Dit,

(The English version of this text can be read below)

Dit is wat ik doe: ik daag je uit om Belichaamde Taal (BT) met mij te hebben. Je bent een lafaard, dat je mijn uitnodiging afwijst, omdat je wel weet, dat jou Ontlichaamde Taal (OT) bij mij als een kaartenhuis in elkaar zakt. Er blijft, als je met mij praat, niets overeind van jou achterlijke manier van praten, die zoveel leed heeft veroorzaakt. Ja, ik weet het, het is niet voor de meeste mensen weggelegd, om echt te spreken of te schrijven over wie ze werkelijk zijn.

 

Al de boeken en geschriften, die je hebt gelezen over hoe we het beter kunnen hebben, behandelen BT niet zoals dat zou moeten. Omdat er nog nooit iemand was, die al pratende, BT kon voortzetten, kon er ook niemand zijn, die BT op de juiste wijze kon beschrijven. Het zal mij werkelijk een rotzorg zijn of je het aandurft of niet, ik doe het al en ben ervan overtuigd, dat er hele volks stammen zijn, die gretig geloven, dat ze BT hebben, terwijl ze, dag in dag uit, met stomzinnige OT bezig zijn. Vanwege onze algemeen geaccepteerde manier van praten, die dus die belachelijke OT is, zijn we allemaal leugenaars, schijtluizen, en twijfelaars.

 

Het is een gigantisch zooitje, dat niemand eigenlijk in staat is, om eens echt orde op zaken te stellen met BT. Vanmiddag zag ik een western op televisie, waarin de corrupte burgemeester van een gold-diggers town een revolver-held inschakelde, omdat zijn business in zijn bordeel en café werd verstoord, door een stelletje aggressieve, maniacale dronkelappen. De gun-slinger kon met zijn pistool aantonen, dat hij toch een goed mens was, die iets betekende voor de gemeenschap. De prevelende doodgraver was er als de kippen bij, als er  weer een minder-begaafde schutter was koud gemaakt. Ik vond dit verhaal illustratief voor de chaos, waarin we allemaal, of het nou geloven of toegeven of niet, leven. Ook al heb ik er jaren voor gestudeerd, ik ben gelukkig geen psycholoog geworden en ik ben opgelucht, het leraarschap in psychologie achter me te hebben gelaten, want ik wilde eigenlijk nooit als sheriff functioneren.

 

Ik heb evenwel het vermogen, om anderen te laten ervaren wat BT is. Jij kunt het ook hebben, ook al doe je, alsof dit niet zo is. Ook al verzet je je tegen BT, je verzet is zinloos en dom, want uiteindelijk stelt je OT helemaal niets voor. Het is zogezegd de keizer zonder kleren. De revolver-held schoot alle zogenaamde slechterikken aan stukken, omdat ze niet zo snel en goed konden schieten als hij. Ook ik raak precies waar ik raken moet. Niemand doet mij dit na. Zo herstel ik, althans, in ieder geval, voor mijzelf, de orde.

 

Ik ben niet op de loop voor mijn verleden en ik heb ook niets te bewijzen met mijn verbale vermogens, maar ik heb begrepen, waarnaar iedereen op zoek is. Ik heb het grote geluk, dat ik met mijn BT verder heb kunnen gaan en dus mijn leven ben gaan bezien vanuit die optiek. Iemand met mijn vermogens doet niet alsof hij jou OT accepteerd of respecteerd. Ook al heb ik er verder geen last van, toch wil ik jou laten weten, dat ik weet, dat jij er last van hebt, want jij bent je eigen grootste vijand. Jij mist de boot, omdat je gelooft dat BT onmogelijk is. Volgens jou is het hooguit een ideaal, om na te streven, maar niet een realiteit, die je echt kunt beleven. Ook al ben je er voor jezelf van overtuigd, dat je al BT hebt, toch heb je elke dag weer hetzelfde, mechanische OT.

 

De enige reden waarom je geen BT kunt hebben, is omdat je je blijf vasthouden aan je geloof, je identeit, je moraal, aan wat jij beschouwd als jou eigen-waarde. Toch blijkt ook voor jou, elke dag weer, dat jij jezelf en anderen alleen maar iets hebt aangepraat. Met mij praten betekent, dat je uit die illusie komt, want ik praat jou niets aan. Wanneer je luisterend spreekt, dan hou je op met wat je je hele leven hebt gedaan. Iedereen leeft in het besef, dat anderen hen iets proberen aan te praten en dat ze zich daartegen moeten beschermen, maar BT toont aan, dat wij onszelf van alles aanpraten en daardoor dus ook elkaar.

 

Tegenwoordig hoor je een hoop mensen spreken over de zogenaamde juistheid of onjuistheid van de informatie, die ons wordt voorgeschoteld door de media, de politici en de zakenwereld. Wat echter iedereen ontgaat, in deze strijd om welk verhaal er waar is, is het onomstotelijke feit, dat iedereen zichzelf constant allerlei onzin verteld, zonder ooit te verifieren, zonder ooit in twijfel te trekken, of waar men zich mee bezig houdt wel de moeite waard is. Alle onze energie wordt opgeslokt door de wijze waarop wij met onze taal omgaan. Hierdoor zijn wij nooit oprecht in relatie tot elkaar.

 

Ik las over een psycholoog, die schreef dat ze had besloten om het maar niet meer over politiek of geloof te hebben, omdat haar eigen geestelijke gezondheid er onder begon te lijden. Ik vond dit zo typerend, dat juist iemand, die anderen zou moeten kunnen helpen met hun welzijn, niet weet waar ze mee bezig is. Natuurlijk is het niet alleen de politiek of de religie, die ons tegen elkaar opzet, maar onze gebruikelijke wijze van spreken. Once OT wordt voordurend toegedekt en goed gepraat met politiek, religie, economie, wetenschap of cultuur, maar het feit blijft wel, dat we allemaal moervast zitten in onze eigen OT en ons daarom dus ook niet kunnen losmaken uit de complete waanzin, die doorgaat voor onze geaccepteerde wijze van spreken. Niemand heeft het hier ooit over, terwijl dat zou toch eigenlijk het centrale thema van de psychologie moeten zijn. Ik heb psychologie gestuurd (behaalde de Masters of Science en Masters of Arts), therapie gegeven, in mental health gewerkt en jaren lang bij Butte College in psychologie les gegeven, maar ik kan niet anders dan zeggen, dat absoluut niemand van al die professoren, psychologen, therapeuten en leraren ooit enige interesse in BT heeft getoond. Ik stond perplex, ik had iets anders verwacht, maar ik ben van een kouwe kermis thuisgekomen.

 

Toen ik begon met psychologie studeren, ging ik er vol vertrouwen van uit, dat men in dit vak well open zou zijn voor BT, omdat BT natuurlijk fundamenteel is voor ons psychische welzijn. Tot mijn grote verbazing en teleurstelling werden al mijn pogingen om het over EL te hebben volledig genegeerd. De directeur van Palo Alto Universiteit (PAU), die mij en mijn vrouw bij hem thuis had uitgenodigd om te komen eten, liet mij in onomwonden bewoording weten, dat ik niet op BT kon afstuderen en dat ik, om de PhD te behalen, me maar tevreden moest stellen met mijn deelname aan het onderzoek van mijn drammerige, verwarde, verknipte supervisor en dat ik werd geacht om mijn dissertatie te schrijven over zijn research. Dit was een totaal verraad, want ik was speciaal naar PAU toe gekomen, omdat men mij had verzekerd, dat ik mijn eigen research onderwerp voor mijn dissertatie mocht bepalen. Ik heb me dus jarenlang blauw betaald, aan de salarissen van arrogante, oppervlakkige, middelmatige, bijgelovige zeikers, die helemaal niets wilden weten van BT. Ik vind nog steeds dat ze mij mijn geld terug zouden moeten geven.

 

Ik had het examen-committee van PAU laten weten, dat ik niet een geschreven, maar een gesproken dissertatie wilde doen. Mijn voorstel was, om, ten overstaan van vijf leden van de examen-commissie, eerst een korte presentatie te geven over OT, BT en TV, waarna ik met ieder lid in gesprek zou gaan, om hen in de gelegenheid te stellen, om aan den lijve te ondervinden en zodanig dus te begrijpen, waarom dit zeker de PhD waard is. Ik heb nooit antwoord gekregen op mijn voorstel. Het staat echter als een paal boven water, dat deze over het paard getilde, straffende, vermoeiende, fanatieke academici, er absoluut niet voor voelden, om te erkennen, dat ze eigenlijk, net als iedereen, altijd OT hebben en dat ik, met mijn BT, die mijn TV tot uiting brengt, hun volledig in hun hemd zou hebben gezet. Het zou zo mooi hebben kunnen zijn, maar het ontbrak deze akelige, doortrapte, zwart-gallige intellectuelen aan integriteit. Ik ben er evenwel toch blij om dat het allemaal zo is gelopen, want ik ben hierdoor nooit een psycholoog geworden. Het lesgeven in psychologie was een zeer waardevolle ervaring voor me, omdat het heeft onomstotelijk heeft aangetoond dat BT niet kon worden onderricht en dus ook niet kon worden geleerd. Sinds dat ik dus ben opgehouden, om mij met anderen bezig te houden, die zogenaamd van mij BT aan het leren waren, is mijn BT gaan doorstromen en is mijn TV tot bloei gekomen. 

This,

Here's what I do: I challenge you to have Embodied Language (EL) with me. You are a coward to refuse my invitation, because you know well that your Disembodied Language (DL) collapses like a house of cards with me. When you talk to me, nothing remains of your retarded way of talking, which has caused so much suffering. I know, it's not for most people, to speak or write about who they really are.  

 All the books and writings you've read about how we can have a better life, don't treat EL as they should. Because there was never anyone who could continue EL while talking, there couldn't be anyone who could describe EL properly in writing. I don’t care if you dare to contact me or not, as I have EL and am convinced, there are tribes of people who eagerly believe, that they already have EL, but who, day in and day out, are busy with DL. Because of our accepted, unintelligent, insensitive way of talking, (DL), we are all liars, scumbags, and doubters.

 

 It is a gigantic mess because no one is actually able to put things in order with EL. This afternoon I saw a western on TV in which the corrupt mayor of a gold-diggers town calls in a gunfighter, because his brothel and bar business is disrupted by a bunch of aggressive, maniacal drunks. The gun-slinger could demonstrate with his gun that he was still a good person who meant something positive to the community. The prayers-muttering gravedigger was just around the corner, each time he had killed another less-skilled shooter. I found this story very illustrative of the mess we all live in, whether we believe it or admit it or not. Even though I studied for it for many years, I didn't become a psychologist and I'm relieved to have left psychology teaching  behind as well, as I never wanted to be a sheriff. However, I have the ability to let others experience what EL is. You can have it too, even if you pretend it isn't possible for you. Even if you resist EL, your resistance is both pointless and stupid, because in the end your DL is meaningless. DL is the emperor without clothes. The confident gunfighter shot all the so-called bad guys to smithereens, because they couldn't shoot as fast and as well as he could. I also hit exactly where I need to hit. Nobody does this as I can. This is how I restore order, at least for myself. 

 I am not running from my past and I have nothing to prove with my verbal abilities, but I do understand what everyone is looking for. I am very fortunate that I have been able to continue with my EL and have therefore started to view my life from that perspective. Someone with my abilities doesn't pretend to accept or respect your DL. Even though it doesn't bother any longer as it used to, I still want you to know, I know that your DL bothers you, since you are your own worst enemy. You are missing the boat, because you believe EL is impossible for you. According to you, it is at most an ideal to strive for, but not a reality which you can really experience. Even if you are convinced that you already have EL, you have the same old mechanical DL every day.

 

 The only reason you can't have EL is because you cling to your beliefs, your identity, your morals, what you consider to be your self-worth. Yet it has also often appeared to you, that you have talked yourself and others into something. Talking to me means you come out of that illusion, because I'm not talking you into something. If you listen to yourself while speak, you will stop many of the things you’ve been doing your whole life. Everyone lives in the fear that others might talk them into something and that we have to protect ourselves against it, but EL shows us unequivocally that we repeatedly talk ourselves into everything and, thus, also each other.

 Nowadays you hear a lot about the correctness or incorrectness of information presented to us by the media, the politicians and businesses. What escapes everyone’s attention, in this battle over which story is true, is the incontrovertible fact that everyone is constantly telling themselves all sorts of nonsense, without ever verifying or questioning whether what they are doing is worth their while. All our energy is drained and consumed by the incorrect way we use our language. Because of this we are never sincere in our relations to each other. DL wouldn’t let us.

 

 I read about a psychologist, who wrote that she had 

decided to stop talking about politics or religion, 

because her own mental health began to suffer. 

I found this so typical, that someone who should

 be able to help others with their well-being, 

does not know what she is doing. It is not just

 politics or religion that pits us against each other,

 but our usual, everyday way of speaking. 

DL is covered up and justified by our politics, religion, 

economics, science or culture, but the unknown fact 

remains that we are all stuck in our own DL and 

therefore we cannot extricate ourselves from the 

complete madness that passes for our accepted 

manner of speaking. No one is talking about this, while 

that should be the central theme of psychology. I have 

studied psychologie (I earned and MS and MA), given 

 lot of therapy, worked years in mental health and also 

taught psychology for many years, but I must say 

none of all those professors, psychologists, therapists

 and teachers has ever shown any real interest in EL. 

I was perplexed, as I expected something different, 

but I came home disappointed from a cold fair.

 

 When I started studying psychology, I assumed that people would be open to EL, because it is, of course, fundamental to our psychological well-being. Much to my surprise, all my attempts to bring attention to EL were ignored. Moreover, the callous director of Palo Alto University (PAU) informed me, after inviting me and my wife for dinner at his house, in no uncertain terms, I could not graduate on EL as my topic and, in order to obtain my PhD, I would have to be satisfied participating in my supervisor's research and I would have to write my dissertation on his research topic. This was such a total betrayal, as I had especially come to PAU because I had been assured you could choose your own research topic. For years I paid through my teeth the salaries of these arrogant, superficial, mediocre, superstitious freaks, who would have nothing to do with EL. I still believe they should give me back my money.

 

 I had informed the PAU exam committee, I wanted to do a spoken dissertation rather than a written one. My proposal was to give a short presentation about EL, DL and LE in front of five members of the examination committee, after which I would talk to each member, to give them the chance to experience it personally and to understand why this is certainly worth the PhD. Sure enough, I never received an answer to my proposal. It is clear, however, that these holier-than-thou, punitive, tiresome, fanatical academics were absolutely unwilling to admit that they actually, like everyone else, always have DL and that I, with my EL, which expresses my LE, would totally piss them off. It could all have been so beautiful, but these villainous intellectual morons   lacked any integrity. Nonetheless, I'm glad it all turned out this way, as I am very happy and even proud to say: I never became a psychologist. Teaching psychology has been a very valuable experience for me, as it has proved to me conclusively that EL could not be taught and therefore could also not be learned. We can together experience that we have EL and acknowledge that it is the expression of our LE. Since I have stopped occupying myself with others, who were supposedly learning EL from me, my EL has begun to flow beautifully and my LE has blossomed ever since.