Wennen,

 

Ook al ontdekte ik het toen ik ongeveer twintig was, ik ben er nog steeds aan het wennen, dat ik Belichaamde Taal (BT) kan hebben en dat mijn voortgaande BT mijn Taal Verlichting (TV) is. Je zou ook kunnen zeggen, dat ik nog steeds niet helemaal ben opgelost en dat dat laatste restje schijnbaar wacht totdat ik dood zal gaan. Toch voel ik mij zielsgelukkig – ook al geloof ik niet in het hebben van een ziel – en is, dat ik, af en toe, Ontlichaamde Taal (OT) kan hebben, een dankbare herinnering, aan hoe ik ben gekomen tot waar ik nu ben. De positieve veranderingen blijven zich maar aandienen en in het heerlijke leven dat ik leef, wordt alles als maar beter.

 

Ik moet er vooral nog steeds aan wennen, dat ik echt zo’n liefdevol iemand ben, die ondanks al de liefdeloosheid, zichzelf al vijfenzestig jaar lang heeft weten staande te houden. Vanwege de liefde, die ik ervaar met mijn vrouw, Bonnie, ben ik niet gek, maar verlicht geworden. En, er is een iemand, AnnaMieke, mijn dierbare Nederlandse vriendin, die net als ik, met zichzelf spreekt en waarmee ik wekelijks praat over EL en onze TV. Vroeger hadden wij beiden nog een hoop drama, maar nu is dat opgelost of lost het zich alsnog op, in het schrijven op onze blog en in het praten met  onszelf, zoals ik hier doe in deze tekst of op mijn You Tube videos. Ik ben werkelijk zo verguld als een onbetaalbaar Rembrandt-schilderij en voel hierin ook iets oer-Hollands, maar apprecieer ook het levendige kleuren-spel van Vincent van Gogh. Omdat ik veel naar mezelf heb geluisterd, kan ik zoveel zien en daarvan genieten. Er was een tijd, waarin ik Russische classieke muziek ontdekte, waardoor mijn verdriet kon stromen.

 

Ook kan ik er nog steeds niet aan wennen, dat er verder niemand echt geinteresseerd is in het stoppen van hun eigen OT en in het hebben van BT. Waarschijnlijk weiger ik het gewoon te geloven. Indien een iemand zoals ik – die zich, zo droevig, ontevreden, afgewezen en miskend  heeft gevoeld – het wist klaar te spelen, op te houden, om bezig te blijven met alle ellende, die door OT werd veroorzaakt, om voort te gaan met zijn eigen BT, en om, tot grote verbazing, te bemerken, dat de weldaad van zijn BT alsmaar blijft toenemen, dan zou dat toch voor iedereen mogelijk moeten zijn? Voor mijzelf heb ik gelijk. 

 

De veel-gehoorde uitspraak, dat we er wel nog even aan moeten wennen, heeft, vanwege onze OT, dat nare woordje moeten erbij gevoegd. In BT is er echter geen enkele sprake van moeten. We mogen en kunnen er dus aan wennen, dat de soep echt nooit zo heet wordt gegeten als hij wordt opgediend. Het geduldig laten afkoelen van onze heet-gebakerde OT is van enorm groot belang. Het bakeren bestond onder meer in het warmen van de zuigelingen bij het vuur. Kwam men daar nu te dicht bij, dan werd het kind te heet gebakerd, prikkelbaar of ondoordacht van natuur. Ik ben, grappig-genoeg schijnbaar, nog steeds aan het wennen, dat ik geboren ben. Het vuur is echter natuurlijk de OT, die ons omringd.

 

Men verweet mij vroeger heel vaak, dat ik toch niet zo heet gebakerd zou moeten zijn, maar ik heb, tot op nu – omdat ik zojuist de oorsprong opzocht op www.ensie.nl – nooit geweten wat het nou eigenlijk betekende. Men heeft het er ook wel over, dat het babietje te stijf werd ingebakerd, waardoor deze lastig of rumoerig werd. Deze uitdrukking wint aan beeldende kracht, wanneer men haar volledig hoort in de Klucht van Lichte Wigger, waar iemand tot een ander zegt: jou moer heit je te heet ghebakert voor een eicken vier. Daar ziet men een moeder of kraembewaerster met het kind op schoot, gezeten in de bakermat, over de grote schouw, waaronder eikeblokjes vlammen en knetteren.

 

Ik ben er ineens weer aan herinnerd, dat mijn moeder mij, vlak voor mijn emigratie naar de Verenigde Staten, ineens apart nam, omdat ze mij nog iets wilde vertellen, waarover ze nooit eerder met mij had gesproken. Ik voelde me meteen gealarmeerd. Ze liet ze me weten, dat de opgewekte, vaak-zingende, verloskundige – die eveneens haar dierbare vriendin was en die haar al eerder heel goed had geholpen, met de thuis-geboorte van mijn twee oudere zussen – daags voor mijn geboorte in een auto-ongeluk was overleden. Mijn moeder was dus in rouw toen ik was geboren en onophoudelijk huilde. De vreemde, plaatsvervangende, vroedvrouw, was een ongeduldige, sigaret-rokende, jonge, onervaren vrouw. Mijn moeder had het gevoel, dat ik door die droevige omstandigheid, waarin ik ter wereld was gekomen, was bepaald in mijn levenslot en we huilden hierover allebei…

 

Mijn hele lang leven al, ben ik aan het wennen, om niet weer van de kaart te raken over de OT, waarin ik was opgegroeid. Ofschoon, ik ook zelf heel wat heb afgeschreeuwd, heb ik altijd een enorme prijs betaald, voor mijn deelname aan DL. Omdat mijn overheersende vader, met zijn straffende geschreeuw, aan iedereen zijn wil oplegde, was er veel ruzie in de familie waarin ik opgroeide. Ik was als kind altijd buiten, om hieraan te kunnen ontkomen. Er waren ook wel mooie momenten, waarin iedereen goed met elkaar was, maar dat was altijd van korte duur.

 

Ik weet van de gedragsleer, dat als men in een situatie opgroeit – waaruit als kind niet valt te ontsnappen – vindt er een soort gewenning of gewoonte-vorming plaast, waarin het individu overleeft door zich aan te passen. Dit gaat altijd onvermijdelijk gepaard met de ontwikkeling van  neurotisch gedrag. In het ergste geval heeft dit als traumatisch gevolg, dat het zenuwgestel zich zo ontwikkeld, dat een onveilige omgeving als normaal wordt ervaren en een veilige omgeving als abnormaal. Dit heeft voor mij betekend, dat ik – ofschoon ik het verschil tussen OT en BT al had ontdekt – het toch niet kon geloven, dat het mogelijk was om met BT verder te gaan. Ik ben daaraan dus nog steeds aan het wennen.

 

Het klinkt misschien ongelovelijk, maar, ook al is iedereen, overal ter wereld, geconditioneerd om OT te hebben, toch kan en wil men er maar niet aan wennen, omdat BT niet alleen mogelijk is, maar hoognodig is. BT is natuurlijk, moeiteloos, vanzelf-sprekend, maar OT is dwangmatig, onnatuurlijk en energie-verslindend. Ongemerkt smachten we allemaal om eindelijk BT te kunnen hebben. We doen allemaal wel net alsof OT heel normaal is, maar als wij de keus zouden hebben, om te kiezen tussen OT of BT, kiezen we steevast BT. Mijn schrijven op deze blog en mijn spreken op mijn You Tube kanalen 1) Maximus Peperkamp en 2) maximuspeperkamp-hw8sw, is om de lezer of luisteraar eraan te laten wennen, dat onze gebruikelijke wijze van spreken – DL – dus eigenlijk abnormaal en zeer problematisch is.