Vandaag,

 

Het is Donderdag vandaag en ik zit in een gemoedelijke laag, die toont, dat hier nooit iemand heeft gewoond. Het gaat nergens om en er is geen eind aan wat nooit begon.

 

Dit is geen antwoord, want er is geen vraag, morgen is het Vrijdag en de zon schijnt weer vandaag. Omdat het dagen lang aan het regenen was, is er ineens overal vers groen gras. Ik ben blij samen met de koeien, die mij begroeten met hun loeien.

 

Zij die dit aandachtig lezen, weten wat hier wordt bewezen. De hoogste waarheid en het allerbeste, brengt klaarheid en lachende liefde ten lange leste.

 

Er valt zoveel meer te beleven, wanneer we niet aan onze woorden blijven kleven en ons eindelijk volledig aan onze stem-klank kunnen overgeven.

 

Wij zijn allemaal op precies dezelfde wijze ontstaan en we beseffen maar al te goed, dat we vroeg of laat toch een keertje dood zullen gaan. Er is niets te treuren, je hoeft ‘m niet te knijpen en er is niets van te begrijpen.  

 

Hopelijk ga je nog wat verder leven, maar dan zonder nog ergens naar te streven.  Gewoon zijn, wie je altijd bent geweest en genieten van het ware levensfeest.

 

Je taal hoeft nergens anders over te gaan, dan wat jij kan zeggen en verstaan. Jou eenvoudige woorden spreken nu vele boekdelen, omdat je met je taal bent gaan spelen. Ja, het mag, want je wil het en het kan, het is zo fijn om te kunnen leven volgens je eigen plan.

 

Vandaag val jezelf dus niet meer in de rede en je ervaart een gelukzalig gevoel van vrede. Tijdens die droeve, lange jaren van klagen en zeuren, kon deze ervaring eenvoudigweg niet gebeuren. Alles wat je zei, heeft je bekoord, want je hoort, vandaag laat jij jezelf aan het woord.