Silence,

 

Being quiet – ​​to ourselves – is the greatest obstacle to experiencing our silence. Forget about what all your so-called gurus or enlightened ones have said. Only when we speak with ourselves, instead of to each other – because we finally acknowledge, that talking with ourselves, is more important than talking with others – we can hear our own voice, which provides access to who we really are and have always been. The silence we experience by talking with ourselves is a blissful homecoming that is unparalleled, since we are retracing the path, we have taken with our sensitive, natural, effortless Embodied Language (EL), while we, unconsciously,  moved away from ourselves with our Disembodied Language (DL).

 

During EL, we let ourselves know – in our own simple, effective language – that we can stop our long, disastrous history of conditioning of not listening to ourselves, because we had never talked to ourselves, with the sole purpose, to listen to ourselves. However, once we do this, consciously, and, to our own surprise, with great pleasure and increasing motivation, it becomes clear to us that, of course, there is no language, no words, no mind, sentences, no thoughts, no ideas, no associations, no memories, no self, no experiences, no concepts, no conversations, no soul, no instruction-providing, verbal agent of our behavior inside of our body.

 

With EL, we experience a mysterious silence, because it is crystal clear to us, our language always arises and takes place exclusively outside our body. If we ever again entertain the moronic idea, that there is someone within us, who has an experience, we say out loud to ourselves what that experience is, then we describe that experience as accurately as possible, and, then, by listening to our voice, we realize that our language is outside of us and, then, that experience quickly dissolves, because there is no one who experiences. There is a new silence, an emptiness – being without language – that we could never access with DL, our usual way of dealing with language. So-called thinking is an outdated illusion that was created and maintained by our common way of speaking, which we call DL, because we have no awareness of our body, while we were doing it.

 

The sound of our voice, which we hear during EL,  does something to our body, as it is our natural sound, which suits us completely. In DL, we were always producing a voice, in which we could not relax and therefore everything we said was a form of moving away from ourselves. Hearing and feeling our original voice, is an experience that enables us to be done with our DL, which immediately stops.

 

As we continue peacefully with our EL, we not only reason about what has happened to us, but we also talk about what is yet to happen. Our new language is a reinterpretation of who we have been, who we always were, who we are right now and who we will always remain. The soothing sensation, that language does not happen to us, but is used by us, as a free individual, makes us behave consciously. Our EL changes all our other behavior. All the behavior that originated and was associated with our DL comes to an end and the only behavior that remains, is the behavior that suits us and that is caused, named and maintained by our EL. In other words, our EL is a self-evident selection process, because one will witness all of these behavioral changes.

 

EL, which – when I first stumbled on it, while I was still living in the Netherlands – I used to call the Language That Creates Space, makes us experience silence as endless space. Every form of fear, tension, anxiety, irritation, confusion or superstition comes to an end during EL. We can be completely silent with our EL, because we enjoy this silence by talking to ourselves about it again and again. Our language – our speaking, listening, writing and reading – is put in its place, it exists only as an overt  phenomenon. There is no inner language. This realization has far-reaching consequences, which continue to encourage us, every time our conditioning, with DL, comes into play, to let ourselves know, we are inclined to believe in this fantasy, as we have not experienced EL before. Now that we experience EL, that old conditioning history with DL, no longer has a hold on us.

 

No matter what it may be, that keeps presenting itself to us – all our problems are repetitions of the same verbal nonsense – because we haven't talked to ourselves about it enough, we can always talk to ourselves about whatever is in our attention and conclude, that all our problems are a product of our DL, but that our freedom is always regained again with our effortless EL. Even though it is apparently necessary to lose and find back our EL, there is no reason for this to take any longer than necessary. As soon as we change from DL to EL, we immediately are aware of our Language Enlightenment (LE).

 

We are never concerned with becoming happy or enlightened in the future, because with EL we are - even though this is almost unbelievable at first - immediately enlightened and fulfilled. Even though we may still lose ourselves in DL – because of our old habit – our experience of our LE and EL is a fact, that can no longer be taken away from us by DL. We have heard, felt, experienced, reasoned, understood our EL and by enjoying it so much, we keep learning more and more. This growing actually never ends. Our discovering, amazement and relief of the letting go is superb. We know about tranquility without language. For us, the silence is never broken, but always becoming richer and more expressive.

 

We anticipate the future, as we still have the rest of our lives, to express the silence of our LE with our EL and even if we only got around to it once, we know forever, that this path is always open to us. In other words, confidence in ourselves, in who we are with our EL, is our surrender to the inevitable silence that came about, because we said everything to ourselves, that we wanted to say and could say. This is how we go can into that blissful silence without language. And, this gives our brains a rest, which was never possible before with our DL.

 

Silence always has the quality 

of the situation in which it takes

 place. During our DL, we 

always face an oppressive, 

ominous or icy wall of silence, 

but with EL, every silence is a

 blessing, a renewal and a 

revelation. The silence of 

EL is the glorious blossoming 

of our intelligence and the 

becoming available of energy

 to create. Our productivity 

increases exponentially and we 

continuously predict, correctly, 

the consequences of all our

 actions. There are more 

positive events ahead for us,

 as we are leaving forever 

behind all the conflicts, 

confusion, frustration and

 disappointments. 

 

We are, in our silence – as responsible individuals, experiencing the unity and wholeness of, on the one hand, the behavior and the experiences, which are leading to positive results, and, on the other hand, the conscious, skillful use of our EL, which gives shape and meaning to our LE, to who we really are – a transformation source, that processes everything with our EL and converts it into happiness, love, understanding, beauty, relaxation and forgiveness. This is not flowery language, as we really do this.

 

Because of DL, everyone is in the same sinking boat and the only way to get out of our imaginary, verbal prison is to focus on our language, to listen to what we might say to ourselves. The silence invites us to go nowhere else but to our EL, which always takes us somewhere, where we have not been before. In EL, you are in a constant state of renewal and letting what comes come, is possible because you have paid attention to what demanded your attention. It is we, as speakers, who, with our EL, pay attention to everything that is important to us and we no longer waste any energy or time by paying attention to what others try to get our attention with.

 

The silence of our LE – which can only be expressed with our EL – requires no one's attention and makes us, as speakers, hilariously aware, that there is no speaker, who speaks, there is no listener, who listens, there no writer, who writes, there is no reader who reads and there is not an experiencer, who experiences. In DL, however, each speaker, in various ways, is always trying to dominate the listener's attention. This constant manipulation of the listener's attention is always done with an acted, unnatural voice. Every DL speaker pretends, he or she is loving, confident, open, committed, knowledgeable, calm, enthusiastic, strong, impressive or unstoppable. Also, every DL speaker - to force every listener to listen - will sound aggressive, holy, arrogant, intimidating, humiliating, tragic, tiring or impatient.

 

Because we don't know anything about the huge difference between our own DL and our own EL, we are constantly being fooled by DL speakers and, yet, we accept this as normal, because, supposedly, we know our place in the social hierarchy, which allows us to get away our bombastic, DL. In our exhausting everyday social interactions, we lose energy to people who take away our attention or our energy.  With EL, we speak with a different sound, because there is no sense of a speaker speaking or a listener listening. In EL, we produce the sound we want to listen to. Because the speaker is his own listener, both the speaker and the listener disappear. This disappearance has nothing to do with speaking without ego, but with speaking with listening (EL) or speaking without listening (DL). During EL, the listener hears the speaker's silence, because that speaker hears himself. Because the listener, in the speaker, is not there, the illustrious listener in the listener is also not there. This is why everyone with DL loses focus, the moment you briefly tell them anything about your EL and your LE. They will always go straight back to their conditioning with DL and only the silence of our knowledge, of our LE, makes us stand firm and continue with our own EL.

 

Stilte,

 

Zwijgen – naar onszelf – is de grootste sta-in-de-weg van onze stilte. Wanneer wij spreken met onszelf, in plaats van met elkaar, dan horen wij eindelijk onze eigen stem, die toegang geeft tot wie wij werkelijk zijn en altijd zijn geweest. De stilte, die we ervaren in het praten met onszelf, is een zalig thuiskomen, die zijn weerga niet kent, omdat wij eindelijk met onze gevoelige, natuurlijke, moeiteloze Belichaamde Taal (BT), de weg weer helemaal terug bewandelen, die wij zijn gegaan, toen wij, ongemerkt, met onze  Ontlichaamde Taal (OT) van onszelf zijn weggegaan.  

 

Gedurende BT laten wij – in onze eigen, eenvoudige, effectieve bewoording – onszelf weten, dat wij een halt kunnen toeroepen aan onze lange, rampzalige conditionering’s geschiedenis, waarin wij niet naar onszelf hebben geluisterd, omdat wij nog nooit met onszelf hadden gesproken, met het doel, om naar onszelf te luisteren. Zodra wij dit echter bewust en, tot onze eigen verbazing, met groot genoegen en met toenemende motivatie doen, dan wordt het ons duidelijk, dat er, uiteraard, geen taal, geen woorden, geen zinnen, geen gedachten, geen ideen, geen associaties, geen herinneringen, geen zelf, geen ervaringen, geen concepten, geen gesprekken, geen ziel, geen instructie-verschaffende, verbale veroorzaker van ons gedrag, in ons lichaam bestaat.

 

Wij ervaren met BT een mysterieuze stilte, omdat het ons kristal helder is, dat taal altijd, uitsluitend en alleen, buiten ons lichaam ontstaat en plaatsvindt. Als wij toch weer eens het idee mochten hebben, dat er iemand in ons zou zijn, die een ervaring heeft, dan zeggen wij hardop aan onszelf, wat die ervaring is, dan beschrijven wij die ervaring zo nauwkeurig mogelijk en, luisterend naar onze stem, beseffen wij, dat de taal buiten ons is en dan lost die ervaring op, omdat er geen ervaarder is. Er is sprake van een nieuwe stilte, een leegte – een zonder taal zijn – waar wij met OT niet aan toe konden komen. Ons zogenaamde denken is een achterhaalde illusie, die werd gecreerd en in stand gehouden, door onze gebruikelijke, geaccepteerde wijze van spreken, die wij OT noemen, omdat wij geen enkel besef hadden van ons lichaam, toen wij hiermee bezig waren.

 

De klank van onze stem, die wij dus horen tijdens BT, doet iets met ons lichaam, aangezien het echt onze natuurlijke klank is, die helemaal bij ons past. Wij waren dus, in OT, altijd een stem geluid aan het produceren, waarin wij ons niet konden ontspannen en bijgevolg was alles wat wij zeiden, een vorm van weggaan van onszelf. Het horen en voelen van ons  oorspronkelijke stemgeluid, is een ervaring, die ons in staat stelt, om eigenlijk in een keer, korte metten te maken, met onze OT, die hierdoor direct stopt.

 

In het vredig voortgaan met onze BT, redeneren wij niet alleen over wat er allemaal met ons is gebeurd, maar spreken wij eveneens over wat er nog staat te gebeuren. Onze nieuwe taal is een herinterpretatie van wie wij zijn geweest, wie wij eigenlijk altijd waren, wie wij nu zijn en wie wij altijd zullen blijven. De rustgevende gewaarwoording, dat taal ons niet overkomt, maar door ons, als vrij individu, wordt gehanteerd, maakt dat wij bewust handelen. Onze BT veranderd al ons andere gedrag. Al het gedrag dat afkomstig was en samenhing met onze OT, komt tot een einde en het enige gedrag, dat overblijft, is het gedrag, dat bij ons past en dat door onze BT wordt veroorzaakt, benoemd en in stand gehouden.

 

BT, die ik vroeger ook wel de Taal Die Ruimte Creert noemde, maakt dat wij de stilte als ruimte ervaren. Iedere vorm van angst, spanning, bezorgdheid, irritatie, verwarring of bijgeloof komt tot een einde. Wij zijn met behulp van onze BT volledig stil en doen ons tegoed aan deze stilte, door er keer op keer met onszelf over te praten. Onze taal – ons spreken, luisteren, schrijven en lezen – is dus een uiterlijk fenomeen. Er bestaat geen innerlijke taal. Deze realizatie heeft verstrekkende gevolgen, die ons blijvend stimuleren, om iedere keer wanneer onze conditionering, met OT, om de hoek komt kijken, onszelf te laten weten, dat wij geneigd zijn, om in deze fanasie te geloven, omdat wij nog niet eerder BT kenden, maar nu wij BT ervaren, heeft die oude  conditionering, met OT, geen vat meer op ons.

 

Ongeacht wat het ook moge zijn, wat zich aan ons voordoet, omdat wij nog niet voldoende met onszelf hierover hebben gesproken, wij kunnen altijd hier met onszelf over praten en tot de conclusie komen, dat alles wat te maken had met problemen, weer een produkt was van onze OT en dat onze vrijheid, altijd weer hervonden werd met onze BT. Ook al is het schijnbaar ook nodig, om BT weer kwijt te raken en weer terug te vinden, er is geen enkele reden, om dit langer te laten duren dan nodig is, want zodra wij veranderen van OT naar BT, zijn wij ons onmiddelijk gewaar van onze Taal Verlichting (TV).

 

Wij zijn nooit bezig, om in de toekomst verlicht of gelukkig te worden, want met BT zijn we – ook al is dit in eerste instantie bijna niet te geloven – direct verlicht en vervult. Ook al verliezen wij ons vanwege onze oude gewoonte, nog menigmaal in OT, toch blijft onze TV en BT een feit, dat ons niet meer door OT kan worden afgenomen. Wij hebben BT gehoord, gevoeld, ervaren, beleeft, beredeneerd en door er zo van te genieten, komen wij steeds meer aan de weet. Het houdt eigenlijk nooit op, het ontdekken, het verwonderen, het begrijpen, het loslaten en het verstillen zonder taal. Voor ons, wordt de stilte nooit doorbroken, maar juist steeds rijker en expressiever.

 

Wij hebben ons hele leven, om de stilte van onze TV met onze BT uit te drukken en zelfs als wij hier maar een maal aan toe komen, weten wij voorgoed, dat deze weg altijd voor ons openligt. Anders gezegd, het vertrouwen in onszelf, in wie wij zijn met BT, is  onze overgave aan de onvermijdelijke stilte, die tot stand kwam, omdat wij alles aan onszelf hebben gezegd, wat wij wilde en konden zeggen. Wij gaan in die stilte zonder taal. Zo krijgen onze hersenen voor het eerst een rust, die nog niet eerder mogelijk was.

 

Stilte heeft altijd de kwaliteit van de situatie waarin die plaats vindt. Gedurende OT, hebben wij altijd te maken met een beklemmende, onheil-spellende of ijzige muur van stilte, maar met BT, is iedere stilte een zegen, een vernieuwing en een onthulling. De stilte van BT is het glorieuze openbloeien van onze intelligentie en het beschikbaar komen van energie om te creeeren. Onze productiviteit neemt toe en wij voorspellen voortdurend, op de juiste wijze, wat de gevolgen zullen zijn van al ons handelen. Er ligt voor ons alleen maar veel positiefs in het verschiet en wij laten het verleden van conflict, verwarring, frustratie en teleurstelling voorgoed achter ons.

 

Wij zijn, in onze stilte – als individu, die de eenheid en heelheid ervaart, van enerszijds, tot positieve resultaten leidend gedrag of ervaring, en, aan de andere kant,  bewust, vaardig gebruik van BT, die gestalte en betekenis geeft aan de TV, aan wie wij dus werkelijk zijn – een transformatie bron, die alles met onze BT verwerkt en omzet in geluk, liefde, begrip, schoonheid, ontspanning en vergeving.

 

Iedereen zit, vanwege OT, in hetzelfde schuitje en de enige manier om uit onze denk-beeldige, verbale gevangenis te komen, is door ons op onze taal te richten, door te gaan luisteren naar wat wij aan ons zelf te vertellen hebben. De stilte nodigt ons uit, om nergens anders meer naar toe te gaan, dan naar BT, waarmee wij telkens ergens bij uitkomen, waar wij nog niet eerder waren geweest. Je bent met BT in een voordurende staat van vernieuwing en het laten komen, wat komt, is mogelijk, omdat je aandacht hebt gegeven aan wat je aandacht vroeg. Wij zijn het, die met onze BT, aandacht geven aan alles wat voor ons van belang is en wij verdoen geen energie of tijd meer, met het geven van aandacht aan waar anderen onze aandacht mee proberen op te eisen.

 

De stilte van onze TV – die alleen met onze BT tot uiting kan worden gebracht – vraagt niemand’s aandacht en maakt ons, als spreker, ervan bewust, dat er geen spreker is, die spreekt, geen luisteraar die luistert, geen schrijver die schrijft, geen lezer die leest en dus ook geen ervaarder die ervaart. In OT, echter, is iedere spreker, op allerlei manieren, altijd de aandacht van de luisteraar aan het domineren. De manipulatie van de aandacht van de luisteraar gebeurt altijd met een geacteerde stem. Iedere OT spreker doet alsof hij of zij, liefdevol, zeker, open, betrokken, zelfverzekerd, kalm, enthusiast, sterk, indrukwekkend of onstuitbaar is. Ook zal iedere OT  spreker – om iedere luisteraar tot luisteren te dwingen – aggressief, intimiderend, vernederend, tragisch, vermoeiend of ongeduldig klinken.

 

Omdat wij het enorme verschil niet kennen tussen OT en BT, worden wij voortdurend door OT sprekers in de luren gelegd. In ons uitputtende alledaagse sociale verkeer verliezen wij energie aan mensen, die aandacht of energie van onszelf wegnemen. Met BT spreken wij met een ander geluid dan met OT, omdat er geen besef is van een spreker, die spreekt of een luisteraar die luistert. Wij produceren in BT het geluid waar wij zelf naar willen luisteren. Omdat de spreker zijn eigen luisteraar is, verdwijnt zowel de spreker als de luisteraar. Dit verdwijnen heeft niets te maken, met het spreken zonder ego, maar met het luisterend spreken oftewel met BT en met OT, het spreken zonder te luisteren. Gedurende BT hoort de luisteraar de stilte van de spreker, omdat die spreker zichzelf hoort. Omdat de luisteraar, in de spreker er niet is, is ook de veronderstelde, fictieve luisteraar in de luisteraar er niet. Dit is dus waarom iedereen met OT meteen weer de aandacht verliest, zodra je hen eventjes iets over je BT en je TV vertelt. Men gaat onherroepelijk altijd meteen weer terug naar OT en alleen de stilte van het weten, van onze TV, doet ons stand houden en voortgaan met BT.  

 

Opinion,

 

Since I am able to joyfully, skillfully, continuously and consciously engage in Embodied Language (EL), I can express my Language Enlightenment (LE). I am a transformed, liberated, new, kind of human being, because my EL allows me to let go of my history of conditioning with Disembodied Language (DL). Of course, I have a different opinion about everything, than everyone, who is still stuck in DL and it seems to me, I have only just started to express myself. 

 

Supposedly, we are all entitled to our own opinion, but not to our own facts. However, with my EL, I can acknowledge certain facts, which people, who have DL, are unable to acknowledge, and I am the only one, who has these facts, which are not my opinion. There’s this horrible imaginary thing, our so-called mind, our delusional belief in inner language, about whether it is ever safe enough, to express openly, our opinion about ourselves and each other, which always indicates, we are fearful and engaging in DL.

 

When people express their opinion, usually, they don’t want to know or are not interested in, why they have this opinion. With me this is different. If I don’t know, why I have a certain opinion, I don’t want to express it. It feels, I have only recently – due to my ongoing EL – become capable of expressing own opinion. My own hesitation, doubt and caution about expressing my opinion, was, because, with DL, I was like everyone else, as I didn’t know, why I had such a strong opinion about everything. As I have stated, this has changed, because I discovered, that all my opinions – all of them – derive from my own understanding about the DL-EL distinction.

 

Freedom of speech is an oxymoron, if you persist with DL-lies and insist on expressing opinions, as if they were facts. You have the right to do this, but it is unintelligent. If there is any value to our so-called freedom of speech, it is because public discourse puts unintelligent behavior on extinction. It makes no sense, to express opinions, that aren’t emerging from and embedded in, the knowledge of our own ongoing EL, which only reveals itself if DL is stopped.

 

Without the existential knowledge, which can only come from our own ongoing EL – and which must be accurate self-knowledge about who we are – we are merely expressing another opinion, without being able to ground it in our reality. Nevertheless, it is the reality, we have created and, which, with  DL, we keep repeating, instead of creating it with EL.

 

In my opinion, everyone with DL is crazy. Since I am the only one, who is capable of having ongoing EL, I am – believe it or not – the only truly sane person. Although DL is our common conditioned way of dealing with our language and EL is our conscious way of dealing with our language, which transcends our history of conditioning with DL, both, our DL as well as our EL, are equally real and our involvement in one or the other, has it’s inevitable, predictable consequences, which, in the case of EL, are always good, but which, in the case of DL, are always bad.

 

The statement, there are no absolutes – which, how could it be otherwise? – came from our dreadful DL, seems to suggest the presumed fact, that there are no independent universal truths, however, with our EL, we realize, it was just someone’s often repeated distracting opinion. This saying is always thrown in, to distract from what is being said, particularly from how it is being said. More often than not, a person’s strong opinion, represents an unwanted outcome of that person’s mechanical DL, because the person, who experiences the good outcomes of his or her EL, isn’t, generally-speaking, getting involved in any useless discussion, debate, argument, fight, conflict, in which people try to endlessly dominate, coerce, outdo or manipulate each other with their opinions.

 

The person, who, like me, reliably achieves positive outcomes with his or her EL, always avoids joining in conversations with opiniated, superficial, cowardly people, as he or she will know, for a fact, that his or her EL will not be possible with them. I have no urge to give them my opinion and get my head chopped off again. However, I do have my own opinion. I do express my opinion, here on my blog, in writing and on You Tube, in the songs I sing, which are always about this, and, in the videos, in which talk about why I prefer to talk in the way, that I do and not like everyone else. I speak very differently from others, because I have EL, while most people only have DL.

 

Everyone can have EL. In spite of all our problems, we all still have it, once in a while, very briefly, but we don’t know how to continue with it, as we haven’t explored and understood the immense difference between our DL and our EL. This is not an opinion, because every can hear, that DL is going on everywhere, but EL, only sporadically, accidentally happens, because no matter how hard we deny our reality with our rigid DL, it is still there, waiting to be addressed, properly, with our EL. You are only going to acknowledge this fact, if you engage in EL with me.

 

I have a high opinion of myself, as I talk the talk and walk the walk. I know what I know. As long as you continue – without even realizing it – with DL, your opinions will prevent you from perceiving crucially important facts about how you use your language, which undermines your life. I am not going to change my opinion, about what I have come to know, due to my own delightful exploration of EL, but, if you aspire to have EL, you must accept my opinion as a fact. With your DL, you say, that I am just expressing my opinion and I can’t change that.

 

You are stuck with your DL and are going to remain incapable of change, as long as your DL continues. I have had to come to terms with that. When I began to study Psychology, I was naively hopeful, that we would talk about the facts of human behavior, but it became clear to me, that I myself had already discovered the very reason, why this couldn’t happen. Although people have occasionally shown some interest, there has never been any recognition of the difference between DL and EL and, thus, I felt greatly relieved, to have left the field of Psychology.

 

Let there be no doubt about it, my life is based on my personal opinion. Surely, I got older and wiser, but I don’t feel bitter or disappointed, but fortunate everything went the way it did. My current level of clarity, competence and satisfaction is better than it has ever been. I am absolutely certain about what I am talking about, that I dare say, I don’t really have any opinions, because everything I claim, can be and should be verified and will then be found to be true.

 

When I started this writing, with mentioning, I have only just started expressing my opinions, I was being modest, because I realize, after having written what I have written, I have never been wrong about what others called my opinion or ideas about DL and EL. I repeat both DL and EL are real, and, therefore, are observable phenomena. However, the difference between DL and EL, is a matter of your experience, because you decide – for yourself – what is DL and what is EL. You come to this experience, by talking out loud with yourself and by listening to the sound of your voice, while you speak and you will hear it.

 

Ongoing EL reveals our LE. This is as true for me, as it is for you. Obviously, our DL couldn’t express our LE, which is our natural, happy, healthy, lively, factual, intelligent, authentic, effortless way of being. This is possible for everybody. It is to your own detriment, you don’t get to know me, talk with me or take seriously what I have discovered, because with your DL, you cannot be who you are. I am a source, which is of much greater value than any of the other people, you admire or whose words you value. My opinion about you, matters more than your opinion about me. I don’t care about your admiration, because all I care about is that we get to talk about the difference between DL and EL and everything will follow from there. I am not teaching anything, just talking. Anyone who talks with me, will find out about their DL, their EL and their LE.        

 

White Privilege,

 

My humor happens always only in the context of my own or someone else’s Embodied Language (EL). I can’t laugh about humor – basically all the so-called humor – which derives from Disembodied Language (DL). I find it boring and not funny, and I find myself funnier, but this writing is about my white privilege. I hope one day, you will engage in EL with me, so we can laugh about our Language Enlightenment (LE). I don’t believe in the black and white view of life, that is proposed by Critical Race Theory (CRT), but I do, of course, subscribe to my own DL-EL distinction, which, unequivocally, acknowledges and laughs about, that CRT is only talked about with DL.

 

I don’t need any other concept to analyze, how racism or, supposedly, radicalized societies, affect the lives of white or white-skinned people, than my own EL, which makes me laugh about the fact that, presumably, it is my problem, while in fact, it is, of course, the problem of disgruntled colored people, who try to accuse all white people for their misery.

 

My wonderful Chinese American wife, Bonnie, loves my jokes, but she is absolutely right, that I am only funny, if I don’t try to be funny and, even then, I am only funny, in spite of the fact, that I’m actually not that funny. As a child, in school, I was often punished and send out of the classroom, because I wouldn’t shut up saying things, which would make everyone laugh. Let me tell you something funny about my white privilege. I can talk about it, without any shame, as I accept my experience, as a white guy. Actually, it gets even worse. I am the ultimate expert on white privilege, because besides being white, I am also male and heterosexual. However, I am not – there were times, I prayed I was – some Chistian, high-testosterone, hairy dude. What you have heard, so far, about white privilege, wasn’t funny, because no white guy spoke about it, in such a way, that he was funny, but not trying to be funny.

 

Although I should feel bad about my white privilege, I am quite happy, with what I am expected to consider as my invisible package of unearned assets. My defiance is because I can afford to go on with my EL, because I know about the big difference between DL and EL. Indeed, any advantage I have, is not a sign of bias or prejudice, but of my truly superior intelligence. My ability to be happy, offends all unhappy people, not only those, who have a certain skin color or religion.   

 

I know very well, when I am not trying to be funny. I am funny, when you laugh about my white privilege, because I don’t give a shit about it. Yes, you’ve got that right, I am not even trying to be funny. I feel so  fortunate within my own white skin, that I will make the skin crawl of anyone, who tries to get under my skin. Anyone, who tries to get me out of my comfort zone, is going to consider, that there is, of course, a difference between my whiteness and my privilege.

 

Whiteness and privilege, are not necessarily related topics. When we casually mention them together – as many people of color and guilty white people do these days – things become quickly very confusing. I do proudly admit, my individual circumstances are quite different from most people, regardless of their skin color and, yes, prior to acquiring my citizenship, by legally immigrating the United States in 1999, I was still under the naive new-comer's impression, that all men were created equal. As a free individual, I must insist, I am – and I will always be – very different from everyone else.

 

I was never able to achieve any significant social status, yet, I feel totally fulfilled, how can that be? The whole world is full of people, who engage in DL, who tell others what to do and how to be, yet they couldn’t stop me from developing, in my own way, from doing only the work I wanted to do, from earning enough money, to live as I want to or from speaking and writing, with my EL, about my LE. Certainly, I only view myself or anyone else with EL, as normal, while I perceive everyone with DL, as totally crazy.     

 

I’ve done my fair share of playing the victim card, but it never worked for me. Owning up to my white privilege, was not some dumb, skin-deep, fanatic continuation, mixed-in with all the other fighting, blaming and complaining, that’s going on everywhere. To the contrary, I was not going to be one of those white losers, suckers and assholes, who believe, they can only laugh about others, but not about themselves.

 

According to me, it is not a person’s whiteness or skin color, which determines his or her social status, but his or her relative participation in DL or EL. Most of us have, unconscious DL every day. Only to the extent, we accidentally manage to experience any happiness at all – in our otherwise conflicted, problematic, miserable, superficial, meaningless lives – we have had brief moments of relief with our EL, in which, most likely, we could finally laugh a little bit, about the sad catastrophe, we have accepted as our lives. 

 

As a highly motivated, proud, white, privileged, tongue-in-cheek, racist, I really can and I do laugh much more about myself, than any other white people do. People hate me for saying this, but to me, it is not about my skin color, but about how I use my language. No other white people can claim the advantages of the privileges I possess, because I have, so to speak, come into my own. Somehow, I managed to stop myself, from trying to be special.  

 

Many white people whine about the fact, that they can be victims too – and quite frankly, I used to be one of them – but I am grateful for being constantly blamed for my white privilege, because that is how I managed, to get my head out my dark, stinking ass. Now, as a new American, I fully enjoy diversity, as I have come out my nasty white privilege. Yes, there was quite some shit, I needed to take care off. No one ever granted my right, to bear my white privilege as a badge of honor. I am one of the very exceptional white people, who not only can laugh about their own white privilege, but who also sees through and laughs about all the grifters, who play the race-card. 

 

I am not waiting for lame-laughter-approval from anyone, who can’t view themselves, as someone who has humor. Yes, my humor, is only for those who get it, who are privileged, as they can still laugh about scam-artists and race-hustlers. Naturally, my humor crosses the line, as it flows from my white privilege perspective, which everyone refuses to laugh about. I am not immune to being disliked by race-baters, but I prefer to have my white humor.

 

People, who give incendiary, humorless, speeches, who want to sell us their mediocre books, try to shame white people, in taking their expensive, torturous courses and insist, we should believe them, that white privilege operates in all of the major institutions of society, but at a personal level, the fact is, that everyone, unknowingly, engages in DL.   

 

Since the increased, forced awareness, about white privilege, couldn’t and didn’t produce the hoped for epic proportions of shame, we are now being told, that racial inequality can never again be treated as a laughing matter. My white privilege has never been satisfied with sneaky, miserly, micro-aggressions. My humor is about the lynching of the idea, that good old white racism is still there. We shouldn’t judge a white comedian’s ability to be funny, by the color of his skin, certainly not, if he reports the truth about his white privilege.

 

The common reaction of most white people – who are as ignorant, as people of color, about the difference between DL and EL – to white privilege, is defensiveness and often even outrage. There is something funny going on about the shame, fear, guilt, avoidance, discomfort, defensiveness, intolerability, invalidation or blatant weaponization of white privilege, which are echoes of the gloom and doom sermons, Christian people have endured, in their white privilege churches. In other words, their history is repeating itself and the strong white opposition is disgust rather than acceptance of their own long history with DL, which never allowed for any EL. Those, who want to force white people to believe in CRT, are the new priests.        

 

White supremacy wasn’t made into law, but spoken language was made into written language. Everyone seems to agree with this scam, that what is written is, presumably, more important than what is said. If there is any humor left, it proves, we acknowledge the importance of what we say. Black people aren’t any funnier than white people, by saying the word nigga many times. And, now that the humorless, oppressive, rigid Diversity-Equity-Inclusion (DEI) pendulum has swung so far to the left, that laughter isn’t allowed anymore, it is only possible, to laugh about racism, if a straight, white, seemingly racist guy, comes to the aide of people of color, with the hilarious observation, that there remains still a lot of untapped potential, for laughter, in the word nigga or in any other stupid stereotype for that – black lives – matter. We white people all probably know, we don’t laugh as much as black folks, but a little cultural appropriation is going to do the trick.

 

Enough of all the whining, there’s work to be done. We need to reach beyond the isle, imagine what it is like, to be in someone else’s skin and stop this total madness of crawling out of our own skin. We need to get more comfortable, not less comfortable, with white privilege. As long as you still feel uneasy, all you wish to do, is to escape and there is nothing to laugh about. We don’t dare talk about it, but there’s also a big problem with sand-niggas or Muslims. There’s no laughter anywhere in these dry deserts. They need all the white privilege help they can get, to radically step away from what has become, a humorless culture, which outlawed laughter. It has nothing to do with my skin, that my white privilege is the realization, that all religion prevents laughter.  

 

Might is not right and your laughter is the only way forward. I am committed to my white privilege and I use it for the common good. Don’t paint a target on my back for denying white racism, as my innocence, my individuality, my assumption of my intelligence, my freedom to be who I am, is up to me, but not to you or someone else. Get out of your own cultural prison. Feel inspired by this white privileged man, who stopped crying about spilled milk and throwing out the nonverbal child with the verbal bath water. White pride tells us not to blame others for our own misery, but to be truly a happy man, who is not just trying to be funny. Don’t say white privilege doesn’t apply, but say – and hear – DL doesn’t apply to you and have some EL.                    

 

Iets (something),

 

In Hamlet, het alombekende toneelstuk van William Shakespeare, praat Marcellus, een bewaker, met zijn filosofische kameraad Horatio en zegt: "Er is iets verrot in de staat Denemarken." Dit citaat maakt deel uit van een langer gesprek over de walgelijke, corrupte politieke heersende klasse. Samen met ‘to be or not to be’ zijn dit waarschijnlijk twee van de beroemdste uitspraken van Shakespeare’s beroemdste personage, Hamlet, de prins van Denemarken, wiens koningsvader was vermoord.

 

Dit “iets” doet mij herinnerd mij aan Ilhan Omar, de vijfde congresvertegenwoordiger van Minnesota, die nog niet zo lang geleden werd uitgesloten van de commissie Buitenlandse Zaken van het Huis van Afgevaardigden, omdat zij – naast diverse andere hatelijke opmerkingen – in een toespraak voor de Raad van American-Islamic Relations (CAIR) verklaarde, dat deze organisatie “kort na 9/11 werd opgericht, omdat sommige mensen iets deden en dat wij allemaal [moslims in de VS] de toegang tot onze burgerlijke vrijheden begonnen te verliezen.” Feitelijk vond 11 september plaats in 2001 en werd CAIR al eerder opgericht in 1994. Zeker, veel Amerikaanse moslims hebben zich na 11 september, 2001 bij deze organisatie aangesloten, wat haar veel meer – en onder Obama, nog meer, politieke macht heeft gegeven, wat natuurlijk, het uiteindelijke doel is van politieke islam.

 

Naar mijn mening zou geen enkele moslim enige politieke macht mogen hebben, in welk westers democratisch land dan ook, zolang westerlingen geen enkele macht mogen hebben, in welk moslimland dan ook. De Islamisering van Europa is al in volle gang en ik wil echt, dat dit in de Verenigde Staten niet gebeurt. Bovendien ben ik van mening, dat de zogenaamde godsdienstvrijheid een achterhaald en uiterst problematisch concept is, dat snel moet worden aangepast aan de realiteit van vandaag. Als hier niets aan wordt gedaan – met Belichaamde Taal (BT) – zal de westerse beschaving uiteenvallen, zoals dat nu al eigenlijk aan het gebeuren is. Uit het bovenstaande blijkt duidelijk dat Omar, CAIR – en de achterlijke Biden regering – de slachtofferkaart blijft spelen, door iedereen die iets kritisch zegt over de islam, de schuld te geven, te intimideren en niet te respecteren, omdat men dan Islamofoob is, en door iedereen, die kritiek uit op de huidige on-democratische regering, voor rechtse fascist uit te maken. Terwijl het antisemitisme op universiteiten en colleges overal in het land enorm aan het oplaaien is, wordt de bevolking door de regering voorgehouden, alsof er het werkelijke probleem Islamophobia zou zijn. Onzin.  

 

Laten ons dan nu overschakelen, 

om het verschil beschouwen

 tussen Ontlichaamde Taal (OT)

 en BT.  We moeten over dit 

verschil beginnen te praten, 

omdat er iets – met onze taal – 

aan de hand is, waar mensen 

simpelweg niet over weten, hoe

 ze moeten praten, en daarom 

hebben ze er, tot nu toe, alleen 

maar over geschreven. Als ze 

er, net als ik, over hadden kunnen 

praten met BT in plaats van OT, 

dan hadden ze, zoals je in dit 

schrijven kunt lezen, iets heel

 anders geschreven.

 

Ongeacht wat ze beweren, mensen met OT weten niet hoe ze over hun eigen ervaringen moeten praten. We zijn allemaal onbewust, dag in dag uit, bezig met OT. Dit heeft echter absoluut niets te maken met cultuur, ras, politiek, enz., maar met het ongeadresseerde feit, dat we geconditioneerd zijn om naar anderen te luisteren, maar niet naar onszelf, terwijl we spreken. Ja, ik weet het, mensen geloven me niet, maar ik heb dit spul al meer dan 45 jaar onderwezen en het is echt iets zeer belangrijks.

 

Hoe kun je nou zeggen en beweren, dat jij over je eigen ervaringen praat, terwijl je nog steeds vecht,  voortdurend worstelt, ruzie maakt en ongelukkig, onrustig, verward, in conflict, gefrustreerd, getraumatiseerd, defensief, manipulatief, meegesleept, oneerlijk, behoeftig, dwingend, gewelddadig en bijgelovig bent? Ja, jij bent dit allemaal, omdat je niet bewust met je taalgebruik omgaat. Er is iets helemaal mis met jou en je gedrag, omdat jij je drukker maakt om anderen, dan om jezelf, omdat anderen zogenaamd belangrijker zijn dan jij en omdat jij schijnbaar onbelangrijk bent.

 

Het punt dat ik hier maak, is dat je niet weet hoe je BT kunt hebben, waarin je echt jezelf kunt zijn en bij jezelf kunt blijven. Ik weet hoe ik BT kan hebben, omdat ik elke dag iets aan mezelf schrijf of zeg. Ik probeer geen BT te hebben, omdat het proberen van BT niet werkt. Als je BT hebt, dan probeer je het niet te hebben. Je probeert dus eigenlijk alleen maar iets te hebben, wat volgens jou BT is, zolang je het enorme verschil tussen je eigen OT en je eigen BT nog niet kent. Zolang je het probeert, is je iets nog niet helemaal duidelijk over je eigen OT. Natuurlijk moet jou OT, jou conditioneringsgeschiedenis, worden erkend en door jou worden gestopt. Jou BT kan alleen plaatsvinden als jou OT is gestopt, door jou. Jou BT is moeiteloos en gemakkelijk, maar jou OT zorgt ervoor, dat je telkens weer geobsedeerd raakt door iets moeilijks en energieverslindends.

 

Een ander probleem, dat ik in dit schrijven wil bespreken, is dat je blijft lezen, over waar je niet over praat, en dit beheerst al het taal gebruik in de academische wereld, de sociale en andere media, de politiek en de religie. Omdat je geen BT hebt en ook niet kunt hebben, alleen maar OT, geef jij altijd de voorkeur aan het geschreven woord, boven het gesproken woord, omdat het gesproken woord, te ruw, te schokkend en te verontrustend voor je is. In feite ben je zo'n zwakkeling, zo'n verliezer, zo'n leugenaar, dat je gewoon weg blijft weigeren om eens alleen hardop met jezelf over van alles te praten. Uiteraard kan jou OT, in gesproken vorm, nooit iets wetenschappelijks van betekenis opleveren, ten aanzien van jou eigen problematische gedrag. Zeker, al je problemen zijn gedragsproblemen en er zal iets aan je taalgebruik moeten veranderen, om de kwestie aan te pakken.

 

OT is altijd bevooroordeeld – en is daardoor dus wetenschappelijk van geen enkele waarde – omdat de spreker de luisteraar op allerlei slinkse manieren domineert, manipuleert en dwingt. Het grote belang dat we aan onze geschreven taal hebben gehecht, gaat ten koste van onze gesproken taal, die wordt verwaarloosd, genegeerd en die daardoor volledig is ontspoord. Op universiteiten zijn vandaag de dag alleen maar wilde schreeuw partijen gaande. Ik schrijf dit omdat ik het kan en omdat ik weet, dat andere mensen, die BT niet kennen, het echt niet kunnen. In principe is iedereen in staat het verschil tussen OT en BT te herkennen en door te gaan met BT, maar er zit altijd iets in de weg. Dit iets kan alleen uit de weg worden geruimd, als je hardop met jezelf praat en naar je eigen stem geluid luistert.

 

Ik schrijf over het grote verschil tussen OT en BT, maar niet omdat ik er – net als jij – niet over kan praten, maar juist, omdat ik er wel over kan praten. Ik ken dat verschil maar al te goed en heb daardoor dan ook doorlopend BT, zonder enig probleem. Dit schrijven is het resultaat van mijn dagelijkse gesproken betrokkenheid bij BT, maar alle andere geschriften van mensen, die geen gesproken BT hebben – wat dus eigenlijk iedereen is – komen voort uit hun onbewuste betrokkenheid bij OT. Je kunt wat ik zeg bagatelliseren, maar dat maakt het voor jou alleen maar urgenter, om eens eindelijk toe te gaan geven, dat er wel degelijk iets vreselijk mis is.

 

Jou problemen zullen alleen maar gaan oplossen als je de OT aanpakt, die deze problemen veroorzaakt, in stand houdt en verergert. Simpel gezegd is jouw OT ineffectief taal gebruik, omdat deze nog steeds gebaseerd is op de oude, misvatting, dat je een zelf, met privé-spraak, innerlijke zelfpraat, gedachten, associaties, herinneringen, concepten, ideeën of een geest zou hebben. Er is nergens in je lichaam enige taal te bekennen, maar je gebruikelijke domme manier van praten zet eindeloos deze fantasie voort, dat jij een psyche, een ego of een wil hebt of zo iets.

 

Hier is iets waarvan ik wil dat de lezer, die aan OT gewend is, eens bij stil staat. Als iemand die BT heeft, kan ik met niemand praten die OT heeft – ik kan echt niet met mensen zoals jij praten – omdat ze mij niet respecteren, negeren, vernederen, verstoren, beoordelen, verwarren, afleiden, dwingen en pijn doen, zonder ooit eens eerlijk te beseffen of te erkennen, dat dit het gevolg is van hun betrokkenheid bij OT. Bovendien doe jij, met je mechanische OT, het altijd voorkomen, alsof er iets mis zou zijn met iemand, zoals ik – die echt BT heeft en die notabene BT echt kent – wanneer die zegt: hé spreker, het gaat er niet om wat je zegt, maar hoe je het zegt. Zelfs de kleinste feedback over jou ongevoelige, dwingende, stressvolle, ontevreden gedrag wordt omgezet in iets dat mijn BT onmogelijk maakt.

 

Ik heb dit miljoenen keren meegemaakt, maar er is geen andere manier voor mij – of voor iemand anders met BT – dan maar zoveel mogelijk weg te blijven van degenen met OT, omdat BT altijd wordt tegengehouden door degenen die het niet weten en die het ook niet wil weten, dat zij zich enkel blijven bezighouden met OT. In essentie is OT net als met de vervuiling: mensen laten hun afval achter en anderen, die dat niet doen, zien dat en zijn getuige van deze grove onzorgvuldigheid. Ja, ik ga mijn minachting en afkeer voor jou OT niet met een suikerlaagje bedekken. Hoewel ik er niemand meer mee confronteer, zoals ik jarenlang heb gedaan, verspil ik tegenwoordig geen tijd of energie meer aan iemands zinloze, oninteressante OT-bullshit.

 

Wat mij betreft is OT een uitgemaakte zaak. Ik geef alleen om mijn BT, die iets creëert wat ik wil en waarmee ik verder kan. In mijn schrijven van vandaag, druk ik uit hoe volkomen absurd en onintelligent het is, dat we bereid zijn om oorlogen te voeren, het milieu te vernietigen, eindeloze conflicten, ruzies en tragedies te creëren, terwijl we het vertikken om het verschil tussen OT en BT te identificeren. Jij hebt inderdaad waanvoorstellingen met je OT, waardoor je gelooft dat je taal geen rol speelt in hoe jij jezelf, anderen en je zogenaamde realiteit waarneemt. Als je eenmaal BT hebt, dan besef je iets van enorm belang: je hebt alles zelf gemaakt. Je creëert en je leeft in je eigen realiteit, door de manier waarop je met je taal omgaat. De realiteit, die we hebben gecreëerd, en die we blijven creëren met onze gebruikelijke manier van praten – OT – is iets geheel anders, dan de realiteit die we zouden kunnen creëren, als we naar onszelf zouden luisteren en onze BT, onze eigen taal, effectief, in ons voordeel zouden gebruiken. Met BT creëren we onze Taal Verlichting (TV), maar met OT creëren we en leven we in onze eigen hel.

 

Je zult toch ooit iets moeten gaan doen aan je eigen  probleem, aan je OT. Hou er toch eens mee op. Met OT blijf je kinderlijk fantaseren, dat je hebt iets hebt, wat niet waar is. Je hebt geen gedachten en met BT, ben je je er eindelijk volledig van bewust, dat er echt geen woorden of zinnen in je hoofd kunnen zitten. Je maag zegt niets tegen je over het verteren van je voedsel. Je ademt niet, omdat je tegen jezelf zegt, dat je moet ademen. Met OT heb je zeer zeker iets verkeerd begrepen, maar als je het uiteindelijk goed hebt gezegd en geschreven, als je de zaken rechtzet, met je BT, dan heb je jezelf een groot plezier gedaan. Er is iets heel opmerkelijks aan het luisteren naar je eigen stem geluid terwijl je spreekt, wat van gigantisch grote waarde is.

 This beautiful text was originally written in Dutch by my dear friend AnnaMieke, with whom I have mapped out our Language Enlightenment (LE) through our weekly wonderful conversations with Embodied Language our (EL). Here is the link to her blog: My silence Mijn stilte. (klompanna.blogspot.com)

Devastating Silence
Realizing that expanding the moment, in the harmony it has, can explain why what I read is so similar to what I can experience. What no dam has broken in the evidence in which I have spoken, in which I thought to keep telling, from my flow and I am also busy with what is happening now, in the world around me. It sometimes keeps me busy, and I also hear every day how many people have been killed. No matter how many wars, in violating all rights and I no longer believe that what I am doing could also mean something to others. Because I see how the torture towards each other becomes a habit and they dare to say to me that I am crazy because I continue to listen to myself and writing. Because I know from all my experience, this unfolding has brought me and in opening myself up I understand less and less that the wars that exist also provide the nourishment to continue fighting, if only for their own right. It couldn't be more stupid, so beastly inhuman, what I have to see, what the mission has become to remain in fear and not be inclined to listen to oneself. It has gotten out of hand, it is almost a moral has become, the way the world is going now. Just as in many countries destruction is made more important than telling yourself what you really think about it. Destructive silence, as I call it, as my experience tells me that in the wake of my I can also let others know this, but especially to myself.
It is the wake that shows that in the wake of my writing, I will clearly continue, from my silence that can undergo destruction, without acting, in what it requires to be able to remain with myself. In which the worlds are at the struggle, against a forgotten existence, that another truth continues to arise in a writing. Sometimes there is silence, sometimes a whole noise and can express me, it is said, that can arise from my silence, that even the destruction that it can be, through my day and stay in my own space as I show in every sentence.