Houding,

 

Wanneer je, uiteindelijk, met je Belichaamde Taal (BT), aan jezelf gaat vertellen, dat het echt waar is, dat je taal nooit binnenin je plaats vindt, maar altijd buiten je, dan heb je ineens andere houding naar jezelf. Die nieuwe houding is nog vreemd voor je, omdat je met je Ontlichaamde Taal (OT) altijd hebt geloofd, dat je kunt nadenken en innerlijk, zonder enig geluid, een gesprek met jezelf kunt hebben.

 

Ofschoon wij, vanwege onze gebruikelijke OT, er aan gewend zijn, om er op die manier over te praten, is er geen enkele sprake, dat innerlijke taal bestaat. De wijze waarop wij met taal omgaan – die tot stand is gekomen door OT – maakt dat wij, simpel gezegd, fantaseren dat er woorden, beelden, zinnen, teksten in ons hoofd zitten en dat wij, zoals wij ook zeggen, iets uit ons hoofd zouden hebben kunnen geleerd.

 

Dit schrijven is niet bedoeld, om een eventuele lezer ervan te overtuigen, dat wat ik zeg waar is. Ik schrijf dit uitsluitend voor mijzelf, om, met de woorden die ik heb, aan mezelf te laten weten, wat ik nog maar net aan de weet ben gekomen. Het is van gigantisch groot belang, om te weten, dat taal dus altijd alleen maar buiten onszelf plaatsvindt, omdat dit dus de correcte houding ten aanzien van taal is, die door BT is duidelijk geworden. De bekrompen houding van OT heeft iedereen doen geloven, dat taal in ons zit.

 

Iedereen die wel eens een klas heeft genomen in biologie of neurologie, weet dat onze hersenen zo’n 86 miljard neuronen bevatten en ongeveer evenveel andere cellen. Onze hersen-activiteit wordt mogelijk gemaakt door de onderlinge verbindingen van die neuronen en hun afgifte van neurotransmitters als reaktie op zenuwimpulsen. Er wordt wel gezegd, dat die neuronen met elkaar communiceren, maar dit alles is een kwestie van electrische en chemische processen. Er komt dus geen woord bij aan te pas.

 

Door de wijze van spreken, die ik OT noem, praten wij, ongemerkt, over de werking van onze hersenen, in metaphorische termen. Zo heeft men het over, iets opslaan in je geheugen, alsof er een kastje met laden is, waarin wat je weet zou worden bewaard. Ook zeggen wij voortdurend, dat wij beelden in ons hoofd zouden hebben of dat wij een geloof hebben, een herinnering, een idee of een ideaal. Dat er taal in ons hoofd zou zitten, is een waanzin, die wordt veroorzaakt door onze gewone wijze van spreken.

 

Een elektronisch vakkundig iemand weet, dat een stemgeluid, met behulp van een microfoon, kan worden versterkt en uit geluidsprekers kan komen. De geluids golven worden in de microfoon omgezet in een electrisch signaal, dat door de kabel gaat en dat via een versterker aan de andere kant, weer wordt omgezet in het geluid, dat vervolgens uit de luidsprekers komt. Er zit dus in die elektriciteits kabel geen stemgeluid, taal of woorden, want er is enkel een electrisch of digitaal signaal, dat alleen betekenis heeft, als het weer wordt omgezet in taal.

 

Uiteraard is het vergelijken van taal en hersenen, met elektriciteit, microfoons en luidsprekers, ook slechts een metaforische constructie, maar, oren hebben wel degelijk iets gemeen met de microfoon en hersenen, hebben iets gemeen met de versterker en stembanden, mond en tong, hebben iets gemeen met de luidspreker. Net zoals de microfoon het stemgeluid omzet in electriciteit, zo zetten oren het geluid, dat wij horen, om in een woordeloos neuro-elektro-chemisch verwerking’s proces, waarvan wij alleen maar kennis kunnen nemen, indien wij erover kunnen praten en het daarom dus kunnen horen.

 

Omdat wij onbewust zijn blijven praten vanuit OT, is het nooit op de juiste wijze ter sprake gekomen, dat wij niet denken, maar dat wij slechts praten op een manier, die de illusie creerde, dat er taal in ons zou plaatsvinden en dat wij dus zouden kunnen denken. Het is – vanuit BT – een begrijpelijke houding, maar vanuit OT, doen we heel krampachtig, alsof het waar zou zijn, dat wij zouden kunnen denken, omdat wij, sinds mensen-heugenis, aan het geloof zijn blijven vasthouden, dat wij denkende wezens zijn. Renee Descartes (1648) was een beroemde Franse filosoof en wiskundige, die de uitspraak deed, cogito, ergo sum, ik denk en daarom ben ik er. Zijn benadering van het – vanwege OT nog steeds bestaande – probleem van de wetenschappelijke kennis en de zogenaamde aard van de menselijke geest, speelde een uitzonderlijk belangrijke rol in de filosofie, omdat hij de noodzakelijke scheiding wist te bewerkstelligen tussen godsdienst en wetenschap.

 

Ofschoon Descartes zonder meer een van de belangrijkste grondleggers is geweest van de wetenschappelijke revolutie, zijn wij mede vanwege hem blijven hangen in de waanzin, dat wij denken. Ik ben er overigens net als hem stellig van overtuigd, dat wij ons eigenlijk alleen maar zouden moeten bezighouden, met zaken waarover zekere en onbetwijfelbare kennis mogelijk is. Mijn aandacht voor het grote verschil tussen OT en BT, is gebaseerd op het onmiskenbare feit, dat taal absoluut niets te maken heeft met denken, omdat het een hoorbaar, leesbaar en objectief waarneembaar fenomeen is.

 

Ook Descartes kon natuurlijk alleen vanwege zijn gebruik van taal, systematisch aan alles twijfelen en daarmee doorgaan, totdat hij tot zekere conclusies kon komen. Het is heel opmerkelijk dat zijn filosofie, vanwege OT, dualistisch is, en gebaseerd is op de scheiding tussen lichaam en geest. Voortgaande BT echter resulteert in de onmiskenbare eenwoordings ervaring, die wij Taal Verlichting (TV) noemen en die eveneens velerlei wetenschappelijke implicaties zal gaan hebben. Tot op de dag van vandaag, is alle wetenschap nog steeds onopgemerkt gebaseerd op OT en ben ik de enige, die pleit voor het grote belang van gesproken, in plaats van geschreven wetenschappelijk taalgebruik. Het is vanwege deze quasi-wetenschappelijke houding, dat het gedrukte en geschreven woord, zogenaamd belangrijker is dan het gesproken woord, en hierdoor zit dus de gehele mensheid opgezadeld met, aan de ene kant, het denken, dat niet waar is, maar aan de andere kant, met de onintelligente, onnatuurlijke omgang met taal (OT), die niets dan problemen veroorzaakt.

 

Onze gebruikelijke houding ten aanzien van onze taal is volkomen belachelijk. We praten, dag in, dag uit, op een onechte, onzinnige manier, omdat ons ontlichaamde taalgebruik – waarin wij pretenderen te denken en dus taalbeleving binnenin ons geloven te hebben – lijnrecht ingaat tegen onze zintuigelijke waarneming. Met BT komen wij eindelijk voorgoed aan de weet, dat onze taal niets van doen heeft met een  innerlijk, onhoorbaar proces, maar een kwestie is van spreken en luisteren naar het verbluffende feit, dat taal eigenlijk alleen bestaat, indien het kan worden gezegd, gehoord, geschreven en gelezen. Het is heel simpel, want, als er niets wordt gezegd, dan kan er ook niets worden gehoord en als er niets werd geschreven, kon er ook niets worden gelezen.  

 

Ik ben uren aan het schrijven en sta perplex van wat ik heb geschreven. Ik voel enorme kracht in mijn woorden, omdat ik me ervan  bewust ben, dat wat ik schrijf verregaande gevolgen heeft. Mijn houding ten aanzien van taal is voorgoed veranderd, nu ik met absolute zekerheid weet, dat er nooit taal in mij was of is. Ik kan volledige aandacht geven aan taal, omdat mijn illusie van innerlijke taal – het denken – is opgelost. Daarmee is eveneens iedere vorm van geloof, in iets wat door OT tot stand was gekomen en wat dus eigenlijk niet eens bestaat, verdwenen.

 

Wij brengen onze taal nooit van binnen naar buiten, als wij ons uiten en zijn, met onze taal, altijd buiten onszelf. Ik bedoel dit heel letterlijk, want het kan niet vaak genoeg worden herhaald, dat er geen taal in ons zit. Deze conditionering had vele negatieve gevolgen, omdat het niet waar was wat wij hebben geleerd. Het feit, dat miljoenen mensen geloven, dat ze denken – dat ze concepten in hun gedachten kunnen manipuleren, dat ze ideen hebben, dat ze besluiten, concluderen, verward zijn of vertrouwen hebben in hun geloof, moraal of identiteit, dat ze zogenaamd consulteren met een innerlijk zelf, dat wordt verondersteld hun gedrag te reguleren en zelfs te veroorzaken – betekent niet dat het waar is.

 

Het is net zo idioot om te beweren, dat je denkt, dan om te zeggen, dat de aarde plat is, want het is gewoonweg niet waar. Wanneer wij dus, met onze nieuwe houding naar taal, met BT, een totaal ander perspectief gewaar worden, dan blijkt duidelijk, dat er altijd een verschil bestaat tussen onze taal en onze ervaring. Dit is echter geen dualisme, maar een feit, dat net zo waar is als het verschil tussen een tafel en een stoel. Onze ervaring kan echter, met BT, op de juiste wijze worden beschreven en wij doen daar ons voordeel bij, maar met OT, wordt onze ervaring op onjuiste wijze beschreven en daardoor hebben wij allerlei problemen. Met BT, staat onze taal onze ervaring niet langer meer in de weg, zoals dat altijd met OT het geval was. Hierdoor zijn wij aandachtig in het moment en niet verstrikt in een onvrijwillige woorden-brij, die kant nog wal raakt, die nergens op slaat en waar kop nog staart aan zit.  

 

Ik wil nogmaals opnieuw benadrukken, dat het belichamen van taal, geenszins betekent, dat onze taal zich binnenin ons zou afspelen. Integendeel, de belichaming van onze taal is mogelijk, omdat de ervaring, die samengaat met taal, die buiten ons is, geheel tot zijn recht komt en niet, zoals in OT, wordt verdraaid, ontkent, vergeten of verdrongen. In BT stroomt onze taal zonder enige terughoudendheid en kunnen wij daardoor alles zeggen of schrijven, waartoe wij met onze taal in staat zijn. Uiteraard kunnen wij, indien wij dat nodig vinden, nieuwe termen introduceren, om duidelijk te maken waar wij het over hebben, maar het is niet noodzakelijk, dat wij de verbale constructies van anderen over nemen. In BT blijven wij bij onszelf, omdat wij onze eigen manier hebben gevonden met onze taal, om over onze ervaring te spreken en te schrijven. Hier is het zogenaamde begrijpen van onszelf geen inzicht, maar uitzicht. Het heeft met kijken natuurlijk alleen maar te maken, in zoverre wij hebben geschreven en daardoor kunnen lezen, wat wij hebben gezegd.

 

Schrijven en lezen is dus het zichtbaar of visueel maken van wat wij zeggen en horen en dat is dus eveneens onze zogenaamde bewustwording. Er gebeurt ook iets met ons besef van tijd, als wij eindelijk onze taal gaan ervaren, als buiten ons, in plaats van binnen ons. Wij zijn plotsklaps in de eeuwigheid belandt, waarin ons leven, als flikkerend licht in de duisternis geschiedt. Er is geen moment voor ons te verliezen, want alles wordt verwoord, gehoord, alles wordt geschreven, gelezen en begrepen, door ons met onze eigen taal. Wij zijn dus helemaal onszelf met BT, die de juiste houding is.  

 

Je zou ook kunnen zeggen, dat wij met OT altijd scheef liepen, maar met BT lopen wij rechtop. Deze beeldspraken referen aan ons lichaam, dat taal produceert, ziet, hoort, leest en begrijpt. Dit begrijpen is een zeer actief gebeuren, want wij zijn met onze BT – niet aan het denken maar – altijd in gesprek met onszelf, wat dus letterlijk inhoudt, dat wij ofwel hardop met onszelf spreken en dus naar onszelf kunnen luisteren of dat wij naar onszelf schrijven en ons eigen schrijven lezen. Onze houding maakt, dat wij volledig op onszelf zijn gericht en op onszelf gericht kunnen blijven, omdat onze taal altijd hoorbaar en zichtbaar is en omdat onze taal altijd levend en nieuw is, omdat wij het genoegen ervaren van het eigen zeggen en het eigen schrijven.  Uiteraard gaan wij BT hebben met hen, die net als wij het onderscheid zijn gaan maken tussen OT en BT. BT is de taal van de toekomst van de mensheid.  

 

Wanneer wij zijn uitgesproken en uitgeschreven, dan zijn wij vredig en weten wij zonder woorden, zonder denken, zonder begrip, dat deze rust en helderheid de essentie is van onze BT, die nooit meer terugkeert naar onze oude conditionering met OT, die ons zo ongedurig en ongelukkig deed zijn. Onze nieuwe houding ten aanzien van taal is een transformatie van wie wij zijn. Met BT nemen wij direct onze TV waar en is het ons duidelijk, dat wat wij dachten te zijn niet waar was, omdat wij nog niet konden praten over het praten en nog niet hadden geschreven over onze nieuwe houding.