Precies,

 

Ik weet precies wat ik wil doen en twijfel niet aan mijn capaciteiten. Ik zal je er later meer over vertellen, maar eerst wil ik iets zeggen over wat ik andere mensen elke dag hoor en zie doen. Met de meeste mensen ben ik niet bepaald beste vrienden, omdat ik mijn leven niet oppervlakkig wil leiden, zoals de meeste mensen gewoonlijk doen. Simpel gezegd: ik doe niet wat mensen mij zeggen te doen.

 

Als ik iets wil doen, weet ik dat ik het kan, maar als ik het niet wil doen, kan ik het niet doen, wil ik het niet doen en doe ik het ook niet. Als gevolg van onbewuste Ontlichaamde Taal (OT) doen de meeste mensen echter dingen die ze niet willen. Wat ze doen, is geen bewuste handeling, dus ervaren ze weerstand, strijd, angst en ongerustheid, terwijl ze doen wat ze doen. Eigenlijk willen ze niet doen wat ze doen, maar ze voelen zich op de een of andere manier verplicht om te doen, wat ze niet willen doen.

 

De meeste mensen pushen zichzelf, dwingen zichzelf, om het beter te doen en houden, met veel kunst en vliegwerk, de leugen in stand – die hen uiteraard door anderen werd verteld – dat ze hun leven zijn aan het verbeteren, maar ze besteden nooit aandacht, aan wat ze nou eigenlijk werkelijk zelf echt willen. Indien ze dat zouden doen, dan zijn twee dingen nodig: 1) ze moeten hun OT horen, herkennen en stoppen en 2) ze moeten heel rustig hardop met zichzelf spreken en naar zichzelf gaan luisteren, om hun eigen Belichaamde Taal (BT) te gaan begrijpen en om ernaar te gaan handelen, waarmee ze eindelijk waarheidsgetrouw naar zichzelf kunnen zijn en voor zichzelf duidelijk kunnen maken wat ze willen en wat ze niet willen.

 

Wat doen mensen, als hun OT bijna nooit stopt en hun BT slechts heel kort en per ongeluk gebeurt? Ze kunnen nooit ergens totaal in zijn, omdat ze altijd doen wat ze doen, uit angst om gestraft te worden. Hoewel ze deze angst misschien kunnen maskeren met ambitie, passie, moraal of hun geloof in een hogere macht, is hun leven één grote strijd. Ze doen hun best, maar doen niet wat ze willen doen. Ze vechten, maken ruzie, klagen en eisen, omdat ze eeuwig ontevreden, rusteloos of gefrustreerd zijn.

 

Als je wist wat je wilde doen, zou er geen strijd zijn en zou je gelukkig zijn. Je zou het gewoon doen wat je wilde doen – wat er ook voor nodig was – omdat je precies wist wat je wilde. Ik slaag er altijd in om te doen wat ik wil. Bovendien doe ik het, omdat ik het wil. In tegenstelling tot jou, heb ik met mijn BT ontdekt, dat ik kan doen wat ik wil doen, en daarom hoef ik niet te doen, wat ik niet wil doen. Natuurlijk probeerde ik ook te doen wat ik niet wilde doen – omdat ik, net als iedereen, geconditioneerd was met OT ​​– en als gevolg daarvan had ik altijd last van mijn eigen daden en zat ik mezelf in de weg. Ik faalde dus, omdat ik probeerde te doen wat mij was opgedragen. Ik heb eigenlijk nooit iets geleerd van die zogenaamde feedback die ik kreeg over mijn gedrag, dat altijd beneden de maat werd bevonden. Ik weet nu precies waarom ik gefaald heb: met onze OT geven we elkaar altijd alleen negatieve feedback. Ik ben daar allergisch voor en haaktte daardoor snel af. Ongeacht onze goede bedoelingen, hebben we elkaar en onszelf vernederd, gestraft en mishandeld omdat we niet deden wat ons werd opgedragen. Ik werd echter succesvol, zodra ik deed wat ik wilde.

 

Niemand heeft mij ooit verteld, dat ik precies moet zeggen of opschrijven wat ik wil doen of hoe ik wil zijn, maar met mijn BT, doe ik dit elke dag met grote  vreugde en zonder enige moeite. Toch is het niet mijn zogenaamde wil, om te doen wat ik wil doen, wat mij doet doen wat ik wil doen. Het is ook niet mijn motivatie, mijn bewustzijn, mijn overtuiging, mijn vertrouwen of mijn begrip, maar mijn BT, die mij doet doen wat ik doe. Ik spoor mezelf nooit aan en ik vertel mezelf nooit wat ik moet doen, maar ik ben blij dat ik altijd aan mezelf kan zeggen, wat ik precies kan en wil doen.

 

Ik hoef mezelf niet te vertellen, om harder mijn best te doen, niet op te geven, in mezelf te geloven of om te willen, wat ik zogenaamd moet doen. Ik zeg heel  simpelweg wat ik wil en ik doe het. Ik doe altijd wat ik wil. Ik kan altijd doen wat ik wil en er is geen angst, stress of spanning. Met BT gaat alles heel natuurlijk, omdat ik precies weet wie ik ben. Ik doe echter niet wat ik doe, omdat ik zelfkennis heb. Mijn vermogen om mezelf te kennen, is om met mezelf te praten en mezelf toe te staan, te doen wat ik kan en wil doen. Ik ben niet zoals anderen, die proberen te doen wat ze niet willen. Hoewel ik dat, als jij, met OT, vroeger ook heb gedaan, doe ik dat niet meer.

 

Natuurlijk kan ik met mezelf praten, op elke manier die ik wil en kan. Ik kan niet in het Chinees spreken of schrijven, dus ik wil niet in het Chinees spreken of schrijven. Ik kan echter wel Engels of Nederlands spreken of schrijven, dus ik kan en wil in deze talen spreken en schrijven. Als mijn omstandigheden zouden veranderen, zou ik misschien een andere taal kunnen leren, maar ik zie zo’n verandering niet gebeuren. Integendeel, met mijn BT kan ik mij nu precies concentreren op datgene waartoe ik in staat ben en dat is voldoende.

 

Ik zeg wat ik wil zeggen en ik maak me geen zorgen over wat ik niet wil zeggen. Het is voor mij nooit nodig, om te zeggen wat ik niet wil zeggen of om te doen wat ik niet wil doen. Het is inderdaad precies mijn BT, die mij dit duidelijk maakte, aangezien mijn conditionering met OT ervoor zorgde, dat ik dingen deed en wilde, die ik niet wou, maar ook niet kon doen. Interessant genoeg werd ik in mijn laatste baan, aangenomen op voorwaarde, dat ik alleen zou doen, waar ik me prettig bij voelde. Ik vond het heel fijn werk wat ik deed – als bezorger -  en twee jaar lang ging alles goed. Dit was nog niet eerder zo dat ik zo genoot van wat ik deed. Ik deed precies wat ik graag wilde en ik was heel productief.

 

Ironisch genoeg heeft mijn vervelende, angstige, haatdragende baas – sinds andere mensen hun baan verlieten en drie keer op rij een pas opnieuw aangenomen en omgeschoold persoon de baan weer verliet – mij ertoe aangezet, om dingen te doen waar ik me niet prettig bij voelde. Ik had het gevoel, dat ik het niet kon en daarom wilde ik het  niet doen. Ze wilde – en eistte – dat ik bestellingen van de ongeduldige klanten telefonisch en aan de balie zou aannemen, het geld zou afhandelen dat ze betaalden en aan de kassa werken, de hele dag de computer zou bedienen, met al deze codes, cijfers, programma’s en wachtwoorden, maar ik kon het niet en wilde het niet. Toen ik haar er echter aan herinnerde, dat ze me had aangenomen op de voorwaarde, dat ik alleen zou doen waar ik me prettig bij voelde, werd ze woest en ontkende ze dat ze dat ooit had gezegd, maar ik stond erop dat ze het eerst aan mijn vrouw had verteld, die het vervolgens weer aan mij had verteld. Dus de baan kwam ten einde, omdat ze zich niet hield aan wat ze aan mij had beloofd. In deze actieve baan deed ik veel meer dan ik dacht, en ik vond het fijn, om de hele dag bezig te zijn, maar toen mijn baas me eenmaal wilde vervangen, wist ik dat mijn tijd om was. Het was een goede baan, zolang het duurde.

 

Mijn voormalige krengige, bemoeierige baas bleef er maar op aandringen, dat ik uit mijn comfortzone zou moeten komen. Ze rechtvaardigde zichzelf door herhaaldelijk te zeggen, dat zij en anderen ook uit hun comfortzone moesten komen, of ze dat nu leuk vonden of niet. Met OT, zijn we altijd bezig om uit onze zogenaamde comfortzone te komen, maar met BT blijven we er als het ware lekker in zitten. Toch weten we bij OT niet echt waar wij ons prettig bij voelen. En, er bestaat natuurlijk niet zoiets als een comfortzone, omdat we nou eenmaal onszelf zijn of niet, maar met OT wordt dit nooit duidelijk. Het was onmogelijk hierover te praten. Ze bleef maar zeuren en behandelde me feitelijk heel negatief, vanwege wie ik ben. Ik ben onlangs vijfenzestig geworden en ik voel me meer op mijn gemak om mezelf te zijn dan ooit tevoren, maar ze liet me niet met rust.

 

Ik ben er zeker van, dat ik wel een andere actieve, eenvoudige, leuke pensioenbaan zal gaan vinden, die ik graag doe en wil doen. Deze keer is het niet iemand anders, die mij uitnodigt om alleen te doen waar ik mij prettig bij voel, maar ben ik het, die beslist of de baan geschikt voor mij is. Ik deed laatst een test voor postbode, maar kwam erachter, dat deze stressbaan duidelijk niets voor mij was. Ik hou van een fysieke, ongecompliceerde baan, zonder computer- of papierwerk. Dit schrijven en mijn spreken zullen mij begeleiden mij naar deze nieuwe baan. Ondertussen geniet ik van de vrije tijd, die ik nu heb, om precies te doen wat ik wil en kan.