Onomstotelijk,

(This Dutch text is available in English below)

In dit schrijven kom ik nog weer eens terug op het onomstotelijke feit, dat Ontlichaamde Taal (OT) ons ervan weerhoud om onszelf te zijn, omdat wij niet kunnen of mogen zeggen of schrijven, wat we kunnen of willen zeggen of schrijven. Het is allemaal heel voor de hand liggend, als we Belichaamde Taal (BT) gaan hebben, dat wij daarom een soort van uitleg bekokstoven en geven aan anderen, maar ook natuurlijk aan onszelf, waarom we bepaalde dingen beter zogezegd voor onszelf kunnen houden. We zeggen of schrijven deze zaken niet om afkeuring, afwijzing, conflict en sociale isolatie te ontlopen.  

 

Om de maatschappelijke ladder te beklimmen, is het een voorwaarde, dat we ons leren houden aan het voorgeschreven inhouden van onze taal. Men slaat dit vermogen overal zeer hoog aan, omdat we veronderstellen, dat het om een specifieke vorm van zelf-discipline of zelf-controle gaat, die absoluut noodzakelijk is, omdat de groep waartoe wij, vanwege ons geloof, cultuur, taal of interesse behoren, altijd van het individu vereist, dat het zich niet als zichzelf, maar als een lid van de groep gedraagd. Bijgevolg zit het individu altijd, of hij of zij het nou beseft of niet, hoe dan ook, opgezadeld met wat hij of zij niet mag zeggen of schrijven.

 

Er is dus eigenlijk een hele grondige reden, waarom iedereen gelooft dat ie een mind heeft, omdat we, zonder ook maar enig stem-geluid te produceren, in ons hoofd, onhoorbaar dus, met onszelf praten en zogenaamd nadenken, plannen, herinneren, associeren, interpreteren, analyseren, verwerken, vergeten, leren of zogezegd de eer aan onszelf houden. Ja, wij geloven heilig in ons denken, omdat we, simpel gezegd, bang zijn gemaakt, om het te zeggen of, zoals hier, te schrijven. Iedereen die dit leest, kan logisch gezien meteen beseffen en erkennen, dat ons overmatige, alomtegenwoordige, zwaar-overdreven denken – wat dus iedereen’s persoonlijk religie is – altijd impliceerd, dat wij onszelf niet meer expliciet verbaal kenbaar maken.  

 

De prijs, die we allemaal, onbewust, al te graag, betalen voor ons hardnekkige geloof in een mind en de belabberde illusie, dat er iets unieks zou plaats vinden, vanwege dit algemeen geaccepteerde, maar zelf-ontkennende en zelf-ondermijndende dogma, is dat wij ons volledig tegen onze eigen taal hebben gekeerd. Het komt hierop neer: wij begeven ons dag in dag uit in OT, omdat wij zijn geconditioneerd om onze BT verwerpen. Er valt dus letterlijk niets te horen wanneer we denken, want we maken geen geluid en hebben zogezegd onze stem verloren. Dit betekend dus, dat onze gefantaseerde mind ten koste gaat van onze betrokkenheid bij onze taal.

 

Uit het voorafgaande is het eveneens begrijpelijk, dat het hebben van een zogenaamde mind, een prima manier is om mensen te laten praten, zoals de om-aandacht-vechtende, winnende sprekers dat vereisen. Of je aan het woord mag of kan komen, wanneer en hoelang, wordt altijd bepaald door stressvolle, negative, maar dominante sprekers. Ook is het overduidelijk, dat onze niet bestaande, verzonnen mind, met al onze beklagenswaardige, problematische, onuitgesproken gedachtes, een volslagen opgelegde illusie is, want het is altijd vanwege anderen, dat wij hierin geloven.

 

Zodra wij echter met onszelf gaan praten en dan pas dus weer naar onszelf kunnen gaan luisteren naar onze eigen stem, dan blijft er helemaal niets over van onze zogenaamde mind, omdat wij hem of haar volledig hebben uitgesproken en correct aan onszelf hebben beschreven. Eigenlijk is dit ook weer niet waar, want we uiten natuurlijk onze mind niet, maar we zeggen of schrijven eenvoudigweg alleen uitsluitend wat wij kunnen en willen zeggen en schrijven. Bovendien zijn wij vrij om onszelf te zijn, als onze taal onze ware natuur tot uiting brengt. BT maakt ons dus bewust van onze Taal Verlichting (TV).  

 

Voor iedereen, die nog steeds, na het lezen van mijn text, gelooft dat hij of zij een mind heeft, dat hij of zij kan denken, dat hij of zij een prive gesprek met zichzelf kan hebben, wat niemand kan horen, wil ik het volgende vaststellen: jou denken of jou mind, is precies hetzelfde als het kinderlijke geloof in een zogenaamde hogere macht. Hoe jij met jezelf wil praten weet alleen jij. Jij bent het, die bepaalt of je OT of BT hebt. Als mensen beweren dat ze in god geloven, dan keren ze zich onwillekeurig tegen hun vrijheid en individualiteit. Een soortgelijke zelf-verloochening vindt ontegenzeggelijk plaats in het idee dat we een mind hebben en dat er een innerlijk zelf is, dat de oorzaak zou zijn van ons handelen. Er zit geen spreker in me die spreekt, een luisteraar in me die luisterd en er is ook geen denker, die denkt, maar dit alles is wel degelijk het resultaat van onze gebruikelijke, alledaagse wijze van praten, waarin we voortdurend, automatisch en plichtmatig onszelf en elkaar ervan weerhouden om iets te zeggen, om geluid te maken, dat door ons gehoord kan worden, ook al luisteren wij slechts alleen maar naar onszelf.

 

Ongetwijfeld is het onze onechte wijze van spreken,  die evenwel bepaald dat we slechts fantaseren dat we spreken. Dat is wat we dus onze mind noemen, ons denken. Wanneer we echter BT gaan hebben, dan produceren we geluid, dan horen we onze stem en dan zeggen we wat we kunnen en willen zeggen, omdat we niet langer fantaseren, dat we denken of een mind hebben. Als gevolg van BT zijn we stil en vredig, omdat we onszelf in de gelegheid brengen, om onze eigen realiteit te creeren, in plaats van te fantaseren. Er is enorm verschil tussen die twee.

 

Aan het creeren van onze eigen realiteit, met BT, komen geen gedachtes, ideen, of beslissingen te pas, omdat wij woorden spreken, die gehoord kunnen worden of woorden schrijven, die gelezen kunnen worden. Echter, bij het fantaseren over onze werkelijkheid, met OT, veronderstellen we, keer op keer, dat we denken en dat ons denken ons doet doen wat we doen, terwijl we eigenlijk nooit doen, wat we willen en kunnen doe, maar altijd op de een of andere manier, bezig blijven met het doen wat we geloven te moeten doen. OT wordt altijd gekarakteriseerd door dwangmatigheid.

 

Er is tegenwoordig vaak sprake van censuur, waarin iemand letterlijk de mond wordt gesnoerd of het vermogen wordt ontnomen om anderen te laten lezen wat hij of zij heeft geschreven. Met andere woorden, mensen zijn dan niet langer in staat om hun zogenaamde gedachtes, hun geloof of mening kenbaar te maken. Ze worden van hun platform, van Facebook of Twitter gegooid, maar het hele punt van dit schrijven is, dat ze niet meer gehoord of gelezen kunnen worden. Het gaat dus helemaal niet over wat ze zogenaamd denken, maar om wat ze zeggen of schrijven. Bovendien is het in OT niet de ander, die ons ervan weerhoudt om te zeggen of te schrijven, wat we willen en kunnen zeggen of schrijven, maar wij zijn het zelf, omdat wij niet naar onszelf willen en kunnen luisteren of naar onszelf willen en kunnen schrijven. In OT blijven we dus allemaal hangen in het onvervulde verlangen, om door anderen gehoord of gelezen te worden, maar we horen of lezen onszelf nooit, omdat we niet met onzelf spreken of naar onszelf schrijven. Hierdoor lijkt het alsof we mind hebben, die verdwijnt als sneeuw voor de zon, zodra we BT gaan hebben.

 

Irrefutable,

 

In this writing, I return once again to the irrefutable fact that Disembodied Language (DL) prevents us from being ourselves because we cannot or should not say or write what we can or want to say or write. It is all very obvious, if we are going to have Embodied Language (EL), that we make up and give some kind of explanation to others, but also of course to ourselves, why we should keep certain things to ourselves, so to speak. We do not say or write these things in order to avoid disapproval, rejection, conflict and social isolation.

 

To climb the social ladder, it is a condition that we learn to adhere to the prescribed content of our language. This ability is held in high esteem everywhere, because we assume that it involves a specific form of self-discipline or self-control, which is absolutely necessary, because the group to which we belong by reason of our religion, culture, language or interest always requires the individual to behave not as him or herself, but as a member of the group. Consequently, whether he or she realizes it or not, the individual is always burdened with what he or she is not allowed to say or write.

 

 So there is actually a very solid reason why we believe 

we have a mind, because, we believe that, without 

producing any voice sound, in our head, inaudibly, we 

talk to ourselves and, supposedly, think, plan, remember, 

associate, interpret, analyze, process, forget, learn or, 

so to speak, keep the honor to ourselves. Yes, we firmly 

believe in our thinking because, simply put, we've been

 made afraid to say it or, as I do here, write it. Anyone 

reading this can logically realize and recognize right 

away that our excessive, ubiquitous, exaggerated thinking

 – which is everyone's personal religion – always implies

 that we no longer explicitly express ourselves verbally.

 

The price we all, unconsciously, all too willingly, pay for our stubborn belief in a mind and the lousy illusion that something unique would take place, because of this widely accepted, but self-denying and self-undermining dogma, is that we have turned completely against our own language. It comes down to this: we go into DL, day in and day out, because we have been conditioned to reject our EL. So literally nothing can be heard when we think, because we don't make a sound, as we have lost our voice. This means that our fantasized mind is at the expense of our engagement with our language.

 

It is also understandable from the foregoing that having a so-called mind is a great way to get people to talk, as he attention-winning speakers demand. Whether you are allowed to speak, when and for how long, is determined by dominant speakers. It is also abundantly clear that our non-existent, made-up mind, with all our pitiful, problematic, unspoken thoughts, is an imposed illusion, for it is indeed always because of others that we believe in this.

 

 However, as soon as we start talking to ourselves and 

only then can listen again to our own voice, then nothing

 at all remains of our so-called mind, because we have 

fully expressed it or described it to ourselves. Actually, 

this is also not true, because, of course, we do not express 

our mind, but we simply say or write only what we can 

and want to say and write. Moreover, we are free to be 

ourselves, if our language expresses our true nature.

 

For anyone who still, after reading my text, believes that he or she has a mind, that he or she can think, that he or she can have a private conversation with himself or herself that no one can hear, I want to establish the following: your thinking or your mind, is the same as the childish belief in a so-called higher power. Only you know how you want to talk to yourself. Moreover, it is you who determines whether you have DL or EL. When people claim to believe in god, they involuntarily turn against their freedom and individuality. A similar self-denial  takes place in the idea that we have a mind and that there is an inner self that would be the cause of our actions. There is no speaker in me who speaks, and,  there is no listener in me who listens, and, there is no thinker in me who thinks, but all of this is indeed the result of our usual, everyday way of talking, in which we constantly, automatically, dutifully keep each other from saying something, from making a sound, that can be heard by us, even if we would only speak with ourselves and listen to ourselves.

 

Undoubtedly, it is our false way of speaking that determines, however, that we only fantasize that we speak. That is what we call our mind, our thinking, our internal, covert, private speech. However, when we start having EL, when we produce our sound,  then we hear our voice and then we say what we can and want to say, because we no longer fantasize about imaginary thinking or a mind. As a result of EL, we are quiet and peaceful, as we allow ourselves to create our own reality, rather than only fantasize  about it. There is huge difference between the two.

Creating our own reality, with EL, does not involve thoughts, ideas, or decisions, as we speak words that can be heard or write words that can be read. However, in fantasizing about our reality, with DL, we assume, over and over again, that we think and that our thinking makes us do what we do, while we never do what we want and can do, but somehow, stay busy doing what we believe we should be doing. DL is characterized by compulsiveness, coercion and a constant sense of fear.

 

Censorship is common today, in which someone’s speech is literally silenced or he or she is deprived of the ability to let others read what he or she has written. In other words, people are then no longer able to express their so-called thoughts, beliefs or opinions, as they get kicked off their platform, off Facebook or Twitter, but the whole point of this writing is that they can no longer be heard or read. So, it is not at all about what they supposedly think, but it is all about what they actually say or write. Moreover, in DL it is not the other, who prevents us from saying or writing what we want to say or can say or write, but it is we ourselves, because we do not want to listen, we cannot listen to ourselves or we do not want write, we cannot write to and read ourselves. So, in DL we get stuck in the unfulfilled desire to be heard or read by others, but never get to hear or read ourselves, because we don't speak to ourselves or write to ourselves. As a result, we are stuck with our fictitious mind, which disappears like snow in the sun as soon as we start having EL.