Iets (something),

 

In Hamlet, het alombekende toneelstuk van William Shakespeare, praat Marcellus, een bewaker, met zijn filosofische kameraad Horatio en zegt: "Er is iets verrot in de staat Denemarken." Dit citaat maakt deel uit van een langer gesprek over de walgelijke, corrupte politieke heersende klasse. Samen met ‘to be or not to be’ zijn dit waarschijnlijk twee van de beroemdste uitspraken van Shakespeare’s beroemdste personage, Hamlet, de prins van Denemarken, wiens koningsvader was vermoord.

 

Dit “iets” doet mij herinnerd mij aan Ilhan Omar, de vijfde congresvertegenwoordiger van Minnesota, die nog niet zo lang geleden werd uitgesloten van de commissie Buitenlandse Zaken van het Huis van Afgevaardigden, omdat zij – naast diverse andere hatelijke opmerkingen – in een toespraak voor de Raad van American-Islamic Relations (CAIR) verklaarde, dat deze organisatie “kort na 9/11 werd opgericht, omdat sommige mensen iets deden en dat wij allemaal [moslims in de VS] de toegang tot onze burgerlijke vrijheden begonnen te verliezen.” Feitelijk vond 11 september plaats in 2001 en werd CAIR al eerder opgericht in 1994. Zeker, veel Amerikaanse moslims hebben zich na 11 september, 2001 bij deze organisatie aangesloten, wat haar veel meer – en onder Obama, nog meer, politieke macht heeft gegeven, wat natuurlijk, het uiteindelijke doel is van politieke islam.

 

Naar mijn mening zou geen enkele moslim enige politieke macht mogen hebben, in welk westers democratisch land dan ook, zolang westerlingen geen enkele macht mogen hebben, in welk moslimland dan ook. De Islamisering van Europa is al in volle gang en ik wil echt, dat dit in de Verenigde Staten niet gebeurt. Bovendien ben ik van mening, dat de zogenaamde godsdienstvrijheid een achterhaald en uiterst problematisch concept is, dat snel moet worden aangepast aan de realiteit van vandaag. Als hier niets aan wordt gedaan – met Belichaamde Taal (BT) – zal de westerse beschaving uiteenvallen, zoals dat nu al eigenlijk aan het gebeuren is. Uit het bovenstaande blijkt duidelijk dat Omar, CAIR – en de achterlijke Biden regering – de slachtofferkaart blijft spelen, door iedereen die iets kritisch zegt over de islam, de schuld te geven, te intimideren en niet te respecteren, omdat men dan Islamofoob is, en door iedereen, die kritiek uit op de huidige on-democratische regering, voor rechtse fascist uit te maken. Terwijl het antisemitisme op universiteiten en colleges overal in het land enorm aan het oplaaien is, wordt de bevolking door de regering voorgehouden, alsof er het werkelijke probleem Islamophobia zou zijn. Onzin.  

 

Laten ons dan nu overschakelen, 

om het verschil beschouwen

 tussen Ontlichaamde Taal (OT)

 en BT.  We moeten over dit 

verschil beginnen te praten, 

omdat er iets – met onze taal – 

aan de hand is, waar mensen 

simpelweg niet over weten, hoe

 ze moeten praten, en daarom 

hebben ze er, tot nu toe, alleen 

maar over geschreven. Als ze 

er, net als ik, over hadden kunnen 

praten met BT in plaats van OT, 

dan hadden ze, zoals je in dit 

schrijven kunt lezen, iets heel

 anders geschreven.

 

Ongeacht wat ze beweren, mensen met OT weten niet hoe ze over hun eigen ervaringen moeten praten. We zijn allemaal onbewust, dag in dag uit, bezig met OT. Dit heeft echter absoluut niets te maken met cultuur, ras, politiek, enz., maar met het ongeadresseerde feit, dat we geconditioneerd zijn om naar anderen te luisteren, maar niet naar onszelf, terwijl we spreken. Ja, ik weet het, mensen geloven me niet, maar ik heb dit spul al meer dan 45 jaar onderwezen en het is echt iets zeer belangrijks.

 

Hoe kun je nou zeggen en beweren, dat jij over je eigen ervaringen praat, terwijl je nog steeds vecht,  voortdurend worstelt, ruzie maakt en ongelukkig, onrustig, verward, in conflict, gefrustreerd, getraumatiseerd, defensief, manipulatief, meegesleept, oneerlijk, behoeftig, dwingend, gewelddadig en bijgelovig bent? Ja, jij bent dit allemaal, omdat je niet bewust met je taalgebruik omgaat. Er is iets helemaal mis met jou en je gedrag, omdat jij je drukker maakt om anderen, dan om jezelf, omdat anderen zogenaamd belangrijker zijn dan jij en omdat jij schijnbaar onbelangrijk bent.

 

Het punt dat ik hier maak, is dat je niet weet hoe je BT kunt hebben, waarin je echt jezelf kunt zijn en bij jezelf kunt blijven. Ik weet hoe ik BT kan hebben, omdat ik elke dag iets aan mezelf schrijf of zeg. Ik probeer geen BT te hebben, omdat het proberen van BT niet werkt. Als je BT hebt, dan probeer je het niet te hebben. Je probeert dus eigenlijk alleen maar iets te hebben, wat volgens jou BT is, zolang je het enorme verschil tussen je eigen OT en je eigen BT nog niet kent. Zolang je het probeert, is je iets nog niet helemaal duidelijk over je eigen OT. Natuurlijk moet jou OT, jou conditioneringsgeschiedenis, worden erkend en door jou worden gestopt. Jou BT kan alleen plaatsvinden als jou OT is gestopt, door jou. Jou BT is moeiteloos en gemakkelijk, maar jou OT zorgt ervoor, dat je telkens weer geobsedeerd raakt door iets moeilijks en energieverslindends.

 

Een ander probleem, dat ik in dit schrijven wil bespreken, is dat je blijft lezen, over waar je niet over praat, en dit beheerst al het taal gebruik in de academische wereld, de sociale en andere media, de politiek en de religie. Omdat je geen BT hebt en ook niet kunt hebben, alleen maar OT, geef jij altijd de voorkeur aan het geschreven woord, boven het gesproken woord, omdat het gesproken woord, te ruw, te schokkend en te verontrustend voor je is. In feite ben je zo'n zwakkeling, zo'n verliezer, zo'n leugenaar, dat je gewoon weg blijft weigeren om eens alleen hardop met jezelf over van alles te praten. Uiteraard kan jou OT, in gesproken vorm, nooit iets wetenschappelijks van betekenis opleveren, ten aanzien van jou eigen problematische gedrag. Zeker, al je problemen zijn gedragsproblemen en er zal iets aan je taalgebruik moeten veranderen, om de kwestie aan te pakken.

 

OT is altijd bevooroordeeld – en is daardoor dus wetenschappelijk van geen enkele waarde – omdat de spreker de luisteraar op allerlei slinkse manieren domineert, manipuleert en dwingt. Het grote belang dat we aan onze geschreven taal hebben gehecht, gaat ten koste van onze gesproken taal, die wordt verwaarloosd, genegeerd en die daardoor volledig is ontspoord. Op universiteiten zijn vandaag de dag alleen maar wilde schreeuw partijen gaande. Ik schrijf dit omdat ik het kan en omdat ik weet, dat andere mensen, die BT niet kennen, het echt niet kunnen. In principe is iedereen in staat het verschil tussen OT en BT te herkennen en door te gaan met BT, maar er zit altijd iets in de weg. Dit iets kan alleen uit de weg worden geruimd, als je hardop met jezelf praat en naar je eigen stem geluid luistert.

 

Ik schrijf over het grote verschil tussen OT en BT, maar niet omdat ik er – net als jij – niet over kan praten, maar juist, omdat ik er wel over kan praten. Ik ken dat verschil maar al te goed en heb daardoor dan ook doorlopend BT, zonder enig probleem. Dit schrijven is het resultaat van mijn dagelijkse gesproken betrokkenheid bij BT, maar alle andere geschriften van mensen, die geen gesproken BT hebben – wat dus eigenlijk iedereen is – komen voort uit hun onbewuste betrokkenheid bij OT. Je kunt wat ik zeg bagatelliseren, maar dat maakt het voor jou alleen maar urgenter, om eens eindelijk toe te gaan geven, dat er wel degelijk iets vreselijk mis is.

 

Jou problemen zullen alleen maar gaan oplossen als je de OT aanpakt, die deze problemen veroorzaakt, in stand houdt en verergert. Simpel gezegd is jouw OT ineffectief taal gebruik, omdat deze nog steeds gebaseerd is op de oude, misvatting, dat je een zelf, met privé-spraak, innerlijke zelfpraat, gedachten, associaties, herinneringen, concepten, ideeën of een geest zou hebben. Er is nergens in je lichaam enige taal te bekennen, maar je gebruikelijke domme manier van praten zet eindeloos deze fantasie voort, dat jij een psyche, een ego of een wil hebt of zo iets.

 

Hier is iets waarvan ik wil dat de lezer, die aan OT gewend is, eens bij stil staat. Als iemand die BT heeft, kan ik met niemand praten die OT heeft – ik kan echt niet met mensen zoals jij praten – omdat ze mij niet respecteren, negeren, vernederen, verstoren, beoordelen, verwarren, afleiden, dwingen en pijn doen, zonder ooit eens eerlijk te beseffen of te erkennen, dat dit het gevolg is van hun betrokkenheid bij OT. Bovendien doe jij, met je mechanische OT, het altijd voorkomen, alsof er iets mis zou zijn met iemand, zoals ik – die echt BT heeft en die notabene BT echt kent – wanneer die zegt: hé spreker, het gaat er niet om wat je zegt, maar hoe je het zegt. Zelfs de kleinste feedback over jou ongevoelige, dwingende, stressvolle, ontevreden gedrag wordt omgezet in iets dat mijn BT onmogelijk maakt.

 

Ik heb dit miljoenen keren meegemaakt, maar er is geen andere manier voor mij – of voor iemand anders met BT – dan maar zoveel mogelijk weg te blijven van degenen met OT, omdat BT altijd wordt tegengehouden door degenen die het niet weten en die het ook niet wil weten, dat zij zich enkel blijven bezighouden met OT. In essentie is OT net als met de vervuiling: mensen laten hun afval achter en anderen, die dat niet doen, zien dat en zijn getuige van deze grove onzorgvuldigheid. Ja, ik ga mijn minachting en afkeer voor jou OT niet met een suikerlaagje bedekken. Hoewel ik er niemand meer mee confronteer, zoals ik jarenlang heb gedaan, verspil ik tegenwoordig geen tijd of energie meer aan iemands zinloze, oninteressante OT-bullshit.

 

Wat mij betreft is OT een uitgemaakte zaak. Ik geef alleen om mijn BT, die iets creëert wat ik wil en waarmee ik verder kan. In mijn schrijven van vandaag, druk ik uit hoe volkomen absurd en onintelligent het is, dat we bereid zijn om oorlogen te voeren, het milieu te vernietigen, eindeloze conflicten, ruzies en tragedies te creëren, terwijl we het vertikken om het verschil tussen OT en BT te identificeren. Jij hebt inderdaad waanvoorstellingen met je OT, waardoor je gelooft dat je taal geen rol speelt in hoe jij jezelf, anderen en je zogenaamde realiteit waarneemt. Als je eenmaal BT hebt, dan besef je iets van enorm belang: je hebt alles zelf gemaakt. Je creëert en je leeft in je eigen realiteit, door de manier waarop je met je taal omgaat. De realiteit, die we hebben gecreëerd, en die we blijven creëren met onze gebruikelijke manier van praten – OT – is iets geheel anders, dan de realiteit die we zouden kunnen creëren, als we naar onszelf zouden luisteren en onze BT, onze eigen taal, effectief, in ons voordeel zouden gebruiken. Met BT creëren we onze Taal Verlichting (TV), maar met OT creëren we en leven we in onze eigen hel.

 

Je zult toch ooit iets moeten gaan doen aan je eigen  probleem, aan je OT. Hou er toch eens mee op. Met OT blijf je kinderlijk fantaseren, dat je hebt iets hebt, wat niet waar is. Je hebt geen gedachten en met BT, ben je je er eindelijk volledig van bewust, dat er echt geen woorden of zinnen in je hoofd kunnen zitten. Je maag zegt niets tegen je over het verteren van je voedsel. Je ademt niet, omdat je tegen jezelf zegt, dat je moet ademen. Met OT heb je zeer zeker iets verkeerd begrepen, maar als je het uiteindelijk goed hebt gezegd en geschreven, als je de zaken rechtzet, met je BT, dan heb je jezelf een groot plezier gedaan. Er is iets heel opmerkelijks aan het luisteren naar je eigen stem geluid terwijl je spreekt, wat van gigantisch grote waarde is.