Precies,

 

Ik weet precies wat ik wil doen en twijfel niet aan mijn capaciteiten. Ik zal je er later meer over vertellen, maar eerst wil ik iets zeggen over wat ik andere mensen elke dag hoor en zie doen. Met de meeste mensen ben ik niet bepaald beste vrienden, omdat ik mijn leven niet oppervlakkig wil leiden, zoals de meeste mensen gewoonlijk doen. Simpel gezegd: ik doe niet wat mensen mij zeggen te doen.

 

Als ik iets wil doen, weet ik dat ik het kan, maar als ik het niet wil doen, kan ik het niet doen, wil ik het niet doen en doe ik het ook niet. Als gevolg van onbewuste Ontlichaamde Taal (OT) doen de meeste mensen echter dingen die ze niet willen. Wat ze doen, is geen bewuste handeling, dus ervaren ze weerstand, strijd, angst en ongerustheid, terwijl ze doen wat ze doen. Eigenlijk willen ze niet doen wat ze doen, maar ze voelen zich op de een of andere manier verplicht om te doen, wat ze niet willen doen.

 

De meeste mensen pushen zichzelf, dwingen zichzelf, om het beter te doen en houden, met veel kunst en vliegwerk, de leugen in stand – die hen uiteraard door anderen werd verteld – dat ze hun leven zijn aan het verbeteren, maar ze besteden nooit aandacht, aan wat ze nou eigenlijk werkelijk zelf echt willen. Indien ze dat zouden doen, dan zijn twee dingen nodig: 1) ze moeten hun OT horen, herkennen en stoppen en 2) ze moeten heel rustig hardop met zichzelf spreken en naar zichzelf gaan luisteren, om hun eigen Belichaamde Taal (BT) te gaan begrijpen en om ernaar te gaan handelen, waarmee ze eindelijk waarheidsgetrouw naar zichzelf kunnen zijn en voor zichzelf duidelijk kunnen maken wat ze willen en wat ze niet willen.

 

Wat doen mensen, als hun OT bijna nooit stopt en hun BT slechts heel kort en per ongeluk gebeurt? Ze kunnen nooit ergens totaal in zijn, omdat ze altijd doen wat ze doen, uit angst om gestraft te worden. Hoewel ze deze angst misschien kunnen maskeren met ambitie, passie, moraal of hun geloof in een hogere macht, is hun leven één grote strijd. Ze doen hun best, maar doen niet wat ze willen doen. Ze vechten, maken ruzie, klagen en eisen, omdat ze eeuwig ontevreden, rusteloos of gefrustreerd zijn.

 

Als je wist wat je wilde doen, zou er geen strijd zijn en zou je gelukkig zijn. Je zou het gewoon doen wat je wilde doen – wat er ook voor nodig was – omdat je precies wist wat je wilde. Ik slaag er altijd in om te doen wat ik wil. Bovendien doe ik het, omdat ik het wil. In tegenstelling tot jou, heb ik met mijn BT ontdekt, dat ik kan doen wat ik wil doen, en daarom hoef ik niet te doen, wat ik niet wil doen. Natuurlijk probeerde ik ook te doen wat ik niet wilde doen – omdat ik, net als iedereen, geconditioneerd was met OT ​​– en als gevolg daarvan had ik altijd last van mijn eigen daden en zat ik mezelf in de weg. Ik faalde dus, omdat ik probeerde te doen wat mij was opgedragen. Ik heb eigenlijk nooit iets geleerd van die zogenaamde feedback die ik kreeg over mijn gedrag, dat altijd beneden de maat werd bevonden. Ik weet nu precies waarom ik gefaald heb: met onze OT geven we elkaar altijd alleen negatieve feedback. Ik ben daar allergisch voor en haaktte daardoor snel af. Ongeacht onze goede bedoelingen, hebben we elkaar en onszelf vernederd, gestraft en mishandeld omdat we niet deden wat ons werd opgedragen. Ik werd echter succesvol, zodra ik deed wat ik wilde.

 

Niemand heeft mij ooit verteld, dat ik precies moet zeggen of opschrijven wat ik wil doen of hoe ik wil zijn, maar met mijn BT, doe ik dit elke dag met grote  vreugde en zonder enige moeite. Toch is het niet mijn zogenaamde wil, om te doen wat ik wil doen, wat mij doet doen wat ik wil doen. Het is ook niet mijn motivatie, mijn bewustzijn, mijn overtuiging, mijn vertrouwen of mijn begrip, maar mijn BT, die mij doet doen wat ik doe. Ik spoor mezelf nooit aan en ik vertel mezelf nooit wat ik moet doen, maar ik ben blij dat ik altijd aan mezelf kan zeggen, wat ik precies kan en wil doen.

 

Ik hoef mezelf niet te vertellen, om harder mijn best te doen, niet op te geven, in mezelf te geloven of om te willen, wat ik zogenaamd moet doen. Ik zeg heel  simpelweg wat ik wil en ik doe het. Ik doe altijd wat ik wil. Ik kan altijd doen wat ik wil en er is geen angst, stress of spanning. Met BT gaat alles heel natuurlijk, omdat ik precies weet wie ik ben. Ik doe echter niet wat ik doe, omdat ik zelfkennis heb. Mijn vermogen om mezelf te kennen, is om met mezelf te praten en mezelf toe te staan, te doen wat ik kan en wil doen. Ik ben niet zoals anderen, die proberen te doen wat ze niet willen. Hoewel ik dat, als jij, met OT, vroeger ook heb gedaan, doe ik dat niet meer.

 

Natuurlijk kan ik met mezelf praten, op elke manier die ik wil en kan. Ik kan niet in het Chinees spreken of schrijven, dus ik wil niet in het Chinees spreken of schrijven. Ik kan echter wel Engels of Nederlands spreken of schrijven, dus ik kan en wil in deze talen spreken en schrijven. Als mijn omstandigheden zouden veranderen, zou ik misschien een andere taal kunnen leren, maar ik zie zo’n verandering niet gebeuren. Integendeel, met mijn BT kan ik mij nu precies concentreren op datgene waartoe ik in staat ben en dat is voldoende.

 

Ik zeg wat ik wil zeggen en ik maak me geen zorgen over wat ik niet wil zeggen. Het is voor mij nooit nodig, om te zeggen wat ik niet wil zeggen of om te doen wat ik niet wil doen. Het is inderdaad precies mijn BT, die mij dit duidelijk maakte, aangezien mijn conditionering met OT ervoor zorgde, dat ik dingen deed en wilde, die ik niet wou, maar ook niet kon doen. Interessant genoeg werd ik in mijn laatste baan, aangenomen op voorwaarde, dat ik alleen zou doen, waar ik me prettig bij voelde. Ik vond het heel fijn werk wat ik deed – als bezorger -  en twee jaar lang ging alles goed. Dit was nog niet eerder zo dat ik zo genoot van wat ik deed. Ik deed precies wat ik graag wilde en ik was heel productief.

 

Ironisch genoeg heeft mijn vervelende, angstige, haatdragende baas – sinds andere mensen hun baan verlieten en drie keer op rij een pas opnieuw aangenomen en omgeschoold persoon de baan weer verliet – mij ertoe aangezet, om dingen te doen waar ik me niet prettig bij voelde. Ik had het gevoel, dat ik het niet kon en daarom wilde ik het  niet doen. Ze wilde – en eistte – dat ik bestellingen van de ongeduldige klanten telefonisch en aan de balie zou aannemen, het geld zou afhandelen dat ze betaalden en aan de kassa werken, de hele dag de computer zou bedienen, met al deze codes, cijfers, programma’s en wachtwoorden, maar ik kon het niet en wilde het niet. Toen ik haar er echter aan herinnerde, dat ze me had aangenomen op de voorwaarde, dat ik alleen zou doen waar ik me prettig bij voelde, werd ze woest en ontkende ze dat ze dat ooit had gezegd, maar ik stond erop dat ze het eerst aan mijn vrouw had verteld, die het vervolgens weer aan mij had verteld. Dus de baan kwam ten einde, omdat ze zich niet hield aan wat ze aan mij had beloofd. In deze actieve baan deed ik veel meer dan ik dacht, en ik vond het fijn, om de hele dag bezig te zijn, maar toen mijn baas me eenmaal wilde vervangen, wist ik dat mijn tijd om was. Het was een goede baan, zolang het duurde.

 

Mijn voormalige krengige, bemoeierige baas bleef er maar op aandringen, dat ik uit mijn comfortzone zou moeten komen. Ze rechtvaardigde zichzelf door herhaaldelijk te zeggen, dat zij en anderen ook uit hun comfortzone moesten komen, of ze dat nu leuk vonden of niet. Met OT, zijn we altijd bezig om uit onze zogenaamde comfortzone te komen, maar met BT blijven we er als het ware lekker in zitten. Toch weten we bij OT niet echt waar wij ons prettig bij voelen. En, er bestaat natuurlijk niet zoiets als een comfortzone, omdat we nou eenmaal onszelf zijn of niet, maar met OT wordt dit nooit duidelijk. Het was onmogelijk hierover te praten. Ze bleef maar zeuren en behandelde me feitelijk heel negatief, vanwege wie ik ben. Ik ben onlangs vijfenzestig geworden en ik voel me meer op mijn gemak om mezelf te zijn dan ooit tevoren, maar ze liet me niet met rust.

 

Ik ben er zeker van, dat ik wel een andere actieve, eenvoudige, leuke pensioenbaan zal gaan vinden, die ik graag doe en wil doen. Deze keer is het niet iemand anders, die mij uitnodigt om alleen te doen waar ik mij prettig bij voel, maar ben ik het, die beslist of de baan geschikt voor mij is. Ik deed laatst een test voor postbode, maar kwam erachter, dat deze stressbaan duidelijk niets voor mij was. Ik hou van een fysieke, ongecompliceerde baan, zonder computer- of papierwerk. Dit schrijven en mijn spreken zullen mij begeleiden mij naar deze nieuwe baan. Ondertussen geniet ik van de vrije tijd, die ik nu heb, om precies te doen wat ik wil en kan.

 

Exactly,

 

I know exactly what I want to do and I have no doubt about my abilities. I will tell you about it later, but first, I want to say something, about what I hear and see other people do every day. I am not exactly best friends with most people, as I don’t want to live my life superficially, like most people usually do. Simply stated, I don’t do what people tell me to do.   

 

If I want to do something, I know, I can do it, but if I don’t want to do it, I can’t do it, I don’t want to do it and I don’t do it. Due to unconscious Disembodied Language (DL), however, most people do things, they don’t want. What they do, is not a conscious act, so, they experience resistance, struggle, fear and anxiety, while they do what they do. Actually, they do not want to do, what they do, but they feel obligated to do, what they don’t want to do.

 

Most people push themselves, force themselves to do better and, somehow, keep the lie going – which, of course, they were told by others – that they are improving their lives, but they never pay attention to what they really want, as that would require two things: 1) they must recognize and stop their DL and 2) they must calmly speak out loud with themselves and listen to themselves, to understand and act on their own Embodied Language (EL), with which they can finally be truthful and clear to themselves about what they want and about what they don’t want.  

 

What exactly do people do, whose DL almost never stops and whose EL only happens very briefly and accidentally? They can never be total in anything, because they do what they do, out of fear of being punished. While they may be able to mask this fear with ambition, passion, morals or their belief in some higher power, their lives are one big struggle. They try harder, but they don’t do what they want to do. They fight, argue, complain and demand, as they are eternally dissatisfied, restless or frustrated.

 

If you knew, what you wanted to do, there wouldn’t be any struggle. You would just do it – whatever it took – because you knew exactly what you wanted.  I always succeed in doing what I want. Moreover, I do it, because I want to. Unlike you, I’ve discovered with my EL, that I can do what I want to do, and, therefore, I don’t need to do, what I don’t want to do. Of course, I too was trying to do what I didn’t want to do – as I was, just like everyone else, also conditioned by DL – and, consequently, I was always troubled by my own actions. I failed, because I was trying to do as I was told. I have never learned anything from the so-called feedback, I received for my behavior. I now know exactly why I have failed: With our DL, we always give each other negative feedback. Regardless of our good intentions, we have humiliated, punished and abused each other as well as ourselves for not doing as we were told. I became successful, once I did what I wanted to do.

 

Nobody ever told me, to say or write down, exactly what I want to do or how I want to be, but with my EL, I do this, joyfully – and without any effort – each day. Yet, my so-called will, to do what I want to do, is not what makes me do what I want to do. It is also not my motivation, my consciousness, my belief, my  confidence or my understanding, but my EL, which makes me do what I do. I never urge myself or tell myself, what I have to do, but am happy, to be able to say to myself, exactly, what I can and want to do.

 

I don’t need to tell myself, to try harder, not give up,  believe in myself or want, what I, supposedly, need to do, as I only simply say, what I want and I do it. I always do what I want. I always can do what I want and there is no fear, stress or tension at all, as with EL, it comes natural to me, because I know, exactly, who I am. However, I don’t do what I do, because I have self-knowledge. My ability to know myself, is to talk with myself and to allow myself, to do what I can do and want to do. I am not like others, trying to do what I don’t want. Although I have, like you, with DL, done all that, I don’t do that anymore.

 

Of course, I can talk with myself, in any way I want to and am capable of. I am incapable of speaking or writing in Chinese, so I don’t want to speak or write in Chinese. I am, however, capable of speaking or writing in English or Dutch, so I can and want to speak and write in these languages. If there would be a change of circumstance, perhaps, I could learn another language, but I don’t see any such change occurring. To the contrary, with my EL, I can focus exactly on what I am capable of and that is enough.

 

I say what I want to say and don’t worry about what I don’t want to say. There is never a need for me to say, what I don’t want to say or to do what I don’t want to do. Indeed, it is exactly my EL, which made this clear to me, as my conditioning with DL, made me do and want things, I didn’t like and couldn’t do. Interestingly, in my last job, as a delivery driver, I was hired, on the condition, that I would only do what I was comfortable with. I really liked what I did and for a while, everything went well. This never before occurred. I was exactly doing what I liked to do, and I felt very productive. Ironically, my nasty, anxious, hateful boss – since other people left their job and three times in a row, a newly rehired and retrained person, left the job again – pushed me, to do things, I didn’t feel comfortable doing and I felt I couldn’t do and, therefore, I didn’t want to do them. She wanted – and expected – me, to take the impatient customers’ orders, deal with the money they paid and work behind the counter, to operate the computer, the whole day, with all these codes, numbers, programs and passwords, but it was clear, I couldn’t do it. When I reminded her, that she hired me on the condition, I would only do what I was comfortable with, she denied she ever said that, but I insisted, she had first told my wife, who then had told me. So, the job came to an end, because she was infuriated, I stuck to what she had promised. In this physically active job, I did much more than I believed I would, and I enjoyed being busy the whole day, but once my boss wanted to replace me, I knew my time was up. It was a good job, while it lasted.

 

My former boss kept forcefully insisting, I should get out of my comfort-zone. She justified herself, by saying, repeatedly, that she and everyone else in the company, had to constantly – whether they liked it or not – go out of their comfort-zone. With DL, we try to go out of our so-called comfort-zone, but with EL, we so-to-speak stay in it. Yet, with DL, we don’t really know what makes us feel comfortable. There is, of course, no such a thing as a comfort-zone, as we can either be ourselves or not, but with DL, this never becomes clear. It was impossible to talk about this. She kept nagging me and basically treating me  negatively, because of who I am. I recently turned sixty-five and I feel more comfortable about being me than ever before, but she wouldn’t let me be.

 

I am sure, I’ll find another physically-active, simple, enjoyable, retirement-job, I like to do and want to do. This time, it is not someone else, who invites me, to only do what I feel comfortable doing, but it is me, who decides, if the job is right for me. I did a test for mail-man, the other day, but found out, this stress-job was clearly not for me. I like a physical, uncomplicated job, with no computer-stuff or paper-work. This writing and my speaking guide me to this new job. Meanwhile, I enjoy the free time I now have, to do exactly what I want and can do.

 

Enemy2,

 

Anyone who engages in Disembodied Language (DL) is my enemy, because they do not want to have Embodied Language (EL) with me. Don’t assume this is my problem. Actually, it is not my problem at all, because I know, how to avoid everyone with DL like hell. I am very good at avoiding you, almost perfect.

 

The Latin saying, amicus meus, inimicus inimici mei,  means: my friend, the enemy of my enemy. It is an ancient proverb, which suggests, two parties can or should work together against a common enemy. We don’t realize, however, that DL is our common enemy and as long as we keep participating in it, we will never be united against it. Only when we have EL, will we be together against DL, as we agree how horrible DL is.

 

When it comes to having EL, you are either with us or against us. Paradoxically, with DL, we keep fooling ourselves and each other, into believing, that people are with us, who, in fact, are against us. Moreover, with EL, we are our own best friend, but with DL, we are, unknowingly, our own worst enemy. This is why our so-called cooperation, with people – whom we do not like or necessarily agree with – to combat a common enemy, has never resulted in lasting peace.

 

The phrase, know your enemy, derives from an ancient Chinese book, The Art of War, which was written by the strategist Sun Tzu. With regard to our own as well as someone else’s DL, we must know its strengths and its weaknesses. Knowing ourselves is as important as knowing our enemy. Strikingly, we never approach or attack DL, because we either escape it or avoid it. Our escape from DL indicates, we weren’t able to avoid it. Ideally, we are so good as avoiding DL, there is no need to escape it. With EL, we approach only EL and we recognize and avoid all DL, whenever it is masquerading itself as EL.

 

While everyone with EL knows DL is their mortal enemy, our advantage over people with DL, is that they don’t view us as their enemy, as they only view other people with DL as their enemy. Also, people with EL never attack people with DL, and that is why they don’t see us as their enemy. People with DL are inherently weak and vulnerable, since they lose a lot of energy, while being busy defending themselves or attacking others, but with EL, we conserve energy.

 

The enemy of anyone with, who knows EL, is not someone else, but our own history of conditioning with DL. To the extent that we fully accept and thus, understand our own inclination towards DL, we are unaffected by DL of others. There is no such a thing as a public enemy, there is only our personal enemy, which will only be defeated, if we ignore our DL. 

 

Our enemy retreats, because we listen to ourselves while we speak. Yet, we are not inclined to listen to our own DL, as we don’t like to hear it. However, as long as we don’t listen to ourselves, while we speak, we enter, unconsciously, into hostile and dangerous enemy territory. We remain hidden from the enemy to the extent, that we don’t speak with anyone, who has DL. Of course, this isn’t always avoidable, and we must practice small talk, to remain incognito. Also, we must admit, we don’t like ourselves, to have DL and take distance from our history of conditioning.

 

Countries, religions and races have never been at war with each other, because it was always people who were each other’s enemy. However, although it always seemed – due to our DL – as if one group was the enemy of another group, it was, in fact, always about each individual, fighting with him or herself, that caused the war. Yet, there was never such a thing, as an inner struggle, as there was only our wrong use of language, in which our experience could not be expressed. Certainly, our DL is and has always been enemy number one of the individual.    

 

Laatst,

 

Op deze laatste dag van 2023, wil ik dat je weet, dat het me niets kan schelen, dat jij met je Ontlichaamde Taal (OT) verder gaat, want ik weet dat het niet lang meer zal duren. Wat echter in 2024 zal doorgaan, is zeer zeker mijn Belichaamde Taal (BT). Als je niet langer de lafaard bent, die je bent geweest, neem dan contact met mij op en ontdek wat ik bedoel.

 

Ik daag iedereen die dit leest uit, om eens met mij te praten en er eindelijk achter te komen, dat dit de laatste dagen zijn van je waanzin, aangezien je OT ten einde loopt en onze BT zal zegevieren, omdat dit onze enige positieve weg vooruit is. Niemand wil jouw negatieve OT en hoe meer jij blijft eisen, dat we er allemaal aan zouden moeten deelnemen, hoe meer mensen zich zullen gaan verzetten en zullen beslissen, dat ze absoluut iets anders willen dan OT. Ja, jou BT is inderdaad net zo geweldig als deze 10 lbs. bloemkool. Gelukkig nieuwjaar voor jou. (De foto liet zich helaas niet afdrukken op mijn blog, maar als je me emailt – mpeperkamp@sbcglobal.net – dan stuur ik hem naar je...oh, je kan me zien in mijn profiel, rechts boven.) 

Behalve deze gigantische bloemkool is er niets dat jou uit je gewoonte kan halen. Deze bloemkool is de druppel, die de emmer deed overlopen, de laatste kramp van je OT, die al heel lang op apegapen lag. Wist je dat bloemkool tot de Brassicaceae of de mosterd-familie behoort? Natuurlijk wist je dat niet, omdat je sowieso nooit iets over OT hebt geweten. Het is geen schande, om toe te geven, dat je het niet wist, want je onwetendheid maakt je menselijk.

 

Dit is mijn laatste schrijven van dit jaar. Ik wil het hier nadrukkelijk duidelijk maken: er is absoluut geen enkel excuus voor de doodsbedreigingen, tegen wie dan ook, die alleen maar probeert, om zijn verdomde mening te uiten. Ja, naar mijn mening zou jij dus eigenlijk moeten worden geëxecuteerd of uitgeroeid, als jij nog steeds niet kan verdragen, dat iemand een mening heeft, die niet overeenkomt met die van jou. En, nee, ik ben geen geweldloos persoon, aangezien ik mijn vrijheid zal verdedigen.

 

Het maakt eigenlijk helemaal niets uit of jij het bent of iemand anders, die probeert te voorkomen dat iemand op het stembiljet komt, en de diskwalificatie van iemand – Trump of Kennedy – leidt alleen maar af van waar wij blijkbaar niet over zouden mogen praten. Mensen, op welke voorwaarde dan ook, van de stemlijst halen, is niet waar het in democratie over gaat. Ik weet dat dit gebeurt, maar ik zeg: het komt door onze stomme OT, ​​dat we nog steeds met deze onzin bezig zijn. In OT proberen sprekers altijd andere sprekers de mond te snoeren, in een poging om het gesprek te domineren. In het nieuwe jaar zal duidelijk gaan worden, dat het vormgeven van het zogenaamde narratief, het laatste is wat iemand zou willen. We laten al die behoeftige, betekenisloze influencers, maar lekker in hun sop gaarkoken.

 

De zogenaamde vrede, die alleen westerse landen na de Tweede Wereldoorlog hebben genoten, zal geen stand kunnen houden, omdat het eigenlijk natuurlijk geen echte vrede was. Zolang onze OT voortduurde, kon er geen harmonie zijn en hebben we een geweldige kans verspild. Vandaag is het dus de laatste dag van 2023. Dit is onze laatste kans, om OT op zijn plaats te zetten, want in 2024 zullen we getuige gaan zijn van de onvermijdelijke gruwelijke ontrafeling, van waarbij wij betrokken zijn geweest, sinds dat wij, na de oertijd, verbaal zijn geworden.

 

Er zijn korte momenten geweest waarin wij – het  Amerikaanse volk en andere bevolkingen – eventjes enigszins naar onze taal hebben gekeken. Net als Martin Luther King, kijk ik uit naar de dag waarop mensen niet zullen worden beoordeeld op de kleur van hun huid, maar op de inhoud van hun karakter. We moeten echt met die Diversity, Equity and Inclusion (DEI) en Black Lives Matter (BLM) onzin stoppen, omdat het slechts een andere versie is van het spelen van de racisten-kaart. Alle galbakken, die deze rotzooi zijn blijven promoten zijn haters, die het doen voorkomen alsof hun OT, BT is.

 

Onze onbewuste OT heeft ons nog nooit toegestaan ​​te erkennen, dat het zogenaamde karakter van een persoon uniek is en bestaat uit onze persoonlijke ervaringen en keuzes. Het heeft echter beslist niets te maken met de inhoud van ons denkbeeldige karakter, ons zogenaamde zelf of onze onvindbare geest, maar met onze taal. Zoals zovelen, probeerde die King OT bespreekbaar te maken, maar dat is hem niet gelukt. Hij was de zoveelste bombastische prediker, die met zijn nadrukkelijke toespraken OT heeft voortgezet, terwijl hij deed alsof het BT was.

 

Als we echt met eerlijkheid en integriteit willen gaan spreken, anderen willen respecteren, verantwoordelijkheid willen nemen voor onze daden, openhartig en rechtvaardig willen zijn, en iemand willen zijn, die liefde en mededogen bij anderen promoot, dan zullen we BT moeten gaan hebben. Ik daag niemand uit om psychologisch werk te doen, maar sta er wel op, dat we de manier waarop we met onze taal omgaan zouden moeten veranderen. Onze verschillen in ras, etniciteit en geslacht leidden ons alsmaar af van onze taal. Ik pleit niet voor een kleurenblinde of toondove samenleving, maar mijn visie op rechtvaardigheid heeft te maken met wat we kunnen horen.

 

Er is natuurlijk een reden, waarom onze ervaring van geluk – als we die uberhaupt nog hebben – nooit erg lang kon duren. Ons gemeenschappelijke, mechanische taalgebruik, OT, vernietigt alles wat waardevol is in ons leven. Wanneer was de laatste keer dat je een betekenisvol, authentiek, plezierig en gedenkwaardig gesprek met iemand had? Als je het je niet meer kunt herinneren, betekent dit dat je leven is geruïneerd door je OT. Laat deze laatste dag van 2023 een moment van bezinning zijn, door toe te geven, dat het zo niet langer kan. Jij weet niet wat het is om doorgaande BT te hebben, maar je kunt het nog steeds ontdekken, als je je aandacht eens vestigt op het luisteren naar je stem terwijl je spreekt. Dit is waardoor alles geheel vanzelf zal gaan veranderen.       

 

Last,

 

On this last day of 2023, I want you to know, that I don’t give a shit about your Disembodied Language (DL), as I know, it is not going to last. However, what will continue in 2024, is Embodied Language (EL). If you are no longer the coward, you have been, you’ll get in touch with me and find out what I mean.

 

I challenge anyone, who reads this, to contact me, and to find out, that these are the last days of your madness, as your DL is going to come to an end and our EL is going to prevail, as this is the only positive way forward. Nobody really wants your negative DL and the more you keep demanding, we should all engage in it, the more people will resist and decide, they absolutely want something different than DL. Yes, your EL is as great, as this 10 lbs. cauliflower. (The picture didn't print on my blog, mpeperkamp@sbcglobal.net email me and I will send it to you. Happy New Year to you).  

Other than this gigantic cauliflower, there is nothing that can get you out of your habit. This cauliflower is the last straw, that broke the camel’s back, the last spasm of your DL, which was already on its way out, for a long time. Did you know, cauliflower is of the Brassicaceae or of the mustard-family? Of course, you didn’t, as you never knew anything about DL anyway. There’s no shame in admitting, you didn’t know, and ignorance makes you human.

This is my last writing of this year. I want to make it emphatically clear, there is absolutely no excuse at all for any death threats, to anyone, who is merely trying to express their fucking opinion. Yes, in my view, you should be executed, killed, whipped out and extinguished, if you can’t stand, anyone has an opinion, which doesn’t agree with your own. I am not non-violent person, as I will defend my freedom.  

 

It really doesn’t matter at all, whether it is you or someone else, who is trying to prevent someone, from being on the ballot and the disqualification of someone – Trump or Kennedy – is a distraction from what we, apparently, are not supposed to talk about. Moving people, by any means possible, off the ballot, is not what democracy is about. I know this is happening, but I say, it is because of DL, we are still engaging in this nonsense. In DL, speakers are always trying to shut up other speakers, in an attempt to dominate the conversation. In the new year, it will become clear, that shaping the so-called narrative, is the last thing anyone should want.    

 

The so-called peace, which only Western countries, after the Second World War, have enjoyed, isn’t going to last, because it wasn’t peace. As long as our DL continued, there couldn’t be any peace and we have squandered a great opportunity. Today is the last day of 2023. This is our last chance, to put DL in its place, because in 2024, we are going to witness the inevitable horrendous unravelling of what have been involved in, ever since we became verbal.  

 

There have been brief moments, in which we, the American people, but also, of course, other populations, have looked at our language. Like Martin Luther King, I look forward to the day, when people will not be judged by the color of their skin, but by the content of their character. We’ve got to stop this Diversity, Equity and Inclusion (DEI) as well as this Black Lives Matter (BLM) bullshit, because it is merely another version of playing the race-card. All motherfuckers, who are pushing this garbage are haters, who make it seem as if their DL is EL.

 

Our unconscious DL never allowed us to recognize, a person’s so-called character is unique and made up of personal experiences and choices. Surely, it has nothing to do with the content of our fictitious and imaginary character, self or our mind, but with our language. Like so many, King was trying to address DL, but he failed. He was merely another preaching bombastic, reverend, who, with his hypnotic speech, has continued DL, while pretending it was EL. If we truly want to speak with honesty and integrity, respecting others, taking responsibility for our actions, being fair and just, and being someone who promotes love and compassion in others, we must have EL. I am not challenging anybody, to do psychological work, but insist, we must change how we deal with our language. Our differences of race, ethnicity and gender distracted us from our language. I neither advocate for a color-blind nor tone-deaf society. My vision of justice has to do with what we can hear.

 

There is a reason why our experience of happiness – if we have it at all – can never last for very long. Our common, mechanical use of language, DL, destroys everything that is valuable in our lives. When was the last time, you had a truly meaningful, authentic, enjoyable, memorable conversation with anyone? If you cannot recall, it means your life is ruined by DL. Let this last day of 2023, be a moment of reflection, by admitting you can’t go on like this any longer. You don’t know ongoing EL, but you can still discover it, if you bring your attention to listening to your voice, while you speak. This is what changes everything.  

 

Said,

 

It has never been said like this before – at least, I have never heard it – but it is of course true, that we laugh so little anymore, because we have become increasingly stupid and incompetent with our words. There will probably be someone, who will take offense to this again, but the fact remains, that our bluntness and speaking truth to power does not promote laughter but stops it.

 

Let it be said at last, that all our endless whining is far too serious. Even if someone is completely right, it is and remains an unpleasant complaint that does not help anyone. Real laughter seems to have left with the north sun, since the techno-religion started to determine that texts, supposedly, are also communication. It seems so, but it is not so. The lack of humor, all things considered, is no longer noticeable to anyone who grew up with I-phones, Facebook, Instagram, etc. We do, very occasionally, pretend to laugh a little, but everyone knows, that laughter, so to speak, is actually something outdated from the old days.

 

Honestly, the only way to make us laugh again, is to let someone speak, who can remember from the past – or preferably, of course, from a recent experience – what it was like to laugh. Someone who clearly knows what he or she is talking about. This is something completely different than explaining it to someone, who doesn't get the joke or who hasn't listened carefully, because that never leads to anything. Retrieving the memory of laughter is of the utmost importance to revive laughter.

 

For someone who can still remember

 laughing like it was yesterday, 

it is certainly no exaggeration 

to say that to recall and to cherish 

that memory of laughter as much as

 possible pays off. Without such 

a thorough approach, we can 

shake it, but not with laughter. 

There is more to laughing, than

 just shaking yes with our heads. 

There are many stupidly

 annoying comedians, who

 want us to believe, we can

 be made to laugh by 

being overwhelmed with noisy

 commotion. In short, they are, 

presumably, trying to wake 

everyone up.

Although there is absolutely

 nothing to laugh at with 

stinky old philosophers, 

like Renee Descartes, it 

seems to be the case, that 

the original meaning of 

cogito – which appears in

 his famous cogito ergo sum, 

I think, therefore I 

am – means: shaking 

together, turning over 

or putting into motion. 

While it may be a bit 

far-fetched, our awakening 

from our laughter-deprivation,

 of course, has nothing to 

do with suddenly waking 

up from a bad dream, but 

with the activation of our 

laughing muscles. These

quasi-philosophical 

comedians, pretend to

 laugh and speak so 

spontaneously, but it's 

all just an act.

 

All that idiotic shouting, that aggrieved swearing and that maniacal, out-of-control, rapid-quick, supposedly-funny-hilarious talk, means that in the end not much is said anymore - actually nothing at all - and that everyone, often also with a piece in their collar, snaps shut. You would like to believe that this is now more or less common knowledge, but, apparently, there are still entire hordes of folk,  who hold on to slamming the door in your face, instead of opening it for you. In my opinion, most of the tiresome, with-thick-wood-you-can-saw planks, celebrated jokers, are depressed people, who slam one door after another and with a very loud bang. No wonder everyone shuts down and, basically, has stopped laughing, because we are constantly being hit around the ears with those annoying noise from all those slamming doors. And, no one is keeping a door open anymore - as it should be – so, it seems as if our great lack of good humor, has to be explained by our lack of politeness and good manners.

 

In the past, people sometimes reminded each other of the missing laughter, with the saying: laugh and the world laughs with you. It was also said, when you laugh, the whole world laughs with you, but when you cry, you cry alone, but, like I said, no one seems to remember anything about real laughter anymore. It's easier said than done and that's why we have stopped laughing. Our modern problem is, we don't really want to put any effort into it. People say, that everything has already been said and done, but even though everything has been said, as far as our laughter is concerned, nothing has been done.

 

Laughter is a different with me, because I do what I say. I laugh every day and I enjoy myself because I am happier than most people. I don't say this to put myself above others, but to let it be said: a happy person laughs more often and more easily than an unhappy person. An unhappy person is always a party pooper, but they are the ones, who mostly pretend to be funny. We've never paid much attention to this, but those unfortunate whiners pretend to be funny, but they're actually pathetic. The fact that we usually mawkishly laugh at pitiful people, is a clear sign of psychological decline.

 

Why have you always said yes to fake-fun, but keep saying no, to real humor? You do this unconsciously, because according to you, pretending is really fun, but real fun is a problem that bothers you. Someone like me, laughs because he is happy, but not because he tries to mask his problems. Others who laugh at me, who catch my humor, are also really happy that real laughter still exists. Why do you settle for that phony humor, that doesn't make your misery more bearable, but even worse?

 

Yes, it is a big lie that our laborious laughter would do us any good. On the contrary, our laughter has a detrimental effect, because we make fun of the most horrible things, while we dissociate from what is really happening. That dissociative effect of our false humor is devastating, because it dulls us. We are literally laughing our heads off. We hardly laugh or don't laugh at all anymore, because we are actually too stupid, too insensitive, too superficial and too pretentious. Humor means awareness, sensitivity, authenticity and intelligence and is therefore of a very special quality. Unless you behave in a different way than you were used to, humor is not for you. My humor is not beholden to anyone and it is high time, you face that fact. The ridiculous idea, that some comedian could make you laugh is an incorrect characterization of humor.

 

In this writing, I have 

conveyed the happy and 

good news about the 

constant humor, which

 derives from my 

Embodied Language (EL)

 and you have just read 

about it, very courageously

 and attentively, up to 

this last paragraph, but I

 tell you once more, you

 have not heard what I 

have said, because speaking 

and listening is completely

 different from writing 

and reading. Humor 

doesn't care about your 

biased attitude, your 

beliefs and expectations. 

You can never laugh 

because you believe, 

you know what is funny. 

Unless you let go of 

your meaningless image 

of humor - which is 

maintained by your 

senseless Disembodied 

Language (DL) - you 

only pretend that something

 is fun. You have no idea

 how strange and unpleasan

t you seem, as long as you

 pretend, you are having 

such a good time, because 

everyone can see with their

 own eyes and hear with

 their own ears, this is not 

the case. You are performing,

 proving, showing off, 

but you are not laughing

 and you are expressing, 

that you do not know 

what it is like, to laugh. 

If you knew, why don't 

you laugh with me? No, 

you really don't know 

and your biggest dilemma is, 

that you can't admit, that 

you don't know. Just imagine

 if you did that? How would

 you laugh then? Even though

 I write here, that I have 

said enough now, I know

 that with these words I have

 said something very valuable,

 which later can really be 

talked about and laughed about.

 

Here is what my dear Dutch friend AnnaMieke wrote about my writing…. That a smile could turn into a whole of laughter. Where the words can turn to some pleasure, in what can arise, if one can experience, that the lightness in writing, can experience it, to be able to share together in which the laughter can arise xxx….and this, dear reader is our prediction for 2024, in which we are going to experience our laughter is a rising again from our EL and is showing us our Language Enlightenment (LE).