Wat? (I wrote this post first in my native Dutch language, but you can read the English version below)

 

Wat zal ik schrijven? Dat ik mezelf kan, mag en wil  blijven. Hoe doe je dat met taal? Nou, heel gewoon, heel normaal. Ga maar eens schrijven, over de woorden, die jij hebt en wil gebruiken, over de geur, die jij wil ruiken, over de klank, die jij wil spreken en horen, met je eigen mond en met je eigen oren.

Wat fijn, om dat te doen. Luisterend naar mezelf ontvouwt zich mijn visioen, van hoe ik met jou wil praten, zodat wij samen onze conditionering achter ons kunnen laten. Wat heerlijk, om zo te kunnen spreken, want wij geven elkaar telkens een veilig teken, dat alle bedreiging voorgoed is geweken.

Een nieuwe manier van converseren, die meteen kan gebeuren, die we dus niet hoeven te leren. Het is mogelijk en daarom gebeurt het, omdat je op de klank van je eigen stem let.

 

Wat interesant, ik wil dat alleen gaan uitproberen, om uit te testen, voor mezelf, of het waar is wat wij samen beweren. Ja, het is echt waar, dat het mag, dat het kan, want ik ervaar het en ik geniet ervan.

 

Waar gaat het heen? Wie zal het zeggen? Misschien ben ik het zelf wel? Ik krijg ineens kippevel. Het is zoiets moois, dat ik alles kan zeggen wat ik wilde, maar ik herinner me nog als de dag van gisteren, hoe ik mij aan mijn taal vertilde. Deze woorden zijn zo licht en gaaf, ik ga open in plaats van dicht en maak goed gebruik van deze nieuwe maatstaaf.

 

Het is echt waar dat dit gebeurd, omdat alle regels  door mij zijn goedgekeurd, omdat ik het zelf ben, die het heeft over wat ik herken en erken.

 

Ik geef toe, ik schrijf niet vaak meer in mijn oude taal, maar het voelt zo vertrouwd en er is zoveel pracht en praal. Ik wil er graag mee verder gaan, want ieder woord kan ik verstaan. Jij kunt het ook proberen en je klank laten klinken, waardoor alle woorden naar de bodem zinken. Ik ben benieuwd wat je gaat zeggen, als je ophoudt iets uit te leggen.

 

Je zegt het precies zoals het is. Zo’n opluchting om te zijn onsnapt uit je verbale gevangenis. Kom en ga nu maar eens kijken, achter die zware, ouwe dijken, naar de ruime hemel en de verre horizon, omdat je dat wilde, omdat het mag en omdat het nou kon.

 

Je hoeft niets te verzinnen, want alle woorden komen naar buiten en er blijft niets meer binnen. Ik volg precies waar je het over hebt, want ik het zelf ook gezegd. Het verfijnen hoeft natuurlijk niet perse te rijmen. Ik vind het leuk dat te doen, het voelt als het geven van een zoen. Wij zijn geliefden, die vele malen, niet zwijgen, maar spreken, in alle talen.

 

Ik hoop dat je verder gaat, totdat je gaat spreken over je verlichte staat, die niet is te verwoorden, maar die heel goed is to horen. Wacht maar totdat jou woorden gaan schitteren van geluk en je zeker weet dat dit nooit meer ophoudt, dit kan niet stuk, want jij brengt alles bij elkaar, in deze kracht, in deze energie, in deze reis, van hier naar daar.

 

Waar had ik het ook al weer over? Simsalabim, ik ben een toverende, onverschroken uitslover. Ja, ik mag en wil dat zijn, want mijn taal is mijn goudmijn. Ik geef, omdat ik me er geen raad mee weet en ik herinner me niets meer omdat ik alles vergeet.

 

Het is zo enorm aangenaam om jezelf te zijn en te blijven, om het te laten beklijven, door het lachend te overdrijven, dat je altijd bij jezelf kunt blijven. Ik heb het heel breed en mag het breed laten hangen, want ik heb waar anderen naar verlangen.

 

Indien wij ons met elkaar verbinden, kunnen wij, in elkaar onze eigen klank weer vinden. Ik hoop dat je het bij mij komt halen en daarna gaat schrijven over je reisverhalen. Ik wil erbij wezen als je het voor gaat lezen. Het is heel ontroerend om samen te huilen en ervaringen op te diepen en uit te kuilen.

 

We nemen er de tijd voor, er is veel mee gemoeid, want we zijn zo veranderd en we zijn gelukkiger gegroeid. Dit alles en meer ligt ons te wachten in de koude winternachten. We gaan het beleven, omdat wij er oprecht naar streven vanuit ons hart te leven.

 

Goed, lieve taal avonturiers, wij zijn altijd op weg naar datgene wat ik nu zeg. Het gaat niet om mij of om jou, maar of ik of jij ervan hou. Ik hoop het van jou te horen en laat je dus door niets verstoren.

 

Dank je wel voor het samen ervaren, zodat de schat zich kan blijven openbaren. Tot gauw, dit is het voor nou. Schrijf aan jezelf, in een melodieuze zin, over jou moment van jou nieuwe begin.   

What?

What shall I write? That I can, may and want to remain myself. How do you do that with language? Well, very normal, very normal. Just go and write about the words you have and want to use, about the smell you want to smell, about the sound you want to speak and hear, with your own mouth and with your own ears.

How nice to do that. Listening to myself, my vision unfolds, of how I want to talk to you, so that together we can leave our conditioning behind. How wonderful, to be able to speak like this, because we always give each other a safe sign that all threats have passed for good.

A new way of conversing, which can happen immediately, so we don't have to learn. It is possible and that is why it happens, because you pay attention to the sound of your own voice.

How interesting, I want to try that alone, to test, for myself, whether what we claim together is true. Yes, it's really true that it's allowed, that it's possible, because I experience it and I enjoy it.

Where is it going? Who's to say? Maybe it's me? I suddenly get goosebumps. It's such a beautiful thing that I can say anything I wanted to, but I still remember like it was yesterday how I got used to my heavy language. These words are so light and cool, I open instead of close and make good use of this new yardstick.

It is really true that this happens, because all the rules have been approved by me, because it is I myself who talks about what I recognize and acknowledge.

I admit, I don't often write in my old language anymore, but it feels so familiar and there is so much beauty   and simplicty. I would like to continue with it, because I can understand every word. You can also make your own sound sound, due to which all the words sink to the bottom. I wonder what you will say when you stop explaining something.

You say it exactly like it is. Such a relief to have escaped from your verbal prison. Now come and take a look, behind those heavy, old dikes, at the wide sky and the distant horizon, because you wanted to, because you are allowed and because you could do it now.

 You don't have to invent anything, because all the words come out and nothing stays inside. I'm following exactly what you're talking about, because I said it myself. Refining doesn't necessarily have to rhyme, of course. I like doing that, it feels like giving a kiss. We are lovers, many times, not silent, but speaking, in all languages.

I hope you will continue until you speak of your enlightened state, which cannot be put into words, but which is very good to hear. Just wait until your words start to sparkle with happiness and you are sure that this will never end, this cannot be broken, because you bring everything together, in this power, in this energy, in this journey, from here to there.

What was I talking about again? Simsalabim, I am a magical, fearless show-off. Yes, I can and  I want to be, because my language is my gold mine. I give because I don't know what to do with it and I don't remember anything because I forget everything.

It is so very pleasant to be yourself and to remain yourself, to make it stick, by exaggerating it with a loud laugh, that you will always stay with yourself. I have it very wide and can let it hang wide, because I have what others desire.

If we connect with each other, we can find our own sound in each other. I hope you come and get it from me and then write about your travel stories. I want to be there when you read it. It is very touching to cry together and to dig up and explore experiences.

We take our time, there's a lot involved, because we've changed so much and we've grown happier. All this and more awaits us in the cold winter nights. We are going to experience it, because we sincerely strive to live from our hearts.

Well, dear language adventurers, we are always moving towards what I say now. It's not about me or you, but whether I or you like it. I hope to hear from you and so let nothing disturb you.

Thank you for experiencing together, so that the treasure can continue to reveal itself. See you soon, this is it for now. Write to yourself, in a melodious sentence, about your moment of your new beginning.