(I write
first in Dutch, my native language and then translate to English below. Please write
a response. If you would like to talk about EL with me, you can contact me on
skype, my skype name is limbicease)
Gelukkig,
Ik voel me
zo gelukkig, dat ik zo kan genieten van mijn eigen taal. Ik noem het Belichaamde
Taal (BT), omdat mijn lijf de beslissende factor is of het wel of niet bij mij
hoort. Ik kan het horen. Mijn vermogen om daarop te reageren is mijn grootste
genot. Ik weet dat jij gelooft, dat jij dit niet kunt, maar ik zeg je, dat ook
jij het kan. Probeer het maar eens en dan zal blijken, dat jou klank je de weg
zal wijzen.
Vertrouw op
wat ik zeg, het is echt waar, dat jou weg voor je open ligt, maar je moet wel luisteren
naar jezelf, anders dan hoor je het niet. Probeer het niet te zien, te
begrijpen of te herhalen, want het is elke keer nieuw. Om dat nieuwe te horen,
moet je jezelf belangrijker maken, dan je voorheen was.
BT maakt je
heel belangrijk, maar niet op de manier, zoals we dat meestal vertalen. In BT
ben jij het aller belangrijkste voor jezelf en daarom kan het je niets schelen
of anderen jou belangrijk vinden. Echter, in Ontlichaamde Taal (OT) blijf je
altijd met anderen bezig, om in hun ogen of in hun oren belangrijk te zijn. Misschien
lukt het je zelfs, om anderen te kunnen overheersen met je gewichtigheid, maar,
ook al ben je nog zo belangrijk, volgens anderen, je bent nog steeds jezelf
helemaal vergeten. Je kon jezelf niet weten, want je taal ging nooit over jou.
We doen natuurlijk
ook in OT tal van pogingen, om zogenaamd bij onszelf te komen of te blijven, om
toch, op een of andere manier, het hoofd te bieden aan de onmiskenbare stress,
angst, haast, frustratie, onmacht, verwarring en onaflatende strijd, die onze
omgang met taal is blijven bepalen. We zijn eigenlijk allemaal aan het eind van
ons Latijn, want al onze mislukte pogingen sloegen kant nog wal en hebben de zaak alleen maar erger gemaakt. We
zijn nooit echt tot de kern doorgedrongen, om met onszelf te praten over hoe
wij met onze taal willen omgaan.
Het woord abnormaal
betekend, dat wij ons niet interesseren voor hoe wij omgaan met onze taal. We
zijn enkel bezig met de noodzakelijke taal van ons dagelijkse leven, maar dat
is zo’n negatieve en energie-vretende aangelegenheid, dat het nooit in ons
opkomt, dat er zoveel prachtigs besloten ligt in onze eigen taal. Dit is waarom
de meeste mensen, zelfs al wagen ze een paar pogingen, het praten met zichzelf
opgeven. Ze voelen zich dus te onbelangrijk naar zichzelf en blijven daarom in
OT hangen. Zo is onze conditionering,
omdat tijdens het spreken, wij het luisteren naar anderen zijn blijven
benadrukken en geen aandacht gaven aan luisteren naar onszelf.
Het is goed
te begrijpen, waarom we nooit naar onszelf zijn gaan luisteren, want OT is
gebaseerd op het feit dat de spreker op de een of andere manier de luisteraar
overheerst. In alledaagse conversaties zijn sprekers altijd met elkaar in gevecht,
om de aandacht te krijgen en te behouden. Ze maken zich, door hun manier van
praten, zogezegd belangrijker dan anderen, die hun plaats in de hierachie dienen
te weten, of alleen maar luisteren, of afhaken, of dissocieren. In OT zijn er
altijd maar een paar, die het hoogste woord voeren en het merendeel is toeschouwer
en zwijgt of stemt toe. Enkel zij die zichzelf op een voetstuk blijven plaatsen
tellen mee, maar iemand met BT plaatst zich niet boven anderen, ook al onthoud hij
of zij zich van deelname aan OT. Men zegt wel eens, daar sta ik boven, maar wat
mensen dan beschrijven is dat ze ongevoelig zijn met hun taal naar zichzelf.
Zolang als
dat we OT hebben, zijn we allemaal gekwetsd – of we het nou toegeven of niet, bewust
zijn of niet, erover praten of niet. Zelfs al kunnen we met eigen BT
verder gaan, dan nog voelt de OT van anderen – ook al is het niet van ons – pijnlijk,
verdrietig en stressvol. Met andere woorden, ook al kunnen we BT hebben, we
betalen er de prijs voor, om OT te kunnen zien en horen voor wat het is. Ik
vind OT, als Covid en andere besmettelijke ziektes, een rampzalige plaag, want iedereen
heeft het, omdat we elkaar blijven imiteren. Er is niemand die BT heeft, want
niemand anders doet het, niemand anders praat met en luisterd naar zichzelf.
Mijn
authoriteit heeft te maken met mijn vermogen om zoveel met mezelf te praten, dat
ik aan de weet ben gekomen, dat ik de expert ben in waar ik het over heb. Mijn
expertise is BT en als jij dat wil, dan ben ook jij de expert wat betreft jezelf.
Het is een kwestie van verantwoordelijkheid nemen voor alles wat je ervaart.
Dit is de enige manier, om werkelijk je eigen leven te leven zoals jij het wil,
want jij zegt alles wat er gebeurd met jou eigen taal. Niets blijft onuitgesproken
en daardoor los je op in het geluk van je Taal Verlichting (TV). Dit oplossen
is een gevolg van de juistheid van wat jij zegt en schrijft. Zolang je echter
om de pot blijft heen draaien en blijft
jammeren en fantaseren, omdat je je angst niet wil erkennen, zal je verder
vastlopen, ongeacht hoezeer je anderen weet te overtuigen, dat je in je recht
staat, om eindeloos door te blijven drammen en te denderen met je botte,
geforceerde, vervelende OT.
Ik weet hoe
iedereen met OT zwoegt en ploetert en kan alleen maar zeggen en schrijven, dat
iedereen het zichzelf aandoet. Als je deze woorden leest, dan kan je misschien een
momentje ervaren, van wat ik beleef, elke dag, omdat ik absoluut niets van jou
OT belangrijk vind. Ik heb het nu over jou onbewuste neiging, om te doen alsof wat ik zeg of
schrijf, niet belangrijk is voor jou. Ik hoef je niet te overtuigen, want ik
weet waar ik het over heb. Jou OT is jou manier om jezelf te ontkennen.
Het kan mij niets schelen, of je met jou OT verder blijft gaan, maar je zult toch
even moeten erkennen, dat ik niet meedoe met jou, en dat jij, ongemerkt, toch even
meedeed met mij. Deze woorden dringen wel degelijk tot je door, want
ook jij zou ze natuurlijk hebben kunnen zeggen of schrijven. Of dat nog gaat gebeuren valt nog
te bezien, want jou hele manier van doen zit moervast in OT. Je maakt jezelf
maar iets wijs, omdat iedereen hetzelfde doet, maar deze tekst laat je weten,
dat je met je OT op een dood spoor zit.
Happy,
I feel so lucky to be able to enjoy my own
language so much. I call it Embodied Language (EL), because my body is the
deciding factor whether it belongs to me. I can hear it. My ability to respond
to that is my greatest delight. I know, you believe you cannot do this, but I
tell you, you can do it too. Just try it and it will turn out that your sound
will show you the way.
Trust what I say, it is true that
your way is wide open to you, but you must listen to yourself or you will not
hear it. Do not try to see it, understand it, or repeat it, because it is new
every time. To hear that newness, you will have to make yourself more important
than you were before.
EL makes you very important, but not in the way that we usually translate it. In your EL you are the most important to yourself and therefore you don't care if others consider you to be important. However, in Disembodied Language (DL), you always keep busy with others, to be important in their eyes or their ears. You may even manage to dominate others with your weightiness and tricks, but, no matter how important you are, according to others, you have still completely forgotten about yourself. You could not know yourself because your language was never about you.
Of course, we also make numerous attempts
in DL, supposedly to get or stay with ourselves, in order to somehow cope with
the unmistakable stress, fear, haste, frustration, impotence, confusion and
unrelenting struggle, which has continued to shape our dealings with language. In
effect, we are all at the end of our tether, because all our attempts have
failed miserably and only made matters worse. We never really got to the heart
of it, that is, to talk to ourselves about how we want to use our language.
The word abnormal means, we are not
interested in how we use our language. We are only concerned with the necessary
language of our superficial daily lives, but that is such a negative, energy-consuming
affair that it never even occurs to us, that there is so much beauty in our own
language. This is why most people, even after they have had some EL, give up
talking to themselves. So, they feel too insignificant to themselves and,
therefore, they linger in DL. Such is our conditioning, because while speaking,
we have kept emphasizing listening to others and we never paid any attention to
listening to ourselves.
It is easy to understand why we never
started to listen to ourselves, because DL is based on speakers dominating the
listener. In everyday conversations, speakers are always fighting with each
other to get and keep the attention. By their way of talking they make
themselves more important than others, who need to know their place in the
hierarchy, or just listen, drop out or dissociate. In DL there are always only
a few speakers who have the upper hand and the majority are spectators, who remain
silent or agree. Only those who continue to put themselves on a pedestal count,
but someone with EL does not place him or herself above others, although he or
she abstains from participating in DL. People sometimes say about someone who
is negative, I am above that, but what they describe, is that they are
insensitive with their language towards themselves.
I know how everyone toils and struggles
with DL and I can only say and write that everyone does it to themselves. As
you read these words, perhaps you can experience a brief moment of what I
experience every day, because none of your DL matters to me. I'm talking about
your subconscious tendency to pretend that what I say or write isn't important
to you. I don't need to convince you, because I know what I'm talking about.
Your DL is your way of denying yourself. I don't care that you continue with
your DL, but you will have to admit, that I am not participating with you, and
that you, unnoticed, did participate with me for a while. These simple words do
get through to you, for you too could have said or written them your self. Whether that
will ever happen remains to be seen, because your whole way of doing things is wrapped
up in DL. You're just kidding yourself, because everyone does the same thing,
but this text lets you know, you're at a dead end with your DL.