Meritocratie,

 

Een meritocratie is een systeem, dat gebaseerd is op verdienste, intelligentie of talent, maar niet op andere factoren, zoals ras, geslacht, populariteit of rijkdom. Onderwijs is qua functie een meritocratie, omdat alleen degenen met de hoogste cijfers cum laude, met lof, magna cum laude, met grote lof of summa cum laude, met de hoogste eer afstuderen. Hoewel ik mijn AA-graad, BA-graad, MA-graad en MS-graad nog nooit met zo’n hoge academische onderscheiding heb behaald, vind ik, in het licht van wat er vandaag de dag in de wereld aan de hand is, dat mijn formulering van wat ik de Psychologie van Taal zou willen noemen – die dus bestaat uit Ontlichaamde Taal (OT), Belichaamde Taal (BT) en Taal Verlichting (TV) – niet alleen een doctoraat, de hoogste vorm van academische erkenning, verdient, maar eveneens de toevoeging, summa cum laude, voor mijn uitzonderlijke, uitmuntende prestatie.

 

Ja, ik vind ook, dat ik, als blijk van waardering voor mijn praatjes, die als verbale verworvenheden voor vele mensen, positieve gevolgen gaan hebben, dat ik hiervoor op z’n minst - net als die Glaudine Gay, de voormalige president van Harvard Universiteit – een salaris van 900.000 dollar per jaar zou moeten hebben. Laat die enorm rijke universiteits-donoren, ook maar eens het enorme belang van BT erkennen.   

 

Tegenwoordig wordt meritocratie beschouwd als een vorm van blanke suprematie, omdat arrogante, bluffende professoren, evenals de overbetaalde, verdwaasde bestuurders van universiteiten en hogescholen, hun studenten voorhouden, dat het eigenlijk zeer verkeerd is, om hen te belonen voor hun harde werk en hun voortreffelijke prestaties, want we zouden dan daardoor een voorstander zijn van een blank, superieur, bevoorrecht ras, dat de samenleving wil domineren, ten koste van andere raciale of etnische groepen. Ja, het maakt dus echt helemaal niet eens meer uit of je nu een briljante Aziatische student bent, met 4.64 GPA, want nu wordt ook zo’n iemand gezien als een bedreiging voor die klagende slachtoffers, die vastberaden de rassen-kaart spelen, omdat zij schijnbaar niet zo goed als anderen kunnen presteren. Het is daarom dat deze intelligentere candidaat, niet eens meer wordt toegelaten bij prestigieuze instellingen of in  bepaalde banen, omdat, stel je toch eens voor, dit iemands nep-gevoelens zou kunnen kwetsen. Deze surrealistische, rampzalige, zich snel-verspreidende zorg-wekkende ontwikkeling is het onvermijdelijke gevolg van onze onbewuste betrokkenheid bij OT.

 

Het meest verbazingwekkende aan

 de mentaliteit van de tegenstanders 

van de meritocratie is, dat de

 meritocratie zelf volgens hen

 racistisch is, omdat niet iedereen

 dezelfde toegang tot kansen heeft. 

Vanuit mijn standpunt – als iemand 

die in staat is, om zijn TV uit te 

drukken en ervan te genieten 

met zijn BT, ondanks de waarheid,

 dat bijna iedereen zich met OT

 blijft bezighouden – heeft 

iedereen gelijke toegang tot

 BT, maar niemand maakt 

van deze mogelijkheid gebruik.

 Hoe intelligent, hoog opgeleid,

 populair of getalenteerd iemand

 ook moge zijn, niemand is

 beter, niemand heeft een 

groter vermogen om BT 

te bereiken, dan wie dan ook.

 

Alle macht, in de Verenigde Staten, maar ook overal elders in de wereld – overheid, financiën, onderwijs, nieuws, religie, populaire cultuur – was en is altijd in handen geweest van hen, die zich bezighouden met OT. Iemand met BT, zoals ik, heeft geen enkele behoefte aan macht. Met andere woorden, rechtse kiezers, maar ook linkse kiezers, communisten en ook kapitalisten, onderdrukkers en onderdrukten, geschoolden en ongeschoolden, uitblinkers, die van alles weten te presteren en gedaan hebben kregen, maar ook mislukkelingen, die nooit iets van belang  hebben bereikt, hebben één ding met elkaar gemeen en dat is hun OT. We hebben hier nog nooit over gesproken, omdat er een getalenteerde, moedige en welbespraakte persoon, zoals ik, voor nodig is, om deze gigantisch belangrijke kwestie aan te pakken. Ik ben het wel enigszins eens, met die luie vijanden van de meritocratie, aangezien mijn prestatie nooit door iemand van belang in de academische wereld werd erkend. Toch beschouw ik mezelf niet als een slachtoffer, maar als overwinnaar, omdat wat mij betreft, meritocratie niets te maken heeft met OT, maar dus is voortgekomen uit onze schaarse, korte, toevallige, gezonde, realistische momenten van BT.

 

Waarom ervaren we slechts zelden momenten van luisterrijke verbaliteit? Het komt, omdat onze OT bijna nooit stopt en omdat onze BT alleen kan gebeuren, nadat onze OT is gestopt. Meestal wordt onze OT gestopt, als wij geboeid zijn door iemands vermogen of vaardigheden, om het een of ander te presteren. We laten ons meeslepen door acteurs, atleten, schrijvers, openbare sprekers, om er maar een paar te noemen, maar we raken nooit volledig betrokken met onze eigen taal, met onze BT, omdat bedreigende, afleidende en dus negatieve gevoelens ons ervan weerhouden, om onze eigen taal te belichamen. We doen alleen aan BT als we ons veilig kunnen voelen, wanneer we alleen zijn en hardop met onszelf spreken en rustig naar onszelf kunnen luisteren. Onze BT is geen debat, geen argument of strijd, om de aandacht van een bepaald publiek te trekken, maar een openbaring van onze ware aard, dat wil zeggen, de volledige uitdrukking van onze TV.

 

Meritocratie is niet, zoals mensen, die het grote verschil tussen OT en BT nooit hebben onderzocht, geneigd zijn te geloven, een conservatief geloof, maar een onvermijdelijk gevolg van de natuurlijke gang van zaken. Alleen de meest bekwame, de meest capabele, de meest deskundige, de meest ervaren, maar ook, de meest gelukkigen zouden het voortouw moeten nemen in een gezonde, leefbare, rechtvaardige samenleving, maar we weten wel dat dit niet het geval is, omdat we allemaal, onbewust, betrokken zijn en blijven bij OT. Tot nu toe heeft de meritocratie nog nooit geresulteerd in BT – alleen ik ben daarop een uitzondering – maar als ik de kans zou krijgen, om het enorm grote verschil tussen OT en BT uit te duiden, zal het voor iedereen heel duidelijk zijn, dat BT meritocratisch is, omdat het iedereen tot een betere manier van leven zou gaan aanzetten.

 

Het belang van de meritocratie – van de overtuiging dat we alleen beloond of hoog gewaardeerd dienen te worden, vanwege ons vermogen en opmerkelijk vaardigheden, om iets waardevols, iets nuttigs of iets noodzakelijks te produceren – wordt, vandaag de dag, verlaten, niet omdat mensen geen gelijke kansen zouden hebben, maar juist omdat mensen gelijke kansen hebben, om zich eens eindelijk met BT bezig te houden, ook al houdt iedereen zich heel  mechanisch, koppig en oppervlakkig nog steeds met OT bezig. Anders gezegd: met betrekking tot de meritocratie, moeten we nog beginnen, tijdens het praten, om daad bij woord te voegen. We hebben nooit met OT, de taal van meritocratie gesproken.

 

Als we, vanwege het feit dat ik hierop aandring, BT  beginnen te krijgen, wordt het duidelijk (dit gebeurt  altijd in OT) wanneer de acties van een persoon in tegenspraak zijn met wat hij of zij zegt. Dit verschil tussen wat iemand zegt en doet, is gebaseerd op de leugen – die wordt gecreëerd en in stand gehouden door OT – dat zeggen en doen twee verschillende dingen zouden zijn. In OT zeggen we gebakken lucht, wat dus inactiviteit en doen alsof betekent. Zinnen als, allemaal alleen maar blaffen, maar niet bijten, woord bij daad voegen, of daden spreken luider dan woorden, zijn allemaal verwijzingen naar OT, onze gebruikelijke, algemeen geaccepteerde manier van spreken, die bepaalt, hoe we met onze taal omgaan. Mijn blog symboliseert mijn verbale actie met betrekking tot mijn begrip van OT en BT,  wat uiteraard de uitdrukking is van mijn TV. Als je mij er over laat vertellen, zal ik het je laten ervaren.

 

Meritocratie is simpel gezegd, gewoon gezond verstand, in die zin, dat het het idee benadrukt, dat succes verdiend moet worden, door iemands eigen inspanningen en capaciteiten. Er is echter een groot verschil in succes, zoals uitgedrukt door onze eigen persoonlijke ervaringen, en in succes, in termen van hoe anderen onze daden zien, ermee instemmen, prijzen en valideren. Bovendien zijn we, vanwege onze OT, niet goed in staat om elkaars persoonlijke verworvenheden en successen te erkennen en te waarderen en daarom leggen we veel te veel nadruk op succes, in termen van of anderen onze acties goedkeuren. Jij keurt, met jou OT, mijn BT meteen automatisch, ongemerkt af, maar mijn BT, die dus  uiting geeft aan mijn TV, is toch wel degelijk mijn persoonlijke succes. Meritocratie – succes, volgens de institutionele goedkeuring, dat wil zeggen, in de ogen van anderen – gebaseerd op OT, ging, tot dusver, altijd ten koste van ons persoonlijke geluk, maar meritocratie, die gebaseerd is op onze eigen individuele ervaring, met BT, betekent de realizatie van een geheel nieuwe mogelijkheid.