Explanation,

 

What is Language? Why do we speak, write, listen and read? It is to get along with others, to work together and to understand each other. Of course, it is also, to become aware, to share and to regulate our experiences. You usually know what I'm talking about when I speak or write about my sadness, problems, desires, dreams, conviction, knowledge, powerlessness, acceptance, trust or hate.

 

If we don't understand each other, something is wrong with our language. Contrary to what we usually believe, it is not that we do not understand each other, but that we use our language completely wrong. How we use our language depends on how we grew up and initially learned at home, to talk and listen and, later, at school, to read and write.

 

We readily assume, that someone like me - who hates the usual, automatic, cumbersome way in which language is handled all over the world - must be wrong by definition, because everyone treats  Disembodied Language (DL) as normal. How is it possible that, despite social rejection, punishment and exclusion, I could continue with my Embodied Language (EL) and even claim that everyone, with DL, is unknowingly their own worst enemy?

 

It is important we understand each other, but it is even more important we understand ourselves. If we don't even understand ourselves, we can't understand each other. So, the often-lamented fact that we supposedly don't understand each other - because we have a different race, creed, nationality, political ideology or gender - is because we don't  understand ourselves. In other words, with DL, we never acquire correct and therefore meaningful and useful self-knowledge.

 

Ever since humans developed language, fear has always prevented us from speaking for ourselves, rather than for the group we believed to belong to. In order to survive, we historically depended on the group in which we grew up. Our so-called identity was inextricably linked to our various social memberships. However, as soon as we – as a free individuals – started to use our language for ourselves, we were silenced, we were tortured, we were banished and literally or figuratively killed.

 

The explanation we have, by talking with ourselves, that is, by engaging in EL, is completely different from the explanation we have heard from others with DL. In EL, talking with ourselves and listening to ourselves is more important than talking with and listening to others, because it allows us to come to know who we really are. With EL, we irrevocably discover, our, by DL covered-up, identity as sentient beings. So we were actually always aware, but our use of language simply did not refer to this and this made it seem, as if we were ignorant of ourselves. Indeed, we are – because of our language – able to truly know ourselves and to go our own way.

 

Our dealings with language are meaningless, if we cannot understand ourselves and each other. Every time this occurs, it turns out, we were busy with DL again. Understanding of each other and of ourselves always go hand in hand and the so-called understanding of ourselves, which does not show any understanding or respect for the other, is utter nonsense. And, it is impossible, to professionally, understand another – as a psychologist, judge, philosopher, therapist or priest – but not ourselves. None of these people know anything about EL.  

 

With EL we are instantly enlightened without any exercise. We understand each other now because we understand ourselves and, looking back, we understand why we couldn't understand each other before. Our Language Enlightenment (LE) – which was already the case although we were still caught up in DL – can finally shine with EL. You could say  our LE has always bothered us during DL, because our true nature is undeniable. With EL, we finally come to our senses, because we begin to feel what we say and experience what we hear when we talk.

 

The threat, who does not want to hear, must feel, lets the so-called listener know, that if he or she does not do what the violent speaker says, he or she will be beaten. However, we don't listen, because we already feel that the voice of the speaker with DL is always threatening. Even the speaker does not hear him or herself and does not notice, that he or she speaks with an unnatural sound, which he or she does not like. So because we don't want to listen to ourselves, in DL, we don't want to listen to others either. We only pretend to speak and listen in DL, because no one in DL listens to themselves. Even though we all feel the negative effect of DL, we have never talked about it with ourselves, let alone with each other.

 

 

Uitleg,

 

Wat is taal? Waarom spreken, schrijven, luisteren en lezen we? Het is om met anderen om te kunnen gaan, om te kunnen samen-werken en om elkaar te begrijpen. Natuurlijk is het ook, om onze ervaringen bewust te worden, te delen en te reguleren. Je weet  meestal echt wel waar ik het over heb, als ik spreek of schrijf over mijn verdriet, problemen, verlangens, dromen, onmacht, acceptatie, vertrouwen of haat.  

 

Als wij elkaar niet begrijpen, dan is er iets verkeerd met onze taal. In tegenstelling tot wat we meestal geloven, is het eigenlijk niet zo, dat we elkaar niet begrijpen, maar dat we onze taal helemaal verkeerd hanteren. Hoe wij onze taal gebruiken, hangt af van hoe wij opgroeiden en aanvankelijk thuis leerden, om te praten en te luisteren en, hoe wij later, op school, verder leerden, om te lezen en te schrijven.

 

Meestal veronderstellen we, dat iemand als ik – die een gigantische hekel heeft aan de gebruikelijke, automatische, moeizame wijze, waarmee men overal ter wereld omgaat met taal – het per definitie bij het verkeerde eind zou moet hebben, omdat iedereen toch Ontlichaamde Taal (OT) als normaal accepteert. Hoe is toch mogelijk, dat ik, ondanks alle social afwijzing, afstraffing en uitsluiting, met mijn Belichaamde Taal (BT) verder kon gaan en zelfs beweer, dat iedereen, met OT, zichzelf in de weg zit?

 

Het is belangrijk, dat wij elkaar begrijpen, maar het is nog veel belangrijker, dat wij onszelf begrijpen. Als wij onszelf niet begrijpen, dan kunnen wij elkaar niet begrijpen. Het feit, dat wij elkaar, zogenaamd, niet begrijpen – omdat we een ander ras, geloof, nationaliteit, politieke ideologie of gender zouden hebben – komt dus, omdat wij onszelf niet eens begrijpen. Anders gezegd, met OT vergaren wij nooit correcte en daardoor dus betekenisvolle zelf-kennis.

 

Sinds dat de mens taal heeft ontwikkeld, heeft angst ons er altijd van weerhouden, om werkelijk namens onszelf te spreken, in plaats van namens de groep, waartoe wij meenden te behoren. Om te overleven, waren wij historisch gezien afhankelijk van de groep, waarin wij opgroeiden. Onze zogenaamde identiteit was onverbrekelijk verbonden met onze diverse sociale lidmaatschappen. Zodra wij echter – als een vrij individu –  taal voor onszelf gaan gebruiken, dan wordt ons de mond gesnoerd, dan worden wij verbannen en letterlijk of figuurlijk vermoord.

 

De uitleg, die wij hebben, in het praten met onszelf, in het hebben van BT, is totaal anders, als de uitleg, die wij te horen hebben gekregen van anderen, met OT. In BT, is het praten met onszelf belangrijker, dan het praten met anderen, omdat het ons in staat stelt, om aan de weet te komen, wie we echt zijn. Met BT, stuiten wij onherroepelijk op onze door OT onder-gesneeuwde identiteit als bewuste wezens. Wij waren dus eigenlijk altijd al bewust, maar onze omgang met taal refereerde hier eenvoudigweg niet aan en hierdoor leek het alsof wij onwetend waren over onszelf. Wij zijn – vanwege onze taal – in staat om onszelf te kennen en onze eigen weg te gaan.

 

Onze omgang met taal is betekenisloos, indien wij onszelf en elkaar niet kunnen begrijpen. Elke keer als dit zich weer voordoet, dan blijkt, dat wij weer met OT bezig waren. Het begrijpen van elkaar en van onszelf gaat altijd samen en het zogenaamde begrijpen van onszelf, wat dus geen enkel begrip of respect toont voor de ander, is volslagen flauwe kul. Ook is het absoluut onmogelijk om, beroepsmatig, een ander te begrijpen – als psycholoog, filosoof, rechter, therapeut of priester – maar niet onszelf.

 

Met BT zijn wij onmiddelijk, zonder enige oefening, verlicht. Wij begrijpen nu elkaar, omdat wij onszelf begrijpen en terugkijkend begrijpen wij, waarom wij voorheen elkaar niet konden begrijpen. Onze Taal Verlichting (TV) – die al het geval was, ook al zaten we nog verstrikt in OT – kan eindelijk met BT gaan stralen. Eigenlijk zou je kunnen zeggen, dat onze TV ons altijd dwars heeft gezeten tijdens OT, want onze ware natuur is niet te verloochenen. Met BT komen we eindelijk tot onze zinnen, omdat we weer gaan voelen wat we zeggen en ervaren wat we horen.

 

De bedreiging, wie niet horen wil, die moet maar voelen, laat de zogenaamde luisteraar weten, dat als hij of zij niet doet, wat de gewelddadige spreker zegt, dan krijgt hij of zij klappen. We luisteren echter niet, omdat we al voelen, dat het stem-geluid van de spreker met OT altijd bedreigend is. Zelfs de spreker hoort zichzelf niet en heeft niet in de gaten, dat hij of zij spreekt met een onnatuurlijke klank, die hem or haar tegenstaat. Omdat wij dus niet naar onszelf willen luisteren, in OT, willen we ook niet naar anderen luisteren. We doen in OT alleen maar alsof we spreken en luisteren, want niemand in OT luistert er naar zichzelf. Ook al voelen we allemaal het negatieve effect van OT, we hebben er nog nooit met onzelf, laat staan met elkaar, over gesproken.   

 

Order,

 

These are fantastic times for me. Previously, I did not know that I, like everyone else, unconsciously and unwillingly participated in Disembodied Language (DL), but now that I no longer do that, my Embodied Language (EL) continues undisturbed and my Language Enlightenment (LE) becomes more and more pronounced. When I was swinging back and forth, between the occasional breather with EL, but was mostly engaging in DL, everything was very chaotic, but as my EL started to increase, things fell into place and my life came into order.

 

I feel immensely grateful for everyone I've met and for everything I've been through, because it all has contributed to where and how I am right now, in this happy writing moment. The wisdom gained with EL is already old news, because I do not base myself on what was, but on what is presenting itself and making itself known in this moment. There is also no longer any interest in that so-called future, because the entire notion of time, which was based on being stuck with the past, has been thrown overboard. Actually, I was always just worried, driven, but uncertain, about my future and I am glad that peace has come into my life and that I no longer worry about what is yet to happen. Everything is going very well and I am sure, it will go even better, I have complete confidence in that.

 

My optimism stems from my experience, observation and assessment of how sparse the opportunities for EL are for most people. The fact that everyone is turning away from EL – which is hard to accept at first – no longer saddens me, because I no longer expect it. It is sometimes said that you should have no expectations, because then you would be disappointed, because nothing is as you expected, but that way of talking clearly derives from DL. It's only in DL, that nothing is what it appears to be, because we believe it to be, but in EL, we know that our own behavior has good results.

 

While I still can't have EL with most people, this doesn't bother me, as I know and accept, that this is unfortunately the reality for most people. The few, however, who can have EL with me, have all my attention, as I draw so much inspiration from that experience. I live exclusively and only for those who want to have EL with me and let everyone who does not want this know very clearly, that there is no point in arguing about this. I myself have wasted a great deal of time and energy, trying to reach people who were in reality unreachable.

 

Fortunately, I was able to stop my self-defeating desires and it became clear to me, no one seems to miss my passion. This is a good thing, because it would probably make me believe again in achieving the impossible. It is such an enormous achievement, to be able to be realistic and no longer be dragged along in a shared or not shared belief of what is going to happen. Nothing surprises me anymore and I am no longer disappointed about anything, because I now know how DL works.

 

Hardly anyone will ever be interested in EL and yet I effortlessly continue to translate, from my own point of view, what is happening. That translation is necessary, as long as there is no one to have EL  with. However, as soon as we meet someone, who can have EL with us, then that translation is no longer necessary, because we then together discuss what is really going on. Such a meeting is a real delight, because it only happens so rarely. While, of course, a lot has to happen for it to happen, the rarity of being able to have EL with others is what makes it such a valuable and unique thing.

 

Simply put, EL has to become the central focus of our life, otherwise nothing will happen. Our problems only increase, as long as we frustratedly, impatiently and compulsively expect EL to finally happen. However, when we have EL with ourselves or each other, we laugh our asses off and are relieved, it wasn't what we believed it to be. We want to believe, because we cannot experience it. We try to believe in something we cannot feel and so, we are powerless when we have our doubts. Those doubts disappear like snow in the sun, once we have EL. When we get to our own  experience of EL, a sobering-up process will take place, that is necessary to recover from our history with DL.

 

Our nervous system was, of course, conditioned by our participation in DL, and therefore our body reacted in the opposite direction to our language. It is often said that there is a big difference between saying something and doing something, but this only applies to DL. In EL there is no difference between saying and doing, because saying is the same as doing. It's absurd that this has never been mentioned before, but in EL it's crystal clear. It is so obvious, as we no longer deny that we, by nature, want to make our LE known. We finally get to this with EL. We are happy what we say is really true for us and therefore has only positive consequences. Real order is behavior that works, behavior that is effective and does not need to be changed.

 

 

Orde,

 

Dit zijn fantastische tijden voor mij. Voorheen wist ik niet, dat ik, net als iedereen, onbewust en ongewild, meedeed aan Ontlichaamde Taal (OT), maar nu ik dat niet meer doe, gaat mijn Belichaamde Taal (BT) onverstoord verder en wordt mijn Taal Verlichting (TV) steeds verder geprononceerd. Toen ik nog heen en weer slingerde, tussen af en toe een adempauze met BT, maar meestal OT, was alles heel chaotisch, maar naarmate mijn BT begon toe te nemen, viel alles op zijn plaats en kwam er orde in mijn leven.

 

Ik voel me enorm dankbaar voor iedereen die ik heb ontmoet en voor alles wat ik heb meegemaakt, want alles heeft bijgedragen tot waar en hoe ik nu ben, in dit gelukkige schrijf-moment. De wijsheid, die vergaarde met BT is alweer oud nieuws, omdat ik mij niet baseer op wat was, maar op wat zich op dit moment aandient en kenbaar maakt. Ook is er geen enkele interesse meer in die zogenaamde toekomst, omdat het hele tijdsbeeld, dat gebaseerd was op het vastzitten aan het verleden, overboord is gezet. Eigenlijk was ik altijd alleen maar verontrust, gedreven, maar onzeker over mijn toekomst en ben ik blij, dat er rust in mij is gekomen en dat ik mij geen zorgen meer maak, over wat er nog allemaal staat te gebeuren. Het gaat heel goed en het zal nog beter gaan, daar heb ik volledig vertrouwen in.

 

Mijn optimisme heeft te maken met mijn ervaring, observatie en inschatting van hoe dun-gezaaid de mogelijkheden voor BT voor de meeste mensen zijn. Het in eerst instantie moeilijk te accepteren feit, dat iedereen zich afkeert van BT, doet me geen verdriet meer, omdat ik het niet meer verwacht. Men zegt wel eens, dat je geen verwachtingen moet hebben, omdat je dan bedrogen uit zou komen, omdat niets is zoals jij verwachtte, maar die manier van praten, is duidelijk van OT afkomstig. Het is alleen in OT zo, dat niets is wat we geloven dat het is, maar in BT, weten we dat ons gedrag goeie resultaten heeft.

Ook al kan ik nog steeds met de meeste mensen geen BT hebben, dit deert mij niet, want ik weet en accepteer, dat dit helaas voor de meeste mensen de werkelijkheid is. De enkeling, echter, die wel BT met mij kan hebben, heeft al mijn aandacht, aangezien ik zo enorm veel inspiratie put uit die ervaring. Ik leef uitsluitend en alleen voor hen, die BT met mij willen hebben en laat iedereen, die dit niet wil, ook heel duidelijk weten, dat het geen enkele zin heeft, om hierover te harre-warren. Ik heb zelf heel wat tijd en energie verdaan, met het proberen om mensen te bereiken, die in werkelijkheid onbereikbaar waren.

 

Gelukkig kon ik ophouden mijn zelf-ondermijnende verlangens en werd het mij duidelijk, dat niemand mijn passie schijnt te missen. Dit is maar goed ook, want het zou me waarschijnlijk weer doen geloven in het bereiken van het onmogelijke. Het is zo’n enorme verworvenheid, om reeel te kunnen zijn en  niet langer op sleep-touw te worden genomen in een al dan niet gezamelijk-gedeeld geloof van wat er gaat gebeuren. Ik sta van niets meer verbaasd en ben nergens meer over teleurgesteld, omdat ik inmiddels wel weet, hoe OT werkt.

 

Bijna niemand zal ooit geinteresseerd zijn in BT en toch blijf ik moeiteloos doorgaan met het vertalen, vanuit mijn eigen opvatting, van wat er gebeurd. Die vertaling is noodzakelijk, zolang als dat er niemand is om BT mee te hebben. Zodra we echter iemand ontmoeten, die BT met ons kan hebben, dan is die vertaling niet meer nodig, want wij spreken dan samen uit, wat er werkelijk aan de hand is. Zo’n ontmoeting is een waar genoegen, omdat het zo zelden gebeurd. Ook al moet er natuurlijk van alles gebeuren, om het te kunnen laten plaats vinden, de zeldzaamheid, van het kunnen hebben van BT met anderen, maakt het tot zoiets waardevols en unieks.

 

Het komt er simpel gezegd op neer, dat we ons hele leven ten doel van BT moeten stellen, anders dan gebeurd er helemaal niets. Onze problemen nemen alleen maar toe, zolang we nog gefrustreerd, ongeduldig en dwangmatig blijven verwachten dat BT eens eindelijk gebeurd. Als we echter met onszelf of met elkaar BT hebben, dan lachen we ons rot en zijn we opgelucht, dat het niet was zoals we geloofden dat het was. We geloven, want we kunnen het niet ervaren. We proberen altijd in iets te geloven, wat we niet kunnen voelen en zijn dus machteloos, als wij twijfels hebben. Die twijfels verdwijnen als sneeuw voor de zon, als we BT hebben. Als we toekomen aan onze ervaring van BT, vindt er een ontnuchterings-proces plaats, dat nodig is om te herstellen van onze voorgeschiedenis met OT.

 

Ons zenuw-gestel was natuurlijk geconditioneerd door onze deelname aan OT en daardoor reageerde ons lichaam in tegenovergestelde richting van onze taal. Het wordt wel vaak gezegd, dat er een groot verschil is tussen iets zeggen en iets doen, maar dit heeft alleen betrekking op OT. In BT is er geen verschil tussen zeggen en doen, omdat zeggen hetzelfde is als doen. Het is absurd, dat dit nooit eerder ter sprake is gekomen, maar in BT is het kristal-helder. Het is zo duidelijk, omdat wij niet langer kunnen ontkennen, dat wij, van nature, onze TV kenbaar willen maken. Wij komen hier eindelijk met BT aan toe. We zijn verguld, dat wat wij zeggen echt waar is voor ons en dus alleen maar positieve gevolgen heeft. Echte orde, is gedrag dat werkt, dat effectief is en dat niet hoeft te worden veranderd.   

 

 

Resistance,

 

What escapes everyone, who has ever heard of The Language That Creates Space, Listening While You Speak, Sound Verbal Behavior or Embodied Language (EL), but never really got into it, is that they miss the opportunity to talk to me. It's not that people don't want to talk to me, it's that they simply refuse to admit – to themselves – that our usual Disembodied Language (DL) makes absolutely no sense and is completely dwarfed, once we are able to have EL with one another.

 

Even if it seems as if people are refusing to talk to me, what really is going on, is that people have resistance to talking to themselves. In EL, talking with others is based on talking with ourselves. EL with others becomes possible, if our conversation with ourselves is not stopped by our so-called conversation with others. I am convinced everyone has some sort of conversation with themselves, even though they are, day in and day out, in DL, but that so-called conversation with ourselves is highly problematic and certainly no fun, because we remain in DL, even though we talk to ourselves, always preoccupied with others.

 

There’s a lot of talk going on, about how to talk and be more considerate about others, but our inability to disregard others in our conversation with ourselves, results in a phony conversation with ourselves. Actually, because of our preoccupation with others, we never really talk with ourselves.  In EL, however, we have no problem talking with  ourselves, as we have come to recognize talking with ourselves as more important than talking with  others. This turnaround took place because our EL made it clear, that hardly anyone is able to have EL with us. Out of necessity, we ended up having EL with ourselves, by ourselves. At first, we were still a little offended, that this is the way it is, but after we confidently continued talking out loud by ourselves and listening to the sound of our voice long enough, we had to come to the conclusion, there is no way around it, that everyone, unknowingly, continues with DL and is not skilled enough to engage in EL.

 

Of course, it is in principle possible for 

anyone to have EL, but that possibility

 cannot become a reality as long as 

we still continue to deny, that we 

are constantly preoccupied with 

others and, therefore, with DL. 

Since everyone unconsciously 

participates in DL, we are incapable 

of doing anything other than 

pretending to have EL. We 

might not call it that, but that's 

what it comes down to. People

 seem to find it  humiliating to

 admit, they have no idea, 

whatsoever, how they actually

 deal with language. To admit 

that we automatically, habitually, 

from our conditioning and thus, 

involuntarily, participate in DL, 

means we are not free and we 

are trapped in the straitjacket 

of our habit of how we deal 

with our language. 

 

Talking with me is only possible from behind the bars of your DL. Even if we talk about freedom and even if you are able to admit, you are imprisoned by your DL and recognize, only this acknowledgment can make your EL possible, you will have to start with the real work – talking with yourself – after we are finished talking. I or anyone else can't take you out of your DL, because only you can. Not only is there this so-called misunderstanding of whether or not I have explained it correctly, but, above all, there is the great resistance to my claim, that what you are telling to yourself and have obviously been telling yourself all along, isn’t true at all. Moreover, talking with me makes that resistance even bigger, because you keep pretending that it is not there.

 

My ability to strike the right chord carries with it the possibility to make people extremely angry. I  often had to do my utmost not to fall victim to my ability to see right through people and infuriate them with my surefire words. I then said exactly what it was and the flame hit the pan. Although I am still capable of this, I no longer want to do so.

 

I never changed my so-called mind and what I hated then, I still hate right now. In fact, I'm increasingly disgusted by everyone's ridiculous, destructive DL and I'm more than ever convinced this is perfectly justified. It feels very comfortable, to be right, when everyone just keeps pretending, they know it all so well. My ability to continue with my EL on my own, if necessary, has resulted in me not getting involved with your DL anymore, as it never did me any good. The only way to talk with to me, is to talk with yourself, so that we can have EL together. If you don't want to, then you are unimportant to me. Yes, I reject your and everyone else’s DL, because I really detest, that you live your deplorable life like this.

 

Weerstand,

 

Wat iedereen die ooit van Luisterend Spreken of van Belichaamde Taal (BT) heeft gehoord, maar er nooit echt op in is gegaan, ontgaat, is dat men de kans laat liggen, om met mij te praten. Het gaat er niet om, dat men niet met mij wil praten, maar dat men het eenvoudigweg vertikt, om aan zichzelf toe te geven, dat onze gebruikelijke Ontlichaamde Taal (OT) absoluut nergens op slaat en volledig in het niet valt, als wij BT met elkaar gaan hebben. 

 

Ook al lijkt het alsof men weigerd, om met mij in gesprek te gaan, waar het eigenlijk om gaat, is dat men weerstand heeft, om met zichzelf in gesprek te gaan. In BT is het praten met anderen gebaseerd op het praten met onszelf. BT met anderen is mogelijk, omdat het gesprek met onszelf niet wordt stopgezet door ons zogenaamde gesprek met anderen. Ik ben ervan overtuigd, dat iedereen een gesprek met zich zelf heeft, ook al begeven wij ons, dag in dag uit, in OT, maar dat zogenaamde gesprek met onszelf is beslist geen pretje, want wij blijven in OT, ook al praten wij met onszelf, altijd met anderen bezig. 

 

Ons onvermogen, om in het gesprek met onszelf, de ander buiten beschouwing te laten, heeft tot gevolg dat er van een gesprek met onszelf geen ene moer terecht komt. In BT is er geen enkel problem, om met onszelf in gesprek te gaan, aangezien wij het praten met onszelf belangrijker zijn gaan vinden, dan het praten met anderen. Deze omslag vond plaats, omdat BT aan ons duidelijk heeft gemaakt, dat nagenoeg niemand in staat is om BT met ons te hebben. Daardoor besloten wij dus, uit noodzaak, om BT met onszelf te hebben. Aanvankelijk waren we nog wat verongelijkt, dat de vork dus kennelijk zo aan de steel zat, maar indien we lang genoeg door gaan met het hardop praten met onszelf en met het  luisteren naar onze eigen stem, dan komen we maar al gauw tot de conclusie, dat er niet omheen is te gaan, dat iedereen, ongemerkt, OT voortzet en niet vaardig genoeg is om BT te hebben.

 

Natuurlijk is het in principe voor iedereen mogelijk om BT te hebben, maar die mogelijkheid kan geen werkelijkheid worden, zolang wij blijven ontkennen, dat wij iedere keer weer in beslag worden genomen door OT. Aangezien iedereen onbewust deelneemt aan OT, zijn wij tot niets anders in staat, dan alleen maar te doen alsof we BT hebben. We noemen het misschien niet zo, maar daar komt het wel op neer. Men vindt het schijnbaar zeer vernederend, om toe te geven, dat men er geen flauw idee heeft, van hoe men eigenlijk met taal omgaat. Toegeven dat we automatisch, gewoonte-getrouw, vanuit onze conditionering en dus, onvrijwillig, deelnemen aan OT, betekent, dat wij niet vrij zijn en onwillekeurig gevangen zitten in het keurslijf van onze gewoonte.

 

Praten met mij, gaat alleen van achter de tralies van je OT. Ook al praten wij over vrijheid en al ben je in staat om toe te geven, dat je opgesloten zit in je OT en dat deze erkenning BT mogelijk maakt, toch zul je met het echte werk – praten met jezelf – moeten beginnen, nadat wij zijn uitgepraat. Ik of wie dan ook kan jou niet uit OT halen, want dat kan alleen jijzelf. Er is niet alleen sprake van een zogenaamd misverstand, over of ik het wel of niet goed heb uitgelegd, maar er is vooral een grote weerstand tegen mijn bewering, dat wat jij tegen jezelf zegt helemaal niet waar is. Die weerstand, maak ik nog groter, omdat jij blijft doen alsof die er niet is.

 

Mijn vermogen om de juiste snaar te raken, draagt  de mogelijkheid met zich mee, om mensen heel kwaad te maken. Ik heb vaak mijn uiterste best moeten doen, om niet het slachtoffer te worden van mijn vermogen, om dwars door mensen heen te zien en hen met mijn trefzekere woorden woedend te maken. Ik zei dan precies waar het op stond en daarna sloeg de vlam in de pan. Ofschoon ik nog steeds daartoe in staat ben, doe ik dat nu niet meer.

 

Ik ben nooit van mening veranderd en waar ik toen een hekel aan had, daar heb ik nu nog steeds een hekel aan. Eigenlijk walg ik steeds meer van ieder’s  belachelijke OT en ben ik meer dan ooit van mijn eigen gelijk overtuigd. Het voelt heel comfortabel, om het bij het rechte eind te hebben, terwijl iedereen maar blijft doen alsof ze het allemaal zo goed weten. Mijn vermogen om indien nodig alleen verder te gaan met BT, heeft tot gevolg gehad, dat ik me niet meer in laat met jou OT, want dat leverde mij nooit iets goeds op. De enige mogelijkheid om met mij te praten, is om met jezelf te praten, zodat we samen BT kunnen hebben. Als je dat niet wil, dan ben je voor mij onbelangrijk. Ja, ik wijs jou OT af, omdat ik echt verafschuw, dat jij zo je leven leeft.

 

Important,  

 

Why is Embodied Language (EL) so important that I've devoted my entire life to it? Was it a gamble, I put all my cards on what I once discovered and realized, I was actually - and still am - the only one who could handle his language in a different way than the unconscious, usual, ubiquitous, coercive Disembodied Language (DL)? Why was I - despite all the adverse consequences - permanently against the grain and, why, to this day, is there virtually no one who can or wants to have EL with me? My answer to those now unimportant questions is blissful: my Language Enlightenment (LE)—which, even before I made that great discovery—decided that I should go alone on the path I still walk.

 

EL is important because I am important. I know this is a huge taboo. My language allows me to be really important, but your DL just doesn't allow that. I am not important to others, but to myself. In other words, I no longer have any problem with others considering me unimportant, because I consider myself important. Because of my language, I can and do consider myself important and that has nothing to do with arrogance or comparing myself to others. As long as you still compare yourself to others and want to be considered important in the eyes or ears of others, you are still not important to yourself.

 

Being important, valuable and open to yourself – with EL – is a very pleasant, loving and profound experience, because your language can finally turn all the way to you. This also has nothing to do with imagining something about yourself. As long as you're still trying to imagine something, you're apparently not important enough, to be sincere with the words you own and the way of speaking, which matters to you.

 

People get very busy with DL, 

which is based on a competition

 for the attention of others, 

because they - presumably – 

believe themselves to be so 

important, but when push 

comes to shove, during EL, 

it turns out that this tendency, 

to be important for others has 

its origins in the staggering

 fact that they don't even 

believe in their own pretense.

 

I'm important because my LE reminds me that I've always wanted EL and don't have to convince anyone, not even myself. The less people thought I was important, the more important I became to myself. So, basically all the rejection I've been through and that others didn't think that I was important was a kind of confirmation that I'm important. Even though I, like everyone else, have tried this in vain for years, I have, by nature, no ambition whatsoever, to be important in the eyes or ears of others. I was expected to have something to offer them, but I have absolutely nothing to offer to anyone. What others want from me, they can only give to themselves, for I have not what they desire.

 

In DL, we imperceptibly project all our desires onto others, but I live up to none of those expectations, even though I've made all sorts of frantic efforts to get it right. It's crazy with me, because I'm very easily distracted from what I'm doing, because I'm always influenced by others. I could become very confused because I was completely overtaken by the overwhelming and intimidating influence and energy of others. Because I couldn't or didn't dare to set my own boundaries, I let everything happen and consequently was abused many times because of this. My trauma kept repeating itself, as people ran off with my openness. For a long time, I was a plaything in the hands of others, because I couldn't control myself. All this started to change, after I discovered the difference between DL and EL.

 

It's a miracle nothing bad ever

 happened to me that caused 

me permanent damage. Although

 I have been psychologically 

injured, all those wounds have

 healed by now. I have changed

 because I no longer let others

 - with their DL - overwhelm 

and abuse me. I mean this, 

literally, in the broadest sense 

of the word, because I myself

 determine, with my own language, 

what is important to me in my life.

 

No one has ever used, like me, language in such a way that he or she could completely be him or herself. I'm amazed that, probably because of all my traumas, I've become so important to myself. Old age is a blessing, as everything becomes better, more beautiful, easier and quieter for me. That last one is fantastic. Since I am so sensitive, I was often preoccupied with all sorts of things that did not suit me at all, yet I have stopped doing the behaviors that were never my own, which came about because others supposedly were more important than me.

 

Although I had no control over myself, I often spoke and articulated exactly what others did not dare or could not say. I firmly believed that I spoke on behalf of others, but that was not true. No one can speak for others. The fact that everyone believes this, because of DL, is a disastrous lie. Every person has his or her own voice, which he or she can hear while he or she speaks. That's the essence of EL. It inevitably evokes our blessed sense of LE, where we have really said what we had always wanted to say and then we become peaceful, energized and silent. Silence is very important, but we can never be silent with our DL.