Real,

 

Dictators and regimes are always against humor because they can't stand it when people say what is really true. We laugh because someone says something that is usually not said, because it should not be said. If we are getting real, there is still something to laugh about, but laughter is not for the faint-hearted or for narrow-minded, fearful, whiny little souls.

 

Everyone knows, somewhere, that there never was, of course, such a thing as a soul, therefore, there is also absolutely nothing to laugh about for the attention-seeking, tiring, shouty, pushy, supposedly honest or liberated great souls. Only someone, a real human being, who knows and dares to stand his own ground - even though we are inundated with nonsense, which we are told to respect - can really laugh, as only he or she will never talk about anything, which prevents him or her from laughing.

 

Someone who knows the real deal about laughter, knows for sure that it is only about whether he or she can laugh, but not, whether others can laugh at him or her. Because he or she continues to pursue something funny, he or she can continue to laugh, even when there is nothing else for others to laugh about. What most of the annoying, angry, miserable, dull, depressed, confused, arrogant people - who can't laugh - will probably never learn is, that the less there is to laugh about, the greater the pleasure of laughter becomes, if one succeeds in rising above the deadly seriousness. Laughter becomes more attractive, the scarcer it is and he or she who still knows how to laugh naturally benefits from this.

 

It doesn't really matter to me, 

that others can't laugh about

my humor, because I laugh 

at myself and of course I 

laugh at the fact, I can do 

something that others cannot. 

You too could laugh at 

yourself and if you did,

 you would always have 

something to laugh about, 

but you only want to laugh 

at others and that means 

you are missing out 

on all the fun. 

For you, laughing at others

 is more important than

 laughing about yourself,

 because the other person 

can make you forget 

yourself, for a moment. 

You can continue to do

 that, but I maintain, that

 there is nothing as nice, 

funny and pleasant, as 

laughing about yourself. 

Also, laughing with and 

by yourself has nothing 

to do with forgetting 

yourself, because it reminds

 you, that there is actually 

nothing else to do but to 

have fun, even if your 

whole life is a meaningless, 

awful, incomprehensible

 trail of tears. 

You have been sad, 

disappointed, fanatical, 

furious, desperate, hopeless 

or vengeful so many times, 

but you have hardly ever 

taken yourself with a pinch 

of salt and laughed, even

 though that would actually

 be the most appropriate 

attitude. Now that I'm talking

 about your negative attitude,

 why do you keep expecting

 – and demanding – others to

 make you laugh, while you 

will fail to do so, in advance,

 because, presumably, you 

could never laugh at yourself?

What kind of nonsense is 

this, that you should be 

relieved from your duty 

to laugh, because of your

 ridiculous fight, your drama, 

your chaos, your failure 

and the result of your 

behavior and your rigid 

belief, in the lies about 

who you claim to be? You

 heard me. In your life, it 

is your job, whether you 

believe it or not, to laugh 

about yourself. You haven't

 laughed - at yourself - long

 enough, to fully realize, 

that it is no longer permissible,

 for you, to refuse to laugh 

about yourself. You are 

literally faced with an 

unavoidable dilemma: 

either you really laugh 

at yourself, or you’ll lose

 your ability to laugh 

forever. Quite likely, 

you have lost it already.  

 

You can't ignore the dreadful 

fact, others couldn't really 

manage to make you laugh.

 It's over for good, with 

so-called humor, boring 

entertainment and all that

stupid blabbering and 

ridiculous ranting, all that

 moaning and swearing. 

It was never of any use to

 you anyway. You fooled 

yourself into believing 

you appreciate laughter, 

because someone yanked 

some sort gurgling response

 from you, which wasn’t 

real laughter, but you, choking 

on your predictable stubbornness.

 Admit it, for you there is 

nothing to laugh about and

 you can't laugh, because 

you don't really want to. 

You've never acknowledged

this before, but I have and 

I have laughed about it all along. 

You've never really been 

able to laugh at yourself 

because you've been 

conditioned, to only enjoy

 or appreciate something, 

when it has nothing to do 

with you. And, don't tell me, 

with your nonsense, that you

 ever learned anything, from

 that so-called crazy humor, 

from those who would have

 made you laugh. They may

 have given you the 

impression, it was you, 

who decided it was funny

 or hilarious, but it was 

never you. You have always, 

slavishly, only done what 

you were told and what 

was expected from you. 

In other words, you have

 always laughed only on

 command, but I don’t 

expect you to laugh. 

Naturally, the stand-up 

comedian, the clown, the

 humorist, was no more 

able to laugh at himself 

than you, that is why he 

or she continued to only 

concern himself or herself 

with you or with others, 

because he or she too, 

in this way, could avoid 

himself or herself. Our fun

 is a gigantic conspiracy, 

which hides a traumatic, 

violent, obsessive, addictive,

repetitive horrendous reality.

By laughing at yourself, 

you pull off the wet blanket

of laughing at someone else

and you finally become 

sensitive and mature.

 

Few people know maturity 

implies sensitivity. It was 

always your insensitivity, 

to your language, which 

rendered you virtually

incapable of laughing 

at yourself. And, it was

always this unconsciousness,

which made you mistake 

this bluntness for humor. 

Supposedly, it was okay 

for you, to demand 

others to please you, 

with straightforwardness, 

because the truth was 

that you had already

given up on yourself. 

I've actually heard myself 

laughing at who I am and 

I'm convinced, I'm much 

more fun than anyone else, 

because I don't hold back. 

It's so nice, to be able to 

laugh at myself, even 

writing about it, as I do

 now, is something that 

gives me great pleasure. 

I am writing this with 

the prospect, that I will

 read it out loud and 

am already looking 

forward to that. I will

 read it to myself - without

any audience - and then 

I put it on my You Tube 

channel. Anyone who 

wants to hear it, might 

start laughing at themselves..

 

 Echt2,

 

Diktators en regimes zijn altijd tegen humor, omdat ze het niet kunnen uitstaan, als mensen zeggen wat echt waar is. We lachen omdat iemand iets zegt, dat doorgaans niet gezegd wordt, omdat het niet mag worden gezegd. Er valt echt nog wel iets te lachen, maar het is nou eenmaal niet weggelegd, voor alle bekrompen, bangerige, zeikerige klein-zieligen.

 

Iedereen weet ergens wel, dat er natuurlijk nooit  zoiets bestond als een ziel en er is ook dus echt niets te lachen, voor alle aandacht-trekkende, vermoeiende, schreeuwerige, opdringerige, zogenaamd eerlijke en bevrijde groot-zieligen. Enkel iemand, die voet bij stuk weet en durft te houden – ook al worden wij van alle kanten overspoeld met onzin, waar wij ook nog respect voor moeten hebben – kan echt lachen, want alleen hij of zij zal het nooit gaan hebben, over iets wat hem of haar het lachen zal doen vergaan.

 

Iemand die echt iets van lachen afweet, die weet heel zeker, dat het er alleen maar om gaat of hij of zij kan lachen en niet of anderen om hem of haar kunnen lachen. Omdat hij of zij iets lachwekkends blijft nastreven, kan hij of zij blijven lachen, ook al valt er verder voor anderen niets te lachen. Wat de meeste vervelende, kwaaie, miserabele, duffe, depressieve, verwarde, arrogante mensen – die niet kunnen lachen – waarschijnlijk nooit aan de weet zullen komen, is dat, hoe minder er te lachen valt, hoe groter het genoegen van het lachen wordt, indien men erin slaagt, uit de doodse serieusheid te herrijzen. Lachen wordt aantrekkelijker, naarmate het schaarser is en hij of zij, die dus nog weet te lachen, doet daar natuurlijk zijn of haar voordeel bij.

 

Voor mij maakt het niets uit, dat anderen niet om mij kunnen lachen, want ik lach om mezelf en ik lach natuurlijk om het feit, dat ik iets kan, wat anderen niet kunnen. Jij zou ook om jezelf kunnen lachen en als je dat zou doen, had je altijd iets te lachen, maar jij wil zonodig alleen maar lachen om anderen en daardoor loop jij alle pret mis. Voor jou is lachen om anderen belangrijker, dan lachen om jezelf, omdat die ander jou even jezelf kan doen vergeten. Jij kunt dat blijven doen, ik blijf erbij, dat er niets zo leuk, grappig en aangenaam is, als lachen om mezelf. Ook heeft lachen om jezelf niets met jezelf vergeten te maken, want het herinnert je eraan, dat er eigenlijk niets anders op zit, dan plezier te hebben, ook al is je hele leven een zinloos, onbegrijpelijk tranendal.

 

Je bent al zo vaak verdrietig, teleurgesteld, fanatiek, radeloos, hopeloos, woest of wraakzuchtig geweest, maar je hebt jezelf nog maar nauwelijks met een slak met zout genomen en gelachen, terwijl dat toch eigenlijk de meest voor de hand liggende houding zou zijn. Nu ik het toch over jou negatieve instelling heb, waarom blijf jij van anderen verwachten – en dus eisen – dat ze jou aan het lachen dienen te  maken, terwijl jij het bij voorbaat al laat afweten, omdat jij nooit niet om jezelf zou kunnen lachen?

 

Wat is dat voor een klink-klare onzin, dat jij zou zijn ontheven, van jou plicht, om om jou belachelijke gevecht, jou drama, jou chaos, jou mislukking en het  resultaat van jou gedrag en jou verstarde geloof – in de leugens, die jij beweert te zijn – te lachen? Ja, je hoort mij goed, het is jou taak, of je het nou gelooft of niet, accepteert of niet, om om jezelf te lachen. Je hebt lang genoeg niet gelachen – om jezelf – om er nu volledig van doordrongen te zijn, dat het niet langer toelaatbaar is, om te weigeren te lachen om jezelf. Je staat letterlijk voor het blok: of je lacht echt om jezelf, of het lachen zal je voorgoed zijn vergaan.

 

Je kunt er niet onderuit, dat anderen het natuurlijk ook niet echt voor elkaar kregen, om jou aan het lachen te krijgen. Het is voorgoed afgelopen, met die zogenaamde humor, dat oer-saaie amusement, al dat stomme geschetter en belachelijke getetter, al dat gekanker en gescheld. Je heb er nooit iets aan gehad en jezelf hiermee voor de gek gehouden, dat jij het toch best wel op prijs zou stellen, als er iets te lachen zou zijn. Feit blijft, jij kan niet lachen, omdat je het eigenlijk niet wil. Je hebt daar nog nooit echt bij stil gestaan. Ik weet en ik lach waarom dit zo is.

 

Je hebt nog nooit werkelijk om jezelf kunnen lachen, omdat je bent geconditioneerd, om alleen maar iets leuk te vinden, als het niks met jou te maken heeft. En, kom mij niet aandragen met je flauwe kul, dat jij ooit iets geleerd zou hebben, van die zogenaamde waanzinnige humor, van hen, die jou aan het lachen zouden hebben gebracht. Zij hebben jou wellicht de indruk gegeven, dat jij het was, die besloot, dat het komisch of leuk was, maar jij was het nooit. Je hebt eigenlijk altijd, heel slaafs, alleen maar gedaan, wat er tegen je werd gezegd. Met andere woorden, je hebt altijd uitsluitend en alleen gelachen op bevel.

 

Vanzelf-sprekend was ook de stand-up komediant, de clown, de humorist, net zo min in staat, om om zichzelf te lachen als jij en daarom bleef ook hij of zij zich bezig houden met jou en met anderen, omdat ook hij of zij, op die manier, zichzelf of haarzelf kon ontlopen. Onze lol is een gigantisch complot, dat een traumatische, gewelddadige, obsessievelijke, verslavings-realiteit verbergt. Met het lachen om jezelf, trek je de natte deken van het lachen om een ander van je af en wordt je gevoelig en volwassen.

 

Volwassenheid betekent gevoeligheid en het was je ongevoeligheid, die maakte, dat je niet kon lachen om jezelf. En, het was echt je ongevoeligheid, die jou keer op keer deed eisen van anderen, dat zij jou zouden moeten behagen, omdat jij jezelf al had opgegeven. Ik heb mezelf echt horen lachen om wie ik ben en ik ben ervan overtuigd, dat ik leuker ben dan wie dan ook, omdat ik mezelf niet tegenhoud. Het is zo heerlijk om te kunnen lachen om mezelf, zelfs erover schrijven is iets, wat mij groot genoegen doet. Ik schrijf dit met het vooruitzicht, dat ik het ga voorlezen en kijk daar nu al naar uit. Ik lees het voor aan mezelf – zonder enig publiek – en zet het op You Tube en iedereen, die het wil horen, die kan wellicht hierdoor ook eindelijk echt om zichzelf gaan lachen.  

 

 

 

Ask,

 

Once you recognize the great difference between your own Disembodied Language (DL) and your own Embodied Language (EL), you will know, that your new understanding of yourself and your language, didn’t happen by itself, but because of your inquiry.  It is because you dare to ask your own questions, that you will find, that only your own answers, are the correct answers and are, therefore, satisfying.

 

Since you need to have your own answers, to your own questions, you must ask yourself about every small thing. Nothing is off limits, because you talk with yourself and you know very well, this is more important than any of your so-called conversations with others. It is more important, because others mainly engage in DL, but when you talk out loud, alone, with yourself, you know, you explore your EL.

 

With DL, we unconsciously ask ourselves millions of questions and try to find answers, but we are never successful in finding the right answer, because these questions weren’t our questions. Our inability to find answers, discouraged us from asking our own questions. We aren’t curious about why we behave as we do, as it never really helped. Every question raised more questions, but none of these questions were our own. Do you actually have any question?

 

When you ask yourself, why do you engage almost permanently in miserable DL, you will immediately know, it is because of your frustration, fear, worry, perversion, distraction or confusion. In other words, when you ask yourself, why is my language working against me, instead of for me, you know the correct answer is: because my language is always negative. 

 

I know very well, you don’t ask yourself this and you don’t answer yourself, in the way I describe, but I can and want to write this, because I have asked and answered my own questions. Funny how, upon recognizing the difference between my problematic DL and my delightful EL, my EL began to effortlessly continue and my stressful DL withered away and as my DL dissolved, all my questions dissolved as well.

 

Although I can ask myself any question, with my EL, I have found, that I don’t have any question about myself. In EL, the speaker is the listener and the one who asks, is the one who answers, who, therefore, is the answer. So, with my EL, I have discovered, I am the answer to all my questions and I call this my Language Enlightenment (LE). I’ve got to ask you a question: are we from the same planet? I’m just kidding.

 

We are not as different as we claim to be. Our EL as well as our DL are the same for everyone. With EL, we relax, enjoy, play, explore and understand, since  our language is positive and it results in outcomes, which make us want to go on with it, in spite of the astonishing fact that nobody else does. Thus, when you discriminate the difference between DL and EL, you ask yourself: why the hell is nobody talking about this important issue?

 

You too have a conditioning history with DL. When you ask others, why nobody is willing to talk about the great difference between DL and EL, you never really get an answer, because it is so profoundly personal. The only thing you can do, is to answer your own question, get personal with yourself and be your own answer, by continuing with your EL.  

 

When people are trying to be helpful, they say: if you need any help, just ask. I am not asking you, to have EL with me anymore, because unless you ask yourself that question, why you are not having any EL – with me or with anyone – it is never going to happen. I am not asking you to ask yourself that question, as I know, you are right, to refuse my help.

 

There’s no need to ask anyone – not even yourself – about EL, as is it is self-evident. If you still have any questions, you know that something is lacking, you are searching, you are trying very hard and you are hoping for something good, in the future, but it never happens and you failed so many times, to do what you said you would do, that you no longer try. This is how our DL works and your DL only stops, if you ask yourself: why do I still continue with it?  

 

Be careful what you ask for, is an idiom, which is used to tell people to think before they say that they want something and to suggest that they might not actually want it. However, thinking has never prevented any unintended negative consequences and our conflicted, chaotic, troublesome lives, are the very proof. Moreover, with EL, we find, our faith in thought, in language, which, presumably, occurs inside of our head – without a word being said, heard, written or read – was unfounded, as it always impaired rather than facilitated progress in our lives. Another stupid idiom is: ask and it will be given to you. You can ask until you are blue, but EL will never be given to you. Our DL has continued, because it was never properly addressed. We have never stopped asking and, in fact, demanding and our EL could only occur, after our DL had been stopped by us ourselves.   

Energy,

 

Today, I am full of energy, and I was wondering, why I feel so strongly, that Embodied Language (EL) is so important, while, basically, nobody really cares? It became clear to me, I can only express my energy when I have EL, but I had not until now recognized that. I have a need to direct my energy, which is nonverbal, and EL is my way to channel my energy.

 

In Disembodied Language (DL), my energy is lost, disturbed, fragmented or distracted, but with EL, my energy flows naturally, effortlessly and beautifully. It is all about how I prefer to communicate with others and, I acknowledge, for the most part, others are not willing or capable of communicating in that way.

 

I don’t want to say something, which doesn’t reach, which isn’t listened to and understood. My energy is such, that I don’t care for what is considered small talk. It is not that I cannot do it, but I don’t want to do it, as I know something better. Yes, I don’t like to waste my time and energy with nonsensical stuff.

 

I rather conserve my energy, by staying alone, than to be burdened by the unconscious DL, everyone has. I don’t meet anyone – who hasn’t read or heard about my work – who is right away able to have EL. I don’t believe, however, that anyone is unaffected by DL and my experience has taught me, that I am the one who suffers, if I stay around the DL of others.

 

From a very young age, my energy was rejected and misunderstood. Luckily, I was able to discover, in my early twenties, that I could talk out loud with myself alone and experience the healing energy of my EL, on my own and recover from my traumas with DL. I used to feel sad, I was so impacted and impaired by DL and I tried to change that, but it hasn’t changed.

 

My selectivity has only become more and not less. I recognize, why I can’t stand DL and also understand why my energy is affected. My energy has its own movement. It is very delicate; therefore, it is easily disturbed. I have no problem admitting that and I realize, my whole life has been shaped. by my own attempts to do what I can, to safeguard my energy.

 

After I left my job, recently, I felt set free from the strange and overwhelming energy of the people I had been working with. I have gone through this experience many times before, but this time, more than ever, I am aware about what a great difference it makes, to not be exposed to the DL of others and to simply be left alone again, with my own energy.

 

Each time I consciously moved away from the DL of others; I felt a sense of relief. I am reminded of how I used to be, as I used to try, to not be so affected, by the DL of others. Of course, I also tried to stop my own DL, which kept reoccurring, in reaction to the DL of others. However, now that I know, there is no language inside of me, this reaction is completely gone, and my own energy is expressed as I want to.

 

The other day, I turned sixty-five. For all these years, I was still – in spite of my discovery of EL – involved in the fantasy of having inner language. How could this be? Now that I have begun to speak and write about my own energy, it is clear, it was my inability, to square my many years of meditation with my EL, which continued the absurdity of inner language.

 

My EL is like an inexhaustible energy source, but it is only now, I can fully comprehend and accept, that it is really its own thing, which makes meditation look like a stupid activity. Obviously, the whole issue of meditation is based on the false assumption, that we have a mind, due to which we constantly chatter with ourselves, inside of our head. With meditation, we were told, we can witness our thoughts, we can transcend our mind and be liberated from thinking.

 

The prices of energy keep going up. Clean energy is the talk of the day and people do what they can, to be more energy efficient. Yet, nobody is concerned about the energy-loss, which occurs. due to how we continue to use our language. Our DL creates the illusion, that we have thoughts. This is why, in one way or another, we are all obsessed with thought.  

 

With EL, we realize – once and for all – there are no thoughts, there is no prison to be released from and this is our Language Enlightenment (LE). It is so clear now, that I didn’t know this until very recently, when suddenly I began to tell myself, that there can’t be any language inside of me. I am still in the process of coming to grips with this gigantic realization.  

 

In the beginning, I simply said to myself, a couple of times, that, of course, there are no words inside of my brain, but only neurons and neurotransmitters, as I felt that it was needed, to be able to reason from this perspective, but now I have talked and written about it and explored it, it is revealed to me, what it is like, to experience my own energy and to fully admit, I never had any language inside of me.

 

If we talk and understand each other, this gives us energy, but our communication is energy-draining, if it fails to achieve understanding. In a nutshell, this is the difference between EL and DL. I acknowledge, my initial descriptions of DL, EL, LE, but also of my energy, was, inadvertently, to let others know about it, but at this point, only my own energy speaks.

 

My entire body responds with a tingling sense of energy and joy. I feel so incredibly happy, that I have come to this. I am grateful to my dear Dutch friend AnnaMieke, who in her exploration and formulation of her EL, repeatedly refers to the calm unfolding of her language. By talking with her, every week, I have started to give in, to this gentleness and simplicity, which is revealed, because my energy is addressed.

 

As I write this, I want to say something more about my LE. My LE is who I am, and I am this energy, this living current, which can only be expressed by my EL. Indeed, the subtlety of my EL, is my energy. My whole body rejoices with this resonant bliss, as if I just struck a gong and hear its sound. Surely, my voice is my energy-sound, to which I fully surrender, as there is no concern anymore about anything else.

 

I have been excavating my speaking voice and have undone what prevented it from being what it always was. To know, that there are no thoughts, is to witness that there are no thoughts and to write this, is such a victory. I will continue to live my life, based on the energy, which stems from my LE and if you talk with me, you will experience, how this energy will begin to express itself for you, with your EL, too.      

 

Attitude,

 

When you finally tell yourself, with your Embodied Language (EL), that it is really true, that your language never takes place inside you, but always outside you, then you suddenly have a different attitude towards yourself. This new attitude is still strange to you, because with your Disembodied Language (DL) you have always believed that you can think and have a conversation with yourself internally, without any sound.

 

Although, because of our usual DL, we are not used to talking out loud about our language with ourselves, it is, of course, out of the question, that there exists such a thing as covert, inner language or private speech. The way we deal with language - which came about through our DL - makes us, to put it squarely, fantasize there are words, images, sentences, texts inside our heads and we also say, we have so much going on in our mind, that our head explodes.

 

This writing is not intended to convince any reader that what I say is true. I am writing this solely for myself, to let myself know, with the words I possess, what I have only just come to know. It is of enormous importance to know that language always only takes place outside us, as this is the correct attitude towards language, which has become clear through EL. The narrow-minded attitude of DL has made everyone believe that language is within us.

 

Anyone who has ever taken a biology or neurology class knows, our brains contain about 86 billion neurons and about as many other cells. Our brain activity is made possible by the interconnections of those neurons and release of neurotransmitters in response to nerve impulses. It is said that these neurons communicate with each other, but this is a matter of electrical and chemical processes. So, there are absolutely no words involved at all.

 

Due to the way of speaking, which I call DL, we still talk – if we talk at all – to our own detriment, mainly about the functioning of our brains, in metaphorical terms. We speak about storing something in our  memory, as if there were a cupboard with drawers in which what you know would be kept. We also constantly say, we have images or pictures in our heads or that we have a belief, a memory, an idea or an ideal. That there should be language in our heads is a madness which is caused and maintained by our usual, considered to be normal way of speaking.

 

An electrician knows that a voice can be amplified with the help of a microphone and come out of speakers. The sound waves are converted in the microphone into an electrical signal, which travels through the cable and is converted back into sound via an amplifier on the other end, which then comes out of the speakers. So there is no voice, language or words in that electricity cable, because there is only an electrical or a digital signal, which will only have any meaning, if it is converted back into language.

 

Of course, comparing language and our brain, with electricity, microphones and speakers, is also only a metaphorical construction, but our ears do have something in common with the microphone and our brains have something in common with the amplifier and our vocal cords, mouth and tongue, have something in common with the speaker. Just as the microphone converts the sound of the voice into electricity, our ears convert the sound we hear into a wordless, neuro-electro-chemical process,  which we can only take note of, if we can talk about it and, therefore, can hear it and understand it.

 

Because we have unconsciously continued to engage in DL, it has never been properly discussed, that we do not think, but that we only talk in a way, which has created the illusion, that language would take place in us and, therefore, we believe we think. This is – with EL - an understandable attitude, but with our DL, we act frantically about our thinking, as if it were true that we could think. Since time immemorial, we have continued to hold on to the false belief, that we are thinking beings.

 

Renee Descartes (1648) was a famous French philosopher and mathematician, who made the statement, cogito, ergo sum, I think, therefore, I am. His approach to the problem of scientific knowledge and the so-called nature of the human mind - which still exists, due to our unconscious involvement in DL – played an exceptionally important role in philosophy, because he managed to achieve the necessary separation between religion and science.

 

Although Descartes was undoubtedly one of the most important founders of the Western scientific revolution, it is partly because of him, that we are still stuck with the madness, that we think. Like him, I am firmly convinced, we should only concern ourselves with matters about which certain and undoubted knowledge is possible. My attention to the major difference between DL and EL is based on the undeniable fact that language has absolutely nothing to do with thinking, because it is an audible, readable and objectively observable phenomenon.

 

Of course, Descartes too could, only because of his use of language, systematically doubt everything and continue to do so, until he could come to certain conclusions. It is remarkable that his philosophy of rationalism, because of DL, is dualistic, and based on the separation between body and mind. Continued EL, however, always results in the unmistakable, joyful unification-experience, which I call Language Enlightenment (LE), which will also have many scientific implications. Yet, to this very day, all of science is still automatically based on DL and I am alone in advocating the great importance of spoken, rather than written, scientific language. It is because of this quasi-scientific attitude, that the printed and written word is, supposedly, more important than the spoken word, that all of humanity is still saddled with, on the one hand, thinking, which doesn’t exist, but on the other hand, with the unintelligent, unnatural, forceful handling of language (DL), which causes us nothing but gigantic problems.

 

Our usual attitude towards language is completely ridiculous. We talk, day in, day out, in a spurious, nonsensical way, because DL – in which we pretend to think and therefore experience language as a belief within us – is diametrically opposed to our sensory perception. With EL, we finally come to know, for good, that our language has nothing to do with an inner, inaudible process, but is a matter of speaking and listening, to the astonishing fact, that language actually only exists, if it can be said, heard, written and read. It is straightforward and simple, because, if nothing is said, then nothing can be heard and if nothing is written, nothing can be read.

 

I have been writing for hours and I am perplexed by what I have written. I feel enormous power in my words, because I am aware, that what I write has far-reaching consequences. My attitude towards language has changed forever, now that I know with certainty, that there never was or is language inside of me. Furthermore, I can give my full attention to my language because my illusion of inner language – thinking – has dissolved. This also means, that any form of belief in something that came about through my old conditioning with DL – and which, therefore, does not actually exist – has disappeared as well.

 

I insist, we never bring our language from within to the outside, when we express ourselves and we are, with our language, always outside of ourselves. I mean this quite literally, for it cannot be repeated often enough, that there is no language in us. This conditioning has had many negative consequences because what we have heard and learned was not true. The fact that millions of people believe they think - that they can manipulate concepts in their minds, they have ideas, they decide, conclude, are confused or confident in their faith, morals or identity, that they supposedly consult with an inner self, which is supposed to regulate and even cause their behavior – does not mean that it is true.

 

It is as idiotic to claim that you think, as it is to say the earth is flat, as it isn’t true. When, with our new attitude to language, with our EL, we experience a different perspective or perception, it becomes clear, that there is always a difference between our language and our experience. However, this is not a dualism, but a fact, which is as true as the difference between a table and a chair. However, with EL, our experience is described correctly, and we benefit from this, but with DL, our experience is always described incorrectly and, consequently, we have all kinds of problems. Moreover, with EL, our language no longer stands in the way of our experience, as it always did with DL. As a result, we are attentive to what happens in the moment and not entangled in an involuntary jumble of words, which doesn't make any sense.

 

I like to emphasize once more that embodying our language does not in any way imply language takes place within us. On the contrary, the embodiment of our language is possible, because the experience that accompanies our language, which is outside of us, is fully realized and is not, as in DL, distorted, denied, forgotten or repressed. In EL our language flows without any fear or restraint and we can therefore say or write anything that our language allows us to. Of course, if we deem it necessary, we can introduce new terms, to clarify what we are talking about, but it is not necessary to adopt the verbal constructions of others. In EL we can stay with ourselves, because we have found our own way with our own language, to speak and write about our own experience. Here it is important to mention, that our understanding of ourselves is not an insight, but something which takes place outside of us. When we listen to ourselves while we speak, we hear our voice from the outside, while we feel what the experience of resonance is like. Surely, insofar we have written something, we can read what we have said.

 

Our writing and reading make visible or visual what we say and hear and that is awareness. Something also happens to our sense of time when we finally begin to experience our language, as outside of us, rather than within us. We have suddenly ended up in eternity, where our lives happen, like a flickering light in the darkness. There is not a moment for us to lose, because everything is now expressed, heard, and everything is written, read and understood, by us, with our own language. So, we are completely ourselves with our EL, which is the right attitude.

  

With DL we always walked crooked, but with our EL, we walk upright. These metaphors refer our body, which produces, sees, hears, reads and understands language. Embodied understanding this is a very active process, because with EL we are - not thinking but - talking with ourselves, which literally means, we speak out loud with ourselves and we can, therefore, hear ourselves or that we write to ourselves, so we can read our own writing. Our attitude keeps us focused on ourselves and we remain focused on ourselves, as our EL is audible and visible and our language is always alive and new, because we experience the pleasure of saying and writing our own words. Of course, we will have EL with others, who, like us, have started to make the distinction between their own DL and their own EL. EL is the language of the future of mankind.

 

When we are done speaking and writing, we are at peace. We know without words, without thinking, without understanding, this bliss and clarity is the essence of EL. With EL, we never return to our old conditioning with DL, which has kept us so restless, conflicted and unhappy. Our new attitude towards language is a transformation of who we are. With EL, we immediately witness our LE, and it is crystal clear to us, what we, supposedly, thought we were, was not true, as we didn’t yet talk about talking and we had not yet written about our new attitude.

 

Houding,

 

Wanneer je, uiteindelijk, met je Belichaamde Taal (BT), aan jezelf gaat vertellen, dat het echt waar is, dat je taal nooit binnenin je plaats vindt, maar altijd buiten je, dan heb je ineens andere houding naar jezelf. Die nieuwe houding is nog vreemd voor je, omdat je met je Ontlichaamde Taal (OT) altijd hebt geloofd, dat je kunt nadenken en innerlijk, zonder enig geluid, een gesprek met jezelf kunt hebben.

 

Ofschoon wij, vanwege onze gebruikelijke OT, er aan gewend zijn, om er op die manier over te praten, is er geen enkele sprake, dat innerlijke taal bestaat. De wijze waarop wij met taal omgaan – die tot stand is gekomen door OT – maakt dat wij, simpel gezegd, fantaseren dat er woorden, beelden, zinnen, teksten in ons hoofd zitten en dat wij, zoals wij ook zeggen, iets uit ons hoofd zouden hebben kunnen geleerd.

 

Dit schrijven is niet bedoeld, om een eventuele lezer ervan te overtuigen, dat wat ik zeg waar is. Ik schrijf dit uitsluitend voor mijzelf, om, met de woorden die ik heb, aan mezelf te laten weten, wat ik nog maar net aan de weet ben gekomen. Het is van gigantisch groot belang, om te weten, dat taal dus altijd alleen maar buiten onszelf plaatsvindt, omdat dit dus de correcte houding ten aanzien van taal is, die door BT is duidelijk geworden. De bekrompen houding van OT heeft iedereen doen geloven, dat taal in ons zit.

 

Iedereen die wel eens een klas heeft genomen in biologie of neurologie, weet dat onze hersenen zo’n 86 miljard neuronen bevatten en ongeveer evenveel andere cellen. Onze hersen-activiteit wordt mogelijk gemaakt door de onderlinge verbindingen van die neuronen en hun afgifte van neurotransmitters als reaktie op zenuwimpulsen. Er wordt wel gezegd, dat die neuronen met elkaar communiceren, maar dit alles is een kwestie van electrische en chemische processen. Er komt dus geen woord bij aan te pas.

 

Door de wijze van spreken, die ik OT noem, praten wij, ongemerkt, over de werking van onze hersenen, in metaphorische termen. Zo heeft men het over, iets opslaan in je geheugen, alsof er een kastje met laden is, waarin wat je weet zou worden bewaard. Ook zeggen wij voortdurend, dat wij beelden in ons hoofd zouden hebben of dat wij een geloof hebben, een herinnering, een idee of een ideaal. Dat er taal in ons hoofd zou zitten, is een waanzin, die wordt veroorzaakt door onze gewone wijze van spreken.

 

Een elektronisch vakkundig iemand weet, dat een stemgeluid, met behulp van een microfoon, kan worden versterkt en uit geluidsprekers kan komen. De geluids golven worden in de microfoon omgezet in een electrisch signaal, dat door de kabel gaat en dat via een versterker aan de andere kant, weer wordt omgezet in het geluid, dat vervolgens uit de luidsprekers komt. Er zit dus in die elektriciteits kabel geen stemgeluid, taal of woorden, want er is enkel een electrisch of digitaal signaal, dat alleen betekenis heeft, als het weer wordt omgezet in taal.

 

Uiteraard is het vergelijken van taal en hersenen, met elektriciteit, microfoons en luidsprekers, ook slechts een metaforische constructie, maar, oren hebben wel degelijk iets gemeen met de microfoon en hersenen, hebben iets gemeen met de versterker en stembanden, mond en tong, hebben iets gemeen met de luidspreker. Net zoals de microfoon het stemgeluid omzet in electriciteit, zo zetten oren het geluid, dat wij horen, om in een woordeloos neuro-elektro-chemisch verwerking’s proces, waarvan wij alleen maar kennis kunnen nemen, indien wij erover kunnen praten en het daarom dus kunnen horen.

 

Omdat wij onbewust zijn blijven praten vanuit OT, is het nooit op de juiste wijze ter sprake gekomen, dat wij niet denken, maar dat wij slechts praten op een manier, die de illusie creerde, dat er taal in ons zou plaatsvinden en dat wij dus zouden kunnen denken. Het is – vanuit BT – een begrijpelijke houding, maar vanuit OT, doen we heel krampachtig, alsof het waar zou zijn, dat wij zouden kunnen denken, omdat wij, sinds mensen-heugenis, aan het geloof zijn blijven vasthouden, dat wij denkende wezens zijn. Renee Descartes (1648) was een beroemde Franse filosoof en wiskundige, die de uitspraak deed, cogito, ergo sum, ik denk en daarom ben ik er. Zijn benadering van het – vanwege OT nog steeds bestaande – probleem van de wetenschappelijke kennis en de zogenaamde aard van de menselijke geest, speelde een uitzonderlijk belangrijke rol in de filosofie, omdat hij de noodzakelijke scheiding wist te bewerkstelligen tussen godsdienst en wetenschap.

 

Ofschoon Descartes zonder meer een van de belangrijkste grondleggers is geweest van de wetenschappelijke revolutie, zijn wij mede vanwege hem blijven hangen in de waanzin, dat wij denken. Ik ben er overigens net als hem stellig van overtuigd, dat wij ons eigenlijk alleen maar zouden moeten bezighouden, met zaken waarover zekere en onbetwijfelbare kennis mogelijk is. Mijn aandacht voor het grote verschil tussen OT en BT, is gebaseerd op het onmiskenbare feit, dat taal absoluut niets te maken heeft met denken, omdat het een hoorbaar, leesbaar en objectief waarneembaar fenomeen is.

 

Ook Descartes kon natuurlijk alleen vanwege zijn gebruik van taal, systematisch aan alles twijfelen en daarmee doorgaan, totdat hij tot zekere conclusies kon komen. Het is heel opmerkelijk dat zijn filosofie, vanwege OT, dualistisch is, en gebaseerd is op de scheiding tussen lichaam en geest. Voortgaande BT echter resulteert in de onmiskenbare eenwoordings ervaring, die wij Taal Verlichting (TV) noemen en die eveneens velerlei wetenschappelijke implicaties zal gaan hebben. Tot op de dag van vandaag, is alle wetenschap nog steeds onopgemerkt gebaseerd op OT en ben ik de enige, die pleit voor het grote belang van gesproken, in plaats van geschreven wetenschappelijk taalgebruik. Het is vanwege deze quasi-wetenschappelijke houding, dat het gedrukte en geschreven woord, zogenaamd belangrijker is dan het gesproken woord, en hierdoor zit dus de gehele mensheid opgezadeld met, aan de ene kant, het denken, dat niet waar is, maar aan de andere kant, met de onintelligente, onnatuurlijke omgang met taal (OT), die niets dan problemen veroorzaakt.

 

Onze gebruikelijke houding ten aanzien van onze taal is volkomen belachelijk. We praten, dag in, dag uit, op een onechte, onzinnige manier, omdat ons ontlichaamde taalgebruik – waarin wij pretenderen te denken en dus taalbeleving binnenin ons geloven te hebben – lijnrecht ingaat tegen onze zintuigelijke waarneming. Met BT komen wij eindelijk voorgoed aan de weet, dat onze taal niets van doen heeft met een  innerlijk, onhoorbaar proces, maar een kwestie is van spreken en luisteren naar het verbluffende feit, dat taal eigenlijk alleen bestaat, indien het kan worden gezegd, gehoord, geschreven en gelezen. Het is heel simpel, want, als er niets wordt gezegd, dan kan er ook niets worden gehoord en als er niets werd geschreven, kon er ook niets worden gelezen.  

 

Ik ben uren aan het schrijven en sta perplex van wat ik heb geschreven. Ik voel enorme kracht in mijn woorden, omdat ik me ervan  bewust ben, dat wat ik schrijf verregaande gevolgen heeft. Mijn houding ten aanzien van taal is voorgoed veranderd, nu ik met absolute zekerheid weet, dat er nooit taal in mij was of is. Ik kan volledige aandacht geven aan taal, omdat mijn illusie van innerlijke taal – het denken – is opgelost. Daarmee is eveneens iedere vorm van geloof, in iets wat door OT tot stand was gekomen en wat dus eigenlijk niet eens bestaat, verdwenen.

 

Wij brengen onze taal nooit van binnen naar buiten, als wij ons uiten en zijn, met onze taal, altijd buiten onszelf. Ik bedoel dit heel letterlijk, want het kan niet vaak genoeg worden herhaald, dat er geen taal in ons zit. Deze conditionering had vele negatieve gevolgen, omdat het niet waar was wat wij hebben geleerd. Het feit, dat miljoenen mensen geloven, dat ze denken – dat ze concepten in hun gedachten kunnen manipuleren, dat ze ideen hebben, dat ze besluiten, concluderen, verward zijn of vertrouwen hebben in hun geloof, moraal of identiteit, dat ze zogenaamd consulteren met een innerlijk zelf, dat wordt verondersteld hun gedrag te reguleren en zelfs te veroorzaken – betekent niet dat het waar is.

 

Het is net zo idioot om te beweren, dat je denkt, dan om te zeggen, dat de aarde plat is, want het is gewoonweg niet waar. Wanneer wij dus, met onze nieuwe houding naar taal, met BT, een totaal ander perspectief gewaar worden, dan blijkt duidelijk, dat er altijd een verschil bestaat tussen onze taal en onze ervaring. Dit is echter geen dualisme, maar een feit, dat net zo waar is als het verschil tussen een tafel en een stoel. Onze ervaring kan echter, met BT, op de juiste wijze worden beschreven en wij doen daar ons voordeel bij, maar met OT, wordt onze ervaring op onjuiste wijze beschreven en daardoor hebben wij allerlei problemen. Met BT, staat onze taal onze ervaring niet langer meer in de weg, zoals dat altijd met OT het geval was. Hierdoor zijn wij aandachtig in het moment en niet verstrikt in een onvrijwillige woorden-brij, die kant nog wal raakt, die nergens op slaat en waar kop nog staart aan zit.  

 

Ik wil nogmaals opnieuw benadrukken, dat het belichamen van taal, geenszins betekent, dat onze taal zich binnenin ons zou afspelen. Integendeel, de belichaming van onze taal is mogelijk, omdat de ervaring, die samengaat met taal, die buiten ons is, geheel tot zijn recht komt en niet, zoals in OT, wordt verdraaid, ontkent, vergeten of verdrongen. In BT stroomt onze taal zonder enige terughoudendheid en kunnen wij daardoor alles zeggen of schrijven, waartoe wij met onze taal in staat zijn. Uiteraard kunnen wij, indien wij dat nodig vinden, nieuwe termen introduceren, om duidelijk te maken waar wij het over hebben, maar het is niet noodzakelijk, dat wij de verbale constructies van anderen over nemen. In BT blijven wij bij onszelf, omdat wij onze eigen manier hebben gevonden met onze taal, om over onze ervaring te spreken en te schrijven. Hier is het zogenaamde begrijpen van onszelf geen inzicht, maar uitzicht. Het heeft met kijken natuurlijk alleen maar te maken, in zoverre wij hebben geschreven en daardoor kunnen lezen, wat wij hebben gezegd.

 

Schrijven en lezen is dus het zichtbaar of visueel maken van wat wij zeggen en horen en dat is dus eveneens onze zogenaamde bewustwording. Er gebeurt ook iets met ons besef van tijd, als wij eindelijk onze taal gaan ervaren, als buiten ons, in plaats van binnen ons. Wij zijn plotsklaps in de eeuwigheid belandt, waarin ons leven, als flikkerend licht in de duisternis geschiedt. Er is geen moment voor ons te verliezen, want alles wordt verwoord, gehoord, alles wordt geschreven, gelezen en begrepen, door ons met onze eigen taal. Wij zijn dus helemaal onszelf met BT, die de juiste houding is.  

 

Je zou ook kunnen zeggen, dat wij met OT altijd scheef liepen, maar met BT lopen wij rechtop. Deze beeldspraken referen aan ons lichaam, dat taal produceert, ziet, hoort, leest en begrijpt. Dit begrijpen is een zeer actief gebeuren, want wij zijn met onze BT – niet aan het denken maar – altijd in gesprek met onszelf, wat dus letterlijk inhoudt, dat wij ofwel hardop met onszelf spreken en dus naar onszelf kunnen luisteren of dat wij naar onszelf schrijven en ons eigen schrijven lezen. Onze houding maakt, dat wij volledig op onszelf zijn gericht en op onszelf gericht kunnen blijven, omdat onze taal altijd hoorbaar en zichtbaar is en omdat onze taal altijd levend en nieuw is, omdat wij het genoegen ervaren van het eigen zeggen en het eigen schrijven.  Uiteraard gaan wij BT hebben met hen, die net als wij het onderscheid zijn gaan maken tussen OT en BT. BT is de taal van de toekomst van de mensheid.  

 

Wanneer wij zijn uitgesproken en uitgeschreven, dan zijn wij vredig en weten wij zonder woorden, zonder denken, zonder begrip, dat deze rust en helderheid de essentie is van onze BT, die nooit meer terugkeert naar onze oude conditionering met OT, die ons zo ongedurig en ongelukkig deed zijn. Onze nieuwe houding ten aanzien van taal is een transformatie van wie wij zijn. Met BT nemen wij direct onze TV waar en is het ons duidelijk, dat wat wij dachten te zijn niet waar was, omdat wij nog niet konden praten over het praten en nog niet hadden geschreven over onze nieuwe houding.