(I write first in Dutch, my native language and then translate to English below. Please write a response. If you would like to talk about EL with me, you can contact me on skype, my skype name is limbicease)

 

Gelukkig,

 

Ik voel me zo gelukkig, dat ik zo kan genieten van mijn eigen taal. Ik noem het Belichaamde Taal (BT), omdat mijn lijf de beslissende factor is of het wel of niet bij mij hoort. Ik kan het horen. Mijn vermogen om daarop te reageren is mijn grootste genot. Ik weet dat jij gelooft, dat jij dit niet kunt, maar ik zeg je, dat ook jij het kan. Probeer het maar eens en dan zal blijken, dat jou klank je de weg zal wijzen.

 

Vertrouw op wat ik zeg, het is echt waar, dat jou weg voor je open ligt, maar je moet wel luisteren naar jezelf, anders dan hoor je het niet. Probeer het niet te zien, te begrijpen of te herhalen, want het is elke keer nieuw. Om dat nieuwe te horen, moet je jezelf belangrijker maken, dan je voorheen was.  

 

BT maakt je heel belangrijk, maar niet op de manier, zoals we dat meestal vertalen. In BT ben jij het aller belangrijkste voor jezelf en daarom kan het je niets schelen of anderen jou belangrijk vinden. Echter, in Ontlichaamde Taal (OT) blijf je altijd met anderen bezig, om in hun ogen of in hun oren belangrijk te zijn. Misschien lukt het je zelfs, om anderen te kunnen overheersen met je gewichtigheid, maar, ook al ben je nog zo belangrijk, volgens anderen, je bent nog steeds jezelf helemaal vergeten. Je kon jezelf niet weten, want je taal ging nooit over jou.

 

We doen natuurlijk ook in OT tal van pogingen, om zogenaamd bij onszelf te komen of te blijven, om toch, op een of andere manier, het hoofd te bieden aan de onmiskenbare stress, angst, haast, frustratie, onmacht, verwarring en onaflatende strijd, die onze omgang met taal is blijven bepalen. We zijn eigenlijk allemaal aan het eind van ons Latijn, want al onze mislukte pogingen sloegen kant nog wal en  hebben de zaak alleen maar erger gemaakt. We zijn nooit echt tot de kern doorgedrongen, om met onszelf te praten over hoe wij met onze taal willen omgaan.  

 

Het woord abnormaal betekend, dat wij ons niet interesseren voor hoe wij omgaan met onze taal. We zijn enkel bezig met de noodzakelijke taal van ons dagelijkse leven, maar dat is zo’n negatieve en energie-vretende aangelegenheid, dat het nooit in ons opkomt, dat er zoveel prachtigs besloten ligt in onze eigen taal. Dit is waarom de meeste mensen, zelfs al wagen ze een paar pogingen, het praten met zichzelf opgeven. Ze voelen zich dus te onbelangrijk naar zichzelf en blijven daarom in OT hangen. Zo is  onze conditionering, omdat tijdens het spreken, wij het luisteren naar anderen zijn blijven benadrukken en geen aandacht gaven aan luisteren naar onszelf.

 

Het is goed te begrijpen, waarom we nooit naar onszelf zijn gaan luisteren, want OT is gebaseerd op het feit dat de spreker op de een of andere manier de luisteraar overheerst. In alledaagse conversaties zijn sprekers altijd met elkaar in gevecht, om de aandacht te krijgen en te behouden. Ze maken zich, door hun manier van praten, zogezegd belangrijker dan anderen, die hun plaats in de hierachie dienen te weten, of alleen maar luisteren, of afhaken, of dissocieren. In OT zijn er altijd maar een paar, die het hoogste woord voeren en het merendeel is toeschouwer en zwijgt of stemt toe. Enkel zij die zichzelf op een voetstuk blijven plaatsen tellen mee, maar iemand met BT plaatst zich niet boven anderen, ook al onthoud hij of zij zich van deelname aan OT. Men zegt wel eens, daar sta ik boven, maar wat mensen dan beschrijven is dat ze ongevoelig zijn met hun taal naar zichzelf.

 

Zolang als dat we OT hebben, zijn we allemaal gekwetsd – of we het nou toegeven of niet, bewust zijn of niet, erover praten of niet. Zelfs al kunnen we met eigen BT verder gaan, dan nog voelt de OT van anderen – ook al is het niet van ons – pijnlijk, verdrietig en stressvol. Met andere woorden, ook al kunnen we BT hebben, we betalen er de prijs voor, om OT te kunnen zien en horen voor wat het is. Ik vind OT, als Covid en andere besmettelijke ziektes, een rampzalige plaag, want iedereen heeft het, omdat we elkaar blijven imiteren. Er is niemand die BT heeft, want niemand anders doet het, niemand anders praat met en luisterd naar zichzelf.

 

Mijn authoriteit heeft te maken met mijn vermogen om zoveel met mezelf te praten, dat ik aan de weet ben gekomen, dat ik de expert ben in waar ik het over heb. Mijn expertise is BT en als jij dat wil, dan ben ook jij de expert wat betreft jezelf. Het is een kwestie van verantwoordelijkheid nemen voor alles wat je ervaart. Dit is de enige manier, om werkelijk je eigen leven te leven zoals jij het wil, want jij zegt alles wat er gebeurd met jou eigen taal. Niets blijft onuitgesproken en daardoor los je op in het geluk van je Taal Verlichting (TV). Dit oplossen is een gevolg van de juistheid van wat jij zegt en schrijft. Zolang je echter om de pot blijft heen draaien en  blijft jammeren en fantaseren, omdat je je angst niet wil erkennen, zal je verder vastlopen, ongeacht hoezeer je anderen weet te overtuigen, dat je in je recht staat, om eindeloos door te blijven drammen en te denderen met je botte, geforceerde, vervelende OT.

 

Ik weet hoe iedereen met OT zwoegt en ploetert en kan alleen maar zeggen en schrijven, dat iedereen het zichzelf aandoet. Als je deze woorden leest, dan kan je misschien een momentje ervaren, van wat ik beleef, elke dag, omdat ik absoluut niets van jou OT belangrijk vind. Ik heb het nu over jou onbewuste neiging, om te doen alsof wat ik zeg of schrijf, niet belangrijk is voor jou. Ik hoef je niet te overtuigen, want ik weet waar ik het over heb. Jou OT is jou manier om jezelf te ontkennen. Het kan mij niets schelen, of je met jou OT verder blijft gaan, maar je zult toch even moeten erkennen, dat ik niet meedoe met jou, en dat jij, ongemerkt, toch even meedeed met mij. Deze woorden dringen wel degelijk tot je door, want ook jij zou ze natuurlijk hebben kunnen zeggen of schrijven. Of dat nog gaat gebeuren valt nog te bezien, want jou hele manier van doen zit moervast in OT. Je maakt jezelf maar iets wijs, omdat iedereen hetzelfde doet, maar deze tekst laat je weten, dat je met je OT op een dood spoor zit.    

 

Happy,

 

I feel so lucky to be able to enjoy my own language so much. I call it Embodied Language (EL), because my body is the deciding factor whether it belongs to me. I can hear it. My ability to respond to that is my greatest delight. I know, you believe you cannot do this, but I tell you, you can do it too. Just try it and it will turn out that your sound will show you the way.

 

Trust what I say, it is true that your way is wide open to you, but you must listen to yourself or you will not hear it. Do not try to see it, understand it, or repeat it, because it is new every time. To hear that newness, you will have to make yourself more important than you were before.

 

EL makes you very important, but not in the way that we usually translate it. In your EL you are the most important to yourself and therefore you don't care if others consider you to be important. However, in Disembodied Language (DL), you always keep busy with others, to be important in their eyes or their ears. You may even manage to dominate others with your weightiness and tricks, but, no matter how important you are, according to others, you have still completely forgotten about yourself. You could not know yourself because your language was never about you.

Of course, we also make numerous attempts in DL, supposedly to get or stay with ourselves, in order to somehow cope with the unmistakable stress, fear, haste, frustration, impotence, confusion and unrelenting struggle, which has continued to shape our dealings with language. In effect, we are all at the end of our tether, because all our attempts have failed miserably and only made matters worse. We never really got to the heart of it, that is, to talk to ourselves about how we want to use our language.

 

The word abnormal means, we are not interested in how we use our language. We are only concerned with the necessary language of our superficial daily lives, but that is such a negative, energy-consuming affair that it never even occurs to us, that there is so much beauty in our own language. This is why most people, even after they have had some EL, give up talking to themselves. So, they feel too insignificant to themselves and, therefore, they linger in DL. Such is our conditioning, because while speaking, we have kept emphasizing listening to others and we never paid any attention to listening to ourselves.

 

It is easy to understand why we never started to listen to ourselves, because DL is based on speakers dominating the listener. In everyday conversations, speakers are always fighting with each other to get and keep the attention. By their way of talking they make themselves more important than others, who need to know their place in the hierarchy, or just listen, drop out or dissociate. In DL there are always only a few speakers who have the upper hand and the majority are spectators, who remain silent or agree. Only those who continue to put themselves on a pedestal count, but someone with EL does not place him or herself above others, although he or she abstains from participating in DL. People sometimes say about someone who is negative, I am above that, but what they describe, is that they are insensitive with their language towards themselves.

 As long as we have DL, whether we admit it or not, consciously or not, talk about it or not, we are all hurting. Even if we can move on a little with our own EL, the DL of others - even if we acknowledge it is not ours - still feels painful, sad, and stressful. In other words, even though we can have EL, we pay the price for seeing and hearing DL for what it is. I view DL, like Covid and other contagious diseases, as a disastrous scourge, because everyone has it, because we keep imitating each other. There is no one who has EL, because no one else is doing it, no one else is talking to and listening to themselves.

 My authority has to do with my ability to talk to myself so much, that I've come to know that I'm the expert at what I'm talking about. My expertise is EL and if you want it, then you too are the expert on yourself. It is a matter of taking responsibility for everything you experience. This is the only way to live your life the way you want it, because you say everything that happens with your own language. Nothing remains unsaid and therefore you dissolve in the happiness of your Language Enlightenment (LE). Dissolving is a result of the correctness of what you say and write. However, as long as you keep beating around the bush and whining and fantasizing, because you don't want to acknowledge your fear, you continue to be hopelessly stuck, no matter how much you are able to convince others, you are within your right, to keep on nagging and to rumble with your blunt, forced, boring DL.

 

I know how everyone toils and struggles with DL and I can only say and write that everyone does it to themselves. As you read these words, perhaps you can experience a brief moment of what I experience every day, because none of your DL matters to me. I'm talking about your subconscious tendency to pretend that what I say or write isn't important to you. I don't need to convince you, because I know what I'm talking about. Your DL is your way of denying yourself. I don't care that you continue with your DL, but you will have to admit, that I am not participating with you, and that you, unnoticed, did participate with me for a while. These simple words do get through to you, for you too could have said or written them your self. Whether that will ever happen remains to be seen, because your whole way of doing things is wrapped up in DL. You're just kidding yourself, because everyone does the same thing, but this text lets you know, you're at a dead end with your DL.