Echt2,

 

Diktators en regimes zijn altijd tegen humor, omdat ze het niet kunnen uitstaan, als mensen zeggen wat echt waar is. We lachen omdat iemand iets zegt, dat doorgaans niet gezegd wordt, omdat het niet mag worden gezegd. Er valt echt nog wel iets te lachen, maar het is nou eenmaal niet weggelegd, voor alle bekrompen, bangerige, zeikerige klein-zieligen.

 

Iedereen weet ergens wel, dat er natuurlijk nooit  zoiets bestond als een ziel en er is ook dus echt niets te lachen, voor alle aandacht-trekkende, vermoeiende, schreeuwerige, opdringerige, zogenaamd eerlijke en bevrijde groot-zieligen. Enkel iemand, die voet bij stuk weet en durft te houden – ook al worden wij van alle kanten overspoeld met onzin, waar wij ook nog respect voor moeten hebben – kan echt lachen, want alleen hij of zij zal het nooit gaan hebben, over iets wat hem of haar het lachen zal doen vergaan.

 

Iemand die echt iets van lachen afweet, die weet heel zeker, dat het er alleen maar om gaat of hij of zij kan lachen en niet of anderen om hem of haar kunnen lachen. Omdat hij of zij iets lachwekkends blijft nastreven, kan hij of zij blijven lachen, ook al valt er verder voor anderen niets te lachen. Wat de meeste vervelende, kwaaie, miserabele, duffe, depressieve, verwarde, arrogante mensen – die niet kunnen lachen – waarschijnlijk nooit aan de weet zullen komen, is dat, hoe minder er te lachen valt, hoe groter het genoegen van het lachen wordt, indien men erin slaagt, uit de doodse serieusheid te herrijzen. Lachen wordt aantrekkelijker, naarmate het schaarser is en hij of zij, die dus nog weet te lachen, doet daar natuurlijk zijn of haar voordeel bij.

 

Voor mij maakt het niets uit, dat anderen niet om mij kunnen lachen, want ik lach om mezelf en ik lach natuurlijk om het feit, dat ik iets kan, wat anderen niet kunnen. Jij zou ook om jezelf kunnen lachen en als je dat zou doen, had je altijd iets te lachen, maar jij wil zonodig alleen maar lachen om anderen en daardoor loop jij alle pret mis. Voor jou is lachen om anderen belangrijker, dan lachen om jezelf, omdat die ander jou even jezelf kan doen vergeten. Jij kunt dat blijven doen, ik blijf erbij, dat er niets zo leuk, grappig en aangenaam is, als lachen om mezelf. Ook heeft lachen om jezelf niets met jezelf vergeten te maken, want het herinnert je eraan, dat er eigenlijk niets anders op zit, dan plezier te hebben, ook al is je hele leven een zinloos, onbegrijpelijk tranendal.

 

Je bent al zo vaak verdrietig, teleurgesteld, fanatiek, radeloos, hopeloos, woest of wraakzuchtig geweest, maar je hebt jezelf nog maar nauwelijks met een slak met zout genomen en gelachen, terwijl dat toch eigenlijk de meest voor de hand liggende houding zou zijn. Nu ik het toch over jou negatieve instelling heb, waarom blijf jij van anderen verwachten – en dus eisen – dat ze jou aan het lachen dienen te  maken, terwijl jij het bij voorbaat al laat afweten, omdat jij nooit niet om jezelf zou kunnen lachen?

 

Wat is dat voor een klink-klare onzin, dat jij zou zijn ontheven, van jou plicht, om om jou belachelijke gevecht, jou drama, jou chaos, jou mislukking en het  resultaat van jou gedrag en jou verstarde geloof – in de leugens, die jij beweert te zijn – te lachen? Ja, je hoort mij goed, het is jou taak, of je het nou gelooft of niet, accepteert of niet, om om jezelf te lachen. Je hebt lang genoeg niet gelachen – om jezelf – om er nu volledig van doordrongen te zijn, dat het niet langer toelaatbaar is, om te weigeren te lachen om jezelf. Je staat letterlijk voor het blok: of je lacht echt om jezelf, of het lachen zal je voorgoed zijn vergaan.

 

Je kunt er niet onderuit, dat anderen het natuurlijk ook niet echt voor elkaar kregen, om jou aan het lachen te krijgen. Het is voorgoed afgelopen, met die zogenaamde humor, dat oer-saaie amusement, al dat stomme geschetter en belachelijke getetter, al dat gekanker en gescheld. Je heb er nooit iets aan gehad en jezelf hiermee voor de gek gehouden, dat jij het toch best wel op prijs zou stellen, als er iets te lachen zou zijn. Feit blijft, jij kan niet lachen, omdat je het eigenlijk niet wil. Je hebt daar nog nooit echt bij stil gestaan. Ik weet en ik lach waarom dit zo is.

 

Je hebt nog nooit werkelijk om jezelf kunnen lachen, omdat je bent geconditioneerd, om alleen maar iets leuk te vinden, als het niks met jou te maken heeft. En, kom mij niet aandragen met je flauwe kul, dat jij ooit iets geleerd zou hebben, van die zogenaamde waanzinnige humor, van hen, die jou aan het lachen zouden hebben gebracht. Zij hebben jou wellicht de indruk gegeven, dat jij het was, die besloot, dat het komisch of leuk was, maar jij was het nooit. Je hebt eigenlijk altijd, heel slaafs, alleen maar gedaan, wat er tegen je werd gezegd. Met andere woorden, je hebt altijd uitsluitend en alleen gelachen op bevel.

 

Vanzelf-sprekend was ook de stand-up komediant, de clown, de humorist, net zo min in staat, om om zichzelf te lachen als jij en daarom bleef ook hij of zij zich bezig houden met jou en met anderen, omdat ook hij of zij, op die manier, zichzelf of haarzelf kon ontlopen. Onze lol is een gigantisch complot, dat een traumatische, gewelddadige, obsessievelijke, verslavings-realiteit verbergt. Met het lachen om jezelf, trek je de natte deken van het lachen om een ander van je af en wordt je gevoelig en volwassen.

 

Volwassenheid betekent gevoeligheid en het was je ongevoeligheid, die maakte, dat je niet kon lachen om jezelf. En, het was echt je ongevoeligheid, die jou keer op keer deed eisen van anderen, dat zij jou zouden moeten behagen, omdat jij jezelf al had opgegeven. Ik heb mezelf echt horen lachen om wie ik ben en ik ben ervan overtuigd, dat ik leuker ben dan wie dan ook, omdat ik mezelf niet tegenhoud. Het is zo heerlijk om te kunnen lachen om mezelf, zelfs erover schrijven is iets, wat mij groot genoegen doet. Ik schrijf dit met het vooruitzicht, dat ik het ga voorlezen en kijk daar nu al naar uit. Ik lees het voor aan mezelf – zonder enig publiek – en zet het op You Tube en iedereen, die het wil horen, die kan wellicht hierdoor ook eindelijk echt om zichzelf gaan lachen.