Persoonlijk,

 

Laten wij eens eindelijk persoonlijk worden. In tegenstelling tot wat iedereen hierover gelooft en zegt, zijn wij, in onze alledaagse gesprekken, volslagen onpersoonlijk, omdat wij er nou eenmaal allemaal aan gewend zijn, om vanuit Ontlichaamde Taal (OT) te praten. Men zegt wel, praatjes vullen geen gaatjes, maar het is en  blijft een faliekante leugen, dat praten alleen niets uit zou richten. Er is wel degelijk een – nadelig – gevolg van de gebruikelijke, negatieve, onbewuste wijze, waarop wij telkens spreken en het is hoog tijd, dat wij daar eens persoonlijk verantwoordelijkheid voor durven gaan nemen.

 

Ook al wil niemand dit toegeven, het feit is, dat wij gedurende onze gewone – maar vereiste – manier van spreken, niet naar onszelf luisteren en blijven doen alsof anderen naar ons zouden moeten luisteren of pretenderen, dat wij naar hen aan het luisteren zouden zijn. In OT, doen we, ongemerkt, alsof we naar anderen luisteren, of we gaan ervan uit, dat anderen dus naar ons zouden moeten luisteren. Dit blijft vooralsnog een ongeaddresseerd fenomeen van enorme properties, omdat wij ons, dag in, dag uit, met OT inlaten, en daardoor absoluut niet in staat zijn, om onderscheid te maken tussen OT en Belichaamde Taal (BT).

 

Vanuit de conditionering is niemand in staat om BT te hebben. We zitten dus allemaal in hetzelfde schuitje en het is eigenlijk niet iets persoonlijks, dat wij OT hebben. Enkel iemand met BT is werkelijk persoonlijk. Met OT kunnen wij slechts alleen maar doen alsof iets persoonlijk voor ons is. Wanneer wij – met OT – over onze grieven of onze passies spreken, zijn wij altijd ongemerkt aan het faken. Als spreker eisen wij, in OT, de aandacht van de luisteraar. In OT, vergen sprekers de aandacht, maar in BT, geven sprekers de aandacht aan de luisteraar.

 

Ook al is iedereen, vanuit de onpersoonlijke conditionerings geschiedenis, met OT bezig, toch zijn wij, in Westerse, individualistische, democratische maatschappijen, het schijnbaar nog steeds met elkaar eens, dat wij, vanwege de vrijheid van meningsuiting – die overigens in de Verenigde Staten ligt vastgelegd in het eerste amendement van de grondwet – zouden mogen spreken over wat dan ook, zelfs al is dit nog zo confronterend of oncomfortabel, omdat wij het niet met elkaar eens zijn. Desalniettemin, wordt het gigantisch belangrijke verschil tussen OT en DT door iedereen angstvallig uit de weg gegaan.

 

Ik woon al vele jaren in de Verenigde Staten en wil iets zeggen over linkse en rechtse politiek. Uitsluitend linkse, ‘liberale’ activisten, willen conversatie het liefst uit de weg gaan of zelfs onmogelijk maken. Vanwege het gebrek aan communicatie en de medeplichtigheid van school-besturen, leraren, artsen, psychologen, therapeuten, politici en media, laten duizenden kinderen hun sexualiteit veranderen, en doet men alsof dit okay is, terwijl niets erop wijst, dat het leven erop vooruit gaat, voor hen, die vanwege verwarring, een andere sekse hebben genomen. Het is heel persoonlijk, dat kinderen zijn geindoctrineerd, en dat er, in de laatste jaren, ineens overal trans-klinieken verschijnen. Dat een vrouwelijke rechter, van het hoogste gerechtshof, niet in staat is, om te zeggen wat een vrouw is, is waanzin, die het voorspelbare, onvermijdelijke gevolg is van hoe mensen – met bijgelovige OT – met elkaar praten.

 

De Amerikaanse filosofie, leven, vrijheid en geluk nastreven (life, liberty and the pursuit of happiness) is volgens mij niet van Engelse, maar van Nederlandse kolonisten afkomstig. Een onpersoonlijk gegeven is, dat verreweg de meeste Amerikanen – indien zij er uberhaupt iets over hebben geleerd – niet beter weten, dat hun geschiedenis begint bij de Pilgrim Fathers, maar er geen flauw benul van hebben, dat er in de zeventiende eeuw een Nederlandse kolonie bestond, die Nieuw Nederland of Nieuw Amsterdam heette, wat later, door Engelse kolonisten, tot New York werd omgedoopt. Het woord Yan-kee – wat inwoner van New England betekende, en later, Amerikaan – is een verbastering van Jan-Kees en dollar, komt van de Nederlandse daalder, wat zonder meer een verwijzing is naar de tolerante Nederlandse handels-geest, die zo’n belangrijk onderdeel is geworden van de Amerikaanse volksaard.

 

De Nederlandse – liberale – invloed is van een totaal andere aard, dan de puriteinse invloed van de Engelse kolonisten, die, om vervolging te ontkomen, eerst naar Nederland vluchtten, om vervolgens in Amerika hun fundamentalische Christelijke staat te stichten. Die Engelsen, die  eerst naar Nederland waren gekomen, wilden echter gauw weer weg, want ze hadden moeite met de Nederlandse mentaliteit, die volgens hen te losbandig was. Uiteraard was het ook hun avonturier’s of vrijheid’s drang, die hen de gevaarlijke oversteek over de Atlantische oceaan deed wagen met de May Flower.  

 

Ik heb het gevoel, dat ik – ook al emigreerde ik pas in 1999 naar Amerika – iets belichaam van de toenmalige Hollandse kolonisten, want ik ben geboren en getogen in Nederland. Er staan in het examen, dat je als emigrant doet, wat vragen over Pilgrims, maar niet over Nederlandse kolonisten. Ook wordt de Nederlandse invloed in geen enkel geschiedenis boek vermeldt en vind ik het van belang, om hierover te schrijven.

 

Mijn kulturele bijdrage aan mijn nieuwe land is mijn onverschrokken vermogen, om het verschil aan te tonen, tussen OT en BT. Eigenlijk waren het altijd al de Nederlanders, die The American Dream hadden gecreerd en niet de Engelsen. Ik bezie mijn vermogen, om BT te hebben, als een aansluiting bij de onweerlegbare Nederlandse invloed op de Amerikaanse kultuur. Uit tal van vertaalde documenten, blijkt over-duidelijk, dat de multi-etnische immigranten samenleving zijn oorsprong had in New Amsterdam. Het was alleen daar, dat iedereen, ongeacht huidskleur of komaf kon klimmen op de sociale ladder. In de Engelse kolonie ging het er heel anders aan toe. Net als hun hedendaagse, nog steeds van het Christendom bezeten, bekrompen nazaten, veroordeelden zij ook toen al de Nederlanders, omdat die van het leven genoten en daardoor aantoonden, dat zij eigenlijk ongelukkig waren.

 

Het voorafgaande is slechts een introduktie en een sfeer-setting, van waar ik het hier over wil hebben. Het verschil tussen OT en BT, is een veel-omvattend onderwerp, dat, net als de onbekende, maar zeer belangrijke, Nederlandse invloed op de Amerikaanse geschiedenis, door iedereen aan de kant wordt geschoven. Andere onderwerpen zijn schijnbaar van groter belang en daardoor komen wij er nooit aan toe, om te erkennen, dat het grote verschil tussen OT en BT bestaat, en dat het, voor de toekomst van Amerika, maar eigenlijk voor de toekomst van de gehele mensheid, van enorm groot  belang is.

 

Bij het erkennen van het opmerkelijke verschil tussen OT en BT, hebben wij het onwillekeurig altijd over onze eigen ervaring, maar indien wij  eindeloos bezig blijven met al die gewichtige onderwerpen (politiek, religie, filosofie, sport, economie, immigratie, kunst, vermaak, etc., etc), die ons ervan weerhouden, om over het verschil tussen OT en BT te praten, dan blijven wij ons – als individu – zonder daar erg in te hebben, verschuilen achter een of andere groep, die wij zogenaamd vertegenwoordigen of waartoe wij zeggen te behoren, omdat wij het woord te voeren voor anderen. In dit geval, spreken wij dus nooit namens onszelf. BT is de taal van het individu. Het naturalisatie proces zou, volgens mij moeten inhouden, dat iedere immigrant in staat zou moeten  zijn om OT van BT te onderscheiden en om aldus voor BT te kunnen kiezen.

   

Enkel wanneer wij het verschil tussen OT en BT gaan bespreken, wordt alles ineens persoonlijk. Bovendien wordt het ons duidelijk, nadat wij het verschil tussen OT en BT hebben erkend, dat wij alleen met BT – maar nooit met OT – kunnen begrijpen, waarom er zoveel mis gaat in de zogenaamde communicatie, in het overleg, in de onderhandelingen, en in al de gesprekken, waarin het verschil tussen, wat wij persoonlijk ervaren, en waarop wij maar blijven hameren, als deelnemers van een of andere geloof, door elkaar loopt en waartijdens het de persoonlijke ervaring of eigen kijkwijze betreft, die het altijd wint van de ‘belangen-behartiging’ vanwege onze lidmaatschap bij een of andere groep.

 

Wij zijn, in DL, altijd onbewust bezig, om vanuit onze eigen persoonlijke belevenis te spreken over waar wij zogezegd als groep mee te maken zouden hebben. In feite verschuilen wij, in OT, onze individualiteit achter het groeps-proces en misbruiken wij dat groeps-proces, om daar ons eigen ‘voordeel’ mee te doen. Ofschoon het  altijd gaat over macht en invloed, dit gewone, gebruikelijke, geaccepteerde uitbuiten van het groeps-proces voor eigen gewin, heeft nooit tot gevolg, dat er duidelijkheid onstaat over het grote verschil tussen OT en BT. Integendeel, men blijft bezig, om zich van het persoonlijke af te wenden, want dan zouden wij het letterlijk –  persoonlijk – gaan nemen en dat wordt door iedereen, die uit is op het innemen van een hogere trede of status op de maatschappelijke ladder, beschouwd als een zwakte. Volharding in het vertegenwoordigen van het voorgewende groeps-belang is de beste afweer tegen iedere kritiek op ons persoonlijk gedrag, die altijd daardoor als ad-hominem wordt genegeerd.

 

Hoe hoger men klimt, op de maatschappelijke ladder, hoe minder kans er nog is, dat wij zullen worden aangesproken op iets, dat persoonlijk is, maar waar iedereen zich hiertegen politiek of strategisch indekt. Men bazelt wel eens wat over de politizering of bewapening van allerlei kwesties of instituties, maar loopt weg van het, voor iedereen waarneembare, onomstotelijke feit, dat iedereen in OT niet naar zichzelf luistert en dus alleen maar acteert, dat ze naar anderen luisteren en er eigenlijk alleen maar op uit zijn om anderen te dwingen, naar hen te luisteren, en om hen te laten doen, wat zij zeggen. In OT, manipuleren, domineren, vernederen, intimideren en argumenteren we, maar we spreken nooit op een natuurlijke wijze.

 

In het strijden om de aandacht – wat de basis is van OT – zijn en blijven wij altijd onpersoonlijk. Ook eisen wij natuurlijk de aandacht, door niets te zeggen, en door iedere vorm van interaktie uit de weg te gaan. De slacht-offer’s rol dwingt heel effectief de aandacht van anderen af. Ook wordt dat gedaan tijdens de verbale acrobatiek in de rechtzaal of de politiek. Advokaten doen, net als priesters of andere zogenaamde leiders, altijd het zegje voor anderen. Deze wet-gevers hebben de gehele publieke conversatie onder de duim en zij bepalen wat aanvaardbaar is of niet. Wanneer wij echter zelf het verschil tussen onze eigen OT en BT gaan bepalen, dan blijkt, dat niemand eigenlijk iets weet van OT en BT en dat wij ten nadele van onszelf, de macht uit handen hebben gegeven. Met BT is alles wat wij zeggen en doen persoonlijk, niet omdat wij het – zoals men in OT zegt – persoonlijk nemen, maar omdat het echt persoonlijk is en omdat er, vanuit OT, altijd al een strenge veroordeling is geweest, naar wat wij zelf ervaren. Ik beschouw  BT als het nieuwe betaal middel, omdat het de waardigheid bepaalt van de persoon, die het heeft. Met voortgaande BT wordt The American Dream nieuw leven ingeblazen, omdat wij met onze Taal Verlichting (TV), in Leven met Vrijheid,  de gesproken realizatie van ons Geluk creeren.

 

Alles wordt persoonlijk vanwege onze BT, want daar ligt de uitdaging en alleen daarin is de echte vooruitgang en vernieuwing. Tot slot, onze individualistische benadering met BT, zal onze persoonlijke, waardige, bewuste, eerlijke, objectiviteit – TV – benadrukken en niet, zoals in OT, veroordelen, verafschuwen en ontkennen.