Why,

 

I want to get something of my chest. I don't really need it, but I would love to hear or read something from you. Why aren't you responding? I know that I didn't write these words for you, but for myself, but does that mean, that you don't have to, that you can't or that you don't want to respond? Of course you do have that need, but you pretend you don't. And, you could respond to me by writing something back or by contacting me via skype (my name is limbicease). I believe you want to respond, but you are too afraid, to take on something, from which you know there is no turning back. As soon as you start dealing with me and thus with your own Embodied Language (EL), then your mechanical Disembodied Language (DL) is done, for good, because you have taken note of your Language Enlightenment (LE).

 

Isn’t it strange, you are afraid to talk with a positive feeling? Whatever way you look at it, that's what EL simply comes down to. You are used to and familiar with negative language, but you hesitate, you clamp up, and you actually feel quite intimidated, by the whole idea, of being able to speak only with positive emotion? I understand why you're making such a big fuss about it, as I know you've never done this, but isn't it idiotic, you are afraid to write to me, to talk to me and to personally experience that your EL does indeed exist and could take an important place in your life? Of course it is necessary to question your usual blunt manner of speech (DL) that creates the world in which you live, day in and day out.

 

Why am I still not hearing anything from you? Of course 

it's not about me, it's about you. Why don't you ever hear 

from yourself?? With your DL you just keep beating 

around the bush. You may ask yourself that question, but

 answer it with DL every time. When will you have enough

 of all those so-called answers, which have only made you

 forget about yourself? Why are you still kidding yourself?

 If you  listened to yourself, wouldn't you hear yourself 

talking precisely in that way others have talked with you?

 As soon as you hear it, it stops by itself.

 

Of course, I'm not waiting for you. Why should I frustrate myself with the vain hope, that you would ever be true to yourself? Being yourself with DL is never going to happen. The choice is yours. Either you stop - very rigorously - with your own cramped, numb, stupid DL, so that you can finally have some self-evident EL, or you will keep repeating, you are never allowed to talk, in the way that you want to and your emotions supposedly don’t matter. Why can't you have patience and acknowledge yourself, to let yourself know, that you disagree with how you have been conditioned? Of course, you can.

  

Why don't I care, if I hear from you or not? I may write you these words in this blog, but do not care whether you will have EL or not. Maybe it has to do with my LE? Why should I worry whether you're going to have EL or not? I don't care no more, since I already have EL and continue with it anyway. You read and probably shrug your shoulders. I wrote this, to give you my ultimatum: if you don't talk to me, you'll never know anything about DL, EL or LE.

 

Why be dramatic about it? You're just too cowardly to take it on and those other people are more important to you, I understand. You want to listen to someone, who doesn't want talk with you about who you are, but about who you supposedly could be. Why don't I give you anything to hold on to? I instruct you, to listen to the sound of your own voice, while you speak. Why don't you hold on to that? Why is that such a taboo? It is because you are the master of your own language and create only what matters to you. Surely, your LE is waiting for you, as long as you can have EL long enough. Why don't you listen to yourself? In DL, listening to others is more important than listening to yourself.

 

Waarom,

 

Er moet mij iets van het hart. Ik zit er niet echt mee, maar ik zou het toch heel graag eens van jou horen of lezen. Waarom reageer je nou niet? Ik weet wel, dat ik deze woorden niet voor jou heb geschreven, maar voor mezelf, maar dat hoeft dan toch niet te betekenen, dat je daarom niet hoeft, dat je daarom niet kan, dat je daarom niet wil reageren? Natuurlijk heb je wel die behoefte, maar je doet net alsof dit niet zo is. En, je zou best wel kunnen reageren, door iets terug te schrijven of door mij te benaderen via skype (naam:limbicease). Uiteraard wil je reageren, maar je bent te bang, om iets aan te gaan, waarvan je weet, dat er geen weg terug meer is. Zodra je je met mij en dus met je eigen Belichaamde Taal (BT) gaat bezig houden, dan is het voorgoed gedaan met je mechanische Ontlichaamde Taal (OT), want je hebt kennis genomen van je Taal Verlichting (TV).  

 

Gek genoeg, ben je dus eigenlijk bang, om met een positief gevoel te praten. Hoe je het ook wendt of keert, daar komt BT simpel gezegd op neer. Je bent gewend aan en bekend met negatief taalgebruik, maar je aarzelt, je klapt dicht, en je voelt je eigenlijk nogal geintimideerd, door het hele idee, om vanuit positieve gevoelens te kunnen spreken? Ik weet, je hebt dit nog nooit gedaan en ik begrijp, waarom je er zo moeilijk over doet. Het is toch idioot, dat je er voor terugdeinst, om mij te schrijven, om met mij te praten, om aan den lijve te ervaren, dat jou BT wel degelijk bestaat en een heel belangrijke plaats zou kunnen gaan innemen in jou leven? Natuurlijk is het noodzakelijk, om serieuze vraagtekens te zetten bij jou gebruikelijke botte wijze van spreken (OT), die de wereld creeert, waarin, je dag in dag uit, leeft.

 

Waarom hoor ik nog steeds niets van je? Het gaat natuurlijk niet om mij, maar om jou. Waarom hoor jij nooit eens iets van jezelf? Met je OT blijf je maar om de pot heendraaien. Je stelt jezelf misschien wel eens die vraag, maar antwoord elke keer weer met je OT. Wanneer heb je eindelijk eens genoeg van al die zogenaamde antwoorden, die je alleen maar jezelf hebben doen vergeten? Waarom hou je jezelf nog steeds voor de gek? Indien je echt naar jezelf zou luisteren, dan hoorde je toch meteen, dat jezelf probeerde aan te praten, wat anderen jou hebben aangepraat? Zodra je het hoort, dan houdt het op.

 

Natuurlijk zit ik niet op jou te wachten. Waarom zou ik mijzelf frustreren, met de ijdele hoop, dat je ooit  oprecht naar jezelf zou gaan zijn? Jezelf zijn met OT is absoluut onmogelijk. De keuze is dus aan jou. Of je stopt – heel rigorous – met je eigen verkrampte, gevoelloze, domme OT, zodat je eindelijk eens wat vanzelfsprekende BT kunt gaan hebben, of je blijft maar eindeloos herhalen, dat jij nooit mag praten, zoals jij dat eigenlijk wil en dat jou gevoelens van geen enkel belang zijn. Waarom kun jij het geduld niet opbrengen, om eindelijk jezelf te erkennen en om jezelf te laten weten, dat je het niet eens bent,  hoe je bent geconditioneerd? Natuurlijk kun jij dat.

 

Waarom kan het mij niets schelen of ik nog van je hoor of niet? Ik schrijf je dan wel deze woorden in deze blog, maar het zal me verder een worst wezen of jij BT gaat hebben of niet. Misschien heeft het te maken met mijn TV? Waarom zou ik mij druk gaan maken over of jij BT gaat hebben of niet? Het maakt mij niets uit, want ik heb al BT en ik ga er toch mee door. Je leest en haalt waarschijnlijk je schouders op, maar ik heb dit geschreven en ik geef je mijn ultimatum. Als je niet met mij gaat spreken, zul je nooit iets aan de weet komen over OT, BT of TV.

 

Waarom zou ik er dramatisch over doen? Jij bent te laf om het aan te gaan en vindt die andere mensen belangrijker dan mij, ik begrijp het. Je wilt alleen maar luisteren naar iemand, die je niet aanspreekt op wie je bent, maar op wie je zogenaamd zou kunnen zijn. Waarom geef ik je niets om aan vast te houden? Ik geef je instructie, om, terwijl je spreekt, naar de klank van je stem te luisteren. Waarom hou jij je daar niet aan vast? Waarom is dat taboe? Het is, omdat jij de meester bent van je taal en alleen creert wat voor jou van belang is. TV staat op je te wachten, als je maar lang genoeg BT gaat hebben. Waarom luister jij niet naar jezelf? In OT is luisteren naar anderen belangrijker dan luisteren naar jezelf.             

 

Sensitivity,

 

Like everyone else, I was often judged as a child because of my sensitivity. Usually people learn to pretend they got over it by denying what they really feel, but I still felt very hurt every time and was told by others that I should try to get a thicker skin .

 

So people always thought there was something wrong with my sensitivity and called me touchy. According to scary, compulsive, frustrated and insensitive people - who, as they literally said, tried to impress on me that they really had my best interests at heart and thus treated me punitively for my own good - I worried about nothing. Because I took it so personally, they said it was just a matter of not taking things personally and growing up. Growing up I felt distraught, defenseless and blank, because I knew one thing for sure: adulthood was not for me.

  

Whatever I did, hoping to gain more self-control over my emotions, had the opposite effect. I became more and more emotional because of it and all my failed attempts to change myself piled up. My reputation was carried by me like a burden. However, I always knew that my feelings were true because I could cry. Every time, because of my sensitivity, I felt rejected again, I would cry and slowly come to my senses. Also, according to the others, there was always something wrong with the fact that I cried so often. For myself, however, crying has always been a huge relief.

 

I had an inferiority complex, so to speak, and therefore didn't know what I wanted. Actually, I always knew very well what I wanted, but measured by the standards of the others, I had no other goal than to try to feel good about myself in some way. I embarked on a spiritual journey, diligently searching for who I really was. The whole journey could really be summed up as my ever-present tendency to move forward with positive emotions.

 

When I talked about my traumatic feelings in a therapy group at the time, everyone praised me because I was actually already able to speak about it honestly and directly. It was very moving to get confirmation that there was actually nothing wrong with what I was feeling and the fact that talking about my feelings could have positive results was a real breakthrough.

 

In the Netherlands, the country where I grew up, people have all kinds of sayings about emotions and talking. Here are a few. What the heart is full of, the mouth overflows. He wears his heart on his tongue. Bitter in the mouth makes the heart healthy. Take a leaf to the mouth. I got a lump in my throat. A drunken mouth speaks heart's ground. He talked past his mouth. She stood there tongue-tied. Everyone is talking about it. Talk to someone. Shut someone's mouth. You took the words right out of my mouth. Early bird catches the worm. Don't turn your heart into a murder pit. Pour your heart out about something. A sigh gives vent to a heart full of sorrow. Many of these saying don’t translate at all. I have often been told I wear my heart on my sleeve.

 

After studying psychology and giving therapy to people with trauma, depression, criminal background, schizophrenia, bipolar or addiction, I noticed time and time again, I was dealing with people who didn't know how to deal with their feelings. Because I was the one who confirmed their sensitivity to them, a natural positive change immediately occurred, they had not experienced before, as I did this not from a professional attitude, but from an awareness of my own sensitivity.

 

It is from this background the conceptualization of Embodied Language (EL) came about. Simply put, Disembodied Language (DL) is heartless speech, without any feeling or emotions. When we come to terms with our feelings, because our language has become so sensitive that we can speak directly about our felt emotions, in a way that we speak only from positive emotions, then we experience our Language Enlightenment (LE). It is possible for anyone to stop DL, have EL and then experience LE. When we do that, we live in the reality that we have created ourselves and we are truly able to live the way we want to live. With DL, however, we keep pretending that we live, the way we want to live, but someone with EL hears that this is not the case.

 

 

Gevoeligheid,

 

Ik ben – net als iedereen – als kind vaak veroordeeld geweest vanwege mijn gevoeligheid. Meestal leren mensen te doen alsof ze zich eroverheen hebben gezet, door te ontkennen wat ze echt voelen, maar ik voelde me elke keer toch weer heel gekwetsd en kreeg dan van anderen te horen, dat ik maar eens moest proberen om een dikkere huid te krijgen.

 

Men vond dus altijd, dat er iets fout was met mijn gevoeligheid en noemde mij licht-geraakt. Volgens enge, dwangmatige, gefrustreerde en ongevoelige mensen – die mij, zoals ze letterlijk zeiden, op het hart probeerden te drukken, dat ze toch echt het beste met mij voor hadden en mij dus voor mijn eigen bestwil bestraffend behandelden – maakte ik mij druk om niets. Omdat ik het zo persoonlijk nam, was het, volgens hen, gewoon een kwestie van de dingen niet persoonlijk nemen en om volwassen te worden. Als opgroeiend kind voelde ik me radeloos, weerloos en wezenloos, want ik wist een ding heel zeker: volwassenheid was voor mij niet weggelegd.

 

Wat ik ook deed, in de hoop om meer zelf-controle over mijn emoties te krijgen, had het omgekeerde effect. Ik werd daardoor steeds emotioneler en al mijn mislukte pogingen om mijzelf te veranderen stapelden zich op. Mijn reputatie, werd als een last door mij meegedragen. Ik wist echter altijd al, dat mijn gevoelens waar waren, omdat ik kon huilen. Iedere keer als ik, vanwege mijn gevoeligheid, me weer afgewezen voelde, moest ik huilen en begon ik, langzaamaan tot mijn zinnen te komen. Ook was er, volgens de anderen, altijd weer iets verkeerd met het feit, dat ik zo vaak huilde. Voor mijzelf echter was huilen altijd een enorme opluchting.       

 

Ik had zogezegd een minderwaardigheids complex en wist daardoor niet wat ik wilde. Eigenlijk wist ik altijd al heel goed wat ik wilde, maar gemeten naar de maatstaven van de anderen, had ik geen enkel ander doel, dan me op de een of andere manier goed te proberen te voelen over mezelf. Ik begaf me op een spirituele reis en was naarstig op zoek naar wie ik echt was. De hele reis was eigenlijk samen te vatten als mijn altijd al aanwezige neiging om voort te kunnen gaan met positieve emoties.  

 

Toen ik destijds, in een therapie-groep, over mijn traumatische gevoelens sprak, prees iedereen me, omdat ik eigenlijk al in staat was, om daar eerlijk en direct over te spreken. Het was heel ontroerend om bevestiging te krijgen, over dat er eigenlijk helemaal niets verkeerd was aan wat ik voelde en het feit, dat juist het spreken over mijn gevoelens dus positieve resultaten kon hebben, was een ware doorbraak.

 

In Nederland, het land waar ik opgroeide, heeft men allerlei gezegdes over emoties en praten. Hier zijn er een paar. Waar het hart vol van is vloeit de mond van over. Hij draagt zijn hart op zijn tong. Bitter in de mond maakt het hart gezond. Een blad voor de mond nemen. Ik kreeg een brok in mijn keel. Een dronken mond spreekt’s harten grond. Hij praatte zijn mond voorbij. Ze stond daar met haar mond vol tanden. Iedereen heeft er de mond vol van. Iemand naar de mond praten. Iemand de mond snoeren.  Je haalt me de woorden uit de mond. Morgen stond heeft goud in de mond. Maak van je hart geen moordkuil. Ergens je hart over uitstorten.  Een zucht geeft lucht aan een hart vol smart. Men zei mij vaak, dat ik mijn hart op mijn mouw draag.

 

Nadat ik psychologie had gestuurd en therapie gaaf aan mensen met trauma, depressiviteit, criminele achtergrond, schizophrenie, bipolar of verslaving, viel het mij keer op keer op, dat ik met mensen te maken had, die niet wisten, hoe ze met hun gevoel konden omgaan. Omdat ik voor hen degene was die hun gevoeligheid bevestigde, trad er direct een natuurlijke positieve verandering in hen op, die ze nog niet eerder hadden meegemaakt, omdat ik dit niet deed vanuit een beroepsmatige houding, maar vanuit een bewustzijn over mijn eigen gevoeligheid.

 

Het is uit deze achtergrond dat de conceptualizatie van Belichaamde Taal (BT) tot stand kwam. Simpel gezegd is Ontlichaamde Taal (OT) dus een harteloos spreken, zonder enig gevoel of emoties. Wanneer wij met ons gevoel in het reine komen, omdat onze taal zo gevoelig is geworden, zodat wij direct over onze gevoelde emoties kunnen spreken, op een manier dat we alleen nog praten vanuit positieve emoties, dan ervaren wij onze Taal Verlichting (TV). Het is voor iedereen mogelijk om OT te stoppen, BT te hebben en vervolgens TV te ervaren. Wanneer wij dat doen dan leven wij in de realiteit die wijzelf hebben gecreeerd en zijn wij werkelijk in staat om te leven zoals wij zelf willen leven. Vanuit OT blijven we eindeloos doen alsof wij leven, zoals we willen leven, maar iemand met BT, hoort dat dit niet zo it.    

 

Crying,

 

Monday, I was doing my deliveries to Yuba City. I drove the flatbed-truck over the freeway and spotted a coyote, who was trying to cross busy traffic. I was terrified, held up my hand and screamed “No, don’t do this!” Suddenly, I felt so emotional about this small, beautiful, vulnerable animal. While driving on the road, I’ve seen dead cats, dogs, birds, racoons, possums, dear, snakes, rats and rabbits, but I felt, it could have been me, who ran over the poor coyote. Luckily, it seemed he or she had seen me too (or perhaps, I was only imagining), as he or she quickly turned around. I let out a great sigh of relief, but kept feeling dreadful and worried, he or she might still get runned over some other time, may be, even by me.

 

I cried for about half an hour and even now, that I write this, tears are flowing again. I guess, I identify with this wild coyote. I love to hear coyotes howl together, in the hills, where they are safe. On my way back, I glanced over to the other side of the road, to see if there was dead body, but I didn’t see one. I still felt this pit feeling, remembering this sweet animal, but was also happy, he or she must still be alive and running around somewhere. Coincidentally, my wife had shown me a video of an old man, who had found a half-dead coyote puppy in his backyard. He managed to bottle feed it back to life and it became his pet. He made the video, because so often people hate the coyotes, who sometimes like to eat their chicken, but he was showing how incredibly affectionate the coyote was with him.

 

Today, I made my deliveries again. I looked where I had seen the coyote before, but didn’t see one. However, when I briefly looked at the other side of the road, I was shocked to see that, crossing the busy road, had meant the end for my dear friend. I broke out in tears again and started sobbing and sobbing. Even now that I write this, I am still crying. I could also have died, because I was also trying to cross that road, so many times, but somehow, I got spared. Why am I still alive? To let you know about my Language Enlightenment (LE) and my  Embodied Language (EL). I too wanted to cross that busy road of Disembodied Language (DL), but now I do that no more.       

 

Afwijzen,

 

Voordat je mijn bewering meteen gaat afwijzen, dat ik verlicht ben, pauzeer alsjeblieft even en erken dat ik jou ook als verlicht beschouw, hoewel jij nog niet in staat bent om erover te praten. Toen ik mijn verlichting ontdekte, halverwege de twintiger jaren, voelde ik dat ik het met iedereen wilde delen, maar het werd me al snel pijnlijk duidelijk dat ik niet de verbale capaciteit had om dat te doen.

 

Ik had mijn verlichting ontdekt terwijl ik hardop met mezelf sprak en luisterde naar het geluid van mijn stem, maar ik faalde keer op keer om naar mezelf te luisteren, wanneer ik met anderen sprak. Ik herinner me dat ik een vriend had, die ik vertelde over mijn verlichting. Ik was zo opgewonden om hem te vertellen wat er met me was gebeurd toen ik luisterde naar het geluid van mijn stem, terwijl ik met mezelf sprak. Hij vroeg: word ik ook verlicht, als ik naar mijn stem luister terwijl ik spreek? Ik flapte er meteen uit: ja natuurlijk, maar toch besefte ik direct, dat hij niet echt naar zijn eigen stem luisterde. Hij was niet serieus en hij geloofde niet eens wat ik zei. Ik vertelde hem toen, dat hij niet naar zichzelf luisterde, maar hij werddefensief en zei: je zegt mij, dat ik naar mezelf moet luisteren, maar je luistert niet eens naar jezelf. Het was waar, hij had gelijk en zo begon ik dus met mijn verkenning van Belichaamde Taal (BT).

 

Ik bleef hardop met mezelf praten, omdat ik op deze manier mijn Taalverlichting (TV) kon blijven ervaren. Ik probeerde alles wat ik kon, om anderen te informeren over deze prachtige manier van communiceren – waarbij we luisteren naar het geluid van onze stem, terwijl we praten – waardoor ik, tot mijn eigen verbazing en ongeloof, mijn TV had ontdekt, maar ik kon maar kort de situatie creëren waarin BT kon gebeuren. Jarenlang heb ik met succes vele sessies, seminars, lezingen, lessen en workshops gegeven, maar het werd me duidelijk, dat BT alleen maar gebeurde, omdat ik het elke keer had geïnitieerd. Hierdoor werd ik het spuigzat, om altijd weer naar anderen uit te reiken, want ik werd bijna iedere keer afgewezen. Ik zag ook mijn baan als psychologie leraar niet langer meer zitten, want ik was het niet eens met de absurde en zeer problematische eisen, die men aan mij stelde. Omdat ik met BT mijn TV had ontdekt, kreeg ik een andere kijk op psychology, die, belachelijk genoeg, geen aandacht heeft voor BT of TV.

Nadat ik het lesgeven had opgegeven (ik was negen jaar

psychologie leraar bij Butte College), drong het eindelijk

tot me door, dat ik, in mijn enthusiame, me totaal had 

vergist, om te geloven, dat ik zomaar met iedereen over

mijn TV zou kunnen praten. De enige manier waarop 

mensen mij kunnen begrijpen, is als ze BT met me kunnen

hebben. Het bleek echter voor mij zo te zijn, dat wanneer

ik BT alleen met mezelf had, ik dit veel aangenamer vond, 

dan om alsmaar te proberen om BT met anderen te hebben.

Bezig zijn met anderen, activeerde keer op keer mijn 

conditionerings geschiedenis met Ontlichaamde Taal (OT).

Dus, nadat ik was gestopt met lesgeven, was ik heel blij, 

dat ik weer BT alleen kon hebben en waarderen en dit 

deed me toen beseffen, dat het eigenlijk mijn TV was 

die ervoor had gezorgd, dat ik  altijd zo graag BT wilde 

hebben. Tijdens mijn lange, intense, prachtige reis met 

BT en TV werd alles altijd duidelijk voor me, als ik 

hardop met mezelf sprak en naar de klank van mijn stem

luisterde.

 

Een andere manier om het voorgaande samen te vatten, was dat ik nog niet had erkend, dat ik het praten met mezelf belangrijker vond dan het praten met anderen. Naarmate de jaren verstreken en ik hardop met mezelf bleef praten en naar mijn eigen stem bleef luisteren, veranderde mijn manier van praten met anderen drastisch. Kort geleden, gaf ik gaf ineens op, om nog te proberen met iemand te praten, die met OT bezig is. Ik wil alleen maar met iemand praten, die BT met mij kan hebben. Sinds dien, deel ik mijn TV alleen maar met mijn vrouw Bonnie en mijn dierbare Nederlandse vriendin AnnaMieke. En, ik wil alleen nog het woord richten tot hen die OT hebben, met geschriften zoals deze.

 

Bonnie, met wie ik achtendertig jaar getrouwd ben, was getuige van mijn odyssee met TV, die onstond vanuit onze liefde voor elkaar. Ze heeft me door veel ups en downs zien en horen gaan, in het uitdagende proces om te leven vanuit mijn TV en het moeten uitzoeken hoe ik mijn BT kon behouden. Aanvankelijk wist ik helemaal niet, dat mijn probleem gedragingen, natuurlijk altijd gecreëerd en onderhouden werden door mijn OT. Dus, om te stoppen met mijn OT, moest ik eveneens ophouden met allerlei ander ongewenste gedragingen, voordat ik uiteindelijk doorlopend BT kon gaan hebben.

Terwijl iedereen maar OT blijft hebben, zijn wij de 

enige drie mensen die EL hebben. Dit klinkt absurd, 

maar het is de waarheid. AnnaMieke, met wie ik

 vijfentwintig jaar niet had gesproken, nam ineens 

weer contact met me op, precies rond die tijd, dat ik 

genoeg begon te krijgen van het lesgeven. Door haar 

werd mijn schrijven over BT en TV veel belangrijker 

en dit resulteerde in uitvoerige instructies, die tot

 gedrags veranderingen leidde, die op geen enkele 

andere manier tot stand hadden kunnen komen. 

Bovendien heb ik met AnnaMieke wekelijkse lange

 skype-gesprekken, waarin we samen met onze BT 

onze TV verkennen. We hebben OT overgelaten aan 

hen die OT willen hebben, omdat wij besloten, om door

 te gaan met onze verkenning van BT, wat dus de

 uitdrukking is van onze TV. Deze magnifieke reis 

is zo verrijkend, hetgeen alleen door ons schrijven kon

 worden opgehelderd. Ik ben mijn vrouw Bonnie en 

mijn vriendin AnnaMieke enorm dankbaar, want zonder

 hen had ik dit niet kunnen doen. Ik ervaar  de heilzame 

effecten van onze gecombineerde TV.

  

Het zou heel fijn zijn als anderen zich bij ons zouden aansluiten, maar tot nu toe is dit niet gebeurd. Ik geloof nog steeds, dat het zeker zal gaan gebeuren, aangezien onze TV zo tastbaar is en zo duidelijk wordt uitgedrukt met onze BT. Vroeg of laat zal toch een keertje worden opgemerkt, dat ieder van ons dit unieke vermogen bezit, om BT bij anderen wakker te roepen, waardoor ook zij zich bewust kunnen worden van hun TV. De geschriften van AnnaMieke en mij gaan dit bewerkstelligen (Bonnie is niet betrokken is bij het schrijven over TV).

 

Terwijl je dit schrijven leest, wil ik dat je accepteert dat ik verlicht ben, zodat jij op jouw beurt je eigen verlichting gaat accepteren en gaat leren kennen. Zo simpel is het. Als je mij vertrouwt, begin je jezelf te vertrouwen. Ik beloof je, je leven zal beter zijn met BT, nadat je jezelf hebt gestopt met je deelname aan OT. Je OT stoppen is iets wat je alleen zelf kunt doen als je voldoende zogenaamde motivatie hebt, dat wil zeggen ervaring met BT, die alles expressief maakt  wat je altijd al wilde zeggen en waartoe je in staat bent. Er kan geen motivatie zijn om een ​​permanent einde te maken aan je betrokkenheid bij OT, zonder voldoende verkenning van je eigen BT. Je kunt dus in het reine komen met je tragische geschiedenis van conditionering met OT, door mij te geloven, dat je zonder oefenen, alleen BT met jezelf kunt hebben.

  

Met BT herken je, wie je werkelijk bent. Je TV stelt je in staat om ​​niemand te zijn en het komt helemaal goed zonder wie je dacht dat je was. Je BT laat je een andere manier van leven zien. Al je conflicten komen tot een eind en je bent helder en vrij, omdat je taal voor je werkt, in plaats van tegen je. Dit is waarom het TV wordt genoemd, omdat je elk woord dat je gebruikt echt belichaamt en omdat al jou beschrijvingen de nieuwe realiteit creëren en onderhouden, die jij ervaart. Het lijdt geen twijfel dat dit waar is, aangezien jij de baas bent over je eigen taal en je praat en schrijft zoals jij dat wil.

 

Dismiss,

 

Before you dismiss my claim, that I am enlightened, please pause and recognize, that I consider you to be enlightened too, although you lack the ability to talk about it. When I discovered my enlightenment, in my mid-twenties, I felt, I wanted to share it with everyone, but it soon became painfully clear to me, I was not having the verbal ability to do so.

 

I had discovered my enlightenment, while speaking out loud with myself and listening to the sound of my voice, but I failed, again and again, to listen to myself, whenever I spoke with others. I remember, I had a friend, who I told about my enlightenment. I was so excited to tell him, that it had happened, while I was listening to the sound of my voice, while I spoke. He asked: will I also become enlightened, if I listen to my voice while I speak? I blurted out: yes,  but immediately realized, he wasn’t really listening to his own voice. He wasn’t even serious and didn’t believe what was saying. I then told him, that he wasn’t listening to himself, but he then became defensive and said: you are telling me, to listen to myself, but you are not listening to yourself either. I couldn’t help, but admit, that he was right and so I began, my exploration of Embodied Language (EL).

 

I kept talking out loud with myself and experiencing my Language Enlightenment (LE). I tried everything I could, to inform others about this wonderful new way of talking – in which we listen to the sound of our own voice, while we speak – due to which I had discovered my LE, but I could only briefly create the environment in which EL would happen. For years, I successfully gave many sessions, seminars, lectures, lessons and workshops, but it became apparent to me, EL happened only because I had initiated it. I  grew tired of reaching out and being, for the most part, rejected, then gave up on teaching altogether.

 

After I had given up teaching (I was a psychology instructor at Butte College for almost nine years), it dawned on me, I had been wrong in believing, that I could speak about my LE with everyone. The only way in which people would understand me, was if they could have EL with me. However, having EL on my own, turned out to be much nicer, than trying to have EL with others. Simply stated, being busy with others, triggered my own conditioning history with Disembodied Language (DL) again and again. So, after I had stopped teaching, I was happy to have more EL again on my own and this, made me realize, it was my LE, that had made me want to have EL, in the first place. Throughout my long adventurous journey with EL and LE, things always became clear for me again, if I spoke out loud with myself and listened to my voice.

 

Another way of summarizing the aforementioned, was, I had not yet fully acknowledged, that talking with myself was more important to me, than talking with others. As the years went by and I kept talking out loud with myself and listening to my own voice, my way of talking with others changed drastically. At some point, which happened recently, I gave up completely on trying to talk with anyone, who still engages in DL. I only want to talk with someone, who can have EL with me. From that point, I only shared my LE with my wife Bonnie and my dear Dutch friend AnnaMieke. And, I would only direct words, to those with DL, with writings like these.

 

Bonnie, with whom I have been married for thirty eight years, witnessed my whole odyssey with LE, which was born out of our love for each other. She has seen and heard me go through many ups and downs, in the challenging process of living with my LE and having to figure out, how to have EL. Initially, I didn’t know, that all my many problem behaviors, where created and maintained by my DL and had to be stopped, before I was able to have ongoing EL.

 

While everyone else is having DL, these two great women and I, are the only three people, who have EL. It sounds absurd, but it is the truth. AnnaMieke, my old friend, I had not spoken with for twenty-five years, got back in touch with me, around that time, that I was done with teaching. Because of her, my writing about EL and LE became more important and my elaborately written instructions resulted in remarkable changes in my behavior, which couldn’t have come about in any other way. Moreover, with AnnaMieke, I have weekly skype-conversations, in which we explore together our LE with our EL. We have left DL to those who want to have DL, because we decided to continue our exploration of EL, which is the expression of our LE. This magnificent journey is so rewarding, as it clarified, what could only have been clarified by our writing. I feel grateful to my wife Bonnie and to my friend AnnaMieke, because I couldn’t have done this without them. I experience the beneficial effects of our combined LE every day.

 

Surely, it would be wonderful if others would join us, but, so far, this hasn’t happened. I still believe it is bound to happen, since our LE is so tangible and clearly expressed by our EL. Sooner or later, it is going to be noticed, that each of us possesses this unique ability to evoke EL in others, due to which they too become aware about their LE. The writings of AnnaMieke and me are going to bring this about, because Bonnie is not involved in writing about LE.

 

So, while you read this writing, I want you to accept, that I am enlightened, so that you, in turn, come to accept and know your own enlightenment. It is just that simple. If you trust me, you will begin to trust yourself. I promise, your life will be better with EL, after you have stopped yourself from participating in DL. Stopping your DL is something you can only do, if you have enough so-called motivation, that is, experience of EL, which expresses everything you always wanted to express and are capable of. There can’t be any motivation to put a permanent end to your involvement in DL, without enough exploration of your own EL. So, yes, you can come to terms with your history of conditioning with DL, by believing me, you can have ongoing EL, alone, just like that.

 

With EL, you recognize, who you truly are. Your LE allows you to be a nobody and you will be perfectly fine without who you believed yourself to be. Your EL shows you a different way of life. Conflict comes to an end and you are clear and free, because your language works for you, instead of against you. This is why it is called LE, since you embody every word you use and your descriptions create and maintain the new reality, which you experience. There is no doubt that this is true, as you are in charge of your own language and talk and write how you want to.