Bluf,

 

Het meeste van wat mensen tegen elkaar zeggen is pure bluf. Ze doen alsof ze zeker, sterk, vriendelijk, geinteresseerd of verstandig zijn en iedereen doet alsof dit heel normaal is. Uiteraard is het een groot probleem, dat we niet oprecht met elkaar kunnen communiceren, maar onze onbewuste deelname aan Ontlichaamde Taal (OT), komt nooit ter sprake.

 

Omdat wij het grote verschil niet kennen tussen OT en Belichaamde Taal (BT), zijn wij niet in staat om met BT over OT te spreken en zijn we, zonder dat wij daar verder erg in hebben, gedwongen om met OT over OT te spreken. De spreker of schrijver, die het beste is, in de competitie, om verbaal de aandacht van de luisteraar of de lezer te trekken, wint dus de strijd om aandacht. In gesproken OT, vergt de stem van de spreker altijd enorm veel aandacht van de luisteraar en in geschreven OT, schrijven schrijvers de ene na de andere best-seller, omdat de lezers zichzelf zo lekker in hun verhaal kunnen verliezen.

 

Men zegt wel eens gek-scherend of wantrouwend tegen elkaar: volgens mij bluf je? Maar, ook al zijn wij nog zo gedreven, om de waarheid, op de een of andere manier, boven de tafel te krijgen, het mondt nooit uit, in het hebben van BT. Integendeel, iedere vorm van onderzoek, iedere rechtzaak, maar ook iedere vorm van opbiechten, schuldbelijdenis of zogenaamd berouw, veroorzaakt nog meer bluf. Het komt vrij vaak voor, dat criminelen in de gevangenis zich ineens bekeren tot een of ander geloof. Typisch geval van bluf. We weten al jaren dat gevangenissen mensen niet op het rechte pad houden. Die straffen zijn bluf. Ook de praat-programma’s op TV, over de misstanden in de maatschappij, zijn bluf. De donder preek van de pastoor, het saaie gelieg van politici en de voorgekauwde TED talk – over een schijnbaar belangrijk onderwerp – van een zogenaamde professionele spreker, is natuurlijk niets dan bluf.

 

Hopelijk bluf je goed? betekent dat er een hoop is te bereiken met bluffen. Misschien was het bluf? is een beetje naar de bekende weg vragen. Als wij de bluf van anderen ontwijken, dan is dat omdat onze eigen bluf zogenaamd beter of belangrijker is. Een fraai staaltje bluf, is omdat de bluf heeft gewerkt. Je hebt anderen geimponeerd met je taal en je manier van doen en nou moet je doorgaan met je bluf, ook al kom je mensen tegen, die jou bluf niet pruimen.  

 

Met OT wil je altijd beweren, dat de situatie waarin jij je bevindt, beter is dan dat hij werkelijk is. Als je BT hebt, valt je de bluf en poe-ha op van iedereen, die maar voortdurend probeert om de aandacht van anderen te krijgen. Bluf is dood-vermoeiend en leidt nooit echt tot lachen, maar eerder tot uitputting en tot verslaving en depressiviteit. Opschepperij is een teken van onzekerheid, want we willen anderen doen geloven wat wij zelf niet eens kunnen geloven. Ons geloof in een hogere macht is belachelijke bluf.

 

Waar is al die groot-doenerij nou voor nodig? Al die schijnvertoningen? Wat de bluf, die zogenaamde zwoele vrouwen, met hun kunst-billen, nep-tieten, aanplak-nagels, lange wimpers en botox-lippen? Om aandacht te krijgen. Maar wat voor aandacht krijgt men met die bluf? Verkeerde aandacht. De juiste aandacht wordt nooit gegeven of gekregen met DL. En, de praalzucht van de mannen met hun spieren,  hun geweren, hun autos, hun jachten, hun sigaren, hun vrouwen en hun soldaten-uniformen en petten met sterren en strepen, dat is alles je reinste bluf.

 

Alle zogenaamde religieuze leiders, maar ook onze  gestudeerde professors en wetenschappers, zitten vol met bluf en schrijven een bluf- boek, geven een bluf-lezing, doen een bluf-interview of maken een bluf-video of een bluf-podcast. Je zou toch zeggen dat we ooit eens een keertje genoeg kregen van al die grootspraak, maar niets is minder waar. We willen nog meer bluf, dus creeren we bluf-identiteit, bluf-muziek, bluf-ideologie en bluf-therapie. Het is een gedrang van je welste, om uberhaubt nog wat aandacht te kunnen krijgen, voor jou speciale bluf.

 

OT is verwaand gezwets en geklets, want, hoe je het ook wendt of keert, we worden – vanwege te overgrote bluf-gedienstigheid wel degelijk schade toegebracht en – over het paard getild, teveel ten onrechte geprezen, opgehemeld en verwend. Met BT, is het  direct afgelopen met al die onzin. BT heeft helemaal niets te maken met dikdoenerij, kapsones, gebral en blaas-kakerij. Die zogenaamde onverschrokkenheid is een façade, een afweer-mechanisme, om maar niet te hoeven voelen wat er echt aan de hand is.  

 

Er valt niets te veinzen met BT, omdat wij altijd over onze Taal Verlichting (TV) spreken of schrijven, zodra OT is gestopt en onze BT kan voortduren. Omdat we het verschil niet kenden tussen OT en BT, deden we alsof we BT hadden, maar het was bluf, want we wisten niet beter dan dat. Met BT gaan wij voorbij aan OT en aan al onze bluf. Als wij met BT bewust worden van onze TV, zijn wij geneigd, om daarover te bluffen, maar over BT of TV valt niet te bluffen. Vandaar dat deze text behoorlijk vervelend is, maar wel effectief, omdat er echt een eind komt aan alle bluf. Ik zou natuurlijk ook kunnen zeggen, er komt een eind aan alle verdriet, maar dat doe ik nu niet, omdat ik al die OT-bluf eens wilde af-bluffen. Het was een hele aangename bezigheid om dat te doen.       

 

 

Sterk,

 

Samenlevingen over de hele wereld zijn technologisch en wetenschappelijk enorm vooruitgegaan, maar psychologisch zijn mensen erg zwak gebleven. Hier, in de Verenigde Staten van Amerika, maar natuurlijk ook in alle andere landen, zijn de mensen zulke lafaards, dat ze weigeren met elkaar te praten en elkaar proberen te beletten een mening te uiten en te hebben.

 

Annuleercultuur is niet, zoals iedereen lijkt te geloven, een politieke kwestie. De neiging om te domineren en je mening aan anderen op te leggen, is echter een kenmerk van Ontlichaamde Taal (OT), dat helaas wereldwijd de gebruikelijke, lastige, onintelligente en onoprechte manier is gebleven om met onze taal om te gaan.

 

We zouden sterk, trots, eerlijk en intelligent zijn als we zouden stoppen met onze OT en ons zouden bezighouden met Belichaamde Taal (BT). Met BT zouden we een sterke economie, een gezonde cultuur en een hernieuwde interesse in onderwijs en wetenschap hebben, omdat we met onze BT onze Taal Verlichting (TV) tot uitdrukking zouden brengen en iedereen zouden uitnodigen en stimuleren om dat te doen.

 

Ik ben vaak veroordeeld, omdat ik een sterke mening had. Degenen die alleen van OT afweten, kunnen het niet verdragen mij te horen spreken, omdat mijn nadruk op taal hen confronteert en agressief maakt. Omdat ik het verschil ken tussen OT en BT, heb ik 100% zekerheid over wanneer iemand zich met het eerste of het laatste bezighoudt. Zoals iedereen, was ik, vanwege mijn eigen conditionering met OT, bang.

 

We kunnen nooit psychologisch, cultureel, nationaal, filosofisch of spiritueel eenheid ervaren en vrede hebben met onszelf en met elkaar, met onze automatische OT, omdat ons onbewuste, gebruikelijke taalgebruik dit verhindert. Zodra we onze OT hebben stopgezet en BT hebben verworven, is het voor ons heel duidelijk, dat onze psychologie, filosofie, spiritualiteit, nationaliteit en cultuur ons hebben afgeleid van ons taalgebruik.

 

Iedereen schrikt ervoor terug, om het grote verschil tussen OT en BT te erkennen, te onderzoeken en moedig uit te drukken, omdat ze er de energie niet voor hebben, omdat ze letterlijk zijn leeggezogen  door hun eigen taalgebruik. Hoewel ik natuurlijk ook mijn eigen problemen met OT heb gehad, vroegen mensen zich vaak af, waarom ik altijd zo positief, zo vol energie ben en, blijkbaar, zo sterk ben. Nog voordat ik het verschil tussen OT en BT ontdekte, begin twintig, was ik al op weg om al mijn ellende en problemen achter me te laten.

 

Ik was – en ben nog steeds – sterk genoeg, om te huilen om wat mij verdrietig maakt. Ook ben ik diep ontroerd door schoonheid en mededogen. Ik hoor, ervaar en geniet ervan, telkens als er een kort moment van BT is, te midden van de kakofonie en chaos van OT. Ik heb misbruik en trauma overleefd en ik ben sterk genoeg, om deze blog te schrijven, voor mezelf en voor degenen die, net als ik, de moed hebben verzameld, om deel te nemen aan BT.

 

Het is overduidelijk dat onze perceptie over sterk zijn werd gevormd door onze conditionerings geschiedenis met OT en dus niet door BT. Degenen die zichzelf als sterk beschouwen met OT, vinden iemand zoals ik, met BT, zwak. Toch voel ik me echter niet zwak en heb ik me nooit zwak gevoeld. Ik was er altijd zeker van dat mijn gevoeligheid en mijn emotionaliteit ervoor zorgden, dat ik mijn problemen en mijn grote angsten overwon. Ja, ik was erg bang, maar ik heb mijn angst onder ogen gezien en overwonnen, door ernaar te luisteren.

 

Sterke redenen zorgen voor sterke acties. Als we eenmaal het enorme verschil tussen OT en BT kennen, kunnen we niet meer terug naar onze oude conditionering, om uit angst te handelen en door te gaan met onze OT, omdat we weten dat we kunnen – en daarom moeten – stoppen onze OT. Zelfs als we keer op keer falen, geven we niet op, omdat het zo’n overwinning is, elke keer, dat we in staat zijn onze eigen conditionering te overwinnen. En naarmate we steeds meer BT gaan ervaren, voelen we ons sterker en sterker. We zijn op de goede weg, omdat  onze TV zijn licht begint te laten schijnen en horen.

 

Met OT bewijzen we alleen lippendienst over sterk zijn, maar onze BT laat zien, dat onze ware kracht niet is wat we zeiden dat het was. Je moet inderdaad sterk zijn, om zeker te zijn, om jezelf te vertrouwen, en om toe te geven, dat er niet zoiets bestaat als innerlijke kracht, kracht in ons geloof of in onze vastberadenheid, om vast te houden aan onze doelen. Al dat fanatisme en waanzin is een verzinsel, in stand gehouden door onze OT. Onze echte kracht ligt in het spreken en horen – en handelen naar – onze eigen waarheid. Je moet sterk in je schoenen staan, om alleen te blijven, aangezien niemand ons kan helpen, om onszelf te zijn, door onze eigen autoriteit uit te drukken. Het is onze TV, waardoor we onze OT stoppen en BT kunnen hebben.

 

Strong,

 

Societies around the world have technologically or scientifically greatly advanced, but psychologically, human beings have remained very weak. Here, in the United States of America, but also, of course, in other countries, people are such cowards, that they refuse to talk with each other and try to prevent each other, from expressing and having an opinion.

 

Cancel culture is not, as everyone seems to believe, a political issue. However, the tendency to dominate and impose one’s views on others, is a characteristic of Disembodied Language (DL), which has remained the common, troublesome, unintelligent, insincere way of dealing with our language, around the world.

 

We would be strong, proud, honest and intelligent, if we would stop our DL and engaged in Embodied Language (EL). With EL, we would have a strong economy, a healthy culture and a renewed interest in education and science, because with our EL, we would express – and invite and stimulate everyone to express – our Language Enlightenment (LE).

 

I have often been judged for having strong opinions. Even those, who only know about DL, can’t stand to hear me speak, because my insistence on language, confronts them, drives them mad and makes them aggressive. Since I know the difference between DL and EL, I have 100% certainty about when someone engages in the former or the latter. Like everyone, I was, due to my own conditioning with DL, afraid.

 

We can never become psychologically, culturally, nationally, philosophically or spiritually resolved or at peace with ourselves and each other, with our automatic DL, because our unconscious, habitual use of language prevents it. Once we have stopped our DL and acquired EL, it is very clear to us, our psychology, philosophy, spirituality, nationality and culture have distracted us from our use of language.

 

Everyone shies away from acknowledging, exploring and boldly expressing, the great difference between DL and EL, because they have literally been drained by their use of language. Although I too, of course, have had my own problems with DL, people often wondered about me, why I am always so positive, so full of energy and, apparently, so strong. Even before I discovered about the difference between DL and EL, in my early twenties, I was already on my way, to leaving behind all my misery and problems.

 

I was – and I still am – strong enough, to cry about what makes me sad. Also, I am deeply moved by beauty and by compassion. I hear, experience and enjoy it, whenever there is a brief moment of EL, in the midst of the cacophony and chaos of DL. I have survived abuse and trauma and I am strong enough to write this blog, for myself and for those, who, like me, have gathered the courage, to engage in EL.

 

Obviously, our perception about being strong, was shaped by our conditioning history with DL and not by EL. Those, who consider themselves to be strong with DL, find someone like me, with EL, weak. Yet, I don’t feel weak and I never felt weak. I was always certain, it was my sensitivity, my emotionality, which made me overcome my troubles and my great fears. Yes, I was very afraid, but, somehow, I faced my fear.

 

Strong reasons make strong actions. Once we know about the immense difference between DL and EL, we can’t go back to our old conditioning, to act out of fear and to continue with our DL, as we know, we can – and, therefore, have to – stop our DL. Even if we fail over and over again, we don’t give up, since it is such victory, each time we are able to overcome our own conditioning. And, as we experience more and more EL, we feel stronger and stronger, we are on the right path, as our LE begins to shine its light.

 

With DL, we only pay lip-service about being strong, but our EL shows, our true strength, is not what we believed it to be. Indeed, one has to be strong, to be certain, to trust oneself, and, to admit, there is no such thing as inner strength, strength in our faith or  in our determination to stick to our goals.  All of that fanatism and craziness is make-believe, perpetuated by our DL. Our real strength, is about speaking and hearing – and acting on – our own truth. One has to be strong to remain alone, as no one can help us, in being ourselves, by expressing our own authority. It is our LE, which makes us stop our DL and have EL.

 

Acquiesce,

 

The word, acquiesce, is beautiful, as it means, to accept something without any protest. Once one recognizes the difference between Disembodied Language (DL) and Embodied Language (EL), one can no longer acquiesce in the fact that everyone has DL and pretends, that it is not necessary or even impossible to have EL. To have EL is not something you can aspire to, because it is natural. Our ability to have EL is based on who we truly are and our EL is, therefore, our own expression of our Language Enlightenment (LE). Our reasoning with EL makes us stoic and confident in our own intelligence.

 

All kinds of psychological and social problems are based on our misunderstanding about our handling of our language. Everything that happens in society is based on DL, but once we have learned about the big difference between DL and EL, we can no longer - slavishly - acquiesce to the conditioning, that has produced nothing but strife and misery. A healthy and prosperous society should be based on the right use of language. Once we have experienced some EL, we know that - even though it predominates everywhere - DL, involves a wrong use of language , which has catastrophic consequences for all of us.

 

If what is said and written was based on truth, reality and openness, we, as listeners or readers, would experience the fruits, but nothing could be further from the truth. We hear nothing but trouble and we read nothing that is based on authentic, peaceful, calm communication. Everything written is based on DL. This is the very first writing, that is not based on the conditioning, which is continued unconsciously by everyone. If this text is based on truth – and it is - then a gigantic challenge awaits us.

 

In my opinion, our dealings with language should, at all times, be based on the total absence of any form of threat. There can simply no longer be any question of convincing, intimidating, manipulating, dominating or confusing each other. DL always relies on that kind of negative nonsense. We have never stopped doing it and it is high time we stopped. EL is based on the fact that we can step out of our conditioning and stop our DL. My proposal, to have EL, is based on the radical abandonment of DL.

 

You will be amazed – once you have stopped your DL and have EL – what you are able to say, let go of and understand. Your LE has no on or off button. Your true nature is already there and can only make itself known, if what you say is based on listening to yourself. What you write or say is only meaningful, beautiful or valuable, if it is based on what you tell yourself. Your reality, however, cannot rest on what you repeat, such as your opinions or your beliefs.

 

Your wrongdoings derived from your participation in DL, but everything that was good came from EL. You never saw it that way, because you didn't listen to yourself. Speaking with and relying on your own sound, your own energy, your own life force, has, of course, nothing to do with politics, nationality, sexual orientation or ethnicity. In EL, we rely on our own individuality, which transcends any group behavior. With EL, we can finally rely on our LE.

 

LE rests on three pillars: 1) we are always right; 2) we do not think, but we say, hear, write or read; 3) we are without language, because we have said and heard, what we could and wanted to say and hear and we have written and read, what we wanted to write and what we wanted to read. Our LE is based on what precedes our language and what happens when we no longer use our language. The word language, comes from Latin, linguaticum and lingua, which means tongue. We tend to forget, that our language only means something, when it is said or, it is only there when we use it. We increasingly live in a meaningless world, as we use our language less and less, as we say less and less, to ourselves. I no longer care, to teach others about EL, as my LE has dissolved that desire.  I don't give a damn about all the DL that is going on everywhere. I have known many people, who never receive any more language from me, because they do not want to have EL with me, yet, they require, that I have DL with them. I resign myself to my fate, that I have truly discovered, what I have discovered and I relish in its far-reaching, fantastic, nourishing consequences.

 

I'm at peace with the fact, that almost no one is ready or has the courage to have EL with me. Yet, I can say, with full conviction, my EL is based on a broad basis, because everything I have experienced has led to life being as good as it is now. My writing about my LE, is based on my ability to be without language. My life depends on my EL and everything is in order because of it. It is now up to the reader, to have EL, instead of DL. Even though one pretends to acquiesce in the madness and chaos produced by DL, there is absolutely no truth to this. There is no peace to be found in DL. My finding is based on my  experience and I am the only authority on myself.

 

Enlightened,

 

Of course, I know that it is completely ridiculous, to claim I am enlightened, but that is precisely why I want to talk about it again and again. I believe that the whole concept as such has been misunderstood, even by all kinds of gurus and so-called self-realized ones. As far as I know, none of them have actually said many words (just kidding) about language, especially about the way in which our common use of language takes us for a ride into la-la-land.

 

Everyone always talks about thinking, as if thinking really exists, but our much-discussed (another joke) mind doesn't even exist, because there absolutely isn’t any language inside of us. Just sit down, read this for a moment and let it sink in, otherwise you might fall over from surprise. Yes, you can read it and understand it very well. Even when you tell yourself or others the same old, tiring, forceful story a thousand times: there is no such thing as thinking.

 

It is patent nonsense, that we still - no matter how highly educated we are - claim and, therefore, say or write, that we think. Of course, we have heard and read this many times and that is why we all believe in that humbug. Just let it dawn on you, there really are no thoughts in your head. Yes, you have about 100 billion brain cells and there are areas related to looking, moving, remembering, sleeping, etc., but there is not a single thought, not a single image, not a single memory. All of that is merely our way of talking, which sets the stage for our stupid, violent, unconscious way of how we deal with our language.

 

It is also claimed that our thoughts are an emergent phenomenon of our brains. According to popular, but circular reasoning, a thought is an emergent property of a circuit of neurons. The fact remains, however, that when our often talked about thoughts (third joke) are not talked about, then, of course, nothing can be heard or understood and if nothing was written - about that so-called inner thought, which was expressed - then nothing would have been said or written and we wouldn’t have anything to read about our experience of talking. I didn’t make this shit up. Without speaking, hearing, writing or reading, our rigid, problematic, forceful belief in having thoughts or a mind falls apart.

 

All kinds of concepts - such as consciousness, freedom, remembering, imagining, insight, letting go, acceptance, beauty, love, trust - are just words that only have their meaning, in combination with other words and which, therefore, makes our language valuable. This is obviously an emergent and natural property of language, which, however, only appears in Embodied Language (EL), because in Disembodied Language (DL), the speaker does not listen to him or herself and isn’t even in touch with him or herself. Words are not thought by us and are not remembered by us either, because they are simply there, because we have gone through the conditioning process, that created that possibility.

 

When I walk to the kitchen, to make a cup of tea, I don't say a word. I know my way around my house and where everything is. This knowing, has nothing  to do with an alleged inner conversation, that I have with myself, because there is no language in me. No one has language within themselves. The fact, that we have all continued to imagine this so frantically and obediently, shows that we have not had the EL, in which that ubiquitous illusion finally dissolves.

 

We are, due to our conditioning, used to having DL. It is important to say, I am enlightened, because I am the only one, who is able to continue to have EL, because I have left the mechanical DL, everyone is so concerned with. Yes, I am an exceptional person, since I have skills no one else has. One should not so much praise my enlightenment, but consider it and respect it. It would be the right thing to do, to invite me, instead of all these morons, who blast us with more of the same dumb DL. Hear me elaborate about my Language Enlightenment (LE), which, is what made my EL possible. One then experiences,  this is possible for everyone. I am not after fame or money, but I cherish the wish, that others will also  discover, in their language, what I have discovered.

 

It is a joke – to those who have never continued with their own EL - that someone like me could be enlightened. One simply cannot understand with their insensitive, pretentious, negative DL, that I no longer have any problem, that I have completely liberated myself and really live from a constant recognition and articulation of the new. I live in the moment, because my language is adapted to it.

 

The reader who reads this, will, at the very least, be amazed about what inspires me, to express myself, here, emphatically, in black and white, with my EL about my LE, for an anonymous audience. However, I don't do this for that one, occasional, suspicious, superficial reader, who never talks to me and who is only interested in hyped-up, lying, superstitious DL,  but I do this for myself. Consider yourself lucky, you even found my blog, because I do nothing about customer or follower recruitment. Speaking and writing from the origins of language - my own voice - means I can hear and read my own EL every day.

 

Unlike you, I can and I may hear and read my EL, because I’ve said it again and I’ve written it again. Anyone who would do as I did, could experience the same ecstasy. Even the sporadic reader, who reads this more seriously, can immediately experience the workings of his or her own EL without any practice or effort. The immense difference between DL and EL is astonishing and makes us instantly aware that with DL, we have continued to miss out, on the most important things of our lives. With our DL, we have turned against our own happiness and well-being.

 

There is no denying, all our problems arise from our automatic use of language. Since my enlightenment – unlike so-called enlightenment of buffoons, who tell us, we need to turn away from our language – is a language-issue, I continue with my EL, patiently, skillfully, consciously and joyously. Everyone has experienced a few brief moments of EL, but no one has moved on with it, like I did and do, with the help of the pleasant sound-experience of my own voice. For most people, EL is a coincidence, a stroke of luck. Even though EL sometimes happens, for a few moments, if we feel safe and comfortable in our conversations with others, it is never permanent, because we do not know how our EL came about and, therefore, we couldn’t continue with it. I know you may call me arrogant, but only with EL, will you eventually accept and know the ugly facts about DL.

 

Due to the lack of knowledge about the difference between DL and EL, the ephemeral moments of EL have so far always been wrongly described. There is, unknowingly, tremendous confusion about the real possibility of experiencing our own LE with EL. Our fleeting, haphazard experiences of EL could not stick, since we have not investigated how we could continue with our EL. We have endlessly postponed this necessary research, as every attempt we have made – to prolong our happiness and well-being with our language, with our relationships and with our communication – has failed. It is devastating to admit this, but EL will immediately bring you to this inevitable conclusion. Even with the best intentions, we have, due to our conditioning, always continued with our DL. And, as we grow older, we no longer make any effort, since we never succeeded before.

 

If there was any question, that we got it somewhat right - occasionally, in a sort of aha-experience - it always had to do with the indisputable fact, that we listened to our own voice, while we were talking to ourselves. This listening while we speak, is the only way we will be able to continue our EL and become aware of our LE. What has never worked before, has now, with EL, finally succeeded, because meeting with me - someone who speaks and writes about his LE with his EL – made us feel stimulated, motivated, supported and encouraged to have EL, in spite of the fact, that everyone, everywhere, usually has DL.                   

 

 

Berusten,

 

Wanneer men eenmaal het verschil heeft erkend, tussen Ontlichaamde Taal (OT) en Belichaamde Taal (BT), dan kan men niet meer berusten in het feit, dat iedereen OT heeft en doet alsof het niet nodig is of onmogelijk zou zijn, om BT te hebben. BT is niet iets waarnaar je kan streven, want het is natuurlijk. Ons vermogen om BT te hebben, berust op wie wij werkelijk zijn en BT is dus daarom de uiting van onze Taal Verlichting (TV). Onze redenaties met BT, doen ons berusten en vertrouwen in eigen intelligentie.   

 

Allerlei psychische en sociale problemen berusten op een misverstand, omtrent onze omgang met taal. Alles wat er in de maatschappij gebeurt, berust op  OT, maar zodra wij kennis hebben genomen van het grote verschil tussen OT en BT, dan kunnen wij niet langer – slaafs – berusten in de conditionering, die niets dan strijd en ellende heeft voortgebracht. Een gezonde en welvarende maatschappij, behoort te berusten op de juiste omgang met taal, maar zodra  wij wat BT hebben meegemaakt, dan weten wij dat – ook al voert het overal de boven-toon – OT, simpel gezegd, een foutieve omgang met taal impliceerd,  die uitsluitend catastofale gevolgen voor ons heeft.  

 

Indien wat er zoal gezegd en geschreven wordt, op waarheid, op werkelijkheid en op openheid zou berusten, dan zouden wij als luisteraar of als lezer, daarvan de vruchten ervaren, maar niets is minder waar. Wij horen niets dan problemen en we lezen ook niets, dat berust op authentieke, vredige, kalme communicatie. Alles wat werd geschreven berust op OT. Dit is het eerste schrijven, dat niet berust op de conditionering, die door iedereen, onbewust, wordt voortgezet. Als deze tekst berust op waarheid, dan staat ons dus een gigantische uitdaging te wachten.  

 

Naar mijn mening, dient onze omgang met taal, ten alle tijden, te berusten op de totale afwezigheid van iedere vorm van bedreiging. Er kan eenvoudigweg geen enkele sprake meer zijn van elkaar overtuigen, intimideren, manipuleren, domineren of verwarren. OT berust altijd op dat soort negatief geklooi. We zijn er nog nooit mee gestopt en het is hoog tijd, dat we ermee gaan stoppen. BT berust dus op het feit, dat wij uit onze conditionering kunnen stappen en onze OT kunnen stoppen. Mijn voorstel, om BT te hebben, berust dus op het radikaal stoppen met OT.

 

Het zal je verbazen – als je je OT hebt gestopt en daardoor BT kunt hebben – wat je allemaal in staat bent te zeggen, te begrijpen en los te laten. Jou TV, daar zit geen aan of uit knop aan. Je ware natuur is er al en kan zich alleen maar kenbaar maken, indien wat jij zegt, berust op het luisteren naar jezelf. Wat jij schrijft is alleen zinvol, waardevol of betekenisvol, als jij het kunt laten berusten, op wat jij aan jezelf vertelt. Jou werkelijkheid, kan echter niet berusten op wat je herhaalt, zoals je meningen of je geloof.

 

Al je wandaden berusten op je deelname aan OT, maar alles wat goed was, kwam voort uit BT. Je hebt het nooit zo gezien, omdat je niet naar jezelf hebt geluisterd. Het spreken met en het berusten op onze eigen klank, onze eigen energie, onze eigen levenskracht, heeft niets te maken met politiek, nationaliteit, sexuele geaardheid of ethniciteit. Wij berusten ons in BT op onze eigen individualiteit, die iedere vorm van groeps-gedrag is ontstegen. Met BT, kunnen wij ons eindelijk op onze TV berusten.

 

TV rust op drie pijlers: 1) wij hebben altijd gelijk; 2) wij denken niet, maar wij zeggen, horen, schrijven of lezen; 3) wij zijn zonder taal, omdat wij hebben gezegd en gehoord, wat wij konden en wilden zeggen en horen en wij hebben geschreven en gelezen, wat wij wilden schrijven en wilden lezen. Onze TV berust op wat aan de taal vooraf gaat en wat er gebeurt, als wij uiteindelijk nergens meer naar talen. Zoiets moois, dat werkwoord talen, het betekent: iets vernemen, groot verlangen hebben (om iets te weten of te bezitten). Ik taal er niet meer naar, om anderen nog iets over BT te leren, want  mijn TV heeft mijn verlangen opgelost. Bovendien,  geef ik geen ene zier om alle OT, die overal gaande is. Ik heb vele mensen gekend, die nooit meer taal of teken van mij kregen, omdat ze geen BT met mij willen, maar wel vereisen, dat ik OT met hun heb. Ik berust in mijn lot, dat ik heb ontdekt, wat ik heb ontdekt en dat dat verstrekkende gevolgen heeft.

 

Ik heb er vrede me, dat bijna niemand klaar is of de moed heeft, om BT met mij te hebben. Toch kan ik met volle overtuiging zeggen, dat mijn BT berust op een brede basis, want alles wat ik heb ervaren heeft ertoe geleid, dat het zo goed is, zoals het nu is. Mijn schrijven over TV, berust op mijn vermogen, om zonder taal te zijn. Mijn leven berust op mijn BT en alles is daardoor op orde. De keuze, om BT, in plaats van OT, te hebben, berust bij de lezer. Ook al doet men alsof men berust, in het de waanzin en chaos, die door OT wordt voortgebracht, hier is absoluut niets van waar. Er is geen berusting te vinden in OT. Mijn bewering en bevinding berust op mijn eigen ervaring en ik ben de enige authoriteit over mezelf.    

 

Verlicht,

 

Ik weet natuurlijk wel, dat het volslagen belachelijk is, om te beweren dat ik verlicht ben, maar juist daarom wil ik het er, keer op keer, over hebben. Ik ben van mening, dat het hele begrip als zodanig verkeerd is begrepen, zelfs door allerlei goeroes en zogenaamde zelf-gerealiseerden. Niemand van hen heeft, bij mijn weten, eigenlijk veel woorden vuil gemaakt (grapje) over taal, met name over de wijze waarop taal, ongemerkt, met ons aan de haal gaat.

 

Iedereen heeft het altijd over het denken, alsof dat denken echt bestaat, maar onze veelbesproken (nog een grapje) mind bestaat niet eens, omdat er geen taal in ons plaats vindt. Ga er maar echt eens even voor zitten, anders dan val je misschien nog om van verbazing, maar je leest het dus heel goed. Ook al vertel je jezelf en anderen duizend keer datzelfde ouwe,  afgezaagde, opgelegde verhaal: denken bestaat niet.

 

Het is aperte onzin, dat wij nog steeds – ongeacht hoe hoog opgeleid wij ook zijn – beweren en dus zeggen of schrijven, dat wij denken. We hebben dit natuurlijk ook vele malen gehoord en gelezen en daarom geloven wij allemaal in die humbug. Laat het maar eens tot je door dringen, dat er werkelijk geen gedachtes zijn in je hoofd. Ja, je hebt ongeveer 100 miljard hersencellen en er zijn gebieden, die te maken hebben met het kijken, bewegen, herinneren of slapen, maar er is geen enkele gedachte, geen enkel beeld en geen enkele herinnering te vinden.

 

Er wordt ook wel beweert, dat onze gedachten een emergent verschijnsel zijn van onze hersenen. Het woord emergentie is afkomstig van het Engelse werk-woord to emerge, wat zomaar te voorschijn komen, plotseling verschijnen of opdoemen betekent. Volgens deze redenatie, is een gedachte dus een emergente eigenschap van een aan een schakeling van neuronen. Het feit blijft echter, dat als er niet over die letterlijk aangepraatte (derde grapje) gedachte wordt gesproken, dat er dan ook natuurlijk niets kan worden gehoord of begrepen en wanneer er niets over die zogenaamde innerlijke gedachte werd geschreven, zouden we er ook niet over hebben kunnen lezen en meebeleven. Zonder te spreken, te horen, te schrijven of te lezen, valt ons starre, problematische, opgedwongen geloof in het hebben van gedachten of een mind in duigen.  

 

Allerlei begrippen – zoals bewustzijn, vrijheid, herinneren, inbeelden, inzicht, loslaten, acceptatie, schoonheid, liefde, vertrouwen – zijn slechts woorden, die alleen in combinatie met andere woorden hun betekenis hebben en die daardoor onze taal waardevol doet zijn. Dit is een emergent en natuurlijk verschijnsel van onze taal, dat echter alleen in Belichaamde Taal (BT) verschijnt, want in Ontlichaamde Taal (OT) luistert de spreker niet naar zichzelf en is hij of zij niet in contact met zichzelf. Die woorden worden dus niet door ons gedacht en ze worden ook door ons niet herinnerd, want ze zijn er gewoon, omdat wij de conditionering hebben doorgemaakt, die die mogelijkheid heeft bewerkstelligd.

 

Als ik naar de keuken loop, om daar een kopje thee te zetten, dan komt daar geen woord bij aan te pas. Ik weet in mijn huis de weg en waar alles is. En, dit weten, heeft ook helemaal niets te maken met een vermeend innerlijk gesprek, dat ik heb met mezelf, want er is geen taal in mij. Niemand heeft taal in zichzelf. Het feit, dat wij ons dat zo krampachtig zijn blijven inbeelden, toont aan dat wij geen BT hebben gehad, waarin die alomtegenwoordige illusie oplost.

 

Wij zijn, vanuit onze conditionering, eraan gewend om OT te hebben. Het is belangrijk, om te zeggen dat ik echt verlicht ben, want ik ben de enige, die BT kan blijven hebben, omdat ik uit de OT ben gestapt, waar iedereen zich mee bezighoud. Ik ben dus een uitzonderlijk persoon, want ik heb vaardigheden, die niemand anders bezit. Men zou mijn verlichting niet zozeer moeten vereren, maar respecteren. Het zou  terecht zijn, indien men mij uitnodigde, om over mijn Taal Verlichting (TV) uit te wijden, die mijn BT dus mogelijk maakt. Men kan dan ervaren, dat dit ook voor hen mogelijk is. Ik ben niet uit op roem of geld, maar koester wel de wens, dat anderen, in hun taal, datgene gaan ontdekken, wat ik heb ontdekt.

 

Het is uiteraard een lachertje – voor hen die zelf nog nooit met hun eigen BT zijn verder gegaan – dat zo iemand als ik verlicht zou kunnen zijn. Men kan het met domme, ongevoelige, onbewuste, pretentieuze, negatieve OT eenvoudigweg niet bevatten, dat ik geen enkel probleem meer heb, dat ik mij volledig heb bevrijd en echt leef vanuit een voortdurende erkenning en benoeming van het nieuwe. Ik leef in het moment, omdat mijn taal daaraan is aangepast.  

 

De lezer, die dit leest, zal, op z’n minst, zich erover verwonderen, wat mij bezielt, om hier zwart op wit, met mijn BT, uiting te geven aan mijn TV. Ik doe dit niet voor die ene toevallige, achterdochtige lezer, die nooit het besluit neemt, om met mij te praten en die alleen maar interesse heeft in oppervlakkige, leugenachtige, bijgelovige OT, maar ik doe dit voor mijzelf. Prijs jezelf maar gelukkig, dat je uberhaubt mijn blog hebt gevonden, want ik doe absoluut niets aan klanten of volgeling werving. Het spreken en schrijven vanuit het onstaan van taal in klank, maakt dat ik iedere dag mijn eigen BT kan horen en lezen.

 

Ik kan en mag mijn BT horen en lezen, omdat ik het weer zei en weer schreef. Iedereen, die zou doen zoals ik, zou dezelfde extase kunnen ervaren. Ook die sporadische lezer, die dit leest, kan zonder enige oefening, zonder enige moeite, meteen de werking van zijn of haar BT ervaren. Het verschil tussen OT en BT is navenant en doet ons direct begrijpen, dat wij met onze OT, het allerbelangrijkste in ons leven zijn blijven mislopen. We hebben ons, met onze OT, volledig tegen ons eigen geluk en welzijn gekeerd.

 

Er valt niet omheen te gaan, dat al onze problemen zijn voortgekomen uit onze automatische omgang met taal. Het woord navenant, is afgeleid uit het Latijn, advenire, en betekent: in overeenstemming met iets dat eerder is genoemd, evenredig, analoog, naderen, aankomen en ten deel vallen. Aangezien mijn verlichting een taal-kwestie is, ga ik kundig en bewust verder met mijn BT. Iedereen heeft wel een paar korstondige momentjes van BT meegemaakt, maar niemand is hier, zoals ik, met behulp van de weldadige klank-beleving van mijn eigen stem, mee verder gegaan. Voor de meeste mensen is BT slechts een toevalligheid, een gelukstreffer. Ook al gebeurd BT soms eventjes, wanneer wij ons veilig en op ons gemak voelen in onze gespreken met anderen, dit is niet van blijvende aard, omdat wij niet weten, hoe onze BT tot stand kwam en kon worden voortgezet.  

 

Vanwege het ontbreken van kennis over het verschil tussen OT en BT, zijn de kortstondige momenten van BT tot dusver altijd verkeerd beschreven geweest. Er is grote verwarring over de mogelijkheid, om met BT  onze eigen TV te ervaren. Onze vluchtige ervaring van BT kon niet beklijven, omdat wij niet hadden onderzocht, hoe we met BT verder konden gaan. Dit noodzakelijke onderzoek werd door ons op de lange baan geschoven, omdat elke poging, die wij hebben ondernomen, om met onze taal, met onze relaties, met onze communicatie, ons eigen geluk en welzijn te bestendigen, was mislukt. Zelfs met de allerbeste bedoelingen, zijn wij, vanuit de conditionering, toch weer onbewust met OT verder blijven gaan. En naar mate we ouder zijn geworden, doen we geen moeite meer, omdat wij er nooit eerder in waren geslaagd.

 

Als er enigszins sprake was, dat wij het – af en toe,  in een aha-beleving – bij het rechte eind hadden, dan had dat altijd te maken met het onomstotelijke feit, dat wij luisterden naar onze eigen stem, terwijl wij met onszelf spraken. Dit luisterend spreken is de enige manier, waardoor wij onze BT kunnen blijven houden en ons bewust kunnen worden van onze TV. Wat nog nooit eerder was gelukt, lukt nu eindelijk, omdat de ontmoeting met mij – iemand die met zijn BT over zijn TV spreekt en schrijft – tot gevolg had, dat wij ons gestimuleerd, gemotiveerd, gesteund en aangemoedigd voelen, om echt met onze BT verder te gaan, ook al heeft iedereen, overal, meestal OT.