Laughable,

(The Dutch version of this post can be read below)

I find it laughable and amusing, that millions of people continue to listen to and read in vain about so-called authorities and experts, but my words don't matter to them at all. They are endlessly preoccupied with scriptures about sayings of spiritual leaders, such as Jesus, Mohammed or Buddha, but they have no interest whatsoever in words, such as these, which I write or say and which, of course, they could also have written or said themselves. Because of their faith and superficiality, entire tribes are bound by the language of their sacred scriptures. They also endlessly listen to and read about weighty opinions of popes, rabbis, priests, ayatollas, mullas, actors, politicians, professors and journalists. Their everyday language is thus shaped, maintained and absorbed by the reporters, trendsetters and celebrities on TV, radio, I-phones, podcasts, talk-shows and you-tube videos. Likewise, legions of academics, hordes of scientists and avid students seek to learn more through the diligent study of strictly regulated, published, specialized treatises, which make, what I or you could or would have said or written, impossible, redundant or unimportant. In short, politics, science, entertainment, economics, faith - and, the competition for attention - seem to be more important than listening to ourselves.

 

There is no denying it: our profession, our family, our supposed relationships, our so-called religion, our culture and all our dull interests, are more important to us than paying attention to how we ourselves want to live and thus telling ourselves, how we are going to do that. I'm not talking about making a decision or a plan, but how we treat ourselves. When we have a goal, there is always a preconceived attitude that excludes talking to ourselves. To talk to yourself, you will have to leave all your plans behind, because you are alive and new every moment, but because of your primitive way of speaking, this has never become clear to you. 

You have always remained a stranger to yourself with your Disembodied Language (DL). If you are going to have Embodied Language (EL), then you can no longer ignore the fact that you really are who you are and who you say you are. This is a true revelation. Before you could have EL you had many false ideas about yourself because you kept comparing yourself to others. It is not at all difficult or complicated to be yourself and this realization is more important than what you have ever believed. 

In DL, your whole life is one big fight and drama, but in EL, everything is as ideal for you as it can be and not as it should be. I am not saying that listening to others is unimportant, but I let it be known, that you have never gotten around to listening to yourself. because of your unnoticed, reactive, servile tendency to always listen to others. Of course, listening to others is and remains very important as a basis for our social functioning, but we do not function optimally socially at all, because we do not listen to ourselves.

 

As a child, but also as an adult, I was often told, that I didn't listen. I am now convinced, that anyone who tries to listen to himself, is constantly accused of not listening to others and, therefore, of being disobedient. Also, it's only now clear to me, that everyone, in one way or another, is just like me, confused and frustrated about this. As an individual, there is simply no other option than to listen to ourselves, rather than to others. This is perhaps the most important conflict that all of humanity still wrestles with, because it has never been properly articulated. In EL, we resolutely and confidently step out of the conditioning of our group behavior. I already did this as a child, because time and time again, I did the exact opposite of what I was told to do, supposed to do and forced to. I had an authority problem, so to speak, because I rebelled, not only against my domineering, punitive, rejecting father, but basically against anyone, who, literally or figuratively, verbally or nonverbally, told me: you have nothing to want. It was a very difficult time for me, because I kept doing it wrong, while I wanted so badly to do it right. I couldn't understand, why I couldn't just be like others and do what I was told to do. I kept failing and it wasn't until I was twenty years old, that I started to understand somewhat what was going on and why, from the very beginning, things always went so wrong for me.

 

Because nobody wanted to talk to me in the way that I wanted to talk, I discovered that I could and wanted to talk with and listen to myself. I could talk to myself in the way I really wanted and I enjoy my EL immensely. Initially, even though I believed I had EL, I was still very often unconsciously busy with others, but because I kept listening to the sound of my voice, I was able to admit to myself that I had become bogged down in DL again. The calming sound of my own voice let me know if I had positive or negative emotions and therefore allowed me to continue talking to myself about my positive experiences. This was something completely different from what I experienced in my conversations with others. In talking with others there was always fear, misunderstanding, insensitivity, alienation, but in talking to myself, none of that occurred. 

Everyone apparently talks to everyone about anything and everything, but since no one talks with themselves, we never really genuinely talk to the other person. People either don't or hardly ever talk with me. I can only now finally fully accept that this is the case, because I understand why this is. People don't talk to me because I talk to myself. Talking to me gives others the direct experience that they too, of course, can talk to themselves, but they never do, because their talking to others (DL) excludes talking to ourselves. However, when others talk with me, they hear themselves and they are, suddenly, talking to themselves.

 

Talking to yourself is not a matter of whether you can handle it or not, whether you want to or not, whether you are aware of it or not, because, simply put, you either do it or you don't. Talking to yourself is such a big taboo, as you start acting on your own intelligence and you stop participating in group behavior = DL. When you have EL with yourself, you realize, you can, of course, talk to others in that way too, because you know exactly when you are doing it or not. If you read these words aloud, then you can hear your own voice and get a good idea why I always speak and write in this way.

 

Even though for a long time I harbored the illusion, at some point, there would be some kind of breakthrough or recognition for EL, I no longer live in that belief. I'm waiting for no one to have EL with me, as I already have it and will continue with it no matter what others do. Everyone creates their own reality and lives with the inevitable results of their own behavior. I have, still to my own surprise, created the reality I wanted to experience and maintain, because I no longer participate in the ubiquitous DL-charade. DL is very childish, because everyone keeps asking for attention with their language.

 

 In DL speakers always want to force their narrative on others. I do not call your attention to what I say or write, because I myself have already been attentive to it for many years. Most likely you can hardly pay attention to what I say or write. Please, read it again and convince yourself, I really mean what I say here. I actually have something important to say, which deserves everyone’s  attention. If, next moment, you go back again to reading manipulative language, to listening to speakers, who demand your attention and energy, because they, with their vision, morals, opinions, and their acted way of speaking, supposedly know it better than you, then, perhaps, you will be able to notice the great contrast with these words, which encourage you to finally start listening to yourself and not to me or to others.

Lachwekkend,

 

Ik vind het lachwekkend en amusant. dat miljoenen mensen tevergeefs blijven luisteren naar en lezen over zogenaamde autoriteiten en experts, maar niet naar mij. Ze blijven eindeloos bezig met geschriften, die zijn geschreven over uitspraken van geestelijke leiders, zoals Jezus, Mohammed of Boedha, maar ze hebben geen enkele belangstelling voor woorden, zoals deze, die ik schrijf of zeg en die ze natuurlijk ook zelf zouden hebben kunnen schrijven of zeggen.

 

Vanwege hun verstokte geloof en oppervlakkigheid zitten hele volksstammen vast aan de taal van hun heilige geschriften. Ook luisteren ze eindeloos naar en lezen ze over gewichtige meningen van pausen, rabbis, priesters, ayatollas, mullas, acteurs, politici, professors en journalisten. Hun dagelijkse taal gebruik wordt dus gevormd, in stand gehouden en in beslag genomen door de reporters, trendsetters en beroemdheden op tv, radio, I-phones, podcasts, talk-shows en you-tube videos. Eveneens trachten hele legionen van academici, hordes van wetenschappers en gretige studenten meer aan de weet te komen, middels het naarstig bestuderen van strict gereguleerde, gepubliceerde, gespecialiseerde verhandelingen, die, wat ik of jij zou hebben kunnen of willen zeggen of schrijven, onmogelijk, overbodig en onbelangrijk maken. Kortom, politiek, wetenschap, amusement, economie, geloof – en, strijd om de aandacht – zijn schijnbaar belangrijker dan luisteren naar onszelf.

 

Het valt niet te ontkennen: ons beroep, ons gezin, onze vermeende relaties, onze zogenoemde religie, onze cultuur en al onze duffe interesses, zijn belangrijker voor ons, dan aandacht geven aan hoe wij zelf willen leven en dus aan onszelf vertellen, hoe we dat gaan doen. Ik heb het hier niet over het maken van een beslissing of een plan, maar over hoe we met onszelf omgaan. Als we een doel hebben, dan is er altijd sprake van een vooringenomen houding, die het gespek met jezelf uitsluit. Om met jezelf te praten, moet je al je plannen achter je laten, want je bent elk moment levend en nieuw, maar door je ongenuanceerde manier van spreken, is dat nog nooit echt gebleken.

 

Je bleef met je Ontlichaamde Taal (OT) altijd een vreemde voor jezelf. Als je Belichaamde Taal (BT) gaat hebben, dan kun je er niet meer omheen, dat je echt bent wie je bent en wie je zegt te zijn. Dit is een ware openbaring. Voordat je BT kon hebben had je foutieve ideen over jezelf, omdat je jezelf bleef vergelijken met anderen. Het is helemaal niet moeilijk of gecompliceerd, om jezelf te zijn en deze realizatie is van groter belang dan wat je ooit geloofde.

 

In OT, is je leven een groot gevecht en drama, maar in DL, is alles precies zoals het voor jou ideal kan zijn en niet zoals het moet. Ik zeg niet, dat naar anderen luisteren onbelangrijk is, maar laat je merken, dat je nog nooit bent toegekomen aan het luisteren naar jezelf, vanwege je onopgemerkte, reaktieve, slaafse neiging, om altijd naar anderen te blijven luisteren. Natuurlijk is en blijft het luisteren naar anderen van groot belang, als basis voor sociaal functioneren, maar, we functioneren sociaal helemaal niet optimaal, omdat we niet naar onszelf luisteren.

 

Ik heb als kind, maar ook als volwassene, heel vaak te horen gekregen, dat ik niet luister. Ik ben er inmiddels van overtuigd, dat iedereen, die enigszins naar zichzelf probeert te luisteren, constant wordt verweten, dat hij of zij niet naar anderen luistert en dus ongehoorzaam is. Ook is het mij nu pas duidelijk dat iedereen hier, in zekere zin, net als ik, verward en gefrustreerd over is. Als individu, zit er nou eenmaal niets anders op dan naar onszelf te luisteren, in plaats van naar anderen. Dit is wellicht het allerbelangrijkste conflict, waarmee de gehele  mensheid nog steeds worstelt, omdat het nog nooit goed onder woorden is gebracht. In BT, stappen we resoluut en zelfverzekerd uit de conditionering van ons groeps-gedrag. Ik deed dit al als kind, omdat ik keer op keer precies het tegenovergestelde deed van wat mij werd gezegd en dus werd opgelegd.

 

Ik had zogezegd een autoriteits-probleem, want ik kwam in opstand, niet alleen tegen mijn dominante, straffende, afwijzende vader, maar tegen iedereen, die mij, dan wel, letterlijk of figuurlijk, verbaal of nonverbaal, te horen of te kennen gaf: jij hebt niets te willen. Het was een hele moeilijke tijd voor me, want ik bleef het fout doen, terwijl ik het toch zo graag goed wilde doen. Ik kon maar niet begrijpen waarom ik niet gewoon, net als de anderen, kon doen wat me gezegd werd. Ik bleef falen en pas toen ik twintig jaar oud was, begon ik enigszins te begrijpen, wat er aan de hand was en waarom het, van meet af aan, altijd zo fout ging met mij. Omdat niemand met mij wilde praten op de manier zoals ik wilde praten, ontdekte ik, dat ik naar mezelf kon en wilde luisteren. Ik kon met mezelf te praten op de manier zoals ik dat wilde en genoot enorm van mijn BT.

 

Aanvankelijk was ik, ook al dacht ik BT te hebben, toch weer heel vaak onbewust met anderen bezig, maar omdat ik bleef luisteren naar de klank van mijn stem, kon ik aan mezelf toegeven, dat ik weer in OT was verzand. De kalmerende klank van mijn stem, liet me weten of ik positieve en of negatieve emoties had en daardoor kon ik voortgaan met praten met mezelf over mijn positieve ervaringen. Dit was iets totaal anders dan wat ik ervaardde in mijn gesprekken met anderen. In het praten met anderen was er altijd sprake van angst, onbegrip, ongevoeligheid, vervreemding, maar in het praten met mezelf, deed zich niets van dat alles voor.

 

Iedereen praat ogenschijnlijk met iedereen over van alles en nog wat, maar omdat niemand met zichzelf praat, praten we dus ook nooit oprecht met de ander. Men praat niet of nauwelijks met mij. Ik kan nu pas eindelijk accepteren dat dit zo is, omdat ik begrijp waarom het zo is. Men praat niet met mij, omdat ik met mezelf praat. Praten met mij geeft anderen de directe ervaring, dat ook zij natuurlijk met zichzelf kunnen praten, maar dat nooit doen, omdat het praten met ander, het praten met onszelf uitsluit. Wanneer anderen met mij praten, horen ze echter ineens zichzelf en zijn ze daardoor ineens met zichzelf aan het praten.

 

Praten met jezelf is niet een kwestie van of je het aankunt of niet, of je het wil of niet, of je je ervan bewust bent of niet, want, eenvoudig gezegd: je doet het of je doet het niet. Er ligt zo’n groot taboe op het praten met jezelf, omdat je naar je eigen intelligentie gaat handelen en omdat je ophoudt met je deelname aan groeps-gedrag=OT. Als je BT met jezelf hebt, dan realiseer je je, dat je natuurlijk ook zo met anderen kunt praten, omdat je precies weet wanneer je het doet of niet. Als je deze woorden hardop leest. dan kun je je eigen stem horen en een goed idee krijgen, waarom ik altijd spreek en schrijf op deze manier.

 

Ook al koesterde ik lange tijd de illusie, dat er, op een gegeven moment, wel een soort van doorbraak of erkenning voor EL zou komen, ik leef niet langer in die veronderstelling. Ik wacht op niemand om BT mee te hebben, ik heb het al en ik ga ermee door, ongeacht wat anderen doen. Iedereen creert zijn eigen realiteit en leeft met de onvermijdelijke gevolgen van zijn of haar gedrag. Ik heb, nog steeds tot mijn eigen verbazing, de realiteit gecreerd, die ik wil beleven en behouden en doe niet mee met de alomtegenwoordige OT-poppenkast. OT is heel kinderachtig, want iedereen blijft maar aandacht vragen met hun taal. Ze willen altijd anderen hun narrative opdringen. 

 

Ik vraag niet om jou aandacht, voor wat ik zeg of schrijf, omdat ik er zelf al vele jaren lang aandachtig voor ben. Hoogstwaarschijnlijk kun je nauwelijks je aandacht erbij houden, bij wat ik zeg of schrijf. Lees het nog maar eens een keer na en overtuig jezelf er maar eens van, dat ik het echt meen, wat ik hier zeg en dus daadwerkelijk iets heel belangrijks te vertellen heb, dat dus eigenlijk volop de aandacht verdiend.

 

Als je zodadelijk toch weer verder gaat met het lezen van manipulative taal, met het luisteren naar sprekers, die jou aandacht en energie opeisen, omdat zij, met hun visie, met hun moral, met hun mening en met hun geacteerde manier van praten, het zogenaamd beter zouden weten dan jij, dan zal je misschien even het contrast kunnen bemerken met deze woorden, die je aanzetten, om nou maar eens eindelijk naar jezelf te gaan luisteren en niet naar mij of naar anderen.