Ga,

 

(If you cannot understand my Dutch text, please read the English translation below)

Ik ga, hoe dan ook, verder met mijn belichaamde taal, ook al praat iedereen als een kip zonder kop. Mijn verantwoordelijkheid ligt bij mijzelf. De enige manier om, zogezegd, daad bij woord te voegen, is door te beseffen, dat het woord al een daad is en altijd een daad is geweest. Hierover lezen, kan tot de inspiratie leiden, die nodig is om te onderzoeken, dat dit werkelijk zo is. Er is dus geen verschil tussen iets zeggen en iets doen, want zeggen is iets doen.

 

Het is eenvoudig wanneer je Belichaamde Taal (BT) hebt, maar zolang als je in domme Ontlichaamde Taal (OT) blijft hangen, lijkt alles enorm ingewikkeld. Jij kunt het allemaal precies zeggen zoals het voor jou zit   en dat is voldoende. Je hebt geen ander nodig om dit te bekrachtigen, want het is je eigen begrip van je eigen verbale proces wat belangrijk is. Laat het nou maar eens toe, dat je gelijk hebt en eigenlijk altijd gelijk hebt gehad. En, als je het bij het verkeerde eind mocht hebben, dan zal dat later altijd alsnog blijken.

 

Het komt op een gegeven moment wel boven de tafel, dat er nog OT-restanten waren, die moesten worden opgeruimd. Er is geen schaamte, over het onmiskenbare feit, dat je was geconditioneerd met OT en dat er, in je dagelijkse leven tal van aanleidingen zijn, om die hele ellendige geschiedenis, nog weer een keer, opnieuw leven in te blazen. Alleen jij houdt jou OT gaande en niemand anders. Zodra jij je op jezelf richt, dan houdt je OT ineens op en blijkt die zogenaamde ander niets anders te zijn dan jou ervaring, jou geloof, jou concept, jou manier van kijken, leven, praten en omgaan met taal.  

 

Er is niets in je leven, dat jou stimuleert om BT te hebben, behalve wat jij zelf hebt gecreert. Alles hangt van jou af en dat maakt je leven heel overzichtelijk. Ook al kun je met bijna niemand BT hebben, deze realizatie is nodig, om te kunnen accepteren, dat je het allemaal helemaal zelf kunt en gaat doen. Het vermogen om toch met BT verder te gaan, zonder te klagen, zonder te protesteren, zonder, voor de honderd-duizendste keer, opnieuw in het stomzinnige, doortrapte, bijgelovige OT te vervallen, onstaat vanuit het besef, vanuit de zucht van verlichting, dat het allemaal van jou afhangt.

 

Het is echter niet, zoals dat vaak wordt gezegd, jou keuze, maar jou mogelijkheid, jou potentieel en jou ware aard. Er valt helemaal niets te kiezen en we houden op met dat ondermijnende waan-idee dat je iets kiest. Ik kan niet zomaar ineens in het Chinees gaan spreken. Tenzij ik daarin lessen ga volgen en genoeg gemotiveerd ben om dat te doen, zal ik nooit Chinees kunnen begrijpen, lezen, spreken of schrijven. Waarom zou ik Chinees leren, als ik me prima in het Engels kan reden? Tenzij ik iets met mijn Chinees wil bereiken, heb ik geen motivatie om het te leren. Ook al ben ik getrouwd met iemand die in China was geboren, we spreken Engels met elkaar en ook Nederlands. Het is nooit nodig geweest om met mijn vrouw in het Chinees te spreken.

 

Soms praat Bonnie met haar moeder in het Chinees, maar haar moeder spreekt bijna nooit met mij in het Engels, ook al woont ze al meer dan zestig jaar in de Verenigde Staten. OT en BT zijn net als verschillende talen. Je kunt alleen OT hebben met hen, die OT als hun gebruikelijke wijze van spreken beschouwen en je kunt ook alleen BT hebben met hen, die BT kunnen begrijpen. Zij die OT hebben, talen er echter niet naar, om BT te hebben en het omgekeerde is natuurlijk ook waar. Het feit is, dat het merendeel van de Russen nooit Spaans zal gaan leren. Er is helemaal niets verkeerds aan, wanneer iemand alleen maar in het Grieks of in het Duits spreekt. Miljoenen mensen hebben er geen enkele moeite mee, omdat het met de pap-lepel was ingegeven.  

 

De mate waarin we OT of BT hebben, is een kwestie van conditionering. Iedereen leert zijn eigen taal, maar ook de specifieke manier van spreken, het zogenaamde dialect, zoals die taal daar meestal gesproken wordt. Het blijkt dus, dat in alle landen OT de boventoon voert en dat BT niet of nauwelijks voorkomt, omdat bijna niemand ernaar luisterd.

 

Ofschoon iedereen eraan gewend is om dit te doen, het gigantische verschil tussen OT en BT is natuurlijk niet te ontkennen. Het gaat er om of onze taal ons kan laten zijn wie we zijn of ons dwingt te zijn, wie we niet kunnen zijn. Met OT zijn we altijd aan onszelf en aan elkaar aan het werken, maar we zijn nooit echt onszelf en we zijn nooit echt aan het communiceren met elkaar. Dit komt omdat we in OT een klank produceren, die ons zenuwgestel op een negative manier beinvloed. In BT, produceren we eindelijk een natuurlijk stemgeluid, dat een weldaad is voor ons zenuwgestel. Het is dus zo, dat we in OT, zowel elkaar en onszelf bedreigen, maar in BT geven wij elkaar en onszelf een veilig gevoel.

 

Ik kan in BT erkennen, dat de meeste mensen OT als hun voertaal hebben en dus nooit tot BT zullen komen, tenzij ik het voor hen bewerkstellig. Zij kunnen en willen het alleen maar, zogenaamd, van mij leren, indien ze ervaren, dat ik iets te zeggen heb, dat zij bij niemand anders kunnen ervaren. Maar, ik blijf erbij, er valt echt niets te leren, want het gaat alleen maar, om het samen ervaren en beschrijven van onze veiligheid, geborgenheid, levendigheid, eerlijkheid, openheid, gevoeligheid, schoonheid, en authenticiteit.

 

Alleen het stoppen van onze OT maakt onze BT mogelijk. Het spreken en schrijven in die andere taal is eigenlijk heel simpel en vredig. In OT waren we altijd op zoek naar en geobsedeerd door de betekenis van de woorden, maar in BT hebben onze woorden betekenis, omdat we vanzelfsprekend zeggen, beluisteren, beseffen, lezen, schrijven, creeren, koesteren, onderzoeken, wat werkelijk voor ons individueel van belang is.  Wij voegen dus geen woord bij daad, want het zijn echt onze klinkende woorden, waar het om gaat.  

 

Go,

 

I continue with my Embodied Language (EL), even if everyone is talking like a headless chicken. My responsibility lies with myself. The only way to put deed to word, so to speak, is to realize, once and for all, your word is already a deed and has always been a deed. Reading about this can lead to the inspiration, which is needed to investigate that this is true. So, there is no absolutely no difference between saying something and doing something, because to say something is to do something.

 

It's simple when you have EL, but as long as you still are stuck in self-defeating, punitive Disembodied Language (DL), everything seems very complicated. You can say it all exactly as it is, in front of you and that is enough. You don't need somebody else to validate this, for it is your own understanding of your own verbal process that is important. Admit it, you are right and you have always been right. And, if you were wrong, it will always turn out.

 

At a certain point, it comes to light, there were still DL-remnants that had to be cleared away. There is no shame in the undeniable fact, that you were conditioned with DL and that there are plenty occasions, in your daily life, to relive that whole miserable history, one more time. Only you keep your DL going, no one else. As soon as you focus on yourself, your DL stops. The so-called other turns out to be nothing but your own experience, your own beliefs, your own concept, your own way of seeing, living, talking, and dealing with language.

 

There is nothing in your life that encourages you to have EL, except what you have created. Everything depends on you. That makes your life very clear. Although you can have EL with hardly anyone, this realization is necessary to accept that you can and will do it all by yourself. Your ability to continue EL without complaint, without protest and without falling back into your depressive DL for the hundred-thousandth time, arises from your happy realization, from the sigh of relief, that it depends on you.

 

It is not, as it is so often said, your choice, but it is your possibility, your potential and your true nature. There is absolutely nothing to choose and you will stop with that subversive delusion that you choose something. I can't suddenly start speaking in Chinese. Unless I take classes and am motivated, I will never be able to understand, read, speak, or write Chinese. Why would I want to learn Chinese, if I can get along fine in English? Unless I want to achieve something with Chinese, I have no motivation to learn it. Even though I am married to someone, who was born in China, we speak English and also Dutch. It has never been necessary for me to speak with my wife in Chinese.

 

Sometimes Bonnie talks to her mother in Chinese, but her mother hardly ever speaks to me in English, even though she has lived in the United States for over sixty years. DL and EL are like two different languages. You can only have DL with those who take DL as their usual way of speaking, and you can only have EL with those who can understand EL. Those who have DL don't like to have EL and the reverse is also true. The fact is, that the vast majority of Russians will never learn Spanish. Why would they? There is nothing wrong with speaking only Greek or German and there is also nothing wrong with DL. Millions of people have no problem with it, as it was spoon fed to them.

 

The degree to which we have DL or EL is a matter of conditioning. Everyone learns their own language, but also the specific way of speaking, the so-called dialect, as that is how language is usually spoken. So, it is evident, that DL predominates in all countries and EL is hardly ever heard anywhere, because nobody listens to it.

 

Although everyone is used to doing this, the huge difference between DL and EL is undeniable. It's about whether our language allows us to be who we are or forces us to be who we can't be. With DL we are always working on ourselves and each other, but we are never really ourselves and we are never really communicating with each other. This is because in DL we produce a sound that affects our nervous system in a negative way. By contrast, in EL, we produce a natural voice that is a boon to our wellbeing. It is so true that in DL we constantly threaten each other as well as ourselves, but in EL we make each other and ourselves feel safe.

 

I can recognize in EL, most people have DL as their main language and will never be able to get to EL, unless I facilitate it. They can only, supposedly, learn it from me, if they feel, I have something to say, they cannot experience with anyone else. But, I insist, there is really nothing to learn, because it is only about experiencing and describing together our safety, security, aliveness, honesty, openness, sensitivity, beauty, and authenticity.

 

Only stopping our DL can make our EL possible. Speaking and writing in that other language is simple and peaceful. In DL we were always searching and obsessed with the meaning of words, but in EL our words have meaning because we say, listen, realize, read, write, create, cherish, and explore what matters to us, individually. It was often said that we need more action, not talk. Such a statement clearly indicates our talk prevents action. In EL, however, it is the action of our resounding words that matter.