Wat een gedoe,

 

Het is natuurlijk een heel gedoe, om de eigen Ontlichaamde Taal (OT) te erkennen en aldus te stoppen en om vervolgens te kunnen voortgaan met Belichaamde Taal (BT). Werd er maar eens eindelijk drukte of ophef over gemaakt, dat dit niet alleen mogelijk, maar ook noodzakelijk is.

 

Zonder dat iemand het ooit in de gaten heeft, zijn we eigenlijk allemaal hartstikke doodziek van al het gedoe, dat samenhangt met onze dagelijkse wijze van spreken, die, ongemerkt, is gebaseerd op het feit, dat wij niet naar onszelf luisteren, terwijl wij spreken. Iedere keer, als wij ons bezig hielden met OT, ging het altijd om de OT van anderen, maar nooit om onszelf.

 

De aloude oude balk in ons eigen oog is nog steeds een taboe gedoe, want het gaat om stopverf in de oren. Het gedrag waar wij het over hebben, heeft niets te maken met het hebben van een of ander zogenaamd inzicht. Het gaat niet alleen om het uitspreken van wat alleen wij aan onszelf zouden kunnen zeggen of om het onbewuste aanhoren van onszelf, want tijdens BT horen wij onszelf daadwerkelijk uit.

 

In plaats van doen wat er door anderen gezegd werd – wat dus de basis regel van OT is – doen wij, in BT, alleen nog maar wat wij aan onszelf hebben gezegd. Bovendien zijn de gevolgen van dit doeltreffende, zekere, eigenwijze handelen altijd onmiddelijk positief, terwijl wij toegeven, dat alle nadelige gevolgen van OT, vanwege BT, achter wege zijn gebleven. BT is echt een heel gedoe, want wij willen alleen nog gedrag wat bij onze eigen taal past. Al het zelf-ondermijnende gedrag dat met OT samen ging komt ten einde.

 

Als je eenmaal hebt toegestaan, om wat BT met jezelf te hebben, daad bij woord voegt en dus je gedrag daaraan hebt aangepast, dan blijkt, dat alle problemen, die nu zijn verdwenen, een betekenis hebben, die je nog niet eerder kon beseffen. Je was altijd al – verkeerd – bezig, om je gedrag te veranderen of te verbeteren, maar je had het paard – je eigen taal – vanwege je OT, nog achter de wagen gespannen. Met BT komt alles op z’n plaats te zitten en gaan de dingen geheel vanzelf. Er komt een permanent einde aan al het gedoe, waar je je je hele leven lang tevergeefs druk om hebt gemaakt.   

 

In OT gaat het altijd om storm in een kop thee. Iedereen doet heel naarstig alsof het allemaal van het allergrootste belang is, maar als je BT hebt, dan besef je, dat het veel gedoe om niets is. OT lijkt interessant, ingewikkeld, onmisbaar, vooruitstrevend en veeleisend, maar het gaat helemaal nergens over en het slaat nergens op. Elke keer wordt je erdoor geintimideerd en in beslag genomen. En, zo is het altijd geweest.  

 

Je kunt je eigen woorden beter begrijpen, dan de woorden van anderen. Van alles wat je hebt gedaan, is het geven van aandacht aan wat de aandacht vraagt – met jou taal, met je BT – een enerverend, onthullend, verhelderend, gedoe, waar je je nog nooit eerder mee bezig hebt kunnen houden. Je hebt inderdaad een heel gedoe voor jezelf veroorzaakt, met je OT, maar nu weet je ineens, dat je dat niet meer wil en daardoor niet meer zal doen. Je hoort in je BT je eigen vrijheid en dat is je Taal Verlichting (TV).   

 

Het doet er in BT niet meer toe wat je allemaal hebt meegemaakt, omdat het gaat om wat je nu doet. Omdat je bent opgehouden met OT en  het gedrag dat daarmee samenhing, gaat het in de voortgang van je BT ook nog heel lang om wat je niet meer doet. Op zeker moment, vergeet je wat je hebt gedaan en op niets uit is gedraaid. Dit ruime niets, die volle stilte, die uitnodigende kalmte, dat vertrouwen in jou waarheid, die tevredenheid, is een nieuwe vorm van leven, die je in staat stelt, om het drukke, afgrijzelijke, domme, uitputtende gedoe van OT voorgoed geheel links te laten liggen. Met jou BT herken je en geniet je van jou TV en laat je anderen meegenieten. Iedere bezigheid, iedere actie, iedere handeling, iedere daad doet er toe.