Persoonlijk,

 

Laten wij eens eindelijk persoonlijk worden. In tegenstelling tot wat iedereen hierover gelooft en zegt, zijn wij, in onze alledaagse gesprekken, volslagen onpersoonlijk, omdat wij er nou eenmaal allemaal aan gewend zijn, om vanuit Ontlichaamde Taal (OT) te praten. Men zegt wel, praatjes vullen geen gaatjes, maar het is en  blijft een faliekante leugen, dat praten alleen niets uit zou richten. Er is wel degelijk een – nadelig – gevolg van de gebruikelijke, negatieve, onbewuste wijze, waarop wij telkens spreken en het is hoog tijd, dat wij daar eens persoonlijk verantwoordelijkheid voor durven gaan nemen.

 

Ook al wil niemand dit toegeven, het feit is, dat wij gedurende onze gewone – maar vereiste – manier van spreken, niet naar onszelf luisteren en blijven doen alsof anderen naar ons zouden moeten luisteren of pretenderen, dat wij naar hen aan het luisteren zouden zijn. In OT, doen we, ongemerkt, alsof we naar anderen luisteren, of we gaan ervan uit, dat anderen dus naar ons zouden moeten luisteren. Dit blijft vooralsnog een ongeaddresseerd fenomeen van enorme properties, omdat wij ons, dag in, dag uit, met OT inlaten, en daardoor absoluut niet in staat zijn, om onderscheid te maken tussen OT en Belichaamde Taal (BT).

 

Vanuit de conditionering is niemand in staat om BT te hebben. We zitten dus allemaal in hetzelfde schuitje en het is eigenlijk niet iets persoonlijks, dat wij OT hebben. Enkel iemand met BT is werkelijk persoonlijk. Met OT kunnen wij slechts alleen maar doen alsof iets persoonlijk voor ons is. Wanneer wij – met OT – over onze grieven of onze passies spreken, zijn wij altijd ongemerkt aan het faken. Als spreker eisen wij, in OT, de aandacht van de luisteraar. In OT, vergen sprekers de aandacht, maar in BT, geven sprekers de aandacht aan de luisteraar.

 

Ook al is iedereen, vanuit de onpersoonlijke conditionerings geschiedenis, met OT bezig, toch zijn wij, in Westerse, individualistische, democratische maatschappijen, het schijnbaar nog steeds met elkaar eens, dat wij, vanwege de vrijheid van meningsuiting – die overigens in de Verenigde Staten ligt vastgelegd in het eerste amendement van de grondwet – zouden mogen spreken over wat dan ook, zelfs al is dit nog zo confronterend of oncomfortabel, omdat wij het niet met elkaar eens zijn. Desalniettemin, wordt het gigantisch belangrijke verschil tussen OT en DT door iedereen angstvallig uit de weg gegaan.

 

Ik woon al vele jaren in de Verenigde Staten en wil iets zeggen over linkse en rechtse politiek. Uitsluitend linkse, ‘liberale’ activisten, willen conversatie het liefst uit de weg gaan of zelfs onmogelijk maken. Vanwege het gebrek aan communicatie en de medeplichtigheid van school-besturen, leraren, artsen, psychologen, therapeuten, politici en media, laten duizenden kinderen hun sexualiteit veranderen, en doet men alsof dit okay is, terwijl niets erop wijst, dat het leven erop vooruit gaat, voor hen, die vanwege verwarring, een andere sekse hebben genomen. Het is heel persoonlijk, dat kinderen zijn geindoctrineerd, en dat er, in de laatste jaren, ineens overal trans-klinieken verschijnen. Dat een vrouwelijke rechter, van het hoogste gerechtshof, niet in staat is, om te zeggen wat een vrouw is, is waanzin, die het voorspelbare, onvermijdelijke gevolg is van hoe mensen – met bijgelovige OT – met elkaar praten.

 

De Amerikaanse filosofie, leven, vrijheid en geluk nastreven (life, liberty and the pursuit of happiness) is volgens mij niet van Engelse, maar van Nederlandse kolonisten afkomstig. Een onpersoonlijk gegeven is, dat verreweg de meeste Amerikanen – indien zij er uberhaupt iets over hebben geleerd – niet beter weten, dat hun geschiedenis begint bij de Pilgrim Fathers, maar er geen flauw benul van hebben, dat er in de zeventiende eeuw een Nederlandse kolonie bestond, die Nieuw Nederland of Nieuw Amsterdam heette, wat later, door Engelse kolonisten, tot New York werd omgedoopt. Het woord Yan-kee – wat inwoner van New England betekende, en later, Amerikaan – is een verbastering van Jan-Kees en dollar, komt van de Nederlandse daalder, wat zonder meer een verwijzing is naar de tolerante Nederlandse handels-geest, die zo’n belangrijk onderdeel is geworden van de Amerikaanse volksaard.

 

De Nederlandse – liberale – invloed is van een totaal andere aard, dan de puriteinse invloed van de Engelse kolonisten, die, om vervolging te ontkomen, eerst naar Nederland vluchtten, om vervolgens in Amerika hun fundamentalische Christelijke staat te stichten. Die Engelsen, die  eerst naar Nederland waren gekomen, wilden echter gauw weer weg, want ze hadden moeite met de Nederlandse mentaliteit, die volgens hen te losbandig was. Uiteraard was het ook hun avonturier’s of vrijheid’s drang, die hen de gevaarlijke oversteek over de Atlantische oceaan deed wagen met de May Flower.  

 

Ik heb het gevoel, dat ik – ook al emigreerde ik pas in 1999 naar Amerika – iets belichaam van de toenmalige Hollandse kolonisten, want ik ben geboren en getogen in Nederland. Er staan in het examen, dat je als emigrant doet, wat vragen over Pilgrims, maar niet over Nederlandse kolonisten. Ook wordt de Nederlandse invloed in geen enkel geschiedenis boek vermeldt en vind ik het van belang, om hierover te schrijven.

 

Mijn kulturele bijdrage aan mijn nieuwe land is mijn onverschrokken vermogen, om het verschil aan te tonen, tussen OT en BT. Eigenlijk waren het altijd al de Nederlanders, die The American Dream hadden gecreerd en niet de Engelsen. Ik bezie mijn vermogen, om BT te hebben, als een aansluiting bij de onweerlegbare Nederlandse invloed op de Amerikaanse kultuur. Uit tal van vertaalde documenten, blijkt over-duidelijk, dat de multi-etnische immigranten samenleving zijn oorsprong had in New Amsterdam. Het was alleen daar, dat iedereen, ongeacht huidskleur of komaf kon klimmen op de sociale ladder. In de Engelse kolonie ging het er heel anders aan toe. Net als hun hedendaagse, nog steeds van het Christendom bezeten, bekrompen nazaten, veroordeelden zij ook toen al de Nederlanders, omdat die van het leven genoten en daardoor aantoonden, dat zij eigenlijk ongelukkig waren.

 

Het voorafgaande is slechts een introduktie en een sfeer-setting, van waar ik het hier over wil hebben. Het verschil tussen OT en BT, is een veel-omvattend onderwerp, dat, net als de onbekende, maar zeer belangrijke, Nederlandse invloed op de Amerikaanse geschiedenis, door iedereen aan de kant wordt geschoven. Andere onderwerpen zijn schijnbaar van groter belang en daardoor komen wij er nooit aan toe, om te erkennen, dat het grote verschil tussen OT en BT bestaat, en dat het, voor de toekomst van Amerika, maar eigenlijk voor de toekomst van de gehele mensheid, van enorm groot  belang is.

 

Bij het erkennen van het opmerkelijke verschil tussen OT en BT, hebben wij het onwillekeurig altijd over onze eigen ervaring, maar indien wij  eindeloos bezig blijven met al die gewichtige onderwerpen (politiek, religie, filosofie, sport, economie, immigratie, kunst, vermaak, etc., etc), die ons ervan weerhouden, om over het verschil tussen OT en BT te praten, dan blijven wij ons – als individu – zonder daar erg in te hebben, verschuilen achter een of andere groep, die wij zogenaamd vertegenwoordigen of waartoe wij zeggen te behoren, omdat wij het woord te voeren voor anderen. In dit geval, spreken wij dus nooit namens onszelf. BT is de taal van het individu. Het naturalisatie proces zou, volgens mij moeten inhouden, dat iedere immigrant in staat zou moeten  zijn om OT van BT te onderscheiden en om aldus voor BT te kunnen kiezen.

   

Enkel wanneer wij het verschil tussen OT en BT gaan bespreken, wordt alles ineens persoonlijk. Bovendien wordt het ons duidelijk, nadat wij het verschil tussen OT en BT hebben erkend, dat wij alleen met BT – maar nooit met OT – kunnen begrijpen, waarom er zoveel mis gaat in de zogenaamde communicatie, in het overleg, in de onderhandelingen, en in al de gesprekken, waarin het verschil tussen, wat wij persoonlijk ervaren, en waarop wij maar blijven hameren, als deelnemers van een of andere geloof, door elkaar loopt en waartijdens het de persoonlijke ervaring of eigen kijkwijze betreft, die het altijd wint van de ‘belangen-behartiging’ vanwege onze lidmaatschap bij een of andere groep.

 

Wij zijn, in DL, altijd onbewust bezig, om vanuit onze eigen persoonlijke belevenis te spreken over waar wij zogezegd als groep mee te maken zouden hebben. In feite verschuilen wij, in OT, onze individualiteit achter het groeps-proces en misbruiken wij dat groeps-proces, om daar ons eigen ‘voordeel’ mee te doen. Ofschoon het  altijd gaat over macht en invloed, dit gewone, gebruikelijke, geaccepteerde uitbuiten van het groeps-proces voor eigen gewin, heeft nooit tot gevolg, dat er duidelijkheid onstaat over het grote verschil tussen OT en BT. Integendeel, men blijft bezig, om zich van het persoonlijke af te wenden, want dan zouden wij het letterlijk –  persoonlijk – gaan nemen en dat wordt door iedereen, die uit is op het innemen van een hogere trede of status op de maatschappelijke ladder, beschouwd als een zwakte. Volharding in het vertegenwoordigen van het voorgewende groeps-belang is de beste afweer tegen iedere kritiek op ons persoonlijk gedrag, die altijd daardoor als ad-hominem wordt genegeerd.

 

Hoe hoger men klimt, op de maatschappelijke ladder, hoe minder kans er nog is, dat wij zullen worden aangesproken op iets, dat persoonlijk is, maar waar iedereen zich hiertegen politiek of strategisch indekt. Men bazelt wel eens wat over de politizering of bewapening van allerlei kwesties of instituties, maar loopt weg van het, voor iedereen waarneembare, onomstotelijke feit, dat iedereen in OT niet naar zichzelf luistert en dus alleen maar acteert, dat ze naar anderen luisteren en er eigenlijk alleen maar op uit zijn om anderen te dwingen, naar hen te luisteren, en om hen te laten doen, wat zij zeggen. In OT, manipuleren, domineren, vernederen, intimideren en argumenteren we, maar we spreken nooit op een natuurlijke wijze.

 

In het strijden om de aandacht – wat de basis is van OT – zijn en blijven wij altijd onpersoonlijk. Ook eisen wij natuurlijk de aandacht, door niets te zeggen, en door iedere vorm van interaktie uit de weg te gaan. De slacht-offer’s rol dwingt heel effectief de aandacht van anderen af. Ook wordt dat gedaan tijdens de verbale acrobatiek in de rechtzaal of de politiek. Advokaten doen, net als priesters of andere zogenaamde leiders, altijd het zegje voor anderen. Deze wet-gevers hebben de gehele publieke conversatie onder de duim en zij bepalen wat aanvaardbaar is of niet. Wanneer wij echter zelf het verschil tussen onze eigen OT en BT gaan bepalen, dan blijkt, dat niemand eigenlijk iets weet van OT en BT en dat wij ten nadele van onszelf, de macht uit handen hebben gegeven. Met BT is alles wat wij zeggen en doen persoonlijk, niet omdat wij het – zoals men in OT zegt – persoonlijk nemen, maar omdat het echt persoonlijk is en omdat er, vanuit OT, altijd al een strenge veroordeling is geweest, naar wat wij zelf ervaren. Ik beschouw  BT als het nieuwe betaal middel, omdat het de waardigheid bepaalt van de persoon, die het heeft. Met voortgaande BT wordt The American Dream nieuw leven ingeblazen, omdat wij met onze Taal Verlichting (TV), in Leven met Vrijheid,  de gesproken realizatie van ons Geluk creeren.

 

Alles wordt persoonlijk vanwege onze BT, want daar ligt de uitdaging en alleen daarin is de echte vooruitgang en vernieuwing. Tot slot, onze individualistische benadering met BT, zal onze persoonlijke, waardige, bewuste, eerlijke, objectiviteit – TV – benadrukken en niet, zoals in OT, veroordelen, verafschuwen en ontkennen.    

 

Evidence,

 

When someone has the evidence, something is true, it is not because that this person has something to prove, but because he or she is right. So, I am one of those people, because I am right, because unlike everyone else who has Disembodied Language (DL), I have Embodied Language (EL). Yes, I have the proof, but I have nothing to prove.

 

When you start having EL, everything will be in order. Your EL has a ranking effect. Your logic is the result of your correct way of speaking. The correct way to talk, EL, is when you finally produce the sound you want to listen to. In order to have the voice we can enjoy, it is first important to recognize that the sound we despise, must be acknowledged and stopped.

 

Your supposed need for proof is no more important than the presumed need for proof of others. Our EL never takes place while we are proving ourselves, to ourselves or to others. Proof of EL is self-evident and if you don't understand that, then you don't have it, then you're still fiddling and messing around with your DL, which still hasn't stopped.

 

Not you, but your conditioning 

has made you produce DL, in 

which you produce the sound 

you do not want to listen to. 

So, in DL, you always speak 

with a strange sound, which

 alienates you from yourself.

 Stopping this negative behavior

 can only happen, if you admit 

to yourself - because you can

 clearly hear it - that you 

actually don't want this.

 

The ridiculous idea, that you have to be convinced to have EL, is complete nonsense. However, if it ever comes to the point, that you have EL, it will not be because you have been convinced by someone or because you would have convinced yourself. Your EL happens because it can happen. If it can happen, it will happen, but if it isn't possible, then it won't happen. If this is the case, then you can be sure that you are still honking your horn with DL. This must first be accepted, only then can it stop.

 

Proof that you have EL never has to be provided and there is nothing to prove to others. As soon as one asks for proof, one is actually saying, one is not interested in experiencing what it is. Curiously, we are all used to speaking with an acted voice that does not suit us and always represents our anger, confusion, struggle, loneliness, fear and sadness.

 

Even though, in our unconscious DL - since others require us to provide evidence - we are trying to prove ourselves, this tendency suddenly disappears, when we have, without having done any practice, suddenly, just like that, EL, with ourselves. Even though, out of old habit, we still may try to prove to ourselves that we have EL, it turns out, no proof is needed, as we feel perfectly good and nourished.

 

There are all kinds of reasons, why you feel so upset in DL, because you are never in touch with yourself as long as you have DL. The reason you continue with DL and never get around to your EL is because, due to your usual way of speaking, you deal with your language in such a way, that your language itself implies the continuation of the disorder. In other words, participation in DL creates chaos in your life. You only acknowledge this to yourself, when you start talking – out loud – with yourself and listening to yourself and, thus, determine for yourself that, based on your conditioning, you continue to have DL, again and again, because this is simply what is expected of you. You now expect of yourself, what others have expected of you.

 

Since we cannot trust anyone in DL, including ourselves, we have to sign, so that it is in black and white, that we are not lying. Since we, in spoken language, apparently cannot be trusted, our signature, in written language, is the so-called proof that we have agreed to some kind of agreement.

 

When you have EL, you start to hear yourself saying and doing things, that were imposed on you, which you no longer want to do. In DL, the speaker does not listen to him or herself, as the listener is always someone other than the speaker him or herself. Because of this, the listener in DL is, by definition, forced to listen to the speaker. If you talk out loud to yourself and listen carefully to the sound of your own voice and feel the intonation of your voice with  your body, you can’t avoid admitting - to yourself –  normally, you speak with unpleasant, false voice.

 

So, when we talk, we do 

something with the sound

 of our own voice, that 

makes us not want to hear it. 

This happens unconsciously 

and only during DL and once

 we become aware of this, 

we stop using our voice in

 that unnatural way. When

 that happens, it comes as

 a great relief, that we have

 stopped doing something 

that was detrimental. We 

were our own worst enemy,

 as we had the wrong voice, 

which kept us out of touch 

with our own experience.

 

You could also say that stopping DL and allowing EL is the restoration of our sound-experience, while we speak. The resonant sound that we feel so good about, which we cannot even produce in DL, makes us able to say all kinds of things, that we could not say before, with the sound of our negative emotions.

 

You produce a different vibration or energy in EL than in DL, which can be produced effortlessly and without any preparation, but which is nevertheless forgotten and disappears every time, because your old conditioning, with OT, takes over again. It is a matter of catching yourself time and time again, that you are apparently not listening to yourself most of the time and, therefore, you get stuck in your DL.

 

When you bring attention to your language and take time for yourself, to talk out loud with yourself, so that you can listen to yourself, you will experience again the liberation, relaxation and meaning of the frequency of the voice, that really suits you and that makes you whole and completely at peace.

 

The order of EL arises from the soothing silence which is expressed and heard by us. So, we do not talk to ourselves in order to become silent, but speaking with ourselves, makes us aware that in EL, we always speak from our silence. You could also say, we speak from love, peace, clarity, insight and the experience, that we are filled with energy. Even though it often happens, that we let go of our sound of well-being and end up back in DL, each time we go back to our sound, there is a sensation of ecstasy.

 

It is remarkable, that people talk so often about the so-called hard evidence of one thing or another. Why do we use hardness as an adjective to show the truth? It's because in DL we keep beating each other over the head with what - according to us - is the truth. Certainly, the truth, during EL, is not hard and that is why we are open, to be sensitive and honest.

 

Becoming attuned to the sound of your own EL, is a process that immediately lets you know, you always get out of it what you put into it. If you would just try it once, you will have a good experience, but that temporary change is not of lasting significance and requires more. However, if you do not respond to this challenge, by talking to yourself again and again and picking up the thread of your EL, you will forget about it and continue with your DL as before. Many people have been introduced to EL, but abandoned it, because it is so radical and so all-encompassing. Even though it takes a lot to have EL instead of DL, it is worth it and you will continue to be amazed at how wonderfully it improves everything in your life. This is unmistakable proof, that your EL works.

 

I often hear people often talk about overwhelming evidence. This means what is said is true, because everything indicates that it is so. Nothing indicates that DL – our usual, problematic way of speaking – is true, but everything shows that EL, the language that creates space, which you can hear me speak so exuberantly (on my two You Tube channels, maximuspeperkamp-hw8sw and Maximus Peperkamp) is true. Just convince yourself and start talking to yourself and listening to yourself. No, you don’t need to do that, remember…

 

Bewijs,

 

Wanneer iemand bewijs heeft dat iets waar is, dan is dat niet, omdat die persoon iets heeft te bewijzen, maar omdat hij of zij gelijk heeft. Ik ben dus zo iemand, want ik heb gelijk, omdat ik, in tegenstelling tot iedereen die Ontlichaamde Taal (OT) heeft,  Belichaamde Taal (BT) heb. Ik heb het bewijs, maar ik heb niets te bewijzen.

 

Wanneer jij BT gaat hebben, dan komt alles op orde. Jou BT heeft een rangschikkende werking. Jou logika is het gevolg van jou juiste wijze van spreken. De correcte wijze van praten, BT, is als jij eindelijk het geluid voortbrengt, waarnaar jij wil luisteren. Om de stem te kunnen hebben, waarvan wij kunnen genieten, is het allereerst van belang, om te erkennen, dat de klank, die wij verafschuwen, moet worden herkend en gestopt.

 

Jou zogenaamde behoefte aan bewijs, is net zo min van belang, als de veronderstelde behoefte aan bewijs van anderen. Onze BT vindt nooit plaats, als wij onszelf aan het bewijzen zijn, aan onszelf of aan anderen. Het bewijs van jou BT is vanzelf-sprekend en als je dat niet vat, dan heb je het niet, dan zit je nog te hannessen en te kloten met je OT, die nog steeds niet is gestopt.

 

Niet jij, maar je conditionering heeft je OT doen produceren, waarin jij het geluid voortbrengt, waarnaar je niet wilt luisteren. Jij spreekt dus in OT altijd met een rare klank, die je vervreemd van jezelf. Het stoppen van dit negatieve gedrag kan alleen gebeuren, indien jij erkent en aan jezelf toegeeft – omdat jij het kan horen – dat jij dit eigenlijk niet wil. 

 

Het hele belachelijke idee, dat je overtuigd zou moeten worden, om BT te kunnen hebben, is volslagen onzin. Als het echter ooit zover mocht komen, dat jij BT gaat hebben, dan is dat niet, omdat jij door iemand bent overtuigd of dat jij jezelf zou hebben overtuigd. Jou BT gebeurt omdat het kan gebeuren. Als het kan gebeuren, dan zal het gebeuren, maar als het niet mogelijk is, dan gebeurt het niet. Indien dit het geval is, dan kun je er gif op in nemen, dat jij nog steeds met OT aan het toeteren bent. Dat moet eerst worden erkent, alleen dan kan het ophouden.

 

Het bewijs, dat jij BT hebt, hoeft nooit geleverd te worden en ook naar anderen valt er niets te bewijzen. Zodra men naar bewijs vraagt, dan zegt men eigenlijk, dat men niet geinteresseerd is om te ervaren wat het is. Merkwaardigerwijs zijn wij allemaal gewend, om te spreken met een geacteerde stem, die niet bij ons past en die dus altijd verwarring, strijd, eenzaamheid, woede, angst en verdriet vertegenwoordigd.

 

Ook al zijn wij, gedurende onze gebruikelijke OT  – omdat anderen van ons eisen, dat wij met bewijzen moeten komen – ons ongemerkt aan het bewijzen, in het praten met onzelf, valt deze neiging ineens weg en hebben wij zonder enige voorbereiding, ineens, zomaar, BT, met onszelf. Ook al proberen wij, vanuit de oude gewoonte, aan onszelf te bewijzen, dat wij BT hebben, toch blijkt dat er geen bewijs nodig is voor BT, omdat  wij ons zo wonderlijk goed en gevoed voelen.

 

Er is allerlei aanleiding, waarom jij je in OT zo ontdaan voelt, want je bent nooit in contact met jezelf, zolang je OT hebt. De reden dat je blijf doorgaan met OT en nooit toekomt aan je BT, is omdat je, vanuit je gebruikelijke wijze van spreken, op zodanige wijze met je taal omgaat, dat het taalgebruik zelf de voortzetting van de wanorde impliceert. Anders gezegd, deelnemen aan OT creert chaos in je leven. Je kunt dit pas  eindelijk voor jezelf erkennen, als je hardop met jezelf gaat praten en naar jezelf gaat luisteren en zo voor jezelf kunt gaan vaststellen, dat je je, vanuit je conditionering, keer op keer met OT blijft bezighouden, omdat dit nou eenmaal van je wordt verwacht. Je verwacht daarom nu van jezelf, wat anderen van jou hebben verwacht.

 

Aangezien wij in OT niemand, ook onszelf niet, kunnen vertrouwen, moeten we ondertekenen, zodat het zwart op wit staat, dat wij niet liegen. Omdat we, in gesproken taal, blijkbaar niet zijn te vertrouwen, is onze handtekening, in onze geschreven taal, het zogenaamde bewijs, dat we akkoord zijn gegaan met een of andere overeenkomst.

 

Als je BT hebt, begin je te horen, dat je dingen zegt en doet, die je zijn opgelegd en die je niet wil. In OT luistert de spreker niet naar zichzelf en is de luisteraar altijd iemand anders dan de spreker zelf. Hierdoor is de luisteraar in OT, per definitie, gedwongen om naar de spreker te luisteren. Als je in BT hardop met jezelf hierover praat en aandachtig luistert naar de klank van je eigen stem, naar de intonatie, dan ontkom je er niet aan, om – aan jezelf – toe te geven, dat je, normaal gesproken, zonder daar ooit erg in te hebben, jezelf eigenlijk dwingt om te spreken met een onaangename, gemaakte, valse stem.

 

Wij doen dus zelf, tijdens het praten, iets met het geluid van onze eigen stem, waardoor wij het niet willen horen. Dit gebeurt onbewust en alleen gedurende OT en zodra wij ons hiervan bewust worden, dan houden wij op, om onze stem op die onnatuurlijke wijze te gebruiken. Als dat gebeurt, gaat dat samen met een grote opluchting, dat wij zijn opgehouden, om iets te doen, wat heel nadelig voor ons was. Wij waren in OT onze eigen grootste vijand, omdat wij het verkeerde stemgeluid hadden, waardoor wij geen contact meer konden hebben met onze eigen ervaring.

 

Je zou ook kunnen zeggen, dat het stoppen van OT en het toelaten van BT, het eerherstel is van onze klank-beleving, tijdens het spreken. Het stem geluid waar wij ons zo goed bij voelen, wat wij in OT niet eens kunnen produceren, maakt dat wij dus in staat zijn om allerlei dingen te zeggen, die wij voorheen, met de klank van onze negatieve emoties, niet konden zeggen.

 

Je brengt in BT een andere vibratie of energie voort dan in OT, die moeiteloos en zonder enige oefening kan worden voortgebracht, maar die toch elke keer wordt vergeten en verdwijnt, omdat je oude conditionering, met OT, je weer overneemt. Het is een kwestie van keer op keer jezelf erop betrappen, dat je niet naar jezelf luistert en dat je daardoor in je OT vastloopt.

 

Iedere keer, als je tijd voor jezelf mag nemen, om hardop met jezelf te praten, zodat je naar jezelf kunt luisteren, ervaar je opnieuw de bevrijding, ontspanning en betekenis van de frequentie van het stemgeluid, dat bij jou past en wat jou helemaal tot rust kan doen komen.

 

De orde van BT onstaat uit de weldadige stilte, die door ons wordt verwoord en gehoord. Wij praten dus niet met onszelf om stil te kunnen zijn, maar het spreken met onszelf, maakt ons ervan bewust, dat wij in BT altijd spreken vanuit stilte. Ook zou je kunnen zeggen, wij spreken uit liefde, vrede, helderheid, inzicht en de ervaring dat wij worden gevuld met energie. Ook al zal het nog vaak gebeuren, dat wij onze klank van welzijn weer loslaten en weer in OT belanden, toch is elke keer dat wij ons met onze klank bezighouden een gewaarwording van extase.

 

Opmerkelijk, dat men het zo vaak heeft over het zogenaamde keiharde bewijs van een of andere zaak. Waarom gebruiken wij hardheid als bijvoegelijk naamwoord, om de waarheid aan te tonen? Het is omdat we in OT elkaar om de oren blijven slaan, met wat – volgens ons – de waarheid is. De waarheid, in BT, is niet hard en juist daarom, zijn wij open, om eerlijk te zijn.

 

Het afgestemd raken op de klank van je eigen BT is een proces, dat jou direct laat weten, dat je altijd eruit haalt wat je erin stopt. Als je het gewoon eens een keertje probeert, dan zul je een goeie ervaring hebben, maar die tijdelijke verandering, is niet van blijvende betekenis en vraagt om meer. Indien je hieraan echter geen gehoor geeft, door telkens weer opnieuw met jezelf te spreken en de draad van je BT weer op te pakken, dan zul je je BT vergeten en weer met je OT verder gaan zoals voorheen. Vele mensen hebben eventjes kennis genomen van BT, maar hebben het weer losgelaten, omdat het zo ingrijpend en alles-omvattend is. Al vergt het heel wat om, in plaats van OT, BT te hebben, het is de moeite waard en het zal het je blijven verbazen, hoe prachtig hierdoor alles verbetert in je leven. Dit is het onmiskenbare bewijs, dat jou BT werkt.

 

Ook heeft men het vaak over overweldigend bewijs. Dit houdt in, dat wat er wordt gezegd waar is, omdat alles erop wijst, dat het zo is. Niets wijst erop dat OT – onze gebruikelijke, problematische wijze van spreken – waar is, maar alles wijst erop dat BT, de taal die ruimte creert, dat de taal die je mij zo uitbundig kunt horen doen spreken (op mijn You Tube kanalen, maximuspeperkamp-hw8sw en Maximus Peperkamp) waar is. Overtuig jezelf en ga maar eens praten met jezelf en naar jezelf luisteren.      

 

Satisfied,

 

I am very satisfied with everything I have said and written. Usually, I only listen to what I have said, directly after I have recorded it, and, I only read back the stuff I have written, immediately after I have written it. I do this, because I like to continue to say or write something new. With  Embodied Language (EL), the fact that we enjoy it, while we say or while we write it, makes us want to continue with it. There is a beautiful internal coherence to our ongoing EL, which stands in stark contrast to the unnatural, phony, problematic, energy-draining Disembodied Language (DL), which is going on everywhere.

 

During our common DL, once our fleeting fit of curiosity is satisfied, we go on with something else, but once we discover the great difference between DL and EL, we want to go on with EL, even if it is a challenge to stop DL, so that it will be possible for us to go on with EL. In DL, we can never be satisfied, as our language ignores our needs. In EL, we aren’t telling ourselves stories, and, consequently, we step out of DL, in which we are stuck with our language. Reality is referred to with our language, but language is not the reality. Only in EL we acknowledge this.

 

Our discovery of the difference between our EL and DL is such a delight, because during EL we are no longer feeling imprisoned by what we – in DL – believed to be our mind or thoughts. We are certain – in EL – there is no language inside of us, and by reiterating this truth to ourselves, as often as we like, we behave accordingly, that is, we continue with our EL and we experience and celebrate our Language Enlightenment (LE).

 

We can only be satisfied, if all our doubts have been expressed and dissolved. In EL, we talk out loud with ourselves and hear, in the sound of our voice, if what we say has been properly addressed. We can hear, if we are satisfied, as our breathing slows down, becomes deeper and our voice resonates. We can’t fake our own relaxation and wellbeing. Our doubt continues as long as we are still trying to move away from the issue which is asking our attention. During EL, we pay and give attention to that which asks attention and by talking with ourselves about it, we can hear and feel, that we get clear, we dissolve our doubt, and we feel very satisfied.

 

By now, I must have said or written what I am addressing today in hundreds of different ways and, yet, I never get tired of saying or writing it. While it certainly is the guiding principle of my life, I wouldn’t call my preference for EL a belief, because it is not a matter of believing in it. I can experience my EL and to me, experiencing has nothing to do with believing. When people say: seeing is believing, they are unknowingly trying to say: experiencing is the end of all believing, but they can’t say that, because the proverbial picture – which speaks a thousand words – is, in DL, always more important to us, than what we can and do hear. In other words, in DL, written language is considered to be more important to us than spoken language, and, as a result, what we say, is more important that how we say it.

 

What we say becomes more or less important, because of how we say it. If what we say evokes the willingness to listen to it, we want to hear it and understand it, but we if it doesn’t sound good to us, we don’t want to know about it. Thus, whether we like it or not or are willing to admit it or not, in DL – which is our common way of dealing with language – we are almost permanently listening to things, we don’t want to hear. Yes, we are constantly saying things and doing things, due to DL, which we don’t want to say or do. We begin to discover this once we start to have EL, in which we listen to ourselves.

 

With our DL, we are underperforming. We can only be satisfied with a job well done. Instead of being truly satisfied, we brag and pontificate, but all of this signifies our own dissatisfaction. Once we know how to have EL, we realize that to be satisfied about our EL, we must give up on our tendency to want to have it with others. EL can only be shared with those who are willing to listen to themselves and are ready to hear it.

 

These descriptions, which are written here, by me, have already been said and listened to, by me, and that is why, I can write about it and you can read about it. Nobody else has articulated the value of the DL/EL distinction as elaborately and as clearly as I did. I deserve praise from those who claim to be academic or scientific for my extra-ordinary unique accomplishment. 

I have a request for anyone with the power, to make things happen. Get me a serious committee together of at least seven sincere, courageous, established, experienced, educated, scientific people, who allow me to verbally present my case. I predict, everyone will be amazed, that it is true, they, day in, day out, unconsciously, unwillingly engage in DL.

 

DL – our usual insensitive way of talking, which gave rise to how we deal with our language, to how we view ourselves and each other and sets the stage for all behavior – is anti-intellectual, outdated and problematic. I am sure, everyone will agree, that our DL can be stopped, so that we can finally have EL – the two are mutually exclusive – and explore the self-knowledge, which pertains to our own individual behavior.

 

With EL, we will continue to be satisfied. Our LE is just another word for the bliss, which is felt due to our deep satisfaction with ourselves. The more EL we are able to have, the more we will feel liberated from our history of conditioning with DL. This process of deconditioning as well as reconditioning relieves us from the burden of so-called self-knowledge, which wasn’t working for us, since it was completely unrelated, the general scientific knowledge, we have studied and learned about in our schools, colleges and universities. 

By becoming familiar with our EL, we become scientific about our own behavior and our relationships. This will truly make the world into a better place. Moreover, giving me an honorary degree, would be a major step in promoting what, more than ever before, the world needs today. I already have what I want, but recognizing me will be beneficial to anyone who comes to know their LE with their EL.

 

In closing, I would like to say something about dissatisfaction. We are constantly told, with DL, we must be satisfied with what we have. It is considered to be a bad thing to be dissatisfied, but how can we be satisfied, if we deny that we are dissatisfied? DL is the language of dissatisfaction and unless we stop it ourselves, we keep being dissatisfied. We can’t believe it, that stopping our DL, will make us satisfied, but, as I have said, stopping DL isn’t make-belief. We will only be able to have EL – and be satisfied – after our DL has been properly addressed and stopped. The moment that this happens, our satisfaction begins, and it will continue to the extent that we are able to continue with our EL.                               

 

Judgement,

 

Our judgement is off, due to the way in which we talk. We engage, almost permanently, unknowingly,  in Disembodied Language (DL). This is why we consider DL as normal and find Embodied Language (EL) abnormal. Our so-called conversation is viewed as a battle or competition for attention, rather than a process, in which we let things happen, naturally.

 

Regardless of what we claim about our judgments, we are in DL not in touch with ourselves, because we don’t listen to ourselves while we speak. As a result of our DL, we remain busy with others, but not with ourselves. Consequently, we all trust the judgment of others more than our own judgement.

 

Our own judgement is based on our self-knowledge, but in DL, we never acquire self-knowledge. In DL, we are driven by negative emotions, and we defend, pretend, manipulate, fight, flee or freeze. We can only acquire self-knowledge in EL, because in EL we can express our emotions and experiences correctly.

 

General knowledge – such as physics, chemistry, biology or mathematics – which is taught in schools, colleges and universities and learned mostly from books, is in DL, considered to be more important than self-knowledge. Thus, it is no exaggeration to say, that general knowledge is the stand-in-the-way to self-knowledge. In absence of self-knowledge, we use our general knowledge to make ourselves look important, but our knowledge takes us further and further away from ourselves. Only to the extent that our general knowledge can be applied positively to ourselves, is it of any use to us. In other words, only when there is a connection between the two, does our general knowledge enhance our self-knowledge.

 

In EL, we find talking with ourselves more important than talking with others, and as a result, we have no judgement about our self-knowledge, which works for us. In DL, on the other hand, we feel troubled by our self-knowledge, because talking with others is seen as more important than talking with ourselves and then we judge our self-knowledge as anti-social.

 

Having faith in your own judgement is the same as having self-knowledge. Actually, self-knowledge has nothing to do with faith. In general knowledge, the scientist never does anything on faith. Likewise, the person with self-knowledge, knows what he or she is doing. In self-knowledge, the issue of confidence never arises, because the immediate consequences of EL are positive and the long-term consequences are even better than how it was before. The person with EL, knows whether he or she, him or herself, has EL or DL or whether someone else has DL or EL.

 

In DL, everyone, in one way or another, tries to control or dominate the conversation, as only that will get them attention. In DL, only those get to speak, who win the battle for attention. They get to speak and others are listening, because they are in power. However, the reality is, they are not really speaking, as they are not listening to themselves and those who are listening, there aren’t listening either, as listening to someone who doesn’t listen to him or herself, isn’t really listening, but obeying, being intimidated, afraid or overwhelmed, by those who, supposedly, are more important than them.

 

The court weighs all the facts of a case and decides. This judgement is based on evidence. The facts of our self-knowledge are our own experiences, but always expressed by our EL, not by our DL. With DL, we can’t get to the facts, as we are simply making things up. We can lie to others, but not to ourselves, as we can hear exactly, when we switch from in DL to EL or from EL to DL. Thus, in DL, we are our own worst enemy, due to hash self-judgement, but in EL, we comfort ourselves and acquire self-knowledge.

 

In DL, we act as if we speak, we act as if we listen, but we basically behave out of fear, out of how we were conditioned to behave, which means, we talk or listen according to our status in the social-power-hierarchy. Those who are presumably better than us, because they have more power than us, are treated by us with respect and civility, while those who are below us are disrespected, ignored or mistreated. In DL, we don’t tolerate equals and we battle extra hard with anyone, who is similar to us. We put them down, so that we can put ourselves above them.

 

In EL, we don’t battle, as we are at peace with ourselves. We feel so confident we are right with our EL, that we don’t get into any unnecessary discussion, which is uninteresting DL to us. We acquire self-knowledge with EL, which makes us assert our truth. Our self-knowledge isn’t shared with everyone but is cherished and only made available to those who have also acquired their own self-knowledge. Anyone who reads this or listens to my You Tube videos, knows where this is going.

 

Our EL goes into silence, blissfulness, our wellbeing or Language Enlightenment (LE). EL always takes us beyond language, to the reality, here and now. Who we are is not defined by our words. Our ability to have EL allows us to be and remain undefined. This means, there is no behavior-causing entity, no self, no center, but only an undefined presence. In EL, we speak a powerful language, because we don’t talk with others, but with ourselves. Stated differently, we know that the other, is always our own experience, our own memory, our own perception, our own judgement and our ability to be and express who we are. Therefore, if we ourselves can be who we are with our EL, we can let others be who they are and, yes, we can also say when this isn’t the case, as we always feel that. 

You can hear me speak on my You Tube channel about judgement and self-knowledge, please check out maximuspeperkamp-hw8sw. If you like to talk, please email me at mpeperkamp@sbcglobal.net and we make an appointment. 

 

Nihilism,

 

Since we don’t know anything about the great difference between Disembodied Language (DL) and Embodied Language (EL), we are incapable of viewing nihilism, as deriving from our usual way of talking, DL, which sets the stage for how we deal with language and view reality. Surely, nihilism is defined – by our DL, which has never been properly addressed – as the belief that all values are baseless and that nothing can be known or communicated. Only if our insensitive DL is stopped – so we can have ongoing EL – can we truly communicate and agree on values.

 

Nihilism comes from Latin, nothing at all; nil is a contraction of nihil or nihilum, nothing, not at all; ni, not + hilum, small thing, triffle; the Latin phrase nil desperandum, loosely, never give up, literally means, nothing is to be despaired of. In current times, however, it is mostly associated with extreme pessimism or radical skepticism, which basically condemns everything. Nihilistic philosophy is a family of views, that inevitably derives from our common, dissociative DL, which, sooner or later, makes us ignore and abandon, generally accepted or fundamental aspects about human existence, such as knowledge, morality and meaning. Thus, in DL, we never put our money where our mouth is.

 

Friedrich Nietzsche spoke and wrote elaborately about the crisis in nihilism, in Western culture. Although he didn’t know about the difference between DL and EL, he pointed out two central concepts: 1) the destruction of higher values, and 2) opposition to the affirmation of life. It is interesting, how these two concepts relate to the DL/EL distinction. We don’t want to know, that all our so-called higher values are based on our almost permanent involvement in DL. We can only have EL, once our DL – which isn’t life affirming – is stopped, that is, if we suspend these higher values. DL and EL are mutually exclusive. Certainly, Nietzsche was not a nihilist, as he was, like the ancient Greeks, celebrating the beauty of life, in spite of all the tragedies. I am sure, he would have loved to engage in EL.

 

Nietzsche’s views are in line with EL. He wrote in his famous book Will to Power: “Suppose that we said yes to a single moment, then we have not only said yes to ourselves, but to the whole of existence. For nothing stands alone, either in ourselves or in things; and if our soul did but once vibrate and resound with a chord of happiness, then all of eternity was necessary to bring forth this one occurrence—and in this single moment when we said yes, all of eternity was embraced, redeemed, justified and affirmed.” This quote illustrates how our EL reveals our Language Enlightenment (LE).

 

Like Nietzsche, I am not a nay-sayer of life, a harmful, a coward nihilist, who supports self-denial and negation. Left-Wing oriented people are more imprisoned by their DL than Right-Wing oriented people. To my knowledge, it hasn’t been stated by anyone, anywhere, because the difference between DL and EL isn’t known, but I say it emphatically: the infatuation, of Left-Wing Western politics, with Buddhism, Eastern or collectivistic thought or globalism, is outright nihilistic. While more and more people don’t attend church anymore, they give up on their own culture, but they unknowingly continue to believe in spiritual, idealistic nonsense, with an Eastern, communistic flavor.

 

Due to the overflow of my ongoing EL and my glorious LE, I am the ultimate yes-sayer. Only Right-Wing politics is pro-life and truly on the side of our freedom and happiness. Anyone who is trying to transcend their ego, by means of what is known as meditation, is, inadvertently, negating all language and communication – which, due to our DL, is wrongly referred to as mind – and is accepting a depressing, nihilistic, escapist’ view of life. The doctrine of nihilism has people believe, that holier-than-thou-mystical absorption is to be preferred over the presumed unreality of the seeming world, so that, the sense of worth of human personality is completely lost in some superstitious group-behavior.

 

Ultimately, nihilism always comes down to the power-trip of those, who try to change language, to make it serve their purpose. However, DL never serves any individual, as it doesn’t allow us our own authentic and unique self-expression. To the contrary, in DL, we all talk and behave the same, out of fear of being caught and punished, for not following the prescribed narrative. Yes, our DL is strictly scripted, repetitive and boring.

 

As long as we haven’t stopped our DL – so that we can have ongoing EL – we haven’t really looked into the abyss of nihilism. Of course, every reasonable human being can understand, that all of religion and politics is a big scam. DL has continued, because we have always competed with each other for power and access to resources. However, just as the earth is round and not flat, so too is EL genuine communication, but DL isn’t and never was. Nevertheless, our language of nihilism – DL – is catching up with us, as our technology shows our horrible behavior.

 

EL is a joyous affirmation of the importance of the conversations we have every day. It is the innocence and peacefulness of letting language take its course, by having faith in the sound of our own wellbeing. A new way of reasoning, emerges from ongoing EL, in which everything that was described by our DL, is reinterpreted and given a different meaning. Far from being nihilistic, this is a creative, blissful and knowledgeable act.

 

Nietzsche talked about the nihilism, which occurred due to disintegration of traditional morality in predominantly Christian Western  cultures. He correctly stated “God is dead”, but due to his own DL, he was never able to address and dissolve our tenacious belief in our inner deity, our self. His concept of Will to Power (1886) – the driving force of human behavior – still continued the fallacy and all catastrophic problems of our fanatic belief in a behavior-causing inner agent.

 

It is now 128 years later, and I write today, with my EL: our unintelligent, superstitious, disastrous belief in a non-existent inner entity, will certainly come to an end, once we stop our own DL. Of course, Nietzsche was right about the life-denying, nihilistic aspects of Christianity, but I should be praised more than him, for describing my  LE with my EL and letting the world know,  there never was any language inside of us.                      

 

Hear,  

 

You don’t hear anything, when you read these words. Unless you say them out loud, there is nothing to hear. This is a fact. When you speak about the tone of someone’s writing, you are not talking about sound, but about feelings that written words elicit. If someone claims, he or she hears voices, in his or her head, he or she is also, of course, not hearing anything, but only imagining that they are hearing something.

 

I wish you could hear yourself talking, because if you did, you would be engaging in Embodied Language (EL). You may not believe me, that is fine, but you are not listening to yourself while speak, that is why you, unconsciously, engage in Disembodied Language (DL) every day. DL isn’t working for you, because you are not in touch with yourself. How can anyone be in touch with him or herself, if he or she is not listening to him or herself? You cannot be yourself with DL.

 

Just hear me out. Even if I would talk with you, so that you could hear me, you still wouldn’t be able to listen to me, as you are not in the habit of listening to yourself while you speak. You are used to DL, and you don’t even know it. Reading my writing nor listening to me is going to make any difference. The only thing, which is going to make a difference, is when you speak out loud with yourself, so you can begin to hear yourself.

 

It is often said that people only see what they want to see, only remember what they want to remember and only hear what they want to hear. However, this isn’t true. If it was true, they would have EL instead of DL. This judgement, that we, as individuals, of course, have our own way of perceiving the reality – but, supposedly, shouldn’t – always indicates our adherence the idiotic, automatic, coercive group-behavior, which is our usual DL, we engage in every day.

 

The saying, seeing is believing, isn’t true either. With DL, we can’t even believe our own eyes and we remain blind for what is right in front of our nose. Moreover, we can’t believe in – and, therefore, we disconnect from and forget about – our own experience. DL keeps us unhappy, stressed, anxious and frustrated, because we never take time to speak with ourselves. And, even if we did, we are so used to listening to others – to authority outside of ourselves – and to finding that more important, that we don’t trust what we say to ourselves, with our own voice and what we can hear with our own ears.

 

If you, occasionally, accidentally, momentarily, briefly, produced some EL, because you were fortunate enough to be with people, who made you feel safe, welcome, relaxed and open, this never resulted in the continuation of your EL. To the contrary, you almost had a full-blown panic attack, after this short-lived instance of joy was gone again. No matter how hard you have tried, you couldn’t find it back, as you never realized, it had anything to do with how you used your language, that is, with what you actually heard.

 

Many people tell themselves, they hear what is really going on, as they detect the DL of others. Although this may be true, they still can’t admit their own DL, which remains their problem. The DL of others is never our problem, but our own way of using our language is self-defeating. Our DL only stops if we let ourselves know, that we are tired of listening to ourselves. However, to come to that point, we have to produce sound, so that we can hear the tone of our own voice. We must talk long enough with ourselves, so we can come to the necessary conclusion about our own dumb DL: I don’t want to hear that!!

 

In that beautiful moment, in which our DL stops and effortlessly and naturally changes in EL, you can hear a pin drop, as you are fully aware and awake. You experience, you feel, you hear, and you say, when this change happens. If there is any doubt about it, you are still engaging in DL. In DL, we are always straining ourselves to hear the conversation. It isn’t a real dialogue, just because a listener is still somewhat allowed to also sometimes say something. Whoever is in charge of the so-called communication in DL, he or she is always giving a lecture, a monologue.

 

We are all unknowingly, unwillingly engaging in DL. Nobody wants to listen to anyone and that is why we have so many problems with each other. Surely, we have to communicate to get things done. If talking is a big drag, listening is an even bigger drag. The bottom-line is, it is perfectly okay, we don’t want to hear any DL speakers. Understandingly, we hate to hear our own DL even more, than the DL of others. This is a good thing. How else would we ever get rid of it, if we didn’t experience our own tense voice as an aversive stimulus, which creates a negative contingency wherever we go?  

 

Many so-called conversations go on secretively behind closed doors. People literally don’t want their adversaries to hear what they are saying. This is a clear example of DL, in which we don’t talk with each other, but basically are just trying to force our way. During EL, we are never trying to convince, persuade or coax each other and there is no need to be secretive, competitive, argumentative or manipulative. In the name of DL, we are gas-lighting each other. Only when we know the difference between DL and EL, do we know longer fall victim to insidious DL, as we hear the difference and steer away from it.

 

Persuasion always deals with a belief or a set of beliefs, usually political or religious ones. If we look at the similarities for this word, which is at the core of our DL, we find: group, sect, party, denomination, faction, camp, cult or school of thought. Thus, DL is always about the group, as there no need in EL, to let others know what is real, because we are real with ourselves. I write this, as I can hear this. Anyone could hear this, if they speak the language of individualism: EL.

 

You will be so relieved, when you finally hear your own EL, as it informs you about who you really are and have always been. With your EL, you hear your Language Enlightenment (LE). We hear of certain treatments, which only work some percent of the time, or we hear, some people are not responding to the treatment at all, but with EL, we treat ourselves and it works all the time, because we say it and we hear it.