Gevoel,

 

Wat is het toch heerlijk, om te kunnen zeggen en schrijven wat ik wil en om te weten en te ervaren, dat wat ik heb gezegd en geschreven, eer doet aan  mijn werkelijke gevoelens. Er is zich zo’n prachtige resultaat aan het ontvouwen, waar ik nog steeds versteld van sta, over hoe dit alles blijkbaar werkt.

 

Vandaag begrijp ik een nog tamelijk onderbelicht  aspect van mijn Belichaamde Taal (BT), waarover ik nog niet zoveel heb gezegd of geschreven. Het gaat om het kwetsbare, kostbare feit, dat gedurende BT wij daadwerkelijk vanuit ons gevoel spreken. Gek genoeg is het spreken met gevoel een vaardigheid, die maar zeer weinig mensen schijnen te hebben.  

 

In onze gebruikelijke gevoels-arme Ontlichaamde Taal (OT), zijn wij tot niets anders in staat, dan maar weer keer op keer te doen alsof we met echte, ware gevoelens spreken en onze beleefde, dweepende, volgzame, gehoorzame, verplichte, ongeduldige, snel-afgeleide, zogenaamde luisteraars, doen het ook slechts voorkomen, alsof wij zeer openhartig, persoonlijk, recht voor z’n raap, authentiek en dus gevoelig zouden zijn, terwijl alles altijd is geacteerd.  

 

Emotioneel geblokkeerde, ontevreden mensen zijn, tot op de dag van vandaag, diep onder de indruk gebleven van allerlei zelf-ingenomen, zogenaamd gepassioneerde, aandacht-eisende beroemdheden,  die het zich schijnbaar kunnen veroorloven en die ervoor worden betaald, om hun gevoelens te uiten, die dan weer, precies de kern raken, van waar wij – de luisteraars – als sprekers nooit aan toe komen.

 

Anderen lijken altijd beter in staat, om te zeggen waar het op staat of waar het werkelijk om gaat, maar vanwege onze onbewuste deelname aan OT, heeft helemaal niemand in de gaten, dat al onze gevierde, belangrijke persoonlijkheden, niets laten zien van wat ze nou eigenlijk echt voelen, laat staan dat ze daar eens eerlijk over zouden kunnen praten. We houden ons ongemerkt allemaal hoofdzakelijk met OT bezig, omdat we geen enkel besef hebben, van hoe het voelt, om vanuit ons gevoel te praten.

 

In OT, doen we onwillekeurig allemaal alsof de wijze  waarop er over onze emoties wordt gesproken, een kwestie is, waar sommigen nou eenmaal begaafder  in zijn dan anderen. Daarom geven we het op, om over eigen gevoelens te praten en laten wij het over aan wel-bespraakte, gestudeerde, overdonderende, afleiding-verstrekende anderen. Wij doen net alsof we de gevoelens, die door anderen worden geuit, waarderen, terwijl er in werkelijkheid niets wordt gezeg over hoe wij ons nou eigenlijk zelf voelen.

 

We weten eenvoudigweg niet, hoe wij onze echte gevoelens verbaal kunnen communiceren en kijken daarom op naar charismatische figuren, die alleen maar goed zijn in het doen alsof zij hun eigen en ook onze gevoelens uiten. De enige spreker, die zijn gevoelens kan uiten, is hij of zij die BT heeft. En, de enige persoon, die dit weet en die, zoals ik, hierover  eenvoudig en begrijpelijk kan spreken of schrijven, is iemand, die z’n Taal Verlichting (TV) heeft ontdekt en die zodanig over gevoelens spreekt, dat woorden gevoelens verhelderen, in plaats van verdringen.  

 

In OT gaat wat wij werkelijk ervaren – en dus voelen – volledig verloren, omdat gewichtige, diepzinnige, ludieke, betekenisvolle, zogenaamd intelligente woorden ten koste gaan van wat wij echt beleven. Het is overduidelijk dat wat wij zeggen of schrijven – de inhoud – ogenschijnlijk altijd belangrijker is dan de manier waarop wij het zeggen of schrijven en bijgevolg komen onze gevoelens mondjes-maat, op een gekunstelde manier naar buiten. Of het ligt er allemaal te dik bovenop, of we doen net alsof het ons weer niets kan schelen en lachen we er op los, want het is toch allemaal zo boeiend en amusant.   

 

Spreken met gevoel is eigenlijk heel zeldzaam. Dat is  waarom, ook al hebben we een moment van BT, het niet voort kan duren en ons kan tonen wat werkelijk voor ons en anderen van belang is. Cults onstaan altijd rondom het spreken met gevoel. We geven er  mooie namen aan zoals, spiritualiteit, psychologie, meditatie of philosophie, maar niets van wat wij tot dusver hebben ondernomen heeft geleid tot het voortgaan van BT. Integendeel, alles wat we zeggen te weten, heeft ons ons gevoel doen vergeten. Er is altijd een grote overwaardering geweest voor wat iemand weet en een enorme onderschatting van wat we kunnen voelen en wat we dus bedoelen.

 

Uit het voorafgaande wordt duidelijk, dat er altijd een conflict is gebleven, tussen wat we zeggen te weten en wat we nog steeds voelen, omdat we het niet kunnen vergeten. We ervaren nog steeds onze emoties, ook al zijn wij niet in staat om hier eerlijk en voortdurend over te spreken. Onze omgang met taal is bijna uitsluitend gericht op strijd, omdat wij het hoofd proberen te bieden aan de continuatie van onze negatieve emoties, terwijl we dus maar pretenderen, dat we positieve gevoelens hebben. Er is bij OT – en dus bij het bijna constant hebben van negatieve emoties – een onvermijdelijke reactiviteit gaande, die iedereen of defensief, terughoudend en dus eigenlijk angstig maakt, of juist heel extrovert, dominant, assertief, explosief of expressief maakt.

 

Niemand weet van BT, waarin we onze gevoelens op een positive en gebalanceerde manier kunnen verbalizeren. Er heerst daarom ook een algemeen aanvaard besef, dat wanneer iemand emotioneel zou zijn, het altijd zou gaan om iets negatiefs, wat natuurlijk volslagen onzin is. Anderzijds, is onze emotionele nuance iets dat wordt ontkend door al onze oppervlakkigheid en bijgelovigheid. Men heeft het vaak over wat er wel of niet gezegd zou mogen worden, maar er ligt een groot taboe op het praten vanuit ons voortdurend veranderende gevoelsleven.

 

BT is de taal van onze levendigheid, waarin we in de flow van onze positieve gevoelens kunnen blijven. Zodra iemand echter ook maar iets laat merken, van wat hij of zij echt – dus in positieve zin – voelt, dan gaan anderen daar meteen met hun ongevoeligheid weer overheen en doet men het voorkomen, alsof er een soort competitie gaande moet blijven tussen hoe wij ons voelen, want, onbewust, voelen wij ons allemaal, vanwege onze bijna voortdurende deelname in OT, emotioneel zwaar ondervoed.