Verlicht,

 

Ik weet natuurlijk wel, dat het volslagen belachelijk is, om te beweren dat ik verlicht ben, maar juist daarom wil ik het er, keer op keer, over hebben. Ik ben van mening, dat het hele begrip als zodanig verkeerd is begrepen, zelfs door allerlei goeroes en zogenaamde zelf-gerealiseerden. Niemand van hen heeft, bij mijn weten, eigenlijk veel woorden vuil gemaakt (grapje) over taal, met name over de wijze waarop taal, ongemerkt, met ons aan de haal gaat.

 

Iedereen heeft het altijd over het denken, alsof dat denken echt bestaat, maar onze veelbesproken (nog een grapje) mind bestaat niet eens, omdat er geen taal in ons plaats vindt. Ga er maar echt eens even voor zitten, anders dan val je misschien nog om van verbazing, maar je leest het dus heel goed. Ook al vertel je jezelf en anderen duizend keer datzelfde ouwe,  afgezaagde, opgelegde verhaal: denken bestaat niet.

 

Het is aperte onzin, dat wij nog steeds – ongeacht hoe hoog opgeleid wij ook zijn – beweren en dus zeggen of schrijven, dat wij denken. We hebben dit natuurlijk ook vele malen gehoord en gelezen en daarom geloven wij allemaal in die humbug. Laat het maar eens tot je door dringen, dat er werkelijk geen gedachtes zijn in je hoofd. Ja, je hebt ongeveer 100 miljard hersencellen en er zijn gebieden, die te maken hebben met het kijken, bewegen, herinneren of slapen, maar er is geen enkele gedachte, geen enkel beeld en geen enkele herinnering te vinden.

 

Er wordt ook wel beweert, dat onze gedachten een emergent verschijnsel zijn van onze hersenen. Het woord emergentie is afkomstig van het Engelse werk-woord to emerge, wat zomaar te voorschijn komen, plotseling verschijnen of opdoemen betekent. Volgens deze redenatie, is een gedachte dus een emergente eigenschap van een aan een schakeling van neuronen. Het feit blijft echter, dat als er niet over die letterlijk aangepraatte (derde grapje) gedachte wordt gesproken, dat er dan ook natuurlijk niets kan worden gehoord of begrepen en wanneer er niets over die zogenaamde innerlijke gedachte werd geschreven, zouden we er ook niet over hebben kunnen lezen en meebeleven. Zonder te spreken, te horen, te schrijven of te lezen, valt ons starre, problematische, opgedwongen geloof in het hebben van gedachten of een mind in duigen.  

 

Allerlei begrippen – zoals bewustzijn, vrijheid, herinneren, inbeelden, inzicht, loslaten, acceptatie, schoonheid, liefde, vertrouwen – zijn slechts woorden, die alleen in combinatie met andere woorden hun betekenis hebben en die daardoor onze taal waardevol doet zijn. Dit is een emergent en natuurlijk verschijnsel van onze taal, dat echter alleen in Belichaamde Taal (BT) verschijnt, want in Ontlichaamde Taal (OT) luistert de spreker niet naar zichzelf en is hij of zij niet in contact met zichzelf. Die woorden worden dus niet door ons gedacht en ze worden ook door ons niet herinnerd, want ze zijn er gewoon, omdat wij de conditionering hebben doorgemaakt, die die mogelijkheid heeft bewerkstelligd.

 

Als ik naar de keuken loop, om daar een kopje thee te zetten, dan komt daar geen woord bij aan te pas. Ik weet in mijn huis de weg en waar alles is. En, dit weten, heeft ook helemaal niets te maken met een vermeend innerlijk gesprek, dat ik heb met mezelf, want er is geen taal in mij. Niemand heeft taal in zichzelf. Het feit, dat wij ons dat zo krampachtig zijn blijven inbeelden, toont aan dat wij geen BT hebben gehad, waarin die alomtegenwoordige illusie oplost.

 

Wij zijn, vanuit onze conditionering, eraan gewend om OT te hebben. Het is belangrijk, om te zeggen dat ik echt verlicht ben, want ik ben de enige, die BT kan blijven hebben, omdat ik uit de OT ben gestapt, waar iedereen zich mee bezighoud. Ik ben dus een uitzonderlijk persoon, want ik heb vaardigheden, die niemand anders bezit. Men zou mijn verlichting niet zozeer moeten vereren, maar respecteren. Het zou  terecht zijn, indien men mij uitnodigde, om over mijn Taal Verlichting (TV) uit te wijden, die mijn BT dus mogelijk maakt. Men kan dan ervaren, dat dit ook voor hen mogelijk is. Ik ben niet uit op roem of geld, maar koester wel de wens, dat anderen, in hun taal, datgene gaan ontdekken, wat ik heb ontdekt.

 

Het is uiteraard een lachertje – voor hen die zelf nog nooit met hun eigen BT zijn verder gegaan – dat zo iemand als ik verlicht zou kunnen zijn. Men kan het met domme, ongevoelige, onbewuste, pretentieuze, negatieve OT eenvoudigweg niet bevatten, dat ik geen enkel probleem meer heb, dat ik mij volledig heb bevrijd en echt leef vanuit een voortdurende erkenning en benoeming van het nieuwe. Ik leef in het moment, omdat mijn taal daaraan is aangepast.  

 

De lezer, die dit leest, zal, op z’n minst, zich erover verwonderen, wat mij bezielt, om hier zwart op wit, met mijn BT, uiting te geven aan mijn TV. Ik doe dit niet voor die ene toevallige, achterdochtige lezer, die nooit het besluit neemt, om met mij te praten en die alleen maar interesse heeft in oppervlakkige, leugenachtige, bijgelovige OT, maar ik doe dit voor mijzelf. Prijs jezelf maar gelukkig, dat je uberhaubt mijn blog hebt gevonden, want ik doe absoluut niets aan klanten of volgeling werving. Het spreken en schrijven vanuit het onstaan van taal in klank, maakt dat ik iedere dag mijn eigen BT kan horen en lezen.

 

Ik kan en mag mijn BT horen en lezen, omdat ik het weer zei en weer schreef. Iedereen, die zou doen zoals ik, zou dezelfde extase kunnen ervaren. Ook die sporadische lezer, die dit leest, kan zonder enige oefening, zonder enige moeite, meteen de werking van zijn of haar BT ervaren. Het verschil tussen OT en BT is navenant en doet ons direct begrijpen, dat wij met onze OT, het allerbelangrijkste in ons leven zijn blijven mislopen. We hebben ons, met onze OT, volledig tegen ons eigen geluk en welzijn gekeerd.

 

Er valt niet omheen te gaan, dat al onze problemen zijn voortgekomen uit onze automatische omgang met taal. Het woord navenant, is afgeleid uit het Latijn, advenire, en betekent: in overeenstemming met iets dat eerder is genoemd, evenredig, analoog, naderen, aankomen en ten deel vallen. Aangezien mijn verlichting een taal-kwestie is, ga ik kundig en bewust verder met mijn BT. Iedereen heeft wel een paar korstondige momentjes van BT meegemaakt, maar niemand is hier, zoals ik, met behulp van de weldadige klank-beleving van mijn eigen stem, mee verder gegaan. Voor de meeste mensen is BT slechts een toevalligheid, een gelukstreffer. Ook al gebeurd BT soms eventjes, wanneer wij ons veilig en op ons gemak voelen in onze gespreken met anderen, dit is niet van blijvende aard, omdat wij niet weten, hoe onze BT tot stand kwam en kon worden voortgezet.  

 

Vanwege het ontbreken van kennis over het verschil tussen OT en BT, zijn de kortstondige momenten van BT tot dusver altijd verkeerd beschreven geweest. Er is grote verwarring over de mogelijkheid, om met BT  onze eigen TV te ervaren. Onze vluchtige ervaring van BT kon niet beklijven, omdat wij niet hadden onderzocht, hoe we met BT verder konden gaan. Dit noodzakelijke onderzoek werd door ons op de lange baan geschoven, omdat elke poging, die wij hebben ondernomen, om met onze taal, met onze relaties, met onze communicatie, ons eigen geluk en welzijn te bestendigen, was mislukt. Zelfs met de allerbeste bedoelingen, zijn wij, vanuit de conditionering, toch weer onbewust met OT verder blijven gaan. En naar mate we ouder zijn geworden, doen we geen moeite meer, omdat wij er nooit eerder in waren geslaagd.

 

Als er enigszins sprake was, dat wij het – af en toe,  in een aha-beleving – bij het rechte eind hadden, dan had dat altijd te maken met het onomstotelijke feit, dat wij luisterden naar onze eigen stem, terwijl wij met onszelf spraken. Dit luisterend spreken is de enige manier, waardoor wij onze BT kunnen blijven houden en ons bewust kunnen worden van onze TV. Wat nog nooit eerder was gelukt, lukt nu eindelijk, omdat de ontmoeting met mij – iemand die met zijn BT over zijn TV spreekt en schrijft – tot gevolg had, dat wij ons gestimuleerd, gemotiveerd, gesteund en aangemoedigd voelen, om echt met onze BT verder te gaan, ook al heeft iedereen, overal, meestal OT.