Onomstotelijk,

(This Dutch text is available in English below)

In dit schrijven kom ik nog weer eens terug op het onomstotelijke feit, dat Ontlichaamde Taal (OT) ons ervan weerhoud om onszelf te zijn, omdat wij niet kunnen of mogen zeggen of schrijven, wat we kunnen of willen zeggen of schrijven. Het is allemaal heel voor de hand liggend, als we Belichaamde Taal (BT) gaan hebben, dat wij daarom een soort van uitleg bekokstoven en geven aan anderen, maar ook natuurlijk aan onszelf, waarom we bepaalde dingen beter zogezegd voor onszelf kunnen houden. We zeggen of schrijven deze zaken niet om afkeuring, afwijzing, conflict en sociale isolatie te ontlopen.  

 

Om de maatschappelijke ladder te beklimmen, is het een voorwaarde, dat we ons leren houden aan het voorgeschreven inhouden van onze taal. Men slaat dit vermogen overal zeer hoog aan, omdat we veronderstellen, dat het om een specifieke vorm van zelf-discipline of zelf-controle gaat, die absoluut noodzakelijk is, omdat de groep waartoe wij, vanwege ons geloof, cultuur, taal of interesse behoren, altijd van het individu vereist, dat het zich niet als zichzelf, maar als een lid van de groep gedraagd. Bijgevolg zit het individu altijd, of hij of zij het nou beseft of niet, hoe dan ook, opgezadeld met wat hij of zij niet mag zeggen of schrijven.

 

Er is dus eigenlijk een hele grondige reden, waarom iedereen gelooft dat ie een mind heeft, omdat we, zonder ook maar enig stem-geluid te produceren, in ons hoofd, onhoorbaar dus, met onszelf praten en zogenaamd nadenken, plannen, herinneren, associeren, interpreteren, analyseren, verwerken, vergeten, leren of zogezegd de eer aan onszelf houden. Ja, wij geloven heilig in ons denken, omdat we, simpel gezegd, bang zijn gemaakt, om het te zeggen of, zoals hier, te schrijven. Iedereen die dit leest, kan logisch gezien meteen beseffen en erkennen, dat ons overmatige, alomtegenwoordige, zwaar-overdreven denken – wat dus iedereen’s persoonlijk religie is – altijd impliceerd, dat wij onszelf niet meer expliciet verbaal kenbaar maken.  

 

De prijs, die we allemaal, onbewust, al te graag, betalen voor ons hardnekkige geloof in een mind en de belabberde illusie, dat er iets unieks zou plaats vinden, vanwege dit algemeen geaccepteerde, maar zelf-ontkennende en zelf-ondermijndende dogma, is dat wij ons volledig tegen onze eigen taal hebben gekeerd. Het komt hierop neer: wij begeven ons dag in dag uit in OT, omdat wij zijn geconditioneerd om onze BT verwerpen. Er valt dus letterlijk niets te horen wanneer we denken, want we maken geen geluid en hebben zogezegd onze stem verloren. Dit betekend dus, dat onze gefantaseerde mind ten koste gaat van onze betrokkenheid bij onze taal.

 

Uit het voorafgaande is het eveneens begrijpelijk, dat het hebben van een zogenaamde mind, een prima manier is om mensen te laten praten, zoals de om-aandacht-vechtende, winnende sprekers dat vereisen. Of je aan het woord mag of kan komen, wanneer en hoelang, wordt altijd bepaald door stressvolle, negative, maar dominante sprekers. Ook is het overduidelijk, dat onze niet bestaande, verzonnen mind, met al onze beklagenswaardige, problematische, onuitgesproken gedachtes, een volslagen opgelegde illusie is, want het is altijd vanwege anderen, dat wij hierin geloven.

 

Zodra wij echter met onszelf gaan praten en dan pas dus weer naar onszelf kunnen gaan luisteren naar onze eigen stem, dan blijft er helemaal niets over van onze zogenaamde mind, omdat wij hem of haar volledig hebben uitgesproken en correct aan onszelf hebben beschreven. Eigenlijk is dit ook weer niet waar, want we uiten natuurlijk onze mind niet, maar we zeggen of schrijven eenvoudigweg alleen uitsluitend wat wij kunnen en willen zeggen en schrijven. Bovendien zijn wij vrij om onszelf te zijn, als onze taal onze ware natuur tot uiting brengt. BT maakt ons dus bewust van onze Taal Verlichting (TV).  

 

Voor iedereen, die nog steeds, na het lezen van mijn text, gelooft dat hij of zij een mind heeft, dat hij of zij kan denken, dat hij of zij een prive gesprek met zichzelf kan hebben, wat niemand kan horen, wil ik het volgende vaststellen: jou denken of jou mind, is precies hetzelfde als het kinderlijke geloof in een zogenaamde hogere macht. Hoe jij met jezelf wil praten weet alleen jij. Jij bent het, die bepaalt of je OT of BT hebt. Als mensen beweren dat ze in god geloven, dan keren ze zich onwillekeurig tegen hun vrijheid en individualiteit. Een soortgelijke zelf-verloochening vindt ontegenzeggelijk plaats in het idee dat we een mind hebben en dat er een innerlijk zelf is, dat de oorzaak zou zijn van ons handelen. Er zit geen spreker in me die spreekt, een luisteraar in me die luisterd en er is ook geen denker, die denkt, maar dit alles is wel degelijk het resultaat van onze gebruikelijke, alledaagse wijze van praten, waarin we voortdurend, automatisch en plichtmatig onszelf en elkaar ervan weerhouden om iets te zeggen, om geluid te maken, dat door ons gehoord kan worden, ook al luisteren wij slechts alleen maar naar onszelf.

 

Ongetwijfeld is het onze onechte wijze van spreken,  die evenwel bepaald dat we slechts fantaseren dat we spreken. Dat is wat we dus onze mind noemen, ons denken. Wanneer we echter BT gaan hebben, dan produceren we geluid, dan horen we onze stem en dan zeggen we wat we kunnen en willen zeggen, omdat we niet langer fantaseren, dat we denken of een mind hebben. Als gevolg van BT zijn we stil en vredig, omdat we onszelf in de gelegheid brengen, om onze eigen realiteit te creeren, in plaats van te fantaseren. Er is enorm verschil tussen die twee.

 

Aan het creeren van onze eigen realiteit, met BT, komen geen gedachtes, ideen, of beslissingen te pas, omdat wij woorden spreken, die gehoord kunnen worden of woorden schrijven, die gelezen kunnen worden. Echter, bij het fantaseren over onze werkelijkheid, met OT, veronderstellen we, keer op keer, dat we denken en dat ons denken ons doet doen wat we doen, terwijl we eigenlijk nooit doen, wat we willen en kunnen doe, maar altijd op de een of andere manier, bezig blijven met het doen wat we geloven te moeten doen. OT wordt altijd gekarakteriseerd door dwangmatigheid.

 

Er is tegenwoordig vaak sprake van censuur, waarin iemand letterlijk de mond wordt gesnoerd of het vermogen wordt ontnomen om anderen te laten lezen wat hij of zij heeft geschreven. Met andere woorden, mensen zijn dan niet langer in staat om hun zogenaamde gedachtes, hun geloof of mening kenbaar te maken. Ze worden van hun platform, van Facebook of Twitter gegooid, maar het hele punt van dit schrijven is, dat ze niet meer gehoord of gelezen kunnen worden. Het gaat dus helemaal niet over wat ze zogenaamd denken, maar om wat ze zeggen of schrijven. Bovendien is het in OT niet de ander, die ons ervan weerhoudt om te zeggen of te schrijven, wat we willen en kunnen zeggen of schrijven, maar wij zijn het zelf, omdat wij niet naar onszelf willen en kunnen luisteren of naar onszelf willen en kunnen schrijven. In OT blijven we dus allemaal hangen in het onvervulde verlangen, om door anderen gehoord of gelezen te worden, maar we horen of lezen onszelf nooit, omdat we niet met onzelf spreken of naar onszelf schrijven. Hierdoor lijkt het alsof we mind hebben, die verdwijnt als sneeuw voor de zon, zodra we BT gaan hebben.

 

Irrefutable,

 

In this writing, I return once again to the irrefutable fact that Disembodied Language (DL) prevents us from being ourselves because we cannot or should not say or write what we can or want to say or write. It is all very obvious, if we are going to have Embodied Language (EL), that we make up and give some kind of explanation to others, but also of course to ourselves, why we should keep certain things to ourselves, so to speak. We do not say or write these things in order to avoid disapproval, rejection, conflict and social isolation.

 

To climb the social ladder, it is a condition that we learn to adhere to the prescribed content of our language. This ability is held in high esteem everywhere, because we assume that it involves a specific form of self-discipline or self-control, which is absolutely necessary, because the group to which we belong by reason of our religion, culture, language or interest always requires the individual to behave not as him or herself, but as a member of the group. Consequently, whether he or she realizes it or not, the individual is always burdened with what he or she is not allowed to say or write.

 

 So there is actually a very solid reason why we believe 

we have a mind, because, we believe that, without 

producing any voice sound, in our head, inaudibly, we 

talk to ourselves and, supposedly, think, plan, remember, 

associate, interpret, analyze, process, forget, learn or, 

so to speak, keep the honor to ourselves. Yes, we firmly 

believe in our thinking because, simply put, we've been

 made afraid to say it or, as I do here, write it. Anyone 

reading this can logically realize and recognize right 

away that our excessive, ubiquitous, exaggerated thinking

 – which is everyone's personal religion – always implies

 that we no longer explicitly express ourselves verbally.

 

The price we all, unconsciously, all too willingly, pay for our stubborn belief in a mind and the lousy illusion that something unique would take place, because of this widely accepted, but self-denying and self-undermining dogma, is that we have turned completely against our own language. It comes down to this: we go into DL, day in and day out, because we have been conditioned to reject our EL. So literally nothing can be heard when we think, because we don't make a sound, as we have lost our voice. This means that our fantasized mind is at the expense of our engagement with our language.

 

It is also understandable from the foregoing that having a so-called mind is a great way to get people to talk, as he attention-winning speakers demand. Whether you are allowed to speak, when and for how long, is determined by dominant speakers. It is also abundantly clear that our non-existent, made-up mind, with all our pitiful, problematic, unspoken thoughts, is an imposed illusion, for it is indeed always because of others that we believe in this.

 

 However, as soon as we start talking to ourselves and 

only then can listen again to our own voice, then nothing

 at all remains of our so-called mind, because we have 

fully expressed it or described it to ourselves. Actually, 

this is also not true, because, of course, we do not express 

our mind, but we simply say or write only what we can 

and want to say and write. Moreover, we are free to be 

ourselves, if our language expresses our true nature.

 

For anyone who still, after reading my text, believes that he or she has a mind, that he or she can think, that he or she can have a private conversation with himself or herself that no one can hear, I want to establish the following: your thinking or your mind, is the same as the childish belief in a so-called higher power. Only you know how you want to talk to yourself. Moreover, it is you who determines whether you have DL or EL. When people claim to believe in god, they involuntarily turn against their freedom and individuality. A similar self-denial  takes place in the idea that we have a mind and that there is an inner self that would be the cause of our actions. There is no speaker in me who speaks, and,  there is no listener in me who listens, and, there is no thinker in me who thinks, but all of this is indeed the result of our usual, everyday way of talking, in which we constantly, automatically, dutifully keep each other from saying something, from making a sound, that can be heard by us, even if we would only speak with ourselves and listen to ourselves.

 

Undoubtedly, it is our false way of speaking that determines, however, that we only fantasize that we speak. That is what we call our mind, our thinking, our internal, covert, private speech. However, when we start having EL, when we produce our sound,  then we hear our voice and then we say what we can and want to say, because we no longer fantasize about imaginary thinking or a mind. As a result of EL, we are quiet and peaceful, as we allow ourselves to create our own reality, rather than only fantasize  about it. There is huge difference between the two.

Creating our own reality, with EL, does not involve thoughts, ideas, or decisions, as we speak words that can be heard or write words that can be read. However, in fantasizing about our reality, with DL, we assume, over and over again, that we think and that our thinking makes us do what we do, while we never do what we want and can do, but somehow, stay busy doing what we believe we should be doing. DL is characterized by compulsiveness, coercion and a constant sense of fear.

 

Censorship is common today, in which someone’s speech is literally silenced or he or she is deprived of the ability to let others read what he or she has written. In other words, people are then no longer able to express their so-called thoughts, beliefs or opinions, as they get kicked off their platform, off Facebook or Twitter, but the whole point of this writing is that they can no longer be heard or read. So, it is not at all about what they supposedly think, but it is all about what they actually say or write. Moreover, in DL it is not the other, who prevents us from saying or writing what we want to say or can say or write, but it is we ourselves, because we do not want to listen, we cannot listen to ourselves or we do not want write, we cannot write to and read ourselves. So, in DL we get stuck in the unfulfilled desire to be heard or read by others, but never get to hear or read ourselves, because we don't speak to ourselves or write to ourselves. As a result, we are stuck with our fictitious mind, which disappears like snow in the sun as soon as we start having EL.

 

                

 

Dit,

(The English version of this text can be read below)

Dit is wat ik doe: ik daag je uit om Belichaamde Taal (BT) met mij te hebben. Je bent een lafaard, dat je mijn uitnodiging afwijst, omdat je wel weet, dat jou Ontlichaamde Taal (OT) bij mij als een kaartenhuis in elkaar zakt. Er blijft, als je met mij praat, niets overeind van jou achterlijke manier van praten, die zoveel leed heeft veroorzaakt. Ja, ik weet het, het is niet voor de meeste mensen weggelegd, om echt te spreken of te schrijven over wie ze werkelijk zijn.

 

Al de boeken en geschriften, die je hebt gelezen over hoe we het beter kunnen hebben, behandelen BT niet zoals dat zou moeten. Omdat er nog nooit iemand was, die al pratende, BT kon voortzetten, kon er ook niemand zijn, die BT op de juiste wijze kon beschrijven. Het zal mij werkelijk een rotzorg zijn of je het aandurft of niet, ik doe het al en ben ervan overtuigd, dat er hele volks stammen zijn, die gretig geloven, dat ze BT hebben, terwijl ze, dag in dag uit, met stomzinnige OT bezig zijn. Vanwege onze algemeen geaccepteerde manier van praten, die dus die belachelijke OT is, zijn we allemaal leugenaars, schijtluizen, en twijfelaars.

 

Het is een gigantisch zooitje, dat niemand eigenlijk in staat is, om eens echt orde op zaken te stellen met BT. Vanmiddag zag ik een western op televisie, waarin de corrupte burgemeester van een gold-diggers town een revolver-held inschakelde, omdat zijn business in zijn bordeel en café werd verstoord, door een stelletje aggressieve, maniacale dronkelappen. De gun-slinger kon met zijn pistool aantonen, dat hij toch een goed mens was, die iets betekende voor de gemeenschap. De prevelende doodgraver was er als de kippen bij, als er  weer een minder-begaafde schutter was koud gemaakt. Ik vond dit verhaal illustratief voor de chaos, waarin we allemaal, of het nou geloven of toegeven of niet, leven. Ook al heb ik er jaren voor gestudeerd, ik ben gelukkig geen psycholoog geworden en ik ben opgelucht, het leraarschap in psychologie achter me te hebben gelaten, want ik wilde eigenlijk nooit als sheriff functioneren.

 

Ik heb evenwel het vermogen, om anderen te laten ervaren wat BT is. Jij kunt het ook hebben, ook al doe je, alsof dit niet zo is. Ook al verzet je je tegen BT, je verzet is zinloos en dom, want uiteindelijk stelt je OT helemaal niets voor. Het is zogezegd de keizer zonder kleren. De revolver-held schoot alle zogenaamde slechterikken aan stukken, omdat ze niet zo snel en goed konden schieten als hij. Ook ik raak precies waar ik raken moet. Niemand doet mij dit na. Zo herstel ik, althans, in ieder geval, voor mijzelf, de orde.

 

Ik ben niet op de loop voor mijn verleden en ik heb ook niets te bewijzen met mijn verbale vermogens, maar ik heb begrepen, waarnaar iedereen op zoek is. Ik heb het grote geluk, dat ik met mijn BT verder heb kunnen gaan en dus mijn leven ben gaan bezien vanuit die optiek. Iemand met mijn vermogens doet niet alsof hij jou OT accepteerd of respecteerd. Ook al heb ik er verder geen last van, toch wil ik jou laten weten, dat ik weet, dat jij er last van hebt, want jij bent je eigen grootste vijand. Jij mist de boot, omdat je gelooft dat BT onmogelijk is. Volgens jou is het hooguit een ideaal, om na te streven, maar niet een realiteit, die je echt kunt beleven. Ook al ben je er voor jezelf van overtuigd, dat je al BT hebt, toch heb je elke dag weer hetzelfde, mechanische OT.

 

De enige reden waarom je geen BT kunt hebben, is omdat je je blijf vasthouden aan je geloof, je identeit, je moraal, aan wat jij beschouwd als jou eigen-waarde. Toch blijkt ook voor jou, elke dag weer, dat jij jezelf en anderen alleen maar iets hebt aangepraat. Met mij praten betekent, dat je uit die illusie komt, want ik praat jou niets aan. Wanneer je luisterend spreekt, dan hou je op met wat je je hele leven hebt gedaan. Iedereen leeft in het besef, dat anderen hen iets proberen aan te praten en dat ze zich daartegen moeten beschermen, maar BT toont aan, dat wij onszelf van alles aanpraten en daardoor dus ook elkaar.

 

Tegenwoordig hoor je een hoop mensen spreken over de zogenaamde juistheid of onjuistheid van de informatie, die ons wordt voorgeschoteld door de media, de politici en de zakenwereld. Wat echter iedereen ontgaat, in deze strijd om welk verhaal er waar is, is het onomstotelijke feit, dat iedereen zichzelf constant allerlei onzin verteld, zonder ooit te verifieren, zonder ooit in twijfel te trekken, of waar men zich mee bezig houdt wel de moeite waard is. Alle onze energie wordt opgeslokt door de wijze waarop wij met onze taal omgaan. Hierdoor zijn wij nooit oprecht in relatie tot elkaar.

 

Ik las over een psycholoog, die schreef dat ze had besloten om het maar niet meer over politiek of geloof te hebben, omdat haar eigen geestelijke gezondheid er onder begon te lijden. Ik vond dit zo typerend, dat juist iemand, die anderen zou moeten kunnen helpen met hun welzijn, niet weet waar ze mee bezig is. Natuurlijk is het niet alleen de politiek of de religie, die ons tegen elkaar opzet, maar onze gebruikelijke wijze van spreken. Once OT wordt voordurend toegedekt en goed gepraat met politiek, religie, economie, wetenschap of cultuur, maar het feit blijft wel, dat we allemaal moervast zitten in onze eigen OT en ons daarom dus ook niet kunnen losmaken uit de complete waanzin, die doorgaat voor onze geaccepteerde wijze van spreken. Niemand heeft het hier ooit over, terwijl dat zou toch eigenlijk het centrale thema van de psychologie moeten zijn. Ik heb psychologie gestuurd (behaalde de Masters of Science en Masters of Arts), therapie gegeven, in mental health gewerkt en jaren lang bij Butte College in psychologie les gegeven, maar ik kan niet anders dan zeggen, dat absoluut niemand van al die professoren, psychologen, therapeuten en leraren ooit enige interesse in BT heeft getoond. Ik stond perplex, ik had iets anders verwacht, maar ik ben van een kouwe kermis thuisgekomen.

 

Toen ik begon met psychologie studeren, ging ik er vol vertrouwen van uit, dat men in dit vak well open zou zijn voor BT, omdat BT natuurlijk fundamenteel is voor ons psychische welzijn. Tot mijn grote verbazing en teleurstelling werden al mijn pogingen om het over EL te hebben volledig genegeerd. De directeur van Palo Alto Universiteit (PAU), die mij en mijn vrouw bij hem thuis had uitgenodigd om te komen eten, liet mij in onomwonden bewoording weten, dat ik niet op BT kon afstuderen en dat ik, om de PhD te behalen, me maar tevreden moest stellen met mijn deelname aan het onderzoek van mijn drammerige, verwarde, verknipte supervisor en dat ik werd geacht om mijn dissertatie te schrijven over zijn research. Dit was een totaal verraad, want ik was speciaal naar PAU toe gekomen, omdat men mij had verzekerd, dat ik mijn eigen research onderwerp voor mijn dissertatie mocht bepalen. Ik heb me dus jarenlang blauw betaald, aan de salarissen van arrogante, oppervlakkige, middelmatige, bijgelovige zeikers, die helemaal niets wilden weten van BT. Ik vind nog steeds dat ze mij mijn geld terug zouden moeten geven.

 

Ik had het examen-committee van PAU laten weten, dat ik niet een geschreven, maar een gesproken dissertatie wilde doen. Mijn voorstel was, om, ten overstaan van vijf leden van de examen-commissie, eerst een korte presentatie te geven over OT, BT en TV, waarna ik met ieder lid in gesprek zou gaan, om hen in de gelegenheid te stellen, om aan den lijve te ondervinden en zodanig dus te begrijpen, waarom dit zeker de PhD waard is. Ik heb nooit antwoord gekregen op mijn voorstel. Het staat echter als een paal boven water, dat deze over het paard getilde, straffende, vermoeiende, fanatieke academici, er absoluut niet voor voelden, om te erkennen, dat ze eigenlijk, net als iedereen, altijd OT hebben en dat ik, met mijn BT, die mijn TV tot uiting brengt, hun volledig in hun hemd zou hebben gezet. Het zou zo mooi hebben kunnen zijn, maar het ontbrak deze akelige, doortrapte, zwart-gallige intellectuelen aan integriteit. Ik ben er evenwel toch blij om dat het allemaal zo is gelopen, want ik ben hierdoor nooit een psycholoog geworden. Het lesgeven in psychologie was een zeer waardevolle ervaring voor me, omdat het heeft onomstotelijk heeft aangetoond dat BT niet kon worden onderricht en dus ook niet kon worden geleerd. Sinds dat ik dus ben opgehouden, om mij met anderen bezig te houden, die zogenaamd van mij BT aan het leren waren, is mijn BT gaan doorstromen en is mijn TV tot bloei gekomen. 

This,

Here's what I do: I challenge you to have Embodied Language (EL) with me. You are a coward to refuse my invitation, because you know well that your Disembodied Language (DL) collapses like a house of cards with me. When you talk to me, nothing remains of your retarded way of talking, which has caused so much suffering. I know, it's not for most people, to speak or write about who they really are.  

 All the books and writings you've read about how we can have a better life, don't treat EL as they should. Because there was never anyone who could continue EL while talking, there couldn't be anyone who could describe EL properly in writing. I don’t care if you dare to contact me or not, as I have EL and am convinced, there are tribes of people who eagerly believe, that they already have EL, but who, day in and day out, are busy with DL. Because of our accepted, unintelligent, insensitive way of talking, (DL), we are all liars, scumbags, and doubters.

 

 It is a gigantic mess because no one is actually able to put things in order with EL. This afternoon I saw a western on TV in which the corrupt mayor of a gold-diggers town calls in a gunfighter, because his brothel and bar business is disrupted by a bunch of aggressive, maniacal drunks. The gun-slinger could demonstrate with his gun that he was still a good person who meant something positive to the community. The prayers-muttering gravedigger was just around the corner, each time he had killed another less-skilled shooter. I found this story very illustrative of the mess we all live in, whether we believe it or admit it or not. Even though I studied for it for many years, I didn't become a psychologist and I'm relieved to have left psychology teaching  behind as well, as I never wanted to be a sheriff. However, I have the ability to let others experience what EL is. You can have it too, even if you pretend it isn't possible for you. Even if you resist EL, your resistance is both pointless and stupid, because in the end your DL is meaningless. DL is the emperor without clothes. The confident gunfighter shot all the so-called bad guys to smithereens, because they couldn't shoot as fast and as well as he could. I also hit exactly where I need to hit. Nobody does this as I can. This is how I restore order, at least for myself. 

 I am not running from my past and I have nothing to prove with my verbal abilities, but I do understand what everyone is looking for. I am very fortunate that I have been able to continue with my EL and have therefore started to view my life from that perspective. Someone with my abilities doesn't pretend to accept or respect your DL. Even though it doesn't bother any longer as it used to, I still want you to know, I know that your DL bothers you, since you are your own worst enemy. You are missing the boat, because you believe EL is impossible for you. According to you, it is at most an ideal to strive for, but not a reality which you can really experience. Even if you are convinced that you already have EL, you have the same old mechanical DL every day.

 

 The only reason you can't have EL is because you cling to your beliefs, your identity, your morals, what you consider to be your self-worth. Yet it has also often appeared to you, that you have talked yourself and others into something. Talking to me means you come out of that illusion, because I'm not talking you into something. If you listen to yourself while speak, you will stop many of the things you’ve been doing your whole life. Everyone lives in the fear that others might talk them into something and that we have to protect ourselves against it, but EL shows us unequivocally that we repeatedly talk ourselves into everything and, thus, also each other.

 Nowadays you hear a lot about the correctness or incorrectness of information presented to us by the media, the politicians and businesses. What escapes everyone’s attention, in this battle over which story is true, is the incontrovertible fact that everyone is constantly telling themselves all sorts of nonsense, without ever verifying or questioning whether what they are doing is worth their while. All our energy is drained and consumed by the incorrect way we use our language. Because of this we are never sincere in our relations to each other. DL wouldn’t let us.

 

 I read about a psychologist, who wrote that she had 

decided to stop talking about politics or religion, 

because her own mental health began to suffer. 

I found this so typical, that someone who should

 be able to help others with their well-being, 

does not know what she is doing. It is not just

 politics or religion that pits us against each other,

 but our usual, everyday way of speaking. 

DL is covered up and justified by our politics, religion, 

economics, science or culture, but the unknown fact 

remains that we are all stuck in our own DL and 

therefore we cannot extricate ourselves from the 

complete madness that passes for our accepted 

manner of speaking. No one is talking about this, while 

that should be the central theme of psychology. I have 

studied psychologie (I earned and MS and MA), given 

 lot of therapy, worked years in mental health and also 

taught psychology for many years, but I must say 

none of all those professors, psychologists, therapists

 and teachers has ever shown any real interest in EL. 

I was perplexed, as I expected something different, 

but I came home disappointed from a cold fair.

 

 When I started studying psychology, I assumed that people would be open to EL, because it is, of course, fundamental to our psychological well-being. Much to my surprise, all my attempts to bring attention to EL were ignored. Moreover, the callous director of Palo Alto University (PAU) informed me, after inviting me and my wife for dinner at his house, in no uncertain terms, I could not graduate on EL as my topic and, in order to obtain my PhD, I would have to be satisfied participating in my supervisor's research and I would have to write my dissertation on his research topic. This was such a total betrayal, as I had especially come to PAU because I had been assured you could choose your own research topic. For years I paid through my teeth the salaries of these arrogant, superficial, mediocre, superstitious freaks, who would have nothing to do with EL. I still believe they should give me back my money.

 

 I had informed the PAU exam committee, I wanted to do a spoken dissertation rather than a written one. My proposal was to give a short presentation about EL, DL and LE in front of five members of the examination committee, after which I would talk to each member, to give them the chance to experience it personally and to understand why this is certainly worth the PhD. Sure enough, I never received an answer to my proposal. It is clear, however, that these holier-than-thou, punitive, tiresome, fanatical academics were absolutely unwilling to admit that they actually, like everyone else, always have DL and that I, with my EL, which expresses my LE, would totally piss them off. It could all have been so beautiful, but these villainous intellectual morons   lacked any integrity. Nonetheless, I'm glad it all turned out this way, as I am very happy and even proud to say: I never became a psychologist. Teaching psychology has been a very valuable experience for me, as it has proved to me conclusively that EL could not be taught and therefore could also not be learned. We can together experience that we have EL and acknowledge that it is the expression of our LE. Since I have stopped occupying myself with others, who were supposedly learning EL from me, my EL has begun to flow beautifully and my LE has blossomed ever since. 

 

Why?

 

(This text can also be read in Dutch below)

 

What are you waiting for? Why don't you talk to me instead of to all those lousy people, who are trying to screw you over? I do understand why. It's your conditioning, but what actually happened to your freedom, to your so-called individuality? You talk like everyone else, but never like you really want to talk and can talk, because you think others are more important than you. Why can only I say or write this? It's because I'm more important to myself than you are to yourself. 

 

Yes, you read that correctly. Because I am more important than anyone else, I am also more important than you. Take this personally, what I'm saying, so that you too will finally begin to consider yourself as more important than anyone else. Just let yourself know, you have totally forgotten about yourself, as you automatically keep falling into the group behavior, even when you, so to speak, are trying to be yourself. I speak and write, as an individual, about your horrendous, self-defeating Disembodied Language (DL), which you ironically consider to be normal, but which I, of course, find abnormal, disgusting and false, because I have ongoing Embodied Language (EL).

 

I'm not abnormal, just because I don't handle my language like you do. I am normal, because I know how I want to deal with my language. You do not know this and your refusal to speak to me, shows that you place yourself above me and others. How does it feel to be blown off your high horse? One gentle sigh of relief is enough to knock you over. Doesn't it feel much better to be on an equal footing with me? Why didn't you do that before? How much time and energy have you wasted pretending to be better than me and others? Why did you do that? You do not know.

 

Everyone who acts like you, does so from the exact same motivation. There is only one reason, why almost everyone pretends to be more important than others: they are unimportant in their own eyes and in their own ears. Their tattoos, their blue, green, or purple hair, their plastic surgeries, their long, black, ridiculous eyelashes, their creepy, long, fake nails, their aggressive, mechanical, loud music, their ear plugs, their ripped jeans, and their far over their eyes pulled baseball caps, show that they only care about outward, vain, superficial things, to impress others. They don't even realize, that they keep frantically imitating each other, out of fear of being rejected.

 

Whether you believe it or not, the times when people could hide in their group behavior are gone forever. The genie is long gone from the bottle. It is strange that people are free, but simply still don't dare to take that freedom. You are not who you believe to be, for you are not your conditioning, but rather, what transcends that conditioning. When you talk to me, you immediately come to know that these are not empty words, but valuable prompts, that predict and make a better future possible.

 

How else would you expect your freedom to begin to determine your actions, if not by the way you handle your own language? There is no freedom other than your way of speaking and writing. And, when you have said and written what you really wanted to say and write, then you will hear, then you will read, then you will experience and know, that you are truly free and that your EL always reveals your Language Enlightenment (LE). With me, you don't have to pay anything and you don't have to meet any other condition, than to listen to yourself while you speak. If you comply, I accept you, as I can hear if you do this or not. However, if you don't want to listen to yourself, I keep you away from me, because I have no business with your stupid DL. As long as you don't stop your own harsh, forceful, mean DL, you're unimportant to me. However, you are just as important as I am, when you, like me, listen to yourself. Only then, do we speak the same language, because only then, does our EL express our LE.

 

So, that's how it is and nothing else. That's how it is going to happen, not otherwise. All your problems will endlessly continue, because of your DL, but they will be dissolved by your EL. If you want the latter, you talk to me, but if you read this text and still don't want to talk to me, then you only want to complain, despair, whine, accuse, stay angry, hold on, push, pull and drag others, into your problems, chaos and conflicts. I pass for that, yet I write these words, to let you know, although we will probably never talk to each other, I have not forgotten about you. EL is always waiting for everyone, who still has DL, because EL truly is the one and only future for all of mankind.

 

Waarom?

 

Waar wacht je nog op? Waarom praat je niet met mij, in plaats van met al die mensen, die je een oor proberen aan te naaien? Ik begrijp het wel. Het is natuurlijk je conditionering, maar, wat is er eigenlijk gebeurd met jou vrijheid en met je zogenaamde individualiteit? Je praat dan wel zoals iedereen, maar niet zoals je zelf echt wil en kan praten, omdat anderen volgens jou belangrijker zijn dan jijzelf. Waarom kan alleen ik dit zeggen of schrijven? Het is, omdat ik belangrijker ben voor mezelf dan jij. Ook al doe je nog zo druk en heb je zoveel bereikt, jij bent niet bewust van jezelf en belangrijk voor jezelf, als je je niet bezighoudt met je eigen taal.  

Ja, je leest het goed. Omdat ik belangrijker ben dan wie dan ook, ben ik eveneens belangrijker dan jij. Neem dit  maar persoonlijk, wat ik hier zeg, zodat ook jij eindelijk eens echt jezelf belangrijker gaat vinden dan anderen. Laat jezelf maar eens weten, dat jij jezelf bent vergeten, omdat je automatisch in het groeps gedrag vervalt, zelfs wanneer je, zogezegd, probeert om jezelf te zijn of om jezelf te blijven. Ik spreek en schrijf als een ontwaakt individu over jou Ontlichaamde Taal (OT), die jij als normaal beschouwd, maar die ik abnormaal vind, omdat ik Belichaamde Taal (BT) heb. Ik ben niet abnormaal, omdat ik niet, zoals jij, gewetenloos omga met mijn taal. Ik ben normaal, omdat ik weet hoe ik wil omgaan met mijn taal. Jij weet dit niet en jou weigering om met mij te spreken, toont aan, dat jij jezelf altijd boven mij en anderen plaatst. Hoe voelt het om van je voetstuk te zijn geblazen? Een zachte zucht van verlichting is echter al voldoende, om je om te kukelen. Het voelt toch veel beter, om met mij op een gelijke voet te staan? Waarom heb je dat al niet eerder gedaan? Hoeveel tijd en energie heb je niet verspeeld met het doen alsof je beter bent dan mij en anderen? En, waarom deed je dat eigenlijk? Je weet het niet, want je bent je er niet eens van bewust. 

 

Iedereen die doet zoals jij, doet dit vanuit dezelfde motivatie. Er is maar een reden, waardoor bijna iedereen zich voordoet alsof ze zogenaamd belangrijker zijn dan anderen: ze zijn in hun eigen ogen en oren onbelangrijk. Al hun tatoos, hun blauwe, groene of paarse haar, hun plastische chirurgie, hun lange, hangende, zwarte, nep oog-wimpers, hun griezelige, plastike nagels, hun aggressieve, mechanische, luide, zogenaamde muziek, hun gescheurde spijker broeken en hun ver over hun ogen getrokken base-ball caps, laten zien dat ze alleen maar op uiterlijke, ijdeltuitelijke zaken letten, om anderen te imponeren. Eigenlijk weten ze helemaal niet eens, dat ze uit angst elkaar maar blijven imiteren.

 

De tijden dat mensen zich konden verschuilen in hun groeps gedrag zijn, of je het nou gelooft of toegeeft of niet, voorgoed voorbij. De geest is allang en breed uit de fles. Het is heel raar eigenlijk, dat mensen vrij zijn, maar die vrijheid eenvoudigweg nog steeds niet aandurven. Jij ben niet wie je gelooft te zijn, want jij bent niet jou conditionering, maar juist wat die conditionering ontstijgt. Als je met mij gaat praten, dan kom je meteen aan de weet, dat dit niet wat loze kreten zijn, maar waardevolle woorden, die jou toekomst voorspellen en mogelijk maken.    

 

Hoe had je het anders verwacht, dat vrijheid ooit jou handelen zou gaan bepalen, dan door de wijze waarop jij met je taal omgaat? Er is geen enkele andere vrijheid, dan jou manier van spreken en schrijven. En, als je hebt gezegd en geschreven wat je wilde zeggen en schrijven, dan hoor je, dan lees je, dan ervaar je en weet je, dat je echt vrij bent, omdat jou BT, jou Taal Verlichting (TV) tot expressie doet komen. Met mij hoef je niets te betalen en je hoeft aan geen enkele andere voorwaarde te voldoen, dan te luisteren naar jezelf als je spreekt. Als je hieraan voldoet, dan laat ik je toe, want ik kan het horen, of je dit doet of niet. Als je niet naar jezelf wilt luisteren, blijf dan maar weg, want ik heb niets te maken met jou domme, venijnige, uitputtende OT. Zolang jij niet je eigen OT stopt, ben je voor mij onbelangrijk. Jij bent echter net zo belangrijk als ik, wanneer je, net als ik, naar jezelf luisterd. Alleen dan spreken wij dezelfde taal, want alleen dan brengt onze BT onze TV tot uiting.

 

Zo zit het dus in elkaar en niet anders. Zo gaat het dus ook gebeuren en niet anders. Alle problemen zetten zich voort in jou OT, maar worden opgelost met jou BT. Als jij dat laatste wil, dan ga je met mij praten (mijn skype naam is limbicease), maar als je dit leest en begrijpt en nog steeds niet met mij wil praten, dan wil je volgens mij enkel doorgaan met klagen, wanhopen, jammeren, beschuldigen, kwaad blijven, vasthouden, doordrammen en anderen meetrekken in jou problemen, chaos en conflict. Ik pas daarvoor, maar ik schrijf deze woorden neer, om je te laten weten, dat, ook al zullen we nooit met elkaar praten, ik je niet ben vergeten. BT staat altijd te wachten voor iedereen die nog OT heeft, want BT is de enige positive toekomst voor de gehele mensheid.           

 

Upsetting,

 

In this writing, I am going to express something which you might find upsetting. Are you ready? I am just writing it and you are just reading it, so it cannot be as bad as me saying it and you hearing, feeling, experiencing and understanding it. I assume, before I let you know about my unusual statement, that you have already read some of my other texts and that because of that, you hopefully have at least some familiarity with what I mean by Disembodied  Language (DL) and Embodied Language (EL).

 

It is a question, I have heard many times before, but which I haven’t heard anymore for quite some time by now, because I only talk with those, who have EL with me. When I still ignorantly, but with good intentions, in vain, tried to teach people about EL, I was often asked: can you give me an example of a person, who has EL? They wanted to know, which celebrity, famous person or icon they could listen to, as a role-model. Surely, such a question emerged from a superficial understanding of the difference between DL and EL, as anyone, who has actually attempted to talk out loud with him or herself and listened to him or herself, would already know, that there are no public figures with EL. Moreover, if someone would have persisted and prolonged his or her explorations about the difference between DL and EL, he or she would have to acknowledge, to their own astonishment, that nobody has ongoing EL, as nobody knows how to have it. Furthermore, if they would talk with me, they would have to admit, that what they believed to be EL was actually DL and they themselves have endlessly engaged in DL, while they were claiming to have what they believed to be EL.

 

A conversation with me would make clear, that even I, as the originator of EL – which is the expression of our Language Enlightenment (LE) – can’t serve as anyone’s template, teacher, guru, or guide. Stated differently, the only example anyone needs is by having EL themselves, by knowing from own experience the difference when this is not the case. In other words, unless we ourselves realize our LE with our EL, and, therefore, stop having DL and continue with our EL, we are beating around the bush. This is also why, I never really felt like writing a book about it, as it all comes down to whether you do it or not. I know that I do it, but that doesn’t do you any good, as you need to know it for yourself.

 

The remarkable thing about your EL is that when you have it, you will know that you have it. As long as you still aren’t sure, you are still having DL. Sure enough, admitting that you are have DL, every day, is necessary to stop it. Your DL doesn’t and can’t stop, if you remain in denial of it. The moment, however, you accept, that your conditioning history has affected you in such a way, that you keep engaging in DL – even after you have already come to know about the difference between DL and EL – your DL will stop by itself. It will effortlessly stop, because you hear it, experience it and recognize that you’ve never heard or recognized it before. In effect, you keep hearing yourself, again and again, for the first time. It is always the first time, as you change.  In EL you really catch-up with being alive again.

 

In DL, you were unconscious, as you were talking automatically in a scripted, predetermined manner, but in EL your own words create something entirely new and fresh, as they express your LE. In case you didn’t already get my point: I am not doing anything for you, even though I share my experience with you as a friend. Neither I nor anyone else can help you to stop your DL, so you can have EL. In conclusion, to stop your DL, you must stop paying attention to others and start paying attention to your self and come to terms with the stunning fact, that you were never yourself in DL, you never could be yourself, as that is only possible with EL. Yes, did you read that? Did you get that? EL is the only path, as there is no other way. You can continue to turn you back on how you use language, as you have always done, but if you want EL, continuing DL is not an option.          

 

 

Laughable,

(The Dutch version of this post can be read below)

I find it laughable and amusing, that millions of people continue to listen to and read in vain about so-called authorities and experts, but my words don't matter to them at all. They are endlessly preoccupied with scriptures about sayings of spiritual leaders, such as Jesus, Mohammed or Buddha, but they have no interest whatsoever in words, such as these, which I write or say and which, of course, they could also have written or said themselves. Because of their faith and superficiality, entire tribes are bound by the language of their sacred scriptures. They also endlessly listen to and read about weighty opinions of popes, rabbis, priests, ayatollas, mullas, actors, politicians, professors and journalists. Their everyday language is thus shaped, maintained and absorbed by the reporters, trendsetters and celebrities on TV, radio, I-phones, podcasts, talk-shows and you-tube videos. Likewise, legions of academics, hordes of scientists and avid students seek to learn more through the diligent study of strictly regulated, published, specialized treatises, which make, what I or you could or would have said or written, impossible, redundant or unimportant. In short, politics, science, entertainment, economics, faith - and, the competition for attention - seem to be more important than listening to ourselves.

 

There is no denying it: our profession, our family, our supposed relationships, our so-called religion, our culture and all our dull interests, are more important to us than paying attention to how we ourselves want to live and thus telling ourselves, how we are going to do that. I'm not talking about making a decision or a plan, but how we treat ourselves. When we have a goal, there is always a preconceived attitude that excludes talking to ourselves. To talk to yourself, you will have to leave all your plans behind, because you are alive and new every moment, but because of your primitive way of speaking, this has never become clear to you. 

You have always remained a stranger to yourself with your Disembodied Language (DL). If you are going to have Embodied Language (EL), then you can no longer ignore the fact that you really are who you are and who you say you are. This is a true revelation. Before you could have EL you had many false ideas about yourself because you kept comparing yourself to others. It is not at all difficult or complicated to be yourself and this realization is more important than what you have ever believed. 

In DL, your whole life is one big fight and drama, but in EL, everything is as ideal for you as it can be and not as it should be. I am not saying that listening to others is unimportant, but I let it be known, that you have never gotten around to listening to yourself. because of your unnoticed, reactive, servile tendency to always listen to others. Of course, listening to others is and remains very important as a basis for our social functioning, but we do not function optimally socially at all, because we do not listen to ourselves.

 

As a child, but also as an adult, I was often told, that I didn't listen. I am now convinced, that anyone who tries to listen to himself, is constantly accused of not listening to others and, therefore, of being disobedient. Also, it's only now clear to me, that everyone, in one way or another, is just like me, confused and frustrated about this. As an individual, there is simply no other option than to listen to ourselves, rather than to others. This is perhaps the most important conflict that all of humanity still wrestles with, because it has never been properly articulated. In EL, we resolutely and confidently step out of the conditioning of our group behavior. I already did this as a child, because time and time again, I did the exact opposite of what I was told to do, supposed to do and forced to. I had an authority problem, so to speak, because I rebelled, not only against my domineering, punitive, rejecting father, but basically against anyone, who, literally or figuratively, verbally or nonverbally, told me: you have nothing to want. It was a very difficult time for me, because I kept doing it wrong, while I wanted so badly to do it right. I couldn't understand, why I couldn't just be like others and do what I was told to do. I kept failing and it wasn't until I was twenty years old, that I started to understand somewhat what was going on and why, from the very beginning, things always went so wrong for me.

 

Because nobody wanted to talk to me in the way that I wanted to talk, I discovered that I could and wanted to talk with and listen to myself. I could talk to myself in the way I really wanted and I enjoy my EL immensely. Initially, even though I believed I had EL, I was still very often unconsciously busy with others, but because I kept listening to the sound of my voice, I was able to admit to myself that I had become bogged down in DL again. The calming sound of my own voice let me know if I had positive or negative emotions and therefore allowed me to continue talking to myself about my positive experiences. This was something completely different from what I experienced in my conversations with others. In talking with others there was always fear, misunderstanding, insensitivity, alienation, but in talking to myself, none of that occurred. 

Everyone apparently talks to everyone about anything and everything, but since no one talks with themselves, we never really genuinely talk to the other person. People either don't or hardly ever talk with me. I can only now finally fully accept that this is the case, because I understand why this is. People don't talk to me because I talk to myself. Talking to me gives others the direct experience that they too, of course, can talk to themselves, but they never do, because their talking to others (DL) excludes talking to ourselves. However, when others talk with me, they hear themselves and they are, suddenly, talking to themselves.

 

Talking to yourself is not a matter of whether you can handle it or not, whether you want to or not, whether you are aware of it or not, because, simply put, you either do it or you don't. Talking to yourself is such a big taboo, as you start acting on your own intelligence and you stop participating in group behavior = DL. When you have EL with yourself, you realize, you can, of course, talk to others in that way too, because you know exactly when you are doing it or not. If you read these words aloud, then you can hear your own voice and get a good idea why I always speak and write in this way.

 

Even though for a long time I harbored the illusion, at some point, there would be some kind of breakthrough or recognition for EL, I no longer live in that belief. I'm waiting for no one to have EL with me, as I already have it and will continue with it no matter what others do. Everyone creates their own reality and lives with the inevitable results of their own behavior. I have, still to my own surprise, created the reality I wanted to experience and maintain, because I no longer participate in the ubiquitous DL-charade. DL is very childish, because everyone keeps asking for attention with their language.

 

 In DL speakers always want to force their narrative on others. I do not call your attention to what I say or write, because I myself have already been attentive to it for many years. Most likely you can hardly pay attention to what I say or write. Please, read it again and convince yourself, I really mean what I say here. I actually have something important to say, which deserves everyone’s  attention. If, next moment, you go back again to reading manipulative language, to listening to speakers, who demand your attention and energy, because they, with their vision, morals, opinions, and their acted way of speaking, supposedly know it better than you, then, perhaps, you will be able to notice the great contrast with these words, which encourage you to finally start listening to yourself and not to me or to others.

Lachwekkend,

 

Ik vind het lachwekkend en amusant. dat miljoenen mensen tevergeefs blijven luisteren naar en lezen over zogenaamde autoriteiten en experts, maar niet naar mij. Ze blijven eindeloos bezig met geschriften, die zijn geschreven over uitspraken van geestelijke leiders, zoals Jezus, Mohammed of Boedha, maar ze hebben geen enkele belangstelling voor woorden, zoals deze, die ik schrijf of zeg en die ze natuurlijk ook zelf zouden hebben kunnen schrijven of zeggen.

 

Vanwege hun verstokte geloof en oppervlakkigheid zitten hele volksstammen vast aan de taal van hun heilige geschriften. Ook luisteren ze eindeloos naar en lezen ze over gewichtige meningen van pausen, rabbis, priesters, ayatollas, mullas, acteurs, politici, professors en journalisten. Hun dagelijkse taal gebruik wordt dus gevormd, in stand gehouden en in beslag genomen door de reporters, trendsetters en beroemdheden op tv, radio, I-phones, podcasts, talk-shows en you-tube videos. Eveneens trachten hele legionen van academici, hordes van wetenschappers en gretige studenten meer aan de weet te komen, middels het naarstig bestuderen van strict gereguleerde, gepubliceerde, gespecialiseerde verhandelingen, die, wat ik of jij zou hebben kunnen of willen zeggen of schrijven, onmogelijk, overbodig en onbelangrijk maken. Kortom, politiek, wetenschap, amusement, economie, geloof – en, strijd om de aandacht – zijn schijnbaar belangrijker dan luisteren naar onszelf.

 

Het valt niet te ontkennen: ons beroep, ons gezin, onze vermeende relaties, onze zogenoemde religie, onze cultuur en al onze duffe interesses, zijn belangrijker voor ons, dan aandacht geven aan hoe wij zelf willen leven en dus aan onszelf vertellen, hoe we dat gaan doen. Ik heb het hier niet over het maken van een beslissing of een plan, maar over hoe we met onszelf omgaan. Als we een doel hebben, dan is er altijd sprake van een vooringenomen houding, die het gespek met jezelf uitsluit. Om met jezelf te praten, moet je al je plannen achter je laten, want je bent elk moment levend en nieuw, maar door je ongenuanceerde manier van spreken, is dat nog nooit echt gebleken.

 

Je bleef met je Ontlichaamde Taal (OT) altijd een vreemde voor jezelf. Als je Belichaamde Taal (BT) gaat hebben, dan kun je er niet meer omheen, dat je echt bent wie je bent en wie je zegt te zijn. Dit is een ware openbaring. Voordat je BT kon hebben had je foutieve ideen over jezelf, omdat je jezelf bleef vergelijken met anderen. Het is helemaal niet moeilijk of gecompliceerd, om jezelf te zijn en deze realizatie is van groter belang dan wat je ooit geloofde.

 

In OT, is je leven een groot gevecht en drama, maar in DL, is alles precies zoals het voor jou ideal kan zijn en niet zoals het moet. Ik zeg niet, dat naar anderen luisteren onbelangrijk is, maar laat je merken, dat je nog nooit bent toegekomen aan het luisteren naar jezelf, vanwege je onopgemerkte, reaktieve, slaafse neiging, om altijd naar anderen te blijven luisteren. Natuurlijk is en blijft het luisteren naar anderen van groot belang, als basis voor sociaal functioneren, maar, we functioneren sociaal helemaal niet optimaal, omdat we niet naar onszelf luisteren.

 

Ik heb als kind, maar ook als volwassene, heel vaak te horen gekregen, dat ik niet luister. Ik ben er inmiddels van overtuigd, dat iedereen, die enigszins naar zichzelf probeert te luisteren, constant wordt verweten, dat hij of zij niet naar anderen luistert en dus ongehoorzaam is. Ook is het mij nu pas duidelijk dat iedereen hier, in zekere zin, net als ik, verward en gefrustreerd over is. Als individu, zit er nou eenmaal niets anders op dan naar onszelf te luisteren, in plaats van naar anderen. Dit is wellicht het allerbelangrijkste conflict, waarmee de gehele  mensheid nog steeds worstelt, omdat het nog nooit goed onder woorden is gebracht. In BT, stappen we resoluut en zelfverzekerd uit de conditionering van ons groeps-gedrag. Ik deed dit al als kind, omdat ik keer op keer precies het tegenovergestelde deed van wat mij werd gezegd en dus werd opgelegd.

 

Ik had zogezegd een autoriteits-probleem, want ik kwam in opstand, niet alleen tegen mijn dominante, straffende, afwijzende vader, maar tegen iedereen, die mij, dan wel, letterlijk of figuurlijk, verbaal of nonverbaal, te horen of te kennen gaf: jij hebt niets te willen. Het was een hele moeilijke tijd voor me, want ik bleef het fout doen, terwijl ik het toch zo graag goed wilde doen. Ik kon maar niet begrijpen waarom ik niet gewoon, net als de anderen, kon doen wat me gezegd werd. Ik bleef falen en pas toen ik twintig jaar oud was, begon ik enigszins te begrijpen, wat er aan de hand was en waarom het, van meet af aan, altijd zo fout ging met mij. Omdat niemand met mij wilde praten op de manier zoals ik wilde praten, ontdekte ik, dat ik naar mezelf kon en wilde luisteren. Ik kon met mezelf te praten op de manier zoals ik dat wilde en genoot enorm van mijn BT.

 

Aanvankelijk was ik, ook al dacht ik BT te hebben, toch weer heel vaak onbewust met anderen bezig, maar omdat ik bleef luisteren naar de klank van mijn stem, kon ik aan mezelf toegeven, dat ik weer in OT was verzand. De kalmerende klank van mijn stem, liet me weten of ik positieve en of negatieve emoties had en daardoor kon ik voortgaan met praten met mezelf over mijn positieve ervaringen. Dit was iets totaal anders dan wat ik ervaardde in mijn gesprekken met anderen. In het praten met anderen was er altijd sprake van angst, onbegrip, ongevoeligheid, vervreemding, maar in het praten met mezelf, deed zich niets van dat alles voor.

 

Iedereen praat ogenschijnlijk met iedereen over van alles en nog wat, maar omdat niemand met zichzelf praat, praten we dus ook nooit oprecht met de ander. Men praat niet of nauwelijks met mij. Ik kan nu pas eindelijk accepteren dat dit zo is, omdat ik begrijp waarom het zo is. Men praat niet met mij, omdat ik met mezelf praat. Praten met mij geeft anderen de directe ervaring, dat ook zij natuurlijk met zichzelf kunnen praten, maar dat nooit doen, omdat het praten met ander, het praten met onszelf uitsluit. Wanneer anderen met mij praten, horen ze echter ineens zichzelf en zijn ze daardoor ineens met zichzelf aan het praten.

 

Praten met jezelf is niet een kwestie van of je het aankunt of niet, of je het wil of niet, of je je ervan bewust bent of niet, want, eenvoudig gezegd: je doet het of je doet het niet. Er ligt zo’n groot taboe op het praten met jezelf, omdat je naar je eigen intelligentie gaat handelen en omdat je ophoudt met je deelname aan groeps-gedrag=OT. Als je BT met jezelf hebt, dan realiseer je je, dat je natuurlijk ook zo met anderen kunt praten, omdat je precies weet wanneer je het doet of niet. Als je deze woorden hardop leest. dan kun je je eigen stem horen en een goed idee krijgen, waarom ik altijd spreek en schrijf op deze manier.

 

Ook al koesterde ik lange tijd de illusie, dat er, op een gegeven moment, wel een soort van doorbraak of erkenning voor EL zou komen, ik leef niet langer in die veronderstelling. Ik wacht op niemand om BT mee te hebben, ik heb het al en ik ga ermee door, ongeacht wat anderen doen. Iedereen creert zijn eigen realiteit en leeft met de onvermijdelijke gevolgen van zijn of haar gedrag. Ik heb, nog steeds tot mijn eigen verbazing, de realiteit gecreerd, die ik wil beleven en behouden en doe niet mee met de alomtegenwoordige OT-poppenkast. OT is heel kinderachtig, want iedereen blijft maar aandacht vragen met hun taal. Ze willen altijd anderen hun narrative opdringen. 

 

Ik vraag niet om jou aandacht, voor wat ik zeg of schrijf, omdat ik er zelf al vele jaren lang aandachtig voor ben. Hoogstwaarschijnlijk kun je nauwelijks je aandacht erbij houden, bij wat ik zeg of schrijf. Lees het nog maar eens een keer na en overtuig jezelf er maar eens van, dat ik het echt meen, wat ik hier zeg en dus daadwerkelijk iets heel belangrijks te vertellen heb, dat dus eigenlijk volop de aandacht verdiend.

 

Als je zodadelijk toch weer verder gaat met het lezen van manipulative taal, met het luisteren naar sprekers, die jou aandacht en energie opeisen, omdat zij, met hun visie, met hun moral, met hun mening en met hun geacteerde manier van praten, het zogenaamd beter zouden weten dan jij, dan zal je misschien even het contrast kunnen bemerken met deze woorden, die je aanzetten, om nou maar eens eindelijk naar jezelf te gaan luisteren en niet naar mij of naar anderen.