Groen,

 

We geloven eigenlijk allemaal niets liever, dan dat we controle hebben over ons leven, dat we ons gedragen zoals we doen, omdat we ervoor kiezen, omdat we het willen en omdat we ons niets anders konden voorstellen. Maar toen ik vanmorgen door de straat reed, op weg naar mijn werk, stond ik op het punt om linksaf te slaan, bij een groen licht, maar voordat ik de hoek omsloeg, minderde ik toch even vaart, omdat ik onlangs meerdere keren autos had zien passeren, die bij oranje en waarschijnlijk door rood reden. Een grote pick-up reed met veel lawaai door het rode licht, met een snelheid van wel minstens vijfenvijftig mile per uur en ik miste hem slechts op enkele centimeters. Ik toeterde en slaakte een luide schreeuw, maar ik was daarna meteen weer kalm, want er was gelukkig helemaal niets gebeurd. De pick-up truck was al weer twee straten verderop en uit het zicht verdwenen.

 

Ik had vanmorgen mors-dood kunnen zijn, maar hier ben ik en dit is een nieuwe dag van mijn leven. Wonder boven wonder, hadden mijn vrouw Bonnie en ik een paar dagen geleden een gesprek, over dat zelfde kruispunt, waar je altijd enorm voorzichtig moet zijn, ook al staat je licht op groen. Ik weet niet of dat het was, wat me net genoeg deed vertragen, om deze dodelijke pick-up truck bij een haar lengte te missen. Als dat tot een botsing zou zijn gekomen, zou het er niet mooi voor mij hebben uitgezien. Ik remde af, terwijl ik toch eigenlijk nogal gehaast was en bang was, dat ik te laat op mijn werk zou komen. Toen ik mijn collega's vertelde wat er was gebeurd, of beter gezegd, wat er niet was gebeurd, drong het plotseling tot me door dat ik vandaag had kunnen sterven. Ik had natuurlijk ook voor altijd kreupel, hersenbeschadigd of in coma kunnen zijn. In één moment, had alles voor altijd kunnen veranderen.

 

Het tragische ongeval was niet gebeurd, 

maar het had zeer zeker kunnen gebeuren.

 Ik realizeerde me dat, in het licht van mijn

 dramatische geschiedenis met Ontlichaamde

 Taal (OT), het eigenlijk al was gebeurd. 

Zolang ik nog geplaagd werd door mijn 

eigen OT of door de OT van anderen, was

 mijn leven één grote ramp. Alles was 

ongevallig, toevallig of chaotisch en ik 

vroeg me dan ook de eerste twintig jaar 

van mijn leven naarstig af ​​of ik ooit gelukkig

 of tevreden zou kunnen zijn, want alles wat

 ik deed botste voortdurend en leidde weer

 tot niets. Nu ik erop terug kijk, leek het wel

 alsof ik elke keer stierf en toch weer een kans

 had, om opnieuw te leven. 

 

Aangezien mijn leven een aaneenschakeling was van afwijzing, conflict en vernedering, was het voor mij een grote verrassing, om te ervaren dat iemand met zoveel problemen zoals ik, verlicht had kunnen worden. Een vage vriend had me uitgenodigd, om samen met hem een man te gaan ontmoeten, die, naar men zei, zelf-gerealiseerd was. Zijn afwijzende, arrogante, bestraffende gedrag deed me meteen aan mijn dwangmatige vader denken. Toen ik dit tegen hem zei, antwoordde hij lachend, dat hij, voor mij, echt zijn best probeerde te doen, om zich als mijn vader te gedragen, want dat zou mij dan helpen. Ik voelde me uitgedaagd en uitgelachen. Terwijl ik me  alleen maar mishandeld voelde, lachtte iedereen.

 

Tijdens deze zeer ongemakkelijke ontmoeting, was het dus op de een of andere manier gebeurd: ik was aan mezelf gestorven en wist zeker, dat alles, na dat moment, nooit meer hetzelfde zou zijn. Het was toch ook zo vreemd en onbegrijpbaar, omdat mijn gedrag nog steeds precies hetzelfde was. Blijkbaar moest dat nu allemaal aangepast gaan worden aan mijn nieuwe manier van zijn. Ik noemde het mijn nieuwe manier van zijn, want hoe kun je het anders noemen, als je weet dat je dood bent, maar toch leef je nog? Alhoewel deze, in mijn opvatting, cynische persoon mijn verlichting had erkend, gebood hij mij om direct zijn bijeenkomst te verlaten, omdat, zo zei hij, ik daar verder niets meer te doen had en het dus niet nodig voor mij was om nog langer te blijven. Ik wilde echter zo graag met hem praten en kon niet begrijpen, waarom iedereen zo om mij en om hem lachtte. Kennelijk was dit zijn gebruikelijke manier van doen en was iedereen, behalve ik, hiermee bekend. Toen ik weigerde om weg te gaan, dreigde hij, om mij er zelf uit te gooien, maar ik zei dat dat echt niet nodig was en dat ik alleen maar trachtte te  begrijpen wat er was gebeurd. Perplex verliet ik iedereen en hoorde ik hem nog weer lachend tegen de anderen zeggen, dat ik het echt al had begrepen.     

Ook al wist en voelde ik, in al mijn vezels, 

dat ik, tot mijn eigen grote verrassing, verlicht

 was geworden, toch wilde ik hem nog steeds 

vragen, over wat ik nu moest gaan doen, omdat 

alles was bereikt? In de korte ontmoeting, had

 ik hem eigenlijk verteld, dat mijn hele leven 

een grote puinhoop was. Ik had hem ook mijn

 vraag voor zijn voeten gegooid, hoe zijn 

zogenaamde wijsheid dat zou kunnen veranderen? 

Tot mijn complete verbazing, zei hij, dat ik 

begreep ik wat hij beweerde te hebben gerealiseerd.

 Ik kon hem niet geloven en maakte bezwaar, maar 

hij hield voet bij stuk, dat de overdracht had 

plaatsgevonden. Ik verliet hem en de anderen 

met grote tegenzin en voelde me weer voor de 

honderd-duizendste keer vreselijk afgewezen, 

maar toen ik thuiskwam, was ik niet meer 

dezelfde persoon. Alles was anders. Ik was vol 

energie en helemaal wakker. Ik had me nog nooit 

zo gevoeld en ik kon drie nachten niet slapen.

 

Ik had zijn telefoonnummer en heb hem gebeld. Hij nam alleen de eerste keer op en we spraken kort. Ik vroeg hem, is dit normaal, aangezien ik niet kon slapen? Wat moest ik, in God’s naam (grapje) doen, als verlichtte? Hij lachte, zei dat ik me geen zorgen hoefde te maken en was ervan overtuigd, dat alles vanzelf wel op zijn plaats zou komen en hing toen op. Ik belde hem opnieuw, maar kreeg alleen zijn voicemail. Ik liet hem vele berichten achter, waarin ik hem vertelde, dat ik echt weer met hem moest praten, maar hij antwoordde me nooit. Ik wist ook waar hij woonde. Het was ver van mijn huis, in een andere stad, maar ik ging er meerdere keren heen met de trein, alleen om daar voor een gesloten deur te staan. Veel mensen kwamen bij hem om met hem praten en gingen toen weer weg en zeiden, dat ik weg moest gaan en dat hij niet met mij wilde praten.

  

Er gingen ongeveer twee jaar voorbij. Dit was echt knetter gek, dat ik deed wat ik deed en dat ik bleef doen wat ik deed. Waarom deed ik dit? Ik was totaal  geobsedeerd door deze man en ging nog weer een keer naar zijn huis. Ik had een bos bloemen gekocht, die ik bij hem aan de deur zou neerleggen. Dit keer opende hij de deur en liet me zijn huis binnen. We dronken same koffie, terwijl we praatten en een sigaar rookten. Hij was blij om me te zien en om te horen dat ik het goed maaktte. Ik vertelde hem over mijn verlichting en over het vreemde feit dat mijn gedrag nog steeds hetzelfde was. Hij prees me en verzekerde me dat het vanzelf wel goed zou komen.

 

Nadat onze ontmoeting voorbij was, had ik echt het gevoel op wolken te lopen. Het was rond die tijd dat ik – op de zolder van het huis, waar mijn vrouw en ik toen een etage huurden – een kleine gong vond, in een achtergelaten doos. Ik sloeg op de gong een maal met het toebehorende stokje met een balletje eraan. Toen ik het resonerende geluid hoorde, zei ik: dat klinkt goed. Dat was het eerste moment, waarop ik mezelf bewust hoorde praten, omdat ik zelf goed klonk. Daarna begon ik te onderzoeken hoe het is, om naar mezelf te luisteren terwijl ik spreek. Zo ontdekte ik mijn Belichaamde Taal (BT). Jarenlang daarna, kon ik het eigelijk nog steeds niet geloven, ik had echt iets geheel nieuws en unieks had ontdekt. Pas sinds kort ben ik begonnen met schrijven en spreken over het feit dat BT natuurlijk de uitdrukking is van mijn Taal Verlichting (TV).

 

Het heeft me vele jaren gekost, om de klank van mijn eigen stem mijn gedrag te laten bepalen en om dus mijn manier van omgaan met mijn eigen taal aan te passen aan mijn verlichting, die allang vele jaren geleden was gebeurd. BT kan alleen optreden als je spreek-stem-geluid is afgestemd op je eigen ervaring. Op dat moment, is er niet meer zoiets als jij en je ervaring, want er is alleen maar het ervaren. Met andere woorden, de spreker en de luisteraar in BT zijn één, of nog beter gezegd, ons spreek- en luistergedrag vinden gelijktijdig plaats, in hetzelfde tempo. Uiteraard, is er in BT geen geest, ziel, privé-innerlijk gesprek of verborgen verbaal gedrag.

 

Vandaag schrijf ik over mijn dood. Vanwege mijn BT is mijn dood in het geheel niet wat het lijkt voor de meeste andere mensen, die alleen weten hoe ze OT moeten hebben. Mijn dood is mijn TV, aangezien mijn woorden dan niet langer gewist of vervangen  zullen worden. Ik leef, maar ik kan over mijn dood spreken, want er is geen plaats meer voor mij, om mijn zaak te bepleiten. Je kunt er zeker van zijn dat ook jij sterft en zult gaan sterven, je kunt het nu al doen, met je taal en het maakt ook eigenlijk niet uit wanneer. Eigenlijk ben je al dood, als je eenmaal begint te accepteren en te erkennen, dat, met BT, er echt geen woorden in je brein zitten, alleen maar neuronen en neurotransmitters of signaal-stoffen.

 

We zeggen of schrijven altijd alleen maar openlijk – en in levende lijve – wat er zogenaamd innerlijk met ons gebeurt. Als we sterven, stopt al ons openlijke, hoorbare, zichtbare gedrag. Er is geen verborgen gedrag, geen ziel, geen innerlijk gefantaseerd zelf dat nog doorgaat, aangezien zo'n denkbeeldige entiteit nooit heeft bestaan en een produkt is van onze OT, wat wel-beschouwd en simpel-gezegd een verkeerde, ineffectieve, domme, zelf-ontkennende wijze van omgang met taal is. Als wij voortdurend BT hebben, wordt het heel duidelijk dat we verlicht zijn en dat we altijd verlicht zijn geweest, maar het is eveneens klink en klaar, dat we er voorheen nog niet de openlijke verbale uitdrukking voor hadden. Samengevat, BT geeft ons het groene licht voor onze TV, maar we moeten wel altijd blijven oppassen voor hen die met hun OT de veroorzakers zijn van allerlei ongelukken, omdat ze ijskoud het rode licht blijven negeren. Wij stoppen met onze BT altijd voor het rode licht en bij groen licht gaan wij toch nog heel voorzichtig het kruispunt over.