Behoefte,

 

We praten eigenlijk nooit echt over onze behoefte aan humor. Ja, onze behoefte aan humor wordt altijd op de een of andere manier verdoezeld. Je moet dichter bij jezelf komen.

 

Schijnbaar is het niet grappig genoeg, om er op in te gaan, maar juist omdat we niet over onze behoefte aan humor willen praten, lachen we dus maar zo weinig als we doen.

 

Ogenschijnlijk is het een saai onderwerp, om over te praten, dat we gewoon wat plezier willen hebben, maar we zullen toch ergens moeten beginnen. Wat betreft lachen, is er weinig behoefte aan discussie. Je hoeft geen grappen te vertellen.

 

Natuurlijk is ons overduidelijke gebrek aan humor op zich een heel goed begin, maar iedereen is er bang voor. De vraag rijst: hoe beginnen we überhaupt de mogelijkheid te overwegen, dat we zouden kunnen lachen, terwijl we ons zo dood voelen als een deurknop?

 

Volgens mij is het slechts een kwestie is van eraan worden herinnerd. Dit wrijft echter onze neus in het trieste feit, dat we echt niet weten, hoe we moeten lachen en hoe plezier te hebben. Je hebt ongemerkt behoefte aan oefening, de gunst, dat het lachen mag.

 

Zolang als je je kunt herinneren, heb je niet meer met je hele hart gelachen, dus daaraan herinnerd worden is geen pretje. Dergelijke klachten helpen  natuurlijk ook niet, want hoe kom je uit je eindeloze lachpauze, als je er nooit eens over praat? Geen pop corn, geen cola, geen drugs, geen alcohol, maar jou eigen leuke woorden, die jij zo graag zou willen horen, omdat ze je aan het lachen maken.

 

Je wilt altijd meteen plezier hebben, zonder eerst te praten met je zelf, over je overduidelijke weerstand ertegen. Daarom is het lachen nooit gelukt en dat is ook de reden, dat je je lachen zo lang was vergeten.

 

Het is pijnlijk, maar voor de hand liggend, dat je eerst over het lachen moet praten, maar op een grappige manier, niet op een serieuze manier. Je wilt je lachen niet serieus nemen, maar dat is nou juist, waar ik het over heb. Je hebt je behoefte aan lachen nooit echt serieus genoeg genomen, zodat je vaker kon lachen. Je zou je lachen moeten meten.  

 

Ja, welbeschouwd, moet je serieuzer worden, niet minder serieus, over het lachen en over alles wat daartoe zou kunnen leiden, wat dat zou doen losbarsten, ondersteunen en versterken. Het enige wat jij hoeft te doen, is jou taal te laten gebeuren.

 

Alles is goed, je kunt eigenlijk overal om lachen. Er is natuurlijk altijd wel iets, waar vooral jij zo om moet lachen. Jij ligt daarover helemaal in een deuk en je weet zeker, dat jij het grappig vind. Wat ik of een ander zegt, is nooit zo leuk, als wat jij zelf zegt.

 

Daarom is al die grappen-makerij van een ander altijd maar zo-zo. Jij hebt ook wel degelijk jou eigen mening over het lachen en in deze tijden van nood, moet jij het voortouw nemen, doorgaan met het doordrijven van jou mening en dan lachend slagen.

 

Je voelt je terecht beledigd, door wat ik of anderen altijd grappig vinden. Je bent zo stink-jaloers op het lach-success en de vreugde van anderen, omdat je nooit de moeite neemt, om aandacht te schenken aan je eigen gevoel voor humor. Er valt geen tijd te verliezen, om hier zogenaamd over na te denken, want het komt erop aan, dat jij het zelf zegt of schrijft, zodat jij het als eerste kunt horen en lezen.

 

Laten we eerlijk zijn: humor van anderen, heeft je er altijd van weerhouden, om je eigen humor te vinden en om uit te drukken, wat voor jou grappig is. Wat voor jou ooit grappig was, is nog steeds grappig. Je lacht met jezelf, om je eigen eeuwig-durende grap.

 

Jou humor is in je verkeerde keelgat geschoten en was volgens jou nooit goed genoeg. Je had het al afgewezen voordat je het jezelf liet weten. Laat je niet meer afleiden, door de humor van anderen.

 

Hier is de reden, waarom jij jezelf als niet grappig beschouwde: omdat je andere mensen grappig liet zijn ten koste van jezelf. Ja, het is nog nooit bij je opgekomen, dat jij, terwijl je om anderen lachte, de plank van je eigen humor bleef misslaan.   

 

Je merkte het niet eens, omdat jou eigen humor nooit jou aandacht trok. Hoe kun je er nou aandacht aan besteden, als je geen energie in je eigen lachen steekt? Je bent altijd zo druk bezig, met andere dingen, maar niet met je eigen humor? Je moet echt  aan jezelf gaan bewijzen, dat jij grappig kunt zijn, door jezelf daadwerkelijk aan het lachen te maken.

 

Natuurlijk zul je moeten gaan uitpluizen, hoe jou humor werkt, zodat je je eigen humor kunt gaan beheersen. Het lijkt eerst totaal onmogelijk, om dat magische gevoel voor humor te kunnen bezitten.

 

Iedereen heeft het er altijd over of iemand de grap snapt of begrijpt of niet, maar daar gaat het niet om. Het gaat om toestaan, ontvangen, openen, verfijnen,  door zomaar wat woorden te smijten en te bleren en om dan te zien en horen, wat er blijft hangen.

 

Vermoei jezelf niet meer, met het uitbreken, optillen en weggooien van die oude smerige gootsteen of met het weggooien van het kind met het badwater.

 

Ik zeg maar wat, want ik probeer mezelf in jouw schoenen te verplaatsen en je te helpen, bij het oplossen van je lach-inertie. Zijn deze schoenen, die jij draagt, ​eigenlijk wel van jou of loop jij in de schoenen van iemand anders? Is dat de reden dat je altijd naast je schoenen loopt? Zeg nou zelf eens?

 

Wie bepaalt er voor jou wat grappig is? Misschien had het geen enkele zin, om weer te wachten, tot de andere schoen of het kwartje viel? Waarom probeer je humor van anderen bij te houden en niet die van jezelf? Het is niet nodig, om je te haasten. Ga maar langzaam in op je behoefte aan beginner’s humor.

 

Ja, je humor komt heus wel vanzelf als je verdomme maar eens kalmeert. Rustig nou maar en zeg eens wat je kunt zeggen en begin grappiger te worden, door op te warmen. Je moet het zeggen, om het te kunnen voelen. Er zit niets anders op, dan meer informatie verzamelen over je favoriete onderwerp.

 

Voorbereiding op humor is net zo belangrijk als de eigenlijke grap, want zonder dat voorspel, kan er geen grappig orgasme zijn. Begin nou eens gewoon bij het begin en ga dan dieper in op wat je nog niet hebt gezegd, in plaats van weer te zeggen, wat je altijd zegt. Je moet opdagen voor je eigen optreden en ja, je moet hier zijn, in je eigen grappige sfeer.

 

Wat jij altijd zegt is saai en saai is niet grappig, maar dat zeggen, is toch wel een beetje grappig, want het is waar. Je zult grappig zijn, als je zegt wat waar is. Het herhalen van leugens is beslist geen lachertje.

 

Je hoeft je niet aan de regels te houden en je hoeft dus niet tegen jezelf te liegen. Je hebt geen speciale kwaliteiten nodig, maar je moet jezelf eindelijk eens gaan vertellen wat grappig is voor jou. Vlucht maar weg van iedereen, die jou plezier niet leuk vindt.

 

Need,

 

We never really talk about our need for humor. Yes, our need for humor is always somehow glossed over. You need to come closer to yourself. 

 

Presumably, it isn’t funny enough to address it, yet, it is precisely, because we don’t want talk about our need for humor, that we laugh as little as we do.

 

Supposedly, it is a lame subject to talk about, that we just want to have some fun, but we’ve got to start somewhere. Regarding laughter, there is a little need for discussion. You don’t need to tell any jokes.

 

Of course, our lack of humor is a great place to start, but everyone dreads it. The question arises: how do we even begin to consider the possibility, that we could be laughing? We feel as dead as a doornail.

 

I guess, it is merely a matter of being reminded of it. This kind of rubs our nose into the sad fact, that we don’t know how to laugh and have a good time. You have a need for practice and a need for a favor.

 

You haven’t laughed whole-heartedly for as long as you can remember, so being reminded of that, isn’t doing you any good. Such complaints aren’t helping either, because how are you going to get out of your laughter-hiatus, if you didn’t talk about it?

 

You want fun immediately, without first talking about your own obvious resistance to it, but that didn’t succeed and that is actually the reason, that you had forgotten about your laughter for so long.

 

It is painfully clear, you must talk about laughter first, but in a funny way, not in a serious way. You don’t want to get serious about laughter, but that is the point I’m making. You never took your need for laughter serious enough, to have more of it.

 

Yes, if anything, you need to get more serious, not less serious about laughter and about everything that might invite it, jump-start it, support it and enhance it. All I need you to do, is to let it happen.

 

Anything will do, so you basically can laugh about everything. Of course, there has to be something that you want to laugh about. Surely, you don’t find funny, what I find funny. I need you to have your own opinion about your laughter. In time of need, you must take the lead, proceed and then succeed.

 

You are even offended by what I find funny and you are so jealous with the laughter and the joy of others, because you have never even bothered to pay attention to your own sense of humor. And, you don’t need to think about it, but you need to just say it or write it, so you can hear it and read it.  

 

Let’s face it, the humor of others has always discouraged you from finding your own humor and from expressing what is funny to you. Your humor was never good enough and you already dismissed it, before you let yourself know. You don’t need to be distracted by the humor of others anymore.

 

This is why you considered yourself to be not funny and this is why you let other people be funny at your expense. Yes, it has never even occurred to you, that while you were laughing at others, you were always missing out on your own humor.

 

You didn’t even notice, as your humor never got your attention. How can you give it attention, if you don’t direct any energy to your own laughter? You are always so busy with other things, but not with your own humor? You need to proof to yourself that you can be funny, by making yourself laugh.

 

Of course, you need to figure out, how to catch a hold of your own humor. It seems impossible, to possess that so-called magic sense of humor, because although you are always talking about whether someone is catching the joke or not, this is not about catching, but about allowing, receiving, opening, exploring and throwing, as much as you can and seeing and hearing whatever sticks.  

 

Perhaps, it is the good old kitchen sink, that needs to be thrown, instead of again the child with the bath water? I’m just saying, I’m trying to put myself in your shoes and help you problem-solve. By the way, these shoes, you are wearing, are they actually yours or are you walking in someone else’s shoes?

 

Who is to decide for you what is funny? Perhaps, it didn’t make any sense, to wait for the other shoe to drop? Why are you trying to keep up with humor of others, but not with your own? There is no need to rush. Go slowly into your need for beginner's humor.

 

Yes, your humor will come, when you calm the fuck down. Just chill and say what you can say and begin to become funnier and funnier, by warming up, so to speak. You need to say it, to feel it. You need to gather more information about your favorite topic.

 

Preparation for humor is just as important, as the actual joke, because there can’t be any joke without it. Start with the beginning and go into what you haven’t said, instead of saying what you always say. You need to show up for your own performance and yes, you need to be here, in this funny atmosphere.

 

What you always say is boring and boring isn’t funny, but saying that, is a little bit funny, as it is true. You will be funny, when you say what is true. Repeating lies is not a laughing matter. You don’t need to abide by the rules. You have no need to lie to yourself. You don’t need special qualities, but you urgently need to tell yourself what is funny. You need to run from anyone, who doesn’t like your fun.  

 

 

Vooroordeel,

 

Alle vooroordelen ten aanzien anderen, de neiging om de eigen groep te bevoordelen boven andere groepen, worden in stand gehouden door wat ik Ontlichaamde Taal (OT) noem. Daarom is het niet onze vooringenomenheid naar de eigen groep – die uiteraard een product is van onze gebruikelijke manier van praten – die onze perceptie en ons gedrag ten opzichte van anderen beïnvloedt, zodat we een voorkeursbehandeling geven aan de leden van onze eigen groep, terwijl andere groepen worden uitgesloten, maar het is onze OT oftewel de taal van de groep of de taal van de ander, die discrimineerd. In onze Belichaamde Taal (BT) spreken we daarentegen met de taal van onze  individualiteit. Historisch gezien is onze BT aangetast of grotendeels onmogelijk gemaakt door onze conditioneringsgeschiedenis met OT. Als we uit onze zogenaamde genetisch overgeërfde vooroordelen ten aanzien van andere groepen willen stappen, dan moeten we een einde maken aan onze eigen OT, zodat we BT kunnen hebben.

 

Er bestaat absoluut niet zoiets als cognitieve vooringenomenheid, omdat taal geen verborgen, maar een openlijk fenomeen is. De enige manier waarop iemand naar een dergelijk gefantaseerd en daarom dus problematisch concept kan verwijzen of er kennis van kan nemen, is door te spreken, te luisteren, te schrijven of te lezen. We moeten het hiermee eens zijn, op dezelfde manier dat we het er nu over eens kunnen zijn dat ziekten niet door boze geesten worden veroorzaakt, maar door bacteriën, maar onze onbewuste OT verhindert dit.

 

Als je eenmaal met één leugen begint, kom je onvermijdelijk met meer leugens op de proppen, om de aanvankelijke leugen te ondersteunen. De basis leugen van OT – die, zoals ik al eerder heb geschreven, de sociaal dwingende taal van de groep is – is dat we een interne prive taal zouden hebben, verborgen, innerlijke, stille spraak, gedachten, een geest, herinneringen, associaties, ideeën, een zogenaamd gedrags-controlerend, eeuwig zeurend,  commentariserend, dwalend, bekritiserend op het zelf of op het innerlijk wezen, maar natuurlijk ook vooroordelen over de anderen, etnocentriciteit, racisme, enz., enz. Zonder het ooit te merken, zijn we, sinds we verbaal zijn geworden, doorgegaan met onze zogenaamde eigen versie van OT, die ten alle tijden gebaseerd is op onze overtuiging, dat zowel het vermoedelijk positieve gedrag van de eigen groep, als het negatieve gedrag van de andere groep stabiele kenmerken zouden zijn. Met andere woorden: we hebben onze vooroordelen altijd gerechtvaardigd met onze behoefte om, zogenaamd, de wereld te kunnen begrijpen. Feit is en blijft echter, dat OT ons niet eens toestaat om enig inzicht in onszelf te krijgen, laat staan in een ander, omdat het ons niet toestaat om correct over ons eigen individuele gedrag te praten. In OT komt onze eigen ervaring op de achterbank van ons dwangmatige, plichtmatige groepsgedrag, met andere woorden: in OT zijn we bevooroordeeld ten opzichte van onszelf.

 

Onze BT gaat werkelijk alle leugens ontkrachten, die eindeloos door onze OT zijn beweerd. Dit is inderdaad een heel persoonlijke kwestie, waarin we onze eigen pijn, ellende, mislukking en schaamte zullen gaan erkennen. Iedereen die een houding aanneemt, deugd signaleert en doet alsof, met enige vorm van zogenaamde morele hoogheid, zal worden ontmaskerd, vanwege de manier waarop hij of zij over zichzelf of haarzelf heeft gelogen. Het maakt helemaal niets uit of we het nou voor de zoveelste keer verdoezelen met onpersoonlijke professionaliteit, onze onmenselijke, ethische houding, ons luidruchtige amusement, onze dwingende, onbevooroordeelde wetenschap, onze respectloze, walgelijke, maar  gewelddadige heiliger-dan-jij-religies, onze saaie, smerige, stomme, afstompende, dreinerige humor, onze ineenschrompelende, betekenisloze politiek, onze haarklovende en competitieve psychologie, onze oppervlakkige, ongezonde handel, onze lelijke kunst of onze verrotte cultuur. Als we BT gaan hebben, dan zullen wij dit alles de rug toe keren.

  

Alle chaos en conflict dat overal ter wereld plaats vindt, waar tirannieke regeringen niet langer in staat zijn om de ontevreden, opstandige massa te onder controle te houden – uiteraard met legers en met technologieën – wordt slechts door één ding veroorzaakt: onze OT ligt op zijn sterfbed. Ofwel we gaan echt stoppen met onze OT en erkennen we dat we op een geheel andere manier kunnen en moeten communiceren, ofwel we gaan door met onze eindeloze conflicten, die escaleren en nog slechtere situaties bewerkstelligen, die wij zelf hebben gecreëerd, met hoe wij hebben om zijn blijven gaan met onze taal.

 

Er bestaat echt niet zoiets als cognitieve, innerlijk bias of zogenaamd groepsdenken. Het is altijd het individu, dat het verlangen heeft naar harmonie in welke groep dan ook, en het is ook altijd iemand, die zichzelf als een belangrijker individu beschouwt dan anderen, die aandringt op conformiteit met de groep, wat dan dus altijd weer betekent, dat het is niet toegestaan ​​om je individuele ingevingen te volgen. Hoe komen we achter al deze verzinsels? Er wordt ons iets verteld, we luisteren naar iemand en vervolgens vermijden we straf, door te doen wat ons wordt opgedragen. Wij houden ons aan allerlei  regels, die voorgeschreven zijn, die als de wet worden gehandhaafd door handhavers van de wet. De rechter leest het vonnis voor, wij lezen uit de tien geboden of uit een ander book, we bestuderen de literatuur en we citeren alleen door vakgenoten beoordeelde geschreven woorden. Bovendien kleineren en verwaarlozen we altijd onze gesproken interactie, omdat de gedrukte woorden worden verondersteld belangrijker te zijn. Het gepraat over die verborgen cognitieve informatieverwerking, de onzin die wij het denken noemen, is niets meer dan een goedkope babbel-truc. Telkens wanneer we verbieden wat iemand zegt of schrijft, kan het ons niets schelen wat hij of zij denkt, omdat we alleen zijn of haar openlijke woorden en zinnen willen voorkomen, die kunnen worden gelezen of gehoord.

 

Het is interessant, om op te merken dat er altijd wordt aangenomen, dat er sprake is van zogenaamd groepsdenken, wanneer er sprake is van tijdsdruk en individuen persoonlijke twijfels opzij moeten zetten, zodat een project vooruitgang kan boeken. Waar het om gaat is de druk, spanning en angst, die altijd gepaard gaat met het komen vanuit een individueel perspectief, terwijl voor het grootste deel iedereen het altijd met OT eens is en dus met de meerderheid meehobbeld. Ook al lijken mensen binnen OT er heel verschillende meningen op na te houden, toch gaan ze allemaal steevast met OT door, maar helemaal nooit met BT. Met andere woorden, wat groepsdenken wordt genoemd, is eigenlijk OT. De kuddementaliteit is het onvermijdelijke gevolg van de volledig genegeerde realiteit, dat we niet eens de tijd meer nemen om eens echt te praten.

 

Zoals we al zo vaak hebben gehoord en gelezen, lijkt het zogenaamde groepsdenken ook vaak voor te komen, wanneer een vermoedelijk belangrijk en machtig individu – een zogenaamde leider – het besluitvormingsproces domineert, waardoor anderen ertoe worden aangezet om hem of haar te volgen. Hier hebben we het ook over het beruchte bandwagon-effect. Dit belachelijke concept wil ons doen geloven dat onze hersenen de neiging zouden hebben, om te concluderen dat iets wenselijk en dus waar moet zijn, omdat andere mensen ernaar verlangen. Hoe zouden we er anders naar kunnen gaan verlangen, indien iemand het niet eerst zei en dat anderen het hoorden of dat iemand het eerst schreef, zodat anderen het – zoals deze tekts hier – konden lezen? Er bestaat absoluut niet zo'n mysterieus, aangeboren hersenverlangen naar wat anderen verlangen, omdat het allemaal gewoon een kwestie is van hoe we onze taal zijn blijven gebruiken.

 

Als we het hebben over de neiging van individuen om geen twijfels of oordelen te uiten of het niet eens te zijn met de consensus, dan hebben we het, zonder het zelfs maar te beseffen, altijd over het verschil tussen OT en BT. OT is de taal van de groep, maar BT is de taal van het individu. Ik weet het, het is bijna niet te geloven, maar ik vraag je niet om in mij te geloven, ik vraag je alleen om eens eindelijk te overwegen, dat ik gelijk heb. Hoewel miljoenen mensen hebben geleefd en weer zijn gestorven in westerse beschavingen, waar mensen – na heel veel strijd en opoffering – individuele rechten hebben verworven, is er nooit een duidelijk begrip of een definitie geweest van BT, de onmisbare taal van het individu. Als mensen in de westerse samenlevingen zich geen zorgen blijven maken over BT, dan zal OT op de een of andere manier – zoals het nu eigenlijk al volop doet – al onze individuele rechten terzijde gaan schuiven en daarmee gepaard gaand, keren wij weer terug naar de donkere middeleeuwen. Meer dan ooit is er grote behoefte aan moedige vooroordelen, die dus de BT van het individu vertegenwoordigen.

 

Bias,

 

All in-group bias, the tendency to favor one’s own group over other groups, is maintained by what I call Disembodied Language (DL). Therefore, it is not our in-group bias – which, of course, is merely a product of our usual way of talking – which affects our perception and behavior towards others, so that we give preferential treatment to the members of our own group, while excluding other groups, but it is our DL, or the language of the group or the other. In Embodied Language (EL), by contrast, we speak the language of our own individuality. However, historically, our own EL has always been impaired or mostly made impossible by our own conditioning history with DL. If we want to step out of our what is believed to be genetically-inherited in-group bias, we must end our own DL, so that we can have EL.  

 

There is no such a thing as cognitive bias, because language isn’t a covert, but an overt phenomenon. The only way anyone can refer to or know about such an imaginary, therefore, problematic concept, is by speaking, listening, writing or reading. We  should agree with this, in the same way, that we can now agree that diseases aren’t caused by evil spirits, but by bacteria, yet unconscious DL, prevents this.

 

Once you start with one lie, you inevitably are going to come up with more lies, to support the initial lie. The initial lie of DL – which, as I have stated, is the socially coercive language of the group – is that we have internal language, covert, inner, silent speech, thoughts, a mind, memories, associations, ideas, a behavior-controlling, rambling, nagging, criticizing, self or inner being, but also, of course, out-group bias, ethnocentricity, racism, etc., etc. Without ever noticing it, we have, ever since we became verbal, continued with our version of DL, which is based on our belief, that the presumably positive behaviors of the ingroup as well as the negative behaviors of the outgroup, are stable characteristics. In other words, we have always justified our biases, with our need to, supposedly, make sense of the world. The fact is, however, DL doesn’t allow us to make any sense of ourselves, as it doesn’t permit us, to talk correctly about our own individual behavior. In DL, our own experience takes the back-seat to group-behavior, in other words, in DL we are biased against ourselves.   

 

Our EL is going to debunk all the lies, which have endlessly been purported by our DL. This is, indeed, a very personal matter, in which we own up to our own pain, misery, failure and shame. Anyone who is posturing, virtue-signaling and pretending with any kind of so-called moral high ground, is going to be exposed, for the way in which they have lied about themselves. It doesn’t matter, whether we cover it up with impersonal professionality, our inhuman ethical stance, our noisy amusement, our coercive, presumably, non-biased science, our disrespectful, disgusting, violent holier-than-thou religions, our boring, nasty, stupid humor, our cringe-worthy and utterly meaningless politics, our hair-splitting and competitive psychology, our superficial, unhealthy commerce, our ugly art or our rotten culture. When we are going to have EL, we will be against all of it.

 

The chaos and conflict we witness everywhere around the world, where tyrannical governments are no longer able of controlling and oppressing – with armies and technologies – the dissatisfied, revolting masses, is caused by one thing only: DL is on its deathbed. Either we are going to stop our DL and acknowledge, that we can and really need to communicate in an entirely different way or we are going to escalate our conflicts further and end up in worse and worse situations, which we ourselves have created, with how we deal with our language. 

 

There is no such thing as cognitive bias or so-called  groupthink. It is always the individual, who has the desire for harmony in any group and, likewise, it is always someone, who perceives him or herself to be a more important individual than others, who insists on conformity to the group, which means, that one is not allowed to follow one’s individual inclinations. How do we find out about all these fabrications? We are being told, we listen to, and then, we avoid punishment by doing as we are told. We keep to the rules, which are written, as law and enforced by enforcers of the law. The judge reads the verdict, we read from the ten commandments, we study the literature, and we quote only peer-reviewed written words. Moreover, we disparage our spoken interaction, since, presumably, the printed words are more important. This talk about covert cognitive information processing nonsense, we refer to as thinking, is an oral sleight of hand trick. Whenever we cancel what someone says or writes, we couldn’t care less about what he or she thinks, as we are only keen to prevent his or her overt words and sentences, which can be read or heard. 

 

It is interesting to note, so-called groupthink always is believed to occur, when there is a time constraint and individuals put aside personal doubts, so that a project can move forward. What is indicated, is the pressure, tension and fear, that is always involved in coming from an individual perspective, while for the most part, everyone always agrees with DL and thus goes along with the majority. Even if people may seem to have different opinions within DL, they still continue with it, but never with EL. In other words, what is called groupthink is DL. This so-called herd mentality is the inevitable effect of the completely ignored reality, that we don’t take the time to talk.

 

As we have heard already million times, so-called groupthink also often seems to occur, when one, presumably, important and powerful individual, a so-called leader, dominates the decision-making process, thus leading others to follow in his or her footsteps. Here we are talking about the infamous bandwagon-effect. This ridiculous concept would have us believe, that our brains tend to conclude that something must be desirable, because other people desire it. How else would we desire it, if it wasn’t for the fact, that someone was saying it and others were hearing it, when someone was writing it and others were reading it? There is absolutely no such mysterious, innate brain-desire for what others desire, as it is all a matter of how we use language.

 

When we talk about the tendency of individuals, to refrain from expressing doubts and judgements or disagreeing with the consensus, we are, without even realizing it, always talking about the difference between DL and EL. DL is the language of the group, while EL is the language of the individual. I know, it is hard to believe, but I don’t ask you to believe me, I simply ask you to consider, that I am right. While millions of people have lived and died in Western civilizations, where people have acquired – after a lot of struggle and sacrifice – individual rights, there has never been a clear understanding or definition of EL, the much-needed language of the individual. If people in Western societies continue to remain unconcerned about EL, as they currently still clearly are, then, in one way or another, DL – as it is already doing – will overrule all our individual rights and along with it, there will be a return to the dark ages. More than ever, there is a great need for brave bias, which represents our individual EL.            

 

Birthplace,

 

As I write this, I'm waiting for my bowl of tea to cool. Once I have drunk that delicious, caffeine-free warm, licorice tea, I go to bed nice and early. I'm already quite tired, because it was a cold, dark day and I was still recovering from the sudden crying fit I had yesterday.

 

Although I don't use social media myself, Bonnie, my wife, has a tablet with Facebook, which she rarely or never looks at. Every now and then I follow the news of what is happening in our area and sometimes I also read about what is going on in Holland. Yesterday, I came across all kinds of information about my birthplace The Hague, where I grew up in the Vrede-rust district.

 

I suddenly couldn't stop looking at many cute and moving photos of families with children from the sixties and seventies, which people who had also lived there in the past had posted. People usually responded very pleasantly to each other's photos and memories and agreed how nice it was to have grown up there, although the neighborhood had deteriorated enormously.

 

My old neighborhood, also called Den Haag Zuid-West, was actually a very special neighborhood, which was literally built from the ground up shortly after the end of that horrible five-year Second World War. After the liberation from the Nazis, a hopeful time of reconstruction and solidarity began. Since there was a great housing shortage, they managed to meet the need for affordable, single-family rental homes in a short time.

 

Blocks of houses with balconies and fairly large windows, with porches, three or four levels high, alternated with galleries and low rows of houses, with their own small gardens. Everything was set up in such a way that everyone used the communal  backyards and there were many grassy areas with fragrant roses and flowering shrubs. Each neighborhood had its own name and shopping center, where many small entrepreneurs had their business. For example, we had a shoe shop, butcher's shop, grocer, drugstore, bakery, French fries and ice cream shop and flower shop within walking distance and, a little further, a bicycle shop, a toy shop and a hairdresser. This social housing offered plenty of space for numerous communal activities, churches, schools, boy scouts,  playgrounds and sports clubs. I now realize how pleasant and safe it was to grow up there.

 

I read they are doing everything to breathe new life into my old, impoverished neighborhood, but much has already been demolished and replaced with new homes. Apparently, where I used to live and play has become an attraction for the poorer, older and unemployed part of the population, with second and third generations, many who have come to the Netherlands from other countries. At that time there was still a homogeneous population, in which everyone worked and had a family and an average income. There were hardly any cars then and, in my family, we walked everywhere, rode our bikes or took the bus or tram, if necessary. There were still plenty of empty meadows and public gardens, where many children played every day. Yes, that's how I grew up. Suddenly, I was overcome by sadness and nostalgia, for what was actually a very happy childhood, which is now - I am sixty-five - very far behind me.

 

Since my Catholic parents had four, and later a fifth and a sixth, children, they qualified for a four-room ground level housing unit, where the string hung from the letterbox flap in the door and you could always easily enter as a child. When I looked at all those photos, I realized that we actually, broadly speaking, lived in exactly the same comfortable way as a lot of other people did at that time. I am so grateful for that. Despite painful memories, I was extremely lucky to have been able to spend my first years there.

 

My intense sadness was because of a belated Christmas card that I received from my dear old mother, which was written by my helpful sister. She said things weren't going well for her and Dad. She is blind and completely disabled due to osteoporosis, but fortunately she still listens to beautiful music. I know, from previous sporadic messages, that my parents, at least, happily live together in the same nursing home, but they are tired and sad in their final days.

 

I have had little or no contact with them for many years - and have never returned to the Netherlands since my emigration to the United States in 1999 - because I continued with my Embodied Language (EL) and because they or my other family members, apparently had no interest whatsoever. I wanted so badly to share my EL with them, but I couldn't. My two brothers and three sisters have failed me and every time I tried to interact with them again, I felt re-traumatized and judged about all the things, that had happened in the past, but were never really addressed - with EL – and I inadvertently ended up having Disembodied Language (DL) with them.

 

At a certain point, purely out

 of self-preservation, I decided

 to hold off and never be 

heard from again. I had 

never wanted it that way

 and, for a long time, I didn't

 even believe, I would be 

able to do it, but I felt 

compelled to do so. 

Rejecting my own family

 was and still is something

 I have never really been 

able to get over.

 

My great sadness also has to do with admitting to myself, that I have not managed to be on good terms with my family. I chose to have no contact rather than surrender to how they wanted me to be. I wanted and I still want, to continue my way and I don't feel any respect from them - because I always seemed to be the problem - for my way of life.

 

When I received that sad, sweet card from my mother, who says she thinks about me very often, I also felt something like a reproach: where are you, you abandoned us. I know, that I let them down and I cried too, to be able to forgive myself, because I just want what I want and that is absolutely okay.

 

In the past, when - before I, because of my complicated, on the one hand, happy, but on the other hand, painful family past - I fell into my old shame, resentment and sadness for the umpteenth time, it was always as if the whole world had collapsed before me and I had to start all over again, rebuilding myself. Fortunately, this time things are very different.

 

Although I definitely had a big emotional outburst, I didn't feel like everything had fallen apart again. On the contrary, I actually cried, because I knew very well what I did and why I did it – that we decided not to create a family and have children – and that I will continue with what I do, because I want to . It probably also has something to do with my own old age, that I finally could let go of the great sense of guilt, that I had failed, as the eldest son, as a brother, as an uncle, but also as a person, who actually always had wanted to talk to everyone about everything, but who knows and accepts that things will never be different, in his family.

 

Of course, I still had hoped for a long time, that something would happen, but I did myself a disservice by continuing to hope for this. It also took many years, before I could really believe, that I really had discovered my EL and that everyone – not only my family – continues to unconsciously suffer with DL. My motivation also comes from a sense of responsibility, that I, as the eldest son have   caused everyone so much trouble with my inappropriate and wayward behavior. I now finally forgive myself, that I am just who I am and that I am within my rights, to continue with my own way of life, even if they don't want that. I feel freed from a burden, that I apparently still carried with me.

 

In my hometown, there was a place, where I liked to go. There were quite a few low trees there, which I could easily climb and from which I could see all the houses. As a child, I had to come home to eat as soon as the streetlights came on. It was actually already time to go home, but I was sitting there, so comfortably, on that branch. Suddenly, I heard a blackbird singing and I started to cry, because it sounded so beautiful, and I seemed to experience eternity. I stretched out on that branch, and I lay there so still and it was like I was in a wonderful bed. It was a first realization of my Enlightenment, which I now call my Language Enlightenment (LE) and describe here, on this blog, with my BT.