Over het algemeen,

 

Over het algemeen houden mensen, over de gehele wereld, zich bezig met Ontlichaamde Taal (OT) en slechts af en toe, per ongeluk, en daarom vrij zelden, ervaren ze wat Belichaamde Taal (BT). We hebben evenwel nog steeds, onbewust, wat BT, omdat de menselijke natuur nou eenmaal niet weggaat, ook al leiden we absurde en tragische levens, vanwege de stomme manier waarop we omgaan met onze taal.

 

Over het algemeen hebben mensen geen enkel begrip van het verschil tussen OT en BT, maar toch doen ze alsof ze dit verschil al kennen, terwijl ze eindeloos discussiëren met hun eigen belabberde OT over de onhebbelijke OT van anderen. Als ze van het grote verschil tussen OT en BT hadden geweten, dan zouden ze resoluut ophouden, om OT nog weer een keer met OT aan te proberen te pakken, maar ze zouden, zoals ik hier doe, OT met BT aanpakken.

 

Over het algemeen is al het schrijven gebaseerd op de manier waarop we gewoonlijk spreken. Bijgevolg zijn we, zonder het te weten, niet alleen meestal bezig met saaie OT terwijl we spreken, maar we lezen ook alleen maar dwaze geschriften, die zijn afgeleid van onze gebruikelijke OT. Het is ons niet bekend dat alles wat we lezen gebaseerd is op OT, aangezien geschriften als deze niet kunnen worden geproduceerd door iemand die alleen maar OT kent.

 

Over het algemeen blijft angst de waardeloze basis voor een onintelligente, ongevoelige, oppervlakkige omgang met taal, omdat iemand zoals ik, die in staat is om voortdurend BT te produceren, voortdurend volledig wordt genegeerd door iedereen met OT. In het beste geval wordt ik getolereerd, maar ik word nooit echt geaccepteerd, in die zin van dat anderen zichzelf toestaan ​​om BT met mij te gaan hebben.

 

Over het algemeen vindt de verschuiving van OT naar BT, dat wil zeggen, de verschuiving van angst naar onbevreesdheid, nooit plaats, omdat niemand met OT er eigenlijk iets aan kan doen. Een beroemd iemand zei: het enige waar we bang voor moeten zijn, is de angst zelf, wat mooi mijn punt illustreert, aangezien het duidelijk een voorbeeld is van het aanpakken van OT met meer van hetzelfde OT. Elke dreiging ondermijnt ons verbale vermogen zelf.

 

Over het algemeen realiseren de luisteraars zich helemaal niet eens, dat ze eigenlijk niet graag naar sprekers met OT luisteren, maar enorm genieten van het stem-geluid van een spreker met BT. Ze hebben niet aandachtig, opzettelijk en voortdurend naar zichzelf geluisterd en kunnen dus dit zelden besproken feit niet erkennen. En, belangrijker nog, ze haten het zeer zeker om hun eigen OT te horen.

 

Over het algemeen accepteren of onderzoeken we niet het onuitsprekelijke (grapje) genoegen van het luisteren naar onszelf, terwijl we praten, omdat luisteren naar anderen, dat wil zeggen luisteren naar de dwingende, manipulatieve, dominerende sprekers, als belangrijker wordt beschouwd in OT. Wanneer we op de een of andere manier onze weg vinden naar teksten zoals deze - die zijn afgeleid van BT - zijn we bang om te erkennen wat we lezen.

 

Over het algemeen zijn we bang om naar onszelf te luisteren, omdat we onszelf behandelen alsof we iemand anders zijn. Er zijn veel manieren om dit te beschrijven. Laten we bijvoorbeeld eens kijken naar de zin: ik voel me goed. Er is dan zogenaamd, een ervaarder, het ik en de ervaring, van je goed voelen. We praten dus alsof we afgescheiden zijn van onze eigen ervaring, maar we zijn altijd juist die ervaring.

 

Over het algemeen hebben we vanwege OT alleen gehoord over de denkbeeldige scheiding tussen de spreker en de luisteraar, maar als we naar onszelf luisteren terwijl we spreken, herkennen we in onze eigen BT dat een dergelijke scheiding niet bestaat. Onze zogenaamde strijd – in onszelf – tussen wat we zeggen te denken en voelen, ontstaat niet eens.

 

Over het algemeen is OT, de verdeeldheid zaaiende wijze waarop we taal blijven gebruiken, hopeloos ineffectief. Alleen in geschriften, zoals deze, kunnen we een idee beginnen te krijgen van onze eigen, persoonlijk ervaren, levende waarheid, dat iedere vorm van conflict of inspanning ons er altijd van heeft weerhouden om BT te hebben. Wanneer wij voortgaande BT met onszelf hebben, komen we eindelijk bij van onze lange geschiedenis met OT.

      

 

Generally,

 

Generally speaking, people, everywhere around the world mainly, engage in Disembodied Language (DL) and only occasionally, accidentally, and, therefore,  quite rarely, experience some Embodied Language (EL). We still, sometimes, unconsciously, happen to have some EL, because human nature doesn’t go away, even though we live absurd and tragic lives, due to the way in which we deal with our language.

 

Generally speaking, people have no understanding at all about the difference between DL and EL, yet, they pretend to know about this difference, while they endlessly argue with their own DL over the DL of others. If they had known about the difference between DL and EL, they wouldn’t even attempt to address our general tendency towards DL with DL, but they would, like I do here, address it with EL.

 

Generally speaking, all writing is based on the way in which we habitually speak. Consequently, we are, unknowingly, not only, most of the time, engaging in dull DL as we speak, but we also only read stupid writings, which are derived from our common DL. It isn’t known to us, that everything we read is based on DL, since writings as these, cannot be produced.

 

Generally speaking, fear remains the foundation for our unintelligent, insensitive and superficial way of dealing with language, because, someone like me, who is able to produce ongoing EL, is constantly, completely ignored by everyone with DL. At best, I am tolerated, but I am never accepted, in the sense that others allow themselves to have EL with me.

 

Generally speaking, the shift from DL to EL, that is, the shift from fear to fearlessness, isn’t happening, because it cannot be addressed by anyone with DL. Someone famous once said: the only thing we have to fear is fear itself, which illustrates my point, as it is clearly an example of addressing DL with  more DL. Any threat undermines our verbal ability itself.

 

Generally speaking, listeners don’t realize, that they  don’t like to listen to speakers with DL, but actually enjoy hearing the sound of a speaker with EL. They have not attentively, deliberately, and, continuously  listened to themselves and, therefore, they cannot acknowledge this rarely addressed fact. And, most importantly, surely they hate to hear their own DL.  

 

Generally speaking, we don’t accept or explore the delight of listening to ourselves, while we speak, as listening to others, that is, listening to the coercive, manipulative, dominating speakers, is considered to be more important in DL. When we somehow have found our way to writings as these – which derive from my EL – we fear acknowledging what we read.

 

Generally speaking, because we treat ourselves as if we are someone else, we fear listening to ourselves. There are many ways to describe this. For instance, let’s consider the sentence: I feel good. Presumably, there is the experiencer, the I and the experience of feeling good. We talk as if we are separate from our own experience, but we are always that experience.

 

Generally speaking, due to our usual DL, we have only heard about the imaginary separation between the speaker and the listener, but when we listen to ourselves while we speak, we recognize in our own EL, that such a separation doesn’t exist. Thus, our so-called struggle within ourselves, between what we supposedly feel and think, doesn’t even arise.

 

Generally speaking, DL, the divisive way in which we keep using our language, is hopelessly ineffective. It is only in writings, such as these, that we can begin to get a sense of our own, personally experienced, living truth, that any type of conflict and effort has always prevented us from having EL. In ongoing EL we can finally recover from our long history with DL.

 

Green,

 

We all like to believe, we are in control of our lives, we behave as we do, because we choose to, we want to and we couldn’t conceive of anything else. However, as I was driving down the street, on my way to my job, this morning, I was about to make a left turn on a green light, but before I swung around the corner, I slowed down, because I had recently seen cars running yellow lights multiple times. A big pick-up truck speeded through the red light, with at least fifty-five miles an hour and missed me by only a few inches. I honked, let out a loud scream, but I  was immediately calm again, as nothing had really happened. The truck was already two blocks away.

 

Yes, I could have been dead this morning, but here I am, living another day. Miraculously, it was only just a few days ago, my wife Bonnie and I were having a conversation about precisely that junction, that you must always be careful, even though the light is green. I don’t know what made me slow down, just enough, to miss this pick-up truck t-boning me, as I was kind of in a hurry and worried, that I may arrive late at my work. When I told my colleagues about what had happened or rather, about what didn’t happen, it suddenly struck me, that I could have died today. Also, I could have been forever crippled, brain-damaged or even in a coma. In one instance, everything could have forever changed for me. 

 

Although, luckily, the tragic accident didn’t happen, it certainly could have happened, but, seen in the light of my history with Disembodied Language (DL), it actually already did happen. As long as I still was troubled by my own DL and by the DL of others and my life was one big calamity. Everything was accidental  and I wondered, the first twenty years of my life, if I would ever be happy or satisfied, as everything I did was constantly crashing into a sense of nothingness.

 

I seemed to be on a permanent collision course and, therefore, it was a big surprise to me, that someone like me could be enlightened. A friend had invited me to go and meet with this man, who, presumably, was self-realized. His dismissive, arrogant, punitive   behavior immediately reminded me of my father. When I said this to him, he replied, he was doing his best to act like my father, as that would supposedly help me. I felt challenged, especially since everyone was laughing, while I was merely feeling mistreated.

 

During this very awkward meeting, somehow it had happened: I had died to myself and I knew for sure, after that moment, things would never be the same again. It was so strange, because my behavior was still the same. Apparently, it now had to be adjusted to my new way of being. I called it my new way of being, because, what else can you call it, when you have died, but you are still alive? This self-realized person had acknowledged my enlightenment, but  told me to leave the meeting, as I got what I came for and there was no need to stay longer. I wanted so badly to talk with him, but I couldn’t understand why everyone was laughing. He even threatened to throw me out himself, if I didn’t leave. So, I left and tried to make some sense of what had happened.

 

I knew and felt that I had become enlightened, but I still desperately wanted to ask him, what the hell was I now supposed to do, as an enlightened person? In the short meeting, I had basically told him, my whole life was a freakin’ mess. I had asked him, how was his so-called wisdom going to change all of that? To my surprise, he told me, I understood what he claimed to have realized. I couldn’t believe him and I objected, but he insisted, the transmission had had already happened. I left him unwillingly and felt terribly rejected, but when I came home, I was no longer the same person. Everything was different. I was full of energy and awake. I had never felt like that before and I couldn’t sleep for three nights.

 

I had his phone number and I called him. He picked up only the first time I called and we spoke briefly. I asked him, is this normal, as I couldn’t sleep? What am I to do? He laughed, told me not to worry and was convinced, I would figure things out and then hung up on me. I called him again, but only got his voicemail. I left him many messages, in which I told him I really needed to let talk with him again, but he never answered me. I also knew where he lived. It was far away from my house, in another town, but I went there, multiple times, by train, only to stand there, in front of a closed door. Many people came to talk with him and then left again and told me to go away and that he didn’t want to talk with me.

 

About two years went by. It was crazy, that I did what I did. Why did I do this? I was obsessed with this man and went to his house again. I had bought a bouquet of flowers, which I was going to put at his door. This time, he opened the door and let me into his house. We drank coffee, while we talked and smoked a cigar. He was happy to see me. I told him about my enlightenment and about the weird fact  my behavior was still the same. He praised me and reassured me things would work themselves out.

 

After our meeting was over, I felt like walking on clouds. It was around that time, I found –  in the attic of the house, where my wife and I rented – a gong, in a box. I struck the gong with a little stick with a ball on it. When I heard its resonant sound, I said: that sounds good. That was the first moment,  in which I consciously heard myself speak, because I sounded good myself. After that, I began deliberately exploring what it is like to listen to myself while I speak. Thus, I discovered my Embodied Language (EL). For many years, I still couldn’t believe, I had really discovered something profoundly new. Only recently, I have started to write and speak about the fact that EL is the expression of my Language Enlightenment (LE).

 

It took me many years, to adjust my way of dealing with my own language to my enlightenment, which happened a long time ago. EL can only occur when your sound is attuned to your own experience. In that moment, there is not you and your experience, but there is only experiencing. In other words, the speaker and the listener in EL are one, or rather, our speaking and listening behavior occur at the same rate, simultaneously. In LE, there is absolutely no mind, no private speech or covert verbal behavior.

 

Today, I write about my death. Because of my EL, my death is not what it seems to be to most people, who know only how to have DL. Death is my LE, as my words, will no longer be erased or replaced. I am alive, but I can speak about my death, as there is no longer a place for me to make my case. You can be certain, that you too will die and it doesn’t really matter when. Actually, you have already died, once you begin to consider, with EL, that there really are no words in your brain, only neurons and neurotransmitters. We say or write always only overtly what presumably happens inside of us, covertly. When we die, our overt, audible, visible behavior stops. There is no covert behavior, no soul or inner self, who carries on, as such an imaginary entity has never existed. When we have ongoing EL,  it becomes very apparent, that we are enlightened and that we have always been enlightened, but we only didn't yet have the overt verbal expression for it. Our EL gives the green light for our LE. Those with DL are prone to creating accidents, as they ignore the red light. With EL, we always stop for the red light, but with green light, we cautiously cross the intersection. 

 

Groen,

 

We geloven eigenlijk allemaal niets liever, dan dat we controle hebben over ons leven, dat we ons gedragen zoals we doen, omdat we ervoor kiezen, omdat we het willen en omdat we ons niets anders konden voorstellen. Maar toen ik vanmorgen door de straat reed, op weg naar mijn werk, stond ik op het punt om linksaf te slaan, bij een groen licht, maar voordat ik de hoek omsloeg, minderde ik toch even vaart, omdat ik onlangs meerdere keren autos had zien passeren, die bij oranje en waarschijnlijk door rood reden. Een grote pick-up reed met veel lawaai door het rode licht, met een snelheid van wel minstens vijfenvijftig mile per uur en ik miste hem slechts op enkele centimeters. Ik toeterde en slaakte een luide schreeuw, maar ik was daarna meteen weer kalm, want er was gelukkig helemaal niets gebeurd. De pick-up truck was al weer twee straten verderop en uit het zicht verdwenen.

 

Ik had vanmorgen mors-dood kunnen zijn, maar hier ben ik en dit is een nieuwe dag van mijn leven. Wonder boven wonder, hadden mijn vrouw Bonnie en ik een paar dagen geleden een gesprek, over dat zelfde kruispunt, waar je altijd enorm voorzichtig moet zijn, ook al staat je licht op groen. Ik weet niet of dat het was, wat me net genoeg deed vertragen, om deze dodelijke pick-up truck bij een haar lengte te missen. Als dat tot een botsing zou zijn gekomen, zou het er niet mooi voor mij hebben uitgezien. Ik remde af, terwijl ik toch eigenlijk nogal gehaast was en bang was, dat ik te laat op mijn werk zou komen. Toen ik mijn collega's vertelde wat er was gebeurd, of beter gezegd, wat er niet was gebeurd, drong het plotseling tot me door dat ik vandaag had kunnen sterven. Ik had natuurlijk ook voor altijd kreupel, hersenbeschadigd of in coma kunnen zijn. In één moment, had alles voor altijd kunnen veranderen.

 

Het tragische ongeval was niet gebeurd, 

maar het had zeer zeker kunnen gebeuren.

 Ik realizeerde me dat, in het licht van mijn

 dramatische geschiedenis met Ontlichaamde

 Taal (OT), het eigenlijk al was gebeurd. 

Zolang ik nog geplaagd werd door mijn 

eigen OT of door de OT van anderen, was

 mijn leven één grote ramp. Alles was 

ongevallig, toevallig of chaotisch en ik 

vroeg me dan ook de eerste twintig jaar 

van mijn leven naarstig af ​​of ik ooit gelukkig

 of tevreden zou kunnen zijn, want alles wat

 ik deed botste voortdurend en leidde weer

 tot niets. Nu ik erop terug kijk, leek het wel

 alsof ik elke keer stierf en toch weer een kans

 had, om opnieuw te leven. 

 

Aangezien mijn leven een aaneenschakeling was van afwijzing, conflict en vernedering, was het voor mij een grote verrassing, om te ervaren dat iemand met zoveel problemen zoals ik, verlicht had kunnen worden. Een vage vriend had me uitgenodigd, om samen met hem een man te gaan ontmoeten, die, naar men zei, zelf-gerealiseerd was. Zijn afwijzende, arrogante, bestraffende gedrag deed me meteen aan mijn dwangmatige vader denken. Toen ik dit tegen hem zei, antwoordde hij lachend, dat hij, voor mij, echt zijn best probeerde te doen, om zich als mijn vader te gedragen, want dat zou mij dan helpen. Ik voelde me uitgedaagd en uitgelachen. Terwijl ik me  alleen maar mishandeld voelde, lachtte iedereen.

 

Tijdens deze zeer ongemakkelijke ontmoeting, was het dus op de een of andere manier gebeurd: ik was aan mezelf gestorven en wist zeker, dat alles, na dat moment, nooit meer hetzelfde zou zijn. Het was toch ook zo vreemd en onbegrijpbaar, omdat mijn gedrag nog steeds precies hetzelfde was. Blijkbaar moest dat nu allemaal aangepast gaan worden aan mijn nieuwe manier van zijn. Ik noemde het mijn nieuwe manier van zijn, want hoe kun je het anders noemen, als je weet dat je dood bent, maar toch leef je nog? Alhoewel deze, in mijn opvatting, cynische persoon mijn verlichting had erkend, gebood hij mij om direct zijn bijeenkomst te verlaten, omdat, zo zei hij, ik daar verder niets meer te doen had en het dus niet nodig voor mij was om nog langer te blijven. Ik wilde echter zo graag met hem praten en kon niet begrijpen, waarom iedereen zo om mij en om hem lachtte. Kennelijk was dit zijn gebruikelijke manier van doen en was iedereen, behalve ik, hiermee bekend. Toen ik weigerde om weg te gaan, dreigde hij, om mij er zelf uit te gooien, maar ik zei dat dat echt niet nodig was en dat ik alleen maar trachtte te  begrijpen wat er was gebeurd. Perplex verliet ik iedereen en hoorde ik hem nog weer lachend tegen de anderen zeggen, dat ik het echt al had begrepen.     

Ook al wist en voelde ik, in al mijn vezels, 

dat ik, tot mijn eigen grote verrassing, verlicht

 was geworden, toch wilde ik hem nog steeds 

vragen, over wat ik nu moest gaan doen, omdat 

alles was bereikt? In de korte ontmoeting, had

 ik hem eigenlijk verteld, dat mijn hele leven 

een grote puinhoop was. Ik had hem ook mijn

 vraag voor zijn voeten gegooid, hoe zijn 

zogenaamde wijsheid dat zou kunnen veranderen? 

Tot mijn complete verbazing, zei hij, dat ik 

begreep ik wat hij beweerde te hebben gerealiseerd.

 Ik kon hem niet geloven en maakte bezwaar, maar 

hij hield voet bij stuk, dat de overdracht had 

plaatsgevonden. Ik verliet hem en de anderen 

met grote tegenzin en voelde me weer voor de 

honderd-duizendste keer vreselijk afgewezen, 

maar toen ik thuiskwam, was ik niet meer 

dezelfde persoon. Alles was anders. Ik was vol 

energie en helemaal wakker. Ik had me nog nooit 

zo gevoeld en ik kon drie nachten niet slapen.

 

Ik had zijn telefoonnummer en heb hem gebeld. Hij nam alleen de eerste keer op en we spraken kort. Ik vroeg hem, is dit normaal, aangezien ik niet kon slapen? Wat moest ik, in God’s naam (grapje) doen, als verlichtte? Hij lachte, zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken en was ervan overtuigd, dat alles vanzelf wel op zijn plaats zou komen en hing toen op. Ik belde hem opnieuw, maar kreeg alleen zijn voicemail. Ik liet hem vele berichten achter, waarin ik hem vertelde, dat ik echt weer met hem moest praten, maar hij antwoordde me nooit. Ik wist ook waar hij woonde. Het was ver van mijn huis, in een andere stad, maar ik ging er meerdere keren heen met de trein, alleen om daar voor een gesloten deur te staan. Veel mensen kwamen bij hem om met hem praten en gingen toen weer weg en zeiden, dat ik weg moest gaan en dat hij niet met mij wilde praten.

  

Er gingen ongeveer twee jaar voorbij. Dit was echt knetter gek, dat ik deed wat ik deed en dat ik bleef doen wat ik deed. Waarom deed ik dit? Ik was totaal  geobsedeerd door deze man en ging nog weer een keer naar zijn huis. Ik had een bos bloemen gekocht, die ik bij hem aan de deur zou neerleggen. Dit keer opende hij de deur en liet me zijn huis binnen. We dronken same koffie, terwijl we praatten en een sigaar rookten. Hij was blij om me te zien en om te horen dat ik het goed maaktte. Ik vertelde hem over mijn verlichting en over het vreemde feit dat mijn gedrag nog steeds hetzelfde was. Hij prees me en verzekerde me dat het vanzelf wel goed zou komen.

 

Nadat onze ontmoeting voorbij was, had ik echt het gevoel op wolken te lopen. Het was rond die tijd dat ik – op de zolder van het huis, waar mijn vrouw en ik toen een etage huurden – een kleine gong vond, in een achtergelaten doos. Ik sloeg op de gong een maal met het toebehorende stokje met een balletje eraan. Toen ik het resonerende geluid hoorde, zei ik: dat klinkt goed. Dat was het eerste moment, waarop ik mezelf bewust hoorde praten, omdat ik zelf goed klonk. Daarna begon ik te onderzoeken hoe het is, om naar mezelf te luisteren terwijl ik spreek. Zo ontdekte ik mijn Belichaamde Taal (BT). Jarenlang daarna, kon ik het eigelijk nog steeds niet geloven, ik had echt iets geheel nieuws en unieks had ontdekt. Pas sinds kort ben ik begonnen met schrijven en spreken over het feit dat BT natuurlijk de uitdrukking is van mijn Taal Verlichting (TV).

 

Het heeft me vele jaren gekost, om de klank van mijn eigen stem mijn gedrag te laten bepalen en om dus mijn manier van omgaan met mijn eigen taal aan te passen aan mijn verlichting, die allang vele jaren geleden was gebeurd. BT kan alleen optreden als je spreek-stem-geluid is afgestemd op je eigen ervaring. Op dat moment, is er niet meer zoiets als jij en je ervaring, want er is alleen maar het ervaren. Met andere woorden, de spreker en de luisteraar in BT zijn één, of nog beter gezegd, ons spreek- en luistergedrag vinden gelijktijdig plaats, in hetzelfde tempo. Uiteraard, is er in BT geen geest, ziel, privé-innerlijk gesprek of verborgen verbaal gedrag.

 

Vandaag schrijf ik over mijn dood. Vanwege mijn BT is mijn dood in het geheel niet wat het lijkt voor de meeste andere mensen, die alleen weten hoe ze OT moeten hebben. Mijn dood is mijn TV, aangezien mijn woorden dan niet langer gewist of vervangen  zullen worden. Ik leef, maar ik kan over mijn dood spreken, want er is geen plaats meer voor mij, om mijn zaak te bepleiten. Je kunt er zeker van zijn dat ook jij sterft en zult gaan sterven, je kunt het nu al doen, met je taal en het maakt ook eigenlijk niet uit wanneer. Eigenlijk ben je al dood, als je eenmaal begint te accepteren en te erkennen, dat, met BT, er echt geen woorden in je brein zitten, alleen maar neuronen en neurotransmitters of signaal-stoffen.

 

We zeggen of schrijven altijd alleen maar openlijk – en in levende lijve – wat er zogenaamd innerlijk met ons gebeurt. Als we sterven, stopt al ons openlijke, hoorbare, zichtbare gedrag. Er is geen verborgen gedrag, geen ziel, geen innerlijk gefantaseerd zelf dat nog doorgaat, aangezien zo'n denkbeeldige entiteit nooit heeft bestaan en een produkt is van onze OT, wat wel-beschouwd en simpel-gezegd een verkeerde, ineffectieve, domme, zelf-ontkennende wijze van omgang met taal is. Als wij voortdurend BT hebben, wordt het heel duidelijk dat we verlicht zijn en dat we altijd verlicht zijn geweest, maar het is eveneens klink en klaar, dat we er voorheen nog niet de openlijke verbale uitdrukking voor hadden. Samengevat, BT geeft ons het groene licht voor onze TV, maar we moeten wel altijd blijven oppassen voor hen die met hun OT de veroorzakers zijn van allerlei ongelukken, omdat ze ijskoud het rode licht blijven negeren. Wij stoppen met onze BT altijd voor het rode licht en bij groen licht gaan wij toch nog heel voorzichtig het kruispunt over.  

                               

 

Not,

 

Everyone knows that there are certain things that you should not talk about, because it always irrevocably leads to adverse consequences that you do not want. So we can – to avoid bad consequences – decide not to talk about things that could get us into trouble. It is one thing, however, to stop talking to others about those difficult issues, but it is quite another to start talking to ourselves about what we do not want or cannot talk about with others.

 

Talking out loud to ourselves, about what we cannot talk to others, is the first step towards Embodied Language (EL). When we first do that, we are amazed, aggrieved and hurt, that we can say anything to ourselves and know very well that it should be possible to say it to others in exactly the same way, but we don't, because we don't want to break the usual pattern of expectations. We know from painful experiences that talking to others as if talking to ourselves is not allowed. So there is really nothing else to do than to tell ourselves about what we could not or did not want to share with others. When we realize that our EL can hardly ever be shared with others, we talk to ourselves in a different way than when we still cherish the hope that others who only know Disembodied Language (DL) would listen to us, in the same way as we have listened to ourselves. This understanding of how things really are allows us to let go of the other.

  

The understandable, obvious fact that we 

are unable to talk to others in the way we 

can talk to ourselves is accompanied by a 

sense of frustration, dissatisfaction and 

struggle that we have about this. No matter

 what we do to get rid of that negative, nasty 

feeling, it doesn't ever really go away. As 

long as we keep wanting that bad feeling to

 go away, that feeling will never go away. 

When we talk about our negative experience,

 the word consciousness often comes up because 

we make it seem as if negative experiences 

could be avoided if only we were finally aware

of ourselves. They say: just look at it and suppose

 that the absence of that fantasized consciousness

 would cause us to have bad experiences.

 

Even if it is never properly addressed in our so-called unconscious DL, it is really the case that everyone - so to speak unconsciously - struggles with exactly the same problem, which is therefore solvable for everyone, by simply having EL, instead of DL. However, having EL and, in particular, moving on effortlessly with our own EL, never ever came about through prayer, meditation or some magical, higher, all-encompassing, divine, everlasting, exceptional consciousness, but through determined , patient, attentive, goal-oriented and free speaking aloud to ourselves, about anything and everything, which we apparently were not allowed, which we supposedly couldn’t, didn’t dare to say or didn’t want to talk about with others.

 

Only when we, while talking aloud to ourselves, bring up for ourselves what never came or could come to fruition, in the so-called conversation with others, only then can we begin to really experience what we have always experienced, but not could express in our own words and pace earlier. There is no escaping the fact that all of us, because of our hitherto undiscussed conditioning with DL, have been burdened with negative, but also positive experiences, about which we seemed unable to speak about with others. So if we continue to have EL, then by talking to ourselves, there will be an interpretation and understanding of connections, which we can make with our language, between the causes and the consequences of all our behavior.

 

It is often said that we miss what is happening in the here and now because we are too preoccupied with the past or the future. With EL we can explain this differently, because we can talk with EL about our DL and accept that no matter all our good intentions, any attempt to talk about DL with our DL was always doomed to failure. During EL we make known to ourselves and each other the lawfulness of our behavior. The causes of our own behavior always lie in our past and the consequences of all our behavior – which occurs in the here and now – always lie in our future.

 

If we wonder why others wouldn't listen to EL, our answer is short and sweet: they do, because that's what our ears are for. So with our ears we can hear ourselves as well as each other. In the genesis of our language, when we first begin to speak as children, hearing ourselves is still the same as hearing each other. However, as we develop our verbal behavior, speaking the same language becomes more and more important, but the innocent listening to the other, in the same way that we listen to ourselves receives less and less attention, until it is, so to speak, completely out of our consciousness and seems to have disappeared. Finally, when we let ourselves know – by talking with ourselves and speaking in a listening manner – that we can only have EL with those who, like us, can talk aloud with themselves, then we stop being busy with others, who only know DL and expect them to have EL with us. This releases the ecstatic energy in us, which makes us speak or write jubilantly, as I do here, about our Language Enlightenment (LE).

       

 

Niet,

 

Iedereen weet wel degelijk, dat er bepaalde dingen zijn, waarover je beter niet kunt praten, omdat het altijd onherroepelijk tot nadelige consequencies leidt, die je niet wil hebben. We kunnen dus – om slechte gevolgen te voorkomen – besluiten om niet te spreken over zaken, die ons in de problemen zouden kunnen doen belanden. Het is echter een ding, om niet meer met anderen over die moeilijke kwesties te praten, maar het is toch wel iets totaal anders, om met onszelf te gaan praten, over waar wij niet met anderen over willen of kunnen praten.

 

Hardop met onszelf praten, over waar wij het niet met anderen kunnen hebben, is de eerste aanzet tot Belichaamde Taal (BT). Wanneer wij dat voor het eerst doen, dan zijn verbaasd, verongelijkt en gekwetst, dat wij alles tegen onszelf kunnen zeggen en heel goed weten, dat dit ook op precies dezelfde manier naar anderen gezegd zou moeten kunnen worden, maar we doen dit echter niet, omdat we het gebruikelijke verwachtings-patroon niet willen doorbreken. Wij weten vanuit pijnlijke ervaringen, dat het praten met anderen, alsof we met onszelf praten niet is toegestaan. Er zit dus eigenlijk niets anders op, dan dat wij aan onszelf gaan vertellen, wat wij niet met anderen konden of wilden delen. Wanneer wij beseffen, dat onze BT nagenoeg nooit met anderen gedeeld kan worden, dan praten wij, met onszelf, op een andere manier, dan wanneer wij nog de hoop koesteren, dat anderen, die alleen Ontlichaamde Taal (OT) kennen, naar ons zouden gaan luisteren op dezelfde manier, zoals wij naar onszelf zijn gaan luisteren. Dit begrijpen van hoe het echt zit, maakt dat wij die ander los kunnen laten.    

 

Het begrijpbare, voor de hand-liggende feit, dat wij  niet in staat zijn, om met anderen te praten, op de manier zoals wij met onszelf kunnen praten, gaat  samen met een gevoel van frustratie, onvrede en strijd, dat wij hierover hebben. Wat we ook doen, om dat negatieve, nare gevoel kwijt te raken, het gaat niet nooit echt weg. Zolang we blijven willen, dat dat nare gevoel weg gaat, gaat dat gevoel nooit weg. Als we over onze negatieve ervaring spreken, komt vaak het woord bewustzijn ter sprake, omdat we het doen voorkomen, alsof negatieve ervaringen kunnen worden voorkomen, indien wij maar eens eindelijk bewust zouden zijn van onszelf. Men zegt: kijk er maar naar en veronderstelt dat afwezigheid van dat gefantaseerde bewustzijn er de oorzaak van zou zijn, dat wij slechte ervaringen zouden hebben.

 

Ook al komt het in ons zogenaamde onbewuste OT nooit op de juiste wijze ter sprake, toch is het echt zo, dat iedereen – zogezegd onbewust – worstelt met precies dezelfde problematiek, die daarom dan ook voor iedereen oplosbaar is, door eenvoudigweg BT, in plaats van OT, te hebben. Het hebben van BT en met name, het moeiteloos voortgaan met onze eigen BT, kwam echter nooit of te nimmer tot stand door gebed, meditatie of een of ander magisch, hoger, alomvattend, godelijk, eeuwig-durend, uitzonderlijk bewustzijn, maar door vastberaden, uitvoerig, geduldig, aandachtig, doel-gericht en opgelucht hardop met onszelf te spreken, over van alles en nog wat, waar wij het ogenschijnlijk niet met anderen over mochten, konden, durfden of wilden hebben.

 

Alleen wanneer wij, hardop met onszelf pratend, voor onszelf ter sprake brengen, wat nooit aan bot kwam of kon komen, in het zogenaamde gesprek met anderen, alleen dan pas kunnen en beginnen wij echt te ervaren, wat wij altijd hebben ervaren, maar niet eerder onder woorden konden brengen. Er er geen ontkomen aan, dat wij allemaal, vanwege onze tot dusver nog onbesproken conditionering met OT, levenslang zijn opgezadeld geweest, met negatieve, maar ook juist met positieve ervaringen, waarover wij niet met anderen leken te kunnen spreken. Als wij dus voortdurend BT gaan hebben, dan vindt er, door het praten met onszelf, een invulling en begrijpen plaats van allerlei verbanden, die wij met onze eigen taal kunnen leggen tussen de oorzaken en de gevolgen van al onze gedragingen.

 

Er wordt vaak beweerd, dat we missen wat er in het hier en nu gebeurd, omdat we teveel bezig zijn met het verleden of met de toekomst. Vanuit BT kunnen wij hierover een andere uitleg geven, omdat wij het met BT over OT kunnen hebben en accepteren dat, ongeacht al onze goeie bedoelingen, iedere poging om met OT over OT te spreken, altijd tot mislukking gedoemd was. In BT maken wij aan onszelf en aan elkaar de wetmatigheid van ons gedrag kenbaar. De oorzaken van ons eigen gedrag, liggen altijd in ons verleden en de gevolgen van al onze gedragingen – in het hier en nu – liggen altijd in onze toekomst.

 

Indien wij ons afvragen, waarom anderen geen oren  zouden hebben voor BT, dan is ons antwoord kort en krachtig: ze hebben er wel oor voor, want daar zijn onze oren voor. Met onze oren kunnen wij dus zowel onszelf als elkaar horen. In het onstaan van onze taal, als wij als kind voor het eerst beginnen te spreken, is het horen van onszelf nog het zelfde als het horen van elkaar. Zodra wij echter ons verbale gedrag verder ontwikkelen, dan wordt het spreken van dezelfde taal van steeds groter belang, maar het onschuldige luisteren naar de ander op dezelfde wijze waarop wij luisteren naar onszelf, krijgt steeds minder onze aandacht, totdat het zogezegd geheel uit ons bewustzijn lijkt te zijn verdwenen. Wanneer wij uiteindelijk aan onszelf laten weten – doordat wij met onszelf praten en luisterend spreken – dat we alleen maar BT kunnen hebben met hen die, net als wij, met ook zichzelf kunnen praten, dan houden wij op, om van anderen, die alleen maar OT kennen, te verwachten, dat zij BT met ons gaan hebben. Er komt hierdoor een enorme extatische energie in ons vrij, die ons jubelend doet spreken en schrijven, zoals ik hier doe, over onzeTaal Verlichting (TV).              

 

 Talking, 

 

I always want to talk about my Embodied Language (EL) because I know I can do it when most other people really can't. Continuing to research my EL has allowed me to learn things that could not have been revealed in any other way. When I first noticed the difference between my Disembodied Language (DL) and my EL, I had no idea where my EL was going to take me. I was amazed at the undeniable fact that my DL had suddenly ceased and that I had apparently somehow brought this about. Moreover, I proved to be able to continue with my EL untrained, effortlessly and confidently.

 

EL is the ability to speak in complete peace and quiet. No one with DL could ever realize that it is possible and pleasant to speak from a sense of supreme sensitivity. It is then a matter of surrender, since you are no longer focused on what you say, but how you say it. And the meaning of what you say is determined by how you sound. There is no threat in EL and you feel completely at ease. To speak without fear is to say what makes you happy. That can be anything and that is why it is very important to say everything that can be said. If we want to continue with EL, we set ourselves the task of also speaking about what we don't know.

       

Talking without knowing what we are going to talk about is a big taboo, as no one is in charge and the conversation develops naturally. Our habitual way of speaking is mechanical because, before we open our mouths, we already know what we are going to say and because what we all pretend is what we say is the most important thing. The discomfort and stress of pretending is why we can recognize our DL. For example, when we begin to listen to ourselves - which is something we don't do in DL - we realize that we are speaking with a voice that we actually dislike. We continue to hold judgments about ourselves because we hardly speak with a sound that expresses our well-being.

 

In EL, we find out that it is very important to sound the way we want to sound while talking to each other, but during DL we don't listen to each other because we don't even listen to ourselves. The so-called great importance of true listening is discussed repeatedly, but we only talk about listening to others and never about listening to ourselves. Listening to ourselves, however, is much more important than listening to others, because listening to ourselves enables us to listen to others.

 

Obedience is not only the compulsive listening

 to attention-demanding speakers, but also the 

obligatory forgetting to listen to ourselves. 

Regardless of what culture we grew up in, we 

are all conditioned to have DL, in which we 

must listen to some authority outside of ourselves. 

So, eventually, when we begin to pay attention 

to listening to ourselves, we tend to punish 

ourselves because we have been taught – implicitly – 

that doing so is immoral. Also, it becomes clear

 to us that in DL we have remained unconscious

 and ignorant of ourselves because, during our

 normal speech, the speaker is supposedly more

 important than the listener.

 

When we have EL and thus talk to ourselves, the same phenomenon still occurs that the so-called speaker in us seems to be more important than the so-called listener in us. There is, of course, no speaker in us who speaks or a listener in us who listens, therefore in EL we can speak listening, because our speaking and our listening are synchronized. In other words, in EL we are freed from the illogical and therefore very problematic reasoning that listening to ourselves is meaningless. In EL our own intelligence unfolds, which I call Language Enlightenment (LE). Our own logic is at odds with what is socially expected of us.

 

Moral or morality is what we see as good behavior and that means that we don't kill anyone, but we also don't steal or hurt anyone intentionally. In DL, speakers pretend that listeners should keep listening and thus never become speakers. Also, DL- speakers pretend that they cannot or should not listen to themselves and that others should listen to them. Even though the listener is not literally killed, he or she is not given a chance to speak in DL. So speakers and preachers with DL are immoral, because DL is behavior in which we continue to short-change ourselves and each other.