in placing a pedestal I can take revenge in my own happiness, has turned beyond all paths for nothing to want to put myself more on a pedestal in experiencing my own happiness.

Het verschil.

De avond valt zoals de regen weer is gekomen,en ik mijn deur dan sluit, om mij te verheugen in mijn schrijven.Ik sta wat stil in een overweging, ook bemerk dat deze maand mijn schrijven door weinig wordt gelezen, behalve  door mijzelf.Daar waar ik naar heb gestreeft,in wat mij is overkomen, misschien niets is geweest voor de ander,maar dat ik daar geen rekening mee kan houden. Waar mijn taal mij wenst om aan mijzelf uit te leggen, dat druppelsgewijs in het erkennen, dat mijn taal mij het meeste geeft ,in het ontvangen van het moment,vanuit mijn dagelijks ervaren , waarschijnlijk het verschil kan maken,waarin het alleen voor mij dan geld.De rode draden van mijn tijd,waarin de zuinigheid in eigen vlijt is neergezet waarin mijn dag altijd weer anders lijkt en ik mij aanpas in zo'n hoedanigheid, dat het verschil niet meer is te merken.Het verschil in wat ik kan ervaren,in wat ik aan mijzelf laat zien,vraagt niets om iets te dragen wat niet past in mijn eigen taal.Maar te doorgronden hoe het voelt om door mijn haar te strijken,mijn blik te vangen in wat ik zeg, in wat ik laat merken aan mijzelf, dat het goed is te voelen in het verschil van iedere dag,mijn verder weet te trekken over de heuvels die ik zag,over de beren op de weg,over mijn eigen lach,over de moeite die ik neem iedere dag,vergezeld door eigen ontvouwen en als een blij kind mijn dag altijd begint  met mijn schrijven.Met de dingen die ik ondervindt om bij te blijven in wat ik ervaar,in mijn dagelijkse bezigheden die het verschil ook maken, in wat ik zeg en laat zien, dat ik het verschil niet hoeft te maken in wat het diend,maar kan betreden mijn eigen domein,daar waar ik mijzelf kan wezen en naar mijzelf ook schrijf en altijd kan laten weten, dat er verschil moet zijn, om te ervaren dat mijn bijzonderheid in delen, daar het verschil kan maken in wie ik ben.

The difference.
The evening falls like the rain has come again, and I close my door to enjoy my writing. I pause for a moment in reflection, and also notice that this month my writing is not read by many, except myself. There what I have strived for, in what happened to me, may have been nothing for the other person, but I cannot take that into account. Where my language wants me to explain to myself, that drop by drop in recognizing that my language gives me the most, in receiving the moment, from my daily experience, can probably make the difference, where it is only for me money. The common threads of my time, in which frugality has been established in my own diligence, in which my day always seems different and I adapt in such a capacity that the difference is no longer noticeable. The difference in what I can experience , in what I show myself, it does not require anything to wear something that does not fit my own language. But to understand what it feels like to stroke my hair, to catch my eye in what I say, in what I show to myself, that it is good to feel the difference of every day, my ability to move on over the hills I saw, about the bears on the road, about my own laughter, about the effort I take every day, accompanied through my own unfolding and like a happy child, my day always starts with my writing. With the things I experience to keep up with what I experience, in my daily activities that also make a difference, in what I say and show, that I do not have to make a difference in what it serves, but can enter my own domain, where I can be myself and also write to myself and can always let people know that there must be a difference, in order to experience that my specialness is in parts , because it can make a difference in who I am.

Overgave.

Een doosje in een doosje , wat ik ervaar als ik terug kijk hoe mijn eigen taal erom vraagt om in de overgaven die ik voel, meer kan beklijven om te blijven doen, in mijn schrijven en spreken, in de handeling die ik zet en mijn lichaam zich over kan geven aan de belichaamde taal.In een fractie van erkennen voel ik meteen, dat mijn besluit in het delen in mijn spreken verscheen en  als een bloem open ben gegaan en als een vlinder alles aan kan tikken, mijn eigen nectar op kan likken, in het verstaan van elk moment,van elk ervaren die mij heeft gebracht naar de vrede,naar een liefdevol gesprek,naar de overgave waarin ik merk, hoe zeldzaam mijn beleven wordt,hoe onmiskenbaar het landen in eigen overgave blijkt te zijn,hoe mijn hart is open geslagen,mijn deur nu werkelijk heb open gezet om te blijven vertellen dat de oorzaak en gevolg,nu echt is te merken en niets te verliezen heb,dan mijn oude gewoontes in wat ik tref. Hoeveel  de rangen en standen mij weinig zegt dan alleen te evaren dat wanneer ik spreek, mijn klank kan horen,mij deze belichaming geeft, ook voel dat het deel wat verloren lijkt te gaan geen omzet kan hebben in mijn belichaamde taal.Het is de overgave die mij helpt om te ervaren dat het zitten in mijn belichaamde taal zo iets nieuws in het bekende en mijn overtocht aan het maken ben, in het kruislings verdelen in de weelde die het zet, in het overkomen zoals mijn eigen taal kan zijn.Het dwarrelen door de velden, het lopen op mijn pad, waarin ik altijd heb geweten hoe het spreken met mijzelf naar mijn eigen schoonheid heeft gebracht.Waar de vlinders kunnen veranderen in de stijl die ik ken,in het mega groot ontvouwen zoals de vlinders kunnen doen. iIn de kleuren die zij krijgen als zij de nectar op kunnen zuigen van iedere bloem.Zo er vaar ik mijn taal met al haar elementen,met al wat zij brengt,niet stoffig hoeft te wezen ,maar helder in een gesprek,overwegend overgoten,uit verbazing is gezet van het moment van spreken en ik er niet meer op let hoe mijn welzijn in het spreken is neergezet. In het ervaren wat het laat zien dat eigen taal in alles kan worden gesproken zoals het komt en dan mijn overgave kan voelen in de stilte er is, om mij te begroeten om te staan naast mijn zij,naast mijn vlinderen over alle bloemen en de nectar verspreid, om later te kunnen kiemen en weer opnieuw kan worden gezien in de schoonheid van mijn beleven als ik in mijn overgave zit.

Surrender.
A box within a box, what I experience when I look back at how my own language asks for more to be retained in the surrenders I feel, to continue doing, in my writing and speaking, in the action I take and my body can surrender to the embodied language. In a fraction of recognition I immediately feel that my decision to share appeared in my speaking and that I have opened like a flower and can touch everything like a butterfly, can lick my own nectar , in understanding every moment, of every experience that has brought me to peace, to a loving conversation, to the surrender in which I notice how rare my experience becomes, how unmistakable landing in my own surrender appears to be, how my My heart has been opened, I have now really opened my door to continue to tell that the cause and effect is now really noticeable and I have nothing to lose other than my old habits in what I encounter. How much the ranks and positions mean little to me other than just experiencing that when I speak, being able to hear my sound, giving me this embodiment, also feeling that the part that seems to be lost cannot be converted into my embodied language. It is the surrender who helps me to experience that sitting in my embodied language is something new in the known and I am making my crossing, in cross-dividing in the opulence it sets, in appearing as my own language can be. The whirling through the fields, walking on my path, where I have always known how speaking to myself has brought to my own beauty. Where the butterflies can change into the style I know, in the mega-large unfolding as the butterflies can do. iIn the colors they get when they can suck the nectar from every flower. This is how I experience my language with all its elements, with all that it brings, does not have to be dusty, but clear in a conversation, predominantly saturated, surprise sets in from the moment I speak and I no longer pay attention to how my well-being is portrayed in speaking. In experiencing what it shows that one's own language can be spoken in everything as it comes and then I can feel my surrender in the silence there, to greet me to stand next to my side, next to my butterflies over all the flowers and the nectar spread, so that it can later germinate and be seen again in the beauty of my experience when I am in my surrender.