Someone,

 

In our demanding, compulsive, unconscious participation in Disembodied Language (DL), we all struggle in vain to be someone, but our true nature simply cannot be betrayed and thus constantly throws a spanner in the works.

 

People sometimes say: who do you think you are, that you can say and write all this with such certainty, but with these noble words, what is called thinking is utterly meaningless. One's Language Enlightenment (LE) can only be expressed in one way: with one’s own Embodied Language (EL).

 

Whether you want to hear it or read it or not, I speak and write about my LE every day with my EL. Actually, it is not the case – as I myself believed for a long time – that people avoid me and ignore me completely, as I am really someone with whom no one can identify. So if you get involved with EL, you're bound to end up in your LE and who you thought you were is gone for good. Your so-called thinking turned out to be an illusion and you are then someone who, like me, can handle his language in the right way.

 

LE is an asset that never goes away and everything you once feared you would lose, dissolves. In other words, the progression of your EL arises from your natural way of who you are. In your LE you are completely at ease because you have come to know that you are nobody and never have been anybody. Moreover, with your EL you stop your DL and your so-called thinking therefore stops.

 

Your new handling of language discards all your objectionable conditionings, because you let yourself know what is right and true for you. You say it, you write it, you hear it and you read it and the results are phenomenal. You can go on more because you have nothing to pretend. You are now someone only you can recognize, but everyone who doesn't know themselves yet walks away from you, as you don't even believe they are anyone anymore. You don't concern yourself with others anymore, because everyone is, in fact, like you, even if they don't have the EL to realize their LE.

 

Iemand,

 

In onze veeleisende, dwangmatige, onbewuste deelname aan Ontlichaamde Taal (OT), doen we allemaal tevergeefse moeite om iemand te zijn, maar onze ware aard, laat zich nou eenmaal niet verraden en gooit dus voortdurend roet in het eten.

 

Mensen zeggen wel eens: wie denk je wel niet dat je bent, dat je dit alles met zoveel zekerheid kunt zeggen en schrijven, maar bij deze edele woorden, is wat men denken noemt zonder enige betekenis. Iemand’s Taal Verlichting (TV) kan maar op een manier worden geuit: met Belichaamde Taal (BT).

 

Of je het nou wil horen of lezen of niet, ik spreek en schrijf elke dag over mijn TV met mijn BT. Eigenlijk is het niet zo – zoals ik zelf lange tijd geloofde – dat men mij vermijd en helemaal links laat liggen, maar dat ik echt iemand ben, waar niemand zich mee kan identificeren. Als je je dus met BT gaat bezighouden, kom je onherroepelijk in je TV terecht en dan is wie je dacht te zijn voorgoed gedaan. Je zogenaamde denken bleek een illusie en je bent dan iemand, die, zoals ik, op de juiste wijze met z’n taal kan omgaan.

 

TV is een verworvenheid, die nooit meer weg gaat en alles waar je ooit bang voor was, dat je het zou verliezen, verdwijnt. Andersgezegd, de voortgang van je BT ontstaat uit je natuurlijke wijze van wie je echt bent. In TV ben je volledig op je gemak, omdat je aan de weet ben gekomen, dat je niemand bent en nooit iemand ben geweest. Met je eigen BT stop je je  OT en houdt je zogenaamde denken dus op.

 

Je nieuwe omgang met taal, legt al je bezwaarlijke conditioneringen af, omdat jij aan je zelf laat weten, wat juist en waar is voor jou. Je zegt het, je schrijft het, je hoort het en je leest het en de resultaten zijn phenomenaal. Je gaat ermeer door, omdat je niets te pretenderen hebt. Je bent nu iemand, die alleen jij herkent, maar waarvan iedereen die zichzelf nog niet kent wegloopt, omdat jij niet eens meer gelooft dat zij nog iemand zijn. Je houdt je niet meer met anderen bezig, want iedereen is eigenlijk, zoals jij, ook al hebben ze de BT nog niet om dat te beseffen.                   

 

 

 Today,

It's Thursday today and I'm in a jovial layer that shows no one has ever lived here. There is no point and there is no end to what never began.

This is not an answer, because there was no question, tomorrow is Friday and the sun is shining again today. It  has been raining for days and now there is fresh green grass everywhere. I am happy with the cows, who greet me with their moos.
 
Those who read this carefully know these words are important evidence. The highest truth and the very best brings clarity and laughing love at long last.

There is so much more to experience when we don't cling to our words and can finally surrender to our own speaking voice.

We all came into being in the exact same way and we realize all too well that sooner or later we will die anyway. There's nothing to grieve, there's nothing to fear and there's nothing to understand.

Hopefully you will live a little longer, but without striving for anything. Just be who you've always been and enjoy the celebration of your own life.

Your language doesn't have to be about anything other than what you can say and understand. Your simple words now speak volumes, because you have begun to play with your language. Yes, it's allowed, because you want it and it's possible, it's so nice to be able to live according to your own plan.

So today you stop interrupting yourself and you experience a blissful sense of peace. During those sad, long years of complaining and whining, this experience simply couldn't happen. Everything you said has charmed you, because you hear, today you let yourself speak. 

 

Vandaag,

 

Het is Donderdag vandaag en ik zit in een gemoedelijke laag, die toont, dat hier nooit iemand heeft gewoond. Het gaat nergens om en er is geen eind aan wat nooit begon.

 

Dit is geen antwoord, want er is geen vraag, morgen is het Vrijdag en de zon schijnt weer vandaag. Omdat het dagen lang aan het regenen was, is er ineens overal vers groen gras. Ik ben blij samen met de koeien, die mij begroeten met hun loeien.

 

Zij die dit aandachtig lezen, weten wat hier wordt bewezen. De hoogste waarheid en het allerbeste, brengt klaarheid en lachende liefde ten lange leste.

 

Er valt zoveel meer te beleven, wanneer we niet aan onze woorden blijven kleven en ons eindelijk volledig aan onze stem-klank kunnen overgeven.

 

Wij zijn allemaal op precies dezelfde wijze ontstaan en we beseffen maar al te goed, dat we vroeg of laat toch een keertje dood zullen gaan. Er is niets te treuren, je hoeft ‘m niet te knijpen en er is niets van te begrijpen.  

 

Hopelijk ga je nog wat verder leven, maar dan zonder nog ergens naar te streven.  Gewoon zijn, wie je altijd bent geweest en genieten van het ware levensfeest.

 

Je taal hoeft nergens anders over te gaan, dan wat jij kan zeggen en verstaan. Jou eenvoudige woorden spreken nu vele boekdelen, omdat je met je taal bent gaan spelen. Ja, het mag, want je wil het en het kan, het is zo fijn om te kunnen leven volgens je eigen plan.

 

Vandaag val jezelf dus niet meer in de rede en je ervaart een gelukzalig gevoel van vrede. Tijdens die droeve, lange jaren van klagen en zeuren, kon deze ervaring eenvoudigweg niet gebeuren. Alles wat je zei, heeft je bekoord, want je hoort, vandaag laat jij jezelf aan het woord.            

 

 

 

True,

 

It is really true, when I say what I feel, you reject me. I am okay with it, I am used to it. To me it is not a big deal, as I know what is happening. However, for you, it is confusing, that what is real is not reinforced, but punished. You feel totally embarrassed, confused and upset, if people don’t reciprocate your feelings, but I have so often gone through this experience, that I have come to expect that you can’t validate my feelings. 

 

Once you come to know about your Embodied Language (EL), you will come to terms with the fact that other people are unable to relate to it. They talk about their religion, their values, their beliefs and their identity, but they can’t really talk about their feelings, as that is taboo. It is an enormous smoke-screen. We believe, we need to continue to talk about what we have already been talking about, but the real conversation is, of course, always about what we haven’t been talking about.  

 

We get together, to sing, to pray, to have a good time, to meditate, to let each other know, that we believe in the same thing, but the fact remains, we are on our own, we create and live in our own world and our usual phony way of talking is not is going to be able to change that.  However, if we listen to ourselves while we speak and engage in EL, something different happens, which instantly, effortlessly and surprisingly changes everything: we have a conversation, which takes us out of our conditioning, as we produce a different sound.

 

The point of EL is, that we are not regurgitating our old, retarded, idiotic, self-denying belief in what we feel, we are supposed to say, as we only say what we want to say, what we can say and what we were bound to say, as we finally allow ourselves to say it to ourselves. There is, in that sense, no mystery in EL, as everything becomes clear. Initially, we are impressed with what EL reveals, but as we engage in it more often, it is clear, that we are communicating our reality, which isn’t very pretty.

 

When we first start with EL, we can’t help but admit our totally life sucks, as we finally express to ourselves everything which needed to have our attention, but which couldn’t get our attention with our Disembodied Language (DL). When we take our first steps in EL, we  realize, we have always had DL, but now our DL has stopped, because we ourselves have stopped it. We cry and admit that we were suffering unnecessarily, but we are coming around to ourselves and we are happy this is happening. Yes, we are happy, we can acknowledge that have been our own worst enemy. With EL, we finally are allowed to love ourselves, as we create and maintain the situation in which we can feel this way. We have strict and well-defined boundaries, as we know that our equanimity depends on the continuation of our EL.    

 

When we have EL, we completely stop pretending that it is normal to have DL. It isn’t normal, it is abnormal, although we engage in it every day. Our usual DL is a denial of our intelligence. We act as if we are dumb, but we aren’t dumb, we are just trying to, supposedly, fit in. Of course, we never really fit in, we only just pretend to fit in. Those who are still doing their best, to fit in, simply don’t know, that they are forcing themselves have DL, while in fact, they would like to have EL.

 

There really is so much more to say, than what we allow ourselves and each other to say. Saying what we can say and want to say, is not some ideal, but a possibility, we r achieve or miss out on. Due to DL, we miss out on what we are capable of. We don’t give ourselves the chance to say it, we don’t take the time to say it, we don’t pay attention enough to what we want to say, to be able to say it. We can still change this and this opportunity always challenges us, but only someone who knows and is familiar with EL, stimulates us to change ourselves.

 

When you read this, don’t go on again with other things, but contact me (skype:limbicease) and talk with me, so that this change can begin to happen. It will happen, I am absolutely sure of that. However, it couldn’t happen and it never happened with your outdated, superficial DL. Your DL has to stop and you must do this yourself. Only if you have done that, you can have ongoing EL and become aware of your Language Enlightenment (LE). This is a different of enlightenment than all the nonsense  you have read in books or heard in lectures, as it is about how you use your language. If you read these words, if you have found your way to my blog, you are ready to hear this, by saying all of this to yourself.             

 

Feeling,

 

How wonderful it is to be able to say and write what I want and to know and experience that what I have said and written honors my real feelings. There is such a wonderful outcome unfolding that continues to amaze me about how all of this apparently works.

 

Today I understand a still rather underexposed aspect of my Embodied Language (EL), about which I have not said or written much. It is about the vulnerable, precious fact that during EL we actually speak from our feelings. Oddly enough, speaking with feeling is a skill very few people seem to have.

 

In our usual feeling-deprived Disembodied Language (DL), we are only capable of pretending over and over again that we are speaking with real, true feelings and expressing our polite, fanatical, docile, obedient, obliging, impatient, easily distracted, so-called listeners, also only pretend that we are very frank, personal, straightforward, authentic and therefore sensitive, while everything is always merely acted.

 

Emotionally blocked, dissatisfied people have remained, to this day, deeply in awe of all sorts of self-righteous, supposedly passionate, attention-seeking celebrities, who can seemingly afford and even get paid big money to express their feelings , which, in turn, hit the very core, which we – the listeners as speakers - never seem to get to.

 

Others always seem more able to say it like it is or what it really is about, but because of our unconscious participation in DL, no one notices at all that all our celebrated, important personalities, show nothing of what they actually really feel, let alone that they could talk about it honestly. We are all preoccupied with DL without even realizing it, because we have no idea what it feels like to talk from our feelings.

 

In DL, we all involuntarily pretend that the way our emotions are spoken about is an issue that some are more gifted at than others. That is why we give up talking about our own feelings and leave it to well-spoken, educated, overwhelming, distraction-providing others. We pretend to appreciate the feelings which are expressed by others, when in reality nothing is said about how we feel ourselves.

 

We simply don't know how to communicate our real feelings verbally and look up to charismatic figures, who are only good at pretending to express their own feelings as well as ours. The only speaker who can express his feelings, is he or she who has EL. And, the only person who knows this and who, like me, can speak or write about this simply and intelligibly, is someone who has discovered his or her Language Enlightenment (LE) and who speaks about feelings in such a way that words clarify feelings, instead of suppressing them.

 

In DL, what we really experience - and thus feel - is completely lost, because weighty, profound, playful, meaningful, supposedly intelligent words are at the expense of what we really experience. It is obvious that what we say or write – the content – ​​is always seemingly more important than the way we say or write it, and as a result, our feelings come out in dribs and drabs, in a contrived way. Either it's all too obvious, or we pretend we don't care again and laugh like crazy, because it's all so fascinating and amusing.

 

Speaking with feeling is very rare. That's why even if we have a moment of EL, it can't last and show us what really matters to us and others. Cults always arise around speaking with feeling. We give it fancy names like spirituality, psychology, meditation or philosophy, but nothing we've done so far has led to the progress of EL. On the contrary, everything we claim to know has made us forget our feelings. There has always been a huge overestimation of what one knows and a huge underestimation of what we can feel and therefore what we mean.

 

From the foregoing it becomes clear that there has always been a conflict between what we say we know and what we still feel, because we cannot forget it. We still experience our emotions, even if we are unable to speak about them honestly and continuously. Our use of language is almost exclusively focused on struggle, because we try to cope with the continuation of negative emotions, while pretending to have positive feelings. There is an unavoidable reactivity going on with DL – and  thus with almost constantly experiencing negative emotions – that makes everyone defensive, reserved, anxious and fearful, or very extroverted, dominant, assertive, explosive or expressive.

 

Nobody knows about EL, in which we verbalize our feelings in a positive and balanced way. There is also a generally accepted notion that when someone is feeling emotional, it is always be about something negative, which is of course utter nonsense. On the other hand, our emotional nuance is something that is negated by all our superficiality and superstition. People often talk these days about what should or should not be said, but there is a great taboo on talking from our constantly changing emotional life.

 

EL is the language of our aliveness, in which we can stay in the flow of our positive feelings. However, as soon as someone shows anything of what he or she really feels – that is, in a positive sense – then others try to take it away, by immediately go over it with their insensitivity and it is made to appear, as if there must be some kind of competition going on between how we feel, because, subconsciously, because of our almost constant participation in DL, all of us feel deeply emotionally malnourished.

 

 

Gevoel,

 

Wat is het toch heerlijk, om te kunnen zeggen en schrijven wat ik wil en om te weten en te ervaren, dat wat ik heb gezegd en geschreven, eer doet aan  mijn werkelijke gevoelens. Er is zich zo’n prachtige resultaat aan het ontvouwen, waar ik nog steeds versteld van sta, over hoe dit alles blijkbaar werkt.

 

Vandaag begrijp ik een nog tamelijk onderbelicht  aspect van mijn Belichaamde Taal (BT), waarover ik nog niet zoveel heb gezegd of geschreven. Het gaat om het kwetsbare, kostbare feit, dat gedurende BT wij daadwerkelijk vanuit ons gevoel spreken. Gek genoeg is het spreken met gevoel een vaardigheid, die maar zeer weinig mensen schijnen te hebben.  

 

In onze gebruikelijke gevoels-arme Ontlichaamde Taal (OT), zijn wij tot niets anders in staat, dan maar weer keer op keer te doen alsof we met echte, ware gevoelens spreken en onze beleefde, dweepende, volgzame, gehoorzame, verplichte, ongeduldige, snel-afgeleide, zogenaamde luisteraars, doen het ook slechts voorkomen, alsof wij zeer openhartig, persoonlijk, recht voor z’n raap, authentiek en dus gevoelig zouden zijn, terwijl alles altijd is geacteerd.  

 

Emotioneel geblokkeerde, ontevreden mensen zijn, tot op de dag van vandaag, diep onder de indruk gebleven van allerlei zelf-ingenomen, zogenaamd gepassioneerde, aandacht-eisende beroemdheden,  die het zich schijnbaar kunnen veroorloven en die ervoor worden betaald, om hun gevoelens te uiten, die dan weer, precies de kern raken, van waar wij – de luisteraars – als sprekers nooit aan toe komen.

 

Anderen lijken altijd beter in staat, om te zeggen waar het op staat of waar het werkelijk om gaat, maar vanwege onze onbewuste deelname aan OT, heeft helemaal niemand in de gaten, dat al onze gevierde, belangrijke persoonlijkheden, niets laten zien van wat ze nou eigenlijk echt voelen, laat staan dat ze daar eens eerlijk over zouden kunnen praten. We houden ons ongemerkt allemaal hoofdzakelijk met OT bezig, omdat we geen enkel besef hebben, van hoe het voelt, om vanuit ons gevoel te praten.

 

In OT, doen we onwillekeurig allemaal alsof de wijze  waarop er over onze emoties wordt gesproken, een kwestie is, waar sommigen nou eenmaal begaafder  in zijn dan anderen. Daarom geven we het op, om over eigen gevoelens te praten en laten wij het over aan wel-bespraakte, gestudeerde, overdonderende, afleiding-verstrekende anderen. Wij doen net alsof we de gevoelens, die door anderen worden geuit, waarderen, terwijl er in werkelijkheid niets wordt gezeg over hoe wij ons nou eigenlijk zelf voelen.

 

We weten eenvoudigweg niet, hoe wij onze echte gevoelens verbaal kunnen communiceren en kijken daarom op naar charismatische figuren, die alleen maar goed zijn in het doen alsof zij hun eigen en ook onze gevoelens uiten. De enige spreker, die zijn gevoelens kan uiten, is hij of zij die BT heeft. En, de enige persoon, die dit weet en die, zoals ik, hierover  eenvoudig en begrijpelijk kan spreken of schrijven, is iemand, die z’n Taal Verlichting (TV) heeft ontdekt en die zodanig over gevoelens spreekt, dat woorden gevoelens verhelderen, in plaats van verdringen.  

 

In OT gaat wat wij werkelijk ervaren – en dus voelen – volledig verloren, omdat gewichtige, diepzinnige, ludieke, betekenisvolle, zogenaamd intelligente woorden ten koste gaan van wat wij echt beleven. Het is overduidelijk dat wat wij zeggen of schrijven – de inhoud – ogenschijnlijk altijd belangrijker is dan de manier waarop wij het zeggen of schrijven en bijgevolg komen onze gevoelens mondjes-maat, op een gekunstelde manier naar buiten. Of het ligt er allemaal te dik bovenop, of we doen net alsof het ons weer niets kan schelen en lachen we er op los, want het is toch allemaal zo boeiend en amusant.   

 

Spreken met gevoel is eigenlijk heel zeldzaam. Dat is  waarom, ook al hebben we een moment van BT, het niet voort kan duren en ons kan tonen wat werkelijk voor ons en anderen van belang is. Cults onstaan altijd rondom het spreken met gevoel. We geven er  mooie namen aan zoals, spiritualiteit, psychologie, meditatie of philosophie, maar niets van wat wij tot dusver hebben ondernomen heeft geleid tot het voortgaan van BT. Integendeel, alles wat we zeggen te weten, heeft ons ons gevoel doen vergeten. Er is altijd een grote overwaardering geweest voor wat iemand weet en een enorme onderschatting van wat we kunnen voelen en wat we dus bedoelen.

 

Uit het voorafgaande wordt duidelijk, dat er altijd een conflict is gebleven, tussen wat we zeggen te weten en wat we nog steeds voelen, omdat we het niet kunnen vergeten. We ervaren nog steeds onze emoties, ook al zijn wij niet in staat om hier eerlijk en voortdurend over te spreken. Onze omgang met taal is bijna uitsluitend gericht op strijd, omdat wij het hoofd proberen te bieden aan de continuatie van onze negatieve emoties, terwijl we dus maar pretenderen, dat we positieve gevoelens hebben. Er is bij OT – en dus bij het bijna constant hebben van negatieve emoties – een onvermijdelijke reactiviteit gaande, die iedereen of defensief, terughoudend en dus eigenlijk angstig maakt, of juist heel extrovert, dominant, assertief, explosief of expressief maakt.

 

Niemand weet van BT, waarin we onze gevoelens op een positive en gebalanceerde manier kunnen verbalizeren. Er heerst daarom ook een algemeen aanvaard besef, dat wanneer iemand emotioneel zou zijn, het altijd zou gaan om iets negatiefs, wat natuurlijk volslagen onzin is. Anderzijds, is onze emotionele nuance iets dat wordt ontkend door al onze oppervlakkigheid en bijgelovigheid. Men heeft het vaak over wat er wel of niet gezegd zou mogen worden, maar er ligt een groot taboe op het praten vanuit ons voortdurend veranderende gevoelsleven.

 

BT is de taal van onze levendigheid, waarin we in de flow van onze positieve gevoelens kunnen blijven. Zodra iemand echter ook maar iets laat merken, van wat hij of zij echt – dus in positieve zin – voelt, dan gaan anderen daar meteen met hun ongevoeligheid weer overheen en doet men het voorkomen, alsof er een soort competitie gaande moet blijven tussen hoe wij ons voelen, want, onbewust, voelen wij ons allemaal, vanwege onze bijna voortdurende deelname in OT, emotioneel zwaar ondervoed.