Tijd,

 

Met Belichaamde Taal (BT) zijn en blijven wij bij de tijd, maar met onze tergende Ontlichaamde Taal (OT), zijn wij, ook al zijn wij technologisch nog zo geavanceerd, uit de tijd geraakt. Het is de hoogste tijd, dat wij naar onszelf, in plaats van naar anderen luisteren. Het gebeurt van tijd tot tijd – omdat onze ware natuur zich nou eenmaal niet laat verbergen – dat wij eventjes, onwennig, ongemerkt, schromelijk, BT kunnen hebben, maar, omdat we niet weten hoe   ermee verder te gaan, zijn we het vergeten. Toch is het ons wel duidelijk, dat we, al was het maar heel kort, een goeie tijd hebben meegemaakt. Ja, het is verleden tijd, een herinnering, die gauw vervaagt, want we nemen eigenlijk nauwelijks de tijd, om er bij stil te staan, waarom ons geluk zo snel vervliegt?

 

Het is mij de laatste tijd diverse keren opgevallen, dat het zeggen of schrijven en dus het aanroeren van controversieele dingen, op mij een enorm groot positief effect heeft, ook al reageerd er helemaal niemand. Zo is 1) het feit dat ik met mijn BT mijn Taal Verlichting (TV) tot uiting breng, iets wat voor mij heel weldadig is, waar ik maar geen genoeg van kan krijgen. Eveneens is 2) het vaststellen van de  onomstotelijke waarheid, dat er geen taal binnin in mij bestaat – en dus ook niet in anderen – iets waar ik graag, keer op keer, met veel plezier, op terug wil komen. Tevens is er 3) het opmerkelijke gebeuren, dat iedereen met OT, spreekt met een stem klank, die men eigenlijk zelf niet wil horen en dus afkeurt. Dit zijn drie willekeurige voorbeelden. Er zijn er natuurlijk nog veel meer. Toen ik indertijd begon met het zeggen en schrijven van dit soort moeilijk te verwoorden maar zeer belangrijke aspecten van BT, had ik er geen flauw idee van, hoe ingrijpend ieder van die drie voorgenoemde voorbeelden eigenlijk is.  

 

De tijd dringt, dat we eindelijk eens realistisch met onze taal leren omgaan, maar vooralsnog vindt al het onderwijs plaats met OT en nauwelijks ooit met BT. We zijn zo onwetend over het verschil tussen OT en BT, dat onze incidentele, kortstondige deelname aan BT een kwestie van toeval is, maar geenszins te maken heeft met vaardigheid en echte kennis. Het is een ding, om op te merken en te erkennen, dat onze voortgaande BT ons welzijn, onze ware natuur en dus onze TV gestalte geeft, maar het is nog iets heel anders, als wij door-redeneren van wat dat inhoudt.

 

Ook is ons zogenaamde het-ermee-eens-zijn, dat er objectief gezien, absoluut geen taal plaatsvindt in onze hersenen – dat er dus geen woorden, zinnen of gedachten, ideen, herinneringen, in ons hoofd kunnen zitten – vrij voor de hand liggend, maar als wij hierover, uitvoerig, met onszelf, in gesprek zijn gegaan, dan worden wij ons bewust – althans, zo zeggen wij dat – van de verstrekkende implicaties,  die door ons op-gehoor-gebaseerde-observatie wordt veroorzaakt. En, als ook nog eens blijkt, dat wij onze eigen spreek-stem schijnbaar zodanig verafschuwen, tijdens OT – onze gebruikelijke wijze van spreken – dat wij er nooit naar willen luisteren, dan is dat voor ons een zeer onthutsende ervaring, maar het is een nog grotere openbaring voor ons, als wij in kaart beginnen te brengen, wat hierdoor allemaal gebeurt, in relatie tot onszelf en anderen. De enige manier om hier iets over aan de weet te  komen, is door kalm hardop met onszelf te praten en door hierover – aan onszelf – te schrijven, zoals ik hier doe, vanuit het ontvouwen in eigen taal.

 

Het vraagt tijd, om het verschil tussen OT en BT echt te kunnen begrijpen. Een ander onderdeel van BT, dat zich, onvermijdelijk, keer op keer, laat gelden, is dat er alleen iets duidelijk kan worden, als wij er de tijd voor nemen en ons dus niet eindeloos inlaten met allerlei andere, zogenaamd, belangrijkere zaken en aan onszelf laten weten, dat onze BT, dat wij dus, eigenlijk veel belangrijker zijn, dan wat dan ook. Wij hebben wat betreft onze BT geen tijd te verliezen, want we hebben al zo veel tijd verspeeld met OT.

 

De ogenschijnlijke verbreeding of verdieping van ons besef, van het grote belang, van onze BT en van wie wij werkelijk zijn, is dus onze TV, waarover wij nooit lijken te zijn uitgepraat of uitgeschreven. Zelfs voor mij, nadat ik er al veertig jaren lang over heb gesproken en geschreven, is er nog steeds dat fijne gevoel van vernieuwing, ontdekking, verkwikking en dankbaarheid, dat ik dit alles mag meemaken, want ik weet maar al te goed, dat de meeste mensen hier waarschijnlijk nooit aan toe zullen komen. Ik blijf mij daar, enerszijds, over verbazen, maar, anderszijds, begrijp ik steeds beter, dat praten met onszelf en het verkennen van BT, onze eigen taal, een groot taboe is. Er ligt een zwaar oordeel op BT, omdat het onze TV tot uiting brengt, wat dus inhoudt, dat wij leven vanuit eigen intelligentie en ons niet meer op sleep-touw laten nemen, door authoriteiten, die ons willen doen geloven, dat zij voor ons zouden kunnen bepalen, hoe wij zouden moeten leven.  

 

Wanneer wij eindelijk, met onze BT, werkelijk de tijd voor onszelf gaan nemen, dan blijkt, merkwaardig genoeg, dat wij ineens alle tijd hebben. Dit komt dus omdat wij onszelf, onafhankelijk en vrij zijn. Ook zijn wij op de hoogte van wat wij eigenlijk willen en wat wij daardoor dus ook kunnen met onze BT. Dit is een  veel-omvattend onderwerp, waarin ons besef van tijd volledig veranderd, aangezien het zogenaamde verleden en de toekomst, in het hier-en-nu moment kunnen worden verwoord en ervaren. Deze nieuwe tijd, die door BT is aangebroken, bevrijdt ons van alle ketens en boeien, die ons eerst door anderen, maar daarna door onszelf zijn aangedaan. Met OT, waren wij, ongemerkt, allerlei ellende met ons aan het meeslepen, maar we houden daarmee op, als wij onze BT gaan zeggen, horen, schrijven en lezen.  

 

Indien er ooit zoiets bestond, als die goeie ouwe tijd, dan was dat altijd een verwijzing naar BT. We hebben dit allemaal wel eens vluchtig meegemaakt, maar we zijn er nooit mee doorgegaan, omdat we niet eens wisten, dat onze gewoonte-getrouwe OT alweer had over genomen. Het voortgaan van onze BT is de essentie van onze TV, die buiten beeld blijft, zodra wij ophouden met BT. Aanvankelijk raken wij nog vaak in paniek, wanneer, wij weer, ongemerkt, in OT zijn vastlopen en alleen maar achteraf tot de slotsom komen, dat wij ons hadden verloren in onze oude conditionering. Dit is slechts een tijdelijke gewaarwoording, die op zeker moment weer plaats zal maken, voor een wat lucht-hartigere opvatting.

 

Men zegt vaak, tijd is geld, maar ik zeg, tijd is taal en ik bedoel daar natuurlijk mee, dat tijd voorgaande BT is. En, aangezien voortgaande BT de expressie is van mijn welzijn, van mijn TV, is tijd – of gewoon, simpel weg, er zijn – mijn TV. Het is geruststellend, om met onze BT, ook al is het maar even, uiting te geven aan TV, want gezelligheid kent geen tijd. Het is onvermijdelijk, dat wij vele malen heen en weer bewegen, tussen OT en BT en daarbij verwondert beamen, hoe sterk de sociale conditionering van OT aan ons blijft trekken, totdat wij met BT besluiten, dat het tijd is om voorgoed af te rekenen met onze OT. Terwijl wij ons daarop voorbereiden, ervaren wij wel degelijk, de veranderingen, die plaatsvinden door de toename van onze BT en de afname van onze OT. Dit blijkt vooral uit de zich vernieuwende realiteit, dat wij ons om steeds minder dingen druk maken, zelfs niet meer over het verspreiden of het met anderen delen van onze BT en onze TV.

 

Ongelovelijk als dit allemaal moge klinken, met onze BT wordt alles alsmaar gemakkelijker, simpeler, mooier, duidelijker en aangenamer. Terwijl ik dit schrijf, is het twee uur ‘s-nachts en ik ga zo dadelijk nog even verder slapen. Ik was al op tijd naar bed gegaan – om zeven uur – dus ik had al aardig wat uurtjes geslapen. Omdat ik daartoe, met BT, in de gelegenheid was, heb ik deze moeiteloze tekst in een tijd van een mum geschreven. Ik voel me zo gelukkig met mijn eigen taal, maar ook bevoorrecht, dat ik er altijd zo van kan genieten. Zodadelijk houd ik op met mijn schrijven en ik voel nu al de grote tevredenheid, van waar ik mij mee bezig heb gehouden. Het is nu tijd, om mij niet meer met iets van betekenis in te laten. Het volledig loslaten van wat ik heb gezegd en geschreven, is wellicht het meest wonderbaarlijke aspect van mijn duurzame BT en mijn prachtige TV. Ik ben ervan overtuigd, dat de lezer met mij kan ervaren, dat het lezen van deze tekst, een goeie besteding van zijn of haar tijd was.