Time,

 

With Embodied Language (EL) we are and we will remain, up to date, but with outdated Disembodied Language (DL), even though we are technologically advanced, we have fallen out of date. It is high time  we listen to ourselves instead of others. It happens from time to time - because our true nature simply cannot be hidden - we can have EL, for a moment, awkwardly, because we don't know how to proceed with it and always seem to forget about it. Yet it is clear to us, we have had a good time, even if only for a short while. Yes, it is a thing of the past, a memory that quickly fades, because we hardly take the time, to talk about why our happiness fades so quickly?

 

I have noticed several times lately, that saying or writing and therefore touching on controversial topics, has an enormously positive effect on me, even if no one responds at all. For example, 1) the fact, that I express my Language Enlightenment (LE) with my EL, is something that is very beneficial to me, and I just can't stop talking or writing about  it. Also, 2) establishing the indisputable truth, that there is no language within me – and, therefore, also not in others - is something, I would like to return to again and again, because it gives me great pleasure. There is also 3) the remarkable thing, that everyone with DL, speaks with a voice, which they actually do not want to hear and, therefore, reject. These are just three random examples. There are, of course, many more. When I started talking and writing about these difficult-to-express but very important aspects of our EL, I had no idea, how profound each of those three examples really is.

 

The time is running out for us, to finally learn to deal with our language realistically, and, for the time being, all our education still takes place with DL and hardly ever with EL. We are so ignorant of the difference between DL and EL, that our occasional, short-lived participation in EL, is merely a matter of chance, but has nothing to do with our skill or real knowledge. It is one thing to notice and to acknowledge, that our ongoing EL reveals our well-being, our true nature and, therefore, our LE, but it is quite another, to reason through what that actually means.

 

Also, our so-called agreement is quite obvious, that objectively speaking, absolutely no language takes place inside of our brains – as there cannot be any words, sentences, thoughts, ideas or memories, in our heads - once we have discussed this at length with ourselves, we become aware – so we say – of the far-reaching implications which are caused by our hearing-based observation. And if it also turns out that we apparently despise our own speaking voice so much, during DL – which is our usual way of speaking - that we never even want to listen to it, then that is a disconcerting experience, but it is an even greater revelation, when we begin to map out what is happening, as a consequence of this, in our relation to ourselves and others. The only way to find out about this, is by calmly talking out loud with ourselves and writing about it - to ourselves - as I do here, from the unfolding in my own EL.

 

It takes time to really understand the difference between DL and EL. Another aspect of EL, which inevitably asserts itself again and again, is that something can only become clear to us, if we take the time for it and, therefore, we do not endlessly get side-tracked by all kinds of other, supposedly more important matters and letting ourselves know that our own EL, that, in fact we ourselves, are truly much more important than anything else. We have no time to lose regarding our EL, because we have already wasted so much time with our tragic DL.

 

The apparent broadening or deepening of our awareness of the great importance of our EL and of who we really are, is our LE, about which we never seem to have finished talking or writing. Even for me, after forty years of talking and writing about my LE, there is still that wonderful experience of renewal, discovery, refreshment and gratitude, that I can experience all this, because I know all too well, most people will probably never get around to this. On the one hand, I continue to be surprised by this, but, on the other hand, I understand better and better, that talking to ourselves and exploring our own EL, is a huge taboo. There is a heavy judgment on EL, because it expresses our LE, which means, we live from our own intelligence and no longer allow ourselves to be taken in tow, by authorities, who want us to believe, that they could determine, on our behalf, how we should live.

 

When we finally, with our EL, really start taking the time for ourselves, it turns out, strangely enough, we suddenly have all the time in the world. This is because we are ourselves, independent and liberated. We are also aware of what we actually want and what we are capable of with our EL. This is a comprehensive subject, in which our sense of time completely changes, as the so-called past and the so-called future can and will be expressed and experienced in the here-and-now moment. This is a new era, which our EL will have brought about, in which we are free from all the chains and shackles, that have been placed on us, first by others and then by ourselves. With our DL, we were carrying all kinds of misery with us, but we stop that, if we start saying, hearing, writing and reading our own EL.

 

If there ever was such a thing, as the famous good old days, it was always a reference to EL. We have all experienced this briefly, but we never followed through, because we did not even know that our habitual DL had taken over again. The continuation of our EL, is the essence of our LE, which remains out of the picture, as soon as we stop EL. Initially, we often panic when, unnoticed, we get stuck in DL again and only afterwards come to the conclusion, that we had lost ourselves in our old conditioning. This is only a temporary perception, which will at some point make way for a more light-hearted view.

 

People often say, time is money, but I say, time is language and, of course, I mean time is ongoing EL.  And, since ongoing EL is the very expression of my well-being, of my LE, time – or, simply put, being – is my LE. It is reassuring to express our LE with our EL, even if it is just for one moment, because there is no time to lose. Surely, it is inevitable, we will be moving back and forth between DL and EL, before we stabilize in our EL. Many times we are amazed, at the strong pull of our social conditioning with DL, until we decide with our EL, it is time to put an end to our DL for good. As we prepare for this, we are, however, experiencing the major changes, that are taking place, due to the increase of our EL and the decrease of our DL. This is especially evident from the soothing reality, that we are worrying about fewer and fewer things, not even anymore about distributing or sharing our EL and LE with others.

 

Unbelievable as all of this may sound, with our EL everything becomes easier, simpler, more beautiful, clearer and more pleasant. As I write this, it is two o'clock in the night. I am going to sleep some more in a moment. I had gone to bed at seven o'clock, so I had already slept quite a few hours. Since I had the opportunity to do so, I wrote this effortless text, in no time. I feel so happy with my own language, but also privileged, that I can always enjoy it so much. I will soon stop writing and already feel a great sense of satisfaction of what I have been doing. It is time to stop getting involved in anything meaningful. This completely letting go of what I have said and written, is perhaps the most wonderful aspect of my steady EL and my radiant LE. I am convinced, that the reader can experience, with me, that reading this long text was a good use of his or her time.

 

Tijd,

 

Met Belichaamde Taal (BT) zijn en blijven wij bij de tijd, maar met onze tergende Ontlichaamde Taal (OT), zijn wij, ook al zijn wij technologisch nog zo geavanceerd, uit de tijd geraakt. Het is de hoogste tijd, dat wij naar onszelf, in plaats van naar anderen luisteren. Het gebeurt van tijd tot tijd – omdat onze ware natuur zich nou eenmaal niet laat verbergen – dat wij eventjes, onwennig, ongemerkt, schromelijk, BT kunnen hebben, maar, omdat we niet weten hoe   ermee verder te gaan, zijn we het vergeten. Toch is het ons wel duidelijk, dat we, al was het maar heel kort, een goeie tijd hebben meegemaakt. Ja, het is verleden tijd, een herinnering, die gauw vervaagt, want we nemen eigenlijk nauwelijks de tijd, om er bij stil te staan, waarom ons geluk zo snel vervliegt?

 

Het is mij de laatste tijd diverse keren opgevallen, dat het zeggen of schrijven en dus het aanroeren van controversieele dingen, op mij een enorm groot positief effect heeft, ook al reageerd er helemaal niemand. Zo is 1) het feit dat ik met mijn BT mijn Taal Verlichting (TV) tot uiting breng, iets wat voor mij heel weldadig is, waar ik maar geen genoeg van kan krijgen. Eveneens is 2) het vaststellen van de  onomstotelijke waarheid, dat er geen taal binnin in mij bestaat – en dus ook niet in anderen – iets waar ik graag, keer op keer, met veel plezier, op terug wil komen. Tevens is er 3) het opmerkelijke gebeuren, dat iedereen met OT, spreekt met een stem klank, die men eigenlijk zelf niet wil horen en dus afkeurt. Dit zijn drie willekeurige voorbeelden. Er zijn er natuurlijk nog veel meer. Toen ik indertijd begon met het zeggen en schrijven van dit soort moeilijk te verwoorden maar zeer belangrijke aspecten van BT, had ik er geen flauw idee van, hoe ingrijpend ieder van die drie voorgenoemde voorbeelden eigenlijk is.  

 

De tijd dringt, dat we eindelijk eens realistisch met onze taal leren omgaan, maar vooralsnog vindt al het onderwijs plaats met OT en nauwelijks ooit met BT. We zijn zo onwetend over het verschil tussen OT en BT, dat onze incidentele, kortstondige deelname aan BT een kwestie van toeval is, maar geenszins te maken heeft met vaardigheid en echte kennis. Het is een ding, om op te merken en te erkennen, dat onze voortgaande BT ons welzijn, onze ware natuur en dus onze TV gestalte geeft, maar het is nog iets heel anders, als wij door-redeneren van wat dat inhoudt.

 

Ook is ons zogenaamde het-ermee-eens-zijn, dat er objectief gezien, absoluut geen taal plaatsvindt in onze hersenen – dat er dus geen woorden, zinnen of gedachten, ideen, herinneringen, in ons hoofd kunnen zitten – vrij voor de hand liggend, maar als wij hierover, uitvoerig, met onszelf, in gesprek zijn gegaan, dan worden wij ons bewust – althans, zo zeggen wij dat – van de verstrekkende implicaties,  die door ons op-gehoor-gebaseerde-observatie wordt veroorzaakt. En, als ook nog eens blijkt, dat wij onze eigen spreek-stem schijnbaar zodanig verafschuwen, tijdens OT – onze gebruikelijke wijze van spreken – dat wij er nooit naar willen luisteren, dan is dat voor ons een zeer onthutsende ervaring, maar het is een nog grotere openbaring voor ons, als wij in kaart beginnen te brengen, wat hierdoor allemaal gebeurt, in relatie tot onszelf en anderen. De enige manier om hier iets over aan de weet te  komen, is door kalm hardop met onszelf te praten en door hierover – aan onszelf – te schrijven, zoals ik hier doe, vanuit het ontvouwen in eigen taal.

 

Het vraagt tijd, om het verschil tussen OT en BT echt te kunnen begrijpen. Een ander onderdeel van BT, dat zich, onvermijdelijk, keer op keer, laat gelden, is dat er alleen iets duidelijk kan worden, als wij er de tijd voor nemen en ons dus niet eindeloos inlaten met allerlei andere, zogenaamd, belangrijkere zaken en aan onszelf laten weten, dat onze BT, dat wij dus, eigenlijk veel belangrijker zijn, dan wat dan ook. Wij hebben wat betreft onze BT geen tijd te verliezen, want we hebben al zo veel tijd verspeeld met OT.

 

De ogenschijnlijke verbreeding of verdieping van ons besef, van het grote belang, van onze BT en van wie wij werkelijk zijn, is dus onze TV, waarover wij nooit lijken te zijn uitgepraat of uitgeschreven. Zelfs voor mij, nadat ik er al veertig jaren lang over heb gesproken en geschreven, is er nog steeds dat fijne gevoel van vernieuwing, ontdekking, verkwikking en dankbaarheid, dat ik dit alles mag meemaken, want ik weet maar al te goed, dat de meeste mensen hier waarschijnlijk nooit aan toe zullen komen. Ik blijf mij daar, enerszijds, over verbazen, maar, anderszijds, begrijp ik steeds beter, dat praten met onszelf en het verkennen van BT, onze eigen taal, een groot taboe is. Er ligt een zwaar oordeel op BT, omdat het onze TV tot uiting brengt, wat dus inhoudt, dat wij leven vanuit eigen intelligentie en ons niet meer op sleep-touw laten nemen, door authoriteiten, die ons willen doen geloven, dat zij voor ons zouden kunnen bepalen, hoe wij zouden moeten leven.  

 

Wanneer wij eindelijk, met onze BT, werkelijk de tijd voor onszelf gaan nemen, dan blijkt, merkwaardig genoeg, dat wij ineens alle tijd hebben. Dit komt dus omdat wij onszelf, onafhankelijk en vrij zijn. Ook zijn wij op de hoogte van wat wij eigenlijk willen en wat wij daardoor dus ook kunnen met onze BT. Dit is een  veel-omvattend onderwerp, waarin ons besef van tijd volledig veranderd, aangezien het zogenaamde verleden en de toekomst, in het hier-en-nu moment kunnen worden verwoord en ervaren. Deze nieuwe tijd, die door BT is aangebroken, bevrijdt ons van alle ketens en boeien, die ons eerst door anderen, maar daarna door onszelf zijn aangedaan. Met OT, waren wij, ongemerkt, allerlei ellende met ons aan het meeslepen, maar we houden daarmee op, als wij onze BT gaan zeggen, horen, schrijven en lezen.  

 

Indien er ooit zoiets bestond, als die goeie ouwe tijd, dan was dat altijd een verwijzing naar BT. We hebben dit allemaal wel eens vluchtig meegemaakt, maar we zijn er nooit mee doorgegaan, omdat we niet eens wisten, dat onze gewoonte-getrouwe OT alweer had over genomen. Het voortgaan van onze BT is de essentie van onze TV, die buiten beeld blijft, zodra wij ophouden met BT. Aanvankelijk raken wij nog vaak in paniek, wanneer, wij weer, ongemerkt, in OT zijn vastlopen en alleen maar achteraf tot de slotsom komen, dat wij ons hadden verloren in onze oude conditionering. Dit is slechts een tijdelijke gewaarwoording, die op zeker moment weer plaats zal maken, voor een wat lucht-hartigere opvatting.

 

Men zegt vaak, tijd is geld, maar ik zeg, tijd is taal en ik bedoel daar natuurlijk mee, dat tijd voorgaande BT is. En, aangezien voortgaande BT de expressie is van mijn welzijn, van mijn TV, is tijd – of gewoon, simpel weg, er zijn – mijn TV. Het is geruststellend, om met onze BT, ook al is het maar even, uiting te geven aan TV, want gezelligheid kent geen tijd. Het is onvermijdelijk, dat wij vele malen heen en weer bewegen, tussen OT en BT en daarbij verwondert beamen, hoe sterk de sociale conditionering van OT aan ons blijft trekken, totdat wij met BT besluiten, dat het tijd is om voorgoed af te rekenen met onze OT. Terwijl wij ons daarop voorbereiden, ervaren wij wel degelijk, de veranderingen, die plaatsvinden door de toename van onze BT en de afname van onze OT. Dit blijkt vooral uit de zich vernieuwende realiteit, dat wij ons om steeds minder dingen druk maken, zelfs niet meer over het verspreiden of het met anderen delen van onze BT en onze TV.

 

Ongelovelijk als dit allemaal moge klinken, met onze BT wordt alles alsmaar gemakkelijker, simpeler, mooier, duidelijker en aangenamer. Terwijl ik dit schrijf, is het twee uur ‘s-nachts en ik ga zo dadelijk nog even verder slapen. Ik was al op tijd naar bed gegaan – om zeven uur – dus ik had al aardig wat uurtjes geslapen. Omdat ik daartoe, met BT, in de gelegenheid was, heb ik deze moeiteloze tekst in een tijd van een mum geschreven. Ik voel me zo gelukkig met mijn eigen taal, maar ook bevoorrecht, dat ik er altijd zo van kan genieten. Zodadelijk houd ik op met mijn schrijven en ik voel nu al de grote tevredenheid, van waar ik mij mee bezig heb gehouden. Het is nu tijd, om mij niet meer met iets van betekenis in te laten. Het volledig loslaten van wat ik heb gezegd en geschreven, is wellicht het meest wonderbaarlijke aspect van mijn duurzame BT en mijn prachtige TV. Ik ben ervan overtuigd, dat de lezer met mij kan ervaren, dat het lezen van deze tekst, een goeie besteding van zijn of haar tijd was.

 

Meritocratie,

 

Een meritocratie is een systeem, dat gebaseerd is op verdienste, intelligentie of talent, maar niet op andere factoren, zoals ras, geslacht, populariteit of rijkdom. Onderwijs is qua functie een meritocratie, omdat alleen degenen met de hoogste cijfers cum laude, met lof, magna cum laude, met grote lof of summa cum laude, met de hoogste eer afstuderen. Hoewel ik mijn AA-graad, BA-graad, MA-graad en MS-graad nog nooit met zo’n hoge academische onderscheiding heb behaald, vind ik, in het licht van wat er vandaag de dag in de wereld aan de hand is, dat mijn formulering van wat ik de Psychologie van Taal zou willen noemen – die dus bestaat uit Ontlichaamde Taal (OT), Belichaamde Taal (BT) en Taal Verlichting (TV) – niet alleen een doctoraat, de hoogste vorm van academische erkenning, verdient, maar eveneens de toevoeging, summa cum laude, voor mijn uitzonderlijke, uitmuntende prestatie.

 

Ja, ik vind ook, dat ik, als blijk van waardering voor mijn praatjes, die als verbale verworvenheden voor vele mensen, positieve gevolgen gaan hebben, dat ik hiervoor op z’n minst - net als die Glaudine Gay, de voormalige president van Harvard Universiteit – een salaris van 900.000 dollar per jaar zou moeten hebben. Laat die enorm rijke universiteits-donoren, ook maar eens het enorme belang van BT erkennen.   

 

Tegenwoordig wordt meritocratie beschouwd als een vorm van blanke suprematie, omdat arrogante, bluffende professoren, evenals de overbetaalde, verdwaasde bestuurders van universiteiten en hogescholen, hun studenten voorhouden, dat het eigenlijk zeer verkeerd is, om hen te belonen voor hun harde werk en hun voortreffelijke prestaties, want we zouden dan daardoor een voorstander zijn van een blank, superieur, bevoorrecht ras, dat de samenleving wil domineren, ten koste van andere raciale of etnische groepen. Ja, het maakt dus echt helemaal niet eens meer uit of je nu een briljante Aziatische student bent, met 4.64 GPA, want nu wordt ook zo’n iemand gezien als een bedreiging voor die klagende slachtoffers, die vastberaden de rassen-kaart spelen, omdat zij schijnbaar niet zo goed als anderen kunnen presteren. Het is daarom dat deze intelligentere candidaat, niet eens meer wordt toegelaten bij prestigieuze instellingen of in  bepaalde banen, omdat, stel je toch eens voor, dit iemands nep-gevoelens zou kunnen kwetsen. Deze surrealistische, rampzalige, zich snel-verspreidende zorg-wekkende ontwikkeling is het onvermijdelijke gevolg van onze onbewuste betrokkenheid bij OT.

 

Het meest verbazingwekkende aan

 de mentaliteit van de tegenstanders 

van de meritocratie is, dat de

 meritocratie zelf volgens hen

 racistisch is, omdat niet iedereen

 dezelfde toegang tot kansen heeft. 

Vanuit mijn standpunt – als iemand 

die in staat is, om zijn TV uit te 

drukken en ervan te genieten 

met zijn BT, ondanks de waarheid,

 dat bijna iedereen zich met OT

 blijft bezighouden – heeft 

iedereen gelijke toegang tot

 BT, maar niemand maakt 

van deze mogelijkheid gebruik.

 Hoe intelligent, hoog opgeleid,

 populair of getalenteerd iemand

 ook moge zijn, niemand is

 beter, niemand heeft een 

groter vermogen om BT 

te bereiken, dan wie dan ook.

 

Alle macht, in de Verenigde Staten, maar ook overal elders in de wereld – overheid, financiën, onderwijs, nieuws, religie, populaire cultuur – was en is altijd in handen geweest van hen, die zich bezighouden met OT. Iemand met BT, zoals ik, heeft geen enkele behoefte aan macht. Met andere woorden, rechtse kiezers, maar ook linkse kiezers, communisten en ook kapitalisten, onderdrukkers en onderdrukten, geschoolden en ongeschoolden, uitblinkers, die van alles weten te presteren en gedaan hebben kregen, maar ook mislukkelingen, die nooit iets van belang  hebben bereikt, hebben één ding met elkaar gemeen en dat is hun OT. We hebben hier nog nooit over gesproken, omdat er een getalenteerde, moedige en welbespraakte persoon, zoals ik, voor nodig is, om deze gigantisch belangrijke kwestie aan te pakken. Ik ben het wel enigszins eens, met die luie vijanden van de meritocratie, aangezien mijn prestatie nooit door iemand van belang in de academische wereld werd erkend. Toch beschouw ik mezelf niet als een slachtoffer, maar als overwinnaar, omdat wat mij betreft, meritocratie niets te maken heeft met OT, maar dus is voortgekomen uit onze schaarse, korte, toevallige, gezonde, realistische momenten van BT.

 

Waarom ervaren we slechts zelden momenten van luisterrijke verbaliteit? Het komt, omdat onze OT bijna nooit stopt en omdat onze BT alleen kan gebeuren, nadat onze OT is gestopt. Meestal wordt onze OT gestopt, als wij geboeid zijn door iemands vermogen of vaardigheden, om het een of ander te presteren. We laten ons meeslepen door acteurs, atleten, schrijvers, openbare sprekers, om er maar een paar te noemen, maar we raken nooit volledig betrokken met onze eigen taal, met onze BT, omdat bedreigende, afleidende en dus negatieve gevoelens ons ervan weerhouden, om onze eigen taal te belichamen. We doen alleen aan BT als we ons veilig kunnen voelen, wanneer we alleen zijn en hardop met onszelf spreken en rustig naar onszelf kunnen luisteren. Onze BT is geen debat, geen argument of strijd, om de aandacht van een bepaald publiek te trekken, maar een openbaring van onze ware aard, dat wil zeggen, de volledige uitdrukking van onze TV.

 

Meritocratie is niet, zoals mensen, die het grote verschil tussen OT en BT nooit hebben onderzocht, geneigd zijn te geloven, een conservatief geloof, maar een onvermijdelijk gevolg van de natuurlijke gang van zaken. Alleen de meest bekwame, de meest capabele, de meest deskundige, de meest ervaren, maar ook, de meest gelukkigen zouden het voortouw moeten nemen in een gezonde, leefbare, rechtvaardige samenleving, maar we weten wel dat dit niet het geval is, omdat we allemaal, onbewust, betrokken zijn en blijven bij OT. Tot nu toe heeft de meritocratie nog nooit geresulteerd in BT – alleen ik ben daarop een uitzondering – maar als ik de kans zou krijgen, om het enorm grote verschil tussen OT en BT uit te duiden, zal het voor iedereen heel duidelijk zijn, dat BT meritocratisch is, omdat het iedereen tot een betere manier van leven zou gaan aanzetten.

 

Het belang van de meritocratie – van de overtuiging dat we alleen beloond of hoog gewaardeerd dienen te worden, vanwege ons vermogen en opmerkelijk vaardigheden, om iets waardevols, iets nuttigs of iets noodzakelijks te produceren – wordt, vandaag de dag, verlaten, niet omdat mensen geen gelijke kansen zouden hebben, maar juist omdat mensen gelijke kansen hebben, om zich eens eindelijk met BT bezig te houden, ook al houdt iedereen zich heel  mechanisch, koppig en oppervlakkig nog steeds met OT bezig. Anders gezegd: met betrekking tot de meritocratie, moeten we nog beginnen, tijdens het praten, om daad bij woord te voegen. We hebben nooit met OT, de taal van meritocratie gesproken.

 

Als we, vanwege het feit dat ik hierop aandring, BT  beginnen te krijgen, wordt het duidelijk (dit gebeurt  altijd in OT) wanneer de acties van een persoon in tegenspraak zijn met wat hij of zij zegt. Dit verschil tussen wat iemand zegt en doet, is gebaseerd op de leugen – die wordt gecreëerd en in stand gehouden door OT – dat zeggen en doen twee verschillende dingen zouden zijn. In OT zeggen we gebakken lucht, wat dus inactiviteit en doen alsof betekent. Zinnen als, allemaal alleen maar blaffen, maar niet bijten, woord bij daad voegen, of daden spreken luider dan woorden, zijn allemaal verwijzingen naar OT, onze gebruikelijke, algemeen geaccepteerde manier van spreken, die bepaalt, hoe we met onze taal omgaan. Mijn blog symboliseert mijn verbale actie met betrekking tot mijn begrip van OT en BT,  wat uiteraard de uitdrukking is van mijn TV. Als je mij er over laat vertellen, zal ik het je laten ervaren.

 

Meritocratie is simpel gezegd, gewoon gezond verstand, in die zin, dat het het idee benadrukt, dat succes verdiend moet worden, door iemands eigen inspanningen en capaciteiten. Er is echter een groot verschil in succes, zoals uitgedrukt door onze eigen persoonlijke ervaringen, en in succes, in termen van hoe anderen onze daden zien, ermee instemmen, prijzen en valideren. Bovendien zijn we, vanwege onze OT, niet goed in staat om elkaars persoonlijke verworvenheden en successen te erkennen en te waarderen en daarom leggen we veel te veel nadruk op succes, in termen van of anderen onze acties goedkeuren. Jij keurt, met jou OT, mijn BT meteen automatisch, ongemerkt af, maar mijn BT, die dus  uiting geeft aan mijn TV, is toch wel degelijk mijn persoonlijke succes. Meritocratie – succes, volgens de institutionele goedkeuring, dat wil zeggen, in de ogen van anderen – gebaseerd op OT, ging, tot dusver, altijd ten koste van ons persoonlijke geluk, maar meritocratie, die gebaseerd is op onze eigen individuele ervaring, met BT, betekent de realizatie van een geheel nieuwe mogelijkheid. 

 

Meritocracy,

 

A meritocracy is a system that is based on merit,  intelligence or talent, but not on other factors, such as race, gender, popularity or wealth. Education is a meritocracy by function, as only those, who had the highest test scores graduate cum laude, with praise, magna cum laude, with great praise or summa cum laude, with the highest honor. Although I have never achieved my AA-Degree, BA-Degree, my MA-Degree or my MS-Degree with such academic distinction, in the light of what is happening in the world today, I find, that my formulation of what I would call the Psychology of Language – consisting of our Disembodied Language (DL), our Embodied Language (EL) and our Language Enlightenment (LE) – deserves, not only a Ph.D., the highest form of academic recognition, but also the summa cum laude for my exceptional achievement.

 

Nowadays, meritocracy is considered to be a form of white supremacy, as arrogant, woke-tenured professors, as well as the overpaid-administrators of universities and colleges, tell their students that awarding them for excellence and accomplishment is very wrong, because, presumably, it has something to do with being in favor of a white, superior, privileged race, which wants to dominate society, at the exclusion or detriment of other racial or ethnic groups. Yes, it doesn’t even matter anymore, whether you happen to be a brilliant Asian student, with 4.64 GPA, because now, you too, are seen as a threat to those victims, who play the race-card, who didn’t do as well as you did and, so you can’t enroll in any of our prestigious institutions or get certain jobs, as it would hurt someone’s phony feelings. This surreal, disastrous and, unfortunately, fast-spreading development, is the inevitable outcome of our involvement in DL.

 

What is most astonishing about the adversaries of meritocracy, is that, according to them, meritocracy is racist, because not everyone has the same access to opportunity. However, from my point of view – as someone, who is capable of expressing and enjoying his LE with his EL, in spite of the problematic truth, that almost everyone engages in DL – everyone has equal access to EL, but nobody uses this possibility. Regardless how powerful, well-educated, popular or talented anyone may be, nobody is better, nobody has a greater ability, to achieve EL than anyone else.  

 

All levels of power, in the United States, as well as everywhere else, around the world – government, finance, education, news, religion, popular culture – are, and have always been, in the hands of those who engage in DL. In other words, right-wing and left-wing voters, communists and capitalists, but also, the oppressors as well the oppressed, the educated and the uneducated, those who excel, who, presumably, have great merit, and those who, supposedly, never achieved anything of any importance have one thing in common, which is DL. We have never even talked about this, because it takes an exceptionally talented, courageous and articulate person, like me, to address this humungous issue. I do agree somewhat with the enemies of meritocracy, as my achievement was never acknowledged by anyone of any importance in academia. Yet, I don’t view myself as a victim, but as a victor, because the very notion of meritocracy has nothing to do with DL, as it derived from our few, brief, sane, realistic moments of EL.

 

Why do we only experience rare moments of verbal excellence? It is because our DL seldom if ever stops and because EL can only happen, after our DL has been stopped. Usually, our DL is stopped, if we are enthralled with someone’s ability to perform this or that way. We all get carried away by actors, by athletes, by writers, by public speakers, just to name a few, but we never become fully engaged in our own language, because threatening, distracting and, thus, negative feelings, prevent us from embodying our language. We only engage in EL, if we feel safe to do so, when we are alone and speak out loud with ourselves and calmly listen to ourselves. Our EL is not a debate, an argument, a struggle, to get the attention from some audience, but a revelation of our nature, that is, the full expression of our LE.

 

Meritocracy is not, as people, who haven’t explored the great difference between DL and EL, are inclined to believe, a conservative belief, but a consequence of the natural order of things. Only the most skilled, the most capable, the most knowledgeable, the most experienced and the happiest, should lead the way in every society, but we all know this is not the case, because we all, unknowingly, engage in DL. Until now, meritocracy hasn’t resulted in EL, but if I get a chance, to present the difference between DL and EL, it will be very clear, that EL, is meritocratic, as it would lift up everyone, to a better way of life.  

 

The importance of meritocracy – of the belief that we should only be rewarded or held in high esteem for our ability and skill, to produce something beneficial, useful, helpful or needed – is currently abandoned, not because people don’t have equal opportunity, but, precisely, because people do have equal opportunity, to engage in EL, while everyone,  mechanically, stubbornly, superficially, still engages in DL. Stated differently, with regard to meritocracy, we have yet to talk the talk and walk the walk. We have never spoken EL, the language of meritocracy.

 

If we, because of my insistence, begin to finally have EL, it will be very clear, it is always only in DL, that a person’s actions contradict what he or she is saying. This difference between what someone is saying and doing, is based on the lie – which is created and maintained by our DL – that saying isn’t action. In DL, what we say is hot air, which signifies in-action, posturing and pretending. Phrases like, all bark and no bite, putting one’s money where one’s mouth is or, the famous, actions speak louder than words, are references to our DL, which is our common way of talking, which determines, how we deal with our  language, as if it isn’t action. My blog, signifies my action regarding my understanding about DL and EL, which, of course, is the expression of my LE. If you would let me tell you about it, I will show it to you.   

 

Meritocracy is common sense, in that it emphasizes the idea, that success should be earned through one’s own efforts and abilities. However, there is a great difference in success, as expressed by our own personal experiences and, success, in terms of how others view, agree with, praise, and validate our actions. Moreover, due to our DL, we are incapable of acknowledging each other’s personal success and that is why we overemphasize success, in terms of whether others approve of our actions. Also, with your DL, you robotically, involuntarily, necessarily disapprove of my success, which, of course, is my LE. Meritocracy – success, according to institutional approval, that is, in the eyes of others – based on DL, happened always at the expense of our personal success, but meritocracy, which is based on our own individual experience, with EL, is a new possibility.           

 

Important,

 

Whatever you see, read or hear about or get all worked up about – on TV, on social media, in sports, on the radio, in newspapers, in movies, in podcasts, in shows, in videos, in books, in magazines, but also, in bars, in stores, in schools, in colleges, on cruise ships, in universities, in research-institutions, in churches, in synagogues, in mosques, in bars, in restaurants, in theaters, in governments or on the satellites – sells, and, supposedly, is very important, but I want those, who read this text, to consider, that what I say is very important. However, I am not important, because of you or because of someone else, but because of myself. I matter immensely to myself and you would also matter enormously to yourself, if you had Embodied Language (EL).

 

Although you always make it seem – in one way or another – as if you are important, your way of dealing with language indicates this is not the case. Like everyone, you mainly engage in Disembodied Language (DL). You can never say or experience anything new and you repeat the same pattern, the same habit, the same belief, the same unintelligent, meaningless nonsense, until you die. You’ve got your priorities wrong and what is now important to you, would be irrelevant, once you engaged in EL.

 

In this writing, I am addressing an important matter. I know very well that nobody talks about the most important issue of our lives. The difference between DL and EL, only matters to individuals, who dare to be more important to themselves, than to others. In DL, you unconsciously make others more important than you. Also, you make your belief, your identity, your status, your job, your hatred, your fears, your anxiety, your jealousy, your confusion, your truth, your art, your philosophy, your theory, your bicycle, your car, your news, your tits, your eyelashes, your tattoos, your muscles, your guns, your genitals, your ass, your nails, your blue hair, your brand, your torn jeans or your politics more important than yourself.

 

Presumably, the most important thing is being alive, but, apparently, being alive is not important enough for you, to dissolve your fear of death. Yes, you have survived, you have found your way in the darkness, you make such good use of the time you have been gifted, you do what you can, to be, to stay healthy, in body and mind, you follow your own spiritual path and, one day, you are going to achieve your highest potential. However, something is always bothering you, something is missing. You are so important and yet, your view of yourself is negative. You don’t care about yourself and refuse to admit this is important.

 

Many companies will have you believe that they value accountability and credibility. By all accounts, most people would agree, that it is very important, to be trustworthy, believable and responsible. It is only in EL, however, that you can finally admit, to yourself, that you don’t listen to yourself, that you don’t trust yourself, that you don’t believe yourself, that you don’t care about yourself, because you are simply not important to yourself. Admitting that you are not important to yourself is absolutely needed, before you can truly become important to yourself. I can always tell that people, who act as if they are important, are never important to themselves.

 

When you are important to yourself, you will switch from DL to EL and you want to keep going with your EL. Certainly, anyone whose own language becomes important to himself or to herself, attains Language Enlightenment (LE). With EL, we become credible,   accountable and responsible, not towards others, but to ourselves. We are so important to ourselves, that we are in charge of our own language. This is our LE, because our EL is the only way to express who we are. Who we are is so important, that we abandon our history of conditioning with DL and do whatever it takes, to be able to continue our EL.

 

I have always felt a sense of disdain towards anyone who was considered to be important by everyone. I understand why this is so, because I am really more important, than any of these attention-grabbers. In DL, what is important, is unimportant in EL. EL isn’t about being important, so that others revere us and want to hear us or be like us, but it is about being important to who we really are, by being authentic with our language, by hearing ourselves, validating, accepting, understanding and loving ourselves. I am not in need of fame, but if people knew, how their EL would make them feel important, they would talk with me and listen to me, because I reinforce EL. I  enjoy talking with anyone who has EL, as it makes us feel so important, that we celebrate our LE together.                

 Here again is the unsurpassed, beautiful writing of my dear Dutch friend AnnaMieke, who, like me, expresses her own Embodied Language (BT), because she, like me, deals with her language from her Language Enlightenment (TV). It is very sad, so few people take note of this and respond positively to it, because BT is really the only future of all mankind, while dumb, blunt, unconscious Disembodied Language (OT) obviously means our downfall. Everyone has the right to BT from TV. Let us hear from you...I just put her Dutch writing through Google translate and didn't edit...and this marvelous text came out in English...

The right.
The right to speak, to dare to be with yourself, in which unfolding in listening to yourself, will find a new beginning, in your own language and speaking, you can discover that the right you no longer thought you had, is at your feet lies and only has to bow to yourself. To be able to listen to what your truth is, in the blossoming of your own language, which can only arise in the benevolent experience, that your own sound has the wealth, to apparently regain your own right , in whatever you read about yourself.
The right to speak has nothing to do with what someone else thinks, but by continuing to experience what you yourself think, you can feel the change in the words you speak, you can experience more and more than what you read and the right of speaking is going to discover, from the origin, where only you could experience that.
That is the right you have, to be able to discover that you could use the sound you have in the language that then becomes your own, in the unfolding of your own language. The sole right, without being silent, without the attention from someone else suddenly comes to you and you can then start to feel that you can cherish the right you have.
And it no longer becomes a right, but a collection in the attention you give, in being able to tell what you had forgotten to tell yourself, in the attention it asked for, in the nourishment it has, in which the energy can divide itself into the ennobled experience, and can remain with yourself in it.
The right to speak in who you are, often hangs floating between conversations with someone else, that is why, what I say again and again, there is no thinking in the act of writing, but can allow it to arise, in the moment from your own speaking and ability to experience in what you say, that the right that you have found can change into a beautiful flow, where the energy that you can feel, that in the creation of writing and speaking you have found all the right again.

Het recht.

 Hier is wederom het onovertroffen, prachtige schrijven van AnnaMieke, die, net als ik, haar eigen Belichaamde Taal (BT) verwoordt, omdat ook zij, net als ik, vanuit haar Taal Verlichting (TV) met haar taal om gaat. Het is vooralsnog onvoorstelbaar, dat zo weinig mensen hier kennis van nemen en hierop positief reageren, want BT is de toekomst van de gehele mensheid, terwijl Ontlichaamde Taal (OT) uiteraard onze ondergang betekent. Iedereen heeft vanuit TV, het recht op BT. Laat toch eens wat van u horen... 

Het recht.

Het recht van spreken,met jezelf te durven zijn, waarin het ontvouwen in het luisteren naar jezelf, een nieuw begin zal gaan vinden, in eigen taal en spreken, kan gaan ontdekken dat het recht wat je niet meer dacht te hebben, voor je voeten ligt en alleen hoeft te buigen naar jezelf .Te kunnen luisteren wat jou waarheid is, in het ontluiken van eigen taal, die alleen kan ontstaan in het welwillend ervaren, dat eigen klank de weelde heeft, om naar het schijnt je eigen recht terug te halen, in wat je van jezelf ook leest.
Het recht van spreken heeft niets te maken in wat een ander vindt,maar door te blijven ervaren in wat je zelf ook vindt,de omslag kan voelen in de woorden die je spreekt,steeds meer kan gaan ervaren, dan wat je leest en het recht van spreken gaat ontdekken, vanuit het ontstaan, waar alleen jij dat zou kunnen ervaren.
Dat is het recht wat je hebt, om te kunnen ontdekken, dat de klank die je hebt, zo zou kunnen gebruiken in de taal die dan eigen wordt, in het ontvouwen van je eigen taal.Het alleen recht, zonder te zwijgen,zonder de aandacht van een ander, plots tot je komt en dan kan gaan voelen, dat het recht wat je hebt ,kan gaan koesteren.
En het dan geen recht meer wordt, maar een verzameling in de aandacht die je geeft, in het kunnen vertellen, dat wat je was vergeten om aan jezelf te mogen vertellen, in de aandacht die het vroeg,om de voeding die het heeft, waarin de energie zich kan verdelen in het veredelde beleven,en daarin kan blijven bij jezelf.
Het recht van spreken in wie je bent,hangt vaak te zweven tussen de gesprekken met een ander, is het daarom,wat ik  ook steeds weer zeg,dat er geen denken is in de handeling van schrijven,maar kan laten ontstaan, in het moment van eigen spreken en kunnen ervaren in wat je zegt, dat het recht wat je heb gevonden kan veranderen in een mooie stroom,waar de energie, die je kunt gaan voelen, dat in het ontstaan van schrijven en spreken alle recht weer hebt terug gevonden.