Pause,

 

I hope you can experience my writing as a short breather from your constant involvement in what I call Disembodied Language (DL). You may have never given your relationship with language a name, but I believe that the name I give it is the right name, because you absolutely do not feel what language actually does to you. The pause that these words put in for you makes it possible to realize that you are literally driving yourself and others crazy with your language, and so if you stop doing that for a while, as you perhaps do right now, you realize that there is another way is to deal with your language. Embodied Language (EL) is possible because we listen to ourselves, but it is also the articulation of what is true for us.

 

If we don't even know our own truth, as individuals, then we are sucked up by the verbal vortex, which keeps everyone busy. For me, that was always accompanied by a feeling of great resistance and disgust. It is only now, I can understand why I was always so dissatisfied and reactive. Though I've tried desperately to be and act like others and though I've tried to prove to myself that I can do it, I feel like I've never really been able to participate in what everyone considers be normal. This is because my language and my behavior, from an early age, was criticized, judged and punished. I wanted so badly to do it right, but kept getting it wrong. I was, so to speak, just an obnoxious and defiant kid, who clearly seemed to have an authority conflict.

 

I always knew that everything was different from what was claimed and I only believed in those who didn’t care about the opinions of others and were not ashamed to exaggerate or justify their right. My tendencies to overdo it, to be seen or heard, to be important in the eyes of my peers—and to gain attention and appreciation from others—always backfired. I couldn't lie convincingly and always fell through almost immediately. I remember well how I cried and aggrieved myself and wondered: why is it  everyone lies or betrays others and still manages to get away with it, while I always get caught right away? It seemed so unfair to me, I was always the prick and punished and beaten for my bad behavior.

 

In my difficult childhood, in which I could never do anything right and got caught for my mischief, I was always on the street, because there I could have my freedom. I unknowingly avoided any form of authority and my obstinate behavior often resulted in rejection. I couldn't understand why I didn't belong or couldn't be like everyone else. By now I know better. I was always convinced of my own right, because I hated being punished. Every time I took out my anger and frustrations, I only got into more trouble. The only one who seemed to recognize my drama was I myself and so I walked – even as a child – talking and crying to myself in the street, always proving myself right.

 

Every time I did something rowdy again, there was a pause for me to talk to myself, about why I did what I did. Very often I didn't understand myself, because I didn't really want to do what I did, but, despite all the negative consequences, I did it anyway. I couldn't seem to resist. I've had many bad boy pranks, but now realize that I was looking for my limits, which I eventually found out, in what I told myself about what was going on with me.

 

Because others usually only spoke to me in a negative and dismissive way, I didn't listen and was told thousands of times that I didn't want to listen. It was true, because I only listened to myself or to those who were nice to me. Despite being judged, humiliated and belittled so many times, I still listened to myself because it made me happy. It wasn't until I discovered my EL in my early twenties that I started to realize I was absolutely right about what I always wanted. My EL informed me that everyone, through conditioning - and therefore unconsciously - is used to DL and therefore acts in the way that I find so repulsive.

As I write all this, I no longer feel sad about what has happened. I've always wanted it that way and everything is exactly as it can be. My ongoing EL gave me the break I needed to discover my true nature. In EL there is no problem anymore and that's how I realized my Language Enlightenment (LE). Anyone who, like me, has the guts to take a stand against DL will come to appreciate the break EL makes possible. As soon as our DL stops and our EL begins, we enter another world, which we ourselves have created with our language. Our LE was already the case, but we had never got around to it because of our DL. The silence of our LE is so beautiful and enjoyable, because with EL we put into words everything that really matters to us.

 

 

Pauze,

 

Ik hoop dat je mijn schrijven kunt ervaren als een korte adem-pauze van je constante betrokkenheid bij wat ik Ontlichaamde Taal (OT) noem. Jij hebt jou omgang met taal dan wel nooit een naam gegeven, maar ik geloof, dat de naam die ik eraan geef de juiste naam is, omdat jij absoluut niet voelt, wat taal eigenlijk met je doet. De pauze, die deze woorden voor je inlast, maakt het mogelijk, om te beseffen dat jij jezelf en anderen letterlijk gek maakt, met jou taal en als je daar dus even, zoals nu, mee ophoudt, dan dringt tot je door, dat er een andere manier is om met je taal om te gaan. Belichaamde Taal (BT) is mogelijk, omdat we luisteren naar onszelf, maar het is ook de verwoording van wat waar is voor ons.

 

Indien wij onze waarheid, als individu, niet eens weten, dan worden we ongemerkt meegenomen in de maalstroom, van waar iedereen zich mee bezig blijft houden. Bij mij ging dat altijd gepaard met een gevoel van grote weerstand en verzet. Het is nu pas, dat ik kan begrijpen, waarom ik altijd ontevreden was. Al heb ik wanhopig geprobeerd, om te zijn en te doen zoals anderen en ook al heb ik, aan mezelf, proberen te bewijzen, dat ik het kan, ik heb, voor mijn gevoel, nooit echt mee kunnen doen, met wat iedereen als normaal beschouwt. Dit komt omdat mijn taal gebruik en mijn gedrag, van jongst af aan, werd bekritiseerd, veroordeeld en gestraft. Ik wilde het zo graag goed doen, maar deed het telkens toch weer verkeerd. Het stond mij zogezegd op het lijf geschreven, dat ik maar een bru-taal joch was, die duidelijk een autoriteits-conflict leek te hebben. 

 

Ik wist altijd al, dat alles anders was, dan wat men beweerde en ik geloofde alleen in hen, die zich van niemand iets aan trokken en zich niet schaamden, om hun gelijk te overdrijven. Mijn neigingen, om het  er te dik bovenop te leggen, om gezien of gehoord te worden, om in de ogen van mijn leeftijdgenoten belangrijk te zijn – en om aandacht en waardering van anderen te krijgen – had altijd een averechts effect. Ik kon niet overtuigend liegen en viel altijd vrijwel meteen door de mand. Ik weet nog goed hoe ik mij huilend, verongelijkt afvroeg: waarom is het toch zo, dat iedereen liegt of anderen verraadt en daar nog mee weet weg te komen ook, terwijl ik altijd meteen tegen de lamp loop? Het leek mij zo ongerechtvaardig, dat ik altijd weer de pieneut was en straf en klappen kreeg voor mijn slechte gedrag.

 

Mijn moeilijke jeugd, waarin ik, zogezegd, in zeven sloten te gelijk liep, had tot gevolg, dat ik altijd op straat was, omdat ik daar mijn vrijheid kon hebben. Ik vermeed, zonder het te weten, iedere vorm van autoriteit en mijn obstinate gedrag, had vaak tot gevolg, dat ik werd afgewezen. Ik kon maar niet begrijpen, waarom ik er niet bij hoorde of kon zijn zoals iedereen. Inmiddels weet wel beter. Ik was altijd tegen de keer in en overtuigd van mijn eigen gelijk, omdat ik er een hekel aan had, om gestrafd te worden. Telkens als ik mijn woede en frustraties afreageerde, raakte ik alleen maar nog meer in de problemen. De enige die mijn drama leek erkennen was ikzelf en zo liep ik dus – als kind al – met mezelf pratend over straat, mezelf altijd gelijk gevend.  

 

Elke keer, als ik weer iets baldadigs gedaan had, was er voor mij een pauze, waarin ik met mijzelf sprak, over waarom ik deed wat ik gedaan had. Ik begreep heel vaak mezelf niet, omdat ik eigenlijk niet wilde doen wat ik deed, maar, ondanks alle de negatieve gevolgen, deed ik het toch. Ik kon het schijnbaar niet laten. Ik heb vele kwaai-jongens streken gehad,  maar besef nu, dat ik mijn grenzen zocht, die ik schijnbaar alleen kon vinden, in wat ik aan mijzelf vertelde, over wat er met mij aan de hand was.

 

Omdat anderen meestal alleen op een negatieve en afwijzende manier met mij spraken, luisterde ik niet en kreeg ik dus duizenden keren te horen, dat ik niet wilde luisteren. Het was ook zo, want ik luisterde alleen naar mezelf of naar hen, die aardig tegen mij waren. Ondanks dat ik heel vaak werd veroordeeld, vernederd en gekleineerd, toch bleef ik naar mezelf luisteren, omdat dat mij gelukkig maakte. Het was pas toen ik, vroeg in de twintig, mijn BT ondektte, dat ik een besef begon te krijgen, dat ik helemaal gelijk had met wat ik altijd al wilde. Mijn BT liet mij weten, dat iedereen, vanuit de conditionering – en daardoor onbewust – gewend is aan OT en daarom handelt op de manier, die ik zo afstotelijk vind.  

 

Terwijl ik dit allemaal schrijf, voel ik me niet langer droevig over wat er allemaal is gebeurd. Ik heb het altijd zo gewild en alles is precies zoals het zijn kan. Mijn voortgaande BT gaf mij de pauze, die ik nodig had, om mijn ware natuur te ontdekken. In BT is er geen enkel probleem meer en zo realiseerde ik mijn Taal Verlichting (TV). Iedereen die, net als ik, het lef heeft, om zich tegen OT te keren, zal de pauze gaan waarderen, die BT mogelijk maakt. Zodra onze OT stopt en onze BT begint, dan treden wij een andere wereld binnen, die wij zelf gecreeerd hebben met onze taal. Onze TV was al het geval, maar we waren er vanwege OT nog nooit aan toe gekomen. De stilte van onze TV is zo prachtig, omdat wij met BT alles precies verwoorden wat voor ons van belang is.      

 

Ongeacht,

 

Ongeacht of jij of iemand anders het accepteert of niet, ik weet al van mijn Belichaamde Taal (BT) en mijn Taal Verlichting (TV). Ik blijf erover schrijven en spreken, ondanks het trieste feit, dat de meeste mensen het al weer snel opgeven, ook al hebben ze het geluk gehad, om – vanwege mij – ermee in aanraking te komen. BT krijg je niet door naar een podcast te luisteren, een lezing uit te zitten, een boek of een blog zoals deze te lezen of door een of andere cursus te volgen. Dit schrijven gaat over mijn doorgaan met mijn BT, aangezien jij er nog niet bent, om er samen van te genieten met mij. Je krijgt er alleen maar iets over te lezen, zolang je niet met mij praat, maar dat lezen zal je alleen goed doen als het ertoe leidt, dat je met mij gaat praten. Je kunt me bereiken, mijn skype-naam is limbicease en mijn e-mailadres is mpeperkamp@sbcglobal.net Ik hoop van je te horen. Het kost je niets, maar het vergt alles, want jou BT zal werkelijk alles veranderen.

 

Blijven lezen heeft geen zin, als je niet inziet hoe belangrijk het is om met mij te praten: er is niemand anders om mee te praten, over waar ik over schrijf. Ik neem aan, dat je met me gaat praten, hoewel je dat waarschijnlijk niet gaat doen. Het maakt mij niet uit, dat je het niet doet, maar het maakt heel veel uit voor jou. Ik ga sowieso door, omdat ik weet hoe ik verder kan gaan met mijn BT. Hoewel ik je vraag om mij te geloven, hoef je dat niet te doen. Ik weet dingen, die jij niet weet en niet kunt weten, omdat je ze alleen aan de weet kunt komen door met mij te praten. Terwijl je leest, krijg je, ook al praat je niet met mij, een idee van hoe het zou zijn om met mij te praten. Je hebt er geen idee van, hoe je met BT om kunt gaan, om het te laten voortduren. Mijn schrijven is beter dan je had verwacht, omdat het de situatie weergeeft, die jou ervan weerhoudt om BT te herkennen, te waarderen en te koesteren.   

 

Mijn vertrouwen in mijn vermogen om doorgaande BT te hebben, raakt je, aangezien deze woorden bij je resoneren, zelfs als je nog steeds geneigd bent om te ontkennen dat dit zo is. Waarom zeg je, dat jij niet zou kunnen zeggen wat ik zeg? Natuurlijk kan en wil jij dat ook, want dat zou je leven zoveel beter maken. Ook ik heb ook getwijfeld of BT eigenlijk wel mogelijk is, maar ik twijfel niet meer, want ik weet dat het kan. Dit schrijven is niet om jou te overtuigen, maar om je te laten weten van mijn ervaring. Hoewel je waarschijnlijk hebt gehoord en gelezen over de ervaringen van duizenden mensen, heb je hier nog nooit iets over gehoord of gelezen, aangezien dit niet iets is waartoe je kan worden gemanipuleerd of gedwongen. Het is geheel aan jou of je dit wilt lezen of niet. Er wordt niet van je verwacht, dat je het begrijpt of accepteert, dus doe geen enkele moeite. Wat je met deze woorden gaat doen, hangt af van je geschiedenis van conditionering. Jou bereidheid om met mij te praten komt door BT, die je al hebt gehad, maar  nooit opzettelijk, vakkundig of continue natuurlijk.

 

Met deze woorden vestig ik je aandacht op jou manier van omgaan met je taal, want dat vormt de basis voor al je andere gedragingen. Vraag jezelf eens af: zou ik dit nou echt alleen maar schrijven, om je voor de gek te houden of is het waar wat ik zeg en wil ik dat jij dat ook weet? Ik weet dat het waar is en als je me gelooft, zul je merken dat de enige manier om meer over BT aan de weet te komen, is door met mij te praten. Het kan me niet schelen of je het gaat doen of niet, mijn schrijven laat je weten dat je een kans mist, die zich niet meer zal voordoen. Het zal nooit meer gebeuren, dat ik schrijf of spreek zoals nu. Mijn neiging om uit te reiken naar anderen neemt met de dag verder af. Ik heb nooit gewild, dat BT en TV een geheim zou zijn, maar vreemd genoeg, blijkt dat toch zo te zijn.

 

Als een kist vol met gouden munten, begraven in de grond op een exotische, afgelegen plek, die alleen kan worden gevonden met een oude, gescheurde kaart, zo is ook onze BT bedekt door onze oude OT en wachtend om ontdekt te worden, door iemand, die weet hoe die smoezelige DL te verwijderen. Zo'n schattenjacht en opgraving vereist dat we met onszelf praten en over onze OT spreken met onze BT. De kaart wordt aan ons onthuld tijdens onze voortgaande BT, hetgeen alleen kan gebeuren nadat we zijn gestopt met heen en weer slingeren tussen onze OT en BT. Alleen als we in BT kunnen blijven, zal onze TV duidelijk gaan worden, net zoals we - na tevergeefs op de verkeerde plaatsen te hebben gezocht - uiteindelijk die oude schat gaan vinden.

Ja, voordat we de rijkdommen van onze TV hebben gevonden, hebben we al een gevoel, het moet er zijn, ergens, dat wil zeggen, onze kaart blijft ons vertellen, terwijl we met onszelf blijven praten. We hebben onze zoektocht opgegeven, omdat we niet meer met onszelf praten. Eigenlijk is onze zoektocht niet echt een zoektocht, maar een gesprek met onszelf. De kaart brengt je naar mij, aangezien ik de enige ben, die je stimuleert om hardop met jezelf te praten en die je eraan herinnert dat het nodig is om naar jezelf te luisteren. Ik heb die kaart gemaakt, maar ik heb voor niemand iets begraven. Ik heb altijd gezegd, je moet met jezelf praten, maar jij bent weer weggelopen en je bent verstrikt gebleven in je zogenaamde conversatie met anderen of je bent gebiologeerd, overweldigd, geïndoctrineerd en onderdrukt door wat anderen hebben gezegd. Dat was dat allemaal schijnbaar belangrijker dan praten met jezelf.

Er wacht nog een gesprek op je, waarin we allemaal op dezelfde manier met onszelf praten, zoals we met elkaar praten. Dit is geen fantasie, maar een realiteit die kan worden bereikt en gerealiseerd. Dus, ga je met mij praten, dat wil zeggen, ga je met mij praten, op dezelfde manier zo als je met jezelf praat? Dat laatste hangt af van het eerste, want je gaat pas met mij praten, als je deze geschreven woorden gebruikt, hardop voorleest, je eigen stem hoort en met jezelf begint te praten.

Je zou – op dit moment – al met jezelf kunnen praten, zoals je met mij gaat praten. Ik vraag je om met jezelf te praten en om tegen jezelf te zeggen, dat je met mij zou kunne praten. Ik kan dat doen, omdat ik weet hoe BT werkt. Je zult doen wat ik doe en zoals iedereen met BT doet, als je eenmaal hebt vernomen dat je fortuin is gevonden met de kaart, die door je BT wordt verstrekt. Mensen zijn tevergeefs op zoek geweest naar allerlei oude schatten, die verloren zijn gegaan door conflicten en chaos, die werden veroorzaakt door OT. . Rond deze bijzondere, kostbare, zogenaamd verborgen geheimen zijn allerlei bijgelovige mythes geweven, maar het echte verhaal gaat en is altijd geweest over de liefde, die verloren ging of weer werd gevonden, door de manier waarop we met elkaar praten. We zoeken naar wat er verloren is gegaan in onze kindertijd, toen we onze taal verwierven. Onze volwassenheid en wijsheid, wordt alleen gevonden, als we ons terugkeren naar onze taal, omdat het ons de kaart geeft naar de  locatie van onze schat.

 

Regardless,

 

Regardless of whether you or anyone will accept it, I know already about my Embodied Language (EL) as well as my Language Enlightenment (LE). I continue writing and speaking about it, in spite of the sad fact, that most people abandon it, even if they have been so lucky, to come to know about it. You can’t acquire EL by listening to some podcast, a lecture, reading a book, a blog like this or taking a course. This writing is about me, continuing with my EL, as you aren’t there, to enjoy it with me. You only get to read about it, as long as you don’t talk with me, but such reading is only going to do you any good, if it results in you talking with me. You can reach me. My skype name is limbicease and my email address is mpeperkamp@sbcglobal.net Lets talk. It doesn’t cost you anything, but it will change everything.  

 

To keep on reading makes no sense, if you do not recognize the importance of talking with me: there’s no one else to talk about what I write about. I assume you are going to talk with me, although you probably are not going to do it. It doesn’t matter to me, you don’t do it, but it matters a great deal for you. I continue anyway, as I know how to continue with my EL. Although I ask you to believe me, you don’t need to. However, I know things, which you don’t know, which you can only come to know, if you talk with me. So, as you keep on reading, even though you don’t talk with me, you still get a sense of what it would be like, to talk with me. It is better than you expected it to be, because it deals with something, you have no idea how to deal with.  

 

My confidence affects you, as these words resonate with you, even if you are inclined to deny this is so. Why do you say, you couldn’t say what I am saying? Of course, you can and you should, as that would make your life so much better. I too doubted that this is possible, but it is and this this writing is not to convince you, but to let you know about my current  experience. Although you’ve heard and read about the experiences of thousands of people, you’ve never heard or read about this, as this isn’t anything you are being manipulated or forced into. It is up to you, if you want to read this or not. You are not expected to understand or accept it. What you will do with these words is determined by your history of conditioning. Your readiness to talk with me, is depends on the irrefutable fact, that you have, of course, already had some EL, but you have never had it deliberately, skillfully and continuously.

 

With these words, I bring your attention to your way of dealing with your language, as that sets the stage for all your other behavior. Just ask yourself: would I really write this, just to fool you or is it true what I say and do I simply want you to know that? I know it is true and if you believe me, you will find, the only way to find out more about EL, is by talking with me. I don’t care if you do or don’t, my writing lets you know, you miss an opportunity, which will not present itself again. It will never happen again I write or speak like this. My tendency to reach out to you decreases day by day. I never wanted it to be a secret, but oddly, that is what my LE turns out to be.

 

Like a chest full of gold coins, buried in the ground at some exotic, remote place, which can only be found with some old, torn map, so too, is our LE covered up by our ancient DL and waiting to be discovered, by someone, who knows how to remove the DL. Such a treasure-hunt and removal requires us to speak with ourselves and address our DL with our EL. The map is revealed to us during our ongoing EL, which can only happen, after we have stopped going back and forth between our DL and EL. Only if we stay in EL, will our LE be apparent,  in the same way – after having searched in vain in the wrong places – we eventually find that old treasure.

 

Yes, before we have found the riches of our LE, we already have a sense, it must be there, somewhere, that is, our map keeps telling us, as we keep talking with ourselves. We have given up on our search, as we have stopped talking with ourselves. Actually, our search isn’t really a search, but a conversation with ourselves. The map brings you to me, as I am the only one, who stimulates you to talk out loud with yourself and who reminds you, it is needed to listen to yourself. I created that map, but I haven’t buried anything, anywhere for anyone. I’ve always said, you should talk with yourself, but you have walked away. You have remained entangled in your so-called conversation with others or you have been mesmerized, overwhelmed, indoctrinated and oppressed by what others have said. Presumably, all  that was more important than talking with yourself.

 

There’s another conversation waiting for you to be had, in which we all talk with ourselves in the same way, as we talk with each other. This is not some fantasy, but a reality, which can be achieved and realized. So, are you going to talk with me, that is, are you going to talk with me, in the same way as you talk with yourself? The latter depends on the former, because you are only going to talk with me if you use these written words, to read out loud, to hear your own voice and begin to talk with yourself.

 

You could – right now – talk with yourself in the way you are going to talk with me. I ask you, to talk with yourself and tell yourself, to talk with me. I can do that, as I know how EL works. You will be doing as I do and as everyone with EL will do, once you have learned that your fortune was found with the map provided by your EL. People have been looking for all sorts of ancient treasures, which were lost due to conflicts and chaos, created and maintained by DL. All sorts of superstitious myths have been woven around these precious, supposedly, hidden secrets, but the real story is and has always been about love, which is either lost or found, due to how we communicate with each other. We search for what was lost in our childhood, when we acquired our language. Our maturity and wisdom is found only, if we return to our language, because it provides us with the map to the exact location of our treasure.     

 These beautiful words (translated from Dutch) were written by my dear friend AnnaMieke. You can read more of her wonderful writings about her Embodied Language (EL) on her blog:  https://klompanna.blogspot.com/

For everyone.

I see the colors that appear in understanding one's own embodied language, and can tell the other how it could work if one could listen to one's own voice. While I read my own writing, I also find a way to experience that an embodied language arises and so the progress could have, that I will experience that an embodied language exists. It is the words from my own sound, which make you realize how it is possible that the flow of experience can be so overwhelming, in the awakening in your own understanding and also find the space to discover in a constant line, that when I listen to myself, something different can arise, than what I used to in conversations with someone else. The pink glow that overflows into a bunch of roses, where the scent becomes very pleasant to linger in and continue to see, that when I speak or read from my own work, I can only do so from my embodied language. When I speak, I feel the embrace it has in the resonance in which I reside. In which I know that the nourishment it gives me fills me in the belief that through my language my own creation has been discovered and sometimes leads to a reality of unfolding and adding everything in the liberation it has. In the love that I feel, in the softness of the heart, that springs open from a joy, from the simplicity of seeing that it can work for everyone.

 Hier is wat mijn dierbare vriendin AnnaMieke schreef over haar ervaring van Belichaamde Taal (BT). Je kunt meer van haar prachtige schrijven lezen op haar blog: https://klompanna.blogspot.com/

Voor iedereen.

Ik zie de kleuren die verschijnen in het begrijpen van eigen belichaamde taal ,en kan het de ander zo vertellen hoe het zou kunnen werken als men zou kunnen luisteren naar eigen stem . Terwijl ik mijn eigen schrijven lees, een weg ook vind, om te mogen ervaren dat er een belichaamde taal ontstaat en zo de voortgang zou kunnen hebben ,dat ik ga ervaren dat er een belichaamde taal bestaat.Het zijn de woorden vanuit eigen klank,  die doen beseffen hoe het kan dat de stroming van het ervaren zo overweldigend kan zijn, in het ontluiken in eigen verstaan en de ruimte ook vind om in constante lijn te gaan ontdekken, dat wanneer ik luistert naar mijzelf, iets anders kan ontstaan, dan wat ik gewend was in gesprekken met een ander.De roze gloed die overloopt in een bos rozen,waar de geur heel prettig wordt om in te verpozen en te blijven zien, dat wanneer ik spreek of voorlees uit eigen werk, dat alleen kan doen vanuit mijn belichaamde taal.Wanneer ik spreek ,voel ik de omarming die het heeft in de resonantie waarin ik verblijf.Waarin ik weet dat de voeding die het mij geeft mij vult in de overtuiging, dat door mijn taal mijn eigen creëren is ontdekt en soms uitloopt naar een realiteit van ontvouwen en alles toevoegd in de bevrijding die het heeft.In de liefde die ik voel,in de zachtheid van het hart, dat open springt vanuit een vreugde, vanuit de eenvoud van het zien dat het kan werken voor iedereen.

 

Delicious,

 

It is delicious to be able to have Embodied Language (EL) and to know that there is always something new to be said or written. Anyone who has no knowledge of EL carries, unnoticed, a negative feeling, because it is of course very unpleasant that we keep repeating ourselves and each other. We, unconsciously, carry an enormous burden with us, as long as EL does not occupy a central place in our lives.

 

While many people have heard of EL over the forty or so years I have spoken and written about it, very few have taken it further. Most people fail, precisely because of this constant innovation. The idea that everything is always different, than what we supposedly thought, is threatening, because we no longer believe in thinking, as we deal with our language so differently and draw different conclusions because of our EL.

 

The novel way in which we handle our language happens because it can happen with EL. It can never happen with DL, because we don't have any awareness, that everything can and will change because of how deal with our language. We are, so to speak, clinging to sometimes lengthy, sometimes short, but always disjointed pieces of text, we drag along with us, everywhere we go. Someone who has EL is not stuck on anything verbal, as his or her language is liberated from what has happened to language in the past. Because of our EL, we always start with a clean slate, a different, a new experience and an expanded perception. This delightful reality is the expression of our Language Enlightenment (LE).

Nothing needs to be said, heard, 

written, read or understood in 

EL and yet exactly what is

 important to us is always

 mentioned. What we consider 

to be important, to ourselves, 

is of no importance to others, 

except that they, too, can only 

know what is important to them

 through their EL. There is no

 other way, and once EL is no

 longer produced by us and 

therefore can no longer be heard, 

we become entangled in our 

language and everything we

 do or don't do stems from

 our automatic participation 

in DL. Everything we say 

then carries a lot of weight.

 

Even many years after discovering, enjoying, sharing and exploring EL with others, I couldn't help but doubt, not so much the bliss it gave me, but what I, on my own authority, have come to articulate and understand. It is now an indisputable fact that my LE has caused a permanent change in my language. For others, too, the stabilization of EL will depend on the extent to which they dare to admit that they too are, by nature, enlightened beings.

 

It's delicious, to be sure of what I'm saying. EL has nothing to do with self-assurance and I replace that word with language-certainty. There is no self in EL and so we can finally deal with our own language. DL created the illusion of a self, having experiences, but EL showed that because of DL, we were actually always out of touch with our own experience. We were, without knowing it, diligently searching in vain – with our DL – for what could reconnect us to our own experience. Our obsession with conflict and violence stems from our inability to stop our DL. We only seem to be really alive, so to speak, when we experience a lot of drama and suffering.

 

There is no problem with EL, because our LE is unaffected, even though we have spent years with nothing but DL. Everyone can still pick up the thread immediately, by saying and hearing that his or her renewal does not depend on time. The immediate effect of EL is wonderful and if it's not experienced that way, then it's not EL. Also, our perception of LE is suddenly clear to us, because it was always DL that tricked us. DL is like a diaper, it treats us as if we are children. An innocent child is easily tricked or frightened by some scary story. Therefore, DL fairy tales are lessons to do as we are  told, otherwise punishment will surely follow.

 

So with our superstitious, naïve, grandiose DL, we never really grow up. It is irrefutable that in DL speakers always demand – like a crying nonverbal baby – attention from the listeners. Moreover, the obligatory listening to a speaker always refers to the social status, which continues to make it possible to dominate others, which literally means, to patronize others. However, in EL we are all equal, so there’s no fighting. Like me, everyone has doubts about the new mode of communication, in which there is absolutely no conflict or fear. We're not used to it. We never get used to EL, as it's always new. This is the only way our LE expresses itself.

 

Heerlijk,

 

Het is heerlijk om Belichaamde Taal (BT) te kunnen hebben en om dus te weten, dat er echt altijd iets nieuws gezegd of geschreven kan worden. Iedereen die geen kennis heeft van BT, zeult, ongemerkt, een negatief gevoel met zich mee, omdat het natuurlijk heel onaangenaam is, dat wij onszelf en elkaar altijd maar blijven herhalen. Wij dragen, onbewust, een enorme last met ons mee, zolang BT geen centrale plaats in ons leven inneemt.

 

Ook al hebben heel veel mensen, gedurende de ongeveer veertig jaar, dat ik er inmiddels over heb gesproken en geschreven, van BT vernomen, toch zijn er maar weinig, die ermee verder zijn gegaan. De meeste mensen laten het, juist vanwege die voortdurende vernieuwing, toch afweten. Het idee, dat alles altijd anders is, dan dat we zogenaamd dachten is bedreigend, want we geloven niet meer in het denken, omdat wij anders met taal omgaan.

 

De vernieuwende omgang met taal gebeurd, omdat het met BT kan gebeuren. Het kan nooit gebeuren met onze gebruikelijke Ontlichaamde Taal (OT), omdat we er geen enkel besef van hebben, dat alles kan en zal veranderen vanwege onze taal. We houden zogezegd vast aan lappen met text, die we met ons meeslepen. Iemand die BT heeft, zit aan niets vast, omdat zijn of haar taal bevrijd is, van wat er in het verleden met taal is gebeurd. Vanwege BT, beginnen we altijd met een schone lei, een andere ervaring, een verruimde perceptie. Deze heerlijke realiteit is de uitdrukking van Taal Verlichting (TV).

 

Er hoeft niets gezegd, gehoord, geschreven, gelezen of begrepen te worden in BT en toch wordt precies datgene benoemd, wat voor ons van belang is. Wat wij belangrijk vinden, voor onszelf, is van geen enkel belang voor anderen, behalve dat ook zij alleen met hun BT aan de weet kunnen komen, wat voor hen belangrijk is. Er is geen andere manier en zodra BT niet meer door ons wordt produceerd en daardoor dus ook niet meer gehoord kan worden, dan raken we in onze taal verstrikt en komt alles wat we doen of niet doen voort uit onze automatische deelname aan OT. Alles wat we zeggen, weegt dan heel zwaar.   

 

Zelfs vele jaren nadat ik BT had ontdekt, genoten, gedeeld en onderzocht met anderen, kon ik het niet nalaten, om te twijfelen, niet zozeer aan het zalige gevoel dat het mij gaf, maar aan wat ik, vanuit mijn eigen authoriteit, ben gaan verwoorden. Het is nu een onomstotelijk feit, dat TV er de oorzaak van was, dat er een blijvende verandering is gekomen in mijn taal. Ook voor anderen, zal de stabilizatie van BT afhangen van de mate, waarin ze durven toe te geven, dat ze, van nature, verlichte wezens zijn.

 

Het is heerlijk, om zeker te zijn van wat ik zeg. BT heeft met zelf-verzekerdheid niets te maken en ik vervang dat woord met taal-zekerheid. Er is geen zelf in BT en daarom kunnen wij ons met onze eigen taal bezighouden. OT creeerde de illusie van een zelf, die ervaringen had, maar BT toonde aan, dat wij vanwege OT eigenlijk altijd het contact met onze eigen ervaring kwijt waren. Wij waren, zonder dit te weten, met onze OT naarstig op zoek, naar wat ons weer met onze eigen ervaring kon verbinden. Onze obsessie met conflict en geweld, komt voort uit ons onvermogen om OT te stoppen. Wij lijken zogezegd alleen echt te leven, als we drama en leed ervaren.  

 

Er is met BT geen vuiltje aan de lucht, want onze TV is onaangetast, ook al zijn wij jaren met niets anders bezig geweest dan met OT. Iedereen kan alsnog de draad direct oppakken, door te zeggen en te horen, dat zijn of haar vernieuwing niet van tijd afhankelijk is. De onmiddelijke werking van BT is heerlijk en als dit niet zo wordt beleefd, dan is het geen BT. Ook is de gewaarwoording van TV ons ineens duidelijk, omdat het altijd onze OT was, die ons in de luren legde. Een luur is een ander woord voor luier en iemand in de luren leggen betekent, dat je hem of haar behandelt als kind. Een onschuldig kind wordt gemakkelijk bedrogen of bang-gemaakt met een of ander eng verhaal. Daarom zijn sprookjes lessen om te doen wat er gezegd wordt, anders volgt er straf.   

 

Met OT worden wij dus nooit echt volwassen. Het is onweerlegbaar, dat in OT sprekers altijd aandacht eisen van de luisteraars. Het verplicht luisteren naar een spreker, refereert aan de sociale status, die het mogelijk blijft maken om anderen te overheersen. In BT zijn wij allen gelijk, daardoor is er geen strijd. Net als ik, heeft iedereen grote twijfel aan de wijze van communiceren, waarin er geen conflict of angst is. We zijn het niet gewend. We wennen nooit aan BT, want het is altijd nieuw. Alleen zo uit zich onze TV.   

 

Skin,  

 

Everything just happens. When we see or feel something, what we see or feel just happens. This is a different sensation, than when – we – see or feel something, because there is no one who sees or feels anything, as there is only the seeing or feeling itself. Everything, through this perception described from Embodied Language (EL), is different from what we seem to perceive from our habitual, usual participation in Disembodied Language (DL). Suddenly, without preparation, we are aware of our Language Enlightenment (LE), which – instead the problems and tensions we have been accustomed to for so long – lets our EL flow, all by itself.

 

Flowing with our own language is something very special. All the unsolved problems that everyone has, are the result of the stagnation of our language. It is said, that we no longer talk to each other because it was no use, because the same problem kept repeating itself over and over again. The growing frustration of our inability to change this is passed on to others, but it is not talking to the other, but talking to ourselves or, rather, the absence of talking to ourselves, that involuntarily presents itself and resulted in the escalation of our problems. We have a completely different formulation about this in DL, because we are talking about someone's alleged lack of awareness, arrogance or adherence to one's belief in a so-called higher power.

 

So, with DL – we – pretend to 

be doing something all the time, 

when in fact it is only our 

language that creates and 

maintains that illusion, even 

until death. We then say, we

 are dying and about the dead

 we say, they have died or 

they have passed away. Our

 inability to speak clearly 

about this has given shape

 to a mystical, supreme, 

all-determining force, described

 by us in such a way that we, 

as individuals, have continued

 to feel insignificant and unworthy. 

Worshiping references to this 

fantasized so-called deity makes

 us live in the illusion that, 

because of our ridiculous, 

religious beliefs, we would 

always be right and would 

even be willing to kill or 

sacrifice our own lives for this nonsense.

 

There is nothing to do, when we supposedly relieve ourselves. Peeing or defecating happens all by itself and if this is not the case, something is really wrong. Actually, that applies to everything, because you have to go to the toilet first, to let it happen there. So, you feel, you have to go and therefore nothing is done by you at all. The fact that everything just happens and can be described, said, heard, read, understood or made aware, makes us very happy and content, to be able to live in the reality of our own language. Compared to anxiously finding a toilet, to relieve ourselves, this is never the case in DL, because we cannot find our own language. Moreover, the neglect or the strangeness of our own language is because we continue to be mainly concerned with the shitty language of others.

 

With DL we live in a stressful, confusing and stupid  contradiction, because DL contains two languages and is dualistic. Unconsciously, there is a battle going on, to turn our attention to our own language, but that is just not possible with DL. Only in EL can we have an experience of oneness with ourselves, because our own language is more important than what others claim. This too is described differently and wrongly in DL, where preoccupation with our own language is regarded as evil, self-centered, Ego, doubt or disobedience, which we had better stop doing for the sake of our own prestige. In DL, we always throw the baby out with the bath water.

 

The inevitable beautiful sensation that – during EL – everything happens by itself is a mystery. The more often we can get to what literally happens in our own language and what is therefore unfolding in the moment that we speak or write, the more we understand, that our relaxation can have this effect in our own language, because there is no longer any fear about whether we say it well enough. We say, know, write or hear everything in our own way and that is precisely the reason why we experience a sense of peace with ourselves and the world, even though we know very well, others are not or hardly ready for this. Because of our conditioning, we tend to want EL for others rather than for ourselves. And, everything we want for others takes effort and does not come naturally, but what we want for ourselves happens naturally. If it doesn't come naturally, we don't really want it, as we only believe – against our better judgment – ​​that we want it.

 

In DL, we always pretend we're doing something for others, but we're always doing it just for ourselves, although our language doesn't allow us to say this way and do it this way. A conscious, responsible, realistic way of life requires that we acknowledge, we can't help but always do everything exclusively and only for ourselves. We have spoken about this, in DL, with words as will-power, purposefulness, self-assurance, but such terms have never resulted in EL. And, when we finally start to realize the big difference between DL and EL, this realization also happens completely effortlessly, naturally and by itself. The blessing of EL is that we can express our LE, because, at long last, we have come to know, cherish and maintain our own language. That's why we feel so comfortable in our own skin, because we embody our own language.

  

 

Vel,

 

Alles gebeurd gewoon. Wanneer we iets zien of voelen, dan gebeurd er wat we zien of voelen. Dit is een hele andere gewaarwoording, dan dat wij iets zien of voelen, omdat er niemand is, die iets ziet of voelt, aangezien er alleen het zien of het voelen zelf is. Alles is, door deze, vanuit Belichaamde Taal (BT) beschreve,  perceptie, anders, dan wat wij, vanuit onze gebruikelijke deelname aan Ontlichaamde Taal (OT), lijken waar te nemen. Ineens, zonder enige voorbereiding, zijn wij ons bewust van onze Taal Verlichting (TV), die – in plaats van alle problemen en spanningen, waaraan we zo’n lange tijd gewend waren – nu onze BT, geheel vanzelf, laat stromen.  

 

Het stromen met onze eigen taal is iets bijzonders. Alle onopgeloste problemen, waar iedereen mee zit, zijn het gevolg van het stagneren van onze taal. Men zegt dat we niet meer met elkaar praten, omdat het geen zin had, want dezelfde problematiek bleef zich keer op keer herhalen. De steeds groter wordende frustratie van ons onvermogen om hier verandering in te brengen wordt op anderen afgeschoven, maar het is niet het praten met de ander, maar het praten met onszelf of, liever gezegd, de afwezigheid van het praten met onszelf, dat onwillekeurig wederom tot de escalatie van al onze problemen leidde. Hierover hebben wij een hele andere formulering in OT, want dan spreken wij over iemand’s vermeende gebrek aan bewustzijn, arrogantie of het vasthouden aan het eigen geloof in een zogenaamde hogere macht.

 

We doen dus – met OT – de hele tijd alsof we iets doen, terwijl het alleen maar onze taal is, die die illusie creert en in stand houdt, zelfs tot in de dood. We zeggen dan, dat wij aan het sterven zijn en over de doden zeggen wij, dat ze zijn gestorven zijn of zijn heen gegaan. Ons onvermogen hierover helder te spreken, heeft gestalte gegeven aan een mystieke, opper-machtige, alles-bepalende kracht, die door ons op zodanige wijze wordt beschreven, dat wij, als individuen, ons nietig en onwaardig zijn blijven voelen. Het aanbidden van verwijzen naar deze gefantaseerde zogenaamde hogere macht, doet ons in de illusie leven, dat wij, vanwege ons belachelijke, aangepraatte geloof altijd gelijk zouden hebben en dus zelfs zouden bereid zijn, om hiervoor te doden of ons eigen leven op te offeren.

 

Er valt niets te doen als wij zogezegd onze behoefte doen. Het plassen of poepen gaat helemaal vanzelf en indien dit niet het geval is, dan is er echt iets mis. Eigenlijk is dat op alles van toepassing, want je moet wel eerst naar het toilet zijn gegaan, om het daar te kunnen laten gebeuren. Je voelt het dus aan, dat je moet gaan en er wordt daarom helemaal niets door jou gedaan. Het feit dat alles gewoon gebeurd en kan worden beschreven, gezegd, gehoord, gelezen, begrepen of bewust geworden, maakt dat wij heel gelukkig en tevreden in de realiteit van onze eigen taal kunnen leven. Ter vergelijking met het vinden van een toilet, om daar onze behoefte te doen, is dit is nooit het geval in OT, omdat wij niet onze eigen taal kunnen vinden. Bovendien, is het ophouden van onze eigen taal, omdat wij ons hoofdzakelijk bezig blijven houden met de taal van anderen.

 

Met OT leven we in een stressvolle, verwarende contradictie, omdat OT twee-talig of dualistisch is. Er is onbewust constant een strijd gaande, om met onze aandacht naar onze eigen taal toe te gaan, maar dat is in OT niet mogelijk. Alleen gedurende BT kunnen wij een ervaring van een-zijn met onszelf hebben, omdat onze eigen taal belangrijker is dan wat anderen beweren. Ook dit gegeven wordt heel anders en verkeerd beschreven in OT, waarin ons bezig zijn met onze eigen taal wordt beschouwd als Ego, iets slechts, twijfel, ongehoorzaamheid, waar we, omwille van ons aanzien, maar het beste mee op moeten houden. We gooien – tegenstijdig – in OT altijd het kind weer weg met het bad-water.

 

De onvermijdelijke gewaarwording dat – gedurende BT – alles vanzelf gebeurd, is een volslagen mystery. Hoe vaker wij met onze eigen taal kunnen toekomen aan wat er echt letterlijk gebeurd en wat zich dus in het moment ontvouwt, hoe meer wij begrijpen, dat onze onspanning in onze eigen taal zijn werking kan hebben, omdat er geen enkele angst meer is over of we het we goed genoeg zeggen. We zeggen, weten, schrijven of horen alles op onze eigen manier en dat is nou juist de reden, dat we een gevoel van vrede met onszelf en met de wereld ervaren, ook al weten we heel goed, dat anderen hier niet of nauwelijks aan toe komen. Vanuit onze conditionering, zijn wij geneigd, om eerder BT voor anderen te willen, dan voor onszelf. En, alles wat wij voor anderen willen, gaat niet vanzelf, maar alles wat wij voor onszelf willen, gaat vanzelf. Als het niet vanzelf gaat, dan willen wij het eigenlijk niet, dan geloven we – tegen beter weten in – alleen maar dat wij het willen.

 

In OT blijven we schijn-heilig doen alsof we iets doen voor anderen, maar we doen het eigenlijk altijd alleen maar voor onszelf, ofschoon we hier met onze taal niet aan toe kunnen geven. Een bewuste en realistische wijze van leven, doet ons beseffen, dat we eigenlijk niet anders kunnen, dan altijd alles uitsluitend en alleen voor onszelf te doen. We hebben hierover, vanuit OT, gesproken met woorden, zoals daad-kracht, doelgerichtheid, zelf-verzekerheid, maar zulke termen hebben ons nimmer met BT doen bezighouden. En, als wij dan uiteindelijk het grote verschil tussen OT en BT gaan beseffen, dan gebeurt ook dit besef geheel vanzelf. De zegen van BT is dat wij uiting kunnen geven aan onze TV, omdat wij onze eigen taal zijn gaan kennen, koesteren en behouden. Wij zitten daarom zo lekker in ons vel, omdat wij onze eigen taal belichamen.