Sarcasme,

 

Hardop voorlezen en aanhoren wat je zegt. Over sarcasme gesproken…Je zou mij natuurlijk moeten horen…Nee, niet moeten horen…je zou me – ideaal gesproken – willen horen, want het is echt lachen, ook al gaat het hier om jou nare halsstarrigheid.

 

Mijn grootste genoegen is om te kunnen lachen, om de manier van doen, die iedereen belangrijk vindt, maar die, wat mij betreft, volslagen belachelijk is.

 

Jou manier van praten slaat echt nergens op. Tenzij je ermee ophoudt, valt er voor jou niets te lachen.

 

Je doet wel eens alsof het toch nog een beetje leuk is wat je doet, maar je weet heel goed, dat het niet zo is, want lachen is niet hetzelfde als doen alsof.

 

Ja, je zit moervast in je patroon en je taal zit je in de weg. Het afgooien van wat bezwaarlijke woorden  gaat niet, want ze komen keihard weer bij je terug.

 

Je hebt altijd zogenaamd gelijk, aangezien jij je grote bek kan opentrekken, je zegje kan doen en iedereen laat weten, dat je beslist niet op je mondje bent gevallen. Je weet het zo mooi te zeggen. Praten over ditjes en datjes staat je zogezegd op je verdrietige, vermoeide, verwaarloosde lijf geschreven.  

 

Ook ben je er niet vies van, om eens lekker op te schepen en om iedereen de volle laag te geven met je verbale diaree. Het maakt niets uit of je het nou hebt over ironie of sarcasme…want het is een pot nat, waarin de drollen komen boven drijven. Jou welbespraakte losbandigheid, is slechts een rook gordijn, waarachter jij je krampachtig vasthoudt, aan wat jij in een of andere publikatie heb gelezen.

 

Je bent ogenschijnlijk zo begaan met het menselijk bestaan, maar het weggeven van afgedragen kleding, afgedankte meubelen en kapotte radios, stinkt, omdat jij altijd zo verschrikkelijk klinkt. En, de gebakken lucht, die je nog steeds probeert te verkopen, is een smerige aangebrande handel van list en bedrog. Daarom heb je telkens te maken met ontevreden klanten, die, in een vlaag van waanzin hebben betaald, voor jou ouwe troep, jou vuilnis.

 

Het is jou zaak, hoe jij leeft, maar jou ophef, over van alles en nog wat, heeft uiteraard ook een effect op anderen en mij. Wat jij naar voren laat komen, zegt veel over wat je allemaal achterhoudt en niet wilt laten zien, ofschoon iedereen het wel kan horen – in de klank van jou dwangmatige, onnatuurlijke stem – met hun oren, aan de zijkant van hun hoofd.

 

Belediging en sarcasme is de ontlichaamde taal die iedereen kent, maar oprechtheid en enthusiasme, dat is niemand meer gewend, want we hebben het verkeerde geleerd, jarenlang het verkeerde vereerd, maar ik ben nog lang niet uitgeprobeerd, want ik voel dat het tij, nu, op dit moment, keert.  

 

Leuk doen is nooit de sterkste kant geweest van mensen, die zich proberen goed te voelen, door te doen alsof ze beter zijn dan anderen. Het is te laat voor je haat. Het enige bewijs, dat je schijnbaar nog leeft, is dat je volledig in je hemd staat. Waar gaat het nou eigenlijk over, wat jij allemaal beweert?

 

Jou eigenbelang is niet gediend met je slappe gelul, je stomme gezeik en je lamlendige geouwehoer. Er zit geen fut in je afgeknepen, oppervlakkige taal, je eindeloze gekanker en je ouwe verhaal. Het is hoog tijd, om eens een toontje lager te gaan praten en op te houden met te doen alsof je aan het zingen was.

 

Je bent geen artiest. Wat jij zegt, is dat jij dwingt en je stem klinkt als een huilend kind, dat is emotioneel werd verminkt. Verschikkelijk wat jij doet en moet, omdat jou geloof zo goed is, dat je leeg bloedt en met grote spoed een onheilzame gloed vermoedt. 

 

Jou gestamp is een ramp, met een gore damp en een kramp en de scherven van een gebroken lamp. Mijn woorden dringen eindelijk tot je door – van je gemaakte glimlach naar je oor – omdat ik je hart even heb vastgehouden, naar mij toe heb getrokken en toen, als een elastiekje, terug heb laten schieten. Het terug-klappende effect is de pijn, die je voelt, bij het horen van de ontkende waarheid, die dus al jou ellende heeft veroorzaakt. Sorry, maar wat voor een dwaze taal spreek jij? Ik versta het niet, want ik wil het niet horen. Ik zit er niet mee, dat jij mij niet kan begrijpen en steek de draak met jou onvermogen om te kunnen voelen, wat ik zou kunnen bedoelen. 

 

Ik heb, van kinds af aan, vaak sarcastische reacties van mensen gehad op mijn gedrag, maar vandaag krijgt iedere sarcastische teringlijer een tyfus-koekje van eigen schurftig-deeg. Ik schrijf met enorm veel plezier, want mijn zoetste wraak was is mijn humor.

 

Pech gehad, als je mijn sarcasme niet begrijpt. Toont ook aan dat jij degene bent, die nu zijn handen thuis kan houden, zodat hij of zij de hand in eigen boezem gaat steken en aan zichzelf of haarzelf wil vertellen wat er dus eigenlijk met hem of haar aan de hand is.

 

Rot maar op met je dwangmatige overtuiging, rol je graf maar in en ga maar terug naar af en beleef je leven dan maar als een eindeloze straf, want jij, niet ik ben absoluut geschift, verdwaast en maf. Hoe kan ik nou zoiets als dit vinden, zeggen en schrijven, als het helemaal niet waar zou zijn? Zuig ik dit alles uit mijn duim of sla ik de spijker op zijn kop, met mijn beschrijving van jou zinloze strijd en radeloze chaos?

 

Het kost mij geen enkele moeite, om met anderen te spotten, voor wie iedere vorm van zelf-spot taboe lijkt te zijn. Gebrek aan ironie is jou zelf-ontkenning. Er is evenwel een enorm groot verschil tussen mijn opgewekte sarcasme en jou kille pissigheid. Ik hoef echt niet af van mijn sarcasme, maar jij zou jezelf een plezier kunnen doen, als je eens ging luisteren naar de klank van je scherpe, venijnige, lelijke stem.

 

Ik weet heel zeker wat mij aan het lachen brengt en dus zeg en schrijf ik, wat mijn woorden voor jou zouden kunnen betekenen. Je kunt er niets anders  mee doen dan ik en dat zou mooi zijn, maar je praat mij niet na, omdat ik dat heb weten te voorkomen.

 

Er valt niets aan te verbeteren. Je zou ook eens, in plaats van een duit, twee of drie duiten in het zakje kunnen doen. Jou gierige, bekrompen, onwillige  manier van geven is lachwekkend, want er is geen motivatie en alle drukte om niets was tevergeefs. Ik geloof niet in jou denken. Geef maar eens toe, dat mijn woorden kunnen worden ervaren en begrepen.

 

Misschien brengt mijn sarcasme jou toch nog op het idee, om eens te horen hoe het zit met jou verwarring? Mocht dit moment van sarcasme jou dag verpesten, dan is dat reden voor applaus en waardering. Ik heb het gevoel, dat mijn sarcasme aan jou heel goed is besteed. Je had het nodig en je kunt er gebruik van maken, door het in te nemen en door te slikken, als een onsmakelijk bitter medicijn tegen al je pijn.